ଅନନ୍ତ ପଥର୍ ଯାତ୍ରୀ
ବୋଲର
» @ % 81୦ 2 ଜ-
ଥଜନ୍ଜ ପଥର ସାଇକ୍ରୀ
ମୁଳରଚନା ଲଚିରନ୍ ଆଇସ୍ଲ
୩୮୮ ର
ଅନ୍ତୁବାଦ ଅଧ୍ୟାପକ ଶ୍ରୀ ଚଶଲଳବଵହାରୀ ଖମଭା
†||[ |||||0 0101
] ,01' © ଗା
୦୦୮୨୮୭୮୩୪ 1946, 1950, 1951, 1058, 1956, 1957,
17 ` [ .୦୮୦୮ ` †\15016 +,
©୦£//////71/ ୬ ##//୬୨//୬୩ &7/ /?୮୬//୬/୬// 776//୫୬, /// ^
©ଡ଼ଆ ସଂସ୍କର୍ଣର ଗ୍ରକାଶନ ମମ୍ଠ ଏପ୍ରିଲ୍ ୧୯୬୬
ପ୍ରକାଶକ
୬୪୪୮ ୭୧୭୬ %ଲ57୩/
୩୩୭୪ , ୬୫୭ - ୨
ସ୍ଚୀ
ବିଷ୍ଣସ୍ଟ ସୂଣ୍ଟଵାଙ୍କ
୧ । ଫଵାଭୁଜ ୧
7 । ନଣ୍ର ମୁଁଅ ୧୫.
୩ | ଅଢଲ ସମୂଦ,.ର୍ ଗହୁରବର 5 `
୪ | ନାକୁଆ ଜବର କାହ୍ବାଣୀ ୫°
୫ । ଫ୍ଲ୍ କପର ସ୍ଧ୍ଵଣାଲୁ ବଦଲାଇଲଳ ୬୫
୬ | ଘିଲ,₹ ଡାଜ୍ନଳ୍ର୍ ଅସଲ ରହସ୍ଯ ୮୫
୭ । ବିଗାଲକଧହା ୧୦୫
୮ । ମାସ୍ଟ୍ରାମ୍ଭଗ ୧୧୬
୪ । ଉବଷ୍ୟଚର ମଣିଷ ୧୩୭
୧° | ଚମ୍ର୍ରୁ ମଣିଷ ଓ ଉଡନ୍ତା। ଚଳ ବ୍ ୫୬
୧୧ । ଚଢ଼େଇ ବଗ୍ଟ୍ର ୧୭୪
୧୬ । ଚଢେଇ ଓ ସନ୍ଗ୍ ୧୯୦
୪୩ | ପ୍ରାଣର୍ ରହ୍ଵସ୍ୟ ୬୧୭
ଲ୍ଗକଙ୍କ ସରି୍ଚୟ୍ଜ୍
ଯୁଲ୍ତଗ୍ବଷ୍ଟର ଚେବ୍ରାସ୍ହା ଅଞ୍ଚିଳଚର୍ ଲଙ୍କନ ସହରରେ ଲ୍ବାକ
ଲଟରରେନ୍ ଆଇଯସ୍ନ୍ଙ୍କ ଜନ୍ମ ଚହ୍ଘାଇଥ୍ରଲ୍ଵ । ସସ ଅଞ୍ଚଳରର୍ ବଲ୍ବକଙ୍କର ପ୍ରରପ୍ରର
ବସବାସ ହ୍ନେବା ପ୍ବନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ବଶ ଚସଠାରେ ସରବାଡ଼ କରି ରଦୁଥିବଲେ: ।
ପ୍ରକ୍ତୃତ୍ତ ସଙ୍ଗ ଭାଙ୍କର୍ ପ୍ରଥମ ସମ୍ପୂର୍ଣ ଘଢ଼ଥ୍ବଲ୍ଵ ଲଙ୍କନ ସହର ଆଖପାଖବର
ଥ୍ବବା ଲୁଣିଆ ପଠା ଗାଡ଼ଆମ୍ମାଳଙ୍କରରେ ଓ ଚନଚବ୍ବାସ୍ତା ବଶ୍ ବଦ୍ଯାଲସ୍କ୍ର
ଅଗଣାଚର ଲ୍ବଲ ର୍ଙ୍କଗର୍ ସ୍ତରୁଣା ଇଵ୧ର ଭଆର ସାଦୂ ଘର୍ଚର୍ ଗଦା
ହ୍ଲୋଇଥ୍ଵ ବା ପ୍ରାରେ ଭିଦ୍ନାସ୍ରିକ ଅଭିକାସ୍ଟ୍ ' ମ୍ୟାମ୍ମଂ ଜାଟ୍ରାସ୍୍ ଜନ୍ତୁର୍କ ର ହାଡ଼ରୁ୍ ।
ସେଠାରୁ ଝସ ସ୍ରାଇକ ଚହ୍ଘନାଇ, ଝପନ୍ସିଲଉ୍ଯାନିଆ ବଶ୍ଵ ବଦ୍ଯାଲସ୍କ୍ରେ
ନୃତତ୍ତୁ ଵଷସ୍କ୍୍ରେ ଜ୍ବଚ୍ଚ ଶିଷା ସମାସ୍ତ କଣଞ୍ପବଲ । ଜାପରେ ମିଡ଼ ଓଗସ୍ବଣ୍ଟରୁ
ବସ ଚଫରିଯସାଇ କାନ୍ସାସ୍ ବଶ୍ବବଦ୍ଯାଳୟ୍ଟ୍ରେ ଶିକ୍ଷକତା କାର୍ୟା ଆର୍ମ୍ଭ
କରଥ୍ନରେ । ପବର୍ ବସ ଓହ୍ଧଓ ସହ୍ର୍ର୍ ଓଚବର୍ୟନ କଟଲଳରରେ ସମାକବଜ୍ଞାନ
ଓ ନୃଭ୍ତ୍ମ ବସ୍ପ୍ପଗର୍ ଅଧକ୍ଷ ବଦ୍ଘାଇଥ୍ବବଲେ । ଭାପରେ ୯୧୧୭ ମହ୍ସିହ୍ନାଟର୍
ବପନ୍ସିଲଭ୍ୟାନିଆ ବଶ୍ ବିଦ୍ୟାଲସ୍କ୍ଲୁ ୧ଫର୍ ସେଠାର ନ୍ଟଚ୍ତମ ବସ୍ତ୍ରଗର ପ୍ରଧାନ
ଅଧ୍ୟାଘକ ପଦ ଅଲଂରକ୍ୁୂଚ କରିଥ୍ରଲେ । ଚସଠାର୍ ବଶ୍ବବଦ୍ୟଯାଲସ୍ବର୍
ସାଦୁଘର ବର ତସ ଆଦ୍ଧମ ମଣିଷ” ଣାଝାର୍ ଇଶ୍ଜାବଧା ରକ ମଧ୍ୟ ଥ୍ଵରିଲ୍ ।
ଆଗ୍ଟର୍ଫି ଆଇମ୍ବଲ୍ ଦହ୍ବାର୍ଭାର୍ଡ୍ଥୁ କଲର୍ମ୍ଵ ଆ, କ୍ୟାଲ୍ସ୍ରିଥା ସ୍ରକ୍ତ୍ଭ ବହୁ
ବଶ ବଦ୍ୟାଲକ୍ଟ୍ଚର ବକ୍ତୁଭା ବଦଇଛନ୍ତ । ଆମ୍େଣକାନ, ଇନ୍୍ଣ୍ଣ ଚ୍ୟୁଵ୍ ଅଫ୍
ନ୍ଦୁତ୍ବମ୍ୟାନ୍ ପ୍ଯାଲ୍ୱଣ୍ଢରୋଲନ ନାମକ ସଂସ୍ଥାର _ଭୁଡପ୍ବ ସଗ୍ପପଭ୍ର ?
'ହୁାର୍ପାର୍ସ', ' ଆବମରିକାନ, ସ୍ଲର ` ଏବଂ 'ବଜଣ୍ଟ `? ପ୍ରଭ୍ଚୃଭ ସାମମ୍ଟ୍ରକ
ଘନ୍ଧ 6 ବହୁ ଅଗ୍ରଗଣ୍ୟ ବେଜ୍ଞନ୍କ ପ କା ମାଛଙ୍କରେ ସେ ବଗ୍ଵଵ୍ରର୍ ଚଲ୍ଝା
ନ୍ଦଅନ୍ତ ।
ଯୁକ୍ତ ଗଵ ଷ୍ଟ୍ର ପଣ୍ଡ ମ ଅ ଞ୍ଜଳ୍ନଚର ବହୁବର୍ଷ ଧରି ଢ୍ଵମ୍ଭବାହ୍ମ ଯୁବଗାଶ୍ଵର୍
ଆବ ମ୍ଭ ମନଷିଷର୍ ଜବର୍ଥନ ସହାନରେ ବସ ବଡା ଥଲେ ଓ କାନାଡ଼ାଠାରୁ
ଚମ୍କ୍ସିଚକା ପର୍ଷାନ୍ତ ପ୍ରସାଗ୍ରିଇ ର୍ଳ ଘବଂଇମ୍ବଭାଲାର୍ ସ୍ବୀମାନ୍ଛଂର୍ ଧ୍ବବା
ଅଧ୍ଵତ୍ଯକା, ପାହ୍ନାଡ଼ ଓ ମରୁଭୁମିମାନଙ୍କଟର୍ ବ୍ଯାପକ ଗବେଷଣା କାର୍ଯା
ଚଲାଇଥ୍ଵଚଲ ।
ଫଟା ଭୁଇଁ
ବକବଭକ କମି ସମ୍ବକଲ, ଘାସପୃର୍ର ୭ଖଗ୍ରେ ସୂର୍ୟ ଆଡ଼ରୁ ଅନାଇ
ସମ୍ଭସ୍ତ୍ବବରେ ଏପର ହସନ୍ତ ବଯ ମଟ୍ରନନ୍ଦୂଏ ସଂଇ ସସପର ଭାହ୍ନା ଚର୍ଣ୍ଢଞନ
ମୌବନବଖ; ମଣିଷ ବା କାଲର ପ୍ରଭ୍ତ୍ରବ ଚାହାଲୁ ଚୂଲୁଁ ପାଶ୍ଵବ ନାହି । ଆଜ୍
ବକେବଇକ ଜମ୍ମି ମ୍ଭଚନ ହୂ ଏ ଅବଡ଼ାଖାବଡା ପର; ଭାହ୍ରା ଖଣ୍ଡ ଆଖାବଗ୍? କୃତୀ
ବୟ୍ଟ୍ଵସରେ ଚମ୍ଭ ଜ୍ୟରେ୍ ବନ୍ଲ ରେଖା ଉଲ ଭାହ୍ରା ଅତୁନ୍ଦର୍ ଓ ଦଲଉମ୍ଭଥର ।
ସେଠି ଚଳୁ ପଥର୍ଗୁଡ଼ାକ ବଜାର୍ରେ ଉପର୍ଲୁ ଦଙ୍ଗା ହହୋଇଥା ଏ; କଲା କଲା
ଗାଇଗୁଡ଼ାକ ବସଠି ସମ୍ଭସ୍ତର୍କ ନଜର୍ରେ ପଡ଼େ; ବସ ସକ୍ଗୁ ଗାଉ ଭ୍ଭରେ ଖଗ୍
ପଣେ ସିନା ଆଜ୍ ବସର ଆସେ ନା ।
ଏମିଭ ଏକ ଜମି ଭ୍ପରେ ୧ଘଡ଼ାରେ ଚଢ଼ ମୁଁ ସାହଥଲ; କ୍ତ
ସେଠାକୁ ପହ୍ରଞ୍ପ୍ରବାପାରଇ୍ ଝମାଚଇ ପାରବହେ ବା ଲୁ ପଞ୍ଜିଥ୍ଵଲ୍ ଏକ ବଗ୍ଵ¥ “ଗପ୍ରଆର୍”
ଘାସଭୁଲି, ଏହ୍ନ ବସ୍ତୀର୍ଷର ସ୍ବର୍କକର୍ ଣ-୧ଧୀଭ ଘାସଭୁମବିଲୁ ଅଭନ୍ଦମ କଣ୍ଢବାକ୍ଲୁ
ବମାବର ବହୁକ ସମସ୍ବ ଲ୍ବଗିଥ୍ବଲ୍ଵ । କେତ୍ରିଠି କନ୍ଦବା ଗଗାଵାଏ କୃଷ୍ରସାର
ହରିଣ ବା ଜ୍ଡ଼ନ୍ତ। ଚଢ଼େଇ ବ୍ଯଫାଇ ଅନ୍ଯ ପ୍ରାଣୀ ଝରମାର୍ ଦୃଷ୍ଟ ଗୋଚର
ବହାଇ ନଥ୍ବଲେ । ବସଇ ଘାସଭ୍ୁଲ ସରଥାଏ ଭ୍ଲଗ୍ଧ ବାଲ୍ପଥର ଓ କାଦୁଅର୍
ଏକ ଭକ ପ୍ରାଚୀର୍ ସାମ୍ଭନାରେ, ବସଠାରରେ ମୋ ଆଶ୍ଚରରେ ପଡ଼ିଥିଲା
ଏଇ ସଂଖା ଭୁ । ବକନ୍ଚି କାଟେ ଏହ୍ବାର ଆର୍ନ୍ବ ଦହ଼ୋଇଥଲ୍ ଚାହ୍ନା ସୟଗ୍ତଙ୍କୁ
ଅଜଣା) ଜ୍ଚ ଭ୍ଲରିରୁ ଭଲକୁ ଝଖସୁଥ୍ୁବା ପାଣିମୂଅ ବ୍ବାଗ୍ କଷସ୍ତ ବହ୍ଧାଇ ବହ୍ଲାର
ଏହ୍ନା ବକବବ ଏକ ସରୁ ଫାବଟର୍ ପରିଣତ ଚହଲ୍୍ବ ଭାହ୍ରା ମଧ କାହ୍ବାର
ଦୃଣ୍ଣଂ' ଗୋଚର ବହାଇନଥ୍ଵ ବ । ପଛପବଃ, ଟଘୁଆର୍' ଘାସ ଭଇବର ବହୁଦୂର
ପର୍ଦନ୍ତ ଏହ୍ନା ବ୍ଯାପି ଥାଏ । ସୃଣ୍ଡ୍୍ ବାଲ୍ପଥର୍ ଭଉଚର୍ ଅଧ୍ବକରୁ ଅଧ୍ଵକ
»
ଗସ୍ତ୍ଵର୍ ଚଦ୍ଘରାଇ ଘଣି, ଜଡନା, ଣାଣାସ୍ତଣାଖାରେ ଢଗ୍ଵଗ ସ୍ତ୍ରଗ ବଦ୍ଘାଇ ଏହା ଡ୍ରମଣଃ
ମାଡି ସାଇଥାଏ ଏକ ପଡ଼ିଆ ଜମି ଭଇର୍କୁ । ଫାଃର୍ ଧାଚର୍ ଧାରେ
ଚଘାଡ଼ାରେ ଚଢ଼ି ଚେର ଆସିଲ୍ଵ ଚବଟଚଲେ ମୁଁ ଏହ୍ରିଭ ଚଗାଖାଏ ଜାଗାଚର
ପହଞ୍ଚୁଲ୍, ୭ସଦଦିଠାଚର୍ ଭଇର୍କୁ ସାଇ ବହବ । ସଘାଡ଼ାରୁ ଓସ୍କାଇ ମୁଂ
ଚସଠି ଘୋ ଡ଼ାଡନ୍ତୁ ଚରିବାକୁ ଗ୍ରୁଡ୍ଜ ଦେଲ୍ ।
ଫାଵଡ଼ ଓସାର୍ରର୍ ପ୍ରାୟ୍ଠ୍ ସୁରୁ ମାନ । ମୁଁ ବସଝ୍ଭଚବଟେ ଡଲରୁ
ଓତ୍କ୍ଲାଇବାକୁ ଆର୍ମ୍ଭ କଲ୍ ବସଚଭେବେବଲ କଳର୍ ଆଲୁଅ ଝଲୁଥୁବା ଘାସ
ଭଉଚରର୍ ହଳ ନମଣଃ ସାଗୁଆଲୁୁ କଲା ପକାର ଟଦଇଆଏ? ଉପଚର୍ ବହୁ
ଜ୍ତଚରେ ଆକାଣ ୍ଶୁଥାଏ ନନ୍ତମୀର୍ ଏକ ସରୁ ଫାଲ ପର । ଚମାର୍ ଦୁଇପଚହ
ଦ୍ରାଚଟର୍ ବାଜୁଥାଏ ଥଣ୍ଡା ବାଲ୍ପଥର୍ । ଫଃା ଭୁରି ଚମାଚଚ କବର ଘର
ଉସ୍କ୍ଙ୍କର୍ ମଟ୍ରନଚଦ୍ନଲ୍ନ । ଯଦ୍ଧ ଧଗ୍ସାଏ ସେ ମଢ଼ଗୁ ଡାକ ଦଣଷିଥର୍ପାର୍ଜି ଥଚରଆ ସି
ଟମେଲ୍ ପାରମନ୍ତ, ଭାହାବହତଲ୍ ଚଗୋଵାଏ ଖୋଲ କବର୍ ଯସେପର ଅଣୁଭ ମଚନ
ବହବ,ବଟସ ଭୁଥିର ଫାଃ ମଲେ ଦସହପର ବବାଧ ବହୁଜଥା ଏ; କାରଣ, ଓଭ୍ଯାଜ୍
ଓହବାାଜ୍, ଜ୍ପବର ଆକ ଣ ଚମାଦର ସର୍ ଦୂରଚର୍ ଥିବା ମଟନ ଚହଉ୍ ଥାଏ ।
ତାହା ୧ଗାଡ଼ଏ ଉବଷ୍ଯଇ ଶତାଇ୍ଟୀ ପର୍ ଜଣାସାଜ୍ତଥାଏ, ସାହ୍ରାଲୁ ମୁଁ କେଟ
ଦେପିପାଣବ ନାହି ।
ରେଣୁ ମୁଁ ଆଳାଶଆଡ଼ଲୁ ଆଉ ଧାନଦଦଲ୍ ନାହି; ବରଂ ଏକା ଗ୍ରରଦ୍ଧ୍ରର୍
ମଟିନା ଯୋଗ ବଦଲ୍ ବାଲ୍ଘଥର୍ର୍ କାହ ଗୁଡ଼ାକରେ, କାରଣ ମୁଁ ରାଢ୍ବାଲୁ ଧଶ୍
ଭଲକୁ ଓଭ୍ଜାଉ୍୍ଥ୍ଵଲ୍ । ଏହା ଏକ କଠିଣ ଓ ହା ସଫେଇ କାମ ଥଲ) କନ୍ତୁ
ସେଇ ସରୁ ସାଙ୍କ ଭତର୍ରୁ ଥ୍ବମବ--କୋଡ଼ ବର୍ଷବ୍ୟାପୀ ଭୁ-ଜ୍ନଦ୍ବଣିନର୍ ପରାସ୍ତ
ସଂପୃର ବଦଣୁଷଣ ବରଖା ! ଅନ୍ତଃ ତଗାଖାଏ ହାଡ଼ ଦସଠି ମିଲବ ବବାଲ୍ଲ୍ ମୁ
ଆଶା କରିଥ୍ବଲ୍; କମ୍ଛୁ ଶଶେଷଝର୍ ମୁଁ ଟସ ଦୃଶ୍ୟ ସେଠି ବଦଖିଲ୍ ଚାହ୍ରା ପାଲି
ସଂପୃଷ୍ଣ ପ୍ରମ୍ତ୍ ନ ଥଲ୍ । ସବୁଜ ଗ୍ରଇ ଅଛାରରେ ଅଧ୍ଵକରୁ ଅଧ୍ଵଳ ଗସ୍ବୀରକୁ
ସମୁ ଥଲ୍ ବେଲେ ଚମା ଆଡ଼ଲ୍ତୁ ଏକାଗ୍ର ଦୃଷ୍ଣଂରେ ସିଧାଯଲଖ ଗ୍ବହିଥ୍ବଲ ଦା
ବାଲ୍ପଥର୍ ଭଉଚର୍ ପାରା ଚହ୍ରାଇଥୁବ ଏକ କରଗ୍ଭଡ଼ । ଠିକ୍ ସେଚଇବବେବଲ
ଏହା ସଂପୃଞ ସ୍ବରେ ଦେଖିବାର ପଣସ ସମସୃ, ବସଇ ମୂହ,ଭିବର ମୂ ` ସେଠି
୩)
ପହଞ୍ଚିଥାଏ ପାଣିଧାର୍ରରେ ସିସ୍ହ ପାତ୍ରଥ୍ଵବା ଏକ ପାତ୍ଣିଆ ଧଲ୍ାହାଡ଼9
ରସ୍ ଆିକ୍ଲ୍ବର ଚକ୍ ଚକ୍ କରୁଥାଏ, ପରବରୀ ବଷାର୍ ଦୀଘ ପାଣିମୂଅରେ
ଏହ୍ବା ଗୁଣ୍ଡ ଗୁଣ୍ଡ ଦହାଇ ଚୃଞ୍ଜ ହୋଇସିବାର୍ ସମ୍ଧ୍ବକ ସମ୍ବ୍ବା ବନା ଥ୍ବଲ୍ବ ।
ଅବଶ୍ୟ ଏହ୍ଲୀ ବବୀଣସି ମଣିଷର୍ ଝସୁରି ନ ଥ୍ବଲ୍ବ । ମଣିଷ ଜଙର୍ନ୍ନ ବାର୍
ବହୁ ବହଦୁଷୂଙ୍ବର୍ ଏକ ଯୁଗକୁ ମୁଁ ଗ୍ଟଲ୍ ସାଇଥାଏ; ଚସଭେବେବଲ ପ୍ତନ୍ୟପୀସ୍ଟୀ
ଜୀବମାନେ ପ୍ତଥ୍ଵବରେ ଗ୍ଵଜକ୍କ୍ କର୍ବିବାଲୁ ଆରମ୍ଭୁ କରିଥ୍ବଲେ ମାନ୍ର । ସରୁ ସାଙ୍କ
ଭଇଟର୍ ରେ ଜ୍୍ପରର୍ ଉଗ୍ବ ଦଦଇ ମ୍ବ ବସ୍ରଥାଏ - କଗ୍ଵେଡ଼ ଓ ମୁ”
ଘରସ୍ଥର୍ରୁ ଅନାଇ ଥାତ୍ଜ । ସ୍ରାଧାରଣ ସ୍ବବଟଚର୍ କହ୍ରୁବାଲ୍ୁ ଗଝଲେ। ଚସଲ
ଗଡ଼ାଣିଆଁ,ଖଣ୍ଡ ଆ ୩ାବର୍ ୧ପୁର ବଦହବର ଚଦ୍ଵା ପଡଙ୍ଥା ଏ ବହୁ ସୂଗ୍କାଲର
ଦାଗ ସବ୍ତୁଃ ମଗଜର୍ ଚଖାଲ ଓ ଗାଲ୍ ପାଝର୍ ହାଡ଼ରୁ କଣା ପଡ଼ୁଥାଏ
ଝସୁରଭିଡ଼ ବକର ପ୍ର ଚୀନ -ବବାଧହୁଏ, ଭାହ୍ନା ଏପରି ଏକ ଆକ୍ତମ୍ଭ ସମସ୍ତ
ଜୀବର୍ ହ୍ରାଡ଼ ଝସବଝଇଟବଟଲ ବସଗ୍ବଞି, ମଣିଷ ଓ ଚ୦କୁଆଁ ଜାଗସ୍ବ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର୍
ଆଦଧସୁରୁଷ ପ୍ରାସ୍ଟ୍ ଏକପ୍ରକାର୍ ଧ୍ଵଲଲେ । ଏହ୍ଲ ସମସ୍ତ ଚନ୍ଧ ସମ୍ବନ୍ଧବର ମୁଂ ପରର୍
ପ୍ରମାଣସହ୍ନ ଆଚଲ୍ପଚ ନା କରିବ ।
ଖିସୁର୍ଡ୍ଧ ଥଲ ଏପର୍ ବଳୀଣସି ପ୍ରାଣୀର୍ ସାହା ସୁଗ୍ଵକାଲରେ ଶୁର୍ଦ୍
ଶୁର୍ଦଂ ନଜର୍ ବାଵ କାଢୁ ଥ୍ବଲ୍ ଭାଂର୍ ମଟନ ରଖିବାର୍ ଣଣ୍ତ ଥ୍ଲ୍ବ ଉଣା ।
ସଦ୍ଧଜାଡ ଗଭୁଙ୍କ ଵର ଭାଂର ଗ୍ଟଲକ ଥଲ ଉଲ୍ ମନ୍ଦ ବାଛ୍ଥବାର୍ କମରା ଭାଂର୍
ଖୁବ କମ ଥ୍ବ ବା ସମ୍ଭବ । ମଣିଷ ବା ମର୍ଣିଷ୍ର୍ ସିଧାସଲଖ ଲୌଣସ୍ତି ପୂର୍ବସୁରୁଷ
ନ ବହଟଲ୍ ହେଁ ଟସ ପ୍ରାଣୀରୁ, ଏପଣିକ ଭାର୍ ହାଡ଼ ମଜ୍ଜମାଚର୍ ବସନ୍ତି
ର ଥଲ୍ ସେଧ୍ରୁ କଣାପଡ୍ଥଲା ବସେ,ଳାହା ଏପର ଏକସାଚୀଳ । ଜଗଜର୍
ଅଧ୍ବବାସୀ, ସହିରୁ ପରବରଣ୍ଜୀ କାଲରେ୍ ମ୍ମ ଷ୍ପର୍ ପୂବ୍ବପୁ୍ଭୁଷ୍ଣମାନେ ଜର୍ନ୍ନ ଏଣ୍ଵଚଲ୍ ।
ଦୁଷ୍ଟ ସ୍ବାନ ଦହହେଲେଟହଁ ଖସୁଣଡ଼ ଚମା ଆଡ଼ କୁ ଏକା ଗ୍ରଘ୍ବବଟର୍ ଗ୍ୃଛିଥା ଏ; ପଥର୍
କାନଟର୍ ଆବଡ଼ଇଥ୍ରବା ଖସ୍ଣିର୍ ବିକଚେ ଫୁଃ ଜ୍ଵପରେ ଥାଇ ବମା ମନରର୍
ସ୍ରେ ସ୍ବୁର୍ଧାଣିର୍ ମୋହନ ଘେରୁଥାଏ; ବବାଧ ବହ଼ତ୍୍ରଥାଏ ମୁଁ ବ ସେଇ ପ୍ରାଚୀନ
ର୍ଜାନମର୍ୟାସ୍ଟର୍ ମାନ୍ନ ଚକରୋଡ଼ ପ୍ରର୍ ଜ୍ଵପରେ ସିନା, ଚାହ୍ନାର ପର୍ ମୁଁ ମଧ୍ୟ
୪.
ଇଚିଲ ଘ୍ରଙ୍କଂ ପ୨ ଥିବା ପାହା୨ର୍ ଧ୍ବଂସସ୍ତପ ଉପରେ ଥାଇ ଜ୍ବପର
ଆକାଣକୁ ଅନାଇ ଥାଏ ; ଚସ ଆଳାଣ ସ୍ମମସ୍କର୍ 'ପ୍ରଘ୍ସ୍କରୁ ମୋଠାରୁ ନମଣଃ
ଅଧ୍ବକରୁ ଅଧ୍ଵକ ଦୂରକୁ ଗ୍ବଲ୍ ସାଭ୍ରଥାଏ । ଖସୁଣ୍ଳଳ୍ପ ସେଣି ପ୍ରାଣୀର ଚାହ୍ବା
ବକବେବହେଲେ ମୂଣିଷପର୍ ଜୀବଳ୍ପ ଏ ଦେଖି ଳ ଥବ; ମୁଁ ମଧ୍ୟ ବସର ପ୍ରାଣୀର
ଗସୂରକ ଅଳାଇ ଥ୍ବଲ, ଭାହାଲୁ ବଳେବେହ୍ରେଦଲ୍ ଚଦଷିବ ବବାଲ ଆଣା
କର୍ବା ଅସମ୍ଭବ ।
ମୁଣ୍ତ ଉିପଚର୍ ଥ୍ରବା ଲମ୍ବା ଫାଙ୍କ ବାତଃ ଆକାଣର ଆଲୁଅ
ନଛମ୍ଭଣଃ ଜ୍ଚଉଇଁ ସାତ୍ତଥାଏ, ଚାଢହ୍ରା ଚଦଖୁ ବଦଖୁ ଟମ୍ଭା ମଳରେ ଏକ ଉସ୍ତ
ଖେଳ୍ପଗଲ୍ଵ ଣୀଘ୍ର ଜ୍ଵପର୍୍ୁ ଉଠିନା ପାଞ୍ଚ । କନ୍ତୁ ମୁଁ, ଚାହ୍ରା ଦମନ କଲ୍ ଓ
ଧୈର୍ଭା ଧର୍ ଝପୁରର୍ ଗ୍ଭରପବଃ ପଥର୍ ଚଝଖାଲବା କାମରେ ଲଗଲ୍ ।
ବୋଧନ୍ଦୁଏ ଚ୧ସଚଚଚିବଳଲେ ମନେ ମଟନ ମ୍ରୁ ର୍ କଲ୍ ୧ସ, ଏପରି ଅବୟିାବର
ଆଜ୍ଢ୍ ଚକଚବର୍ଟ ହ୍ବତଲ୍୍ ପଥର୍ ହୋଇ ସାଇଥ୍ଵବା କଙ୍କାଲ ବଖାଲବ ନହି,
କାରଣ ଏହ୍ରା ଚଖାଳୁ ଚଖାଳୁ ମନେ ହବେତ୍ନଥ୍ଵଲ୍ ସରେ ସେପଣ ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଏକ
କଙ୍କାଲ ବହାଇ ଯାଇଛୁ । କିନ୍ତୁ ବାସ୍ତବକ ଆମ୍ମ ସମସ୍ତଙ୍କର ଚ କଙ୍ବାଲର୍
ସମ୍ଭାବନା ରହ୍ଧଚ୍ଥିତ ଆମ ଦେହର ସବ୍ଧୁ ବହ୍ରନ କରୁଛୁ ପୂର୍ବ ପ୍ରାଣୀଜନ୍ମର ମୂଲ
ସଶ୍ଵିୟାଳ; ଏହ୍ନ ସକ୍ପୁ ଚହ୍ଘ ଏପଣ ଏକ ସ୍ତସ୍ଵର୍ବର ସଦିରେ ` ଆକାଶର୍ ସ୍ତ୍ରସମାନ
ବତ୍ତଦଘର୍ ନାଁବନ୍ତ ପ୍ରାଣୀ ମାନ ଯୁଗ ୟୂଗ ଧର୍ ପରିବର୍ଶିଳର ଦସ୍ବାଇରେ ସ୍ବାସି
ସାଆନ୍ତ ।
ସ୍ଫ୍ୱବ୍ଵୀର୍ ୧ସଇ ଭଦ୍ଵିଭୁରଲୁ ଭ୍ଲୁଷ୍ଲ୍ବ ଓ ଝଖାଲଲ୍ବବବଲେ ଚମାଚଭ
ସଥେଷ୍ଟୁ ସମ୍ସ୍ଟ ମିନ୍ଧ ଥଲ ସ୍ବବଦାକୁ ବସ ମଣିଷର୍ ଆଙ୍ଗଂ .ଲଗୁଡ଼ାକ କେଡେ
ବକୌଣଲରେ ଗ୍ଭଲ୍କ୍କୁଲ୍ କଣ୍ଢିପାରେ । ବଳୌତତହ୍ନଲଂବଣରଃ, ମୁଁ ଟଗଗୋଵାଏ
ସରୁ ଲମ୍ବା ହ୍ବାଡ଼କ୍କୁ ବର୍କାଇଲ୍, ଭାହ୍ନା ଚକମକି ପଥର ହୋଇ ପାରଥାଆନ୍ତ। ¬
କମ୍ବା ଆର୍ଲୁମନ୍ତସ୍ଵମ୍ ଅଥବା ଲୁହ୍ଲା ମଧ୍ଯ ଦଦ୍ଧାଇ ପାରିଥାଆନ୍ତ। - ଏହା ଭଉଚର୍
ଥ୍ବିବା ବକୋଷ୍ଗୁଞ୍ଜକ ଏପତଚ ପରିବଣ୍ଳ ମ୍ଭଧ ଘହାଇ ପାରନ୍ତା । କମ୍ତୁ ଅସଲଟର
ଏହ୍ଲା ଥିଲ ରୂଳପଥର୍-ରୂନର ଧାଇବ ଉପାଦାନ) କାର୍ଣ, ମୂଲବର ଥଲା
`*୫'
ଏହା ର୍ ଇଭହାସ । ପ୍ଭୁଞ୍ବ ବର ବହୁଗ୍୍ବରଣରେ ଥ୍ଚବା ରୂଳ ଛଡା ଆହୁରି ଅସଂଖ୍ୟ
ଜ୍ଵପାଦାଳ ଏହ୍ସ କର୍ଦାଲଡ଼ିଲୁ ଗଢ଼ ୭ ବୀଚର ବ୍ୟବଦୃର ବହୋଇପାଣି
ଥାଆନ୍ତା । କମ୍ରୁ ଇଶହ୍ନାମ ଚାଢ୍ନା ନ୍ଲୁହୈଁ । ଆବମ୍ଭ ଜ୍ଦ୍ଭୁଚ ଦହାଇଚୁ
ପାଣିରୁ ¬ ବସହୁ ପାଣିରୁ କଲା ଥିଲା ଆମ ବଦେହଟକୋଷମାନ ଓ ବସମାନଙ୍କର୍
ଚନ ସନ୍ନାନ୍ତୀସ୍କ ଅଭ୍ୟାସ ମ୍ବ ଅଭ୍ୟାସ ପାଣି ଗ୍ରୁଞ୍ଜ ସ୍ପଚ୍ଛଭ୍୍ ରୁ ଆସିବା ପଟର୍
ମଧ୍ଯ ବଜା୍ଟ ରଦ୍ଦ୍ଵଛୁ ।
ମାଛର ବଡଣା,ସସାସୃପର୍ କାଭଉଗ୍ ବଗୋଡ଼୍ ଓ ବଶରେ ବସ୍ଭ୍ଜାଡ୍ରୀସ୍ତ୍
ପ୍ରାଣୀର୍ ଚଲ୍ବମଶ ପଞ୍ଜାର ଛମପରଣାମରୁ ଚଚିଜ୍୍ଛ୍ରେ ମଣ୍ଚିଷର୍ ହ୍ରାର ଅକଲ
ଗୁଡ଼ାଲୁ ଅନାଥ୍ ମ୍ବ ସୁଣି ସ୍ତ୍ବବ---ଭ୍ଦ୍ବଭିନର ଦୀର୍ଘ ପଥରେ ମଣିଷର ଦ୍ାଇ
ଏକ ସୂର୍ ପ୍ରନ୍ତୀକ ସିନା । ଓହନଳୁଣ୍ବବା ପଥର୍ର୍ ସଛିବାବଵେ ମୁଁ ଜ୍ପରକୁ
ଅନାଇଲ୍--ଧଗ୍ସାଜ୍ ୧ଦିବନଚମ ଅଇଡ଼ାଶାଏ ସଫସି ପଞ୍ଜମ୍ବ ରାଂଦହ୍ନେଲେ
କବଗ୍ଵଃ ଓ ଚିମ୍ଭା ହ୍ବାଡ଼ ସକ ୭ ଏଠାରର୍ ର୍ଛୁପା ରନ୍ଧ୍ରବ ବହୁ ୟୁଗ ଧଣ୍ ହୁଏକ
ଯୁଗାନ୍ଥର୍ ପରେ ଗ୍ରହ୍ନାନ୍ତ ରରୁ ବକ୍ଷ ଆସି ଆବଞ୍କାର୍ କରିବ କବସ୍ଵଵି ଓ
ଚମଭାର ଗିଲୀଭ୍ଲୁଭ କଙ୍କାଲ ଭୂଇରରେ ଥ୍ରବା ସମ୍ବ ଛର୍ ପଭ୍ଚଚକ୍ଟ୍ରବାଣୀ ।
ଏ କଥାସବୁ ସ୍ବାରୁ ସ୍ରୁ ମୋର୍ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଥବା ସୀଙ୍କ ଦୀର୍ଘରୁ
ଦୀର୍ଘଇର୍ ପତ୍ଚ ବବାଧ ବହ୍ଵବାଲୁ ଲ୍ଚଲ୍ ।
ମୋର ମନଭରରେ ଚନ୍ନା ୧ଵଳୁଥା ଏ--ହୁ ଏଇ ଏ ସରୁର୍ କହୁ ଅର୍ଥ
ନାହି। ମଣିଷର୍ ବୋଧଶଣ୍ତର୍ ସୀମା ଭରେ ପ୍ରାଣ୍ଠୀମାନଙ୍କର୍ ଜଦ୍ବଶଳ
ପଥଚର୍ ଭ୍ମ୍ଭଣର୍ ସାହା କିଛ୍ଥ ମୂଳା ଅଛୁ ସିିନା-ବାକୀ ସବ୍ରୁର ଅର୍ଥ ସ୍ଵନ !
ବଞ୍ଚୁଥ୍ଵବାର୍ ସୁଝସାଗ ବଝସବବେ ଚସପର୍ ମିନକ୍ଛ, ଉ୍ଦବରଣ୍ନ ପଥର୍ ଧାଗ୍ଵ
ୟୂଗେ ୟୁବଗ ବସଲ ଅନୁସାରେ ବଦ୍ଦଲଛୁ। ପ୍ରାଣୀମ୍ମୀବନର୍ ଅନ୍ଧ ତ୍ରସ୍ଵ ମଧ
ଏହ୍ରିପର୍ ସୂସୋଗ ଜ୍ବପରେ ନର୍ଭ୍ର୍ଣୀଲ; ସୂଚସୋଗ ନମେହି ଆମେ ସୃଥରୀଚଟର
ଜାଇ ବହ୍ଲାଇଟୁ । କନ୍ତୁ ପ୍ରାଣ୍ଣୀଜନ୍କ୍ଲର୍ ଉ୍ଦବର୍ଚିନ ପଥରେ ଏହ୍ବା ଏକ ସୁହର୍
ଉ୍ମ୍ମଣ--ସୀର୍ଘ ବହାଇପାବର, କନୁ ଆସ୍ମାଦାସ୍ବକ) ସୂର୍ବା କର୍ଣତରେ ଏହା
ଏକ ଆନନହନମସ୍ହ ଉ୍ମଣ । ଏହ୍ଲାର୍ ତ୍ବଦ୍ଦଣ୍ୟସ୍ତଭର ମନୋଚସୋଗ ଏଞ୍ଜ ସନ୍ଦ କପର
୬
ଆଚମ ସୃଥ୍ବବୀଲୁ ଅସିଲୁ ସେକଥା ପ୍ବରବବୀ, ଚଇବନ ନିଶ୍ତସ୍ତ୍ ବଝିଳକିଏ ଗବ
ଅନ୍ଧ୍ଵଭ୍ବ କରିହେବ । ଏକ୍ସ ହ୍ରାଇର୍ କଥା ବହ୍ପଟଲ ଧର୍ବସାଜ୍ ଯୂଗ ୟୂଗ
ଆଗଟର୍ ଜଲଚରପ୍ରାଣୀ ଯେଚେଚିବଳେ ପାଣିରୁ ପଥର୍ କଙ୍ବର୍ମ୍ଭସ୍ତ ଡୀର-
ଭୁଲିରେ ସ୍ରଥମକର ଭ୍ଠିଥ୍ବଲ୍ ୧ସଚେଟବଲେ ଏହ୍ନ ହ୍ାଚର୍ ଆଦରୁପଲୁ ଦେରେ
କଣ୍ଟ ଚହ୍ନାଇଧ୍ଵବ-ସ୍ଵବର୍ତୁ ଚ
ଅଥବା ଧରର୍ତୁ ଏହ୍ବାର୍ ପରବର୍ଥୀ ନମପରିଣାମ
ଝସ୍ପରିର୍ ବାଲ୍ପ୍ତପ୍ତି ଗହ୍ଦୁର ଗ୍ଭ୍ରପଟଃ ଖୋଲିବା ବନ୍ଦ କଣ, ମୁଁ ପଥର୍
କାଛବରେ ଆଚଡ଼ଇ ଠିଥହେଲ୍ ଧୂୂମ୍ଭ ପାନ କରିବାପାଇଁ । ପାଇପ୍ଠ ଭରେ
ଚମଞ୍ତାଏ ଧ୍୍ଆ ପନ ଚ୦ସୁ ୧୦ସୁ ହୋର୍ ମଚନପଡିଲା ଚଗାଝ଼ୁଏ ସହର୍ର କଥା;
ଜ୍ଵପର୍ୟକା ସେପଵେଥବା ସହର୍ଡ୍ନକୁ ମୁଁ କେଚବ ଚକବେ ସାଉଥ୍ଵଲ୍ । ସେଠାର୍
ଅଧ୍ବବାସୀମାଚନ ବକଝିବେବହ୍ବେବଲ୍ ଚମାଇେ ପାରଗ୍ରୁୀଡ଼ ଚଳଜ୍ ନଥିଲେ ଓ ସସଠାକୁ
ମୁଁ ଅଜ୍ ସାଜ୍ଜନାହି କାରଣ, ଅସଲରେ ଚାହା ସହର ନୁଝୈ-_ (୧ ଘପେଆର”
ଉଣଭୁମିର୍ ବାସିନ୍ଦା କୁକୁର ଜାଗ୍ରସ୍ଟ୍ ଜୀବର୍ ଜଳପଦ ମାନର । ଚସଠାକୁ
ସିବାପାଥ୍ ଗତ! କଡ଼ରେ କୌଣସି ପଥେଖ ନାହି; ଅଭ ଅଲ୍ଚମଲ୍କ ମାନ
ସେ ସ୍ଥାନକୁ ଚଦ୍ରନ୍ତଃ ଆହୁର ଅଲଚଲ୍ବେକ ଅବଗଉ୍ଭ ୧ସ, ଏକ ହ୍ରସାବଚର
ଆଚମ ଅଥବା ୧ସଠି ଜାଗ୍ରସ୍ତ ମୀଦ ସଦ୍ଭ ଆମର୍ ସପର୍କ ଅଠୁ-ଏପର
ପ୍ରାଵୀମାଚନ ବହୁକାଲ ଆଗଟର୍ ସେଠାରୂ ଚଡ଼ାଖାଇ ବାହ୍ରାର ଆସିଥିଲୁ ।
ଘାହ୍ବାଡ଼ ଉପଟର ଚମ୍ମାର୍ ମଃରଗାଡ଼ ରଖି ମୁଂ ଠାଏ ବସି ନଃଶକଟର୍ ବସ
ଜନପଦକୁ ଲସ କରୁଥ୍ବଲ୍¬ଶୁଣୁଥୁ୍ଲ୍ ଚସଠାର୍ ଘଚଡ଼ାଣୀ ପଡ଼ୋଶୀ ମଧ୍ଯରେ
କଥାବାତ୍ଭା, ଲକ୍ଷ୍ୟ କରୁଥ୍ବନ୍ କପରି ୧ସଠାର୍ ବାସ୍ବିହାମାନେ ଦୁଆର
ସାମ୍ଭନାରେ ଝିଚମ୍ଭାତ୍ରଥାନ୍ତ । ସେଠାର୍ ପବନରର୍ ଥ୍ରବା ଲଭାଗୁଲର ଗଳ,
ଅସରନ୍ତ ସୂର୍ୟାଣଲ୍ନେକ ଏବଂ ନରୁଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଗ୍ରାମ୍ମନ୍ମାବନ କଥୀ ସ୍ଵଭ୍ରୁଗ୍ରୁ କଲ୍ୟନାଟର୍
ମୁ ଅଦ୍ରୀଉରୁ ଫେର ସିବାକୁ ଇଚ୍ଛା କରୁଥ୍ବଲ୍, କମ୍ତୁ ଆମେ ସେଇ ଭଣଭୁମିର୍
ଆନ୍ଦ ମ୍ ଜନ୍ତୁମ୍ଭାଳଙ୍କର୍ ଆବାସ ସ୍ଥଲକୁ ଦଦଖି ପାରୁ ସିନା, ଚସଠାକାର ଜୀବନ
ସାନ୍ଧାକୁ ଫେରସାଇ ପାରୁ ନା ।
୬
ସ୍ତାଚୀନ ଗ୍ରୀକ୍ ମମ୍ାଷ୍ଷୀ ଆରବଷ୍ପାଦନସ୍ କହ୍ୁଛନ୍ତ,'ଭଭିର ଏକା ଗଳା? |
ସ୍ପ୍ରେ ମାବମ୍ମବନର୍ ଆରମ୍ଭରୁ ସ୍ତନ୍ୟପାସ୍ଦରୀ ସ୍ତଣୀଙ୍କ ଯୁଗର୍ ଆଦ୍ର ଏହ୍ଜ
ଜ୍ରର୍ ସାଥାର୍ଥ୍ଯ ସକ୍ତୁଠାରୁ ବବଣୀ ଅନ୍ତ୍ରଭୁ୍ଭ ହ୍ରୋଇଛୁ । ଆଜିଠାରୁ ଆଠବକୋଡ଼
ବର୍ଷ ପୂର୍ବବର୍ ବସଇ “ପ୍ଯାଲ୍ୱସିନ୍ଂ ଯୁଗର୍ ତ୍ଷାକାଲଚର୍ ପୃଥ୍ବବୀର୍ ଇଭ-
ହ୍ନାସରେ ଜ୍ଦ୍ବଶ୍ଚିନଧାଗ୍ ସକ୍ତୁଠାରୁ ବବଣୀ ଆବରଶ୍ଭସଙ୍କୁଲ ଥିଲ । ଅନେକ
ଲ୍ରେକଙ୍କର୍ ଦୃଢ଼ ବଶ୍ଚାସ ସଃ ଜ୍ଦ୍ବଣିନର୍ ଉବଷ୍ଯନ୍ତୁଗଭ ମାଦଲାପାଂମ୍ମଚର
ବଲ୍ଖାଥୁିବା ଇଭହ୍ନାସପରି ପ୍ର୍ବରୁ ଅବଧାର୍ଇ ଓ ସୂଛଭ ' ଷ୍ଟ କନ୍ତୁ 'ମ୍ୟାଲ୍ୱସିନ୍'
ଯୁଗର୍ “ପଇନଅଭ୍ବ୍ଯଦସ୍-ବଛ୍୍ର୍ ପଛା” ଲମ୍ମ୍ଯ କଲେ ଚାଙ୍କର ଧାର୍ଣା
ରୁଢ଼ସ୍ତ୍ଵବରେ ବ୍ଯାହ୍ନଭ ଚହ୍ନବ । ଦସ ଯୁଗଚର୍ ଅଭିକାସ୍କ୍ ସସ୍ବସ୍ଵପମାନେ
ସ୍ୁୱ୍ଵବୀ ସ୍ପୃଷ୍ଣରୁ ଅଯସୃର ହ୍ରୋଇଥ୍ଵଲେ, କଲ୍ତୁ ତାଙ୍କ ପନ୍ବର୍ ରଖି ସାଇଥ୍ଵରେ
ବସବାସ ପାଇଁ ବହୁ 'ବାସିନ୍ଦାର୍ସନ ଅଞ୍ଚିଲ ଏବ ନ୍ଥ ନଆ କନ୍କ୍ଃ ଥୁବା ଏପଣି
ଅବେକ ଧର୍ଣର ପ୍ରାଣୀ ସେତ୍ତମ୍ଭାନନେ ନଖ ବନ୍ତ ସାହାଯ୍ୟର ଗର, ଆଂବୂଞ୍ଜ
ଧର୍ପୁଣ୍ତରେ ଜଜ ନଜ ସ୍ଥ ଭ ବଜାସ୍ତ୍ ରଖିବାଚର୍ ଅସ୍ତ ଥ୍ବଵଲେ । ବସଇ
ଆଠଢ଼ମ ପରିସ୍ଥ ଭରେ ପ୍ରାଧାନ୍ୟବମ୍ତାର୍ କରିଥ୍ଲଲେ ଏକପ୍ତକାର୍ ବଗ ଵ ଉଦ୍ଭୟଚର୍
ପକ୍ଷୀକୁଲ ସାହାାଙ୍କର୍ ନାମ୍ଭ ପୂଵଂଂର୍ ଚକଚବ ଶୁଣାଯାଇ ଳଥ୍ରଲ୍ । ଆଗମ
ଦାସ୍କ୍ରକ ଘାସ୍ପକମି ଉପରେ ବହୁଳ ଚଖାଲ ଖାଇବାପାଇଁ ଓ ମଧ୍ର୍ ସୂର୍ଫା-
ମଲ୍ବେକଳଇବଲ ଗାଇଭଚରେ୍ ନିଦରର୍ ଵଣାଇବା ସକାବଶ ଚସରେଚିବଚଲେ ଦୁଇ
ବିଭନ୍ନ ଧର୍ଣର୍ ଜୀବ ପ୍ରଭଚଯୋଗଭା କରୁଥିଲ? ଏଇ ପ୍ରଭିସୋଗଡାଟର୍
ଚକଚିବ ବିକରେବେବଲେ ସାମାନ୍ୟ ବସ୍ଵମ ରହୁଥ୍ବଲ୍ ।
ତୃଣଭୁମ୍ବି “ପ୍ରେଆର”ର୍ ପ୍ରାକ୍ତନ ଅଧ୍ବବାସୀ କୁଗ୍ଲୁର୍ ଜାଟସ୍କ ଜନ୍ତୁଙ୍କ
ବାସସ୍ଥଲୀ ଉପରର୍ ପାହ୍ରାଡ଼ଚର୍ ସୁଧାକର ବସ୍ତି ମୁଁ ଅନେକ କଛୁ
କଲ୍ନା କର୍ ପାରୁଥଲ୍? ସ୍କୁଲ୍ ୭ 'ଫାର୍ଷୀ” ଜାଗସ୍ଵ ଗଛର୍ କଙ୍ଗଲ୍ବର୍
ଉଥ୍ ସନ୍ତସନ୍ତଆ ଜମ୍ବି ଓ ଉକର ବପୂର୍ଚ ଜଲାଭୁମିର୍ ଆକ୍ବାସ ଭ୍ୟଗ କଣ୍ ଟସ
ୟ୍ୁଗର୍ ପ୍ରାଣୀମ୍ଭାଚବନ ପ୍ରଥମୂକର୍ ଝଖାଲ୍ଵ ଜଗଭରେ ଉଠି ଆସ୍ବିବାର୍ ଆକର୍ଷଣଟର୍
ଚକଚିତ ସୁଖ ପାଇଥୁଲେ ! ଚଗାଝିଏ ଗଛମୂଲରେ ବହି କଲ୍ନାବଲରେ ମୁ,
ପ୍ତାସ୍ତ୍ ଦେଖି ପାରୁଥ୍ବଲ୍ - କପଣ୍ଠ ମଣିପ୍ତକାଭର୍ ପ୍ରବଂପୁରୁଷ, ଚର୍ଚଞ୍ଚଲ
/
ଅପଣିଛନ୍ନ 'ପ୍ଯାଲଓସିନ୍' ଯୂଗର୍ ଗେବମୂଷା ଦୁନଆସାକ ଗ୍ବଲ୍ଚ୍ୁଲ କରୁଥିଲ,
ଖଗ୍ବର ଗିଠିର ବଲାମଝାଡ, ବହଳଳ଼କ ପାଲି, ଝା” ପଡୁଥିଲା । ଚସ ୟୁଗ-
ପଟର ଉଦ୍ବରିନ ଧାର୍ର ପ୍ରସ୍ବବର ବହୁକାଲ ପାଲ୍ ଘାସଜମି ଜ୍ପଚର ଆଉ
ବସ ବଦଖାସାଇ ନଥିଲ, ବବାଧହୁ ଏ ସେଲ ସୀର୍ଘସମସ୍କ ସେ ବଚାଇଥ୍ଵଲ--
ମନ ର ର କରବାକୁ-¬ସୂସୋଗ ପାଇଲ ଘାସ ଉପଚର ସୁଣିଥବର ଆସି
ଦେଖାଦେବ @ ନାହି । ବସ ପୁଚଯୋଗ ଆସିଥିଲ ପାଞ୍ଚବକାବ ବର୍ଷ ଉଷ୍ିରୂ,
କର୍ତୁ ସେ ସୁଯୋଗ ଚାଂର୍ ଭଲପାଲ୍ଲ ଅବା ମହପାଇ, କହ୍ନ ବହବ
ନାହି ।
ଏନ୍ଦ ' ପ୍ୟାଲ୍ଓସିନ୍? ଯୂଗଚରହ୍ରି ପ୍ରଥମଭଃ ବଣାଲ ଭ୍ରାବରେ ବଗ୍ତାର
ଘଳୂଥଲ୍ ବସଇ ସ୍ତନ୍ୟପାସ୍ଟୀ ଗୀୀବବ୍ଦର୍--ସାହାଙ୍କ ଜନମ୍ପକଠରରର୍ ଫ୍ଲ୍
ଦେଖାସାଏ+ ତାଙ୍କର ଗର୍ଭରେ ନହ୍ଦଚଥ୍ଵଚବଲ୍ ଆଦ୍ଧମ୍ରମ ମ୍ତନ୍ଯପାସ୍ତୀ ଚଚୁଷ୍ପଦ
ଜୀବ ଏବଂ ପ୍ରାକ୍ମିଇନ୍ଜୁ ଅନ୍ୁପାରେ ମଣିଷ ଚାଙ୍କର୍ ବଣଧର୍ 1 ମଣ୍ଣିଷ ଓ ଖୁବ୍
ଅଲ ଚକଟକ ନଗଣ୍ୟ ପ୍ରାଣୀ ବ୍ୟଟ୍ତଚ ଅନ୍ଯସଲୁ ସ୍ତନ୍ଯପାସ୍ବୀ ସେ ଜାଟସ୍ତ
ଜୀବ ଅଧନା ଅରଣ୍ୟବହାସ୍ । ଚଚଣ୍ଠନ ଆମ୍ଭେ ଏହୁ ଧାରଣାର୍ ବଶବଞ୍ଥୀ ୧ସ,
ମ୍ଧିଷ୍ର ସୂଦୂର ଆତ୍ତୀ ସ୍ଵମ୍ନାବନ ସମସ୍ତେ ବୃକ୍ଷଗ୍ସ୍୍ । କମ୍ରୁଥ ଫାପ୍ରଭକ ଗବବ-
ଷଣାରୁ ଏହ୍ବ ଏକଦେଶଵର୍ୀ ଧୀର୍ଣାର୍ ଘଣବଣ୍ଜନ ଘଝୁଛୁ । ଆମ୍ଭର ସେଇ
ଆଦ୍ଧମ ଆମ୍ଜୀୟ୍ଵ ମାଚନ ବହ୍ଛୁ ବଚନ୍ଧ୍ର ପ୍ରାଵୀମାନଙ୍କର୍ ଏକ ବଗାଣ୍ଟ୍ୀର ଅନ୍ତଭ୍ବଂଲ୍
ଧଲେ? . ସେମାବନ ତି ଅମ୍ଚିଲମ୍ଭାନଙ୍କବର୍ ରୁଣ୍ଡ ବହାଇଥିଲେ ଚାଦ୍ବାର୍
ଚତଭୁପାଶ୍୍ ରେ ଏପରଭିସକ୍ତୁ ଉପାନ୍ଦାନ ଥଲ, ସଦ୍ରିରୁ ବହ୍ନକ ଲଉ ଜଠାଇ-
ବାର୍ ସୂବଧ। ଧୁ୍ଲା | ଭାହାର ପରବଣ୍ଣୀ ଯୂଗର୍ ବଦଖା ଦେଇଥିଲେ ପ୍ରକ୍ତର
ବନ୍ତ ୟୁକ୍ତ ପ୍ରାଣୀମାନେଃ ଚାଙ୍କର୍ ଜୀବନସାନ୍ଧା ଯେପର ସନ ସ୍ଠ ବସକୁପର
ମ୍ାର୍ଥକ ଥ୍ବଲ୍ଵ । ଓ ଦପ୍ତଆର' ରଣଭୁମିର୍ ବ ଶ୍ିମାନ ବାସିନ୍ଦା ଲୁଲୁର୍ ଜାଟରସ୍ଟ୍ ପ୍ରାଣୀ
ଓ ଉଦ୍ଚ୍ର ଆଟମରିକାର୍ ଗ୍ଲଣ୍ତ ଚମୁଫା ସେଇ ଦନ୍ତୟୁକ୍ତ ମୀବଦଗାଣ୍ବୀର୍
ଅନ୍ତଭ୍ବ କ୍ତ ।
ଜବଣ ପଣ୍ଡ ଚ୍ଦ ମଚରେ-- ‹' ବାସାଞ୍ଚଲ ଦୃଷ୍ଟ ରୁ ଆଦମ ମ୍ତନ୍ୟପାସ୍ଟୀ
ଚତ୍ଭୁଷ୍ପବର୍କର୍ ଅଚନକନ୍ଦୁ ଓପ୍ଯାଲ୍ଓସିନ୍/ ଯୁଗର୍ ବଡ଼ମ୍ଲୁଣ୍ରା ବବାଲ୍ ଵଗ୍ବ୍ର
୯
ବହ୍ନବ । ପର୍ବଣ୍ଜୀ କାଲରେ ପ୍ରକ୍ତ୍ ଦନ୍ଧୟ୍ତକ୍ତ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର୍ ଆଵଭ୍ବ ବ ସଙ୍ଗେ
ସବସ ଏହୁ ସ୍ତ ନ୍ୟପାସ୍ଟୀଙ୍କର୍ ବାସ୍ପାଞ୍ଚଲ ଉ୍ଞ୍ଚୈଖବସାଗ୍ୟ ସ୍ତ୍ରବରର୍ ସଙ୍କୁ ଚି
ବହାଇ ସାଇଥ୍ରଲ୍ବ।୮ ଅ ଅର୍ଥୀତ୍ତ ସ୍ତନ୍ଯପାସ୍ଟ୍ରୀ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର୍ ଜ୍ଵଦବଶିଳର ଆଣ୍ଢ
ୟୂଗଟଚର୍ ବସମାନଙ୍କ ମଧ୍ଯରୁ ଅନେକଙ୍ବି ଦନ୍ତ ର୍ ଓ ଝସୁର୍ର୍ ଜ୍ବଞଥ୍ଚଶସସାଗ୍ୟ
ପଶ୍ଚିବଣିଳ ଦଦଖାଯାଇଥଲ୍୍। ହ୍ବାଡ଼ ଶି ଳାସ୍ବାମାନେ ଏହ୍ବାର୍ ଗ୍ବଷୁଥି ପ୍ରମାଣ
ବଦଇଛନ୍ତ। ଏହ୍ଜ ଧାର୍ ନମବୂର୍ସ ସହନ ବହୁ ବଭଲ୍ନ ପ୍ରାଣୀଗଗୋ କପ ମଧ୍ୟବରର୍
ବ୍ୟାପକ ବହାଇଥ୍ବଲ୍ । ପ୍ରକ୍ତଇରେ ଆଦ୍ତ୍ରମ ସ୍ତଳ୍ଯପାସ୍ଠ୍୍ୀ ଚରୁଷ୍ଣକ ବହ଼ଲେହ଼ି
ଏପଣ଼୍ ଏକ ପ୍ରାଣୀଗୋଣ୍ଠୀ ସହ ଅଜିର କଙ୍ଗାରୁର୍ ସାଦୃଶ୍ୟ ରହୁଛୁ, ଅଥଚ
କଙ୍ଗାରୁ ବନ୍ଦ ୟୁକ୍ତ ମ୍ମାବଣ୍ରେଣୀର୍ ଅନ୍ଧ ଗଇ । ସେନ ପ୍ରାଚୀନ ପ୍ରାଵୀଟଗାଣ୍ଠୀ ବସ
ଵବର୍ବାପୀ ଥ୍ବଲ୍, ଏଥ୍ବବର୍ ସହେହର୍ ଅବକାଣ ପ୍ବଲ୍ ।
ଉ୍ଣଭ୍ଲୁମି “ସ୍ତେଥ୍ଚାରଂ ବାସିନ୍ଦା କୁଲୁର୍ ଜାନ୍ନାସ୍ତର ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ଆବାସସ୍ଥଲ
ଭ୍ପରେ, ଝର୍ ପଡ଼ୁଥିବା ପାହାଡ଼ ଢାଲୁ୍୍ରେ ଚମାର୍ ମବିଳ ପଡୁଥାଏ ମସିଷର୍
ଇଭହାସରର୍ ଏହ୍ବ ହଜିବା ଅଧ୍ୟାସ୍ତ୍ର୍ ସାକ୍ଷ୍ୟସ୍ରମାଣଣ ବଭଣ୍ର, ଆଲଂକାରକ
ଦ୍ଵାଷଷାବର୍ ମୁ କଦ୍ନକ୍ଥ ସା ସେଠାରୁ ବହ୍ଦୁକାଲ ଆଗରୁ ଆମେ କଡ଼ା ଝାଇ
କାହାର ଆସିଥିଲ୍ । ଚଣଭୁମି 'ବଘେଆର'ର ଲୁଲୁର୍ ଜାଟ୍ରସ୍ତ୍ ଜମ୍ୁଙ୍କ ସଦ୍ବଚ
ସ୍ତ ନ୍ୟମ୍ଭାସ୍ଟ୍ରୀ ଜୀବ ହ୍ମସାବଟର୍ ଆମର୍ କ୍ଷୀଣ ସଂପକ ଅଛୁ ମାନ ନଚଚେତ୍ତ ତାଙ୍କ
ସଚିଳେଂ ଆମର୍ ସଂପର୍କ ନାହି କହୁଲେ ଚଚଲ | ଭଥା!ପି, ' ପ୍ୟାଲ୍ୱସିନ୍” ପୁଗର୍
ଅଚନକ ଲ୍ବକ୍ଷ ଲ୍କ ବର୍ଷଧର ଆଦ୍ଧମ ପ୍ରନ୍ଯପାସ୍ଟୀୀ ଚ ଚୁ ଷ୍ପଦ ପ୍ରାଣୀମାନେ
ବିକବଲ ବୂୃଷଗ୍ବସ୍ଵ ନର୍ଦ୍ଧ ବକେଢେକାଂଶରର୍ ପସ୍ବୀକ୍ଷା ନାକ କରୁଥିବେ
ଘାସଭ୍ଲୁଲିରେ ଗାଇଖୋଲ ବ୍ରସବାମ୍ବର୍ ବଚଷ୍ଟ୍ମାରେ । ଢାଙ୍କ ପଟର୍ପରେ୍ ବନ୍ମ ସତକ୍ତ
ପ୍ରାଣୀମାଚଳ ଏହ୍ନ ବବର୍ ବାସର ବ୍ୟବସ୍ଥାବର । ସପର ସଫଲ ବହାଇଥିନେ । ଏକକ
ପର୍ବଣୀ ବବର୍ବାସୀଙ୍କର ସାସଳାସୋଗୁ ଜାଣମ ସ୍ତନ୍ୟପାସା ଚରୁଷୁବମାଚନ
ନ୍ଦଲ ବଦ୍ଧ ଭ୍ଵବରର୍ ଉକ୍ତ ପରିବେଶରୁ ବରାଞ୍ଜର ବହ୍ରାଇଥ୍ଵଲେ ଓ ବାଧହ୍ନୋଇ
ଥ୍ଵଲେ ସୁମି ଣାଖାଗ୍ଟସ୍ୀ ବହ୍ବବାରୁ । ବଲରେ, ମଧବରୀ କାଲର୍ ବସି ଅବନକ
ଆଦ୍ଧମଭ ମ୍ତନ୍ଯପାସ୍ଟ୍ରୀ ଜୀବ ଭୁଢଲ ବାସ୍ରଚ୍ରର୍ ନସୂଣ ଓ ଅଭ ଅତଦ୍ଂସ୍ତ ବହାଇ
ପ୍ତଡ଼ିଥ୍ଵ୍ଟଲ୍ଲ, ଚସମାଚନ ନଣ୍ଛ ଦ୍ବ ବହାଇ ସାଇଥ୍ବବଲ ।
ବ୍ଠ୦
ଅନ୍ୟମାଚନ ଏହ୍ଜ ଶାଖାପ ନର୍ ସଂଙ୍କର୍ଥ ଜଗଚଚରେ-¬ ପ୍ରାଣୀଚାଶୁ କମାଚନ
ଏହାକୁ 'ଉଦବାସୁ ଅଞ୍ଚଳ” କହୁପାର୍ନା_ମଣଃ ବର୍ଲ ସଂଖ୍ୟାର ଚକୀଣସି
ପ୍ରକାଚର୍ ଞ୍ଜ ର୍ହ୍ମଲେ । ମନେହୁଏ, ଆମର୍ ପ୍ରାଚୀନ ଆତର୍ସ୍ରୀସ୍ଵମାଚନ ଜମି
ଜ୍ଵପରେ ବ୍ଯାଟିବାର୍ ପ୍ରସ୍କାସଚର ପର୍ଳଭ ଚହାଇଥିଚଲ । ନାଭଣୀଚତାଞ୍ପ
ମଣ୍ତଲଚର୍ ଚମ୍ବମୀବନ ମର୍ଣାପନ୍ନ ଚହ୍ଘାଇ ପଡିଚଲୀ ଚିବିଚ ନ୍ଯୀଧର୍ମୀ ଓ ବହୁ-
ବ୍ୟାପକ ଚଗାଣ୍ଠୀ କୁସ୍ବାବରେ୍ ଚାଙ୍କର୍ ଚାସ୍ପର୍ଫପା ମଧ୍ୟ ନ୍ମ୍ଭଣ। ସାଣଚହ୍ଘନାଇ
ଆତ୍ସିଲ୍ଵ । ସନ୍ଥ ସନ୍ତ ଆ ସଭ ଉଷ୍ଵରୁ ନିଜର୍ ଚଲ୍ବମର ଆବରଣକୁ ଝାଡୁଥ୍ବବା ଓ
ଶୁଖାଉ୍ବଥ୍ଵବା ସେତ ଅପରିଛନ୍ନ ଛଦୁ-ମୂକେଲୁ ମୁଁ କଲ୍ନା ଚଷୁଟରେ
ଦଦେଖିଥିଲନ ସେଇ କାଗସ୍କ ପ୍ରାଣୀ ସୁଣି ବଷ୍ାସୁଣ୍ଡ ଜଙ୍ଗଲର୍ ସବ୍ତୁଜ
ଗ୍ରଇ-ଅଛାର୍ର୍ ଗହନରେ ଚଢି ବସ୍ସିଲ୍ଵ । ସେଇ ଗଛଡାଲର ଗ୍ଵଜ୍ୟରର୍ ପ୍ରଭ୍ଲକ୍ମ
କରୁଥ୍ଲେ ଖିଙ୍କାରୁଥ୍ଵଚା ଜମ୍ଭୁମାନେ, ସାହାର୍ଦର୍ ଦାନ୍ତର ଆକାର୍ ନମବାଗଚ
ବଜୁଥ୍ଲ୍୍ । ସେଇମ୍ାଚନଢ୍ରି ଘାସ ଓ ସୂର୍ପାଗଲ୍ବେକର ଅଧ୍ବକାସରୀ ଥ୍ବଲେ
ମଚନହୁ ଏ, ଦନ୍ଜ ୟୁକ୍ତ ପ୍ରାଣୀଗୋଣ୍ଠ ର୍ ଆନମଣ ନ ବହାଇଥ୍ଵବିଲ, ଆଦ୍ଧମ
ସ୍ତନ୍ୟପାସ୍ଟ୍ଲୀ ଚତ୍ଭୁଷ୍ଣଦମ୍ଭୀଚଳ ଗଛରୁ ଓତ୍ତ୍ଯାଇ ଆସିଥାଚନ୍ତ । ଆମ୍ବେ ସମ୍ଭସ୍ତ
ହୁଏଚ ଘାସ ଉପରେ, ଜ୍ଚ୍ଚ ଜ୍ପକ୍କାଚର, ଖର୍ଟରେ କୁକ୍ଗର୍ ସୁଲ୍ଉ ଶବ୍ଦ
କରୁଥାଚନ୍କ । ଅବଶ୍ୟ ବୃଷ୍ଣ ଜଗଉରୁ ଆମ୍ଭ ହ୍ରାଉ ଓ ଆସି ଧ୍ର୍ଚା ଯୋଗାଡ଼
କଣିଥିଲା © ଚସଇ ଗୁଣରେ ଗୁଣୀ ବହାଇ ଆଚମ ପାଞ୍ଚବକୋଡ ବର୍ଷ ଉ୍ଵଷ୍ରୁ ଗଛ
ଗ୍ରଡ୍ଜ ଉଲକୁ ଖସିିଥିଲ୍)କର୍ର ରାହା ଆମ୍ଭର୍ ଜସ୍ଟରଲ୍ବଭର ସୂଚନା @ଏ କ ନାହ,
ସନ୍ଦେହ । ସ୍ର ପଥରେ ମ୍ଣୀ ଦେଖିଲି କପର୍ ଉଳ ରୁ ଖଲ ସନ୍ଧ୍ୟାଗ୍ରସ୍ପା
ଚସଇ ଚୁ ନଦଟର ଘାର ବଦଲ] ମୁଁ ମଧ୍ୟ ମହର ଗାଦ୍ଜଡ଼କୁ ଚଲାଇବାକୁ
ଆରମ୍ଭ କଲି । କମ୍ତୁ ୭ସଷର ମୁଁ ସରମୁଦ୍ଧନ କଟର, ଚସଦ୍ଦଳ ମଧ୍ୟ ଚସହ୍ରପର
ଚମାର୍ ମାନସଗ୍ଵଜ୍ୟରେ ଆଚଲ୍ବକପାଇ କରିବାକୁ ଚଚଞ୍ମୀ କଲି । ଚଖାଜଲି
ଉଦଦବରଦ୍ଚିନ ପଥଚର ଅନ୍ଥସ୍ଫ ପଥଚତ୍ଥ, ସାହ୍ରା ପ୍ରାଣିଇଡୁର୍ ଇତହହ୍ଘାସର୍
ଯୂଗସନଥମ୍ାନଙ୍କରରେ ବିଭନ୍ନ ବାଵର୍ ଇର୍ଗ୍ଂ ୭ ନ୍ଦଏ । କନ୍ତୁ ସେ ପଥଚସ୍ଥଟ
ମ୍ଭାନଙ୍କଚର୍ ଚକୀଣସି ନାମ ଚଖାବଦଇ ବହ୍ଲାଇ ନ ଥ୍ରଲ୍, ଜାଣି ବହଜ୍ତ ନା ଥ୍ରଲ୍
ବ୍ବ୍
ପ୍ରା ଣିଚନ୍ମ୍ର୍ ଇଭହ୍ଘାସ କେଜି ପଥରେ ଗଭ କରଛି | ବସଗୁଞ୍ଜକରୁ କଭହ୍ନାତ୍ସର୍
ଗଭର୍ ଅମ୍ମକ୍ଟ୍ତ ଇସାଗ୍ ନଳୁ ଥାଏ ସିନା ମାନ୍ଧ ଚବକବଇକାଲ ଧରି ବସ ଗଭ
ବଗାଵାଏ ପଥରରେ ବହ୍ବମ୍ଭାନ ଥ୍ଵଲ୍, ଚାହ୍ରାର ଅନାଜ ନ ଥ୍ବଲ୍ଵ । ଏ ସ୍ବରୂ
ୟୂଗସଦ୍ଧରେ ଉଦ୍ଦବର୍ଚିନର ଧାର୍ ବକଉି ପଥଚର୍ ଗଭ କରିଥ୍ଵଲ୍ ଓ ବଳରେ
କାଲଧର---୧ସ ସମ୍ବଵଦର ଆମମ ସବିଜଢ୍ଯଳ ନିଳ ନଳ ଇଛାନ୍ସାୟ୍ୀ ବ୍ସିଗଭ
ସିକାନ କର ପାରୁ ମାନ ।
ଏପରି ଛ୍ଢବାପ୍ସପ୍ନ ଦ୍ବର୍ଗନ ମୁଁ ୭୦୦ସ ବଦଇଥ୍ଵବୀ ଚସଇ ଗହ୍ନ୍ରରୁ
ବାହାର ଆସଲି, ଧମପାନ ସାର “ପାଇପ୍ ' କୁ ଝାଡ଼ି ସଫା କଲି ଏବଂ ସୁଣି
ସେଇ କଙ୍ବାଲର୍ ଗୃରଷଚବ ଝଖୋଲବାକୁ ଲଗଲ୍ । ଭରର୍ ପବ ବର୍ଦା ବହାଇ
ଥବା ୀର୍ସ _ ଫାଃର୍ କାନ୍ଥଗୁଡ଼ିକବର ଚମ୍ାର୍ ଚଖାଲବାର୍ ଅବାଳ ଚସଭି
ପ୍ରଭଧ୍ଵନ ସୃଷ୍ଟ _କଲ୍ବ, ଭାହ୍ନା ମନେ ବହ୍ଵତ୍ଥାଏ ସବଳ ବସପରି ବହ୍ଧୁ ରଲ୍କର୍କର୍
ଉପର୍କୁ ଭ୍ଠିବାର୍ ଓ ଭଲକୁ ଓଦହ୍କ୍ୟାଇବାର୍ ପଦ ଶବ୍ଦ । ସକାଳୁ ମୂ
ଅନେକ ଉଲଲୁ ଓତ୍କ୍ଲାଇ ସାଶ୍ଥ୍ବଳି ମନଶ୍ଛଷୁଟରେ ଏପରି ଏକ ଜୀବନଧାଗ୍ବକୁ
ବଫର ସାଇଥ୍ଵଲି ସେଥିଠାଲୁ ସଣସ୍ୀରବର ଚମ୍ଭା ପକ୍ଷରେ ସିବା ଅସମ୍ଭବ ।
ଅବଣେଷଟର୍ ମୁଁ ଟମ୍ାର୍ ସନ୍ତ୍ଵବପାଭ ଠୁଲ କଣ୍ ଉପରକୁ ବହ୍ଛ କଷ୍ଟରେ
ଭ୍ଠିଆସିଲି, ମବନ ବହଉଥାଏ,ପୂଗୟୁଗ ଧର୍ ସଞ୍ଚିଭ ଅଭି ବଣାଲ ଧଂସାବଚଣଞ
ଇଜ୍ଛ ଫେର ଆସିଲି । ସବା ଉପର୍ ସ୍ତର୍ର୍ ଜମରେ ଯେବଇେବେଲେ ମ୍ପୋର୍
ଦ୍ନାତ ବାଜଳଲ୍, ବସବଭବବଚଲେ ମୁଁ ସସନୂରେ ଳଜର୍ କଲି, ଚରୁଥ୍ବବା
ବଘାଡ଼ାନ୍ଧ ନ ଦଦଖି ଅନ୍ଯ କିଛହ୍ଥୁ କନ୍ଛୁଳାନୋସ୍କାର୍ ଦେଖିବାକୁ ମିଲବ
ନାହି ଢ ଚମ୍ା ମନରର୍ ହ୍ରଠାନ୍ତ୍ର ଚ୧୧୧ଭଦବବଚଲ ଉଦ୍ଚବଗ ଉର
ସାଇଥାଏ ।
ଦେଖି ଆଶ୍ବସ୍ତ ବହଲ୍ ବଚସା ଚମ୍ବାର୍। ଘଘୋଡ଼ାହ ଚରୁଥିଲ୍ ମାନ ।
ବମ୍ଭା କଲାନା ଅନ୍ତୁସାଚର୍ ଚାହାର୍ ବକୌଣସି ବେହ୍ଧଳ ଘରବଞ୍ଚିନ ବହାଇ
ନ ଥଲର । ଚସାଡ଼ାରେ ଚଢ଼ିଂବା ପବର ମଧ୍ଯ ଚବମ୍ଭାର ଉଦ୍ବବଗ ପ୍ରଗ୍ବ
କମ୍ଚି ନ ଥାଏ ସ୍ରାଣିଢାଶୂଂକ କଲ୍ାନାର୍ ବଘର୍ଚର୍ ମବନ ହେଉ୍ଭ୍ଥାଏ
୧
ପର୍ଚଂମପଚଶେ ହୁଏ ଚଗାଝିଏ ରହ୍ରବାର୍ ଜାଗା ମିଲବ । ପ୍ରାଚୀନ
ଜୀବମାନଳଂର୍ ଜୀବଳଧାଗ୍ର୍ ସୂ,ରଚିର ମୋର୍ ମନ ଉଥାପି ଆବକ ଥାଏ |
ଠୀର୍ସ ଫାଃ ଭଚରେ ମେଲ୍ବ ଦହ୍ରାଇଥ୍ଵଲ୍ଵ ବନ୍ଧୁ କଳ୍କାଲ ଓ ଉପରେ
ସ୍ତସୁଥ୍ବଲ୍ର ସୃୂଦ୍ୂର୍ ଆକାଣର ସୀମାରେଖା୨ ଚସଥୁରୁ ବମା ମଳରେ୍ ଚଖଲ
ମ୍ପନ୍ନଥା ଏ ଅନନ୍ତଳାଲର ଧାରଣା? ଝସ ଧାରଣା ସାଧାରଣଇଃ ମଣିଷର୍
ଅଧ୍ବ ଗମ୍ଭୀ ନୁହହଁ । ବକିଗ୍ଟ୍ କାନ୍ଥରେ ଲମ୍ଥି ବା “୍ରଇଷ୍ଣମାରିଆଂ ଲ୍ଚା ପର
ପ୍ରଚ୍ଯେକ ମଣିଷର୍ ଜଦନମୂଲ ଏକ ଜଦଷ୍ଟ ଶତାଦୀରେ ଆବହମାନ
ଢାହ୍ରା ବାହ୍ଵାଝର୍ ଅତ଼଼ୀଇ ବା ଉବପ୍ଯଇଲୁ ଚଫରିବାଲୁ ବସ ଅଧମ ।
ଏଇ ସୀମ୍ମକ ସମୟୂବକନ,ରେ ଠିଆ ବହାଇ ଜଜର୍ _ଵଧବଲିପି ବିଦଖିବାଲୁ
ସକ୍ଷମ ନ ହେଟଲବହ, ମଣିଷ ଅଟ୍ରୀକ ପ୍ରତ ଦୃଞ୍ଧୁ” ନମ୍ଭଣ ପ୍ରସାରିତ
କରୁଛୁ; ଉବଷ୍ୟତର ଆତ୍ସ୍ରପି ମଧ ଆଜ୍ ଢା ପାଖରେ ସୁଦ୍ୁର୍ ମହାରକା ପର
ଅସ୍ପଷ୍ଟ ନ୍ରୁହଁ । ଅଙ୍୍ର୍ଲଢୀର ଚଚର ଚସପରି ମାନସ ଭତଚର୍ ଚପାତଉ
ହୋଇ ର୍ବହ, ସମସ୍ବଗୀମାରେ ଆବକ ମଣିଷ ମଧ୍ୟ ଚସନ୍ପ୍ରପର ସଣସୀରରେ
କାଳର୍ ପରଧ୍ବ ଜ୍ଦ୍ଠୀଷ୍ଥ ୧ହାଇପାଚର ନା । କରନ୍ତ ଇୀଂର୍ ସ୍ବାୟୁଉନ୍ତ୍ଵୀର
ଅସଖ୍ଯ ଚିକୀଣଲ ଦ୍ରୀଗ୍ବ ଚସ୍ନ ନଜର୍ ଛାଣ୍ଣଶ୍କରୁ ଅଭନମ କରୁଛୁ; ଏହା
ବଗ୍ଟରିଟିଲ କହ୍ଧ ଚହବ ବସ, ହାନ-କାଲ-ପା ନର ପରିଧ ଏଞୁ ମଣିଷ ଧୀରରେ
ଧୀରେ ଏକ ନିଆ ମାମ୍ୟାର୍ କ୍ଷମଭା ଦହ୍ବାସଲ କଲ୍ବଣି। ଏଥ୍ବରୁ ଚସ ଚସନ୍ତି
ନୂଜନ ଜ୍ଞାନର୍ ଅଧ୍ବ କାସ୍ଵୀ ହ୍ରୋଇପାରେ ବ ଣିମାଳ ଚାଢ୍ନାର୍ ସ୍ ୧ପାଇ ଚହଉଛ୍ଛି
ମ୍ଭାନ୍ଥ ।
କରନ୍ତୁ ଆହୂର ଚକରେ ଉଦ୍ବର୍ଚିଳ ଧାଗ୍ ଓ ନସ୍ବାନ ଧାର ଣାମ୍ଭାନଙ୍କ
ମାଧମ୍ଭଃିର୍ ମାବମୀବନକୁ ଗଭ କରିବାକୁ ପଞ୍ଜବ ? ର୍ରହ୍ରପୁଞ୍ଜ ମଧଚର୍ ଆଉ
ବଳେ ପଥଚର୍ ମଣିଷ ଉ,ମଣ କରବ ଚୃଡାନ୍ର ରହସ୍ୟର୍ ସଛାନବର୍ ୨?
ଏପଣ୍ଣ ଉ ମଣ ବକବଲ କଠିନ ନ୍ୁବହିଁ, ପର୍ଦାସ୍ତ ମଧ ଏବଂ ଚଳେଦଦେ ଚକବେ
ଅସ୍ପମ୍ଭବ ବବାଲି ବବାଧ ବହବ । ଇଥାପି ଚମ ପ୍ରସ୍ହରାମରୁ ଆୟ୍ତ୍ରମାଳଙ୍କ
ମଧରୁ ଚକଟଉକ ଚମ୍ବକ ଚକଚବେ ଚହଟଲେ ବରଚ ହେଗଟବ ନାହି ।
ବ 6୩୮
ଅଡ୍ୀଇଚର୍ ଘଝ଼ଥବା ସବୁ କିଛ ଘହଣା ଓ ଚ୍ରସ ସକ୍ସ୍ ଘବଣୀର ପଛଟର୍
ଥ୍ବବା ସମ୍ବତ୍ତ କାରଣ ଆଚମ୍ଭ ନ ଜାଣିପାରୁ; ଦସଦ୍ଦ୍ରପର, ଉବଷ୍ଯରରେ ସାହ୍ରା
ସବ୍ତୁ ଘଡବ ଭାହା ବର୍ଣ୍ଣ ଇ ଦ୍ବବରେ ନ ଜାଣିପାରୁ ମଧ୍ୟ । କିନ୍ତୁ ଏ କଥା
କହ୍ଘ ବହବ ବସ, ଉଭ,ମଣପଥର ସାର୍ଥବାହ୍ର ଦଲଚର୍ ଚସବଦ୍ନରୁ ଆଟମ
ବସାଗ ଦଦଇଚ୍ଛୁ; ସାଦ୍ଵା କଛୁ ଆଟଚମ ଜାଣିବାକୁ ବ୍ଯାକୁଲ, ଟଗୋଝିଏ ଜୀବନ
ବୃଦ୍ଵ୍ଟର୍ ଚାହା ସର୍ତ ଦେଖିବାନ୍ତୁ ଓ କାଣିବାକୁ ଅସମର୍ଥ ଚହଲେବହି,
ସାନ୍ଦୀଦଲ ସହ ଉ,ମଣରୁ ଆଦମ ନିଶ୍ଵସ୍ଵ ସ୍ପାନ୍ର ଦହକୁ ନାହି ।
ଏଇ ଭୂମ୍ମଣରେ ସସନ୍ତି ପାଠକମାଚଳ ଚମାର ସହଗୀମୀ ବହବ, ତାଙ୍କୁ
ମୁଁ ସାବଧାନ କଗ୍ଵଇ ବନ୍ଦବାକୁ ଗ୍୍ହ୍ଵେ ସେ, ପଥନବଦଦେଶକ ରୂପେ ଏ ବନ୍ଧ୍ର୍
ପ୍ରବଦ୍ଗୃଡ଼ୁକ ସଗ୍ନ ସ୍ଥଇ ହୋଇନାହି । ବରଂ ଏଗୁଡ଼ିକୁ ବଗାଢଡ଼ଏ ବ୍ୟସ୍ତମ୍ଭଳର୍
ସନ୍ଧାନ୍ନ ଉମଭଣର୍ ଅବଧ୍ବଳକ ବୁ୍ଵନ୍ତରୁପେ ଜ୍ବୟ୍ର୍ଗ କଗ୍ଵ ହୋଇଛି । ବଜ୍ଞାନଗ୍ବଳ୍ୟର୍
ଅନ୍ତର୍ଗ ଓ ବହ୍ଧଭୁଇ--ବଶ୍ ର୍ ଅର୍ୟାଣ୍ତର୍ଯ ବସ୍ଥ-ସମୁହ୍ଲୁ ଏହ୍ନ ମନ
ରୂଝିବାଲୁ୨ ଆବଞ୍ଝ୍ଵାର କରିବାଲୁ ଓ ଜ୍୍ପଦଷ୍ତ୍ରେଗ କରବାଲୁ ଆଗ୍ରସ୍ତୀ ।
କଃସନ୍ଦେହ୍ନରେ/ ଅନେକ ୍ଞଗରୁ କନ୍ଦୁହ୍ନେବ ସେକ ଏହ୍ନା ଏକ ଅଫଲୁ୍ଗ୍ନ
ବୃ୍ଵିନ୍ତଃ ଏଥ୍ବରେ ଅଛୁ ଆଣଙ୍ଦା ଓ ଆଶା, କାରଣ ଏହ୍ନା ରୁପାସ୍ଟ୍ର ବହାଇଛୁ
ଅନନ୍ତ କାଲର୍ ଚନ୍ତାଚର୍ ଅଭଭ୍ଜୁର ଜବଣ ବଂଲ୍ତର୍ ର୍ଭୁ ର୍ରୁ ବ୍ୟାପି
ଅନ୍ନୁଲ୍ପିରୁ । ବହ୍ଧୁ ଆଁକାର୍ରେ ଏହାକୁ ଗ୍ରଥ୍ଵଭ କଣ୍ଚବାକୁ ସ'ଂଇ ମୁଁ ବବର୍ବୁଛୁ
ବଯସ ଏଥ୍ବରେ ନହ୍ୂଚ ଅଭ ପ୍ରାଚୀନ ଗ୍ରୀକୁମ୍ଭାନଳ୍କର ଅବଗଇ ଗ୍ବରିଗୋଵ
ଜ୍ପାଦୀନ, ସଆା:¬ି-ଜବନଣଣିରଗ୍ ଜଵ୍ପଥବା ମାଡ଼ କାଦୁଅର୍ ଜଡ଼ପିଣ୍ତ,
ବଣାଲ ଜଲଗ୍ବ୍ଗ, ବବ୍ଯାମଃ ପବନ ଏବଂ ବେଜ୍ଞତ୍ତକ ଵବଣ୍ବଷିଣର୍ ସବବଥା-
ବହୁର୍ ର ଆଣାୀ ଧଗ୍ବନ୍ୁ ଆର୍ ବାହ୍ମାରେ ଥବା ଏହ୍ଜ ଆଶାରୁଦି ମସ୍ମଷର୍
ସ୍ପପ୍ପର୍ ସ୍ତ !
ଅଚ଼ାଇ ଓ ଉବଷ୍ଯଇକ୍ତୁ ମୁଁ ଗର କରନ୍ଥି ଏକ ଅପର୍ଫାପ୍ତ ପର୍ଫାଵଳଟର ।
ବମ୍ଥ-ସମ୍ବଦଧୀସ୍କ ସରୁସ୍ରକାର “ ସ୍ରମାଦରୁ ପରିହାର କରିବାକୁ ମୁଂ ସଙ୍ସ୍ରଥମେ
ସ୍ରସ୍ଟାମ କରୁ । ଚଥାଗି ଏ ଉ୍ମ୍ଭଣରେ ଚମ୍ମାର୍ ସହଗାମୀମ୍ଭାଳେ ସାଧାର୍ଣ
(¥
ଅର୍ଥରେ ବୈଜ୍ଞାନ୍କ ବ୍ଯାଖ୍ଯା ଓ ବୂଷ୍ଵନ୍ତ ଖୋଳିବା ଉଚ ନୁହେଁ । ମୋ
କାଲର ସୀମ୍ମାବଛଳ ବବେଜ୍ଞନ୍ତକ ପକର୍ ଘରିଧ୍ଵ ଭରେ ଗଟବଷଣା କରୁ କରୁ
ନ୍ଦ ସାହ୍ରା ସ୍ତ୍ବନ୍ଥ ଭାହ୍ନାର୍ ବବରଣମ୍ଭାନ୍ଧ ଏ ବନ୍ଧୁର ଦେଇଛି । ଅବଦୀ, ମୁଁ
ଅପ୍ପୀକାର କରିବାକୁ ଗ୍ଟଟହନୈନା ଚଯ, ଏହ୍ନା ଆବ୍ରଷ୍ଠ୍ବାର୍ର୍ ବବରଣ ନ୍ଦୁବହ ବରଂ
ଅଜ୍ଞାନଚ୍ଚାର୍ ଆଚ୍ଛୁକଥନ । ଅହୁଂକାର୍ କରିବାଚର୍ ଆଁମେ ସମ୍ଭସ୍ତେ ପ୍ରାପ୍ତ
ସଦ୍ଦାବବଚଲ ସନୁଣୀଲ । ଇଥାଷି ଚକଝବ ଚକି ଅମ୍ପରର୍କ ମୂହୁ୍ବରେ
ବ୍ୟକ୍ତବଣେଷର୍ ମନଚିର୍ ଚଯତ୍ତି ଜ୍ଞାନର୍ ଆଣଲ୍ବେକ ୧ଖଲସାଏ, ଏ ବହୁ ଚାହ୍ରାର
ମଧ୍ ଏକ ବୃଶ୍ଵନ୍ତ । ଏହାର ଚଣଷି ଭଳ ଅଧ୍ୟାସ୍ତରେ ମ୍ପ ଚେଷ୍ଟା କର
ସସେଇ.ସକ୍ତୁ ଅଭ୍ଯାଣ୍ଡଆି ବଷସ୍ଟ ସମ୍ବହଚର ଚଲେଖିବାଲୁ ସାହ୍ନା ଏଇ ଅଭ-
ସାଧାର୍ଣ ସୃଥ୍ବବାରୁ ଆହ୍ରରୂଣ କଗ୍ଧଯାଇମ୍ନାରେ । କନ୍ତୁ ବଭନ୍ନ ରଲ୍ବକର
ଦୃ୍ଣ୍ଣ ଉର୍କୀ ବିଭନ୍ନ । ଅଚ୍ଯାଷ୍ତର୍ଯା ବଷସ୍ଠ୍ ସମ୍ଭ ହଚର ଚକବଲ ମାର୍ ବସ୍ତସ୍ତ”
ବହୁଲଚାରୁଛି ମୁଂ ଚଲେସିପାରେ | କରୁ ଚାଂଠାରୁ ବଡ଼ କଥା ବହଜ୍ଛୁ ସେ,{
ସ୍ତଚଂଭ୍ୟୀକ ଚଲ୍ବକ ଭଉଟର ଏ ବିନ୍ଦୁଲରା ଅଛୁ ଓ ପ୍ରଭ୍ୟେକ ବଗ୍ଟ୍ର୍ କଶ୍ଵବା
ଦରକାର-¬ ବକଟିର ଅନସଂଚମସ୍ଠ ବସ୍ୃସ୍ୁବର ଏ ସୂଥବୀ ପୂ
ବଣଷରେ ମ୍ବ କହ୍ଧବାଲୁ ଚାହେଁ ଚ୍ସ, ମମ୍ଷଷ୍ୀ ଚବବକନ୍ ୧ସେଷର କହ
ସାଇଥ୍ବଲେ--ବସପର ବିଶ୍ଜଗଚରେ ଏକ ସଥାସଥ ଏପରିକ ଦୃଢ଼ସବଳ
ଧାର୍ଣା ଲପିବକ କରିବାର୍ ଦୁଃସାହସ ଚମାର୍ ନାହି। ମୁଁ କେବଲ ଏଭଳ
କହ୍ୁପାରେ ସେକ ଏଥିରେ ଅଛୁ. ମୋର୍ ବ୍ଯସ୍ତିଗଭ ବଶ୍ବର୍ ଉଗ୍ନଅଶ, ସସ
ବଶ୍ବରେ ଭୂମଣ ଚସେଷର ଦୀଘ ଚସପରି ଅସମ୍ପ ,ଓ । ଷୋଡ଼ଣ ଶିଢାଦୀର
ସମୂଦ, ସାନବୀଙ୍କ ପରି ମୋର୍ ବୂଝ୍ଵନ୍ତ ସନ୍ଦ ଅଭ୍ ଚ କର୍ଛ, ଲ୍ମହର୍ଷକ ଚନ୍ଦା
ଅଥବା ବ୍ୟର୍ଥ ବ୍ୟସ୍ତ ସମୂହର ଉଚ୍ୈଖରେ ବତ୍ତାନ୍ତ ଦହହାଇଥାୀଏ, ବେ ମ୍ବ
ଏଭିକ ମାନ କନ୍ପ୍ରପାଚଝର ଚସ ଏହାଠାରୁ ଆଧ୍ବକ ଚମାର୍ ଆଖି କନ୍ଥି ଦେଖିନାହି
ବା ଚମ୍ବାର୍ ମନ କହୁ ସ୍ବବବିନାଦି । ଜାହାଜ ରୁଡ୍ଜବାପରେ ବକୌଣସି ଦ୍ବୀପରେ
ନଞିପ୍ତ ଝଲ୍ଵକଙ୍କ ପର୍ ଏଜଗଭଟର୍ ଜଣ ସାହା ଚଦଖେ ଅନ୍ଯର୍ ପାଖଟର୍
ରାଜା ଦୁବର୍ବାଧ ଏପରକ ଅଜାଇ ମଦନ ଚହାଇପାରର !
ଜଣର ସ୍ଥ
ସ୍ପଧ୍ଵବୀ ର୍ରହ୍ମର ଇନ୍ଦରଜାଲସକ୍ତୁ, ପାଣିରେ ଭଣି । ଚମାର୍ ଅଫିସ୍ଵଘର
ସାମନାରେ ` ଟଗାଵାଏ ସମ୍ଭଳଲ ସ୍ଥଭ ତ୍ତଯରେ ବର୍ଷାପାଣ୍ିର୍ ଗଞ୍ଜଆଵୁଏ ଗର୍ଚ
ଜ୍ଠିଛ୍ଥି, ସେଥିରେ ସାମାନ୍ୟ ସ୍ବନ୍ଦନ ଚମାଚଚ ଖିଞ଼କ ପାର୍ଲୁ ହାଣି ଆଣିବାଲୁ
ସଥେଷ୍ଟ୍; ଅନ୍ଲୁସ୍ଧିସ୍କକ ମନଘେଳି ମୁଁ ବଦଦବଖ ପବନଗରେ ଜାଗୁଥ୍ବବା ଗ୍ରେହ
ଲହସୀଃଏ କପର ସଜୀବ ବହାଇଉ୍ଠୁ3ଛୁ । ସହରର୍ ଘର୍ ସରତ ଜ୍ଵପରେ ଜଙ୍କ
ଧରିଥ୍ବବା ପାଣିନାଲ ଓ ସୁର୍ମୁଣା ବ୭ଲଭ୍ଜନ୍ ଭାର୍ର ଗଦା, ମୁଁ ଅନ୍ଲ୍୍ବ
କବର୍ ଚସ ଏହ୍ବାଣର ଭଚରୁ ଚଳଦବଦହବଲେ ମୁଁ ଆବିସ୍କାର୍ କରିବ ଏକ
ଉଛ୍ୈଖବସାଗ୍ୟ ଅଲ୍ତୌକ୍କ ଘଵଣା, ଦେଖିବ ହଠାରୁ କପର୍ ଚସଲ ଲୁହା ଓ
ଢାରଗଦା ଭ୍ଇର୍ର ପ୍ରାଣଣଣ୍ତ ଯଥାର୍ଥରେ ଉ୍ତଚ୍ଛଲ ଉଠିବ । ବସଠି, ଜଲ ଚଳେ,
ସାମାନ୍ୟ ହକ ଏ ସବ୍ତୁଳ ଶିଜ୍ଲୀ ଭ୍ଚରେ ପାଣିପୋକଵିଏ କିପର ୍ଠାନ୍ତ ଆସି
ଗ୍ଟଲ୍ବ୍ୁଲ କରୁଛୁ ଚାହା ବଦସି ମୁଁ ବସ୍ଟିଇ ହୁଏ । ବହ ବଚନ୍ଧ ଉପାଦ୍ଦାଳ
ମିଣା ମଣିଷର ମବଳପରି ଗ୍ରଚତ୍ଵ୍ପରେ କଙ୍କଧଗ୍ ଲୁଢ଼ାଭାର, ଓଦା ଆଲ୍କାଇୁଗ୍,
ଖଗ୍୍ ଓ ପାଣିରୁ ଉଠୁଞ୍ବବା ପଇଲା ବାଷ୍ପର୍ ସମ୍ପାଦ୍ବାର୍, କୁ ଗଛମ୍ୟ୍ଠ ସେଉିସକୁ
ବଉୀଭକ ସ୍ରସ୍କା ସେଧରୁ ଉଠୁଥାନ୍ତ ମାର୍ ଉସ୍ସୁହ୍ପଏ ନଗ୍ରୁଝୁଆ ନଗ୍ଲେଲାରେ
ସେମା ଚିନ ଜୀବନ୍ତ ବହ୍ବାଇପାର୍ନ୍ତ ।
ମଣିଷ୍ଠ ଜକୀବନଚର ସଚଗ୍ଵଚର୍ ବକହ୍ଧ ଶଗ୍ବରର୍ ସ୍ବୀମ୍ଭାବଳ ପ୍ରସ୍ତ୍ରବରୁ
ଜ୍୍ଚୀର୍ଥ ହହ୍ରୋଇପାବରଳା । ସାଗ୍ଵମ୍ମବନରେ - କ୍ରଜ୍ଜ କବ୍ଦବା ଥରେ୍ ବଳୌୀଣସି
ଭ୍ତ୍ରଗ୍ଯବାନ୍ ପକ୍ଷଚର୍ ଏହା ସମ୍ଭବ ଦ୍ନଏଃ ବସେ ଚେଦବେଲେ ରାଂର୍ ମଳ ଯୁଗଗ୍ଲ୍ ଗ
ବ୍ୟାପି ଖବ୍, ଘବନ ଓ ପାଣିସୁଅର୍ ପରିବଣ୍ଳ ପ୍ରବାହରେ ନିଜକୁ ଜଃଶେଷରେ
ମିଣାଇ ବଦଇପାରେ। ସେଇ `ବିଣାଳ ସୁଅର୍ ସାମ୍ଷୀ ବକକେବଲ ସୁପ୍ତାଚୀନ ପାହାଡ଼
ଓ ମରୁଭ୍ୁମ୍ନିମାଚନେ) କମ ଅନନ୍ତ କାଲର୍ ହ୍ଵସାବରେ୍ ସେଇ ମ୍ବହ୍ଲାନ୍ ସମସ୍ତୁ-
୧୬
ପ୍ରବାହ ହ୍ୃଏଇ ଗୋଵୁଏ ଗସ୍ର୍ର ହ ଅପଗ୍ଵ ସ୍ତସହ ସମାନ ! ଏପରି ଚନ୍ନାରେ ନପୁକ୍ତ
ମନ କୁଡ଼ିସାଏ ପ୍ରାଣ ସଂଚାରଣର ଜ୍ସ୍ବମୂଳରେ, ଜମ୍ମୀବ ପଦାର୍ଥ ମାନଙ୍କ
ମଧ୍ଯଚର୍ ଦୂର୍ବୋଧ ପ୍ରବାହ୍ନ ଓ ଚାଞ୍ଚନ୍ା ଧାଗ୍ଵଟର୍ ଶୁଣାସାଏ, ମାସ୍ଟ୍ରାବୀ
ପସୀ-ରଜ୍ୀବର କଳଣେ ଚକଦିବ ଘଦବକିଘ କରିଥିଲ୍, ବସେଠାବର ର୍ବଦିଃାଏ କାଇ
ସେ ବଟରିଲ୍ବେଳକୁ ଜାଣିଲ୍ଵ ଯେ ପ୍ରଗ୍ ଚଗାଡ଼ଏ ଶଢାକୀ ବର ସାଇଛ୍ି ।
ଚାହ୍ରାଷର ବକନ୍ଦ୍ଧ ଚକଚିବ ମହାକାଲର୍ ରହିସ୍ଯର ସଂଜ୍ଞା ବଦଇ ନପାବର୍ ।
କିନ୍ତୁ ୧ମୋର୍ ମବନହୃଏ ସବ୍ତୁଦ୍ରନ ବଦଖୁସିବା ପାଣିଚର୍ ଏହାର ସବ୍ଧାନ
ମିଲପାବର | ଅଚଡ ସହର ଏହାର ସଂପର୍କ ଅଛୁ, ଉବିଷ୍ଯରଲୁ ଏହା ଗଢ଼େଥ୍ ।
ଦମରୁପବଦେଣର୍ ଇଚଲ ପାଣି ଚସପର ପୂୁଦର୍,ଜଉ୍ଛଳ, ଏକାଣର୍ ପବଳଚର୍ ପଲଲା
ଆପ୍ତରଣରେ୍ ବସହ୍ରପରି ଗବ ମଧ୍ୟ ବରସଫ୍୍ଲର ବସୀନର୍ୟାରେ ପାଣ୍ଷିର
ରୁଷ ରଡ଼ାନ୍ତସ୍ବ୍ବବେ ସ୍ରସ୍ୁହୂଇଃ ସୁଣି ମଢ଼ ଦେହରୁ ମାଂସ ଛଡ଼ାଇନେଇ
ସମ୍ପଦର ପାଣି ଚକ୍ଚକଆ ଖଣଣ୍ତ କର୍କାଲ ମା ନ ଆଣି କୂଲବର ଡିଙ୍ଗଂଦଏ ।
ଯୁକ୍ତଗ୍ଷ୍ଟର୍ ୫କ ସୁଦୂର ପଣ୍ତି ମ ପ୍ରଦେଣରେ ବହୁକାଲ ପୂର୍ବେ ମୁ
ଥଚର ବିବିଜ୍ଞାଳକ ଅଭସାନରେ ସାଇଥ୍ବଲ୍, ଚସଠି ଭ୍ରମଣବେଳେ ହଠାତ
ମୋର ଏକ ଅଭନ୍ଜିରା ବହ୍ାଇଥିଲ୍ । ସେ ଅଭ୍ଜ୍ଞଭା ଏକ କୌଭୁହଲୋଦୀପକ
ବଷସ୍କ୍ରେ ଅର୍ଥାଡ୍ ପାଣି କ୍ରିପରି ଅନ୍ଯ ବସ୍ଥମାନଙ୍କୁ ଆତ୍ତସାତ୍ କରଳଏ।
ବେଜ୍ଞନକ ସ୍ବ୍ଵଷାରରେ ଏଇ ପ୍ରନ୍ଥ ସ୍ବାର୍ ନାମ “ ଅସନମୋସିସ” । ଛୁଦ୍ରମସ୍ଵ ପବ୍ଦ ଥ
ଭଚରେ ବଭଲ୍ନ ପାର୍ଣିର୍ ଧାର୍ ଝେଳି ବ୍ରୁଲ୍ କପର ଘର୍ସ୍ଥର ସହ୍ବର ମିଣିଥାଏ
ରାହ୍ାଦ୍ରି ଏଇ ସ୍ତନ ସ୍ହା ସୂଚର କରେ । ଏହ୍ନ ଗ୍ରଣାଳୀରେ ଗଗ୍ରୁଵବଡ଼ ବସ୍ଥୁ-
ମାନଙ୍କର ଆକାର୍ ବନ୍ଦଲ ସାଏ । ଏଇ ପର୍ବର୍ଚିନ ପ୍ରଭ ମୁଁ ଇଭପ୍ଵବଟର
ଇର୍ଗ ର କରୁଥ୍ବଲ୍ ଓ ପୂଝ୍ଦୋଲ୍ୁ ଉମ୍ଭଣ ସମ୍ଭସ୍ବରେ ମୋର୍ ଅଭତଜ୍ଞରା ଘହଥ୍ଵଲ୍
ଏଇ ପରିବର୍ଶିନ ସମ୍ବହରେ । ଛଜର୍ ସଦ୍ଧାର୍ଇଟର ପାଠଚକ ବିବାଧହୁଏ
ବକଚବ ଅନ୍ତ୍ରଭବ କର ନାହାନ୍ତ କପର ଜଞଲ ଉସ ସକ୍ତରୁ ଅବବାହ୍ନ କାର
ସଦ୍ଧ ଜାଗାସକୁ ହ୍ମଷ୍ପ ହୁଅନ୍ତଃ ଅଥ ବା, ସପସ୍ବପ୍ରାପ୍ତ ପାହ୍ାଡ଼ର ବଧାଇ ବହ଼ଦ୍୍ଥ୍ଵବା
ଉଗ୍ନାବଚଣଞ ଉପରର ପାଣିବସ'ଇବର ଜ୍ବପସାଗର୍ ଆଡ଼କୁ ଗ୍ବସି ଗଲ୍ରବେବଲେ
ଅଟ, ୟ୍ କଲାନାବଲବରେ ଆଙ୍କ ଲ ଚମଲ୍ ଚସମାନେ ଛୁଇନାହାନ୍ ରୁଷାସ୍କ୍ରଲ୍ନ
୧୭
କ୍ଧମ୍ଣ୍ରିଲାର୍ ଚଗ୍ରୁଝ ଗ୍ରୈଃ ଝର ମାନଙ୍କୁ । ମ୍ଯାକ୍ନାଇଵ୍ ବ୍ୟାକ୍ ନାମକ କବ
କହ୍ନଛନ୍ତ 'ଏକ ୧ମରୁଠାରୁ ଅନ୍ଯଚମରୁ ପର୍ଯାନ୍ତ ବସ୍ତାସ୍ୀ ପାଣିରୂ ଜ୍ବଦ୍ଭୁର
ଦେହ୍ର' ବଷସ୍ବରେ । ସ୍ରାଣ ଓ ପାଣିର ଆଦ୍ୟ ସମୃଦ୍ଧ ବଷସ୍ବରେ ଚାଙ୍କର
ଧାରଣୀ ଚକବଲ ଠିକ୍ ନୁହେ, ବରଂ ପ୍ରମାଣ କରେ ଚମ ଏପର୍ ଅନୁଭୁଭ
ଅପରଙ୍କ ଅଧ୍ବଗମ୍ୟ ମଧ କଲର ଏହ୍ଲା ଦୁର୍ଲଭ ଓ ସୁକଠିଣ । କାନ ଜ୍ବ୍ପରେ
ସମୁଦ୍ଦୟର୍ ଶାମ୍ପୂଳାକ୍ପ ଏ ଗପର ” ଧର୍ ବିଲ୍ନବିଳ ଏପର ଅନ୍ତ୍ୁଭୁଭର୍ ସ୍ଥ ଲଉ
କରନ୍ତି କନ୍ତୁ ଚମ୍ଭା ପଣି ସୁସ୍ତକଳ୍ରାଃ ଅଧାପଷକଙ୍କ ବଦ୍ଧବ୍ର୍ ଏ ବଷସ୍ତବର
ସ୍ପୀକାର୍େନ୍ତ ପିଲେ ଅବଶ୍ବାସରରେ ଡରି ଦଅନ୍ତ । ମୋର୍ ଅଧ୍ବକ ଦୁସ୍ଵ ଗ୍ୟ
ବଯ, ଗିଲ୍ଚିବଦଲେ ବଦହବର୍ ଆଘାଇ ଲଚବା ଚସାଗୁ ମୁଁ ପହୁଘବ ଜାଣେନା ଓ
କୌଣସି ବୃଦ୍ପତ୍ଜ ଜଲସ୍୍୍ବଗ ବଦଲେ ଚମ୍ଭାଚେ ଉସ୍ହ୍ ହ୍ନଏ । ଏକ କ୍ବସ୍ନାବବରେ
ବବାଧହୁଏ ଏଇ ହେର୍ ବମାର୍ ସେପର ଅନୁଭୁର ଘଵଥଲ୍ |
ର୍କ? ପବଂର ଗୁଞ୍ଜ ଜ୍ପର୍ଯକା ଭୂପର ଚଦଇ 'ନିଜୌର' ନଦୀ ଆଡ଼ଲୁ
ବହୁଥ୍ପବା “ପ୍ୟାଵ୍' ଶାଖାନସୀର ଦୃଶ୍ୟ ବଡ଼ ବକୌୀରୁହ୍ନବିଲାଦୀପକ । ସମସ୍ତ
ସମ୍ଭସ୍ଟେ ବସନ୍ତକାଲୀନ ବଢ଼ ବେଲେ ଏହା ସ୍ରାସ୍ଟ୍ ମାଇଲେ ବସ୍ତାରୀ ଗଳ .ଥିବା
ଧ୍ବଂସର୍ ସସ୍ଫାର ଦ୍ବରୋଇପଡ଼େ ଓ ଖମାର ଏବଂ ବର ସବ୍ଧୁ ଗ୍ରାସ ଳରେ । ଅକଣ୍ୟ,
ସାଧାର୍ ଣଚଃ ଏହା ଚକର ଳ ଲମ୍ଷ୍ଯସ୍ଵୀନ, ବ୍ର ଲ୍ସ ବଗ୍ରୁ ସୁଅର୍ ସମ୍ପଷ୍ଟ୍, ଅଳ ଦ ସୁ
ସ୍ତ୍ରବବଝରେ ଏଗୁଞ୍ଜକ ବହ୍ଧଯାଏ ଏକବଗ୍ଵାହ ବାଲିଗରଡାମ୍ଭସ୍ତ୍ର ଛଲଗ୍ଲାଗ ଜ୍ପରେ
ସାହା ଅଂଣଭଃ ପୁଗ୍ବକାଲର୍ ରୁଷାର୍-ଘୁଗର ବଳୀଣପି ବରଣାଲ ନଦୀୀଗଉଭ
ଥଲ୍ । 'ୟ୩ଝ୍' ନୀର୍ ପାଣିତର୍ ଚର୍ଗ୍ବାଲ୍ ଓ ଦ୍ରୀଘର୍ ସଂଖ୍ୟା ଅଳସ୍ବକ ଦ୍ରୀଷ-
ଗୁଞ୍ଜକ ଆଜ ଏଠି ଦେଖା ଦଅନ୍ତ ଭ କାଲ୍ ଅଳ୍ଯନ୍ ଜାର ଜଠନ୍ତ । ସାଗ୍
ର୍ରୀଷ୍କୁକାଲ ନଦ୍ଦପାଣି ଉପରେ ନ୍ଦ ସୃ ଖର୍ ଚଖଇକ, ତାରରେ ସାଜ୍୍ଥିବାବବଲେ
କ୍ରାନ୍ତ ବାବ୍ାଇ ପାଲି “' ମାଇଲ୍ଏ ଓସାର ଓ ଇଞ୍ଚେ ଗସ୍ସ୍ର୍ ପ୍ୟାଵୁ' ନଦୀ ଏକ
ଆଗ୍ଵମର୍ ଆଶ୍ରସ୍ତ୍ । ସହ୍ଵରରମାନଙ୍କ ଆଡ଼ୁ ସ୍ବୀର୍ଘ ସାନ୍ନା କରବା ପ୍ରଵରୁ
ଢ୍ପଭ୍ଯକାଲୁମିବର ଏହ୍ନାହି ନପୀର୍ ସଜ୍ଯ ସ୍ପରୁମ ।
କାଦିଲ ମୁଂ ଚସ ନଦୀକୁ ସାଇଥ୍ରଲ୍ ଭାହ୍ରା ଜାଣିବା ଏକ୍ଜ ବୃଷ୍ଵଲ ପାଣ
ଆବଶ୍ଯକ ନୁଝହି । କନ୍ତୁ ଚଗୋଝିଏ ଉଇଲ ବ୍ରୁଦା ଢ୍ଇର ବଦଲ,
ବ୍୮
ପାଦ ଗର୍ଣ୍ଠ ` ଯାଏ ପାଣିରେ ଝ୍ୟ' ଝଡ” ମୁଂ ଟୋଝଏ ଶ୍ରସ୍ହାସେବ୍ ବାଲ୍
ଢଂପରେ ପହ୍ୁଞ୍ଜୁଥ୍ଵନ୍ । ନଳା ବିବିଜ୍ଞାନକ ଜଦେଶ୍ୟରେ ମ୍ପ ଚସ ଅଞ୍ଚଳରେ
ବହୁବାର୍ ଘଦସାନ୍ା କରିଛୁ । ମୁ ଜାଣେ, ସ୦ ଚସ୍ରୁଝବଡ଼ ପଥର୍ ଭଚରୁ
ଜ୍ଚ଼ୂଳୁଞ୍ବା ପାଣି ଧାରରେ କ ଧର୍ଣର ହାଡ଼ ମିଲେ ଓ ପୀର୍ଣିରେ ହୁଗୁଳଥ୍ବବା
ବାଛ୍ଭଚରୁ କପର ଦାମିକା ଚକ୍ଚକଆ ପଥର୍ର ନ କୋଣ ଶଣ୍ ମିଲେ। କରୁ
ଚସଦଳ ବହୁ ମାଇଲ କମଲ୍ ରୃଷ୍ଣାତ୍ତ ହୋଇଥ୍ବାରୁକ ଆକାଣ, ଜ୍ବଇଗମ୍ବ ବରଦା
ଏବ ଜ୍ଜପସାଗର ଆଡକୁ ଗଭ କଲ୍ଵବବେଲେ ଲୁଳ୍ମୁଲୁ କଦ ଶଦ୍ଦ କରୁଥ୍ବବା ଅଗଗ୍ଟୀର
ନଦୀର ଦୃଶ୍ୟ ବଦ୍ଦଖି ଚମ୍ବା ମନବର୍ ଏକ ନୁଆ ଇଚ୍ଛା ଜାଗିଲ୍ । ମୁ ଏକ ବଗ୍ଵଵ
ଅଭସାନରେ ବତା ଚହବାଲରୁ ହର କଲ-¬ ସବଲ ଜଣ ପାଣିରେ ସାସି ସିବ |
ମନେହୁଏ, ଏ ବାସନା ଚମା ମଳତଚର ନଚମ ଛଟମ ଜାଗଥ୍ଚଲ୍ । ଚା
ଆଗରୁ ମୁଁ ଲୁଗାଘଵ। ଗ୍ରଞ୍ଜ ଆଗ୍ବମର୍ତେ ଣରଗଛ ଭଇଚର୍ ଲଵଷଵ ବହୁଜ୍ଥଲ,
ସହସା ଏଇ ଅଦମ୍ୟ ଇଚ୍ଛା ନମ୍ଭୀ ମଳରର ଗ୍ବପି ବସିଲ ସେକ ଲମ୍ପ ବାହାଇୁ ସ୍ତ୍ରସି
ଭ୍ତ୍ରସି ନଣୁ୍ ପୁଅଚିର ଦୁର୍କ୍ବ ଗ୍ବଲ ସିଦ୍ଧ । ଆଣ୍ଠ ,ଏ ପାଣି ଭଚଚର ଠିଆହୋଇ
କିଛ ସମ୍ଭସ୍ତ ଧରି ମୂ ମନ୍ଦିର କର୍ ପାରଲ୍ ନାହି-ସ୍ଵସି ସିବ ନା ଡଣ କର
ରହୁ ସିବ ? ଆଜ୍ଞର୍ ସାହସୀ ଆଧ୍ଳକମାନଙ୍କ ପାଖଝଚର୍ ଏପରି ଦୃଦ଼ାଲୁଲ ମନ
ପର୍୍ଦ୍ନାପର୍ ପାନ୍ଧ ପର୍ ମନେ ହେବ । କନ୍ତୁ ମୋ ପକ୍ଷରେ ଏହା ପ୍ରକୂଚଚର
ସେପରି ନଥ୍ବଳ୍୍ ମୁ. ଗିଲ୍ବବେଲେ ଅଚର୍ ପ୍ରାସ୍୍ କୁଞ୍ଜ ସାଜ୍ଥଲ, ୧ସ ଦୁର୍ଘ*ଣାର୍
ପ୍ରତ ସ୍ଦା ସବ୍ବଦା ଚମା ମଳରର ସର୍ନ ସ୍ତ । ତାହ୍ନା ଛଡ଼ା, ମୁଁ ପହର୍ ଜାଣେ ନା
ଏବଂ ଏଇ “ଇଞ୍ଚେ ଗତ୍ପୀର୍ଂ ନର ଥ୍ରଲ୍ନ ଗଗ୍ଟଗ୍ ବାଲ ଓ ଗାରେ ପୂର୍ଣ ।
ଏ ନଣ୍ର୍ ଛଲନ ଉଗ୍ ବହୁ ଶାଖା ବଣ୍ଟାଇରେ ଗ୍ଗୁଞ୍ଜ ମରିବାର୍ ଅଚନକ ଖବର୍
ସଂବାଦ ମଧ୍ୟ ଚମାତେ ଜଣା ଧ୍ରୟ୍ଵନ । ଖୁବ୍ ଓସାରିଆ ଏପଣଢ ଭୁସ୍ତ୍ରଗରେ ବକତ୍ତ୍ଠାରେ
ପାଣି ଅଛୁ କେଉଁଠାରେ ଝଣ୍ଡଂ ଆ ଖାବଗ୍ବ ଭୁଲ ଓ ଘଞ୍ଚ କୁଦାମାନ।
ସାଧାରଶଭଃ ଏସବୁ ନର୍ଜନ ଜାଗାଲୁ ବଳଦ୍ଧ ଆସନ୍ତ ନାହି । ୧ଭଣୁ ବପଦଟର
ପଞ୍ଜ ଏଠାଝର୍ ପା କଲେ ମଧ୍ଯ ସାହ୍ରାଯ୍ୟର୍ ଆଣା କରିବା ବୂଥା ।
ପାଣ୍ଞି ଭଉଚର୍ ଶାଲ୍ଫତ୍ସବଟର ଠିଆବହ୍ପାଇ ମୁ ଏସବୁ କଥା ସ୍୍ରକ୍ତୁଆଏ;
ମୋ ଝଗାଡ଼ଚଳୁ ବାଲ୍ ମଧ୍ୟ ପାଣି ସୁଅଚର୍ ଖପୁଆାଏ । ଭାଂପନ୍ତର୍ ଆକାଶ
ବ୍ଓ
ଆଡ଼କ୍ତୁ ମୁହଁ କଣ ୭ନ୍ତ୍ର ବହାଇ ପାଣିପୁଅଚର ମୁ ଦେହ ଢ଼ାଲ ବଦଲ ଓ
ଭ୍ବସିବାନ୍ତୁ ଆରମ୍ବ କଲ୍ । ନଠୀର ସ୍ରଧାନ ବସ୍ା।ତଦର ସ୍ତ୍ରସି ନ୍ନଲିଲେବେଚଲ ମୁଂ
ଅର୍କ ପାଳ୍ଚି ଅନ୍ଗ୍୍ଭବ କଲ୍ ସଚଇ ଚସପଣ୍ର ଏକ ମହଦ୍ୟଲାଚଦଣର ଗଡାର୍ଳିଆ
ଉପରିକ୍ବଗବରେ ମ୍ଫ ଏସିସାଜ୍ ଚୁ ¦ ସେଚଚବିନିବଲେ ମୁଁ ନିଜର୍ ଆଙ୍ଗଠଲ ମୁନିବର
ଭ୍ପଲବ୍ଧୃ କଲ 'ଆଲପ୍ସ” ପାହାଡ଼ର ବରଫଟ୍ରର୍ ଶୀଚଳଭା, ଣ୍ଣ ଦସିଣ
କ୍ଗର୍ ଢ୍ପସାଗର୍ର୍ ଜ୍ଷ୍ଣଢା ଚମାଚତେ କ୍ାଲର୍ଷଣ କଲ୍ମ । ଅଫାଇର୍ ବଳବନ୍ତ
ୟୁଗ ଧର ମହ୍ଘାଦଦଣର ଅ ଧୁ ଯର୍ମା ଣୁ, ଗୁଣ୍ଠ ଗୁଣ୍ଠ ଡ୍ବେତ୍ତଞ୍ଜ ବା ପାହାଡ଼ ପର୍ବର
ଧ୍ଲ ବବାହୃଧବା ନଦୀ ପଶ ସମ୍ପଦ ଅଡ଼କୁ ବହୁ ସାଵିଥବବ। ଏଇ କଥୀ
ଗ୍ପକ୍ଛୁ ଦକ ବମ୍ଭାର୍ ମବଳ ବହଲ୍ଵ ଚସ, ମହାଚଦଣର ଅଭିକଳାସ୍ତ ବଦହ ମଧ
ମୋ ସାଙ୍ଗରେ ଘ୍ପାସି ଗୂରଲ୍ତୁ) ଧୂଲବର୍ ଉଣା କା'ର ଆସ୍ାଦ ପାରି ମୋ ଓଠରର୍
ଲଗୁଥାଏ, ଚା'ର୍ ବାଲ୍ଭର୍ ଲହ୍ ଗୁଞ୍ଜଳ ମ୍ପ ଘିଠିକଟିଲ ଅନ୍ଲ୍ରଭବ କରୁଥାଏ ।
ଅଭିକାସ୍ଟ ସସ୍ଵାସୃପମାଟନ ଦବେ ଚଯେଜିଠାରେ ଚକଲ କରୁଥ୍ଚଲେ, ଜ୍ବପରକୁ
ବଠଲ ଉଠ୍ୟ୍ବା ସସେଇ ପ୍ରାଚୀନ ସମୁଦ, ଗଁ ଜ୍ପରେ ମୁ ଳପୀ .ବସ୍ପାଚରେ
ଗ୍ବସି ସାଜ୍ଥାଏ। ସମସ୍ତର୍ ସୀମା ଓ ବମଘସୁଏ ପବ୍ବଂଚମାନଙ୍କୁ ମୁ ପବରେ
ବସୁଭର ଗର୍ଭବର ପକାଇ ଅନ୍ତଗଲ ସାଜଞ୍ଚଲ୍ଵ ପଣ ଚବାଧ ବହୁଲ୍ଥାଏ ।
ଭ୍ରମ ଦ୍ବସୁ ଦୂଇ ପାଖବର ଗାର୍ଣି ଛୂକ୍ତଲ୍ଵରବଵବେଲେ ମୋର୍ ମନଚର୍ ଚଝଳୁଥାଏ
ସେଇ ସ୍ବସ୍ତ ଜ୍ପଲନ୍ଧ୍ବ ସାଡ଼ା ଚୁଙକ ଡ଼ମାନ୍ତ ଅନ୍ଲଭବ କରେ ଜ୍ବପରର୍
। ବଵକିଞ୍ପ୍ବା ଢାର୍ ଶୁଣ୍ଢରୁଃ ମୋର୍ ମଚନ ବହବଜ୍ଥାମ ସେକ ବମା ଗ୍ବରିଆଚଡ଼
ବଡ଼ ବଡ଼ ମାଚ୍ଛ ସବ୍ଧୁ ନଳ ଜଳ କାମର ଗ୍ଟଲକ୍ସୁଲ୍ କରୁବ୍ରନ୍ତ ।
ପାଣିରୁ ମିଲକ୍ବ୍ବବା ବଗାହ୍ନ ଏ କାଠ ପଶା ଧର୍ ମୁ ଚମ୍ରାଇର ଅନ୍ତ୍ରକୂଳରେ
ଗତି କଲ୍ ଓ ଖଗ୍ଵୀର ଗାଉମମାନ ପାର ବହଲୀ ହୁଏଇ ଚମ ସକ୍ତୁ ଜାଗାଚର
ପ୍ରାଚଚତହ଼ାସିନ ୟୁଗନ୍ ଅଭିକଳାସ୍ତ ଜଲ୍ତୁକ୍କର ହ୍ବାଡ଼ ପୋର ହୋଵଧ୍ବବ,
ଚସ୍ତ୍ାର” ଭୃଣ ଭୁମିିବର ବ୍ଯବସ୍ଦ ବଦ୍ବେଜ୍ଜସ୍ବର୍ବା ଳଳସାନର୍ ଉଙ୍ା ଚକର
ଅଖ ମଧ୍ଯ ସେଠି ପାଣିଭଲେ ମି ପଂଚର୍ । ଚକଚଢେବେଲେ ମୁ ଗର୍ମ
ଝଗ୍ଵଇଚ୍ରିଲ ଚାରଥ୍ଵବା ବଫଳଲ ପାଣି ଠ୍ଚରେ ଦ୍ରସି ସାଉଥ୍ଲ, ସୁଣି
ବକଝଲବବେଚିଲ ଗ୍ରୁସ୍ପାଭଦ୍ଵା ଗ୍ରୁଦାଭ୍୍ଭ ର ଦେଇ ରୁପ୍ତଗ୍ଲ୍ପ୍ ଖମୁଥଲ୍ । ମବନ
୬୦
ହଜ୍୍ଥ୍ଵମ୍, ଚମୋାର୍ ସଙ୍ଵ୍ ନଃ୧ଣଷରେ ପାଣି ସହ୍ୁୂଚ ମିଣିସାଇଛି, ଏକାସ୍ଥ
ହୋଇ ସାଇଛୁ ଏକ ଅକୁଦ୍ଥା ରସାସ୍ଟନ ବଲଚର “ଚଜଳ୍ୟା ପର୍ ମାଁବମ୍ଭାନଙ୍କ
ସତ୍ପଗ । ଏଇ “ଚକଳନୀ” ପାଣିଚର ଚକବଲ ଜନ୍ମମ୍ତ ଳାହି, ରୂପାନ୍ତରିତ ମଧ
ହୁଅନ୍ତ । ପ୍ରଖର ଖଗ୍ବର୍ ଅଭବିମ୍ଭୀର୍ ଉଲେ ପୀଡ଼ଚ ହ୍ଲୋଇ ବଲଦାକ୍ତ 'ଜେନୀଂ
ସବେଚଗ ଉଁପରକ୍କ୍ ଉ୍ଠିସାଏ ଥଲ ଥଲ ମାଛର ମ୍ବ ପର, ଅଥବା ଚଯଉଁଠାରୁ
ଜନ୍ମ ଥ୍ବଲ୍, ଚସଇ ପନ ଭଲଲୁ ଏପର୍ ଗ୍ବବରେ ଗ୍ଗୁଞ୍ଜମାଏ ଚସ ଭାକୁ ଆଜ
ଦେଖିବା ଦୁଷ୍କର୍ ବହ୍ଧାଇ ପଡ଼ । ଖଗ୍ବଭଚଲେ ଲବଣାକ୍ତ ଜ୍ଵପାଦାଳ ଓ ପାଣି
ବିଭନ୍ନ ଅନ୍ଧୁପାଚରେ ଠୁକ୍ତ ହୋଇ କାଳର ପ୍ତତ୍ଵ୍ବଟର ସେତ ସଂମିଣ୍ରଣ ସୃ
କରିଛନ୍ତ ସେଇ ଅବଞ୍ଥରମସ୍ତ ଚରଳ ଘଦାର୍ଥରୁ ଗରି ଉ୍ଠଛନ୍ତ କିଛ, ମାଛ
ଓ ସୂଚୀଗଷ୍ଣ ଶବ୍ଦ କରୁଥୁବା ଚଳ ଭେକ ବବଙ୍କ, ଏମାଟନ ସକୁ ପାର୍ଣିରୁ
ଆକାର୍ ଧାର୍ଣ କରିଛନ୍ତ ଓ ଏମାନଙ୍କୁ ମାଣିର ବକହ୍ଦୟ।ଭୁଇ ରୁପ ଚବାଲ
କହ୍ଦୁ ହେବ, ଠକ୍ ଟସପରି ମଣିଷ ଅନ୍ଯାନ୍ଯ ଉପାଦାନର ବଳନ୍ଦଓଭୁଇ
ରୁପାନୁର | 'ବକଳଳୀ'ର ଜାନା ରୂପ ଅଛୁ, କରୁ ଏହାର ବକଳ,ବନ୍ୃୟଯ୍ରେ ଥାଏ
ପାଣି । ଏଇ ସକ୍ତୁ କଥା ସ୍ରକଭୁ ଗ୍ତ୍ବକ୍ଣୁ ଝମାରଟ୍ରଦହ ଧୀରେ ଚରାଡ଼ିଏ ବାଲହ୍ଵଡ଼ରେ
ସାଇ ବାଜଲ୍ଵ ଓ ଖଣ୍ଡେ ବଡ଼ କାଠ ପର୍ ଚମ୍ଭା ଚଦହ୍ଧଲୁ ଳୀ ସ୍ପୋଇ ଚସଇ
ବାମ୍ବଜ୍ଵପରେ ଚଥାଇ ବଦେଲ୍୍ । ଦ୍ଦଵସିବା ଣେଷ କର୍ ମୁଁ ଉଠି ଠିଆ ହେଲ ¬
କିନ୍ତୁ ଉଠିଲ୍୍ବେଲେ ଦେହ ଝିକଏ ଥର ଗଲ୍ମ । ଦସଥ୍ବରୁ ସୁଣି ମଲ ଅନ୍ତୁଭବ
କଲ୍--ଜନମ୍ମା ସ୍ପରୁପା ଜଳଗ୍ଶି ସଙ୍ଗେ ସମ୍ପିକ ରୁହାଇବାକୁ ପ୍ରାଣୀବେହ୍ନ
ଚକଉଭେ ନାଗ୍ଵଜ? ଅଥଚ ଭାହ୍ନା ଚଳଚଢେ ବିଦଦ୍ବାହ୍ନ କରେ ପବଳ ବରୁଛରେ !
ଯୁଗ ୟୁଗାନ୍ତ ର ପାର ଚହାଇଗରଲେ ମଧ, ଆଳର ଅଭ ପ୍ରାଚୀନ ପୃ ଥ୍ବବ୍ବାଟର୍
ଜୀବନ୍ତ ଧ୍ବବା ଦଶପ୍ତ୍ରଗ ନବୁମାନଙ୍କର୍ ନଅ ଗ୍ବଗଲୁ ଏଇ ମାତ୍ପ୍ପରୁପା ପାଣି
କେବଲ ଜନ୍ମ ନ୍ଦଏ ନାହି, ଆଣ୍ରସ୍ତ ମଧ ଯୋଗାଏ ।
ଏହ୍ବ ସ୍ ଚ୍ରର ମଣିଷ୍ର୍ କଥା ବବଗ୍ଟ୍ରିଲେ, ଚଝମ୍ଭୋାର ମଚିନ ପଡେ ଏଠି
ଚସଠି ଧୁ ବା ଅସଂଖ୍ୟ ଗଞଆରେ ଟମମଞ୍ପା ଚମ୍ମ୍ନା ଜୀବମାନଙ୍କର କଥା, ସାହା
ଚଦଦହ୍ଘରେ ରଲ୍ତକଣିକା ନହ୍ରମାନ । ନଦୀର ସୀମା ଅଭନ୍ତମ କଣ୍ଠ ଅଳ୍ଯନନ
ଜଜାବମୃର୍ଣ୍ତ ` ଦଗରେ ପାଣିର ଅପର୍ ଏକ ୍ତସ୍ଫାସ ଛଡ଼ା ଏମାନେ ଅଜ୍ଵ କଅଣ ?
2୪
ସବଳ ୧ସ୍ତାଉସ୍ପି କର୍ ପାଣ୍ଞି ଏବଂ ଗ୍ରସୁଥ୍ବବା କାଠ ଖଣ୍ଡବର୍ ଜବାଣ୍ଠ ରୁପରେ
ମୁ ଦୁଏଇ ବକବେ ଆଣସ୍ୁ ନେଇଥଲ୍; ରସେଣିସକୁ ଷ୍ଦ ଗିଷ୍ଦ, ରାହସ୍ୟମସ୍
ପ୍ରାଣୀମାଳଙ୍କୁ ୧ମ୍ନାର୍ ଗବେଷଣାରେ ଆବିତ୍ବ୍ଵାର୍ କରର, ହୂଏଇ ଚନ୍ନଧରୁ
କେଭେକ ବସଇ କାଠଖଣ୍ତ କୁ ଅରେ ଅଧେ ଗଗ୍ଗ୍ବାଇ ଝାଇଥ୍ବଲେ । ମୋର
ଭଜ ଚରୁଥି।ଂଶ ସେଡେବେଲେ ଥ୍ବଲ୍ ପାଣି--ର୍କ୍ତ ରୁପରେ ଭାଢ୍ନା ଚମ୍ବାର
ଫଯ୍ଷା ଶିଗ୍ବ ପ୍ରଣିଗ୍୍ରେ ସବଭକ ଗ୍ଭଞ୍ଚଳା ଆଶୁଥଲ୍, ଖୁବ୍ ରଗ୍ରଃ ନାଡ଼ୀଝଏ ସେଇ
ରକ୍ତଗ୍ୃପର ଉଛ, “ ଓ ଅଧୋଗଭ ମାପୁଥାଠ; ପ୍ରାସ୍ତ ବସହ୍ରପର ଏକ ଶାଶ୍ରଇ
ଅଭିକାସ୍ଟ ନାଢ଼ୀ ପ୍ପଣ୍ଵ୍ଵାର ଡର୍ଲ ଭୁପ୍ତରକୁ ଉପର୍କୁ ୧୦ମ୍ ହ୍ୁମାଳାସ୍ଟ ପୂର୍ଣ
କରେ, ସୁଜ୍ଞି କଚଢେବେଲେ ଚସର ଜଛ୍, ଚାପକୁ ଭଲକୁ ଘେଳା ଆସିସ |
ମଗଷୀ 'ଥର୍ୟୋ! ଅଦ୍ଭୁଇ ଅନ୍ତଦ୍ର୍ଣ୍ର ଅଧୃକାସୀ ଅବେ | ଘ୍ରପାଖ
ଓସ୍କାଲ୍ ୭ଡନ୍ ଚପାଖସୀୀ”ରେ ସର୍ରୁଳ “ଗିଳାଚରେଲ୍/ ମାଛ ଚକ୍ ଚକ୍
କରୁଥିବାର ବବି ଟସ ଡାକୁ ସ୍ତରାଣୀରେ ରୁପାନ୍ତଶ୍ଦଇ ପାଣି' ଚବାଲ ଅଭ୍ରଦ୍ସର
କରିଥ୍ବଲେ । ଚକଭେକ ବବଙ୍ଗର ସୂଲ ଆଚରଣରୁ ସେ ଗ୍ରହ୍ନାନ୍ତ ରର୍ ସ୍ତଭଧ୍ଵନ
ଓ ଆଗଗ୍ନେସ୍ତଟରର ଜ୍ଦ୍ଗୀରଣ ଲକ୍ଷ୍ୟ କର୍ ଖୁସ୍ି ହ୍ବାଇଥ୍ବଲେ । କରୁ ଭାଙ୍କ
ଜୀବନଳାଲ ଠାରୁ, କଠିଣ ବକ୍ମଣବର୍ ସେଣି ସକ୍ତୁ ଭୁଵ୍ଲ ବଷସ୍ତକ ସ୍ଢଞନ
ଜମ୍ମା ବଦ୍ବଲ୍ର୍ଣି, ଚାହ୍ନା ଭାଙ୍ଗୁ ଅଜଣା ଧ୍ବଲ୍, ସଦ୍ଧ ସସ ବମସବ୍ତୁ କାଣିଥାରନ୍ତ,
ଚାହା ବେଲ୍ ଚସ୍ର ଆହୁର ଅଗ୍ରସର୍ ହୋଇ ବିବଙ୍ଗମ୍ବାନର୍କ ର ଆଚର୍ଣରୁ
ବକୌନ୍ଦୁକ ସହ୍ବ ଅନ୍ଧ୍ଭବ କଣ୍ଥାରନ୍ତ ର୍ହ୍ରସ୍ୟମ୍ସ୍କ୍ ପୁଞ୍ବଦ୍ଧାର୍ ଅତ୍ୟନ୍ତଗ୍ଵଣ ଗୃପର୍
ଲକ୍ଷଣ, ଏଇ ଗ୍ଭପ ବହୁ ସମୁଦ, ଗର୍ଭଲୁ ୦୦େଲ୍ ପବର ପ୍ରମାଣ ଉଚ୍ଚଭା ସଂ
କରଛୁ । ଆଜ୍ଞ ୧ସ,ଉିଠାବର 'କାନ୍ସାସ୍' ଗକ୍ଯର ସୀମାସ୍ୀନ ଗହ୍ରମ ଶସ୍ଯରେ
ପବନର୍ ଚଢ଼ଭ୍ ଖେଲ ସାଏ, ପୁପ୍ପାଚୀନ କାଃଲ ଚସଠି ଚକ୍ଖଞ୍ଜ ଉଗ୍ ଖର
ଭୁ୍ଜିବର ସମ୍ବୃୂଵ୍ ର୍ ଲହୁଡା ପ୍ରାଙ୍କ ଂ ପଡୁଥିଲା । ଆଧ୍ଞକ ଭୁରନ୍ସ ଜାଣିଥୁଲେ,
ଥଚର୍ଯା ଅନ୍ତରର୍ କାନ ଚଡ ସେଇ ସମ୍ପଦ, ଶବ୍ଦ ଶୁଣ୍ଢିବାଲୁ ସମ୍ବର
ହୋଇ ପାଣ୍ଚଥାନନ୍ତ । ଶିଳୀଭୁଇ କଙ୍କାଳ ଅନ୍ବେଷଣକାସ୍ରୀ ସ୍ରାଣି ବଜ୍ଞାନ୍ମମାନେ
ପ୍ରାଞ୍ଜଳ ସ୍ଵବଟର୍ ବଦଖାଇଛନ୍ତ ଜାଦର ଜୀବଚନଶ୍ରଦ୍ଘାସର ଦୀର୍ଘ ଘଥରର୍ଖା;
ବସଭକ ଜାଣିଥୁଲେ ଅନ୍ତଃ (ଥର୍ୟୋ' ବଦଦଖି ଘାର୍ଥାଚନ୍ତ ପ୍ରାଣୀରେ ପର୍ଶଇ
୬୬
ପାଣି' କପର ୟୁଗୟୁଗାନ୍ତର ଧର ନିଜ ବଦହର ପରବଣ୍ଚିନ ଘଵାଇକ୍ଛ ୨ ଏଇ
ରୂପାନ୍ତର ଅନନ୍ତକାଲ ବ୍ଯାଘି ପୃଥ୍ବୀ ବକ୍ଚର୍ ଅଜ୍ଞାଇ ଉଚ୍ଆନ ପଇ୍ଳର
ଅନ୍ଲ୍ଗାମୀ । ପ୍ରଅ ମରେ ଅନ୍ଧ୍କ ମହ୍ଘାଚବଦଣମାନଙ୍କର ଜଲ ଭୁମିରେ ଉଦ୍ତସ୍ତଚର
ପ୍ରାଣୀମାଚନ କଲମୀ ଚକରେ ମୂଗ ' ପ୍ରଭ୍ଜ୍ବ୍ଧ କରିଥ୍ବଲଲେ । ଢା'ପଟ୍ଟର ବହଧୁକାଲ ଧର
ସ୍ପଥ୍ଵବୀ ସୃଷ୍ଠ ଆକାଣ ଆଡଲୁ ଜ୍ଵଠିବାଲୁ ଆରମ୍ଭ କଲ; ବସ ସମସୃବର ଘାସଭୁ୍ବ
ସକ୍ୁ ଉଚ୍ଚରୁ ଜଠିନାଭୁ ଥଣ୍ଡା ହ୍ରେବାକୁ ଲରିଲେ ଓ ସ ୟୁଗଚର ସ୍ତଳ୍ଯପାସ୍ଟୀ
ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ଆବସ ବ ସହ଼ଲ ।
ବହୁବର୍ଷ ପୂର୍ବରେ ଚସଦି 'ପ୍ଯାଵ୍ଂ ନଦୀର ଘୂଅବର ମୁଁ ସ୍ତଵସି ଘ୍ଵସି
ସାଇଥ୍ବଲ, ଭାହାର ' ଛଗାଡୁଏ ଜଷନଦୀର୍ କଟଡ଼ କଡ଼େ ମୁଁଂ ଅଲ ଚକେଲେଳାଲ
ଉଲେ ଏକାଧ୍ଵଳ ମାଇଲ ରୁଲି୍ଥୁ୍ଲ; ଵୀଢର୍ରୁ ଥବାରୁ ଏଥର ମୋହୀ ଚ୍ରମାହା
ଗର୍ମ ପୋଷାକ ପିତଳ ` ଥଣାରୁ ଆସୁରଷା କରବା ପାଆ | ଏଥର ବଦଷିଲି
ବନ୍ଝୁଇ ଭୁପତ୍ସ୍ସଗ ଅନାବ୍ୃଭ ଓ ବରଫ ଉଗ୍ବ, ଚମ୍ରୁଃ ଚଗ୍ରହ ନସୀମାନ ବରଫରେ
କର୍ମ ଯାଇଛନ୍ତି; ଜଳାଭୁମି ଚସ କଡ଼େ 'ଜ୍ଇବଲା ` ବୁୁଦାମାଡ ସିଧାସଳଖ ଠିଆ
ହୋଇ ବର୍ଫ ଆଗ୍ତର୍ଣର୍ ପଶ୍ଗାଭ୍ରପଃଚର୍ ବ୍ୟହପର୍ ଦଣ୍ୁଥାନ୍ତଃ କାହା ଭଚରେ
ଗ୍ଭଲିଗଲ ବେବଲ ଦୃ୍ଧୁ'ବଵଭ ,ସ ସଚିବ ଓ ମଣ୍ଡ ସ୍ବର | ଜର୍ ପଠାର ସସପଚ୍ଵ
ଅଃକିଥବା ପାଣି କମି ସାଇଥାଏ, ଭାହା ସାମନାରେ ମୁଁ ଠିଆବହାଇ ଗଲ୍;
ରଣଭୁମି ' ପ୍ରେଆାଣର'ର ଖୋଲା ପବନ ଚମାର ବଗାଡ଼ ଇଲେ ବରଫ ଉପରୁ
ନର୍ମ ଝୁଦ୍ଦୁନକୁ ଝାଡ୍ଜ ଦଦେଇଥାଏ । ଚାଦ୍ରା ଭୂଭରେ ଟଗାଝିଏ ଅଦ୍ଭୁଭ ସବୁକ
ପଦାର୍ଥ ଚମୋାର ଦୃଣ୍ଣ ଆକର୍ଷଣ କଲ୍ବ, ଆସି ର୍ଗଞ୍ଜ ମ୍ଚ ଆଜ୍ଞଵଥଚର ନଜର
କଲି-- ନା, ବମ୍ଫ୍ୁଛି ସମ୍ବ ଛଚର ସନ୍ଦେହର ଅବକାଣ ନାହି ।
ପବନଚର୍ ବଞ୍ଚିପ୍ତ ବରଫ ଛଭତରେ ଏହା ଦୃଢ଼ସ୍ବରେ ଜମି ସାଇଥାଣ,
କିନ୍ତୁ ଏହାର ବୃଦ୍ଧୁଦାକାର ମୁଖନଣ୍ଡଲ ମୋର ପଣଚକ। ଥଲ ଥଲ ମାଂସସକୁ
ଅସହାସ୍ତ ପ୍ଵବଚର୍ ଗ୍ଭର୍ଆଚଡ଼ ବଞ୍ଚି ଏହ୍ନା ବମା ଆଡ଼କୁ ର ରେ ଗ୍ୃଢ୍ନ
ଥାଏ | ଆଚମରିକାର ଚସୁଃ ନାଲ ମାନଙ୍କରେ ମିଳୁଥିବା ଏକ ଝଣଣୀର ମାଛ୍ଛରୁ
ଏହ୍ଵା ଚଗୋଝିଏ; ଏଇ ନାଲସରୁ ସର୍ପନ୍ତ ଗତରେ ଚତ କରନ୍ତ ଓ ଏହ୍ନାଙ୍କ
ହଲଦଆ ପଛହ୍ୁ ମାନ୍ୃତଦର୍ ଏଇ ମାଛ ଥାଆନ୍ତ । ମୁଁ ସେରଥିଜନ ନଦୀର ଘ୍ଵାସି
୫୩
ଘ୍ଦ୍ର୍ି ସଂଇଥ୍ବଲି, ୧ସ-ଭନ ଏଇ ମାଛନମା୨ନ ଟିମାର୍ ସ୍ବସୁଥ୍ରବା ବଦହର୍ ରଚଲେ
ଓ ଗ୍ୁର୍ପବେ ଖେଳୁଥ୍ବିଲ୍ । ଧୀବର ଧୀରେ ଜମ୍ବିଗଲ୍ନ ବବବିଲ ଏହାର ଆକର୍ଷି
ବସ୍ତୁ ଇ ହସ ଆଜ୍ ଦଣୁଜଥାଏ | କରୁ, ପାଵିପାଗର୍ ଭାପ ଥାନା ୧ସଂଇଚିବଲେ
ହ୍ନାଂକ ଆଡ଼କୁ ଓଭ୍କାଜ୍ ଥ୍ବଲ ବସବଳେବବଲେ ବିକି ପୂର୍ଫା ସ୍ପମ୍ପରେ ବସ୍ବେର
ରଜ୍ଧୁ ଏହା ବ ପଳାଇଲା, କଏ କହୁବ ? ଏମିତ ବ ହେ ଇପାରର୍ ସେ, ସେଉି
ନାଲଟର୍ ଏହ୍ବା ଖେଳୁଥ୍ବଲ, ଗ୍ଭର୍ପହୁ ବସଥବିର୍ ବ୍ଧପ? ସିବାରୁ ଫାନ୍ଦରେ
ଅକଲ ପରି ଏହା ପହିରିବାଲୁ ଲ୍ଵଗଳ ୧ଯପର୍ଦାନ୍ତ ଚା ଗ୍ବରରଥାତୁ ବରଫ
ଏହ୍ଲାଲୁ ଘେଣ୍ଜଳଥୁଲ୍୍ । ବରଫ ଚର୍ଲବା ପାଲ୍ତ ବସନ୍ତ ରରୁ ନ ଆସିବା ସାଏ
ରସେ ଏହା ଏଠି ରହୁବ, ଅନୃତଃ ଏଭଳି ନଃସହେହ ।
ମୂହ୍ଧ ବଫଗ୍ବଇ ଗ୍ବଲିିବାଲୁ ଆରମ୍ଭ କଣ୍ଠବା ମାନ ମୃହ୍ ,ଶିଳ ପାରି,
ଝିମାର୍ ମନେ ବହଲ୍ନ୮ବସର ପଫ୍ବବଲେଣ ସ୍ତ୍ରୀନି ଜିଣଉର୍ା ମୁଦ ମୋଚେ ଉସ୍ଵ “ନା
କରୁଛୁ ; ଅଥଳା, ପକ୍ଷାନ୍ତ ରେ ନୀ ଜଳ ସନ୍ଥା ନଙ୍କୁ ସ୍ତ୍ରଭୃଛୁ । ଗ୍ଵବସ୍ତବଣଚାପର୍ଧ
ଏପରି ବଷିନନରର, ମୁଁ ସୂବଧା ଲଗ, ଅଧ୍ଳ ଯୁସସହ ଦୃଦସ୍ବାବେଗବଝଥ ୭ ବଞ୍ଞାନର୍
ବ୍ବାସ୍ତ ସଦଦଇଥାମ ; କୋପ, ସେଦ୍ଧନ ମଧ୍ୟ ମନରୁ ରୂଝାଇଲି ବସ, ଖାଇବା
ପାଲି ନ୍ୁହୈ, ବୈଜ୍ଞାନକ ଗବେଷଣା ପାଇ୍ଜି ମାନ୍ଛଡୁଲୁ ବରଫ ଭଚରୁ ବଖାଲ
ଜ୍ଠଠାଇ ଘରକୁ ନେଇ ସିବି । ଅମ୍ଭକାନସ୍ଥନ ଗଞ୍ଜଆବର୍ ଅଥବା ଣୀଚର୍ତୁରେ
ନ୍ଧମବାହ୍ବତଚଲେ ଛଇ ବହ୍ବାଇ ରଵ୍ଧଥ୍ବବା ଏ କାର୍ଟସ୍ଵ ଉପର୍ଯକା-ମୁଲ୍ଲଭ ମାଛର
ଜୀବମଣନ୍ତ କେବିଲଦୂର ମତ ଭାଲୁ ଗ୍ଵେକପାରେ ଚାହ୍ନା ପସୀକ୍ଷା କରିବାକୁ ଦ୍ଵଠାତ୍ତ୍
ବମାର ସ୍ତ୍ର ଇଚ୍ଛା ବହ୍ବାଇଥ୍ବଲ୍ନ । ସସନୁବର୍ ମୁଁ ବରଫଗ୍ବ୍ସୁଡ଼ା ସହ୍ନ ଏହାଲୁ
କାଟଚିଲି ଓ ବମାବର ଗାଡିରେ ଥ୍ରବା ଗବେଷିଣାବସ୍ଥି ସଂଚ୍ରହ୍ନର୍ ଚଗାଶାଏ ଡ଼ଣ
'ଭଚରେ ଚଥାଇ ଚିଦଲି | ଭା? ପବର ଆଚମ ଫୁବହେଁ ଘର ଆଡ଼ଲୁ ସେଣିଲ୍ ।
ମାଛ୍ରଝୁ କପର୍ ପୁନକା ବଉ ହେଲ୍ ଇାହ୍ବାର୍ ବୃଷ୍ଲ୍ତର୍ ପ୍ରଥମ ପର୍ଷାସ୍ତ୍
ବମା ପାଖବର ଧଗ୍ ପଡ଼ିଲା ନାହି | ବହୁଦୁର ଥଣ୍|ଁଭୂଢରେ ଚମାଃର୍ ଚଳାଇ
ମୁଁ ବଡ଼ କ୍ମାନ୍ତ ହ୍ରୋଇଥ୍କଲି । ବଇସ୍ପୁୂ, ସିଡ଼ିଚଲେ ବର୍ଫମିଣା ପାର୍ଣି ସହ୍ନ
ଚ଼ଣଝ଼କ୍ତୁ ଠଥୋଇ ମୁଁ ବଣ୍ାମ୍ଭ କଭ୍ବାଲୁ ସାଇଥୁଲି ; ସ୍ବବଧ୍ୂଲି ବସ, ପରନ୍ନ
ବବେଲ ନୁ ମାଛକ଼ ମର ସାଇଥ୍ଵବ ଏବଂ ହୁନର ଥୁ ଭାର୍ ମଡ୍ମକ୍କୁ ଡିର୍ସଂ ବଦବ୍ର
୬୪
ଅଥବା ବିଣ୍ଢ୍ ଫାଞ୍ର ଦେଖିବ । ଇରଭର୍ଟିର୍ ସିଚିଭଲେ ଚଥାଇଲ୍ଵବେଲେ ମାଛ
ଦେହ୍ନରର୍ ପ୍ରାଣ ଥ୍ରଲ୍ଵପରି ବମାଭେ ଜଣା ପଞ୍ଜନଥ୍ରଲ ।
କନ୍ତୁ କେଡେଘଣ୍ଟା ବଣ୍ଡାମ୍ୟବ୍ଗର୍ ସିଜିଇଚେ ଆସି ସବସ୍ୁସ୍ତବର ଶ୍ରସିଲ
ହ଼ଣପାନ୍ନ ଭୁଇରରେ ଗ୍ଟଲକ୍ୁଲ୍ କର୍ବାର ଶବ୍ଦ , ଭଡର୍ଲୁ ଅନାଇ ବଦବଖର
ବର୍ଫ ଇର୍ଲ ସାଇଛୁ ; ଚଗାଶ ଏ ବୃହଦାଳାର ମହ ଚୋ ଆଡ଼କୁ ଅନାଇଛୁ
-¬ କଞ୍ଟ୍ଚର୍ ନଃଶ୍୍ାସ ଚନଉ୍ଥବାରୁ ଭା'ର୍ ସୁଭ ଭର ପଣ ଉଠ୍ଛୁ ପଡ୍ଛ €
ଚଳ ପାଣି ଉପରକୁ ଚଗାଃାଣ ପରେ ଚଗାଵାଏ ଫୋଃକା ଉଠିବାରେ
ଲ୍ଵଗଛ୍ । ମାଛର ଦୃଷ୍ଧଂରୁ ବମ୍ମାଭେ ବବାଧ ହେଲବଯେ, ବସ ନାଲିଣ କଣ କହୁ
“' ମୁ. ଟଗାଃାଏ ବପାଖସୀକୁ ସିବାଲୁ ଗୃହେ ।”
ଚିମ୍ଭାର୍ ଖିଆଲ୍ ବହଲ୍ଵ ବସ, ଏହା ।ଥର୍ଯୋ''ଙ୍କ ବର୍ିଭ ଓୟ୍ତାଲ-
ଡଡନ୍''ର୍ ‹(ଜିକାରେଲ୍ ”' ମାଛ ନୁହେଁ | ହଲକ୍ଦଆ ଓ ସବୁଳ ରଙଙ୍ଙସିଣା,
ମାଳୁ କାଯୁଡ଼ା, ବଦ୍ବମଳାଜୀ ଏଇ ମାଛ ପରି ପ୍ରାଣିମାନେ ଜୀଇଥାନ ଖରଗ୍ବମରୁଞ୍ଜ
ବଚଢ଼ଝଞି ଢୋଫାନ ଭଉଟରେ । ସମୁଦ୍ର, ପୂଣ୍ଣରୁ ସଥେଷ୍ଟ ତ୍ବଚ୍ଚ ମହ୍ରାଦେଣ-
ମାନଙ୍କର ବ୍ରୁଲୁ ଉପରରେ ଯେହ୍ ସର୍ତ ଜଲଚସ୍କାଉ ବହି ସାଏ, ସେଞ୍ଚରେ ଥ୍ଵବା
ଜାବମ୍ବାନଙ୍କ ଭରରେ ଏହ୍ବା କୁଲୀନ ଶଣ୍ରେଣୀର । ଖାଲ କମ୍ରେ ଠିଆ ହୋଇ
ର୍ହ୍ମ ଗୃ ହ୍ପାଲଇ ଜମ୍ତୁମାଳଳେ ସେଜ୍ ଭୁଷାର ଝଡ଼ରେ ଜମ୍ମି ସାନ୍ତି, ଏହା
ସେଥ୍ବରୁ ମଧ୍ଯ ବଞ୍ଚ ରହ୍ର ପାରେ । ଚେଣ୍ଠକ ଏହ୍ନା ପ୍ରଭ ବମ୍ଭାର ମନରେ୍ କା
ବଦେଖା ବେଲ ; ମୁଁ କହୁଲ୍ ‹'ବଡ଼ କୁଣ୍ଠ#[ଏ ମୁଁ ଆସୁଛୁ ।!
ସାଗ ଣୀଢକାଲ ମାଛନ଼ ଚମୋ ଘଟର ରକ୍ଜ୍ଵଲ୍ନ ଓ ସେଇ କ୍ବବେ ବସ
ଚମ୍ଭାଚେ ଗ୍ରଞ୍ଜଗଲ ଚାହ୍ରା ଭା'ର୍ ବଲଣ୍ତା ପ୍ନାଧୀନଳ ଚରି ନ୍ଧର୍ ପର୍ଚଚୟ୍ଠ ମାନର ।
ବସନ୍ତ କାଲରର୍ ଚା' ମ୍ଭନଚରେ ଗୁଠି ବସିଲ୍ବ ବବାଧହୂଏ, ବହୁକାଲଧର୍
ଚଟୋଃାଏ ସ୍ଥାନରରେ ବନ୍ଧାଡ୍ନୋଇ ରଵ୍ରୁଥ୍ବବା ପ୍ରଭ ବରସ୍ତକ ଅଥବା ଢାଂର୍
ଜନ୍ମଗଚ ଘୁର ରୁଲ୍ବାର୍ ସ୍ତବମତ୍ଚି । ହୃଏଢ। ଚା'ର୍ ମଗଳର୍ ଚଟୁଆ ଟଗୋଡାଏ
କୋଣରେ ବସ ଅନୁଭବ କରଞ୍ବଲ୍ ବହ୍ଦୁଦୂଚର ପାହ୍ରାଡ଼ର ଝରସର୍ୁ କପର
ଘ୍ଯାହୁ” ନପୀଗ୍ ବାଲବିଚରରେ ଭାଣି ଅକାତଡୁଥାନ୍ତ । ଯାହା ବଦ୍ଵତ୍ୁ, ଏହ୍ନ ପର
ଚକୌସସ୍ି ଡ଼ାକଗ୍ ଯୋଗୁ ସେ ର୍ବଲି ଯାଇଥ୍ଵଲ୍ । ଦନେ ଗବଭରର୍, ପାଖରେ
7୫
ଝଯଟଇବେଟିଲ ଚବକଦ୍ଧ୍ ନ ଥ୍ଵଲେ, ସସ ବିକବଲ କୁଣ୍ତରୁ ବାହ୍ରାର୍କ୍ତୁ ଚଡ଼ଇ
ପଞ୍ଜଥ୍ଵଲ୍ । ପରଦ୍ଧନ ସଳାବିଲ ଚଵାଣ ଜ୍ପରେ ମୂ ଚାଲୁ ମରି ପଡ଼ିଥବାର୍
ଦଦଖିଲି । ମଣିଷ ପର ଅଥବା ମାନଛ୍ଥ ପର୍ ? ତାହ୍ରା ଏକ ଦୁର୍ଜସ୍ତ ଦୁଃସାଦ୍ରସ
ବଦେଖାଇଥ୍ଵଲ୍ । ଯଥାସ୍ଥାନରେ ବହବାଇଥ୍ବଲେ, ଏହ୍ବାଲୁ୍ ମୂର୍ଖର୍ ଅ ହୁଂକାଣଡା କହ୍ନ
ବହବ ନାହି । 'ଦପ୍ତଆଁର' ଭଣ ଭୁମିରେ ଝଲ୍ ପାଞ୍ଚିର୍ କୌଣସି ଠି ଠିକଣା ନାହ୍ଧି ।
ଚାହ୍ରା ଅନବର୍ଇ ବଦଦ୍ବନା; ଏବେ ଅଛୁଚ, ଏବବ ନାହି | ଚସଥ୍ରେ ମୟ୍
ମାଛମ୍ଭାବିନ ଥାମ୍ଭ ବସମାବନ ଣ୍ବଖି ଆମୁଥ୍ବବା ଅଗସ୍ଵଵ୍ର୍ ପାଣିରୁ, ସମ୍ଭୟ୍ଟ୍ଵ ଥାଖ
ଆତ୍ତ, ଅଧ୍ଵକ ଗସ୍୍ର ପୁଅକୁ ଚଡି ପଞ୍ଜ ବଞ୍ଚିବାର୍ ଶେଷ ଚରଞ୍ଗା କରନ୍ତ ।
ଲଖ୍ଷ ଚକାଡ଼ ବର୍ଷ ଧର୍ ଏ କାଗ୍ରସ୍ହ୍ ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କର ପ୍ରବସୁରୁଷଙ୍କଠାରେ ମଧ
ଅନ୍ନୁରୂପ ଅବସାବର ମୃଭପାରୁ ନାହ ପାଇବାର ଏଇ ଅଭ୍ୟାସ ଥିଲା ¬ କାଲନୟେ
ତାହାହି ପରଣଇ ଚହାଇଛୁ ଏପରି ଲମ୍ପନଚର । ମାଛବଳିଲୁ ଦେଖୁ ବଦଖୁ ଚମାର
ମନେ ପଞଜଲ୍ନ କପର୍ ଏ ଜାଟରସ୍ହ୍ ଜଳଜ ଜୀବ “ଟପ୍ରଆରଂ ଭୃଣଭୁମିର ଅଗଗ୍ବୀର
ଜଲାଶଣ୍କରୁ ସ୍କର୍ଦାମୁଖୀ ସ୍ଲଗୁଞଜଳ ଉପରେ ଚଡ ଅଥବା ସେଠାରେ ପାଣି
ମିଦ୍ଣ୍ଵବା ପ୍ରାଗେରହ୍ବାସିକ ୟୂଗର୍ ଅଭକାସ୍ତ . କନ୍ତୁମ୍ଭାନଙ୍କର ' ସ୍ତମ୍ଭୁ୍ପର
ଜଙ୍ଘମ୍ଭାନଙ୍କୁ ଆଣ୍ଡୟ୍କ କର୍ ଅନ୍ତ୍ରେ ଲଭ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷଧରି ମର୍ଣକୁ ୯ ଅନ୍ନ
ଘଲାଇବାର ଚଚକ୍ଗ୍ା କରୁଥିଲେ ।
ମାନନ୍କୁ ଚ୍ଣରୁ ଉଠାଦ୍ଭ ଉ୍ଠାଉ ଛରୂଦ୍ଦେଣ୍ୟ ଗ୍ବବରେ ମୁଁ ମନ୍ତବ୍ୟ
କଲି ୯ଭୁମ୍ଭଣ ୧କଟଉଳ ନିକ ଵାସ୍ବୀଙ୍କ ସେଇ ଅରଚଢରେ ବୋଲ୍ ପବ ନବ୍ତର୍
ଣ୍ଚାସ ପ୍ରଶ୍ହାସ ଚନବାର ପଟ୍ଵାକଷା ନସ୍ାଷଷା କରଥ୍ବବଲଃ ଆଣା କଗ୍ଵସାଜ୍ର, ଆସନ୍ତା
ବଳରେ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷଘରରେ ବସ ଘସ୍ୀକଷଷାର ସାଫଳା ଜ୍ଵରୁ ଆମ୍ଭର ପୁଣି ସାଷା୍ତ
ବହବ ଶିମୁଲଗଛର ଜଙ୍ଗଲରେ |' ହଁ
ଏ କଥା କହ୍ଥ କହ୍ଦ ଭାଂର୍ ବ୍ଦ ଗରରେ ବମାର ବଳମିଭ ବଷଷ୍ଟି
ଲ୍ବଚିଲ୍ବ । ପାଣିଚର ଥ୍ରବା ମଣିଷର୍ ପ୍ପକାଟ୍ରସ୍ତମ୍ଭାନଙ୍କର ଲୁପ୍ତଂଂରୌରବମସ୍ତ
ପରଚସ୍ତ ବଘନ ୧ସ ବମା ପାଝକୁ ଆସିଥିଲ୍ଵ । ବସଇ ସ୍ରାମ୍ବାସ୍୍ରୀନ ସମ୍ଭସ୍ତର
ଅବଶ୍ଚିରୁ ଆମେ ଦୁହେଁ ଉତ୍ଭୁସିପ୍ତ ଏବ ଏ ଜୀବନଘରଧ୍ବର୍ ବାହ୍ବାବର୍ ଢ୍ବସାବର୍ସ୍ଵନ
୨୬
ଉବିଷ୍ଯରର ବୃହର୍ର ଏକବ ର ଜ୍ଉସ୍ଫେ ଆବକ ମଧ୍ଯ । ବନ୍ଦୁମା ଛର୍ ଚଡଣାଚର
ଓ ସସ୍ସ୍ପର ଚଗାଢବର ମୁଁ ନସୂକିଣ କରିଛୁ ତମାର୍ ଜଳର୍ ଗଭ, ଚମାର
ସ୍ତର ଏକ ଅଂଶ ବଣ, ଟସ ଅଂଶର୍ ଜ୍ବପଲବ୍ଧ୍ଵ କ୍ଷିଣସ୍ଥାସ୍ତ୍ର, ଝମଭାର୍ ଏଇ
ବଦହର ଇଢ୍ର ଯ୍ବଗ୍ରାହ୍ନ ହେବାର ନ୍ଦୁହୈ । .ଗ୍ରମା ଅକ୍ଷରରେ ଏସବୁ ବଷସ୍ତ
ପ୍ରକାଣ କଶ୍ଚିବାରୁ ପାଠଟକ ଚମାଦଉ କହୁ ୭୦ି ରଖିଛନ୍ତ, ନନ୍ଦା କଗିଛନ୍ତି
ଯେ, ମଣିଷଠାରେ ଚମୋର ଆହାର ଅସ୍ବ । ମୋର କନ୍ରୁ ମନେ ହୁଏ ନିକର
ଆକ୍ତତ ଓ ନନମ୍ପ ସ୍ଵବନା ଛଡ଼ା, ଅନ୍ୟ ସକ୍ତୁଥରେ ଚାଙ୍କର ଅବିଶ୍ବାସ । ବଦଦାକାଳା
ମଚିନାବୃଜି୍ଟର ସେମାବନ ଣ୍ଶ୍ରଙ୍ୁ ଜକଭର୍ ପାସଙ୍କ ଭୁରର୍କ୍କୁ ହାଣି ଅଣନ୍ତ
ଓ ଚମ୍ପଇ ସଂକକୀର୍ଷି ପଦ୍ଧଧ୍ବରେ ଡାଙ୍ଗୁ ଅଃକାଇ ରଖିବାକୁ ଗ୍ବହ୍ଘାନ୍ତ ସେମାନେ
ଡରନ୍ତ କାଲେ, ନସ୍ସ୍ବଛଚନ୍ତ ଭଗବାନ୍ ମଣ୍ଷିଷଠାରୁ ପୂନ୍ଦରଇର୍ ଜ୍ବଝିଏ ସ୍କ
କରି ବଦବେ ପର୍ ! ଚମାର କନ୍ତୁ ବଶ୍ବାସ ସସ ସ୍କୁଭ ଏପର ସଂ କରିପାରେ
ଏବ ଟସ ସୃଷ୍ଟ ପ୍ରଭ ଚମାର ଭକଲେମାନ ଣ୍ୱା ନାହ୍ରି , ବବଇ୍ଂଳ ଚକବବ
ସଗ୍ଵସୃପଲୁ ର୍ଷ! କର୍ ନାହି, ଆମର ପ୍ରବଂପୂରୂଷ ବାନର ଇ ଚକବେ ମଣିଷନୁ
ଣ୍ଷା କର୍ ନାହି ।
ପ୍ରଭ ବସନ୍ନ କାଲରେ ଓଦ, ଘାସ୍ରଜମ୍ମିଚର୍ ଓ ଖାଲ୍ବ୍ରଲରର୍ ଟରନ୍ର
ଆବାଜ୍ମ୍ଭାନଙ୍କର୍ ଏକ ଚଣ୍ରଃ ସମଚବର ସଙ୍ଗୀଇ ମ୍ଫ ଶ୍ବଣେ, ଏ ସଙ୍ଗୀରର
ସୁଧ୍ଳ୍ବାର ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏକ ଅସରନ୍ତ ବଘାଷାବର କହୁଥାଏ: ¬ ଆଟମ ଏଠି
ଜୀଲଚୁ, ଆଚମ ଏଠି ଜାଇଚୁ, ' ଆମ ଏଠି କାଲରୁ'? ଏବଂ ପ୍ରକ୍ୁଇରେ ଚସମାଚ୍ଳ
ଅର୍ଥାନ୍ତ୍ ବେଙ୍ଗମାନେ - ଚସଠି ଜାଲିଛନ୍ତ । ସାନ ସାନ ଜୀବ ଚହ୍ରଚିଲ୍ କଅଁ ଣ
ଦହହବେବ¬¬ଚସମାନ୍କର୍ ନଳଠାଚର ଆଣା ଅଛୁ, ଆଲ୍ଟବୃଶ୍ବାସ ରହୁଛୁ। ଏ ସସତ୍ର
ଘ୍ରୈଃ ଚନ୍ଥୁଃ ଆବାଜ୍ ସନ୍ଧ୍ଯାଥାରୁ ଗ୍ବଭଯାଏ ପ୍ରଭଧନ ଜଗାଇଥାଏ, ବମାର
ମଚନହ୍ଦୁଏ, ମଣିଷଠାରୁ ମଡୁଣିର. ଜାନର କାନରେ ଏ ସସାରଚର ମଣିଷର
ଭୁମିକା &@ ଉବଭବ୍ୟ ସଏର୍କରେ ଜଳର ଆଣାଭର୍ ଘୋଷଣା ମଧ ପାସ ଏହାର
ପର ଶ୍ଭେ | ଚକବଲ ଜକଃଚରେ ବାଚିଳ ବବାଲ ଏ ଆବାଳ୍ ଆମକୁ ବାଧ)
ଳବଚେତ୍ଜ ପାଦ୍ବାଡ଼ ଜ୍ଵପରୁ ବା ନନ୍ଧିଅର ଜଳ!ଭୁମି କୃଳରୁ ଶୁଣ୍ଷିଝଲ ଏହ୍ନା ବେଶ୍
ମିଗିଗଲ୍ଵ ପଣ୍ଢ ମଦ୍ତନନ୍ଧ ଏ ବସଇ ସକ୍ସୁ ଡନ୍ଦ୍ରାରୁର ଅପର୍ପର୍ କଣ୍ଠ ପ୍ପର୍ ସହ୍ନଇ
7୬
ସାହ୍ରା ଜାବଗ ବବଙ୍ଗର୍ ଆବାଜ୍ରୁ ଓ କୀଵମାନଙ୍କର ବକିକାରୁୱୁ ଏ ସଚ୍ଛ୍
ଧୃ ମିଲଇ ଚହ୍ଲାଇ ଚଗାଡ଼ିାଏ ମାନ୍ନ ସ୍ତ୍ଵବହ୍ପ ବକ୍ତ କରନ୍ତ ।
କିଛି ସମ୍ବସ୍ଟ ଘରେ ଏସକ୍କୁ ଣବ୍ଦରେ ଅଉସ୍ତ ବଦ୍ଘାଇଗଲେ, ଟଣ୍ରାଚାର୍
କାନ ବାକୁ ସାରବ ବିକତ୍ଜହା ମଧ୍ମିଷର୍ କଣ୍ଠସ୍ଵର୍, କି ଏବା ତାଲ ମାରୁଥ୍ରବ ।
କ୍ୟାହଡ଼ ଡ଼ଟ, ନାମକ ଆଚମଣ୍ରିଳାନ୍ ପଚଙ୍ଗର୍ ଆବାଜ୍ ; ବସ ବାରି ପାରିବ
ଚଠକ୍ରୁଆର୍ ମାନର ଗ୍ବଂବାର୍ ଣବି ଓ ଶର୍ତ କାଲର ଝି ର୍ଣ୍ଣକକାର୍ ଅବଣ୍ରାନ୍ତ
ଝୁଞ୍ଚୀତ୍ଵର୍ । ଏ ସମ୍୍ତୂରୁ ଜବଡ଼ ଆନନ୍ଦ ଯାଇଲ୍ବବବବେ ଢା'ର୍ ମଳଚର୍ ଏସକ୍ସ୍
ଧନିରୁ ଚକଉଁଵା ପ୍ରଧାନ ବା ଚକଳର୍ଚିଵା ଅସ୍ତଧାଳ--ଏ ଚଲ୍ପା ସ୍ଥାନ ପାଇବ
ନାହ୍ନ । ବସବଚବବବଲ ଏସ ସ୍ଵର୍ ସତ୍ତସାଏକ ଜଳା ଣସ୍କ୍ ଗୁଞ୍ଜକ ଣାଲ୍ତ ଦ୍ବୋଇ
ପଡେ; ବରସରେ ଜମି ଯାଇଥିବା ନଦୀରୁ ବକୀଣସି ଚନ୍ତ୍ରକାର ଆନ୍ବିନାଦ ବା
ଗଚ୍ଛ ନ ଶୁୟ୍ତେନା--ବସଭେଚିବଝଲେ ବସଗ୍ଵହ ବବ୍ଯାମର୍ ବନୈଃଣଘ୍ଯ ଆମ୍ଭର୍
ମନର୍ ଗହ୍ବନରେ ଗ୍ଟପିବବସେଃ ବସ ଚିବ୍ଯାମର୍ ମନ ଧ୍ରଲ୍ବପରି କଣା ସଚଢ଼ ନା ।
ଚାମ୍ବମାନଙ୍କର ଆଲୁଅ ଚସତିଠାଟର୍ ପ୍ରଭଫଳଚ ତୃଏ ବମ୍ଭଲ ଉର୍ଗାରୁଳା
ବତ୍ରଫର ପଞ୍ଜିଆ ଭଉରରେ ଟସଲେବେଲେ କଲାର୍ଙ୍ଗର ଘାଣି ମୂଅ ନଷୂକାଣ
ଭ୍ପ୍ଵବବଟର୍ ବକର୍ତ ବଧ୍ଵନ୍ପି ଆ୨ଉନ୍ତୁ ଗଭ କଟର, କ ଏ ଜାଣେ ୮ ହୁ ଏଇ ଚଲ
ବଧ୍ବଲ୍ପି ବଲରେ ଚଳ୍ଯାଭର୍ ଅସଚୂଇ ବଚ୍ଛଛରଣ ସଯାଶୁ୍ ଆକାଶର ବର୍
ମହାଣ୍ଠନ୍ୟ ଦନେ ରୁବପଳୀ ହ୍ମ୍ଯାଶରେ ଧଗ୍ଵ ପଞ୍ଜବ ।
ଅଫଲା ଜଳାଭ୍ଜୁମି ଉପର ଦେଇ ସିଧାସଲଖଗ୍ବବେ ପଦନ ଚସଚବ
ସବବଦଗ ବଦ୍ଧ୍ ଆଟ୍ରସ, ଅସରନ୍ତି ଲହ୍ନଡ଼ା ପଣ ଝୁଷାର କଣିକା ପଥ୍ବ ଳକୁ
ଆଘାଇ କରେ, ଠିକ୍ ସେଭକିବେବଲ କଲ୍ଂକାର୍ ବଳୀଣଲନ୍ନଚମ ଝମ୍ଭାର୍
ସନ୍ତୁଠାରୁ ବେଣୀ ଉଲ୍ଲକର୍ ମନେପବଡ଼-ବିନ ଧୀଭ୍ପତ୍ତର ଚମ୍ମାର୍ ଵଗ୍ଵଦ୍ଧନିଆ
କଳସାନାର କଥା | ଚମାର୍ ମନେ ପଡ଼େ, କେଣି୍ ସ୍ରାଃ୍ଗଭଦହ୍ନାସିକ ପ୍ରଗରେ ମୁଁ
ଥଲ୍ ଗୋ ସକ୍ତୁଜ ଅମ୍ତ୍ର୍ଣ ମାମ୍ଭ) ମଳେପଚଡ଼, ରୁସଂ୍ଡ ଭୁପବର୍ ଚମାର
ନାସିକା-ସଂରୁଲନ, ବସୁ ମାଛ ୧ହାଇ ମୋର ଗିରୂଲା ଝସି ଭୁଲବାର୍ କଥା)
ସ୍ତ ଭଚ୍ଧର୍ ଧଗ୍ବ୍ ଘଡ଼ ¬ ଅଠାଲଆ ରସଗର୍ଭରୁ ଚକା ଲର୍ଲ ଦ୍ରାବ ସ୍ତର୍
୬୮
ଜଣରିଆରରେ ବମାର କଡ଼ଚିଦହବର ରୁପାନରୂର ( ଏବଂ ଏଇ ଚନ୍ନାରେ ବୃୃଡ଼ିଯାଇ
ଜମ୍ମି ଜ୍ଵପଟର୍ ପଞ୍ଜିଥବବା ବର୍ଫର୍ ସଟଫଦ୍ ଆଚ୍ଛାଦନ ଉପରେ ଆଟଗେଇଲ୍ବ
ବେବଲେ ପାଣି ଚା'ର କାଉ୍ତ୍ର୍ର୍ ଣେଞ ଇସାଗ୍ଵ ମୋଇ ଦେଇଥାଏ ।
ଜଉ ଓ ଣକ୍ତ ବଷସ୍ଟ୍ରେ ଏବଂ ଅଞ୍ତ ଢ଼ ଲଗ ସଂଗ୍ରାମ୍ ସମ୍ପ ହଦର ଲ୍ବେଚକ
ଅନେକ କଥା କହଞ୍ଜନ୍ତ ; ପ୍ରାଣଲୁ ଆକ୍ପରୁତ ବଦଦେବାରେ ଏ ସକ୍ତୁ ଘଗ୍ବ୍ ଗ୍ରମ୍ଚର
କାମ କର୍ର୍ ¦ ଅଵଶ୍ଯ, ଏ ସକୁର୍ ଅର୍ତଂଶୁ ଅଛୁ, ଏକଥା ସଭ ; ପାଣିବର
ଗ୍ଟଲ୍ରୁଲ୍ କରୁଥ୍ବବା ମାନ୍ଥର୍ ଡେଣାରେ ଏ ସବୁ ଉଦ୍ମିର ପର୍ଚସ୍ହ ଅଛି । କନ୍ତୁ
ଡାହା ଅଟଦପକ୍ଷା ଅନୁବ୍ଧ ମୁକୁମାର୍ର, ସୃଷ୍ଟ ଓ ସିପ୍ରଭର୍ ଅବଶ ଚସଇ ରହ୍ଵସ୍ୟମସ୍ତ
ପବଭ ସାହାଲୁ ସହର” ନାମବର ଅଭହ୍ନର କଗ୍ବ ଦହ୍ବାଇଥାଏ । ଏହ୍ନା
ସଦ୍ଭ ଭୁଲନା କବଲ, ପ୍ରାଣକଞ୍ଜି ସପକ୍କୀସ୍ତ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ରହ୍ରସ୍ୟ ସୂୁରଭୂଣା ଓ
ନଗଣ୍ୟ ବିବାଲ୍ ବବାଧହୁଏ । ଏହା ଅଭପୁସ୍ପକ୍ପ୍ ବସକସହ୍ନଭା ବ୍ୟଗାଇ ଜୀବଳ ବଞ୍ଚି
ପାରେନା । ଚଥାପି, ସଂହଭର୍ ଧାରା ଜବଳରୁ ଜଚନ୍ନ ନାହି ; ଅଟଚପଷ୍ାକ୍ତଇ
ଅମ୍ରମର୍ଥଲୁ ଦବାଇ ସକ୍ଷଥତମଭ ପ୍ରାଣ ମାବନ ସଂଗ୍ରାମର ଜବ୍ାଚନ ବକ୍ଷଞ୍ରେ
ଜସ୍ତୀ ହୃଏ ; ସହତ ଏଇ ନବାଚନର୍ ଫଲ ମଧ୍ଯ ନୁଟହଁ । ଜଡ଼ ବସ୍ି
ଭଚରେ ଏହା ଏକ ଗଭଣୀଲ ଅଛାର ଗ୍ରସ୍ପାପର କାମ କରରେ ) ଜୀବ-
ବଦେହରେ ସାନ ଗନା ପର ରଞ୍ଜୁ ବକାଃର ବଖାଲ ଏହା ବସଥ୍ରରରେ ଗ୍ରେଃ
ସ୍ରୁଃ ନସପ୍ତଵନର୍ ବାଚ୍ଭାପ୍ତ୍ନ ବଖାଲଦଏ, ଅଥବା ଘାସର ( ଲ୍ର୍କ
ଚଢେଇର ଗୀଇଚର୍ ଚକତ୍ତଠାରେ ୧କମିଭ ୧ଛଦର ମାନ୍ନା ପଞ୍ଜବ ଭାହ୍ରା ମଧ୍ୟ
ଖଞ୍ଜଂ ନ୍ଦଏ; ଏବଂ ଏଇ ସକ୍ଗୁ ସୃକ୍ଚ୍ ଓ କହିଲ ପ୍ରନ୍ଥସ୍ହା ସକ ସପର୍ଥ ହୂଏ
ବ୍ର ଗୋଝିଏ ଡ଼ିମ୍ବ ବା ଉ୍ଭଣ _ ଭଇରେ । ବଡ୍ହୁ ମାର୍ ସନ୍ଦେହ୍ନ ହୁଏ ଚସ
ପଣିର୍ ଗସ୍ାର୍ରେ ପ୍ରାଣ ଜର୍ନ୍ନ ବା ପୂବରୁ ମଧ୍ଯ ସହଭର୍ ଧାଗ୍ଵ ସନ୍ଥ ସ୍ତ
ଥ୍ଚ୍ଲା ।
ଏ ସନ୍ଗ୍ ଚନ୍ତ୍ରା କରୁ କରୁ ଚମ୍ଭାର ମନେହହଲ୍ନ ଚସ ଗ୍ଭରି ପଃଚର
ଭାଘର୍ ମାନ୍ନା ବଢ଼ ଯାଇଛୁ ; ବନ୍ଧଥବା ଗସ୍ରୁଃ ଛୂମ୍ପପଣ ଭୁନ୍ଦୁଳ କଣିକା
ଆଜ୍ ନ ଥାଏ ଚାହ୍ରା ଘରବର୍ଶୈ ଗ୍ଵସିି ଆସୁଥାଏ ରୁଲା ପଣ୍ ବଡ଼ ବଡ଼
ଦ୍ରାଲୁକୀ ଭୁଷାର୍ର ଗୁଚ୍ଛ ୨ ମୁକ୍ତ ଆଳାଣଣଚର ଚଗାଖାଏ ବଡ଼ ଗଛ ଥ୍ରବାର
7୯
କଲ୍ୟନା, କଲେ ଏହି ରୁକ୍ଷାରଗୁକ୍ଛଗ୍ନୟ୍ଜାକ ବସଇ ଗଛରୁ ଝରୁଥ୍ବବା ପନ୍ନ ପର
ମବନ ହ୍ବେବ । ବମ୍ଭାହର ଗାଡ଼ି ଭଉରେ ବସ୍ଳି ମୁଁ ଗାଞ୍ଜର୍ ଆଲୁଅ ଜଲାଇ
ଚେଲ୍ , ମୋର୍ ଜାମ୍ଭାର୍ ଧୀର୍ତଂନ୍ ଉପନ୍ତର ଲଖିଥ୍ବବା ମ୍ଜୁଝିକ ପଣଠ ଜଡ଼ଲ
ବିକାଣବଣିଷ୍ଣ ଚଗାଖାଏ ରୁଷ୍କାର୍ଗୁଚ୍ଛଲୁ ମୁ ମବନାବସାଗ ସହ ଲକ୍ଷ୍ଯ କଲ୍ ।
ଭ,ହା ଚସଢେବବଲ ଲୁ ଚରଲା ସାଇ ନ ଥାଏ | ଭୁଇବାସୀ ବର୍ଣନଶାସ୍ବଚର୍ ଏଇ
ନ୍ଦ ହକ ପଲ୍ଚ ମାହ୍ରାର ଖଣ୍ଡର ଚୀଣସି ସ୍ଥାନ ନାହି; ଏହ୍ନା ଆମର୍ ପ୍ରସସ୍ଟୋକଳନବର୍
ଲ୍ବଗେ ଅବା ଲଟଗେ ନାହି । ଗ୍ବଭର୍ ଆକାଣକଲେ ବଧ୍ପରୁ ରୁପାସ୍ଟ୍ଂତ
ପାଣିବନ୍ଦ ସନ୍ତୁ ମାଡ଼ାର କଣାର ଆଳାର୍ରେ ପରିବ ୭ ବହାଇଛୁ-ଏଭକ
ମାନ୍ନ ଆମ୍ମେଜା ମୁଁ, । ରୁଷାାରଗୁଛ୍ଥ ପଛଟର୍ ବକୌଣସି ତଙ୍କ ଣାମ୍ଫ୍ ସମ୍ମର କାରଣାବଲୀ
ନାହି ; କରୁ ଜ୍ଦ୍ବଭିଳ ଧାରା ଘଛବର ମଧ ଏପର କଛ୍ଥତ ନାହି ବମ୍ବାର୍
ମନଧନନ୍ଦୁ ଏ ରୂଷାରଗୁଚ୍ଛର ବଦେହ୍ଵ ମୁଖ୍ ଇର୍ଚ୍ଚ୍ରେ ଜଣାଏ ଟସ, ଲାହା
ଆସିଛୁ ନସ ଭୁ ଉକ୍ତ ଚର୍ ଏକ ରହ୍ବସ୍ୟମସ୍ହ୍ ଗ୍ରସ୍ଟା ଜଗତରୁ । ମଣିଷ,ଚ୍ଙ 9
ମାଛ୍ଛ ଓ ସବ୍ଦୁଳ ଘନ୍ନପଛ୍ଥିବ କିପଣ ଆକାର୍ ଲଭବଲ, ବସ ବ୍ୟାଖ୍ୟା ସନ୍ତ
ବକଉଁଠାବରେ ଥାଏ, ବଇଚିବ ବସଇ ଜଗଇରେ ଦି ଅଛୁ ।
ଥଚଢଳ ସମ୍ରୂଦ୍ରର
ଗହୁରଠର
ସମ୍ପଦ୍ରର ଅଢଲ ଗଦ୍ଦୁରରୁ ବକଦ୍ଧ ବଞ୍ଚୁ ବସର ଆସି ନାହି ; ଖୁଦ୍
ଅଲ, ଚଲ୍କହି ଚସଲ ର୍ଭପର ଅନାର ଜଗଉଚର ପଛିଛନ୍ତ | ହଳ ସାଇଥବା
ସୁପ୍ରାଚୀନ “' ପ୍ଯାଲ୍ଓଳକ”? ଯୁଗର ଜଗର ଅ ଅଧ୍ଵବାସୀ ପର ମଣିଷର ଧରରା-
ଚୂ ଆର ବାହାରେ ଚକଚେକ ମାଁବ ଚସଠି ଭୁଲନ୍ତ୍ରଏ ଧାରଣା ପୁରୁଝା
ପ୍ରାଣିଭାର୍ଣୁ କ ଡାର୍ ୍ଇନ୍ଙ୍କ ସହକାସ୍ବୀମ୍ଭାନଙ୍କର କଲ୍ନାରେ ଥ୍ଲ୍ନ । ସୁଦୂର
ସମ୍ପୃଦ୍ରସାନ୍ଧୀଙ୍କୁ ଡ ଡାରଉଇନ ନବିଜ ଅନ୍ଲ୍ରଗ୍ଵଧ କରୁଥ୍ବବିଲ, “ ଗ୍ରୀଷମମଣ୍ଡଲର
ସମ୍ପୃଦ୍ଧଗର୍ଭରୁ ମାଡ଼ କାଡ଼ ଉଠାଇ ଦେଝୁଥ୍ରବ ; କାରଣ ଉତ୍ଚର
ସାଗର ମାନର୍କର୍ ଇଲଚନ୍ଦଣତର ଥ୍ରବା ଜୀବମାନଙ୍କର ସମ୍ବଛଚର ଆମର ଜ୍ଞାନ
ସୀମ୍ଭାବଳ୍ଦ ।”
ଲୁସ୍ତ ଭୁଡାର୍ଶୁ କ ୟୁଗମ୍ବାଳଙ୍କର ଜୀବମାନଙ୍ଗୁ ଆଚ୍ର୍ଥ ଚଳ ବଲ ଝଡ଼ିରେ
ଅବ୍ବ। ଚଦର ଦଦଖି ପାରୁ, ଚର୍ମଚଷରେ ଦେଖି ପାରୁଳା। ଲକି ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ
ପୂବବଂ ସେପରି ସସତ୍ଚିସନ୍ତୁ କୀବ ମର ସାଇଛନ୍ତି ଚବାଲ୍ ମଚ କଗ୍ ହ୍ୁଣ,
ଢାହ୍ନା ଭୂଚରୁ ଗୋଵାଏ ଲାବମନ୍ଜ ଅବଚ୍ାରେ ସନ୍ଦ ଆମ୍ଭ ହ୍ରାଇ ଜ୍ପରେ ଗ୍ଭଲ୍-
ରୁଲ୍, କରେ, ଇବବ ଢାହା ବସ୍ୀଘିକା ବେଲ୍ ମଚନଦହେବ । କ୍ତ ଠିକ୍
ଏଇ ଅଭଞଜ୍ଞିଭା ହୋଇଥିଲ୍ବ ସାର, ଗ୍ଲଯ ହମ୍ପସ୍ବଳନ୍ଞର । ଉ୍ଦର୍ ଆଵଳ୍ଵଣ୍ଟ କ୍
ମଦ୍ଘାସାଗର ଗର୍ଭର, ପ୍ରଥମ ଆବ୍ରଣ୍ଠାରକମାଳଙ୍କ ମଧଚର୍ ଟସ ଥଲେ
ଜଣେ । ଶିଲଳୀଭୁ କଙ୍କାଲର୍ଵଜ୍ୟର ଅଧ୍ବବାସ୍ୀମାନଙ୍କୁ ସେ ଯେପରି ବଦଖି-
ଥ୍ଵଲେ ଓ ସ୍ପର୍ଥ କର୍ ପାର୍ଥ୍ବଲେ, ଭାଙ୍କ ପରବଣ୍ଣୀ ୟୁଗତର୍ ଚଳିକ୍ଛ ଚସପର
୩୧
ପାର୍ ନାହାନ୍ତ । ବଳାଣସି ବଲ୍ବାଳ ଏପରି ଅଭିସାନର କଥୀ ଭ୍ଲଲ୍ ନ ପାରର ।
ଏଇ ଆବଦ୍ବ୍ଵୀରର୍ ପଗ୍ଵେକ୍ଷ ପ୍ରପ୍ତ୍ରବରୁ ଫଗଠିଭ ହୋଇଥ୍ଵଲ୍ବ ସୃଥ୍ବବ୍ଧୀର୍ ସଙ୍ବ ବୃହ୍ବତ୍ତ
ମହାସାଚର୍ଟାସ୍କ ଅଭ୍ରସାନ ଏବ ସାର୍ ଗ୍ଡମ୍ଲ୍ସ୍ ସେଥ୍ଵର ଚନା ଥ୍ଵବଲ୍ । ବହୁଦ୍ଧନ
ଘରରେ ଚାଙ୍କ ଅବସ୍ଚାର ବଞ୍ଚିନା କରି ୧ସ କହ୍ୁୁଥ୍ବଲେ:-- ସରି ସାମୁଭ କ
ମୀବଡ଼ ଚୋର ହାଇରେ ଗ୍ଫଲରୁଲ କରୁଥିଲ୍ ଚାହ୍ରା ବଶୁଥ୍ବଲ୍ର ଲ୍ଵଲ ରଙ୍ଗର
ଏକ ଚଗାଲ୍ ସିଠାପଣ । ଚମ୍ପାର ହାଇ ଭିରରେ ଏହୀ କଧ୍ପୁବର ଶ୍ଵାସ ଚନବାଲୁ
ଲ୍ଗମ୍ବ । ୧ସେଚେଚବେଲେ ଢାର୍ ବିଦହ୍ନ ଅଭ୍ ଇ ଗ୍ବବରେ ଉଠୁଥାଏ ଓ
ପଡୁଥାଏ ! ମନରେ ସକୁଠାରୁ ବେଶୀ ସାହୁସ ବାଛି ବୀଉସ୍୍ ଚସଗୁଵ କୀବଡରୁ
ମର ହ୍ାଚଚର୍ ରଖି ପାରିଥ୍ଲଲ୍ ।”
ସାଧାରଣ ବିଲ୍ଲଳ ପାଖଚରେ ଏଇ ସମ୍ରରୁଵ ୧ଗାଲ ଓ ଲ୍ବଲଳ୍ର୍ଙ୍ଗର୍
ମୀବଜ଼ ଚଗାନ୍ତ ଏ ନଗଣ୍ୟ ସାଯ୍ପୁନ୍ତ,କ ପ୍ରାଣୀମାନ୍ନ ଚବାଲ୍ ମନେ ବହ୍ଘାଇଥାନ୍ତ। ଓ
ଚାଂର ଶ୍ବାସସ୍ତଶ୍ବାସରୁ ଏଭଳି ମାନ୍ଦ ଜଣା ପଞ୍ଜଥାନ୍ଧ। ସେ ଜୀବ ବଞ୍ଚୁକୁ ।
ଡଥାଣି, ସାଧାରଣ ଚଲ୍ଵକର ଚସଇ ଧାରଣା ଭ୍ଲଲ୍ ବବାଲ୍ ପର୍ଗଣିଉ
ହୋଇଥାନ୍ତ। ? କାରଣ, ଘଵଣାଳ଼ ପ୍ରକ୍ତୂଢବର ଧ୍ରଲ୍ନ ଗ୍ଛଂରଳାକର୍ ଓ ନଗଣ୍ୟ
ରଗ୍ରେଃ ବସଇ ଲଲ ସାହପୁନ୍ଦୂକ ଜୀବନ ଥଲ ଆହୂୂର ବେଣି ବସ୍ପସ୍ବୁକର ୨
ଏପରିକି, ଏହାର୍ ସାମାନ୍ଯ ଶ୍ଵାସ ପ୍ରଶ୍ବାସବରେ ମଧ୍ୟ ଚାପ୍ପର୍ୟା ଥ୍ଵଲ୍ବ। ସାଗର୍ର
ଚତ୍ସରଭ୍ୁୁ ଯେରେ ପ୍ରାଣୀ ଏହ୍ନା ପୂବରୁ ଜୀବନ ଧର୍ ପଞ଼ଥିଲେ ଚସ ସମ୍ମ୍ତଙ୍କର
ବଦହର ଆବର୍ଣ ଥ୍ବଲ୍ବ ଅଚ୍ନ୍ତ ଅଚମ୍ପଲ, ଭା୍କଠାରେ ଏପରି ଧିଅ ସିଅ
ହେବାର ଲକ୍ଷଣ ଦେଖା ସଂର ନ ଥ୍ରଲ୍୍ । ଏଇ ଲମ୍ଚଣରୁ ଜକିଣ୍ତଂଚ ପ୍ଵବରେ
ଜାଣି ହେଲ୍ବ ସେ, ଏଇ ଗଗ୍ରଃ ଜନ୍ତୁଵର ଆନ୍ଧ ସୁରୁଷମାନଙ୍କର ବଦଦ୍ନ
ଅଧ୍ଵକଉର୍ ଚମ୍ମୀବୂଇ ଥ୍ବଲ୍ନ ଓ ସେମାନଙ୍କ ପଞ୍ରେ ହାର୍ରବନ୍ତ୍୍ ୭ ଅବସ୍ଥା ସହ୍କ
ଖାପ ଖୁଅ ଇ ଚଲବା ସହଳ ଥ୍ରଲ୍ଵ ।
ଉଦ୍ଵର ଆହମଲ୍ବ୍ଷ୍ପ' କ୍ ମହାସାଗରର ପାଜ୍ଞିଡଳେ ପ୍ରାସ୍ତ୍ ମାଇଲେ ଗସ୍କ୍ରରୁ
ଏଇ ଗଗ୍ରୁଃ ଜମ୍ଭୁଵନ୍ୁ ଉଠାଇ ଅଣା ଦହାଇଥଲା । 'ଵାସ୍ଟାଟଗ୍ଲଗ୍ଂ ଜ୍ପସାଗର୍ର୍
ସମ୍ପୁଦ, ସ୍ତୃଷ୍ଣରୁ ଇଲଲୁ ଛଅମ୍ାଇଲ ଗସ୍କୀର୍ ପର୍ପାନ୍ତ ଆନ୍ଞ ଆମ୍ଭଲୁ ଜଣା, ସେ
ଭୁଲନାରେ ବଚାହ଼ ଏ ମାଇଲ, ଗସ୍ୀର୍ଚା ଏବବ ବବଣି କହୁ ମନେହୋଇ ନ
୩7
ପାରେ । କିନ୍ତୁ ଗଚଚ ଖଚାର୍ଦଦର୍ ମଧ-ଦଣକଚବଲଲୁ ସାର, ଗ୍ଭର୍ଲ୍ସ୍ ୭ମ୍ସନ୍
ଏହ୍ଲା ପାଇଥ୍ଵଲେ, ସେଇ ୯୮୭° ଖ୍ରାଣ୍ଟ୍ରାଦ୍ଦ ବବଲକୁ ବିବିଜ୍ଞାନକଙ୍ବର ଧାରଣା
ଥ୍ବଲ୍ଵ ନନ ଏଚ ଗସ୍ଵୀରରେ ଚକୌଣସି ନାବନ୍ଛ ପ୍ରାଣୀ ରହୁବା ସ୍ତବ ନୁବଢ଼ ।
୧୮୪୦ ଖ୍ରୀଣ୍ଟାବ୍ଦର୍ ଜକ ୫ବଣ୍ଜୀ ସମସ୍ବରେ . ଆଧୁନିକ ବିଶିକ୍ଟ୍ଟ ମହ୍ରାସ୍ମାଗର
ବିଜ୍ଞାମଭମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରଥମ ବ୍ୟଛି, ଏଡ୍ଓ, |ଡ଼ଂ ଫର ବିଦସ୍ ଚଲେସିଥିଲେ ୧ସ,
ଭିନିଣତ “ଫ୍ଯାଦମ୍ବ” ( ଫ୍ଯାଦମ୍ = ୭ ଙଃ ) ଭଲେ ପାଣିଭଡରେ ଅନ୍ଥ
'ଆୀଜେଇକ୍' ଅଞ୍ଚଲ ଓ ସସଥୁରରେ ଜୀଲିବା ଅସମ୍ଭବ । ଅନ୍ଯାନ୍ଯ ଅଚଳଳ
ଇଥ୍ଯ ପଣି ଭାଙ୍କର୍ ଏ ଇଥ୍ଯ ଭ୍ଲଲ୍ବବାୟ୍ ଘରରେ ପ୍ରମାଣିଭ ଦହାଇପାରର ।
କନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ପ୍ରଭ ଆଜର ବଜ୍ଞାଳ୍ମ ମାନଙ୍କର୍ ସହ୍ରାନୁଭୁଭ ରହ୍ରବା ସ୍ବାସ୍ବବଳ ।
ଅଣ୍ତା) ଅଵାର ଓ ଜ୍ପରୁ ପଡ଼ୁଥିବା ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଗୃପତଲେ ଚସଲଇ ଗସ୍ଥୀର
ସମୁଦ,ର୍ କଥା ବସଚେବିବଚଲ ସ୍ବବରେ ମଧ୍ଯ ଉସ୍ତର୍କର୍ ମଟର ନ ବହ୍ପଜ୍ଥଲ୍ ।
ମଣିଷର ମନର ଗହ୍ରଳଚରେ ଥବା ଏଇ ଉସ୍ବରୁ ଏ ଧୀରଣା ଡ୍ରେବା କଷ୍ଣଳର
ଥୁଲ୍ଵ ସେ, ସଚଚେଭଳ ଜୀବମାନେ ଆଦ୍ମଭ ସମ୍ବଦ, ଗର୍ଭ୍ର୍ ପଙ୍କରେ ପହ୍ରଞ୍ଜ ବା
ପାଇଁ ଏଚ ଭଲକୁ ମଧ୍ୟ ଅଣ୍ତାଲ ଅଣ୍ଡାଳ ସାଇଥ୍ଵଲେ । ପ୍ରଥମ ସୃଷ୍ଣ ସୃଥ୍ବବ୍ବାର
ମଧ୍ୟଗ୍ବ ନଂ ଚସପଚ, ବସହ୍ପପର୍ ଟସ୍ବଇ ଅଚଲ ଜଗଭ ମଧ୍ଯ ପ୍ରା ଣ୍ ଚଦ୍ନଣ୍ତନ୍ୟ
ବୋଲ ଲୋକଙ୍କର ଧାରଣା ଥ୍ବଲ୍ବ ।
କନ୍ତୁ ଆଜ ଆର୍ମେ ଜାଣ୍ଣ ଟସ ସପଠାରେ ପ୍ରାଣିଙ୍କର୍ ବସବାସ ଅଛୁ ।
ଗବନ୍ନ'ର ଅଛାର୍ରେ ଚାଲକୁଲ୍, କରବା ପାଇ ଦେହ ଅଚପଛା ମୁଣ୍ତ ୧ଖଲାଇବା
ବେଗି ଦରକାର୍, ଚବାଧହ୍ ଏ ଚ୭ମ୍ପ ଚସଇ ଅଚଲ ଅଛାରଗରର ବୁଲୁୟ୍ପବା
ସାମୁନ୍ଦ୍କ ଜାବଙ୍କର ବଦହ୍ସରୁ ଖୁଚ୍ ଗଗ୍ରୀକ କନ୍ତୁ ବଡ଼ ବଡ ସାଦ ପଣ
ମୂହଧ ଓ ମୁଣ୍ଡସର ପାଣଚିରେ ଖେଲ ର୍ରୁଝଲେ । ସସଥ୍ରରୁ ଡ଼ାଦ୍ବାଣି-ଆଲୁଅ ପର
ଜ୍ୟୋତ୍ତ ବାହ୍ଲାଟରେ ; କାହ୍ବାର୍ ନାକ ଆରରୁ ଗଚକ ଲମ୍ବ ଖଡ଼୍ ଗହ ଏ ବାହାରୁ
ଚ କାହ୍ଘାରି ଚକା ଚକା ଚଡାଳାବର୍ ଧଗ୍ଵ ପଡ଼ୁକ୍ଛ ବଡୁଦୂରର ସାମାନ୍ୟତମ
ଆଚିଲ୍କ ବିନ୍ର | ସେଷଣ ଗଡ୍ ଗ ଦ୍ବାଗ୍ ଚସମ୍ମାନେ ହୃଓଭ ପାଣିଡବଲେ ଅଣ୍ତାଲ
ଥାନ୍ତ । ଅଛାର୍ ଭ୍ଭରେ ଜ୍ଳୁଜ୍ଲଆ ପୋକପର ବସଇ ଆଲ୍୍େକବହ, ପଛବର୍
ହୁଏଡ ୧ସମୀନେ ଟଗୋଡ଼ାଇ ଥାନ୍ତ | କରୁ ସାର, ଗ୍ହ୍ର୍ଲ୍ଏ୍ ୭ ନ୍ସନ୍କ ପାଖରେ
6୩୩)
ବସଇ ଅଭଲ ଗ୍ଵଳ୍ୟର୍ ଆହ୍ୁର୍ ଏକ ଅର୍ଥ ଥ୍ବଲ୍ନ । ଚସ ସ୍ତ୍ରବଥ୍ବରେ ବସ ଡାହ୍ବା ଏକ
ଅନ୍ନୀତର୍ ସୃ ।
ନ୍ଦଚବଳ ଥଲ୍ ଅଥଚ ଆଳ ନାହି, ଏପର ହନ ସାଇଥ୍ଵବା ସୃଥ୍ର ବର ଅଧ୍ୟାସ୍୍
ସବ୍ଧୁ ମଣିଷକ୍କ୍ ଚରକ୍ଛନ ଆକ୍ପୁସ୍ଫ କରନ । ଆଜର୍ ମଣିଷ ମହ୍ବାର କ୍ନା ସମ୍ବ ଛରେ
ଗଚବଷଣା କରୁଛୁ, ଆଚଲ୍ବକ ବର୍ଷର୍ ଦ୍ବସାବ ରଟ୍ଠୁ। ଭଥାପି ମନ୍ମିଷର ଜୀବନ
ସିଣସ୍ଥାସୟ୍ଠୀ ¡ ୧ସେଦ୍ନେଭୁ ସମସ୍ତ ସୀମା ର ବାହାବର୍ ଚଳୀଣସି ଦ୍ରୀପର ଆଣ୍ରସ୍ଟ୍
ବାଜିବା ଲୁ ଚାର ବ୍ୟାଲ୍ୁଲ ବହ୍ରବାପ୍ପାସ୍ତ୍ରବକ । ମ୍ମ ଷ ସ୍ଲଭ ଅବଲୁ ସ୍ତ `ଏହ୍ଲାଲୁ
ଛୁଇିପୀରରେ ନା; ଏପରି ' ଆସଲନ”' ଦୀପର ଧାରଣା କବମାଚନ ଚଭଣୁ କରିଛନ୍ତି |
ପଣ୍ଡ ଭମ୍ଭାବନ ମଧ୍ଯ ଏପରି ଆଣ୍ରସ୍ଟ୍ ଖୋକବାଟର ଘଟନ୍ଦ୍ଇ ନାହ୍ରାନ୍ତ ; ଦ୍ରୀଷଟର୍
ଅଥବୀ ଝୁଙ୍ଗ ଘାଦ୍ବାଡ଼ ଚଘଗ୍ଵ ଅଧ୍ବଭ୍ୟକାଚର ଅଟ୍ରଚ ପୃଥ୍ବବୀର ଜୀବନ୍ତ ନମୁନା
ଖୋଜିବାରରେ ଚସମାବିନ ମଧ୍ଯ ବ୍ଵଟ୍ର । 'ଚଜଫାରସନ୍ ବହୁଥର ଏକ ଶିଁକାଟ୍ଟର୍
ଚଗପଢ଼ ଏ କହ୍ଲୁଥ୍ପଲେ । ଟସ ଡା ଦାଗ୍ _ ପଣୁଣି ନାର୍ କରୁଥ୍ବଲ୍ନ ।` 'ସ୍ଳଳଆ'
ଅଞ୍ଚିଲ୍ର୍ କଙ୍କଲନ୍ତର୍ ଚସ୍ନ ଲୁଆବଡ଼ ପ୍ରଂଟେଶଭଡ୍ବାସିଳ ଯୁଗର ଅଟ୍ାଳାସ୍ହ ମବର୍
ଆବାଜ୍ ଶ୍ଣିଥଲ୍ । ୯୮ ୬୩ ଏୁୁାଦରେ ଦିଣ ଆମେରିକାରେ ଳବଣ ପର୍ଦାଵକ
କଲ୍ୟନା ବଲରେ ନଜର ଗ୍ରହ ଦୂରଵାକଣ ସନ୍ବରେ ଲୁଆଡ଼େ ବଦସି ଥ୍ଵଲ୍ନ ସେକ
ବନ୍ଦୁଦୂରର ଆର୍ଟ ଜ୍' ପର୍ବ ଚଣ୍ରଣୀର ଉପକ୍ୟକାଣ୍ତର୍ ଆହୁର୍ ଆଦ୍ପମ୍ଭ ହ୍ଵାଗପର
' ମ୍ୟାଚସ୍ଟ୍ରାଠଡ଼ାନ୍' ନାମକ ଜୀବମାନେ ଚରୁଛନ୍ତ ।
ଚି ସାହା ବହତ୍, ଗଭ ଶଚାବ୍ଦୀର୍ ମଧ୍ୟପ୍ବଗ ଚବଲକୁ ଆବିଣ୍ଟ୍ରାରକମାବନ
ସବ୍ଦୁରକମ ଜଙ୍ଗଲ ଭଉରରେ ପଣି ସାରିଥ୍ଵଲେ, ସକ୍କ୍ ରକମ୍ଭ ନ୍ଵଆ ପ୍ରାଣୀ ଦେଖି
ସାଣିଥଲେ । କିନ୍ତ ବକଳୌଣସିଠାଚର୍ ଅଗ୍ଭଇର୍ କଗଇଲୁ ସ୍ପେମାନେ ଜୀବନ୍ତ
ଘାଇ ନଥ୍ବଝିଲ । ବେବଲ ବାକୀ ଥଲ୍ବ ମହାସାଗରଂମାଳଙ୍କର ଳଳଗ୍ବସି । ସୃଥ୍ବବୀ
ଗ୍ରହ୍ନର ଏଇ ବ୍ରଗ୍ବଃ ଜଳସ୍ତ୍ରଗର ଉପରର ମ୍ତର୍ ସିନା ମଣିଷକୁ ' ଜଣାଥ୍ବଲ୍, କରନ୍ତୁ
ଏହ୍ଲାର ଗସ୍ତ୍ଵାର ଅଞ୍ଚଳ ଥ୍ବଲ୍ଵ ଅନା ବଞ୍ଝ ୭ । ଅଟଇ କାଳରୁ ଅସ ର୍ ମକ୍ଷିଷ ପାଲ୍
ଉ୍ତଡ଼ାଇ ସମ୍ବୁଦ, ସୃଷ୍ଣରେ ଉ \ ମିଛୁ ' , ବିବାଧହୁଏ ନର୍ ର୍ ମୂଣ୍ତଣଶିକାସୀ
“ଥର (ଦି ନ' ଚସମାନଙ୍ଦ ଭୂଚରେ ଆାଚୀନଇମ । ଚସଲ 'ଥରଦିନ 'ଙ୍କ ଅମଲରୁ
ମର୍ଣିଷ୍ଠର୍ ଅଚନକ ଜଳସାନ ହୃଏଭ ସମୁଦ,ରର୍ ବୁ ଖୁ ନଚେତ୍ର ସମ୍ବୁଦ, ଭାହାଲୁ
6୪
ଗ୍ରାମ କରିଛି। ମସ୍ଯକନ୍ଯାମାନବ୍କର ଗ୍ବଳ୍ଯର ସକ୍ମୁଜ ଅନ୍ଧାର ଭତରେ କୁଞ୍ଜ
ଯାଇଛୁ ଅସଂଖ୍ୟ ଜଲଦସ୍ୟୁର୍ ଲୁଚ଼ୁଥ୍ବବା ଧନରନୂ ଓ ଅଗଣିତ ଜଳୟୂକର ମଚ
ସକ୍କୁ । ଚାହ୍ନା ପଶ୍ବ ଶିରେ ମଣିଷ ଚଳବବେ ବିକର୍ତ ସଛ୍ୟାରେ ଗପକାହ୍ବାଣୀରେ
ବର୍ଷିଚ ଜଲକନ୍ୟାର ଶଙ୍ଖ ମଲମଲ୍ ହ଼ାଇର୍ କ଼୍କଏ ଇସାଗ୍ଵ ଚଦସିଛୁ ଅଥବା
କୌଵସ୍ଵି ଦ୍ରୀଘର୍ଛୁ ଶୁଣିଛୁ କ୍ତ ହୃ ଳଳ ମସ୍୍ୟକଳନ୍ୟାର ଗୀଳ; ଗ୍ବଭ ପାହ୍ନଲ୍ଵ ଦେଲରୁ
ତାହ୍ବାସକ୍କୁ ପୂଣ୍ଣି ଉତ୍ତେଇ ସା ଝିଥ୍ବନ ! ଗଯକାହ୍ରାଣୀର ପରବର୍ଥୀ ୟୂଗଟରେ ଏସକ୍ତ୍
ଘିଲ୍ବଲଆ କଲ୍ବନା ଉଞ୍ଜ ସାଇ ରକ୍ବ଼୍ସାଇ ଥ୍ରଲ୍ଵ କେ ଭକ ଜନରବ । ସମ୍ବୁଦ ¬
ଦାନବ, ଅଭ୍ ଚ ସାପ ସ୍କ୍ରୁ, ଲୁପ୍ତ ଜଲଜନ୍ତୁମରାଳଙ୍କ ସମ୍ଭହରେ ସେସବ୍ର୍
କମ୍ପବନ୍ତୀ ବହୁଦ୍ଧନ ବଞ୍ଚି ରହୁଥ୍ଵଲ୍ଵ ।
ସମ୍ବଦ୍ର ଅଚଳଲରେ ଯେ ନଂବଜନତୁ ନାହ୍ନାନ୍ତ ଏ ବଶ୍ବାସ ମଧ ଭ୍ପାର୍ଵଂ ଗଲ୍ ।
ସ୍େଭେବେଲ ଲୁ ଖବର ଆଦାନ ପ୍ରଦାଳ ପାଲି ସମୁଦ. ଗଉଁରେ ଡାର ଚପାରା
ହେଲଣି । ସେଇ ପାଣ୍ବିଚଲର୍ ଚାର୍ ଉ୍ରପଟର ଜମୁଥିବା ଶିଜ୍ରଲ ପ୍ରସ୍ତର
ପଣ୍ଡ ` ଚମାଚନ ପଟ୍ଟାଷା କଲେ, ନୁଆ ଧରଣର ଝଳନ ସନ୍ତ୍ ଆବିଷ୍କାର କର
ସମ୍ପଦ, ଗଉଲୁ ଚଖାଳ ତାଡ଼ ମେଞ୍ଜା ମେଞ୍ଳା ପବ୍ବ କାଦୁଅ ଇତ୍ୟାକ୍ତ ଜ୍ଵପର୍ ଲୁ
ଉଠାଇ ସମାନେ ଗବବଞଣା ମଧ୍ କଟଲ । ଏଣକ୍ତୁରୁ ସାହ୍ରାକଛ୍ୁ ଜଣା
ପଡ଼ିଲା, ଚାହା 'କୋନାନ୍ ଡଏଲ (ଙ୍କ ଲେଖା ବହୁ (ଲୁ ଜଗଭୂ'ର ବଞ୍ଷିଳାର
ପ୍ରାସ୍ଟ୍ ବପସ୍ଢ । ୯୮୭° ମତ୍ସୀହ୍ରା ବେଲଲୁ ସେ ଧାରଣାର୍ ଦୁଇହ଼୍ ରୁପ ଗର୍ଚ଼ୀ
ଜଠିଥ୍ବଲ୍ତ । ପ୍ରଥମ ମବା ଦରେ କୁଦ୍ଘାଯାଇ ଥଲ୍ ୧ସନ ଇଭହ୍ଘାସର ଧଗ୍ଛୂଆ ର
ବାହ୍ାଝର ଅଭି ପ୍ରାଚୀନ କାଲଚର ଅଗସ୍କାର ସମ୍ପୂଦଂମାନଙ୍କର ଯତ୍ରିସ କରୁ
ଜୀବଥ୍ଚଲେ ଝସ୍ମା ନେ ନ ମଣଃ ଧଂସଦଢ୍ନୋଇ ସାଇଥ୍ବବିଲ। ସେଇ ଧ୍ରଂସରୁ ବଞ୍ଚି
ଅଡ୍ରୀତର୍ ଭୁଡାର୍ଜୁକ ୟ୍ଗମାନନ୍କର ବହୁ ସାମୁଦ୍ର କ ଜୀବମ୍ଭାନଙ୍କର ଜୀବନ୍ତ
ଅବଗିସ୍ଡ ସମୂହ ସାଗରର ଅଚଲରେ ଏବେ ବ ବାସ କରୁଛନ୍ତ । ଦବ ? ଗସ୍ତ
ମଉବାଦଳ଼ ଗର୍ଚ଼ ଜ୍ଵଠିଥାଏ ବୈଷଦ୍ଦ୍ରିକ ଦରିଳର୍ ପ୍ରସ୍ତବରୁ, ଏହ୍ନ ଦର୍ଶନର
ଚଞ୍ମି, ଡ଼ାରଜ୍ତଲନ୍ ପ୍ରଗ୍ନଗିଢ ମଚ୍ଚବାଦରୁ ଅନୁପ୍ତାର୍କିକ ଚଦ୍ଘାଇ ଣଣ୍ତଣାଲୀ
ବହଉଥାଏ । ନୂ ଗସ୍ତ ମଇବ ଦ ଅନ୍ଗରମ୍ାରେ ଏଇ ବଶ୍ଚାସ ପ୍ରଚଳର ହୋଇଥ୍ଵଲ୍ଵ
ଯେ 'ଆଉଲ ସମ୍ପକ୍ଵ ଗର୍ଭର ସମଉଳ ଭୁମିରେ 'ଜ୍ର ସ୍ ବକ୍ଳେଇମ୍ବଂ ନାମକ ଏକ
୩) ୫
ଅକ ଜୀବନ୍ନ ବସ୍ପର୍ ସ୍ତର ବମ୍ଥ ହୋଇଛୁ ; ସ୍ରାଣଳନ୍ତ୍ରର ଦ୍ବସ୍ବରେ ବସଉଁସରୁ
ଡ୍ପାଦ୍ଦାନ ଥା ଏ, ଏଇ ଅମ୍ତରଣ ବସ ସକ୍ଫ ଜ୍୍ପାଦାନର ସଂମ୍ମିଣ୍ରଣ ଘଡ଼ଭ ଓ
ଏଡ୍ଥା ଜଡ଼ ଏବଂ ଜୀବନର୍ ମଧ୍ଯବଥୀୀ ପର୍ଯ୍ୟାସ୍ତ୍ର୍ ନଂଦେ 'ଶଳ କାଲ-ନଡଚମ
ଏଥରୁତ଼ି ଜବଲଇର ଜୀବନ ବଳଣିଚକ ବହାଇଛୁ । ଅର୍ଥାଚ୍ , ସମୃଦ,ର
ଅଚଲଚର ଚଳବଲ ଅଗ୍ଗରର ମୀବନ୍ତ ଇଭହ୍ନାସ ନାହି, ଏଥରେ ଅଛୁ ସ୍ରାଣିକଳ୍ଲର୍
ରୁ ଡାନ୍ତ ର୍ହ୍ପସ୍ୟ ମଧ ¡ ସେ ସୃଣ୍ଟୁ ର ଧାଗ୍ ଏବ ମଧ ଗ୍ଭ ଲ୍ଥ୍ବବ । “'ସମୂଦ,.ର୍
ଗସର୍ରେଂ' ନାମକ ବହୁରେ ସାର, ଗ୍୍ପ୍ସ୍ ଅନେକ ଉତ୍ବାହ୍ରବ୍ଯଞ୍ଜକ ଉଣ୍ତ
ଢରନଛନ୍ତ ସାହସଚର୍ ଆଗଭର୍ ଚହାଇ ଚସ ଏହାମଧ କହ୍ୁଛନ୍ତ ଚସ{
“ଏବର ସମ୍ବୁଦର ନାଳା ଅଞ୍ଚଲର ଉପରୂ ଡଳକୁ କୁୁଞ୍ଜଲେ ସେତ୍ତ୍ ସକ୍ସ୍
ପର୍ୟାସ୍ଵର୍ ସାକ୍ଷାଚ୍ ମିଳେ, ଭାହ୍ରାଙ୍କର ନମ ସ୍ପୃଥବୀର୍ ଛଲପ୍କ୍ପଗର୍ ଇଳ୍ଛ
ଉପରକୁ ଉଠିଥ୍ବବା ସ୍ରାଚୀନ ସ୍ତର୍ମାନଙ୍କର୍ ସମ୍ାନ୍ନ ଗ୍ବଲ ।୨ ଅବଶ୍ଯ ସକ୍ମୁଠାରୁ
ଢଚଲ ଅଛ ବଣ୍ଵିଷଣର ବହୁ ୨, ଜୀବଲ୍ତ ବସର ଆନ୍ଧମ୍ଭରମ୍ଭ ଅଠାଲଆଁ
ଦ୍ରବ୍ୟ, ସେପର୍ ସମ୍ଭୁଦ,ର୍ ଅତଲରେ, ଚସହ ପରି ସମସ୍ତର୍ ଅଢଲରେ ଏହାର୍
ଅବଞ୍ଚିର ।
ସମୁଦ,ର୍ ଗର୍ବର ସ୍ରବଦଦେଣରେ ମଣିଷର ଅନ୍ଧଦହାନ ଜମେ ବର୍ଚ଼ ଲବ ।
ଲେଚକ ଧୀବର ଧୀଚର୍ ଜ୍ବ୍ପଲବ୍ଧ୍ବ କରି ଯପାଶିବଲ ୧ସ, ଅଣ୍ତା ଏ ଅଛାର୍
ସମ୍ପୂଦ୍୍ର୍ ଅଚଲ ଗର୍ଭ ର୍ ଜଗଉ ବକବତ ପ୍ରାଚୀନ । ଏହା ସବଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଏକ
ନୁଆ ଧାର୍ଣାର୍ ମଧ ଉଦସ୍କ୍ ବହଵଲ୍ ୨ ଏ ଧାରଣା ସମ୍ବବହରେ ମୁ ଆଗରୁ
ଇଟ ଇ ଦେଇଛି. ; ଏହ୍ନା ଲୁପ୍ତ ଜଗଚ୍ଚ ସମ୍ବଦ୍ଧବ୍ତିର ଆମର ଧାରଣାର
ବପସ୍ବୀଭ । ମଧ୍ଗ୍ "ବର୍ ଆଣିସ୍ତ ବନିଇଥିବା ଏକ ସହର ପଣ ଏ ଧାର୍ଣାରେ
ବଞ୍ଚମ୍ଭାନର୍ ଜୀବନ ଧାର୍ ଅଙଚ ସଜ୍ବର ମିଣିଛୁ ବୋଲ୍ କହ୍ଧୁବିଲ୍ କେବଲ ବହବ
ନାହି ; ଏ କଥା ମଧ କହୁବାକ୍ତୁ ପଞ୍ଜବ ଚସ, ଟସଥ୍ପରେ ବର୍ଚିମାନ କାଲ
ଅଗ୍ର ସହର ସହ୍ବାବ ସ୍ଥାନ କରୁଛି । ଅବଶ୍ଯ, ଏହ୍ନା ସ୍ବଲ୍ଵ ସମୂଭ୍ରର ଅଭଲ୍ମ୍ଭ
ପ୍ରଦେଶ ; ଚସଠି ସୃଣ୍ଟ୍ଟ' ର୍ ଆଦ୍ଦରୁ କେବବ ଆଲ୍େକ ଚଖଲ ନାଢ଼ି ; ଚାହ୍ନାର୍
ବିଣାଲ ଆସ୍ଟୃଭନ ସମ୍ପୂଦ,ବକ୍ଷର ଉପରେ ଥବା ସେ ବଳୀଣସି ମହ୍ୟାଃଦେଣଠାରୁ
ବଡ ।
୪0:
ପ୍ରାଣୀ ବାସ କର୍ଲୁଥ୍ବବା ପୃଥ୍ବବ୍ବାର ଅନ୍ଯସକ୍ସୁ ଅଞ୍ଚଳରେ ଘଶ୍ଚବର୍ଶିଳ
ଘଳୁଲେହେ, ସମୂଦ .ର ଗସ୍ର ଚଳ ବହନ,ମାନ ବଦଲ ନାଢ଼ି | ଆମର ଏଇ
ସ୍ଥ ଗ୍ରହର ଏହ୍ନା ଏଳମାନ୍ନ ସ୍ଥାନ ସହିର ଅବସ୍ଥା ଠକ୍ ଚସହ୍ନପର୍ ଅନ୍ଥ
ଯେପର ଡାହ୍ରା ଥଲ୍ ସୃଭୁଂର ଅବ୍ଯଚ୍ତର୍ । ୧ସଠାରେ ଉପରୁ ପାଞ୍ଚମାଇଲ,
ଚଲ ପର୍ଫନ୍ତ ମାଡୁଥିବା ପ୍ରଚଣ୍ତ ଗ୍ଭପ ବନ୍ଦ୍ମାଞ୍ଚ ବଦଦଲ ନାହ । ସସେଠାଚର'
ଯେପରି, ଚମରୁସ୍ଦେଶ ଭଲେ ସେହ୍ବପର, ବଷ୍ବଚରେଖା ଚଲେ ମଧ ସମସ୍ତକାର
ଥଣ୍ତ! | ଚସଠି ର୍ଭୁର ପଶିବ ଶିନ ନାହି, ସୂର ଆଲୁଅ ନାଦ୍ରିକ ପବନ ମଧ୍
ନାହି ଯେ ଚର୍ଲ ଦ୍ରାବର୍ ଅପ୍ତରଣଲୁ ତକି ହଲଇ ବଦବାକୁ ଲହୁସୀଃଏ
ଉଠିବ । କେଣୁ ସେଇ ଦ୍ରାବସ୍ତର ଉପରେ ସୁ ଦୃଶ୍ୟ ବୃନ୍ତ ର ଅଗରେ କାଚପର
ଂମ୍ୁଞ୍ଡ ନାମକ ବସ୍ଥ ଜଚନ୍ତେ ଏବଂ ସମୁଦ, ଗଉ୍ଭର ଝର୍ମ୍ଭାନଙ୍କରୁ ଚଘ୍ରଃ
ଚମ୍ରୁଃ ସୂକ୍ଥ ବବଲୁଳ୍ ପର ରୁଦୁକ୍ତୁଦ୍ କାଦୁଅଜ୍ପଟର୍ ଅଦ୍ଧୃଶ୍ଯ ସୁଚାଚର୍ ଗୁହା
ଟହାଇ ସ୍ବମୁଥାଏ । ସୃଥ୍ବବ୍ବା ଗ୍ରହ୍ମର୍ ଏହ୍ନାହି ଏକମ୍ମାନ୍ମ୍ ଅମ୍ଚଲ ଚଯତ୍ତିଠି ପଶିବା
ପାଇଁ ପ୍ରବଲ କଲ୍ବଳା ଏକାନ୍ତ ପ୍ରଚସ୍ପୋଜଳ । ଏହ୍ଲାଠାରୁ ଚିବଣି କଲ୍ନାର
ଦୃଷ୍ଣାନ୍ଦ ମିଲେ ଚଳବଲ ଚଗାଡ଼ ଏ ବକ୍ଷଃଚାର ଅର୍ଥାତ୍ ଉ୍ନବଂଶ ଣଖଚାରଝିର୍
ପ୍ରାଣ୍ମିବଦ୍ୟାର କ୍ଷେ ଚର ।'ଦସ ସମସ୍ତର ସ୍ରା୍ବିବଜ୍ଞାର୍ନମ ଂମାଚନ ଜଳର ସାଫଳାଚର
ଅତ୍ଵାସ୍ବାଦ୍ରଭ୍ୟ ହୋଇ ପଞ୍ଜିଥ୍ବଲେ ୨? ଚଇଉଣୁ, କଲ୍୍ନାବଲରରେ ଚସମାଚନ
ଦେଖିବାରୁ ଚଚ୍ଟ୍ା କଣଥ୍ଧଲେ ସମ୍ପୂଦ, ଗର୍ଭ୍ଝର କଷଣ ପ୍ରାଣ ଜନ୍ମଲ୍ଭ କଟର,
ପାର୍ଣିର ଅଢଲଚରେ ଅଠାଳଆ ପ୍ର ରଭ୍ ଡରେ କମ୍ଭର୍ ଜୀବନ ଓ ମୃତ ଛଇ
ବହୋଇଥାଏ |
ଚମ୍ସ କହ୍ରାଣୀ ॥ଞରମ୍ଭ ବହାଇଥିଲ୍ ଗଉ ଖଚାଦିର୍ ଷଣ୍ଡ ଵଣକରରେ ।
ସେଭକିଟନଳଚିଲ ଖବର ଅନ୍ଦାନପ୍ରଦାନ ପାଲି ଅଃଲ୍ବଣ୍ଟ।କ ମହାସାଗର ଇଚଲେ
ବେଦ୍ଦ୍ଯଭକ ଚାର ସ୍ଥାପନ କପ୍ ଚହତଉଧ୍ପଲ୍ବ । ବଜ୍ଞନର୍ ନାମଟର ଚସଇ
ସମ୍ଭସ୍ତରେ ଏକ ଭ୍ରର୍ି ବଚନ୍ଦର ଓ ଅବଶ୍ବାସ୍ଯ ଭ୍ଲଲ୍ ଚଲାଇଛଦଆ ଗଲ୍ବ ।
ଇଭହାସଟର୍ ଏପରି ଚସଭେ ୧ସଚ ସ୍ଲୁଲ କର୍ ହ୍ଲୋଇଛୁ, ଏହ୍ନା ଢାହାର
ଅନ୍ୟଭମ୍ଭ । ଚଳୀଣସ୍ସି ଜଣକ ଉପଟର୍ ଏ ଭ୍ଲଲ୍ପାଥଣ୍ଜି ଦୋଷ ଲକ୍ଞବା ଠିକ
ହେବନାହି, କାର୍ଣ ଟସ କାଲର ବଗ୍ିଷ୍ଟୁ ବ୍ଯସ୍ତ ମାଚନ ଏଥ୍ବଵରରେ ଜଞ୍ଜଚ
୩ 9?
ଥ୍ଵଚିଲ । ବବଷର୍ତ୍ର।କ ଜ୍ଞାଳରେ ମାନ୍ଧାଧ୍ଵକ ଆସ୍ଥା ଚସୋଗୁ ପଣ୍ଡ 5 ଭମାନେ
ମଦ୍ଦଗର୍ବୀ ବହାଇ ଧାରଣା କଣ୍ଚିଥ୍ବଲେ ଝସ, ସ୍ତାଣୀ ଜନ୍ମ ସଂମ୍ପକ ଚ ରହ୍ରସ୍ୟ
ଭେଦ୍ଦର ଉପନ୍ନମ ହହ୍ଲୋଇ ଆପସିଥ୍ଵଲ୍ ।
ଜାମ୍ପର୍ନର ବହ୍ବବକଲ୍' ଓ ଇଂଲଣ୍ତର୍ 'ହ୍ରାକ୍ସନ୍ଧା/ ନାମକ ମମୀଷୀ
ଦେଖାଇବାକୁ ଅଗ୍ରସର ହ୍ରୋଇଥ୍ବଲେ ୭୧ସ, ଚଗାକ୍ନଏ ମାନ୍ତ କୋଷ।-ବଶିଷ୍ଡ
ପ୍ରାଣସଙ୍ଵର୍ ଅଧୁ:ବଦ୍ବଵଳନ ପରେ ମିଲେ ସମୁଦ୍ର ଅଚଲରେ୍ ଥ୍ରବା ମାଳ
କାଦୁଅବର୍ ଏକ ସଦହ୍ବଜ ସରଲ ଗ୍ବମ୍ମଳା ; ଚସଥବର ୧ଯେଉଁ ଅଠାଲିଆ ଦ୍ରାବର୍
ର୍ସକ୍ଷିରଣ ଗ୍ଭଲେ, ଭାହା ଭଉବର୍ ଜଡ଼ ବ ନାହି, ଜୀବନ ବ ନାହି ; ଏହା
ଚଳାଷଗଭ ବବେଣିଞ୍ଡ୍ୟଣ୍ଣୁନ୍ୟ ମଧ ।
ମହାସାଗରର୍ ଚଲବଦେଣ ସନ୍ତ୍ଵସାହ୍ରାଯଚ୍ତର ବଝଖାଳଲ୍ଵ ଚବବଲେ ଏଇ
ନରମ୍ଭ ଅଠାଲଆ “ଜିଲ୍ବଵୂନ୍/ ପଣ ବସ୍ଥ ଉପରକୁ ଉଠା ବଦହାଇଥ୍ବଲ୍ ।
ଅଧ୍ୟାପକ ହ୍ବାକ୍ସଳୀ ଏହ୍ନାକ୍ତୁ ବବଣ୍ଣୁଷଣ କର୍ ମତତାମ୍ମଭଭ ଦେଇଥ୍ଵଲେ । ଚାଙ୍କର୍
ବଶ୍ୟାଇ ଜର୍ମାନ ସହକର୍ମୀଙ୍କୁ ଣଛା ଚଦଖାଇବା ନମବନ୍ତ୍ର ବସ ଏହ୍ାର୍ ନାମ
ଦେଇଥବଲ୍ ' ବ୍ୟାଧ୍ବଆସ, ବ୍ୟାଏବକଲ୍ଇ” | ( [୦୨୫1 £୦£୮୫୮୩୮1୦୫]
5୦୦୯1୯( 7 ) ଗ୍ଜକ୍ଵୀସ୍ତ ଭ୍ଲୁଗୋଲ ସମିଭର୍ ଅଧ୍ଵବେଶନବର ୯ 5: ମତ୍ସିଦ୍ବାଚର୍
ହାକ୍ସନୀ ନର୍ଭର ସ୍ଵବରେ କହ୍ମଥ୍ବବଲ ବସ, ସହସ୍ ସହସ ବର୍ଗ ମାଇଲ ବ୍ୟାଗି
ସମ୍ମୃଦ୍ର୍ ଇଲ ବଦଶବର୍ ଚସତ୍ଵି ଅଠାଲ୍ଆ ଚରଲ ପଦାର୍ଥର ସ୍ଣ୍ଣ ଆବର୍ଣ
ବିଗ୍ର ହୋଇଛୁ, ସେଥିରେ ପ୍ରାଣ ଅଛୁ । ଅଧ୍ଵଳର୍ରୁ ବସ ଏଇ ଜ୍ଡରୁ ବ୍ୟାଖ୍ୟା
କର୍ କହୁବ୍ଲେ ୧ସ ବିବାଧ ହୃଏ ଏଇ ଜୀବନ୍ତ ପଦାଥର ଆବର୍ଣ ରଦଦରପର
ନିର୍ ବଛିନ୍ନ ସ୍ବର ର ସମ୍ଭସ୍ତ ପୂଥ୍ବବୀ ପୃଷ୍ଠରୁ ଘୋଡ଼ାଇଛୁ ।
ସାର ଗ୍ଫର୍ମ୍ୟ ଵମ୍ବସନ୍, ଏଇ ମଚକତୁ ମମ୍ବର୍ଥନ କଣ୍ଥ୍ବଲେ ; ଚସ ମନ୍ତ ବ୍ୟ
କରିଥ୍ବିଲ୍ ବଯ ଏଇ ' ସ୍ରାଣସଖ୍ଵିଠାରର୍ ଇଭ୍ ପ୍ର ବଳୀଣସ୍ସି ସ୍ରତ୍ଭଦର୍
ଲ୍ଣଂ ଚଦେଖାସାଏ ନାହି ; ଆପାଚଦୃଞ୍ଖ ରରେ, ଏଦ୍ବ। ୯ ବସ୍ତାଵୂଳ” ସଂମିଣ୍ରଣର୍
ଏକ ଅନ୍ର୍ଦୀଷ୍ଟ ଚଦ୍ଦର୍ ପର , ଏହ୍ବା ଖାଦ୍ଯ ଗ୍ରହ୍ମଣ ଳଣ୍ଵି ପାରେ ଓ ଖୁବ ଅଲ୍
କାରଣବର୍ ଜବ୍ଵକର ବହାଇଜ୍ବେଠେଂ . ` ' ` ଏହାଏକ ବହୁ ବସ୍ତୀଞ ଜରବସ୍ବବ
ଂପ୍ରାଵଵୋପ୍ରାଜ୍ ମଂ ବୀ ପ୍ରାଣ ଟଣ୍ଟିଂ । ଦହ୍ନକକଲ୍ୟଙ୍କ ଧାରଣା ଧ୍ବଲ୍ ସକ ନାଷୁକାଣ
୩୮
ପଦାର୍ଥରୁ ଏଇ ଅବସ୍ଟ୍ ବର୍ସୀନ 'ଚନାଚଳରା? ଉଭ,ଡ ବହାକଛୁ ଓ ଗ୍ସାସ୍ବକ
ଇଥା ପଦାର୍ଥ ବଦ୍ୟା” ସନାନ୍ତ କାର ଣ ମାନଙ୍କଚର୍ ଏହାର୍ ଜୀବମଣକ୍ିର ମୂଲ
ନିହଇ ଅଛୁ । ଏଇ ବର୍ଷନାରେ (ଜ୍ନର୍ ସଚକ୍ଳକମ୍ବ'ର ଚୃଡ଼ାନ୍ତ ରୁପ ପ୍ରକାଣିର ୨
ଏଇ “ଉର୍ ସ୍ବକୁଇତୁ'ରେ ହି ଚଗାଲ୍ଵପ ଫୁଲ୍ ଓ ପ୍ରଳାପଭର ସମ୍ଭାବନା
ରକ୍ମକୁ ବବାଲ୍ ଧଗ୍ଵ ବଢ୍ମଉ୍ଥ୍ଵଲ୍୍ । ସସ ସମସ୍କରେ ଚଲ୍ରକଙ୍କର ସକ୍ତୁଠାରୁ ବେଣି
ବଶ୍ବାସ ଥ୍ବଲ୍ଵ ଜଡ଼ ଓ ସନ୍ତ୍ବ ଉ୍ପଟର, ଚଚେଣ୍ତ ଏପରି ଧାରଣାର ବଶବର୍ଶୀ ହ୍ରୋଇ
ଚସମାନେ ବିଶ୍ବାସ କରୁଥ୍ବବେ ଚସ ମଣିଷ ମାଳ଼ ଓ ମାବ଼ଦ୍ଧଂ ମଣିଷ ।
ଜବଣ ଚିଲଖକଙ୍କ ମଡଚର୍ ଏଇ ମଚଚବାଦ ଅଚନକ ଇଷ୍ଲ୍ର ବ୍ୟାଖ୍ୟା
ଯୋଗାଇଥ୍ଵଲ୍୍ ? ଚଢଣୁ ସସ ଏହାକୁ ସବସ୍ପଦ୍ବଚରେ ମବନ ରଖିଥ୍ବଲେ । କନ୍ଛୁ
ଏଇ ସୁନ୍ଦର ଧାରଣାର ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ ଚସ, ପଟର ଇେ ` ବ୍ଯାଧି ବଆସ 'ର ଅନ୍ତ ` ଟ୍ଜ
ନାହି ବବାଲ ପ୍ରମାଣିତ ବହ୍ବାଇଥ୍ବଲ୍ଵ । ଅଧ୍ୁଵବାକ୍ଷଣରେ ପୁର୍ଗାନ୍ସ୍ସ୍ ଖୁ ବଣ୍ମେଷଣରୁ
ଳଣାପଚଡ଼ ଚସ ଏହ୍ନା ଏକ କାଲ୍ନକ ଇତ୍ଜ୍ । ପରବଣ୍ଚଡୀ କାଲଟର
ଚ୍ଯାଲେଞ୍ଜାରଂ ଜାହାଜ ଚସାବଗ ଚସଠ୍ଜ ଅନ୍ଲୁସନଛଧାନକାସ୍ୀ ଦଲ ସ୍ତ୍ରେରିଭ
ଦହ୍ବୋଇଥ୍ବଲେ, ବସଞ୍ଚବର ମିଞ୍ପର୍ କୁକାନନ୍, ନାମଚରେ ଜବଣ ସ୍ରବାଚବଗସ୍ସୀନ
ବ୍ୟସ୍ତ ' ବ୍ୟାଧ୍ବିଆସ'ର ମୁରୁପ ସମୃଛଦରେ ଗବବଷଣା କରୁ କରୂ ଦେଖାଇଥିଲେ
ଚସ, ସମୁଦ, ପାଣିରେ କଡ଼ା ସୂର୍ ମିଣାଇଚଲ ସହଜଚରେ ଏଇ ଅବଞ୍ ମସ୍ବ
ମ୍ମାବ ବ୍ୟାଥ୍ଵବିଆସର୍ ସାବଟାସ୍କ ଲକ୍ଷଣ ସୃର୍ଣ୍ଣ ` କଗ୍୍ଵଯାଇପାବର । ସେ ସମିଣ୍ରଣନୁ
ଘିଲବାର ପ୍ରବସ୍କୋଜନ ନାହି , କବଳ ଭାହ୍ରାର ନମ୍ବନା ମାନର ଅଧୁଗ୍ବୀକ୍ଷଣ
ସନ୍ତ୍ଵର୍ କାଚ ଇଚଲେ ରଖି ପସ୍ଷା କରିବା ଦର୍ କାର । ଚାହାବଚହରଲେ,
ବଦଖାସିବ ଚସ, ପଦାର୍ଥ କଣିକାନା ନ୍କ ଗାରଷଚିବ ` < ହା “ଜିଲ୍ଛଳ ! କାନସ୍
ଏକ ଅଠାଲଆ ଦ୍ରାବରସ ପର ଟଘରିସାଏ ଓ ସେଥିରୁ ଚୁଳରର ଥ୍ରବା “ସାଲ
ସେଂ୍ ନାମକ ଉପାଦାନ ଅଭଂଣୀଘ୍ର ସ୍ମଷ୍ଟ ହ୍ରେଳବାରୁ ମଳେ ହ୍ୂଏ ସବଇ ଚସପର
ପଦାର୍ଥ କଣିକାମ୍ାନ ଡାହ୍ଲାର ଜରେସ୍ଥ ; ଏଣ୍ତର ବାହ୍ୟୁଇଃ ଧଂରଣା ହୁଏ ଚସ
ସ୍ପମମିଣୁଣନ୍ପ ପ୍ରଜନନକ୍ଷମଭାବସିକ୍ଡୁ ଜା ବମଣଲ୍ତପରଷ
ସେତ ନମ୍ପନା ହ୍ବାକ୍ୱନରୀଙ୍କ ପାଖକ୍ତୁ ପଠା ବହ୍ଘାଇଞ୍ଚଲ, ଚବାଧହୁ ଏ
ଚାହାଁ ମୂଲରୁ ଏହ୍ବପର୍ ସ୍ତ୍ଵବଚର୍ ଭଆର ଦହାଇଧ୍ବଲ୍ । ହ୍ବାକ୍୍ସସ୍ ଏଇ
୩୯
ଘଃଳାଚର୍ ବଦ୍ଦ୍ମୀନ୍ଧ ବରକ୍ତ ବହ୍ନାଇ ନଥ୍ବରବିଲ୍ ମଧ୍ୟଃ ଜଡ଼ବାଦୀମାନଙ୍କ
ମଚ୍ଚବାଦ୍ଦଗଗେଁ ଏହ୍ନା ପ୍ରଚଣ୍ତ ଅଘାଇ ଆଣ୍ଢିଥ୍ଵଲ୍ଵ । ୧ସବଇଟବଲେ ବଣ୍ଚିମାନ
ପ୍ରାଣସଙ୍ଵ୍ ମାନଙ୍କର ଏକ ବଣ ବଲୀ ଭଆର୍ଚି କର୍ ଚାର୍କର ପୂର୍ବସୁରୁଷ ଛ ମର୍
କରିବାରେ ବସନ୍ତି ବିବିଜ୍ଞାଳକମାବନ ବ୍ଯସ୍ତ ଥୁଲେ, ଚସମାନଙ୍କ ପକ୍ଷର,
ଆକାର୍ ସ୍ତ୍ରନ ପ୍ରାଣଣସ୍ତସଥ୍ପଲ୍ନ “ଜର ସବକୁଇମ୍ ? ଏକ ସମୁଦ୍ର ସ୍ପଟ୍ପର୍ ଆଧାର୍
ଥ୍ଵଲ୍ । ଗଭ ଶତାବ୍ଦୀର ମାବବଜ୍ଞାମ ବହ୍ଲୋଇଥ୍ବାରୁ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟନମମେ ବ୍ରସମ୍ଭାବନ
ଭ୍କନ୍୍୍ ସାଇଥ୍ବଲେ, ସେ ୟ୍ଭ @ ଜୀବନରେ ମଧ୍ଯ ଏକ ଅଣୁମର ମାଣୁମସ୍ତ୍ ଜଗଚ୍
ଅଛୁ ‹ ଓ ରାହ୍ରା ମାବ୍ରମାନଙ୍କର ସୁଣ୍ଡ୍ଡ ସାଧନରେ ଭଦ୍ଧିସ୍ଥାନସ୍କ । ଏଇ ସକ୍ରୁଳ
ଜ୍ଉ୍ଭ ଦ ଜଗଢର୍ରେ ସେତିସବୁ ର୍ ହ୍ରସ୍ୟମସ୍ଟ ଅଭ. ୍ଚ ପ୍ରନ୍ଥ ସ୍ଟା ସ୍ରାଣକୁ ସୁଣ୍ଡକରେ,
ଚାହ୍ରା ପଂଲଲି ସେ ସୂର୍ଦାଲରକ ନଚାନ୍ତ ଗ୍ରସ୍ଫୋଳନଃ ଏହ୍ନା ମଧ ବସମାନେ
ଭ୍ଲଲ୍ସାଇଞ୍ପ୍ବଲେ । ।
ଅବଣ୍ଯ ସମୁଦ୍ ର୍ ଗସ୍ଦ୍ୀର୍ବର୍ ଅଚନେକ ର୍କମ୍ଭର୍ ଜୀବ ଗ୍ୁଲଲ୍ତ ।
ମଧ୍ଷଗ୍ ନି ପର ବସଇ ଅନ୍ଧାର ପାକ୍ବିଭବିଲ ଅନେକ ଜୀବ ଜିଛୂଲ ଖସି ପଲାନ୍ତି ।
କନ୍ତୁ ଏହା ମର୍ଘ୍ବବବେ ଜଣାପଞ୍ଜଲ୍୍ ସେ, ସମୁଦ ର୍ ଗର୍ସୀର୍ଟର୍ ପ୍ରାଣର୍ ଆଣ୍ଢ
ଜନ୍ମ ଘଝଡ଼ ନଥ୍ରଲ୍ । ୧୧ଇ ଅଛାର କଲା ଅଚଲଟଚର ଅନ୍ଚଚ୍ଚର୍ ଇଭିଦ୍ନାସ ଲୁଚ
ରହ୍ମଚ୍ଥୁ, ବହୁ ପ୍ରଚୀନ ୟୁଗର ଅଭ ଜୀବନ ଧାଗ୍ଵ ମଧ୍ଯ ଚସଠି ବଶ୍ଚିମାନ
ଥାଇପାରେ । ବକଳ ସମୁଦ,ଇଞ୍ଜୁବନ୍ତୁ ଏପର ମଧ୍ଯ ଅନ୍ଲ୍ରମାନ କର୍ଥ୍ବଲେ
ବସେ ବସଠାରେ ଭୁଳାଵୁ କ ନର୍ମପରି ଣାମର୍ ପ୍ତର୍ ଧାଡିଲ ଧାଞ଼ ଥୁଆଁହୋଇ
ରହ୍ମଚ୍ଥ । କନ୍ତୁ ଚା୍ହର୍ ଏ ଧାର୍ଣା ଭ୍ଲଲ୍ ପ୍ରମାଣି ବହ୍ବଲ୍ର । ସେଇ ପାଣିର୍
ଅଭଲରର୍ ସେଜ୍ ସରୁ ବଦଦ୍ବ ଅଥଚ ବଡ଼ ମୁଣ୍ଡ ବଣିଜ୍ଠ ନାବ ସ୍ଵସନ୍ତ, 'ସଇଡ୍.
ଜାଟ୍ରାସ୍ଟ ଚସଞ୍ଜ ମାନ୍ଥ ବପଦ୍ଦ ଦେଳେ ଏକ କଳାର୍ଙ୍ଗର୍ ଚକ୍ଚକଆ ଧ୍ଆଁ
ସୃଣ୍ଣୁ` କଣ୍ ଭାହ୍ପା ଆଲରେ ଅଲଢୁର ` ହୁଅନ୍ତେ ସମପଟ୍ତେ ପ୍ରାଣୀମୀବନର୍
ସକ୍ରୁଠାରୂ ଅଭ, ଲକ୍ଷଣ ସ୍ରଭ୍୍ଦ୍ି ଲଙ୍ଗ ୭ କରନ୍ତ ; ସେ ଲକ୍ଷଣ ବହବତ୍ତଛୁ-
ପାରିପାଣ୍ଟ୍ ' କ ଅବସ୍ଥା ପ୍ରର୍ଚ ଚରଳାଲର୍ ଅସରନ୍ତାଷ । ପ୍ରାଣୀମାଟନ୍ତର ସଦାବେଲେ
ଗ୍ଭ ଡ଼ାନ୍ତୁ ନୁଆ ପର୍ବେଶବର ପହଞ୍ଚିବାଲୁ ଓ ସକ୍ତୁଠାରୁ ଜବପଲ ବହ୍ବେବଲ୍ବହବ ସେଇ
`ˆ୍୪୦
ନୂଆ ପଣ୍ବିବଣ ସହ୍ଧତ ନମଣଃ ନଜଲକୁ ଖାପ ଝୁଆଇ ବନବାକୁ । ଏହ୍ରା ସବ୍ତ୍
ଘତ୍ରାଣୀର୍ ବଳ୍ତମୂଲ ଅଭ୍ୟାସ ।
ବହୁଦ୍ୂନ ଚଳେ, ଘିଲ୍ମବବଳେ ମୁଁ ଚଗାଡିଏ ସୁରୁଣା ଇୁଁଅ ଡାାଙ୍କୁଣୀ
ଡିହାଇ ଦେଖିଥିଲ; ମାର ମିନ ଅଛୁ ୧ସ, ମୁଁ ବସଡେଚବଲେ ଏକା ଥ୍ରିଲ୍ ।
କୂଅ କଡ଼ୁ ନଲି ଚଲ କ୍ଗୁ ଅନାଇଲ୍ଵ ଚବେଳେ,। ଅଛ୍ଧାର ଭଉରେ ବହ୍ଧୁ ଫୁଃ୍ ଇଲ
ସାଏ ସୂର୍ଦର ଏକରଣି, ଖେଲ ସାଇଥିଲା | ନଘା ନକର ଦି ମଧ୍ଯ ମୁଁ
ସେନ୍ଦଳ ସସେଞ୍ଜି ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖିଥିଲ, ଚାହା ସ୍ବବ୍ଲ୍ବବେଲେ ଏଚନ ବ ଚମାର
'ଲେମମୂଳ ଵାକୁର୍ ଉଠେ | ପାଣିରୁ ପ୍ରାସ୍ତ ବଳାଡ଼ ଏ ଫୁଃ୍ ଜ୍ଚରେ ବଗାଶଏ
ଜଙ୍କ ଲଗଥ୍ବବା ଲୁଦ୍ଘାପାଇପ୍ କୁଅର ଏପଵ୍ ବସେପଃକୁ ଲଗଥ।ଏ ; ସେଥିବର
ଖର୍ର ଚସଇ ବଗାଡ଼ିଳ ଧାର୍ 'ଛୁଥ୍ତୁ କ ନାହି, ମୁଁ ବଦସଖିଲ ଚଗାହୀଏ
ଚଲ୍ମଣ ଓ ବନ୍ଧୁ ଚଗାଡ଼ ଥ୍ରବା ମାର୍ଦଦଡ଼ୟ' ପରି ମୀବ ଧୀରେ ଧୀରରେ ଓ
ନଣ୍ଡିନ୍ତରରେ ଅଛାର ଭଚରେ ପଶି ଗଲ୍ବ । ମାହବଭଲର୍ ସେଠ୍ ର୍ହତମ୍ଯ ଚମୋବଇ
ଏଇ ଦ୍ୁସାହସ କରିବାଚର୍ ଆକ୍ତୁଞ୍ଖ କଣ୍ଥ୍ଵଲ୍, ଭାତ୍ରା ପର୍ ଏଇ ଜୀବ ମଧ
ଲ୍ବେକ-ଚଲ୍ବଚନରୁ ଲୁଚ ରନ୍ଦ୍ରବାଚର୍ ଅଞ୍ଜଃପ୍ତ ଧିଲ୍ର । ପାରେ ଭର,
ଡ଼ାର୍ଦ୍ରଣୀଃ ମୁଁ ପୁଣି କକଅ ଉପରେ ଚଘାଡ଼ାଇ ଦେଲ ସିନା, ମାନର ଚସକା
ଅଚସ୍ତ୍ରା ଜୀବଜ଼ଁର ସ୍ଫ ର ଆନ୍ଞ ମଧ୍ଯ ତମା ମଳରରେ ରଵି ।
ଜ୍ଧୀବଜ୍ଧୀଵନଝର୍ ସେତ ଅସର୍ନ୍ତ ବବଚନ୍ନ୍ୀ ଅଛୁ, ଚସ କଥା ସ୍ଵବଲେ
ଅଚିନଳ ସମ୍ଭସ୍ଟରେ ମନରେ ଡର୍ ଲ୍ବଗେ । କରୁ ମୋର ମଚିନ ଚହଲ୍ବ ସସା
ଜୀବନରେ ପ୍ରଥମ କରି ଚସଇ ବିବାର ନ କଥା ରୁଝି ପାରଥୁଲର୍ । ସେଇ କୂଅ
ଭ୍ଇଚର ଥ୍ରଲ୍ବ ଏପର୍ ଏକ ଜୀବ ୧ସ ସ୍ତ ର୍ପାଟଲ୍ଵକ ନାପସନ୍ଦ କରୁଥ଼୍ଲ୍୍ ।
ଅତ୍ପା୍ୟକର ପାଣି ଜ୍ପରେ ସ ଚୀଭେଦ୍ଦ୍ୟ ଅତ୍ଧାରରେ ପଦସ୍ଥଲନର ଉସ୍ବ
ଥ୍ଚଲହ ଏହା ଚସେହ୍ନ କ୍ୁରଧାର ଜାଗାରରେ ଗ୍ଭଲ୍ବାକୁ ସଞ୍ଷମ ଥ୍ବଲ୍ଵ । ଏହା
ଚଢଲକୁ ଚବଣି ପଯନ୍ଦ କଚର ବବାଲ ଉପରୁ ଝସି ଆସିଧୁଲ । ଏହିପଃ
ଜୀବମାଚନେ ଉପରୁ ସମ୍ମୁଦ୍ର୍ ଅଭଲକ୍ଲୁ ପଣିଥିବେ, ଚସମାଚନେ ଇଲଲକୁ ବବଶି
ଉଲ୍ ପାଜ୍ଥରଲେ | ସମୁ, ଇଲର ମାହରେ ପ୍ରାଣର ଜଲ୍ ଚଢ଼ାଇନ ଥିଲା ¬ ବସେଇ
ଅଢଳ ପାର୍ଣିଚ୍ ପଟରେ ଏପଣ୍ କନ୍ଥ ସଂମମିଣ୍ରଣ ନଥିଲ । ବର୍ଂ ଚମ୍ବର ଅନାର
¥୯ବ୍
ଅଭଲକୁ ବଣଙଲ୍ନ ଧର୍ଣର ମୀବ ଅଣ୍ତାଲ ଅଣ୍ଟାଲ ପଣିଥ୍ଵଲେ ; ଏଥ୍ବରେ ଭାଙ୍କ
ଦେହ୍ନରୁ ବାହାରୁଥ୍ବବା ଅନ୍ଲ୍ରକ୍କ ଲ ଳ୍ୟୋତ୍ର ଅଥବା ଚାଙ୍କ ଚଥାମର୍ଣିରେ ଥବା
ନଡାପଣେ ଣୁଣ୍ଟ୍ ଭାଙ୍କୁ ସାହ୍ବାଯ୍ୟ କରଥ୍ବଲ ।
୧୮୭୬ ମଧ୍ସିଦ୍ବାର୍ ବୃ ଣ୍ ଚୌବସ୍ତ୍ରଗ ତରଫରୁ ଗ୍ଣ୍ଵବର୍ଷ ଧଶ
' ନ୍ୟାଚ଼ିଲଞ୍ଜାର୍' ଜାହ୍ରାଳ ସମ୍ବୁଦ୍ ଗର୍ଭ ସମ୍ବହବର୍ ସେକ ଅନ୍ଧ୍ରସହ୍ଵାନ ଚଲାଇ
ଥିଲ ଡାହା ଏ ଦ୍ରଗରେ ମନ୍ତୁଷ୍ଯ ଲୂଚ ପ୍ରସ୍ବାସମ୍ବାଳଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ସକ୍ସୁଠାରୁ
ଦୁଃସାଦ୍ବସିକ । ଗ୍ଵ୍ମ୍ଭନ୍ଧ। ଗବବୈଥିଣାଗାରମାନ ଓ ବଟଲ ନସର୍ଗରନ୍ଜୁବେଶ୍ କୁ
ସସ ଜାହ୍ବାକରେ ସ୍ଥାନ ଦେ ବହ୍ାଇଥଲ୍ । ଭାହ୍ବା ସମୁଦ, ଭ୍ପବରା ୬୯,୨୧୦
ମାଇଲ ଉ୍ତମଣ କରଞ୍ବଲ୍ଵ, ବହୁ ଶହ ଅର୍ ପାଣିର୍ ଗହରକା ମାଗିଥ୍ଵଲ୍ ଓ ଏହ୍ଲାର୍
କର୍ମଗ୍ଲସ୍ଵମାବଳ ସେହି ବବରଣୀ ସଂଗ୍ରହ୍ମ କରିଥ୍ବବଲେ ଡାହା ପଗ୍ଟୁଣଳ୍ପ ବୃଦ୍ନତ୍ତ
ଖଣ୍ତରେ ପ୍ରକାଣ୍ଷିଭ ବହ଼ାଇଥିଲ୍ ।
ଚ୍ଯାଲେଞ୍ଜାର,/ ଜାହ୍ରାଜ ବନ୍ଦର ଗ୍ର ଗଲ୍ବଵବେଚ୍ଚଲ ସମ୍ବୁଦଇଞ୍ଜା
ମୂଲା ଏକ କଲ୍ୟନାଗଇ ବଞ୍ଞାନ ଥ୍ବଲ୍ । ବସ କାହ୍ବାଳରେ ବଜ୍ଞାମମାନଙ୍କ
ମଧ୍ଯଚର୍ ଘ୍ରାଣିଭଞ୍ଜ୍ବତ୍ତର ଘାର ‹ ଗୁର୍ଲସ୍ ଓ ।ଇଭ୍୍ଲ , ଵମ୍ମସଳ ଥିବିଲ ଗଳେଷଣାର
ନମ୍ଟ୍ରାମକ; ଏ ବସଇ ସାର୍ ଗ୍ବାର୍ଲସ୍ ବସ କ ଉତର ' ଆହଲର୍ଣକ୍ ମହ୍ରାସାଗର୍ରୁ
ପୂବବାକୁ ଲ୍ଲ ରଙ୍ଗର୍ ଗ୍ରହ ସମ୍ପଦ ଶିଶୁ ଜ୍ଠାଇ ଆଣ୍ପିଥ୍ବଲେ । ଢାର୍କର୍
ବହୁ ସ୍ବ କର୍ମୀମାନଙ୍କ ସବସେ ବସ ବଶ୍ବାସ କରୁଥିବେ ସେକ ପୁନ ଯୁଗ ଧର
ଅପରିବ୍ଜ୍ ତ ଅଚଲ ମହ୍ଘା ମମୁଦ, ଗର୍ଜର୍ତୁ ବାହ୍ଲାରିବେ “ଜାବନ୍ଢ କଙ୍କାଲ”
ସଞ୍ଜୁ ଏବ ଚମ୍ମମାଚଳହ୍ରି ସ୍ରଣୀର୍ ଇଭ ହାମ୍ବରେ ଡ଼଼ନ ସାଇଥିବା ଅଧାସ୍ତଗୁଡ଼କ
ଭଇଚଟର ସଂଚସାଗ ସ୍ଥାପନ କଣବବେ । ବମଭେବେବୁଲ ଵମାସ୍ ହାକ୍ମ୍ଲକର୍
ସ୍ତଭଘନ୍୍ ଭୁଙ୍ଗର୍ଗିଖରରେ ଥଲ୍ । ପ୍ବସ୍ତରବଯୁଲଉ ` ଭା ସହ୍ର ବସ ଘୋଷଣା
କରିଥିଲେ -- ' ଏହା ନିର୍ଘ ରସ୍ବବରରେ ଧର ନିଆ ସାଇ ଘାରେ ବସ ବସଥ୍ ସୁଣୁ
ବସୁ ସମ୍ଦ, ଗର୍ଭରୁ ଜ୍ଠଠାବହବ, ସେଗ୍ଟୁଡ଼ଳ ଳୀବନଇଥ୍ଥ ସଂପର୍ଳଚ ପ୍ରାଚୀନ
ନଦର୍ଣନ ; ଶାଲ୍ନ ଓ ସ୍ରାସ୍ଟ୍ ଅପଣ୍ବାନ୍ ୍ ସମ୍ପକର୍ ଗସ୍ବୀରରେ ମେ ସକ୍ତ୍ ଏଳ
ଅଡ୍ାଇ ଠୁଗର ପ୍ରଧାନ ପ୍ରଧାନ ଳୀବର୍ସଗ୍ଯାର୍ ପ୍ରତନଧ୍ ୨ ଅଲ୍ ଗସ୍କୂର୍ ଘାରିରେ
୪,
ଧଂସର ଚସଠି ସରୁ କାରଣମାନ ବର୍୍ମାନ, ଏଇସବୁ ଳୀବ ଇଢ଼ିର୍ତୁ ପର ନ୍ଧାଣ
ପାଇଥିବିଲ୍ ସମ୍ବତ୍ର ଗସ୍ବୀୂରଚର ।”
ମୁଇଜାରଲ୍ୟାଣ୍ଡ ବାସୀ ବଖ୍ୟା ଜଘର୍ଗବଚ୍ ଲୂର ଆଗାସିଳ୍ ଭୟ।ହ-
ସହକଳାଚର ଏଇ ମଇଳନରୁ ସମଥନ କଶଥଚଲ | ଉାଙ୍କ ଯୁଣିରେ, ଗର୍ସୀର ପାଣିନର୍
“ଅଟ ଆଣାଳରୁ ପ୍ରବଢନ ଭୁଡାଞ୍ଜ କ _ଯୁଗହାନଙ୍କ ପ୍ରତନଧ୍ବଳ ସଚସଂ
ସାଞାଇ କରିବାକୁ" ' | ଆଗାସିଳ୍ ଆଗର୍ଲ୍ ବର୍ଚୀ ଆନ୍ଧୁର୍ ମଧ୍ଯ କହ୍ଧୁଥ୍ୂଚବଲ ଟସ,
ଚସେଥ୍ଜ ସକ୍ଗୁ ଅବସ୍ଥା ଚଛରର୍ ପ୍ରାଣର ପ୍ରଥମ ବଳାଶ ଘବୁଥ୍ବଲ୍, ଚାହ୍ରାର
ଜକଃଚମ ରୂପ ଗଜ୍ଞୀର ଜଲବର୍ଦ୍ି ମିଲବ । ବସ କହ୍ନଥ୍ବରେ ସକ ଏକମାନ୍ନ
ମଦାସାଗରର୍ ଗର୍ଭରରେଢ଼ି ଝସଢ୍ବପଣ୍ଡ ଗ୍ବ ପଚଚଲ ଜୀବ ଥ୍ରବା ସମ୍ଭବ ସସତି ଗ୍ଟପ।
ଚାଙ୍କ ମଚଚର ଆଦମ ସପୃଥ୍ବବର ସଳ ବା ୟୁମ୍ଭଣ୍ତଲରର ଥ୍ବଲ୍ବ ।
୧୮୭୨ ମସିହାରେ ବନ୍ଦରରୁ “ଚ୍ଯାଲେଞ୍ଜାର ଜାହ୍ରାକ ବାହ୍ରଲ୍ବ-
ବବଲକୁ ଏହୁପର ଉବିକଦଜନାମସ୍ଠ ସପସରୁ ବଜ୍ଞାନଳଗଚଢଟର ଥଲା | ଗ୍ଭରନର୍ଷ
ପଚର୍ ୬୯,୦୦୦ ମାଇଲ୍ କୁଲ୍ ସେ ଜାହାଜର୍ କ୍ଲାନ୍ତ ବବଜ୍ଞାନକମାଳେ
ସେରିଥ୍ଵଟଲ୍ । ଜଝୁଲ ସ୍ଭୁଣାକଲଆ ସନ୍ତ୍ରସହସସୋଗରେ ସଞ୍ଜୁ, ର ଆ୍୍ଦ ଜଠରସ୍ଥ
କିନସ୍ତ ଚାଲ ପ୍ରଚଚ୍ଯକ ସମୂୟ, ର୍ ଚଢଜଞ୍ଜର୍ ବନ୍ଦାଲାବିର୍ ଚପ୍ପମାଚବିନ
ପୀ୨୬୭ ବହାଇ ପଞ୍ଥିବଲ । ଦୁ୍ଭ ଜୀବମ୍ଭାଳଙ୍କ ୧ଦହ ଚସମାଚଳନ ହ଼ାଇଚର
ବୁକ୍ଦି ଦେଣିଥ୍ବଲେ ଓ ଲକ୍ଷ୍ୟ କଣ୍ଢଥ୍ଵଚଲ୍ ଚସଇ ସବ୍ଧ୍ ଜଳିଷ ସାହା ସାଧାରଣ
ମଣିଷ ପକ୍ଷେ ଅଲଭ୍ୟ । ସହ୍ଦୃଠାରୁ ବଲ ଚାଙ୍କ କୃଟ୍ଜି୍ଚୁ ଧ୍ଵଲ୍ବ ଚସ, ଚସମାଚଳ
ଏକ ପ୍ରଳ୍ୂଢ ସମ୍ବଦବଜ୍ଞାନର ଭଣି ରଚଳା କରିଥୁବଲ । ଚଥାପି, ଫରଲ୍-
ବେଲ ତାଙ୍କ ଆସିଚର୍ ଥ୍ରଲ୍ବ ଏକ ବରଗ୍ଵଵଶନ୍ୟତା ।
ଚସତ୍ତି ବଣାଳ, ଞଠାଲଆ ରସର୍ ଜୀବନ୍ତ ଚବର ସୃଥ୍ବବୀ ବବର୍ଚ
ର୍ହ୍ଦଣ୍ଵଲ୍ ବବାଲ୍ ବଶ୍ହାସଞ୍ଲ ଚାହ୍ରାର୍ ପଶ ମିଲ୍ଲ ନଥଲ୍ । ଏହାକୁଦ୍ରି ଧଗ୍ବ
ସାଉ୍ଥିଲ୍ ଜଦ୍ବଣ୍ଢିନର୍ ପ୍ରାଥମିକ ସ୍ତର୍ ଚବାଲି । ଏଇଥ୍ବରେ୍ ଵି ଜର୍ମନ ପଣ୍ଡଂକ
ମାଚ୍ନ ଓ ମକ୍ପୁରକମ୍ଭ ସମ୍ଭାବ୍ୟ ଭଗଚର୍ ଅନନ୍ତ ବଳାଣର୍ ଅବକାଣ' ବଚଦସଖି-
ଥ୍ଚଲ । “ ଚ୍ୟାେଞ୍ଜାର ! ଅ୍ଯାନରର୍ ପ୍ର ବାଲବଷସ୍କରଳ ବରଟଣପଜ୍ଞ ଚମାଳ୍ଚଲ
ସାହହ୍ନେବ ସବଖଦରର ସ୍ତରୀକାର୍ କରିଥ୍ବଲେ ଚଯ, 'ପ୍ଥ୍ବବାର୍ ପ୍ରଚଭ୍ୟେକ ଚକୋଣର
`¥₹୪୩)
ସମୂଦ ଦ ଗର୍ଭରୁ ବସଚଇଦ ବବିଲା ସମସ୍ରକାର୍ ଜଗର୍ରୁମାନେ ଜ୍ଠି ଆସିିବାଲୁ
ଲ୍ଗଲେ, ବସବଇବେଲେ ଆଦମ କାନ୍ଦ ବୋଧ କଲୁ ଓ ଅମ୍ମର୍ ଉସ୍ପାହ୍ନ ଧ୍ବମେଇ
ଆସିଲବ ।”
ଅଦ୍ଭସାନର ପ୍ରଥମବରେ ଜାହାଜର ବଳ ବଳରେ କାମ୍ଭ କରୁଥିବା ପିମ୍ବ
ଗ୍ଭଳର୍ମାଚନେ ବ ଦୌଡ଼ ଆସୁଥ୍ବଲେ ବଦଖିବାଲୁ ସେ ସପୁଦ୍,ଚଲରୁ ଜାହାଳର
ଗ୍ବଲ୍ୁଲମାଇଲ୍ ଲମ୍ବ ରଗିଁ କଅଣ ସକ୍ଖ୍ ଜ୍ରଠାଇ ଆନ୍ମି ଲ୍ | କରୁ, ଛମଣଃ
ବସଥ୍ବର ନ୍ଇନକ୍ ଡବଲ ସିବ। ସବସ ସସେଂ ଦଣ ସଂଖ୍ଯା କର୍ମି ଗଲ୍ବ ।
ଏପରି କି, ଅଭ୍ରସାନର ବିବିଜ୍ଞାଳକ ସଦସ୍ଯମାଚ୍ରନ ମଧ ସଦାବେଲେ
ଢ୍ଵପର୍ଜ ଭ ରହୁ ନ ଥଲେ, ବଚଣଷଭଃ ସଦ୍ଧ ଦଂପହର୍ ଖାଇବା ସମସସ୍ଟରେ
ରଣ ଭଡା ବଢ଼ତ୍ନଥଲ ।
ଅଭିସାନର୍ ଧାର୍ମ୍ତବର ଚସର୍ତ୍ ସବ୍ତୁ ବଗ୍ଵଃ ଆଣା ଥ୍ବଲ୍ବ, ଭାହାସ୍ର
ନମଃ କ୍ଷୀଣ ବହ୍ବାଇସାଇଥ୍ଵଲ । ଇଥାରି, ଚମ୍ମାଳଳଲ ସାବହ୍ବବ ସାର୍, ଗ୍ଵର୍ଲସ୍ନ
¥ ମୂମ୍ନନ୍ଙ୍କ ଦୃଢ଼ ପ୍ରଭଜ୍ଞା ଓ ଉ୍ବସ୍ବାହର୍ ଏକ ଅବିପୃୂର୍ଣୀସ୍କ ବନ୍ଧ ଦେଇଛନ୍ତି ।
ଚାଙ୍କର୍ ମଦ୍ଭବାଦ ନଃଶେଷ ବ୍ବହଲ୍ଵବିବବିଲ ମଧ୍ଯ ବ୍ରସ୍ ଏହ୍ନା ବଜାସ୍ତ୍ ର୍ଖିଥ୍ବଲେ ।
ବସେ ଲେଵିଛନ୍ତ ଅଭରସାନର ବଣିଷ ଦନସାଏ ସମ୍ମୁଦ୍୍ଚଳରୁ ସେଜତ ସକ୍ଗ ସ୍ରାଣୀ
ଜ୍ଠାହ୍ବୋଇଥ୍ବଲ୍ଵ ଭାଡ୍ନାର୍ ପ୍ରଚ୍ୟେକଡ଼୍ାଁନୁୁ ଚଗି ବଦଖାବ ହାଇଥିଲା । ଚାହ୍ନାର
ପିଠିରେ ‹ବବବିଲମ୍ ନାଇଵ୍' ଜାଜସୃ ହାଡ଼ ଅଛୁ କ ନାଦ, ଆଗ୍ରହର ସନ୍ସ୍ବଇ
ଲକ୍ଷ୍ୟ କର୍ବଦ୍ବଜ୍ଭଥ୍ଲ୍। ' ଝ଼ୂଦଲ୍ବାଇଂ୍ 'ଳାଙସ୍ତ୍ ଜୀବ ମିଳବବ ଲ ନାହ ତ
ଅନ୍ଲ୍ଦଦାନ କର୍ସାତଉ୍ତଥଲ୍ । ଏଇ ଦୂଇଝଡ଼୍ଲ୍ୁ ବସ କୌଣସି ଚଗାଡ଼କ ମିଳ
କୁହ୍ଘାସାଇପାଭିଥାନ୍ତା ବସ, ଅଭି ପ୍ରାଚୀନ ପ୍ୟାଲ୍ଓଜୋଇକ୍ ପୂଗର ର
“ଚ୍ୟାଲେଞ୍ଜାର୍' ଜାହାଳର୍ ଘଵାଜୂପବର୍ କୀ = ଅଳଂ | କଲୁ ସାର୍ଗ୍୍ ମ୍ସ୍ ୩ ଆଣା
ଉଙ୍ଗ କର୍ ବସ ଭ୍ଭସ୍ତ୍ରୁ ବକୀଣସ ଗୋଳାଏ,ବ ଦେଵାବଦେଇନଥଲେ । ସେଥି
ସକ୍ତୁ ଜର୍ରୁ ଓ କର୍ବାଲ ହୋଇସାଇଛନ୍ତ ବୋଲ ବଶ୍ବାସ କଗ୍ଵସାଜ୍ଥଲ, ଅବଣ୍ୟ
ସେଥିରୁ ଅଲ୍ ବିକବଢେକ ଏଠିସେଣି ମିଳଥଲେ ; ଲମ୍ଜ ଲ୍ ବା ଜଲରେ୍
ସେ କୌଣସି ବସ୍ତଂଷ୍ର ଅନାବଧ୍ପ୍ଭ ଅଞ୍ଚଲବଚର୍ ସ୍ରଥମ କରି ଅନୁସନ୍ଧାନ
ଚଲାକ୍ଟଟଲ, ଏପରି ଆବିସ୍ବାର୍ ପ୍ଵାସ୍ବ୍ରବ୍ରକ ।
¥୫୪୮
ସମୁଠ,ର୍ ଗହାର୍ ଗଣି ଗୋପନରେ ଆଦମଚମ ସୃଥସୀର୍ ସେଞ ସବୁ
ମ୍ାବର୍ ଅବବଣଷ୍ଷକୁ ସମ୍ପି ର୍ଖିଥଲ୍ ବବାଲ୍ ବଶ୍ବାସ ଥଲ, ବସଥ୍ରରୁ କେଦ୍ଵ ମିଲ
ନ ଥ୍ବଲେ। ସାହ୍ରା ସକ ମିଜ୍ଞଥ୍ପଲ୍୍ ଡାହ୍ନା ବରଂ ପରବରଣ୍ଢୀ ପ୍ରାଚୀନ ୟୁଗର
ଜୀବ ଏବଂ ଅଗସ୍ଠ୍ର ଓ ଜ୍ପରମ୍ତରର୍ ସମ୍ପଦ, ପାର୍ଣ୍ବିରେ କ୍ଦୁଲୁଥ୍ଵବ। ସ୍ତ୍ରାଣୀମାନଙ୍କ ର୍
ବଣଧର ଅଥବା ସମ କଡ; ବମମାଚେ ଅଚପଞାକୁଇ ଆଧ୍ଜକ ଯୁଗର ସାମୂଦ ,କ
ପାଣୀ | ଅଇଲ ସମୃଦ ର୍ ବହୁ ଜପରେ ଧବା ମାହାକେଣମାନକର୍ ଭୁଭଗକୁ
ଲ୍ଵଗିଥ୍ଵବା ଅଗସ୍ଲ୍ର ପାଣ୍ଞିର୍ ମବମାଚନ ପ୍ରାଚୀନ ୟୂଗଚର୍ ଅବସ୍ଥା ଚନ୍ଧ ସହୁ
ଜଜଲକୁ ଖାପ ଖୁଆଇବା ପା ଅଥବା ପ୍ରସ୍ଥାନ ଗ୍ରୁଠ ଅଳ୍ଯନ୍ ସିବାର ପ୍ରବଣ
ସାଗୁ ଗସ୍ସ୍ର୍ ସମ୍ପଦ, ଗର୍ଭଲୁ ଗ୍ୃଲ୍ସାଇ ଥ୍ରଲେ । 'ର୍ଯାଲେଞ୍ଜାର ଜହ୍ନାଜରେ
ସେଇ ସକ୍ଗ୍ ପ୍ରାଚୀନ ପ୍ରାଣୀମ୍ଭାନଙ୍କର୍ ଚକବଇଳ ପରବର୍ଚି ଇ ଆକ୍ତଭ୍ର ମାନ୍ନ
ମିଲଥ୍ଵସ୍ର । ଚସଇ ଦ୍ୁନ୍ଧୁ ରୁ କହୁ ଚହ୍ରବ ଚସ, ସମୁଦ,ର୍ ଅଢଲଟର୍ ସମସ୍ବର୍
ସୀମାତସ୍ତ୍ରନ ଏକ ଜିଣମୀଅନଗସ୍ଵୀ ଅଛୁ କାରଣ ୧ସଠାରର୍ ଥ୍ରବା ଜାବମାନ ନ୍ଧ
ବଦେଖିଲେ ବିଭନ୍ନ ଠୁଲର ପାର୍ଥକ୍ୟ ବାଭ୍ତ ହୂ ଏ ନା? ପୁରୁଣା ସ୍ତ ଧ୍ଵବ୍ବାର ବକଢେକ
ପ୍ତାଣୀ ନ୍ଵଆ ଓ ଜ୍ନନ୍ତତଭର୍ ନବ ସହତ ସ୍ରଭଚସାର ଢାରର୍ ହାର ସାଇ ନବମ
ମେ ଚସଇ କୁକ୍ଧୁନଣୀଭଲ ଅଭଲର୍ ଗସ୍ଵାର୍ଲୁ ଖସି ସାଇଥ୍ବଲେ । ସେଠାଚର
ଆମ୍ଵମଦାସ୍କକ ଅଛାର ଭୂଇଚର ଚସମାଚନ ବଞ୍ଚି ଅଛନ୍ତି, କାର୍ଣ ସେଠାରେ
ବସ୍ପବାସବ୍ଧର ପଣିବଥୁନର ପ୍ରଦ୍ଦଦ ନାକ । କାଳନ୍ତଚମ ଅନ୍ଯାନ୍ଯ ଜୀନମ୍ଭାବଳନ
ମଧ୍ଯ ଚସଠି ଆଶ୍ରସ୍କ ନେଇଥୁବଲେକ ସେଇ ବଣାଲ ଗଦ୍ୁର ଭଡରର ଅଣ୍ରାଲ ଅଣ୍ତାଲ
ପଶ୍ଜିଥ୍ବରଲେ ଡ଼ାହ୍ନାଣି ପର୍ ପୀପ୍ୟମାନ ଜବ ଅଥବା କଜଜ୍ୟାତମ୍ସ୍ଟ୍ ଆସି ବଣଶିସ୍ବ
ପ୍ରାଣୀ । ତ୍ନନ୍ମଭ ଧରଣର ଚମ୍ରୁଦଞ୍ଜୀ ଜୀବ ଏବଂ “ଓପ୍ତ୍୍ଇଡୁ” କାଡ୍ରାସ୍ଟ୍ ମାନ୍ଛର୍
ସେମ୍ଭାଚନେ ସମ୍ଭାବ୍ୟ ସଂଷ୍କ୍ରର୍ଣ ।
ଚଳବଲ ମେରୁବଣ୍ଡୀ ର୍ଜୀବ ନ୍ତୁହ୍ନନ୍ଥୁ ସ୍ତନ୍ଯପାସ୍ଟ୍ରୀ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ମରେ
ସର୍ବଶେଷରେ () ସଗର୍ଜନବର ସେଠ ପଥିଥ୍ବଲ୍ଵ ବଗ୍ନ ଃ ମେନ୍ଦବନ୍ଦୁଳା ଭମି ମାଛ;
ବସଇ ଅଭଲର ଜ୍୍କ୍ ପ୍ତର୍ର୍ କଚିଡ଼ କଡ଼େ ମାନ୍ନ ଅଲ କେରେକ ମୁହ ୟି
ଦସ କୁଲ୍ବାଲୁ ସକ୍ଷମ ଥିଲ୍ଵ, ନଚେତ୍ତ୍ର ଡାର ବାସସହ୍ଥଲ ଥ୍ରଲ୍ ପାର୍ଣ୍ିର୍ ପ୍ରଚଣ୍ଡ
ଗ୍ଭପଢବଳଲେ ଚସଇ ଜଗଇଠର୍ ସଦ୍ବ ସୁଗ୍ଣବର୍ଷର ' ନ୍ୟାଟ୍କନ୍' ନାମ୍ବକ ଅଭକାସ୍କ୍
8.
ଜ୍ଵର ମ୍ାଗଖ୍ଵସ୍କ୍ ଜୀବର୍ ବାସ । ଚାହା ଶରଣାର୍ଥ ୀର ଆଣିସ୍ ଛଲ ଚହବଲବହେ,
ଦୁଭ୍୍ଷ ପୀ୬୭ଇ ଳଗଇ ; ବସ ଅଭଲ ଜ୍ ଦଣ୍ଵନ୍ଯ । ସେଠାର୍ ଅଧ୍ବବା ସୀମାଚନ
ଅପର୍ଲୁ ଣିକାର୍ କଣ୍ କମ୍ପା ଭ୍ପରୁ ଝର୍ ପଡ଼ୁଥିବା ମ୍ଭଚ଼ ଖାଇ ` ବାଞ୍ପନ୍ତ । ବଇଣ୍ଠ
ଚସଠାର୍ ମାବ୍ରମାନଙ୍କର ଣସ୍ଵୂର୍ ସେଷର୍ ଅଭ, ସ୍ଵବରେ ସଂସ୍ିିପ୍ତ, ଗାଲପାଝ
ସେହୁବପର୍ ବୃହମ ଦାକାର୍ । ପାଣିର୍ ୧ସଇ ଅଇଲ୍ନରର୍ ସ୍ରାଣୀମ୍ଭାନେ କାହିକି ବହୁ
ପର୍ବଣୀ ଯୁଗରେ ପଣିଧ୍ଟଲ, ଏହାଢ ତା'ର କାର୍ଣ |
ଚଳେବର୍ସାସ୍ଵନ ବଜ୍ଞାମମ୍ବାନଙ୍କ ମଇଝର୍ ବକାଷଵଣିଷ୍ଣ ପ୍ରାଣୀ ସେଣି
ଅବ ାମ଼ାମାନର୍ଦବର୍ ସ ଏବ, ରାହା ଅଭ୍ୟନ୍ତ ସୀମାବନ୍ଦ ପଶଚବଣ । ସ୍ରାଣବିକାଣର୍
ଆଦ୍ଦ୍ରମ୍ଲମ୍ଭ ଆରମ୍ଭ କାଲରୁ ଏଇ ଅବସ୍ଥାମୀ ନ୍ଦର୍ ଉଚନ୍ଚଖଟସୋଗ୍ୟ ପରିବରିଳ
ମଧ୍ଯ ଟା ହାଇ ନାହ୍ନ । ପ୍ରଥମ ବଗ୍ଟ୍ର୍ରେ ଏପର ବଲ୍ଛବ୍ଯ ଅବାପ୍ଟବ ମବନ ବହାଇ
ପାଚର୍ । ପାସ୍ିଭକୁ ପ୍ରାଣୀମାଚନ ହ୍ାମ୍ୁଞ଼ ହାକୁଞ୍ଜ ଉପର୍ ଲୁ ଉଠିଥ୍ବଲେ, ଘଞ୍ଜଆ
ଜମିଚର୍ ପୂଷୁଡ ଧଲେ,; ବା ୟୁମଣ୍ତଲ ଭେଦ କରିଥ୍ବଚିଲ ଏବଂ ଏଟବବବ୍ର ଦସ୍ତିଣ-
ଚମେରୁ ଗ୍ରବଦଣର ବର୍ଫାକ୍ଛନ୍ନ ଜର୍ଜନ ଅଞ୍ଚଲବର୍ ମଧ୍ଯ ଅଛନ୍ତ ଚବାଲ୍ କଣା
ସାଇଛୁ। ପ୍ରାଣୀ ଜୀବନରେ ଏଇ ବଣାଲ ବୈଜନ୍ଧ୍ଯ ନଷ୍କସ୍ହ୍ ମ୍ରୀମାବଳ ପର-
ବେଣର୍ ବପଣ୍ଠ୍ ଭ ବବାଲି ମନେହୁଏ ।
ଅବଣ୍ୟ ଏ ସମ୍ଭସ୍୍ୟାର୍ ସମ୍ବାଧାନ ଅଛି ଗୁଁବ୍ ଗଗ୍ରୁଃ ଗୋଡ଼ ଏ ବାକ୍ୟଂଶଟର୍,
ଚାଦ୍ନା ଚଦ୍ଧଜ୍୍ନ୍ୁ ¬ ବଳା ଷିଗଇ ଳବନର୍ ବବଶିସ୍ପ୍ୟ । ରଗ୍ରୁଵ ସ୍ରୁଵ ବିକାଷ-
ମାନଙ୍କର ଟଗାଳ୍ପଏ ନଦ ସ୍କ ଓ ସୀମ୍ଭାବକ ଘଢ୍ର୍ୟଶନକ୍ତ ଅଛୁ । ଚାହାାର୍ ମଧ୍ଟର
ଚମରମାଚନ ବର୍ଦ୍ର ପାର୍ନ୍ତ । ଏଥ୍ରପାଇଁ ରଯ୍ବଡ଼ା ଏକ ଆଉ୍ଉଯଲ୍ର ଗ୍ରଣ ପଡ `
ମୋଗାଇଲ୍ଵ ଉନ୍ଧ ଭର୍ଲ ପଦାର୍ଥ । ସେଇ ଉର୍ଲ ଘଦାର୍ଥର୍ ସର୍ବଗ୍ବହ୍ନ ଅକ୍ଷର
ରଖିବା ପାଲି ବହ ବ୍ଯାପକ ବଳୌଣଲମାନ ଅଛ । ଏଇ ସବୁ ବଳୀଣଲର
ପ୍ରସସ୍ଫରୋଗ ଵସାରୁ ଜୀବନ୍ନ ପ୍ରାଣୀମ୍ଭାଳଙ୍କର୍ ଆକ୍ତୃଭବର ଏଚ ପ୍ରଭେଦ ଘଝନ୍ୁ ।
ମଶିଷର୍ ଧମନାରେ ସ୍ତନ୍ୟପାସ୍ଟୀ ଜୀବର ରଲ୍ଜ ବନ୍ଧୁ ଧ୍ଵବାରୁ ଆମଲୁ “ସମ୍ପଦ,”
ପାଣ୍ଠିର ଚଲନ୍ତ ଥଲୀ” ଲୂହ୍ନାସାଏ । ଏ ବଞ୍ଚିନା ଅ ଆଁ ସ୍ଥଳ ନ୍ମୁହେଁ, ବଖ୍ୟାର ସଗ୍ସୀ
ଣଗର୍ ବିଜ୍ଞାମୀ ଏ ମନ୍ତ ର୍ଯ କରିକ୍ଚଚଲ ¬ '' ଆଭୂ'ନାସ୍ଣ ପାରପାର୍ଶ୍ କ
ସ୍ଥାନ ନଦି ପ୍ବାଧୀନଜୀବଵଳର୍ ନସ୍ଫ୍ବାମଳ।”୮ ଏ କଥାର୍ ମଧ୍ଯ ଯଥେଷ୍ଟ ଭାସ୍ଵର୍ପା ଅଛ୍ଧୁ ।
୪୬
ଏକ ପୁର୍ଟୁ'କର ମିଣ୍ରଘ୍ମବ ଭଚଚର ଅକ୍ଞମ୍ଭ ମହାସାଗରର୍ ଅସଂଖ୍ଯ
ବକାଷ ବଶିଞ୍ଝ ଜୀବମ୍ବାନେ ସ୍ବ୍ରପୁଧ୍ବଲେ ଓ ବଞ୍ଚୁ ଥଲେ । ଲବଣର୍ ଜ୍୍ପଦାନ,
ଖର୍ ଓ ଆଦ୍ରଂଚା ପାଇବା ସକାଚଣ ଖବ୍ ବେଶୀ ସାନ୍ତରକ ଅବଲ ବଦଲ
ଦରକାର ନଥ୍ରଲ୍ନ । ସଲ ଆଜ୍ଞମ୍ଭ ଜଳସ୍ବ୍ଗରୁ ବାହାର ଆସିବା ଚଯାଗୂ ହି ଏପରି
ଜୀବନ ଧାଗ୍ଵର ପରିବଣଶିନ ଘଢଡ଼ୁଲ୍ଵ । ଗର ଭ୍ଲଝିଲୁ ବାହ୍ନାରି ଆସିଲ୍ରବେଳଲେ
ନକର ସାମ୍ପନ୍ଦର କ ବିବଶିଷ୍ଣ୍ୟକ୍ସ୍ ସାଙ୍ଗରେ ଆଣିବାନ୍ତୁ ଚକାଷମ୍ଭସ୍ତ ସ୍ର'ଣୀମାଚନ
ବାଧ ବହଟଲ | ସମୂଦ,ର ବବେଶ୍ଷିକ୍ଟ୍ଟ ପାଣିଭଇଟର ଡାଙ୍କ ଣସ୍ୀରରେ ସବ୍ବ ବ୍ୟାପୀ
ଥଲର ଭୂଇଲୁ ଉଠିଲ୍ବବେଳେ ଚବକାଷର କଣା ଗୁଞ୍ଜକରେ ସେ ବେଶିଷ୍ଟ୍ୟ ବଙ୍କୁ
ବହେବାକୁ ଲଗଳା । ପାଣିରୁ ଗ୍ରାଣୀମାନଙ୍କର୍ ବାହ୍ରାର ଆସିବାର ଏହ୍ବନା ଏକ
ବସ୍ପ୍ସ୍୍୍କର ପ୍ରନ୍ତ ସ୍ବା । ଯୁଗ ୟୁଗ ଧର ଅଣ୍ଡାଲ ଅଣ୍ଡାଲ ଅଛସ୍ତ୍ବବରେ ସେ ସକୁ
ଦୃଚପ୍ତଭଜ୍ଞ ପ୍ରାଣମ୍ଭସ୍ତ୍ ଚକାଷ ଭୁଇଲୁ ଉଠି ଆସିଥ୍ଵଲେ । ସମଗ୍ର _ କଡ଼ ଜଗଚ୍ଭର
ଭୁଲି ଥିଲା ପଥରରେ ଉଝି ; ବକେବଲ ପାଣଣରିହି ଏପରି ସରି ସହ ସୀର୍ସ
କାଲ ବଞ୍ଚ ରହୁପାରେ |
ଲେକେ ଅନେକ ଜାଗାରର କାମ୍ଭ କରିଛନ୍ତ । ଚସମାଚନ ବଦଖିଛନ୍ତ
ଏଇ ସମ୍ପୂଦ୍ରଳାଇ ପ୍ରାଣସଖ୍ଵି କପଣ ହାମୂଡାଇ ଉଠି ଲ୍ଚଚନ୍। ନାମକ
ଉର୍ଭ ଦ ଚୂପରେ ବରଫାଛ୍ନ୍ତ ପାହାଡ ର ଗଜ୍ଜଂ .ଧିବା ବଡ଼ି ଭଚରେ
ବଞ୍ଚଛୁ । ବାଲ ଉପରେ ୧ଦାଭବାଦର ସୁବିଧା ପ;@ ମରୁଭୁମିର ବଡ଼ ଝିଢୁଗିଡ଼ର
ଚଗାଡ଼ଚ୍ର୍ ଥ୍ରବା ଚକୀଶଲମ୍ଭସ୍ତ ଚମାଁବରଣଚ୍ରର୍ ମଧ୍ୟ ଚମ୍ରମାଚଳେ ଏହାକୁ ।
ଆବ୍ରଦ୍ଵ୍ଵାର୍ କରନ୍ଥନ୍ତ । ବକୌଣସି ଅଳଣା ଛ୍ଥାଳରୁ ସମ୍ଭ୍ବବଉଭଃ ମହ୍ଲାବଦଶମାନଙ୍କ
ଖରଭ୍ୁରିର ଅଗସ୍ପାର ପାଣିଛର୍ ଥ୍ବବା ନାଛମନ୍ଦରାମାନଙ୍କରୁ ଏହା ହ,ଦ ଓ ଭୂଣ-
ଭୁଛୁମାନଙ୍କୁ ବ୍ଯାପି ସାଇଚ୍ଥ ଓ ନଃଶବ୍ଦରରେ ଘହସ୍ଚିଛୁ ନରୁ ରଗୁନମାନଙ୍କ
ସ୍ବରୀଯାରେଖାଚର । ଏପର୍ କ ଏହା ଶଣିଷପିଛୁ କଷଣ ପ୍ଵବରେ ସହ୍ର୍ଯ କଣ୍ଚବାକୁ
ହୁଏ ଫୂଃନୁ| ଝ୍ରମାନଙ୍କର ଜ୍ଷ୍ିପ ଏବଂ କପରି ବଡ଼ ଧରଣର ‹ଟପଙ୍କ ଲନ୍'
ଜାଖସ୍ହ ପକ୍ଷୀଙ୍କ ଉନ୍ତ ଦକିିଣମେରୁର ଭୁଞ୍ାର ଝଡ଼ ଭଡରେ୍ ଅଣ୍ଡା ଦେବାଲୁ
ହୁଏ । ଅନ୍ଲ୍ରୁମ୍ଭ ସ୍ବବରେ ଏହ୍ଲା ସମ୍ପୃଦ,ର୍ ଅଚଳ ଆଡ଼ୁ ଯାଜ୍ତ୍ଥ୍ବା ଚସ୍ବ।ଇ
ସବଙ୍କଂ ମଧ୍ଯ ଗ୍ବସ୍ଵଯାଇଛୁ । ସମ୍ପୂଦ,ଇଲର ପାଣିର୍ ରୂପରେ ବଯପଶ, ସପର
୪୭
ତୁଙ୍ଗ୍ତମ ପାହାଡ଼ର ପଢଲା ପବିନବର୍ ମଧ ବଞ୍ଚୁର୍ନ୍ଦୁବାର୍ ସମସ୍ୟାଗ ଫମ୍ଭାଧାନ
ଏମାଣ୍ରନ କରିନ୍ତନ୍ତୁ । ଏସବୁ ପାଣିପାର୍ଶ୍୍ କମା ନଙ୍କଚର ସ୍ରାଣିଫଖ୍ୟ ସାମାନ୍ୟ ;
ପ୍ରାଣଧାରଣ ପାନ ସେଥିସକ୍ଧୁ ବକୌ ଣଳ ଚିଲ୍ଡ଼ା ଚା ହା ଏସବ ଜାଗାରେ ସ୍ରସ୍ଟ୍ରୋଗ
କରିବା ମୁଣ୍ଡିଲ୍ । ଚେଣ୍ତ ଏସବକ୍ସୁ ଅଞ୍ଖଳରେ ପ୍ରାଵୀମାଚଦନ ବହୁ ପରବର୍ଣୀ
ଯୁଗରରେ ପଶି ପାରିଥରଲେ । ସୁଣୀ ଗ୍ରହ୍ନର ଏଗ୍ବକ୍ସ୍ ଜଳଣ୍ତନ୍ୟ ପଡ୍ଜଆମାନଙ୍କରେ
ଘ୍ାଣଧାରଣର ପସ୍ଦୀକ୍ଷା ଜିସକା ୧ହାଇଥିଲ୍ ସବା ବଣଷରରେ ।
ଇଥାପି ନ ଧୁଇ ବର୍ଷ ଆଗବର୍ ପ୍ରସାଣଶଭ ବହିବାର ସେଥି ଧାଗ୍ଵ ଆରମ୍ଭ
ବହ୍ନାଇଥ୍ଵଲ୍, ଭାହ୍ନା ଏବେ ମଧ୍ୟ ଅବ୍ଯାହ୍ନଚ ଅଛୁ । ଚାପ, ରୁଦ୍ଦ୍ରଳ ଓ ଗ୍ବପର୍
ନୂ୬ନ୍କ ପର୍ାସ୍କରେ ମଧ୍ୟ ସୀମଚ ସହ୍ର୍ୟଣଠ୍ତ ଥ୍ଵଳା ଏଇସକ୍ତୁ ବଳୋଷମସ୍ତ
ପାଣଘଞ୍ଜ ଭଲମନ୍ଦ ସନ୍ତୁଣ୍ ନୁଦ୍ଧନ୍ତି ୨ ସବଦା ଜଜକୁ ପରିବର୍ଥଶ୍ୱ ଘରିବବଣ
ସହଭ ଖାପ ଖୁଅଇଲବାକୁ ବ୍ଯସ୍ତ । ସ୍ରାଣୀର୍ ଧର୍ମହ୍ି ସଲ୍ର।ଷ ପର୍ରହ୍ାର କରିବା;
ବଢଣୁ ମଣିଷଠାରେ ମଧ୍ୟ ସଚଣ୍ଠାଷ ନାହି ।
୧ ୯୪୪ ମସିହାଚର୍ ଯୁକ୍ତ ଗରଷ୍ଟ୍ରର୍ ହାଇ ସ୍ୟାଣ୍ଡସ୍' ନାମ୍ଭକ ଅସ୍ଟ୍ ପସୀକ୍ଷା
ବେଦବର ଡାବ „ <. ସି. କର୍ପୋରାଲ୍' ୧ଏଣୀର ର୍ବିଳଵୁ ୨୫° ମଲଲ
ଉଚ୍ଚ ବାମ୍ଭୁସ୍ତର୍କୁ ପହ୍ର୍ଜି ଥଲ, ସୃସ୍ର୍ବାର୍ ବାୟୁମଣ୍ତଲ ବାହରେ ମହ୍ଲାଶୂଳ୍ଯର
ସୀମା ଛୂଲ୍ଲ ଏହା ସୁର୍ଥି ଭୁସତ ଷ୍ପରେ ପଞ୍ଜ ଯାଇଥ୍ଵଲ୍ । କେଜାଣି କାହିଳ ମୋବଭ
ସୁଖଲ୍ଗେ ସେଇ ରକେ୫ଶୁଞ୍ଜକ କଥା ସ୍ତ୍ରବିବାରୁ । ମୁଁ ସ୍ତ୍ବେ କପର୍ ବର୍ଷପବର୍
ବର୍ଷ ସେ ଗ୍ଭ?ଡ଼କ ପବଳସାଗରଲୁ ଉଦ୍ଦ କରୁଛନ୍ତ। ବଶାଲ ବ୍ୟୋମ୍ଭ ଭଇଚର୍
ଗଜଳ କରି ରଭ କରୁଛ୍ନ୍ତୁ । ହୂ ଏଇ ଅଲାଳାଲ ଭଇରେ ବସଥ୍ରରୁ ଚଗାବ଼ଏ
ଆଜ୍ ଫେର ଆସିବ ନାହି । ଭାଗ୍ଖଚିଚ ସନହ୍ଯାରେ ରୁଲ୍ ରୁଲ୍ କେବେ ଚକେଚିବ
ଚୋର ମଟନ ପଢ଼େ ମନପ୍ପୀ ଆର୍ ହ୍ରେନିଆସ୍ଂଙ୍କ “ଭ୍ଲଲ୍ ଯାଇଥ୍ୁବା ମଇବାଦ ।
ସେ କହ୍ୁଥ୍ବଲେ ସେ, ମଦ୍ଦାଶୂଳରୁଦି ପ୍ରାଣର ବ୍ବୀଳ ସ୍ତୃଥ୍ଵବାଲୁ ଆସିଥ୍ଲ୍ ।
ମୋଚଚ୍ଚ ଖୁଦ୍ଧି ଲ୍ଵଗେ ଏକଥା ସ୍ତ୍ରବ୍ରବାଲୁ ସେ, ବବାଧହୁଏ ଏହାହି
ସଠିକ୍ ବ୍ୟାଝା--ଚସଇ ପ୍ରାଣ ସୁର୍ଣି ପ୍ରସାରଇ ବହଜ୍ଛ, ନୟୁର ବର୍ଷପରରେ
ପୁର୍ଣି ଆପ୍ରାଣ ଚେଣ୍ଡ୍ରା କରୁଛୁ ଘରନ୍ତୁ ଫେରିବାକୁ ।
୪୮
ଅବଣ୍ଯ ଜ୍ନବଂଶ ଣଭଢାଦୀର ସାନ୍ଗ୍ କଡାବାଦୀ ବବିଜ୍ଞନଳ ମାଚନ
ସମୁଦ ର ଅଭଲବର ସାଣୀକନ୍ନର ମୂଲ ପାଇନଥଲ । ୧ସ କାଳର ସ୍ମାସ୍ତଳକ
ମାନଙ୍କର୍ ପସୀୀକ୍ୟାଗ।ରଟର ଇରଲ ସଂମ୍ମିଣ୍ରଣରୁ ଚସପରି ଟଗୋଃକ ପଟର
ଚଗାଝିଏ ବ୍ଦୁଦ୍ ବ୍ରୁଦ୍ ଫାହୁଥାଏ, ଚସଦ୍ନପରି ପ୍ରାଣୀଳନ୍କର୍ ରହ୍ରସ୍ଯ ମଧ୍ଯ ରାଙ୍କ
ଯାଝରୁ ଦୂରରୁ ଅଧ୍ଵଵ ଦୂରକୁ ଗ୍ବଟଲ ସାତ୍ରଥାଏ । ସ୍ରାଣର ଜ୍ଵପାଦାନମାନ ଆମକୁ
ଜଣା ; ୧ସେ ବିକୀଣସି ଡାକସ୍ ଭିଷଧ ଦଦାକାଳଗର୍ ଚାହାସରୂ ମିଲବ । ସେ
ଚକୌଣସି ଚଲ୍ମକ ଭାହା ୧ନଇ ଆସି ମଣାଇ, ଆଣାକର ଅଣଷେକଷା କରିପାରେ
ଚଯେ ସେଇ ମିଣାଟୋଳା ଦ୍ରାବରୁୁ ପ୍ରାଣଵୀଵଏ ହାମୁଡାଇ ବାହାରବ । କରନ୍ତୁ
ଚାହ୍ନା ବୃଥା ଆଣା । ଦସୟଠ୍ଜ ପରିବର୍ଚିନଣୀଲ ରଘାସ୍ଟ ନ ରହ୍ରସ୍ଯମସ୍ତ
ସଂହଭରୁ ସ୍ରାଣକୁଦ୍ଧା ଧମନ୍ମର୍ ସୁନ୍ଦର ଝର ଫୁଟ, ଢାହାର ଧାଗ୍ଵ ଚଳବେ
ଦହ୍ନଲେ ଧଗ୍ବ ଦେବ ନାହି । ଜ୍ଦ୍ବଜାନ, ଅମଳାନ, ସବଞ୍ଚାର୍ୁଜାନ ଓ
ଅଙ୍ଗାରକାମ୍ର ଯେଉ ସମାହାର ଢାହା ପବଂପରି ଜର୍ଜୀବଝି ରହବ ।
ଗା -ଗ୍ଙ୍ତାରେ ସମାସ୍ୟାପ୍ରୱ୍ଠ ମନ ଚଘନ୍ ଅଧ୍ୟାପକ _ରୁପବର ମୂ
ବ୍ଦୁଲୁଥ୍ବିଲେ ବହି, ବମାର ଶସ୍ଵର୍ ଅଙ୍ଗାର କାମ୍ବର୍ ଚକଡେକ ବୃଣ ଓ ମ୍ବଯୁଦ ପାଣି
ଛଡ଼ା ଆଉ୍୍ କଅଣ ? କଞ୍ଦୁ ବୁଝି ନହେମ୍ବ ପରି, ଚହ୍ଦ, ଓ ଣୁନଗ୍ରହ୍ନର ସେପବ
ବହୁ ଦୂରରେ ମାଲ ଓ ସବଫଂଦ୍ ମହ୍ରାବବ୍ୟାମ ଆଡ଼କୁ ମୁଁ ଅନାଏ । ଗ୍ଟନୁ ଗୃହୁ
୧ମୋ ୧ଦହବର ଶିହରଣ ଚଖଳସାଏ, ଣଶସୀରର ପ୍ରବଚ୍ଯକ ସ୍ବାଯୁକନ୍୍ୀରେ ମ୍ବ
ଅନ୍ଲ୍ରବ୍ଭବ କଟର ସଚଝଇ ଚସପର କଏ କଥା କହୁଛୁ ।! ମନିଷ ଅଳ୍ଯନ୍ରୁ ଏ
ସୃଥ୍ଵବ୍ଧୀଲୁ ଆସିଛ୍ଛୁ କ ୧ ଏ ଯୁଗର ସନ୍ସ ମାଦ୍ବାଯ୍ଯରେ ଆବମ ସେଇ ଘରକୁ
ବଫଲ ସିର କ ୨ ଯେ ବକୌଣସି ଠାରୁ ଆମ୍ବର ଆରମ୍ଭ ବହ୍ଘତ୍୍ପଛେ ଏବ
ସାନ୍ସ୍ଵ କଢାର ୧ସରେ ପ୍ରସାର ବହ୍ବଜ୍ଵ ନା କାହକି, ପ୍ରାଣର ବାଣି ଆଳ ସୃଥ୍ରଣୀ
ଡେରି ପୁଣି ମହ୍ୟାବ୍ୟୋଯର ଶ୍ନ ଏରେ ମଣିବାକୁ ଉଦ୍ୟତ । (ମା ଜଣ ପାଲେେମାର'
ରେ ଥ୍ବବୀ ° °ଇଞ୍ଚି ବ୍ୟାସ୍ବର ଵର୍ାଃ ଦୂରସ୍ଧୀଝଁଶର ଦର୍ପଣ ଭ ଇଭମଧ୍ୟରେ ସେ
ସ୍ଚାବନାର ଇର୍ଚ୍ଚଂଚ ବଦଇସାରଲ୍ବଣି ।
ଜ୍ଭୁଭବର୍ଷ ବଭ ଯାଇଛୁ ସେ ଦପଣର ଅଶି ଭଆନ୍ଜ କରିବାକୁ; ଖଲରେ
କୁଡ଼ଳୂ ଅବା ବାଷ୍ପ, ପାଣି ଓ ଲବଣର୍ ଜ୍ ଷାଦାନରରେ ଚାହ୍ବା ଭଞ୍ପାର୍ ହୋଇଛୁ ।
® "₹ଓ
ଜୁଆର ପଚର ପହଛୁ ମାବ଼ୃଦର ମେଞା ଦମଞ୍ା। ଦହଭଧବା ସୁଦ ପି "ସୁଦ,
ଜାବମାଚନ କାହ୍ନା ଭାଆର କଣ୍ଞବାରେ ସାହ୍ବାସ୍ୟ କଭଛନ୍ତ । ଅବଲ୍କ-ବର୍ଷ ଘଟର୍
ଅଲେକ-ବର୍ଷ ଏକ ମହ୍ବାସାଗର୍ରୁ ଅନ୍ୟ ମହ୍ବାତ୍ଭୀଗରଚର୍ ଏଇ ବର୍ଣନଣନ୍ତ
ବଲରେ ଜୀବର ମନ ଉ ମିହ୍ଦି । ଚାହ୍ରା ୧ସପରି ଅଚଲରେ ଘଞିଲଛୁ ସସଣ୍ସ୍ରପର
ଅପଲକ ଦ୍ୃ୍ଷଣରେ ବୋଳି କ୍ଲୁନ୍୍ନ୍ଥ ରମ୍ଥୁଃ ସଗ୍ରଵା ସୁରା ଭଲ ଭାଗ୍ବମାନଙ୍କରେ
ଥ୍ଵବା ପଦାଥ ଜବର ଅବସ୍ଥା ।
ଇଥାଗି ପାଣିରଲେ ଥ୍ରବା ଓ ନ୍ୀରଭ୍ଲ୍ ବ୍ର ଦୃ ଖାନ୍ୁ ସାବଧାନରେ ନଜର୍
କରୁଥ୍ବବା ବଙ୍ଗର ଆଖିଡ଼ଏ „ ଦେଖିବଲ୍ ପ୍ରସ୍ଙ୍ଗକ। ମ୍ବ ସଦାବେଳେ ସ୍ତ୍ର
ବସଇସକ୍ସ୍ ସାକ୍ଵିକ ଚଷୁ ଅର୍ଥାନ୍ସ ଦୂର୍ଵ୍ଧାଷିଣର କଥା ସାଢ୍ବା ସ୍ଭ ଘ୍ବତ ଧର
ମଣ୍ଞିଷ୍ଣ ଦ୍ବଜାର ଡ୍ରଜାର୍ ମାନମଭର୍ମ୍ଭାନଙ୍କରର୍ ରୁଲ୍ଜ୍ବକ୍ଥ । ଏକ ଏକର୍ ବ୍ୟାସ
ବିଣ୍ଟଡ୍ ବୃଦ୍ରଦାକାର ଦୁର୍ଦ୍ଧୀକ୍ମଣ ସନ୍ବ୍ ବସାଚଗ ହୁ ଏଇ ଆମେ ଛଚନ
ବବ୍ୟାମରୂପଳ ଦପାଖସ୍ବ୍ର ଝସପନ୍ତଃ ଚଳୀଣସି ସାକାରଜୀବକୁ ଆବଜ୍ହାାର କଣ୍ଚବା,
ଚାହାର୍ ଆକାର୍ ଆମର ପସନ୍ଦ ହ୍ନେଉ ବା ନହ୍ରେତ୍୍ ।
ବିବସଂର ଆଖିକ଼ ଏ ଦ଼ାଇରେ ଧବଲବେଳକୁ ଏ ସାବନା ମୋଲ୍ ମଳରେ
ଳାଚଗ, କନ୍ତୁ ଏପରି ସ୍ବବନାରେ ମୁଂ ଦବ୍ଧସାଏ ନାହି । ଣାନ୍ତ ଦ୍ଦ୍ଵବରେ
ଚିଆଚ଼ହୋଇ ଚମ୍ଭାର ବଦହ୍ଧ ଓ ହ୍ରାଇ ଣଣ୍ଡଲ ରଖି ସେ ଚେସ୍ଟା ମୁ ଖୁବ୍
କଟର, କାବିଲ ବିବକଂଡ଼ ଡରସିବ । ଏହପଣ ଠିଆ ଚହଜ୍ ବହ୍ ୧ଣଷବର୍
ମୋ ମନରର୍ ସ୍ଦ୍ରଚନା ଜାଟଗ ବସ, ସ୍ରାଣୀର ସାଧଣସ୍ଡ ଭୁଚରେ ଏହାଦି ଦୃଙ୍ଗର୍
ନୃଡ଼ାଲ୍ନ ସ୍ରସାର୍ଣ । ଏହାଦ୍ଵାଗ୍ବ ପ୍ରାଣଵୀଝୁଏ ଜକୁ ଅପର୍ର୍ ଜଂବନବିର୍ ପ୍ରବେଶ
ବଦ୍ଇପାତର । ଏକମୀନ୍ି ମଣିଷଠାବରହ ଏଇଂ ବିଗ୍ବଃ କ୍ଷମା ସମ୍ଭବ ।
ଥାଗ୍ନର୍ରୀହ୍ନ ଅଭଚଳାନ ଅପେଞ୍ଷା ଏହାହି ମଞ୍ମିଷର୍ ପ୍ରସାରଣ କ୍ଷମତ୍ତାର୍ ଚରମ
ନମୁଳା ।
ଜାକୁଆ ଜୀକର
କାହାଣୀ
ବହୁ କାଳରୁ ମୁଁ 'ଅକ୍ଦଵାପାସ୍' ନାମକ ସାଯମୁଠ କ ପ୍ରାଣୀକୁ ପ୍ରଣଂସା
କର୍୍ଆସୁଛୁ । ଅଭ ପ୍ରାଚୀନ 'ଚସଫାଚଲପଡ୍ ରଘେଣୀର୍ ଜୀବ ଏଇ ଅକ୍ବିଖାପାସ୍
ସମ୍ପଦ ଭଚଣେ ନାନା ପଣିବନ୍ଷ୍ରିଭ ଆକାର ଭତର ଦେଇ ସର୍ଚ ଉଠିଛୁ ।
ନରମ ଦଦହାଉ୍ଯନ୍ତର ଓ କଣିଣ ବନ୍ଧଦୁଗ୍ବବରଣ ଥ୍ରବା ଜମ୍ତୁମ୍ଭାଳଳ୍କ ମଧ୍ଯରେ
ଏମାଚଳେ ସବ୍ମୁଠାରୁ ବୁଝି ମାନ୍ । ସନ୍ଦଓ ଅନ୍ଯାଳ୍ଯ ଜୀବ ପାର୍ଣନରୁ ଭୁଞ୍ଚିଲ୍ମ ଉଠ
ଆସିଛନ୍ତ। ଏମାନେ ଚସ ଚମପରି ଆସି ନାହାନ୍ତ ¬ ଏହ୍ନା ମଣିଷ୍ତ ସପକ୍ଷରେ
ଶୃଭ ବବାଲ୍ ମୁଁ ମଚିନକରେ !
ଅବଣ୍ୟ, ଏଥର ଡର ସିବାର ଦର୍କାର ନାହି । ଏକଥା ସତ ଚ୧ସ,
ବକେଢେକ ପ୍ରାଣୀ ନହାଭ ଅଟଖାଡ୍ଆ । କନ୍ତୁ .ସେଥ୍ବସୋଗୁ ଡରି ନସାଇ ବରଂ
ଜ୍ବସ୍ପାହ୍ନଭ ବହ୍ଘବାର୍ କାରଣ ମିଲେ-- ତ୍ର ଯୋଗ୍ୟ ପ୍ଵଚେେ ଧାରଣା ହୁଏ
ଚଯେକ ପ୍ରକ୍ପଭ ଏବ ମଧ୍ୟ ଗଭଣୀଲ ଓ ପସ୍ରାକ୍ଷା ନସ୍ବାକ୍ଷାଠର ବ୍ଯସ୍ତ ।
'ଏଜ୍ତତ୍ବେନଆଳନ”ଦବଗୀସ୍ଟ୍ ଏକ ମାଛର ବଣ୍ରିଣୀ ଦୁଇ ଚଟଗାଡ଼ଆ ଜୀଳରେ
ପରିଣର ଚହାଇ ଚମାଲ୍ ବିଶାପି ମୁଣ୍ଡରର୍ ବଦଇଥ୍ରବାରୁ ପ୍ରକ୍ମଭର ପସୀକ୍ଷାର ଗଭ
ସରଯାଇ ନାହି, ବା ଚପ ବହାଇ ଜାହି | ମହାସାଗର୍ର ବର୍¢ ଗର୍ଭ୍ବର୍ ନୂଆ
ନଆ ଆକ୍ଗୁଭର୍ ପଦଵକ୍ଷା ଗଳ, ନୂଆ ଜାଁବ ଜନ୍ମ ଛନ୍ତୁ, ବରୁଛନ୍ତି । ଏହା ଜାଣି
ରଖିଲେ ଆମ୍ଭର ଲ୍ଵଉ ଅଛୁ । ଲ୍ବଉଅଛୁ ଏଇଧ୍ଵ ପାଲି ବସ, ଅଗଡର ଅନନ୍ତ
ଧାର୍ବ ପଣ ଉବଷ୍ଯଭର ଧାର୍ଵ୍ ମଧ୍ୟ ଅଣେଷ । ଏ ସନ୍ତ୍ ଧାର୍ ଭରେ ମଣିଷର
ଭୁମିକା ସମ୍ବଛଚର ନଣ୍ଡିଂନ୍ତ ଧାରଣା କରିବାର ଅବକାଣ ବା କାଦ୍ି, ଲ୍ଉ ବୀ
କଅଣ ?
୫୧
ଏବବମ୍ଭଧ ସମୁୁଦ୍ରଚଳୂ ପ୍ରାଣୀମାଚନ ଭୁଲୁ ଜ୍ରଠି ଅସୁଛନ୍ତ ।
କେବେହେଟଲ ଏ କଥା ଗ୍ବାବ୍ରବା ଠିକ୍ ନୁହେଁ ୧ସ, ପ୍ରାଣର ଧାଗ୍ଵ ଏବେ
ଚରକାଲ ପାଇଁ ନିଜକୁ ଖାପ ଖୁଅଇ ସାରଲ୍ଣି, ଥ୍ରାତ୍ର ବଦଦନ୍ଧବ ନାହ୍ରି। ନ
ବଦଲବାର ଏଇ ବଶ୍ବାସ ଅର୍ଥୀତ୍ତ୍ର ମନ୍ମପିଓଦ୍ଦି ପବବ ଶ୍ିନର ଶଣଷ ପର୍ଦାସ୍କ, ଏଇ
ଧାର୍ଣା-- ଥରେ ସଦ ମୁଣ୍ତଡଚର ପଣିଛୁ ଚରଇବବ ଆଭଉକିଛୁ ବୁଝ୍ ବହବ ନାହି ।
ଉଞାଚବେଲେ ପଠା ପଛୁରେ ଥିବା ଜବ ବୁଝି ବହ୍ବବ ନାଵି, ବୁଝି ବହ୍ନବ
ନାହି-¬କାଢିକ ଚସମାନଙ୍କୁ ନଜରବର ରଖିବା ଦରକାର୍ |
ମୂର୍ତ୍ଣ ଲ୍ ଚହେତ୍ତର୍ର ୭ସଂ ଅବମଭ କାହାକୁ ନଳର କଣଲୁ ୧ ଆଚମରକାର
ଯେଞ୍ଜ (ଆବିଞ୍ବାରକର୍ଦ କ୍ଲବ୍? ଅଛୁ, ବସଥିରେ ଚମାର ଜଚଣ ବଛ,୍ ସଭ୍ଯ ।
ଏକ ଅଶ୍ଡସାନରୁ ୧ଫର ଅଜ୍ଯ ଅଭଭସାନରେ ବାହ୍ରାରବା ପରବଂରୁ ଚସଭକ
ଅବସର ମିଚଲ ଚାହା ମଧ୍ଯରେ ଚସ ବଳଚବ ଚକଟି ଟମ୍ଭା ପାଖକୁ
ଆସନ୍ତି । କହ୍ନନ୍ତ ଆଫି,କାର ଜଗାଣ୍ଡା ଅଞ୍ଚଲର୍ କୁମ୍ଭୀରର ଗାଲପାଝି କି
ଆକାର୍ର, ଅଷ୍ଟ୍ରୋଲ୍ଆର୍ ' ଆଞ୍ଚ ବହମ ଲାଣଡ, ` ନାମକ ସାମୂଦ, କଲ ଅଞ୍ଚଲରେ
କମ୍ପଣ ଘ ଢ଼ଥ୍ଵଲ୍ବ ।
“ବର୍ଷା୧ଶାୋପା ପର୍ ଚସଗୁଡ଼ାକ ଗଛରୁ ଝର୍ଵପଞଲେ ଆତ୍ମ ଡଟା
ଭଉରକୁ '! ଚସ କହ୍ଦୁଲେ |
ମୁଁ ନ ବୃଝିଲପର କହୁଲେ--'ଏ '' |
ଚଳାରଦେଇ ବସ କଢହୁଲେ “'କହୁଛୁପରା- ଠିକ୍ ସେଇପର ବସଗୁଡ଼ାକ
ର୍ଲେ; ଅଜ୍ତ ଢାଙ୍ଗ ଧରିବା ବ ମୁଂଲ, 1”
ସଚ ୧” ମୁଂ କନହ୍ଧଲ୍ ।
ଚମନ କଜ୍ପ ଗ୍ଭଲ୍ବଲ୍ “ଉ୍କୁର ଅଚଞ୍ଚାନ୍ରଥର ସମ୍ପଦ ବଢ଼ିଂରେ ଭିଆର
ବଦ୍ବୋଇଥ୍ବବା ଗଗୌଃଶାଏ ସରୁ ଖାଲ ଭଚରେ ଆତ୍ମ କାଠୁଆ ବବଣ ଚୋର୍୍ରେ
ସାଉଥାଏ-- ହଠାଭୁ ଧା ଏ କର୍ କାଠୁଅଃ ଚଗାଵାଏ ବୃଦାଣଭଚରେ ମାଞଗଲ୍ା,
ସବସେ ସବଙ ଚସଗୁଡ଼ାକ ଝରି ପଞ୍ଜଲେ |
ଚମ୍ଭଞ୍ଚା ମେଞ୍ଚା ୧ହୋଇ ଉପନ୍ତର ବସି, ଚସଠି ଚସପୁଡ଼ାକ କଅଣ
କରୁଥ୍ଲେ ? ସେ ଜାଗା ଉ ମାଛପାଇି ନୁଝହୈଁ, ଲା ଛଡ଼ା, ଚସଗୁଡ଼ାକ ଚଯଉଁ
*୫`?
ଭବଦର ନଘା କର ଆମ ଜଉୂପଠରେ ୧ଉଞ୍ଜ୍ପଞତଲ, ଡାହା ଦମାଚଭ କାହିକ
ଚିଯାବିଃ ଭଲ୍ ଲଚଲା ନାହି; ଚାହ ଜ୍ପଟେ ନଜର୍ ରଖିବା ଦରକାର |”
“କାହିକ ?!' ମୁଁ. ପରର |
କାହିକ ମୁଁ ଜାଣେ ନା' ଅଧୈର୍ୟ ସ୍ତ୍ରବଚର୍ ଉଲୁଞ୍ଚନ କଣ୍ଢ ଜଜର
ରୁକ, ଚଜ୍ଡ଼ା ହ୍ରାଚ ମୁଣ୍ଡର ବାଲଭତରେ ଚଳାଜ୍ ଚଳାତ୍ତ, ବସ କହୁଟଲ ।
“ମୁଁ ଖାଲ୍ କନ୍ଦ୍ଵବାଲୁ ଗ୍ଭଢେ ସେ ଚମ୍ବରୁଡ଼ାକ୍କୁ ଦେଖିଲ୍ଷୀ ବସଯଣ୍ଠ ମଳେହ୍ଣ ଏ ।
ମାଛ ଚ ପାଣିର୍ ଜୀବ-¬ରାଣଧିଟରେ ରନ୍ଧ୍ରବା ଜ୍ଵଚଢ। ଠିକ୍ ଚସପର ଆଚମ
ଳମିଜ୍ପରେ ଘର୍ ଭଚରରେ ଥାଉଁ | ସକୁ ଜୀବର ତଳ ନିଳ ସାନ ଜାଣିବା ଓ
ପୂସ୍ଥାନରେ ର୍ବବା ଜଚିଚ । କିନ୍ତୁ ସେଇ ମାଛଗୁଡାଳ କେମିଭ ଗୋଵାଏ
ଖସିସିବାର୍ କାସ୍ତଦା ଜାଣନ୍ତୁ ସଚ ବସପର୍ରି ବକୌଣସି ନର୍ଦୀଷ୍ଟ ସ୍ଥାନରେ ବା
ସ୍ଵାଧୀନ ସ୍ତ୍ରବରେ ରହବାରେ ଚାଙ୍କର ଅନିଚ୍ଛା ' ରୁଝିଲ ନା ମୋ କଥା ?'
ଗମ୍ନ୍ବୀରସ୍ସ୍ରବରେ ମୁଁ କହକ, ହି ସଭୃଝିଲ୍ୟ ଚସଶ୍ପଡ଼ାକ ଉପରେ ନଜର
ର୍ଖିବା ଦରକାର । ଚମ୍ବା ପ୍ଳୀ ମଧ୍ୟ ସେଇ କଥା କହ୍ନନ୍ତକ କହନମ୍ଭ ସେ ଖାଲ
ଏମାଚନ ନୁହଛୁ, ଗୂଡାଏ ଜବ ଜ୍ପରେ ଜଘାକରା ଳଜର ରଖିବା ଦର୍କାର |?
ଜ୍ବସାଡ୍ନ ସହକାରେ ଚସ କନ୍ଧଚଲ ସଚ ଚସ ଏକଥା କହୁନ୍ତ ୨
ଭା ଚଢ଼ଲେ, ମୁଁ ଏକା ଏକଥା କଛୁ ନାଢ୍ରି, କାହ୍ରିକ ବକଜାଣି ଚମାଚର
ସସେପର ବବାଧ ହୁଏ ୧ବସ ଜାଣି ନ ଥିଲେ, କରୁ ମୋର୍ ମନେହହ୍ଵେଲା,
କାରଣଃ ଚମାଚତ ଜଣା ।
ଏ ଳାଙାସ୍କ ଜୀବକ୍କର ସମ୍ମନର ଆଦ୍ଦ ସେପଣ୍, ଏମାନଙ୍କର ଜନ୍ମ ମଧ
ସେଇପର୍ ସ୍ତ୍ରବର୍ରେ ଆର୍ସ୍ତ ହୋଇଥଲ.-_ ଅଲ୍ଭିଭ ସନ୍ଥ ସନ୍ତଆଁ ଜମ୍ବିର୍ ଚକା
ମାଡରେ ସସେଭିଠ ଗ୍ରହ୍ମଣ ଲରଞ୍ପବା ଜସ୍ତ୍ଵପର ଗମ୍ର୍ୁହ ଚ୍ରୁଃ ଆଲୁଅର୍ ବନ୍ଦକୁ
ଅଛଵାର ମଧଚର ଝଝଳୁଥାଏ; ଚସଠି ଦମ୍ ବହ ବହଲ୍ବବଦଲେ ପବଳ ପାରି
ଧଚିକଲବା ଅଦଦାରୁ ଏହ୍ଵ ଧାଗ୍ଵର୍ ଜନ୍ମ ।
ଗଡ଼ିଆମ୍ଭାଳଙ୍କବଝର © ମଇଲା ଓ ସଢ଼ାଜଳଷ ପ୍ରଣ ସେଇ ଦୂଷିତ
ଦୁର୍ଁଛଦର ପ୍ରଥ୍ି ପାଣିଚର ଅମ୍ଭଳାନର ଅସ୍ନବଚ୍ତର ମାନ୍ଥ ମାନଙ୍କର୍ ଗାଲ୍ସି
୫4୩୩
କପରେ ଶ୍।ସସନ୍ର୍ କାମ କରୁଥାନ୍ତି | ବବେବେବେଲେ ପାଣି <ଏବଢ ଣୁସିସା ଏ
ସେ ଗ୍ରେଃରୁ ଆହୁର ଚସ୍ରୁଃ ହେଜ୍ଥ୍ବବା ପାଣ୍ବ୍ିର୍ ବୃଦ୍ଵମାନଙ୍କରେ ସ୍ରଚଣ୍ତ ଖଗ୍ଵ
ଏଞ୍ଜ ପଲାଇବାର୍ ଆପ୍ରାଣ ଚେଷ୍ଟାରେ ମାନ୍ଛମ୍ମାନେ ବଡଲଲି ପଡ଼ନ୍ତ । କମ୍ରୁ ବହଲ
ଓ ଉଦ୍ଧଦ୍ର କାଦୁଅରେ ପଡ଼ି ମରସାନ୍ତ । ଖୁବ୍ ଚଳ୍ପଥା ପାହ୍ୁର୍ ପ୍ରାଣୀମାନେ
ଚସଠାଵର ଜର୍ନ୍ନୀଥ୍ବଲେ, ବସଠାଚର୍ହଦି ମଣ୍ମିଷର୍ ମଗଜ ଆରମ୍ଭ ଦହହ୍ବାଇଥ୍ଵଲ୍ବ ।
ସସେଇସକୁ ପାଣିବର ଧିଲେ ଅଭ,ଇ ଧରଣର ନାକୁଖ ଜାବମାଚନ--
ସବ୍ଣୁଠାରୁ ଇଳେ ଧ୍ରଲେ କଂଭ୍ଲୁଭକମାକାର ନଣ୍ଆ ମାଛପର କୀବ । ଚଥାମଣୀ
ଘହ୍ନିଘସି ବସମାବଳ ବାଃ କାଚ଼ୁ ଥଲେ? ଅଦ୍୍ ଥଲ୍ ଅସରନ୍ଭ ସମସ୍ପ ( ଭନିବକାଳ୍
ବର୍ଷକାଲ ସ୍କୁଥ୍ବବା ପ୍ପୃଣ୍ଣୁର ଅଧ୍ଵଳାଂଶ ଜାଗାଚର୍ ଥ୍ବଲ୍ଵ ଏଇ ଚକା ପସପାର୍ବି ।
ଏଇ ବଗ୍ବଃ ଗଞ୍ଜଆର୍ ବାହ୍ରାରେ ନଳସାଗ୍ଵ ଚଝଳୁଥାଏ ଉତ୍ବଙ୍ବର୍ ଖଗ୍ବର
ଉ୍ଵିପ, ଗ୍ଭବବଲକ୍ତୁ ସ୍ବର୍ଫା ରୁ୨ୁ ସାଜ୍ତଥା ଏ ଧୁଆଁ ଲଞ୍ପା ଲ୍ଲର୍ଙ୍ଗ ଭୂଇରେ ।
ବହୁ ପ୍ରାଚୀନ କାଲର୍ ଚଳଚରୋଡ଼ ଜ୍ଭ ଦ ଛଡ଼ା ସସ ୟୁଗର୍ ବଗ୍ବଃ ପଞ୍ଜଆ
ସବ୍ସ୍ରେ ଆଜ୍ଞ୍ଵ କନ୍ଦ ନଥାଏ; ଭାହାର ଜ୍ପର୍ ଦେଇ ବହୁ ସାଜ ଥାଏ ଧୂଲବ୍ଡ଼
ପବର୍ ଧ୍ଲଝଡ଼ | ନିଷନ, କଠିଣ ବସସକୁ ଜ୍ଭ ଦ ଭୁରପଣ ଜୀଲ୍ଥାନୁ ଚଳରିଠି
ବକେଉି ପାଣି କ୍ଟଳରେ । ବାଙ୍କୀ ସବ୍ଧୁ ଣଣାଲ ଭ୍ଣସ୍ତଵନ ଜଳ ଭୁଲରେ ବହ୍ର
ସାଜ୍ଥ୍ବବା ଅଣ୍ରାଲ୍ଲ ପବଳ ସଗ ୟୁଗ ଧର ଲଲ୍ରସଂର୍ ପଥର୍ ଜ୍ପରରେ ଘିବ-
ହୋଇ ସେଗୁ ।ଲୁ ମ୍ତହ୍ଦ ୧ଦଖାସିବା ପାଲ୍ଣ୍ଠ ଦର୍ଣଭନ୍ତ କଣ୍ଡ ଦଦତ୍ଥାଏ ।
ଭ୍ୁଥିଲ୍ଲୁ ପଛ୍ଥାନରେ ଅଃକାଇ ରଖିଲ ପର ଚଳୀଣସ୍ସି ବସ୍ଥି ୧ସଚତଚବଲେ ନ
ଥାଏ | ଚଇସୁ ଜମିସକୁ ଫାବ ଫାଡ଼ି ଖସି ପଢ୍ଥାଏ | ପବନ ଗଜ,ଥାଏ, ଧ୍ଲ-
ଝଡ ଚମେଘଦଲ ପରି ମାଡ଼୍ଥାଏ, ଚସଗ୍ରୁ ଗ୍ର ପାଣିନାଲ କାଦୁଅ ସହଚର
ଅଃକି ମହକି ଧାଭିଥାନ୍ତ ସମ୍ପଦ, ଆଡ଼କୁ । ବସ କାଲର ସନ୍ତୁ ବପସ୍ବାଇ କଥା
ଭ୍ବଲେ ମୁଣ୍ଡ ଘରସିବ ! ଲାହାଥରଲ୍ ପରବରିଳର୍ ୟୁଗ !
ବକବିର ଚକବଭବବେଚଲେ ସେଇ ବିଗ୍ଵ ଗାଞ୍ଜଆର୍ ବନ୍ଧୁଗ୍ବର୍ଣ ୧ଉଦ
କଣି ନାଗୁଥ୍ପା ଜନ୍ତୁଝୁଏ ଉପରକୁ ମୁଣ୍ତ ୧ଝଲୁଥ୍ବଲ୍, ଅଭ୍ବ ରକମର ଶଵ ଶୁ
ଶକ ଳର ପବନରୁ ଜାଶ୍ବାସ ମାରୁଥଲ୍ ଏବ ଭାଂପରେ ଘୁଣି ଉତ୍ତର ସୃଷ୍ଟ କଣ୍ଠ
ଭା” ଭରରେ କୁଞ଼ ସାଉ୍ଥିଲା | ଗଞ୍ଜଆ। ଧ୍ଲ ଅଭଣପ ଭା'ର ପାଣି ଚସେପର
*₹୫ ୪
ଦୂଷ୍ଣଭ ୧ସଇପଣ୍ଚି ସସଞ୍ବରେ ଥାଏ ଅମ୍ବଳାନର୍ ଅସ୍ତ୍ରବ । କିନ୍ତୁ ବସଥ୍ବରେ
ଜନ୍ତୁମାନେ ମରିବାକୁ ବ୍ଯଗ୍ର ନ ଧ୍ବଲେ ! ଟଗୋଵାଏ ସାହାସଏକାସ୍ ଫୁମ୍ଫୁସ୍
ଜରିଆରେ ଚସମାଚନ ସିଧାସଳଖ ପବନରୁ ଶ୍ବାସ୍ଚନଇ ପାରୁଥିଲେ । ଚସମାଚ୍ରନ
ଗ୍ଟଲ୍ ପାରୁଥିଲେ ମଧ୍ଯ । ଚସଇ ଭୁଚଗ୍ପ ଜ୍ୟ ଗର୍ ପ୍ରାଣଦ୍ସ୍ଚନ ପଗ୍ଚିବବେଶଣଚର୍ ଚକ ବଲ
ସେଇମାନେହ୍ରି ଗ୍ବଲ୍ ପାରୁଥବଲେ । ଅବଣ୍ଯଃ ନହ୍ରାଭ ବାଧ ନବହ୍ନଲେ
ସେମାଚନ ଗ୍ଟଲୁ ନଥ୍ବଲେ୍ । ଏଥ୍ବରରେ ଅଶ୍ଗର୍ୟା କିଛୁ ନଥ୍ବଲ, କାରଣ ସସମ୍ଭାନେ
ଥ୍ବଲେ ମାଚ୍ଛଜାଗସ୍କ ଜନ୍ୁ ।
ଗଞ୍ଜଆଃୁଏ କାଲାନଚମ ପାଣିର୍ ଚଗ୍ରେଃ ରୁଅଚରେ ଘଶ୍ଚଣଭ ବହଲ୍ ୨
ଢଥାଘି ୧ସଇ ନାଲୁଅଆଁ ଜୀବ ସେଥ୍ଵରେ ଜାଳିଥାଏ | ଭବନ ଅଛାର୍ ରାଭରେ
କାକର ପଡ଼ିଲ ଓ ଜର୍ଜଲା ନପୀ ଗଉ୍ଭକ୍ପ ସ୍ପୀଷଣ ଥଣ୍ର। ଆସିଲ୍ଵ । ପରନ୍ଦନ
ସୂର୍ୟୋ ଦସ୍କ୍ ୧ବେଲଲୁ ସେଇ ଗଞ୍ଜଆରେ ଥାଏ ଝାଲ୍ ଶୂଖିଲ୍ପ ଫଵାନାବି) କର୍ତୁ
ଚାହା ଥ୍ରଲ୍ବ ଣ୍ଚ୍ୟଃ ନାଲ୍ୁୁଆ ଜୀବ ଆଜ୍ଵ ଚସଞ୍ବରେ ନଥାଏ; ୧ସ ଗ୍ଭଲ୍
ସାଇଥାଏ । ଶୁଖିଥ୍ଵବା ନଦୀଧାରର୍ କବଡ଼ କଚଡ ଭଲକୁ ଅନ୍ଯସକୁ
ଗତିଆଁ ଥ୍ବଲ୍ର। ଢେଣୁ ଚସ କା'ର ପ୍ଵସୀ ଚଡଣା ଉପଚର୍ ଉଗ୍ବକର ଧୀରେ
ଧୀରରେ ଝଣ ଝ୍ର୍ଣ୍ଣ ଆଗେଇ ସାଇଥଲ |
ଚମ ଦୃଣ୍ୟ ଚଦସଖି ବାଲ୍ କେହ ଚା' ପାଖରେ ଥ୍ବଲେ, ଏହା ରହୁସ୍ୟମସ୍ତ
ମଟନ ହୋଇଥାନ୍ତା । ଭ୍ରନଦବଳଲେ ନଜରରର୍ ପଡ଼ିଲ୍ଲଭଲ ଭମଣ ଏହା ନ
ଥ୍ଵଲ୍ନ । ଶ୍ରିଣିରଝ୍ଗ୍୍ ଗ୍ବଭର୍ ଅଛ୍ଞାର୍ଚଲେ ଓ ସନ୍ତ ସନ୍ଭ ଅ କମ୍ରେ ଏପର୍ ଭ୍ତମ୍ଭଣର୍
ସୁବିଧା ବେଶିଥ୍ବଲ୍ଵ । ଏକ ନତ୍ଁବ୍ଦ ଜୀବ ମନା ହହାଇଥ୍ବବା ଗ୍ଵଜ୍ୟବର୍ ଜବରବନ୍ତ
ପଶୁଥିଲ୍-- ଏହା ଆପଣ୍ଟ୍କର ନ୍ସୁହେ ଚ ଆଜ୍ କଅଣ ? ବିଭୁ, ନାଲୁଆ ଜ୍ାବଳ୍ପ
ଆଲୁଅର ନଜ ମୁହଁରୁ ଲୁଗ୍ଵଜ୍ନ ଥଲ । ସେ ମୁଦି ଦେଖିଲେ ନଷ୍ପସ୍ତ୍ ହସ ମାଡ଼ଦ,
କନ୍ତୁ ନ ହସିବାକ୍ଥ ଉଲ । ଭନିବଳୋଃ ବର୍ଷପରେ ସସ୍ ମୁହିଁ ମଣିଷ୍ପର୍ ମୁହଁ ରେ
ପଣିଣର ବଢ୍ାଇଥିଲା ! ମ
ନାଲୁଆ ମୀବହର ମଗଜ ଭଇଚର୍ କଅଣ ସକୁ ଥାନ / ଚେକ ଆଜ୍
ପ୍ଟଗ୍ଵପ୍ରି ମାନ୍ଥ ନ ଥଲ ଚକ ପର୍ଦଦର ଢାର ଗାନ୍ଧି ଚର୍ତ୍ଜାଂଚ ହୋଇ
ସାର୍ଥାଏ। କଳାଭ୍ଜୁମି ଓ ପଠୀ ସମ୍ବଛରେ ବବଶଷଜ୍ଞି ବଜ୍ଞମମାଚନ ଇ
୫୫
ପର୍ଫାସ୍ତର୍ ପ୍ରାଣଧାରଣ ବଞ୍ଚସ୍ଟର୍ ଆମ୍ମନ୍ଧୁ କଢ୍ଘ ପାରନ୍ତ । ଏହ୍ନଠାବର୍ଢି
ପ୍ତାଣୀର୍ମାନେ ଝଉଃମ୍ଭ ରୂଡ଼ାନ୍ତ ରକମର ଘରମ୍ଥର୍ ବଟଗ୍ଵାଧୀ ଅବସ୍ଥା ସମୁଦ୍ର ।
ପାଣିବର ପ୍ରାଣଧାର୍ଣ କରିବାଚର୍ ବ୍ଯର୍ଥ ବ୍ରହ୍ଘାଇଥ୍ଵବା ସୀବ ଏଣ୍ଗଠାଚର୍
ନେଗ୍ଣ୍ବ ବିର ଉସ୍ସୀଞ୍ଜଭ ଦଦହ୍ଘାଇ ଆଣ୍ରାଣ ବ୍ବଚସ୍ଟରାଟର୍ ଆର୍ମ୍ଭ କରନ୍ତ ନଳ୍ଆ
ବର୍ଗର୍ ଜୀବନ ପର୍ୟାସ୍ତ । ମୀ୍ଵିବା ସଳାବଣ ପଣ୍ଚବବଣ ସହ୍ବର ଖାପ ଖୁଆଇବା
ପାଇ ଅଭ୍ଇ ସବୁ କାସ୍ବଦ୍ଦା ୧୭୩ଣଲ ଏଠାବର୍ ବଦଖଂସା ଏ, ନୁଆ ଇଦ୍ଦ ସ୍ତ
ବିଚଭନାର୍ ସୃଷ୍ଟ ` ହୁଏ। ନାଳୁଆ ସୀବଡ଼ ମଧ୍ଯ ଏହ୍ବାର ବ୍ଯଭନନନ ନ ଥ୍ବ୍ଲ୍ଵ ।
ମୂଲଇ। ଅବଣ୍ଯ ଏହ୍ଵା ଜୀଲିଥାଏ ଓ ଗ୍ବଲୁଥାଏ ନୂଆ ପାଣିରେ ବସବାସ
ଖୋଳବାକୁ, କନ୍ତୁ ଗ୍ରକ୍ମୁଢରରେ ଏକ ଜଲଚର୍ କୀବ ଭ୍ଉସ୍ଚର ହ୍ରେଭ୍ ଥାଏ ।
ଏକ ଢଦ୍ୁଷଇ, ଅସୁବିଧାଳନକ, ଅମ୍ମଳାନର୍ ଅସ୍ତ୍ରବ୍ର ଥ୍ଵବା ପାଣିର
ପର୍ବବଣଚରେ ଏହ୍ନା ବଳୀଣସିମରେ ନୀଥ୍ଥ୍ଵଲ୍ବ ସିନା ; ମାନତ ଏହା ମାଚ୍ଥ
ହ୍ବସାବରରେ ସଫଲକାମ ନ ଥ୍ଵଲ୍ବ । ଶୀଘ୍୍ ସଦନ ଆସୁଥାଏ ସେଚଇବେଲେ
ଏଇ ବର୍ଗର୍ ଣେଞ୍ଷ ପ୍ରାଣ୍ଣୀସ୍ଦୁ ମହାଦେଣମାନଙ୍କର ସମୁଦ,ଗରରର୍ ଥବା ପାଣିରୁ
ନିଜର୍ ଜଗ୍ ପଣ୍ଵି ପାଇଁ ଖସିସାଇ ମହ୍ବାମ୍ରାଗରମ୍ଭାନଙ୍କର ଅନ୍ଧାର୍ ଅଇଲରରର୍
ଆଣ୍ଠସ୍ତ୍ ଚଳଇଥ୍ବଵଲେ, କାରଣ ଭାଙ୍କଠାରୁ ଣୀଘଗର ଓ ଅଧ୍ବଳ ଦ୍ଦଂସ୍ଵ ମାଛମାଚନ
କୂଲର ପାର୍ଣିରେ୍ ଚାଲୁ ହ୍ବଇଗ୍ଵଣ କଣ୍ଚଣ୍ଲଲେ । କରନ୍ତୁ ନାକୁଆ ଜୀବଳ୍ପ ଥ୍ବଲ୍ବ
ମିଠାପାଣିର ' ନବସାପବଃଶରିଆନ୍' ବଣଣୀରରେ ଅନ୍ତଭୁକ୍ତ ; ଏହାହି ଭାହାର
ପ୍ରଚଳଇ ନାମ । ଗ୍ଵସ୍ୀୀ ଦଦହଧର ବା ପାଣ ଘୋଷାର୍ ଆଚଗେଇମ୍ବବେଟିଲ ଭାଂର୍
ଆଖିର୍ ପଛଆବଡ଼ କଅଣ ଚଗାଵା ଏ ଘହୁଥ୍ୁୁଲ୍ଵ । ଗଞ୍ଜଆର ଚକା ଘର୍ଦର୍ ଚଫଣ
ଜଳର୍ କାମ୍ମ ବସ୍ପଠି ଅର୍ ମ୍ଭୁକରି ଦେଇଥ୍ଵଲଵ ।
ନାଲୁଥା ଜୀବଦ୍ଦର୍ ବହୂ ଦୂର୍ବର୍ଣୀ ବଂଣଧର୍ମ୍ଭାଚ୍ନ ଆବମ, ଚ୍ରସଇ
ସାଗ୍ୁଆ ପଙ୍ଦର୍ ପ୍ରଦସ୍ଵବ ବନା କ ଧର୍ଣର ଜୀବ ଦଦ୍ବୋଇଥାନ୍ତୁ ଭାହା ଗ୍ଵବରାଲୁ
ମଜା ଲ୍ଵଚଗେ । ହୃ ଏଭ ଆମ୍ଭେ ସ୍ତନ୍ଯପାଣ୍ଟୀ କାଁଃ ମାନ ବହାଇ ଥାନ୍ତୁ । ଆମ୍ଭର୍
ପରି ଚାଙ୍କର୍ ମଗଜ ଜଦା, ସନ୍ବବଜ୍ଭୁ ସ୍ରଭନ୍ଧଂୟ୍ଵାରେ ଚସ୍ତର, ସୃଣ୍ଣ କାରପର
ସ୍ବାୟୁଉନ୍ତ୍ର । ଜଜନଲ କଲକନ୍ଜାବଚ୍ରର ଗଢ଼ା କିନ୍ତୁ ମଳ ନ ଥ୍ବବା ଘଞ୍ଜଛୁଏ
ସେପଷର୍ ବମ ସରିଗଚଲ ବନ୍ଦ ଚହାଇସାଏ, ବସନ୍ଦ୍ରୟଣ ପୁଦ୍ଦର୍ ଘଞ୍ଜଜିଏ ଉଲ
୫୬
ଆମ୍ଭର ଜୀବନ ମଧ୍ଯ ନିଃଶେଷ ବଡ଼୍ବାଇଥାନ୍ତ। । ଅଧ୍ଵଳ ସମ୍ଭବ ଧ୍ବଲ୍ ଯେ, ଆବମ
ହୁ ଏଭ ଏ ଜଗଢରେ ଆଦୌ ବସ୍ଜି ର୍ହ୍ଥ ନ ଥାନ୍ତୁ । ନାଲୁଆ ଜୀବ ଓ ସେଇ
ଚକିଣ ପଙ୍କ ଏ କ୍ରଗଚରେ୍ ଆମ୍ଭକୁ ସାହ୍ବାଯ୍ୟ କଚ । ହ୍ୃଏତ ବସଇ ପର୍କରର,
ସେଇ ସଚ଼ୁ ଥିବା ସକ୍ତ୍ ମାଛ ମୁଣ୍ତରେ ଗ୍ଵଭରେ କାଦୂଅ ଭଡରେ କନୁଧବା
ଆରିଲ୍୍କ ବନ୍ଦୂକ ପଛରେ ଚର ର୍ହ୍ବସ୍ୟମସ୍ତ୍ ଉଗବାନଙ୍କର ହାଉ ସଯନୁରେ
କାମ୍ମ କରୁଥିଲ୍ଲ। ବସଠି ପଶ୍ଵବଳଳ ନ ବସ ବିବଶି ଦଢ଼ାଇଥିଲ୍ ଚା ୁବହ, ଖାଲ୍
ଯୋଉ୍ଏ ର୍ରୁଦ୍ କୁଦ୍ ମାଃ ଭଆଣ ବହାଇଥ୍ରଲ୍ଵ । ନାକ୍ତଆ ଜାବହ଼ର ସ୍ବାନ
ମଗଜର୍ ଚଶଷରେ ଦୁଇ ପଢଲା ଆବରଣ ଥବା ବସଗ୍ରୁଃ ଚବଲୂନ୍ ପର ଆଖି
ସଂପୃକ୍ତ ହ୍ରୋଇଥଲ୍ଥ, ଏହ୍ନପର ସ୍ଵାବରେ ସୂକ୍ତ ହୋଇଥଲ୍ଵ ମର୍ତ୍ତ ସର୍ ଦୁଇ
ରୋଲ୍ବଳ ।
ଚସଇ ପାଞ୍ଜି ଝରୁଥିବା ପବ୍ବିଲ ଜଗଚରେ ଚସଟଉ ପସ୍ଟୀକଷଷା ନସ୍ରୀସ୍ା
ଗ୍ଟଲ୍ଥ୍ଵଲ୍ର୍ ଚାହା ଭଡଚର ଚଗାହିଏ ଥିଲ୍ବ ଆଦି ପ୍ରବସ୍ଟାଜନସ୍କ୍ ¬ ଚାହ୍ରା
ବହୟ୍ଛୁ ମଣ୍ତ ଣ୍ବୁ ଆହାର ସୋଗାଇବା । ଅମ୍ମକାନ ଗ୍ରାସ କର୍ନାଚର୍
ସ୍ବାକ୍ଟୁଚନ୍ତ୍ଵର୍ ବଦଦମାନ୍ନ ଭୃର୍ଡଂ ନାହି । ଭାହ୍ନା ନ ପାଇଲେ, ଜୀବଳ ୧ଣଷ
ହୋଇଯାଏ । ମସ୍ତ `ଵ୍ଚରେ୍ ଅତ୍ୟନ୍ତ ନସୁଣ ସ୍ତ୍ଵବଚ୍ର୍ ରକ୍ତସରବଗ୍ବହ୍ନ ବ୍ଯବସ୍ଥା
ଦୁାଁଗ୍ କେବଲ ବଛ ଜଳାଭୁମିବର <ପଶ୍ ବପର୍ଦାସ୍ତ ଏଞ୍ଜବା ସମ୍ଭବ, ଚସଇ
ଅଭ ପ୍ରାଚୀନ “ସିଲୁ 'ଶ୍ଆନ୍? ଯୂଗର ଦୀର୍ଘ ଅନାବୃନ୍ଧୁ' ସମସ୍ତରରେ ଗଗ୍ରୁଵ ରଗ୍ରୁଵ
ମଗକଥ୍ରବା ଜୀବ ମାଚ୍ଚନ ସେବଡଚୁବେଲେ ନିଃବଣଷ ବହାଇ ସାଦଉ୍ନଥିବଲକ ଚସଲ
କାଦୁଅରେ ସେତ୍ତି ପ୍ରାଵୀମାନନ ଧଚକଇ ଧବକେଇ ମରୁଥ୍ରଚଲ, ଚାଙ୍କର ଭଚରୁ
ନାଲୁଆ ଜୀବ ଓ ଢାର୍ ସଚଗାନ୍ଧ ସକ୍ସୁ ବଞ୍ଚୁବାଲୁ ସକ୍ଷମ ହ୍ୋଇଥ୍ରଲେ ।
ନାକୁଆ ଜୀବଝ୍ର୍ ଚସ୍ରୁଃ ମର୍ତ ଣ୍ପର୍ ବଦ୍ଗ୍ବ ବରଣ ଜ୍ପରେ୍ ଅସଂଖ୍ଯ
ରକ୍ତବା୍ତ୍ର ଗିଗ୍ଵଥାଏ। ଏଗୁଞ୍ଜୁଳଂ ଚା'ର୍ ମଗଳର୍ ଚସବା କରୁଥିଲେ । ଆସି
କଡଟରେଥ୍ରବା ଜଲ ଧମନମାନଙ୍କ ଜରିଆରେ ଅନ୍ଯ ସରୁ ଭ୍ପର୍ଥିଗ୍ବ୍ ଭାଂର୍
ମେରୁଦଣ୍ତର ମକ୍ମୀଚର ଅମ୍ଭଜାନ ପଟର ଉ୍ଭଥ୍ବଲେ । ମଗଳର ଆକାର୍, ଥଲ୍ ଚଗାଡ଼ ଏ
ସରୁ ଳଲପର୍ର । ଏହାର୍ ଘଚ୍ଚଲା ଆଚ୍ଛାଦନର୍ ଦୁଇ ପହୁ ଏହ୍ନାର୍ ଆହ୍ରାର
ସର୍ବଗ୍ଵହ୍ନ ବହଜ୍ତଥ୍ଵଲ୍ । ଅମ୍ପଳାନରେ ଆବୃଢ ପଉଲା ଆବର୍ଣ ଇକେ ଝରି
୫୭
ଏୟର୍ତ ମଗଜର୍ ଅଣ୍ତନ୍ମ ସମ୍ଭବ ଥ୍ବଲ୍ଵ । ଅମ୍ଳାନ ଉତ୍ଥି୍ ପାଣ୍ଢିରେ ମାଛଙ୍କ ଘରର ସଦ
ସସେ ମଗକର ସ୍ଵାୟ୍ତୁଭନ୍ନ୍ରୀର ଜାଲ୍ ଚମ୍ଭାଃା ଓ ଵାଣ ବ୍ରହ୍ନାଇ ସାଇ ଥାନ୍ଫକ ଚଭବେ
ବଚଦଣଷ ବପଦର୍ ସମ୍ଭାବନା ଘଞୁଥାନ୍ତ। । ଚଉଧ୍ପ ବସଲ୍ ନାକୁଆ ଜୀବ ମାଚ୍ନ
ବଞ୍ଚିଥ୍ଚଲେ ଦୂଇଝ ବ୍ଲଦ୍ ବ୍ରୁଦ୍ ସାହ୍ରାଯ୍ୟଯରେ ୨ ବସଇ ସାଞ୍ଜଏ କୁଦ୍ କ୍ଭୁଦ୍ ଥଲ୍
ତାଙ୍କ ମଗଜରର ।
ଚାଙ୍କର୍ ଚନ୍ଫାଶ୍ତ ଯେ ଗସ୍ତ୍ବୀର୍ ଥ୍ବଲ୍ ଭା' ନ୍ରୁଦ୍ଧେ। ବରଂ ଭାଡ୍ନା
ଅଗସ୍କାର ଥ୍ବବା ଢ୍ରି ଆବଶ୍ଯକ ଥଲ୍ ; କାରଣ, ମର୍ଞ୍ରଂଦ୍ଵର ଦୁଇ ଚଗାଲକର
ଦୁଇହ୍ଗ ଗ୍ରେଃ କ୍ୁଦ୍ କ୍ଦୁଦ୍ ବସଇ ବିସନ୍ନରୁ ବଢ଼ାଇବାବର୍ ସ୍ବାହାସ୍ୟ କରଥୁଲେ
ସହିଚର ପରେ ଜ୍ତନ୍ନଭଇର୍ ଅନ୍ଲଭୁଭର ଆଦାନ ପ୍ରଦାଳ ବକଦ୍ଦ, ଗଢ଼ ଉଠିବା
ସମ୍ଭବ ହ୍ଲୋଇଥ୍ଵଲ୍ଵ । ମର୍ତ ଶ୍ଵର୍ ଆବରଣ ଚମ୍ବଭାଶା ହ୍ୋଇଥ୍ଵଲେ ଅମ୍ମଳାନ
ସରବଗ୍ଵହ୍ନରେ ବାଧା ଘାଇ ଥାନ୍ତ। ଓ ଅମକାନର୍ ଅସ୍ତ୍ରବରେ କଳାଭୁମଭିବାସୀ
ନାକ୍ମୁଆ ଜୀବଡ୍ତର୍ ମ୍ପ ଘଡ଼ୁଥାନ୍ତ। । ମନ୍ତ୍ର ଂର୍ତର-ଟଗାଲ୍କଂର୍ କୁଦ୍ କୁଦ୍ ଯୁରଲ
ଇାଡ୍ନାର ଚସ୍ବପର ବନାଣ ମଧ୍ଯ ବଗ୍ଵକିଥ୍ବଲ୍ । ମସ୍ତ କ୍|-ଆବର୍ଣୀ ଚମାଵା ବହୁଉ-
ହ୍ବେତ୍ଵ ଏକ ରହସ୍ୟମୟ୍କ୍ ପ୍ରନ୍ଥ ସ୍ଟାଟର୍ ଚଥା-କଥ୍ଵଇ ନଦା ମଗଜଟଚର୍ ଘରିଣର
ଚହ୍ନଲ୍ନ । ଏପର୍ ମଗଳ ଅନୁ କୀହଙ୍କର, ପରବଣ୍ଜୀ ଯୁଗର୍ ମାଛମ୍ଭାନଳଙ୍କର,
ବକେଭେଳ ସଗ୍ବାସୃପଙ୍କର ଓ ସମ୍ଭସ୍ତ ପକ୍ଷୀଙ୍କର । ଜବଦ୍ଦା ମଗଳର୍ ଅର୍ଥ _-ସହଳାଇ
ଆବେଗର ବର୍ଗର ଜଵାଜୁଃ ଓ ଚମ୍ଫାର୍ ଅବସାନ । ଚେଣୁ ଅଙ୍ଗସ୍ସ୍ଥାନ ଦ୍ୃଞ୍ଖ ରୁ
@୭କନ୍ଦୁ ଚହ୍ନବ ସସ, ମଗଜର୍ ବକାଣ ଧାଗ୍ଵ୍ ଏପର ଏକମ୍ପଜୀ ଗଭ କଲ୍ଵ ସେ
ଢହିରୁ ଫେରିବା ପ୍ରାସ୍କ୍ ଅସମ୍ଭବ ¬ ଏହା ଉଚ୍ଚ ବିକାର୍ ଚେଚନା ଆଡ଼କ୍ତୁ ଗଭ
ନ୍ତ୍ରହେଁ ।
ମଣିଷର ମଗଳବର୍ ମଞ୍ତ ଦ୍ର ଝିଅ ପରର ଜ୍ବପାଦାନ ଉପରକୁ ପ୍ରସାରଇ
ବହାଇ ମଗଜର ବର୍୫ ଗୋଲ ବର୍ ପଶ, ସେଠାରେ ମିବଲ-- ହସ ଅଥବା
ଲୁହ୍ର । ଚଚଣ୍ତ ‹ ଡେଉଳନ” ବରୀ ସ୍ତ ବସଇ ପ୍ରାଚୀଳ ସ୍ତର୍ବର କର୍ଲଥ୍ଲ--
ଦୃଷ୍ଣୁଣନ୍ତ ଓ ଣ୍ରିବଣଣନ୍ତ । ଅଦ୍ମଶ୍ଯ ପ୍ବବଚର ସମନ୍ତବର ସଙ୍ଗୀର ସ୍କ୍କାର୍
ମଗକରେ୍ ବସତ୍ତ୍ ସୁର୍ଲହତ୍ତୀ ୧ଖେଳସାଏ, ଭାହାର୍ ଜନ୍ମ ମଧ୍ଯ ବସନ୍ଧ୍ରଠାବର୍ ।
ପର୍କ୍ଦ କାଦୁଅର୍ ଗଞ୍ଜଆ କଡ଼େ କଚତଜ଼ ଧ୍ବବା କବମ୍ଭାଳକଠାରେ ଆଜି ମଧ
୮
୫୮
ଏସବୁ ଣ୍ଡ ମିଲେ । କ୍ତୁ ଚଳଦ୍ପ ଚାହା ଲକ୍ଷ୍ୟ କରେ ନାଢ଼ି । ଆମେ କହ୍ମୂ
ସୂଥ୍ଵଵଧର୍ ସବ୍ତୁ ବ୍ୟବସ୍ଥା ୭ ର ନଦୟୁ-¬ ପାଣିରେ ମୀଛ, ପବନରେ ଚଢ଼େଇ ।
କରୁ । ନାଇଜାର, ନଦୀକ୍ଲେ ଜଲାଭୁମ୍ବିର ଗଛର୍ଛୁଦାରେ ମାଛ ଚର୍ଚା ସାନ୍ତ ଓ
ନସର୍ଗ ବେଵ୍ଙ୍କୁ ଡଗ୍ଵନ୍ତ । ଅସ୍ପର୍ଭଂରରେ ପଞ୍ଜ ଚସମାଚନ ମାଛଗୁଡ଼ାଲକୁ ବୃଥାଟର
ସ୍ପକ୍ଞ୍ି ପାଣିରେ ଚଡ୍ଜ ଦେବା କୁ ଚେଣ୍ଟା କରନ୍ତ ; ବୃଥାରେ, କାରଣ ¬ ପାଣିରୁ
ଜୀବମ୍ଭାନେ ଏବେ ମଧ ଉଠି ଆସିବ।ରେ ବରଚ ନୁହନ୍ତି ।
ବଶ୍ଚିମ୍ଭାଳରୁ ଅଟଚ ଆଡ଼କୁ ଅନାଇବା ପାଇଁ ଝସତ୍ତି କବାଵ ଅଛୁ ଦବାଲ୍
କଲ୍ବନା କଗ୍ଵଯାଏ, ଚାହ୍ରା ଅଭଟଚ ଧରଣର୍ । ଚସ କବାଃବାଚି ଚକବଲ
ଚଗାଝ଼ ଏ ଆଡ଼େ ଗତ କଣଚହବ । ଅବଶ୍ଯ,ଚସଇ କବାଵ ବାଚିଃ ପଛକୁ ଅନାଇ
ହେବ, ୧ଦଖି ଚହବ ଜଲକ ଘାସ ଭଚରରେ ସାରୁଆ ଆଲୁଅର୍ ଝେଲ | କନ୍ତୁ
ଅରେ ଟସଇ କବାଃର୍ ଚଚିୀକାଠ ଚଡଲି ପଛକ୍ଲୁ ଗଚଲ୍ ଅଜ୍ ଫେର ଆସି
ହେବ ନାହି ।
ଦୁଇ ବଭ୍ଭଲ୍ନ ପ୍ରଣାଲୀରେ ଅଗ୍ଚଭର ଚସଇ କବାହର୍ ସଛାନ ମିଲବ ।
ଛିଲଲଙ୍ସ୍ପଗ ଭଚରେ ଥ୍ବରବା ପାଣିପୁଅ କଡ଼ କଡ଼ା ଜଲାଭୁମିଚରେ ଏବଂ ସମୁ୍ଦ,
ପାଖରେ ଜପୀ ମୁହାଣର୍ ପଠାରେ, ଏଇ ଦୁଇ ବାବଃ ପାଣିର୍ ପ୍ରାଣୀ ସ୍ରାଚୀନ
କାଲରୁ ଭୁିଲ୍ଲୁ ଜ୍ନଠି ଆସିଛନ୍ତ । ମୋତ୍ରବଣତଃ ଆଚମ ଅଚ୍ରନକକ ଭ୍ରୁୀ ସେ,
ବଡ଼ ବଡ଼ ଚଢ଼ତ୍ତ୍ ଜ୍ଵପରେ ଚର୍ଢ଼,, ପଥ୍ଵେଆ ପାହ୍ରାଡ଼ ବଡରି ସେମ୍ାନେ
ଆସିଛନ୍ତି ; ) କି ଚାହ୍ନା ଭ୍ବଲ୍ | ସମୂଦ, କୂଲରେ ଜୀଇ୍ବାଣରେ ବ୍ୟର୍ଥ ହୋଇ
ଏମାଚଳ ଭୁଲ୍ ଜ୍ଠି ଅସିଥବଲ୍ ରୁପର୍ରପ୍ , ୧ଗ୍ୁର୍ଙ୍କ ପର | ଶ୍ସି ଆସୁଥବା
ପଠାର୍ ପର୍ଦରର୍ ନାଳା ଗ୍ଟସାସ୍ତନକ ଜ୍ପାଦାନର୍ ଅଫ୍ଵନ୍ତଂ ଚପ୍ତ୍ପଚିଥ ନମଣଃ
ବନ୍ଦ ବହାଇ ମର୍ ସିବାର ଆଇଙ୍କ କୁ ଏମାନେ ଏକଡ଼ିବାକୁ ର୍ଝ ହିଥ୍ଲେ ।
ଚାଙ୍କ ଭଡରୁ ଟଳଚଡେକଂ ଆସିଥ୍ବଲେ ସିଧାସଲଖ ଲୁଣିଆ ପାଣିରୁ) ଅନ୍ୟ
କଢେକ ସମୂଦ , କ୍ଲରୁ ମୁହାଣ ବାବଃ ଳଦୀ କଡେ କଡେ ଜୁଆର ପବର୍
ଭୁଛିଲୁ ଉଠି ଆସିଥିଲେ । ଅବଶ୍ଯ ଲୁଣିଆ ସମୂଦ , ପାଣି ଓ ନଣ୍ର ମିଠା ପାଣ୍ଠି
ଭଚରେ ଟ୍ ସାସ୍କନକ ପ୍ରବିଭଦ ଅଛୁ । ୧ସ ପ୍ରଭେଦ ଅସିଚର୍ ବଦଖାସାଏ ନା ୨
କରୁ ଲୂଣିଆ ପାଣିର ଜବ ପକ୍ଷରେ ମିଠା ପାଣିଲୁ ଜଠି ଅସିବା ବନରେ
# ୯
ଏହ୍ନା ବାଧା ପ୍ପରୁପ । ଟଣଣେଷୋକ୍ତ ସ୍ତାଣୀମାନେ ଚସ ବାଧାଲୁ ଳସ୍ଟ୍ କରିଥ୍ବଲେ ।
ଜ୍ତଉସ୍ଟ୍ ର୍କମ୍ଭର୍ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ କ୍ଷେ ଜରେ ଅବଶ୍ଯ ଏଦ୍ବା ଏକ ସୀଭପ୍ରଭ ପରିବ୍ରେଣର
ଅଣ୍ରିସାନ ବିବିଣଷ ଥ୍ଲ୍ବ। ଚାଙ୍କର୍ ଏହ୍ସ ପ୍ରଥମ ଅଭିଯାନ ନିସ୍ଝନ୍ବ୍ଵରଣ କରଥଲ୍
ଦୁଇଝ଼ ଜଳଷ: -- ପୃଥମଲା ` ସେମାବଳ ଭେଵିଥିବଲେ ଅସଂଖ୍ଯ ଗନ,ର ଅଦମ୍ଯ
ବାଧା । ଦବ ଗସ୍ଟ୍ଭ ବସ ବାଧାରୁ ପଛକୁ ହ୍ରବ୍ବ ତାଙ୍କୁ ମିଳ୍ପଣ୍ିଲ୍ବ ଛଲ ଓ କଲର
ମବିରେ ଏବା ସରୁ ଗର୍ଭୁଥିର ଆଣ୍ରସ୍ତ । ସେଠି ଅମ୍ନଳାଳ ମିଲଲବା ମଣ)
କଣ୍ଟ୍ଟକର୍ ବହତ୍ବଥାଏ । ବଢଣ୍ର, ଜଳାଭୁନର୍ ଡର ମାନଙ୍କଟର୍ ଯୋଗ୍ଯ
ବାସସ୍ଥାନ ନଙ୍ବାଚଳର୍ କଠିଣ ପରିଣ୍ରମରୁ ଅଥବା ପଠାମ୍ମାନନ୍ନଚର୍ ଆହ୍ରାର୍
ଅଚନ୍ବଷଣ କରୁ କରୁ, ବସଇ ଜଲଚର ମଂବମାଚ୍ଚନେ ଚଣଷବର୍ ସ୍ଥଲବାସୀ
ହ୍ରୋଇଗଲେ ।
ପଠାରେ ଆତ୍ମି ଜ୍ଵଠିଥ୍ବବା କେଚଇକ ଦସପରି ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ଲମ୍ଷଣସକ୍ତ୍
ସଦଥସ୍ଟ୍ତ ଚକୀରୁଦ୍ଧଲୋଦ୍ଦୀୟକ । ଏପରି ଏକ ସ୍ତ୍ରଘ୍ର ମକାର୍ ଲକ୍ଷଣ ବହଲ୍ନା ସେକ
ସେମ୍ଭାବନ ପଠାରର୍ ମାତୁଥବା ବଢ଼ ଯାଵିଲୁ ନାପସନ୍ଦ କରୁଥିବଲ । ଘଙ୍କ
କାଦୁଅଚର୍ ଖାଦ୍ୟ ଅଚନ୍ତ୍ଷଣଟରରେ ଏହ୍ଲନା ଚାଙ୍ବର ବାଧା ଘଵାଜ୍ ଧଲ୍ ଏବଂ
ବଢ଼ି ଜରିଆରେ ଶନ୍ଧ୍ ମଧ ଆମଦାନା ଦହଉଥ୍ରବଲ । ବକିବଲ ଖୁବ୍ ଆଇଡିଭ
ବହବଲ ସାଇ ଦସମାଚନ କିଛୁ ସମସ୍ଟକ ଯାଇ ପାଣିରେ ଆଠ୍ରସ୍ଟ ଚନଜ୍ ଥ୍ବବିଲ ।
ସବ୍ରୁଠାରୁ ନସୁଣ ଓ ଚସୋଗ୍ୟରମ୍ଭ କକ ବଢ୍ଛ ଜୀବନ ସଂତ୍ରାମ୍ରେ ବଞ୍ଚୁବାଲୁ
ସଷିମ୍ୂ-- ଏହ୍ବାଢି ଉଦ୍ବରିନ ଧାର୍ର୍ ସଚଳଇ ନସ୍ଭମ । କରୁ ଗଚ ଣଚାଭୀର
ବଖ୍ୟାଇ ବଜ୍ଞନ୍ଭ “ବକାଘୁ! ସର୍ବାପରଥବମ ବ୍ଯାଖ୍ଯା କରିଥିବେ “ଅ-ଦସଙଙକ ନସ୍ଟମଂ;
ମାକ୍ପଡଲେ ଗ୍ବପା ଘଡ଼ି ପୁଗ ଯୁଗ ଧର୍ନ ରଦ୍ଧ୍ବାରୁ ପଥର ବହ୍ବାଇ ସାଇଥ୍ବବା
ଜ୍ର୍ଭ ଦମଭାନଙ୍କ ସମ୍ଭୃହରରେ ବସ ଥ୍ବବଲ ବବଣଷକ୍ଞ । ସାଧାରଣଇଃ ଧର୍ବସାଏ
ବସେ ବକୀଣସ୍ି ଭୁରାର୍ଜ୍ନକ ୟୂଗର୍ ସୁଙ୍ଖଗଠକ ଓ ଗ୍ରଧାନ ଧରଣର୍ ପ୍ରାଣୀୟ୍ାନଙ୍କ
ଭଚରୁ ଘରବର୍ଣୀ ଯୁଗର ମୁଖ୍ୟ ଖାବମାବନ ଉଭ,ତ ହୁଅନୁ | କରୁ 'ବକୋପ୍'
ୟୁସ୍ତରେ ଏହ୍ନା ପରିବଣ୍ରୈ ବରଂ ସୁଦ୍ରାସାଇ ଥ୍ବଲ୍୍ ୭ସ, ପରବଣ୍ଜୀ ୟ୍ରଗର
ପ୍ରଧାନ ପ୍ରଧାନ ଜାବମ୍ାଚ୍ଳ ଉଦ୍ ଭଲୁ୍ଇ ବହାଇଥଧିବଲେ ପବ ପୂଗର୍ ଇକ୍ପୁଆ ଓ
ସାଧାରଣ ଚଣିଣୀର୍ ପ୍ରାଣ ମାନଙ୍କଠାରୁ ସେଉିମାଚ୍ରନ କ ଜ୍ଠାଆ ନୁଆ ସାମଞ୍ଜସ୍ୟ
୬୦
ବଧାନ କଣବାରେ ସ୍ମ ଥ୍ବଲେ ଓ ଝୁବ୍ ସଙ୍କର୍ଥ ପରିବବଣରେ ଆବକ
ରହୁବାର ପା ଳଥରଲେ |
ଏଯର ମଚରେ ସଥେଷ୍ଣ ସତ୍ଯ ଥ୍ଵଚଲହେ ଏ ଧାରଣା ଖୁବ୍ ସରଲ
ନ୍ୁୁହେ । ଉବ୍ରଷ୍ଯନ୍ତ ସମ୍ବ ହବର୍ ଆଗରୁଗ୍ବ ଛାଳ ନ ଥାଇ କ ଏ କହବ, ଚକି
ପ୍ରାଣୀ ଦଷ ବା ବକରତ୍ତି ପ୍ରାଣୀ ଅ-ଦସ୍ତ ୨ ଏଇ “ ଅ-ଦଧ୍ଷର୍କ ନିସ୍ପଵମ୍ରଂ ଯଯ ଆମଲୁ
ଚକରେ ଜଳହଲଇଚା ଭରେ ଗ୍ଟନ୍ଞକକର ପାରରେ ତାହା ଚକ ବଳ ଆମ୍ମର୍ ସୁଦୂର
ପୂର୍ବ ପୂରୁଷ ନାକୁଆ ଜୀବ ସମ୍ବୃହଚର୍ ଆଚମ୍ବରନା କଚଲ ଜଣା ପଡ୍ଜିବ ।
ଧଗ୍ଵସାଜ, ପୁପ୍ତାଚୀନ “ପ୍ଯାଲ୍ଓଜୋଇକ୍' ଯୁଗଟରର୍ ପ୍ରାଣୀବଜ୍ଞନ
ସମ୍ବଦ୍ଧୀୟ୍୍ ଅନ୍ତୁଝହ୍ଧାନ ଚଲାଇବାନ୍କୁ ବକହ୍ଧ ସକ୍ଷମ ଥୁବିଲ । ଚାଙ୍କୁ ଇ କଣା ନ
ଥଲ୍ ଟଯ ଉବଷ୍ୟତର ପ୍ରାଣୀଜୀବଳ ଚକରେ ଅଭ ଝ୍ଷନ୍ତ ଭୂଜରେ ଗଭ
କଭିବ ! ପୁଚଗ୍° ଚସମାନେ ହୁଏଇ ନାକୁଆ ଜୀବକୁ ଦକ୍ଷ ଚଣଣୀର ଅନ୍ନଭୁ କ୍ତ
ବବାଲ୍ ବଚବଚଳନା କଣ୍ଥାବନ୍ଦ । ଏପରି ବଗ୍ଛୁର୍ର୍ କାରଣ ପ୍ପରୁପ ଚସମାଚନ
ଲକ୍ଷ୍ୟ କରିଥାଠନ୍ଦେ ନାଲୁଆ ଜୀବର ପବନ ପ୍ରଞ୍ତ ଥଲୀ ପର ସ୍ସ୍ଫ୍ସ୍, ରାହାର
ମ୍ଛୁର ଚଗାଦଡ଼ା ଚଗାଡ଼ ପରି ଦୁଇ ଉଣା | ଏ ବଞସ୍ଵଚରେ ଆହୁଶ ଲଞ୍ଷଣୀସ୍କ
ଥଲ୍ ମଦ୍ଘାଦେଶମାନଙ୍କର ବକ୍ଢ ଜଳାଭ୍ୁମ୍ିି ଗୁଞ୍ଜକରୁ ସର୍କୀର୍ଥ ଘରଧ୍ଵ ଅଭନ୍ଞମ
କର୍ ଟହ୍ହି ସାର ଭୁଲ୍ ଉପରେ ନସୁଣତ୍ଦ୍ବବରର ନଜକୁ ଝାପ ଝୁଆଇ ଗ୍ଲଲ ବ୍ଲଲ
କରିବାଚର ଚା'ର୍ ଅଭ,ୃଭ ସାମର୍ଥ୍ଯ । ସ୍ପ ୟୂଗର ଜଲଚର୍ ` ଜୀବନ ଧାଗ୍୍ର
ବଣବର୍ଥୀ ଚନ୍ତା ଅନ୍ନୁସାରେ ଚଳ୍ନକେ ବଗ୍ଛୁର୍ ଥାଚନ୍ତ ଚସ ୍ତଗତ୍ତ ଣୀଲ
ଜ୍ରଦ୍ବଭିନ ଧାଗ୍ଵର ପ୍ରଧାନ ପ୍ରବାହ୍ନଟର ନାନୁଆ ଜୀବ ଏକ ବ୍ଯର୍ଥଭାର
ଜ୍ଦାହରଣ ଓ ବ୍ୟଭନମ ବଝଣଷ । ପାଣିରେଥ୍ଵବା ଢା'ର୍ ଶନ୍ନ୍ର୍କଠାରୁ ପଲାଇ
ସାଇ ବଣାଲ କଲଘ୍ବଵଗର କ଼ଚଡ଼କଚଡ଼ ଥବା ନବଗ୍ଵଲା ଭ୍ଲୁର୍ରେ ଚସ ବଞ୍ଚିବାଚର୍
ସଫଲ ଦହାଇଥ୍ଵଲ୍ନ । ଗସ୍ଵାର୍ ସମ୍ଭ୍ଦ ୭ର ଓ ବହ୍ରମ୍ଭାନ ଜଲଧାଗ୍ଵତର ଘରବର୍ଶୀ
ୟୁଗଟର୍ ସେଥି କିପ୍ରଗଭ, ଲମ୍ପାକ୍ଭ ମାଛ ପ୍ରଭ୍ଜବ୍ଧ କରିଥଲେ ସେମାଚଳ ବସଇ
କ୍ଲଭୁ୍ରୁ ଘୃଣାରେ ଏଡ଼ ସାଇଥ୍ଟଲ ।
ମୁଇଗ୍ଵଂ ନାଲୁଆ ଜୀବର୍ ବନ୍ପଭା ଚସ ଉଚ୍ଚକୋଳୂର ଭାହ୍ନା କହ୍ଧ ଚହ଼ଚ
ନାକ । ବର୍ଂ ସ୍ରେ ଜଳାଭ୍ଜମିରେ ଜୀଭିବାକୁ ବ୍ଯର୍ଥ ଦହ୍ରାଇଥ୍ବବା ଏକ
୬୧
ଜୀବ-ବଣେଷ୍ଠ। ଇଥାପି ଏଇ ବଫଲ ଅଲୀୱଦସତ ଜୀବର ସନ୍ତାନ ସନ୍ତଭ
ଭଚନୋନ୍ଧ ବଗ୍ଵଃ ବକାଣ ଧାଗ୍ଵ ଜ୍ଵ୍ଵରୂ ସୃଣ୍ଵବୀରେ ପ୍ରାଧାନ୍ୟ ବସ୍ତାର୍ କରିଥଲେ ।
ବକେଚଲ ଆଳ ଅଚ୍ତମ ଅତ୍ତାଇଲୁ ଦ୍ୃଷଣୁ ଫେଗ୍ଵର ବଗ୍ଟ୍ର କଲେ କଢ୍ପପାରୁ ସେ
ନାଲୁଆ ଜୀବ “ଦକ୍ଷଣଣ୍ଣୀର' ନ୍ତୁବହି”, ସାଧାରଣ ବର୍ଗୀସ୍ବଂ ଜୀବ ଥ୍ବଲ୍ବ ।
ଟମେରୁଦଣ୍ଡୀ ଜୀବମ୍ବାନଙ୍କ ମଧ୍ଯଚର ସବଂସ୍ରଥମେ ଏକମାନ୍ନ ସେ ପାଣିର ସୃଷ୍ତୁ
ସ୍ତର୍ମ୍ଭାନଙ୍କୁ ସଥ୍ଥର୍ଥ ଦ୍ଦ କର ଉପରକୁ ଜ୍୍ଠି ନୂଚ୍ଚନ ମାନର ଜୀବନଯସାପନ
କର୍ ପାରିଥ୍ଵଲ୍୍ । ଜଲଚର୍ ଜୀବନ ଧାଗ୍ବ ପ୍ରଦ୍ଵବଚ ଦୃଷ୍ଣ” ୧କାଣରୁ ବଗ୍ଟ୍ର
କଟଲ କଜ୍ଞବଦ୍ବେବ ବସ, ଢାଂର ବସକ୍ଷକା ଓ ବ୍ଯର୍ଥତା ଉ୍ବଉସ୍ତ ଚାଣୁ ଆଗରୁ
ପ୍ରମ୍ତୁଭ କର୍ରିଥ୍ବଲ୍ନ ଏପଶ୍ ଏକ ଜଗଚରେ ବଧ୍ଜିବାଲ୍ଲ୍ ସହା ବଷ୍ସ୍କରେ ଝସ ଥ୍ବଲ୍
ଅଜ୍ଞ ।
ଆଜିଠାରୁ ଭନବକୋଝ୍ର ବର୍ଷ ଆଗରେ ଏ ସ୍ପସ୍ଵ୍ୀଚର୍ ନାଲୁଆ ଜୀବ-
ମାନନ୍କର୍ ବସବାସ ସର୍ ସାଇଥ୍ଲ୍ବ । କିଛ ଳାଲ ପର୍ବରେ ମୂ ଗାଃିଏ ବନ୍ଧୁ
ପର୍ଥଲ, ବସେଥିବରେ ଏକ ସୂପର ଚଢ ବିବେଜ୍ଞାଵକ . ସାନହରେ ବିଲ୍ଖିଛନ୍ତ ବସ,
ମଜ୍ଞିଷ୍ଟଳାଭ ପୃଥ୍ବସ୍ୀରେ ଆନ଼୍ଦୁରି ଦଶ ଅବ୍ଦ ବର୍ଷ ରହ୍ନବ । ଏଇ ବଗ୍ବଃ କାଲ
ପରଧରେ ମଣିଷ କଅଣ କଥଣ କରପାବ୍ତର୍ ସେ ଖୁସି ବହାଇ ଚାହ୍୍ରାର୍ ଢାଲ୍କୀ
ବଦେଇଛନ୍ତ । ପଢ଼ିଲ୍ବେଳେ ମାର୍ ସୁଣି ମବନେଷଡ଼ିଲ୍ ସେଇ ସୁୂରୁଣା କଥା-¬
'ପାଣିରେ ମାଛ, ପବଳରେ ପଜ୍ଷୀ' | ଏ କଥା କହିଥ୍ଵଲେ ଚମାର୍ ଚସଇଲ
ଆବଦ୍ବାରକ ବଦ୍ଧ) ମୁହ ,ଶିକ ପାଇଁ ବସେ ଆପର କରିଥଲେ କାହିକି କାଦୁଅର୍
ମାନ୍ଥ ଗଛଚର ଚର୍ଚ଼ବ ୨ ୧ସ ଲଷ୍ଯ କରଞ୍ଲେ ସେମାନଙ୍କର ପାଣିରର୍
ରଦ୍ଦ୍ବବାଟର୍ ଅପସନ୍ଦ । ତାଙ୍କ ମଚ୍ଚବର୍ ଟସ ସକ୍ତୁ ଜୀବର୍ ବଳୀଣସି ଉବଷ୍ଯନ୍ତ
ନାହି। ଚଝମାର୍ ମଚନହୂୁଏ ଏପର୍ ଧାର୍ଣା ଓ ପସୃଷଥ୍ଵଦ୍ବୀ ସମ୍ବ ଛଚର୍ ଆତ୍ମର୍
ଦୃଶ୍ଧଂଭଙ୍ଗୀ ଭ୍ଲଲ୍। ସନ୍ଧଓ ଆମ୍ନେ ଏବବ '୫ଲେ୍ମି ଙ୍କ ପଶ ବଶ୍ବାସ୍ କରୁ ବସ
ସ୍ଫ ପୃଥ୍ବସର୍ ଗ୍ଟର୍ରପଚଃ ଭ୍ରୁଲୁହ୍ରିଥ ଇଥାପି ଅମ୍ମର ଧା ର୍ଣା ସବ୍ଗ୍ ସ୍ରା ଚୀନ ପନ୍ଥୀ
ଓ ପ୍ରମ୍ଭାଦ ପଞ୍ଚ ।
ଆବମ ଅଗ୍ଟଳ ବପସ୍ତବର୍ ପାଠ ପଢ଼ାଜ୍ । ଅତାଚବର୍ ୧ସଚଇସକୁ ପ୍ରାଣୀ
ଥୁଲେ, ବସମାନଙ୍କ ଭଇଚର୍ ବକହୁ ଆମ ପରି ଏଇ ଦୂର୍ ଅଗର ପ୍ରଭ ଦୃଷ୍ଣ”
୬୬
ଫେଗ୍ଵଲବାରର୍ ସକଷମ୍ଭ ନ ଥ୍ବଲେ । କିନ୍ତୁ ବର୍ମା ନର କାଲବନ,୍ରେ ଆସି ଆମେ
କାନର ହେତ୍ ଅବା ବେଣୀ ବହଲେ କଲ୍,ନାଚର ଆମର ସୁଦୂର ଉବିଷ୍୍ଯଇ
ରଞ୍ଜଇ କରୂ । ପସ୍ପାର୍ର ସୁଦୂର ଅଗଚଲୁ ଆଚମ ଚଦଖ୍ ବକବଲ ମଣିଷ
ସୁଲଭ ଦୃର୍ଣ୍ଧ' କୋଣରୁ ; ଅଵଣ୍ୟ ଏହା ଛଡ଼ା ଆମର ଅନ୍ୟ ଉପାସ୍ତ ବା କଅଣ
ଅଛୁ ? ଆଟମ ବଗ୍ଟରୂ ଚସ ଉଦ୍ବଭିଳ ଧାର୍ଵର୍ ଆମ୍ଭେ ଟଶଞ୍ ଫର୍ୟ୍ଯାସ୍ତ ଓ
ଚୂଡ଼ାନ୍ତ ବକାଶ ଏବଂ ମନ୍ଦ ଆମ୍ଭ ଚକବେହ୍ନେଲେ ଲୁସ୍ତ ବହ୍ଘୋଇସାଜ୍ ଳେବବେ
ଆମ୍ଭ ସଚ୍ତଙ୍ଗ ସଙ୍କେଂ ସୂର୍ୟ ଓ ଚାଂର୍ ଆଲ୍ବେଳ ମଧ ଲୁପ୍ତ ହ୍ବେବ, ସ୍ତୃଥୀ ଅଛାର
ଚଡ଼ାଇସିବ । ଆଟମ ପ୍୍ରକ୍ୁ ସେ, ଆମେ ଦି ସୃକ୍ଣ୍ୁ'ର୍ ଅନ୍ତମ ଉବଦଶ୍ଯ, ଆମରି
ଲ୍ଵଗି ମହ୍ଘାଦେଣମାନଙ୍କ ଭ୍ଲୁଗ୍ଵଗର ଉଚ୍୍ଥା ନପତନ ଘଢୁଥଲ, ଆମ୍ଭର ଲଗ
ପାଣ୍ରି ଓ ପବଳର ଣଣ୍ଡ ମଣିଷର୍ ବଣ୍ଯରା ସ୍ପୀକାର କରିହକୁ, ଆମରି ଲ୍ବଗ
୍ଦୁର୍ଡା ଆଣୀ ଜାଲ ପର୍ ସ୍ପର୍ଣ୍ତ'ର୍ ରହସ୍ୟ ଜୀବନ୍ତ ଓ ଜଝିଲ ବହ ଇଚ୍ଛି ।
ଥଟର୍ ଜଣେ ବମ୍ଭୋରେ କହ୍ଧଦଲ ଯେଥ ଏସସୁ ଇଷ୍ଜି ଅପ୍ସୀଳାର କଣ୍ଢବାର
ଅର୍ଥ ଉଗବାନଙ୍କୁ ଅଫ୍ସୀକାର କରିବା । ଭାଙ୍କର୍ ଏଇ ଜ୍ଣ୍ଡ ମୁଁ ରୁଝି ପାରିଲ
ନାହି । ଅଟ୍ତୀଇର୍ ଗଵାମ୍ତା ଧରି ମ୍ଫ ଚଫର୍୍ଗଲ୍ ଜଲାଭ୍ୁମିଲୁ । ଅତୀଉର୍ ଗ୍ଵସ୍ତା ଧରି
ଗଲ୍ ସିନା, କନୁ ବର୍ଜିମାନକୁ ଏ୬ ଅନ୍ଚାଇକ୍ଲୁ ଫେରରଲ୍ ନାହି । ମୃର ଅଗଚର
ହାଡ଼ କର୍ବାଲ ଧର୍ ନୁହେ, ନାକୁୁଆ ଜଞବର୍ ଲୁପ୍ତ ପଥରେଖା ଧର ନୁହେ
ବରଂ ବଶ୍ିମାନର୍ ଭୂଢ଼ୁଲ ଭବାଲେକଟଚର ମୁଁ ଦେଖିବାକୁ ଗଲ ବଣ୍ଚମାନ ଓ
ଅଗ୍ନରର୍ କାଲ୍ସଙଟରେ ଥ୍ଵବା ଚସତ୍ତି କବୀଃ କଥା ମୁ ଆଗରୁ କହ୍ଧ ସାଛଛ୍ଛ
ଭାହ୍ରା ଝଖାଲ ଅଛୁ କ ନାହି ଓ ବକତ୍ତ୍ ଗ୍ରାଣୀସକ୍ଧ ସେ ବାଃ ସାଚାସ୍ତାଇ
କରିଛନ୍ତି ।
ମୁଁ ଦଦଖିଲ୍ ଯେ ସେଇ ସୁପ୍ତାଚୀନ ପସ୍ଵାକ୍ଷା ନସ୍ତାଷା ଏବବ ମଧ ଗ୍ବଲୁକୁ ।
ଅଭ ସୂରୁଣା ଭୂଅରୁ ଏବେ ମଧ୍ଯ ଚଣା ସାହାସ୍ୟରେ ପାଣ୍ଜିର୍ ଜନ୍ରୁସବ୍ତୁ ଵଗ୍ଲୁ
ଆସିବାପାରି କଠିଣ ଚଚକ୍ଟା କଲ୍ଜୁଛନ୍ତୁ । ସସଗ୍ୂଞ୍ଜକ ଗ୍ରେଃ ଗ୍ରେଃ ପ୍ରାଣୀ ଏବଂ
ତାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ କଏ ଉବଷ୍ଯଭରେ ବଧିର ହ୍ରେଇଭ୍୍ଠିବେ ଚାହ୍ନା ମ୍ପ
କଜ୍ଞ୍ରପାରବି ନାହି । ଝାଲ୍ ମୁଁ ଚଦଖିଲ୍୍୍ ଯେ ଚସମାଚ୍ରନ ସଂଖ୍ଯାରେ ଅଚଳକ
ଥଲେ ଏବଂ ଅମ୍ବଳାନ ଅଗ୍ଵ୍ବ୍ରଜନ୍ତତ ମୃଭ୍ର୍ କବଲରୁ ବ କିବା ପାଇଁ ଅଚଚଳନକ
୬୩
ଅଶ୍ଛର୍ଫ ସ୍ମମରୀଧାନର ବା କାଢ଼ିଧ୍ଲେ । ଢାଙ୍କର ବସସକ୍ତୁ ସମାଧାନର ପକ,
ଅନ୍ଲୁ୍ ରୁପ ସମସ୍ୟା ରରେ ମର୍ବିଷର୍ ସମଂଧାନ ପ୍ରଣାଳୀରୁ ଭ୍ଲ୍ନ ।
ମୁ ଚସଠାରେ ଅଧୁନ୍କ ଯୁଗର ମାଛ୍ଥମାନଙ୍କୁ ଦେସିଲ୍ । ସେମାଚନ
ଫୁସ୍ସ୍ସବାଚେ ଜିଃଶ୍।ସ ବଳଜ୍ନଥାନୁ । ସେଉଁଠାରେ ମାଛଙଙ୍କର୍ ଗାଲ୍ସି ବା
କଥା, ବସଇ ଜାଗାବିର୍ ଚାଙ୍କ ବଦଦ୍ବବର୍ ଦୁଇଟଗୋହ ଅଭ୍୍୍ର ଧର୍ଣର୍
ଗ୍ରବିକାଣ୍ତ ଥାଏ । ବସେଇ ବାଚ଼ହ ଅଥବା ଚ୍ରପଃ ଜରିଆବର ଚକରେକ ମାନ୍ଥ
ଶ୍ବାସପ୍ରଶ୍ଟାସ ନେଜ୍ଵଥାନ୍ତ । ଅଳ୍ୟ ଚଳିଚେକଙ୍କୁ ଦେଖିଲ୍ ସେରିମାଚନେ ଅନ୍ଚଚର୍
ନାଲ୍ଲୁଆା ଜାବଙ୍କ ପର୍ ଶ୍ଵାସ ଚନଜ୍ଥାନ୍ତ । ଭନ ସର୍ସିବା ପରର୍ ମୁଁ ବଦସିଲ୍
ଚଯସ, ଡାଙ୍କ ଭଚରୁ ଚକଳଟଚକ ଗ୍ରଇ ଅଜାରଚର ପଞ୍ଜିଆର୍ କାଁଵପରଟଂ୍ଫଲୁ
ଚଗାଚଡ଼େଇ ମାଭ୍ବାର ଚଚଞ୍ପା କରୁଛନ୍ତୁ ଓ ସଲ ଉଦ୍ଦେଣ୍ୟରେ ଭ୍ଲୁରରିତ୍ରପରେ
ତ୍ତଠି ହାମ୍ଲ୍ଡ୍,ଛନ୍ତ । ଅନ୍ଯ ବଳଚଢେକ ଗଞ୍ଜଆ ପାଖବର୍ ଥ୍ରବା ଘାସ ଉପରର୍
ଜଦରର ଶଣେ ଇ ପଢ଼ିଲେ । ମଣିଷ ୧ସେପଣର ପାର୍ଣିରେ କୁଞ୍ଜ ମତ୍ତ୍ରା ଏ, ଏମାନ୍ତନ
ମଧ ପାଣି ଭଉବର୍ ରଝାଗଲେ ବସଦ୍ୁପର କୁଞୁମରନ୍ତ ।
ଏଇସକ୍କୁ ମାଛଙ୍କ ମଧ୍ଟର୍ ୧ ପଣିଓଫ୍ଥାଲମାସ” ନାମକ ମାଛ ବବାଧହୁଏ
ସବ୍ଦୃଠାରୁ ଅଭ । ବସମାନେ କାଦୂଅବରେ ଡେନ୍ଞ୍ ଡେଇ ଗ୍ଲଲ୍ପାରନ୍ତ । ଚଡଣା
ସାହାଯ୍ୟରେ ଗଛ ଉପରେ ଚର୍ଚ଼ ପାରମ୍ତ ଓ କଁ ପତଙ୍କରୁ ଗୋଝଡ଼ଇ ଖାଆନ୍ତି ।
ପଠା ଜମିରରେ ଚମ୍ରୁ ବପାକନ୍ତୁ ସସମୀଚବଳ ଘର୍ ଚହୁଆଁ ପର୍ ଗଇମ୍ କରନ୍ତ
ଦୃଷ୍ଣ ଓ ବୋଧଶଣ୍ତରେ ଚସମାଟନ ଭ୍ଲବର୍ ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କ ଅନ୍ତୁରୁଷ । ସ୍ସୁଠାରୁ
ବେଣୀ ଲଞ୍ଯ୍ କରିବାର୍ କଥା ଚଝଯ ଚସମାଚନ ଚସପରି ଅଭ୍୍ଡ ଧରଣର
ଜବତ ସ୍ତ୍ବରେ ଅନାଜ ଅନାଜ ଣନ୍ହ୍ଲୁ ଏଡ଼ ପ୍ଳାଇସାନ୍ତ ଚାହା ଜଲବାସୀ
ଜ୍ାବଙ୍କର୍ ନ୍ତୁହୈ, ଛଲଚର ମାବର୍ବର୍ ବ୍ଯବହ୍ଲାର୍ ସୂଗ୍ଟ୍ଏ । ଯଦ୍ଧଓ ସେମାନେ
ଚଗାଞ୍ତ ଓ କାଲ ପର୍ଯ୍ାସ୍ତଚର୍ ନାଲୁଆ ଜୀଵର୍ବଠାରୁ ଭନ୍ନା ଇଥାପି ରାଙ୍କୁ
ନଳର କବଲ, ନାଲୁଆ କୀବର୍କ କଥା ମିନ ପ ବଡ଼ |
ହେଲେ କଅଣ ହହ୍ବେବ, ସେମାବନ ନାଲୁଆ ଜୀବଙ୍କର୍ ପ୍ଗ୍ପ୍ରି ଅନୁରୁପ
ନୁଦ୍ନନ୍ତ । ଏଇଥ୍ଵ୍ରେ ହ୍ ସ୍ରାଣ ବି ଳାଣର୍ ଉବିଷ୍ୟଯଚ ସମ୍ବଦ୍ଧରେ ଆମ୍ଭର୍ ଆଁଶାର୍
ଅବକାଣ ଅଛୁ । ସୂଭୁଣା ସ୍ଵଭମଭଭ୍ରମାନ ର୍ ହୁକ ଓ ସେକୁର୍ ବ୍ଯବହ୍ନାର୍ ମଧ୍
୭୪
ହ୍ବେଜ୍ତଛୁ । କନ୍ତୁ ନୂଆର୍କମ୍ବର ସ୍ରାଣୀଙ୍କର ଆବସଘ୍ନଵ ବ ହେଉ୍ନକ୍ଥ ଓ ନବଳା
ଇହ୍ ) ସୃ ବୋଧ ନବଚର୍ ଜଗଚକ୍ତୁ କୁଝିବାବର୍ ସ୍ତବଚଞ୍ଣା ବହନ୍ତି । ବି
ଡିଆ ଭଇଚର୍ ଗ୍ବଲୁକ୍ ସ୍ରଥୁହ ବସ୍ଥୁ ଓଲଃପାଲଃ ଏବଂ ପାଣି ଛମ୍ମା ଥିବାର
ମ୍ । ଏପର୍ ପଣବେଶରୁ ଜାଗୁଛୁ ଉବଷ୍ଯଚ୍ଚ ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କର ଇଙ୍ଗ ୨ ଉଦାସୀ
ପ୍ରାଥମିକ ଆବାଜ୍ମଲ୍ଧୁ -_ ସେଥରୁ ବକେଭେକ କଣ୍ଠପ୍ତରର ଅର୍ଥ କୁଝି ହୁଏ ଳା ;
ଅନ୍ୟ ଚକଟିଭକ ବିବଙ୍ଗଙ୍ଦ ଘଡ଼ ଘଡ଼ ଗ୍ବବ ପର । କପାଲର ଉପଦର ଥ୍ରବା
ମଗଜର୍ ଟସ୍ଥୁଃ ଚଗ୍ରହ ଭୁଦ୍ କୁଦ୍ ଉଲ କୋଷରେ ମର୍ଣିଷ ମଧ୍ୟ ଦନ ଠିକ୍
ଏହ୍ଲ ପରି ସ୍ପସ୍ୁ ଦେଖୁଥ୍ବଲ୍୍ ଓ ଘଡ଼ଘଡ଼ ଣଦଦ କରୁଥିଲ୍ ।
ମଣ୍ମିଷର ଣାଶ୍ବଇ୍ତ ପୂରୁଷ କଅଣ, ଚରକାଳ ଆମର ଚକଉଁ ଆକୃଭି ଥ୍ରଲ୍ବ
ଓ ବହବ-¬ ତାହାର ଧାର୍ଣା ଆମ୍ଭକ୍ସ୍ ବଗ୍ଵବର୍ ଏଞ୍ଜ ସାଉ୍ତଚୁ । ଏ ବଷସ୍ଟ୍ରେ
ଆମ୍ଭର୍ ସଛହାନର୍ ଅନ୍ତ ନାହି, ଛଇ ଓ ବିବାଦର ମଧ୍ଯ ଅନ୍ତ ନାହି ।
ଜଲାଭୁମିରୁ ବବୋଧହ୍ଦୂଏ ଏ ସମସ୍ୟା ସମ୍ଭାଧାନର୍ ବାଃ ମିଲବ । ସେ) ବସ୍ଥିଲ୍ଲୁ
ଆଚମ ପ୍ରାଣବୋଲ ଆଖ୍ୟା ବଦତ୍ତ୍, ଭାହ୍ରାର ଅନେକ ରୂପ ମଣିଷ ସେଥର
ଗୋଵୁଏ ମ୍ଭାନ୍ଧ । ପୁଣି ବକବବେହେଲେ ଆତ୍ମ ସ୍ରାଣର୍ ପୂର୍ଥିଭମ୍ଭ ରୁପ ବନାହୁଁ ,
କାର୍ଣ ଗ୍ରାଣର୍ ଆଜାର ପ୍ରାଣଵଛଡ଼ା ଅଜ୍ତ କଛୁ ଦହହୋଇ ନପାରେ ଏବଂ କାଲ-
ସ୍ପୋଚରେ ସ୍ତାଣର ପ୍ପରୁପର୍ ନୂଆ ନୂଆ ବକାଣ ବେ ଚନ୍ଧ୍ୟ ଅଗଣନ ।
ଫଲ କିପଣି ପୃଥକୀକୁ
କଦଳାଇଲା
ଭ୍ଲୁାର୍ଣ୍ୁଣକ ଯୁଗମ୍ନାନଙ୍କର ଦୀର୍ଘ କାଲଚସ୍କାଇଟର୍ ବକେଟବ ହ୍ରେଲେ ସଦ
ବକଦ୍ଧ ବମ୍ବୀରମଣ୍ଡଲର୍ ଆର୍ପଛୁ ଆମ୍ଭ ସ୍ଭୁଥ୍ଵବୀର୍ୁ ଦେଖି ବାଲୁ ସଷମ ଦହୋଇଥାନ୍ତା।
ବରଇବେ ଚମ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରିଥାନ୍ତା ଆମ୍ଭ ଗ୍ରହ୍ମରୁ ସ୍ତଭଭଫଲଭ ଆଚଲ୍କ ଧା ଗ୍ଵଚର୍
ଏକ ସ୍ତଷ୍ତ ପରିବଶଚିନ । ମଙ୍ଗଲଗ୍ରଦ୍ର ଲାଲରଙ୍ଗର୍ ମରୁଭ୍ଭୁନ ପର୍ନ ରାଂର୍
ନଳଜରଗରରେ ପଡ଼ିଥାନ୍ତ। ୧ସ, ସେଇ ପୁରୁଣାକାଲର ପୃଧ୍ବବ୍ୀ ଆଚଲ୍ବକ ସ୍ରଭିଫଳର
କରୁଛି, ଗୋଡ଼ ପଥରର ବଣାଲ ଚସ୍ରାଂଇରୁ, ସ୍ଥାନ ପରିବଣ୍ଳକାସ୍ରୀ ବାଲ୍-
ପଞ୍ଜଆମାାନଙ୍କରୁ, ଜ୍ବଲଗ୍ନ ମାଙ୍କଡ଼ାପଥର୍ର୍ କଲା ଚଵୀଣ ସମୁ ହରୁ ଏବଂ ଝସ
କାଲରରେ ବହୁୁଥ୍ବବା ଅସରନ୍ତ ଝଡ଼ର୍ ଧଲଲ କଣିକାଗ୍ବଳରୁ । ଅବଣ୍ୟ ଅନ୍ୟ
ଦୃଣ୍ୟ ମଧ ଚସଇବବେଲେ ଧ୍ବଲ୍ବ । ସଥା: _ -ଅସରନ୍ୁ ଉସା ବଜ୍ଢ୍୍ଦର ସାଇାସ୍କ୍ଵା
ଓ ଅଣାନ୍ତ ସାଗରବଷ୍ଷରୁ ବଗ୍ବମସ୍ବାଳ ଆମ୍ବେକର ଝଲକ । କରନ୍ତ ସ୍ତାଣସ୍୍
କରିବାରେ ଏହା ସବ୍ଧୁ ମୂଲଇ। ଅପାରଗ ଧ୍ଵଲେ । ଭା”ପରେ ଶଖଚାକୀ,
ସହସ୍ତାବଦ୍ଦୀ, ୟ୍ରଗ ପ୍ଗାନ୍ତ ବଭ୍ତସିବା ଉତ୍ଵରୁ ଚସୀରମଣ୍ଡଲର୍ ଚସପହୁ ଆମ
ପୃଥ୍ଵବୀ ଆଡ଼କୁ ଅନାଇଲେ ସଂଖ୍ୟାତ୍ଵବାନ ମାଇଲ ସୁରଵ୍ନରରେ ନ୍ତ ମ୍ଶଃ ଦଶିଥାନ୍ତ।
ଏକ ନୂଆ ଓ ସବ୍ତୃଳ ଆଲ୍ବେକର୍ ରଶି, |
ବସ୍ବୀରମଣ୍ଡଲର ଆରପବଂ ଥ୍ରବା ବସଇ ଦୂରବରଣ୍ଡୀ ଦର୍ଥକମାନବ୍ଗର
ସୃଷ୍ଫ ସନ୍ଵପାଭରେ ଅଗ୍ଵ ପଞ୍ଜଥାନ୍ତା ସ୍ପଣ୍ବଗା ଗ୍ରହର୍ ଆବହ୍ରମାନ କାଲର୍
ଇଭହାସରେ ଏହ୍ ଏକମାନ୍ଁ ଘଶବଶିଳ । କନ୍ତୁ ନମବକ୍ତୀମାନ ସେଇ ସବ୍ରୁଳ
ବଚ୍ଛରଣର ଅନ୍ୟ ଅର୍ଥ ମଧ ଥ୍ବଲ୍ । ମହ୍ଲାକାଵ୍ୟ ପଣ ଏହ୍ନା ସ୍ତଗ୍ଭ୍ ଥ୍ଵଲ୍ ପ୍ରାଣ-
୬୬
ବମ୍ତାର୍ର ଅଭ୍ରସାନ । ପଠାମାନଙ୍କର୍ ଚଲା କାଦୁଅରୁ ଏଇ ଅଭସାନ ବ୍ୟାପି
ସାଉଥ୍ବଲ୍୍ ଅନାବୃତ ମଦ୍ଘାଦେଶମ୍ଭାନଙ୍କର୍ କଞ୍ଚା ଭୁ୍ସ୍ବଗ ଭ୍୍ପଟର୍ । ସମ୍ପ୍ଦ୍ଇ ଏକ
ଗ୍ଵସାସ୍ତ୍ରନିକ ଜ୍ଵପାଦାନ ସମ୍ପୁକ ଜଲାଗାର୍ ବଣେଷ । ଚଣଥ୍ବଚର୍ ଗାଧୁଆ ସାର
ଆଙ୍କ ଲ ପର୍ ଜ୍ଭ ଦମାଚନ ଉଠି ଆସୁଥିଲେ ଉଚ ଭୁମିକୁ ; ଗସ୍ର ସମୂଠଦ,ରୁ
ସେମ୍ଭାବନ ଆସ୍ପୁ ନ ଥ୍ବଲଲେ । ବର୍ଂ ଚସମାଚନେ ଆତୁଥ୍ରବିଲ ମହାଦେଶମାନଙ୍କର
କଲର୍ ଅଗଗ୍ଦୀର୍ ସମ୍ବୁଦ୍ର,ଖର୍ ଜକଵରେ ଥବା ପଠା ମାନଙ୍କରୁ ; ଏସବୁ ପଠା
ଆଟଲ୍ଳ ଓ ବବଧ ଜ୍୍ପାଦ୍ଦାନରେ ସମ୍ପୃକ ଥ୍ବଲ୍ । ଇଢ଼଼ିରୁ ଉ୍ବଠି ଆସ୍ସିବା ଲଗ
ବସଇ ସବ୍ଛୁଜ ଉର୍ଭ ଦମ୍ମାବନ ବାଃ କାଢ଼ୁ ଅଚଲ ଜହିଲ ନପୟୀ ନାଲର୍
ଉଜାଣିରେ ଓ ହ .ଦମାନଙ୍ର କଚଡ କବଢ଼ ଧିବା ଗୋଡ଼ ଭଡବର୍ ଚସସରୁ
ହ,ଦ ଏବେ ଲୁପ୍ର |
ଜଳଧାର ଓ ଜଲାଭ୍ୁମ ଗୃଡ୍ଜନ୍ତୁ ଆଣ୍ରସ୍ତ୍ କରିବା ଛଡ଼ା ସେଇ ଆଦ୍ଧମ
ୟୂଗର ଉତ୍ଭ ଦମ୍ଭାଳଙ୍କର୍ ଅନ୍ଯ ଜ୍ପାସ୍ଠ୍ ନ ଧ୍ପଲ୍ବ । ପାଣି ସହତ ସିଧା ସଲଖ
ସମ୍ପର୍କ ବଳା ଭାଙ୍କ ପ୍ରଜଳନ ପଛର ଅକାମୀ ଥ୍ବଲ୍ । ଝର୍ ଓ ଜଲା ୍ଭୁଁନମଭାନଙ୍କର
କଚତଡ଼ କଚଡ଼ ସେଇ ଆଦ୍ଞମ ଣିଉ୍ଲୀ ଓ ଫୋର୍ଷିଂ ଜାଦୀସ୍ତ ଉଦ୍ଭବ ଲ୍ବଗି
ରହ୍ରଧ୍ବଲେ ସିନା ? କଲୁ ବଶାଲ ସୁଥବାର ଜ୍ଲଗୁ ବଞ ଅଲ୍ ଯଥରରେ ପୂରି |
ଚହିଟର୍ ପୁଣି ଧ୍ଳ ଝଡ଼ର ପୂର୍ଷ୍ରାବବି । ଆକର୍ ସ୍ପଥ୍ଵସୀରରେ ମାଃ ପଥରକୁ
ଯଥା ହ୍ଥାନଚର ଜାକ ଧର ରସିଛ ଘାସର ଏକ ବଣଶାଲ ଆଠଦ୍ତର୍ଣ । ଚସଇ
ପ୍ରାଚୀଳ ଯୁଗର୍ ବହ୍ଦୁକୋଃ ବର୍ଷପଟର୍ ସୃଷ୍ଟ ଢ୍ରୋଇଥ୍ବଲ୍ନ ଏଲ୍ ଘାସ । ସେବଉ-
ବେଲର ବସଇ ସରୁଜର ଅଭଯା ନ୍ଧୀମାନେ ବଦବଲ ସନ୍ଜସନ୍ତଆ ଜମରେ
କୌଣସି ପ୍ରକାର୍ ଭଣ୍ଡ” ଛହ୍ନବାଲୁ ସକ୍ଷମ ବହ୍ନାଇଥ୍ଁଲେ ଓ ଚସଭକରେ
ତାଙ୍କର୍ ସାମ୍ଭଥ୍ୟ ସ୍ରିସାଇ ଥଲ୍ । ବହନ ଦ୍ବାଗ୍ବ ସେମାବନ ନଜର ବଂଶବୃ
କରିବାବର୍ ଅସମର୍ଥ ସିଲ୍, ବର୍କେବଲ ପାଣିରେ ପହଣ୍ ପହଣ ଚତାଙ୍କର୍ ଫ୍ ବୀର୍ଫ
କ୍ଵଚ୍ କଦବା ସ୍ଵ ଗର୍ଭକୁ ଭ୍ବବର୍ କରୁଥ୍ବଲ୍ଵ। ଉ୍ଚଚର ଚଣଣୀର ଏଇ ସକ୍ସର
ଜବ ଦ ସ୍ରଜଳନ ପବଭରେ ବର୍ଷା ପାଣିକୁ ସୁଦକୌଶଳରେ ବ୍ଯବହ୍ରାର୍
କରୁଥ୍ବିଲେ ଏବଂ ସନ୍ତସନ୍ତଆଃ ଜମଭର୍ ପରବେଶଚର୍ ନଜଳକୁ ଖାପ ଖୁଆଇ
ବମ୍ଷ୍ରବାରେ ଅଧ୍ଵକରୁ ଅଧ୍ଵକଚର୍ ସଫଲ ବହତ୍ସ୍ବଲେ । ଏଇ ସକ ଉର୍ଭଦ
୬୭
ଆଳ ମଣିଷର ମ୍ପାଭ୍ର୍ରବିକ ପାଭିପାର୍ଶ୍୍ କ ବୋଲ୍ ମଚନେ ! ତୁଏ, କିର୍ରୁ ପକ୍ତୁତରରେ
ସର୍ଗ ସମ୍ବଛବର୍ ।ସ୍ବାସ୍ବବିକଵୁ'ର୍ ଅବକାଣ ପ୍ପଲ୍ା। ଏପର୍ ଜ୍ତନ ଥ୍ବମ୍ବ
ସେବଚବବଲେ ପ୍ଫମ୍ବର୍ବୀବ୍ତର୍ ଫୁଲ୍ ଚମାଚିଵ ନାଥଲ୍ବ ।
ଭ୍ଲୁଡାର୍ଣୁକମାନେ ଆମ୍ଭ ଗ୍ରହ୍ମର୍ ବସ୍ତସ ଗ୍ଟର୍ ଅବ୍ ବର୍ଷ ବବାଲ୍
ବଗ୍ଭ୍ରନ୍ତୁ । ଏଇ ଦ୍ରସାବ ଅନ୍ତୁସାଚର୍ କହ୍ରବାକୁ ଗବଲ୍ ମାନତ କଢ କାଲ
ଆଗଟର୍ ଅର୍ଥାକ୍ତ ଦଶକୋଡ଼ ବର୍ଷ ପବର ସୃକସ୍ବବା ଗ୍ରହ୍ନର୍ ପାସ୍ପାଳୁ
ମହାଦେଶର ଚଳୀଣସିଠାଟର ଫ୍ଲ ବଦଖାସାଜ୍ ନ ଥଲ୍ । ଚମ୍ଭରୁମାନଙ୍କରୁ
ବଷ୍ବଦରଝା ପର୍ପାନ୍ଥ ଟସ ବଳୌଣସ୍ହି ଜାଗା ବଦ୍ଦଖିବଲ୍ ବସରେବବଳଲେ ଦଶୁଲ୍ବ
ଚଳବଲ ଥଣ୍ତା। ଅଦ୍ଧାର୍ ଓ ବରସ୍ତକର୍ ଏକ ସକ୍ଭୃଜ ସ୍ତୃଣ୍ଵବୀ ସହିର ଉଦ
ଜ୍ଜବନଚରେ ଅନ୍ୟ ବକୀଣସି ର୍ଙ୍ଗ ବଖଳୁ ନଥ୍ବଲ୍ ।
ସ୍ତ୍ଧ୍ଵବ୍ଝୀ ସ୍ପୃଷ୍ଣରରେ ପୁପ୍ତାଚୀନ କାଲର ବଗ୍ବଃ ସଗ୍ବାପ୍କୃପମାନଙ୍କ ୟୁଗ
ବଣଷ ବହବାର ସାନାନ୍ୟ କିଚ୍ଛୁଳାଳ ପୂବରୁ ବଳୀଣସ୍ସି ଏକ . ସମସ୍ତବର ବଗାଝିଏ
ନଣଦବ୍ଦ ଅଥଚ ପ୍ରଚଣ୍ତ ବଷ୍ଫୋର୍ଣ ଘଡ଼ଥ୍ଵ ଲ୍ । ଲ୍କଷିବକା ଡ଼ ବର୍ଷ ଧର୍ ଗ୍ଟନ୍ଥ୍ବଲରେହ୍ନେ,
ଏହ୍ନା ବିସ୍ଫୋରଣ ଛଡ଼ା ଆଜ୍ କଳ୍ପ ନଞ୍ବଲବ । ଏହ୍ନ ସମସ୍ତରେ ଦେଖାଯାଇ ଥ୍ବଲ୍ବ
' ଆ୍ଖାଙ୍ଗ ୨ ଓହୁର୍ ମସ୍' ଅ୍ାତ୍ତ ଲୁପୁମ୍ମିତ ଉଦ୍ଭଂ ଦର୍ ଆବ ବ । ବଖ୍ୟାଇ
ଜ୍ଦ୍ବର୍ଚିନ ବାଠୀ ଗ୍ହ୍ର୍ଲ୍ସ୍ ଡାର୍ ଜ୍ଇନ୍ ମଧ ଏହ୍ନ ଭ୍ ଦମ୍ାନଙ୍କୁ 'ଘୂଣ୍ୟରହସ୍ଯଂ
ବୋଲ୍ କଢ୍ଛୁ ସାଇଛନ୍ତି । କାରଣ ବସମାବନ ଆବଭୁ ଭ ବହ୍ନ ଇଥ୍ବଲେ୍ ସେପଣ୍
ହଠଠାନ୍ତୁ, ବ୍ୟାପି ସାଇଥ୍ବଲ୍ ମଧ ସେନ୍ଦପର୍ ଶୀଘ୍ରଗଭରେ ।
ଏକ୍ସ୍ପର ସ୍ତ୍ଵବବ୍ର୍ ଫୁଲ୍ ଆମ୍ଭ ସୁଧ୍ରବୀ ଗ୍ରହର ମୁଖମଣ୍ଡଲର ରୂପତର
ପରିବର୍ଶିନ ଆଣିଥ୍ଵଲ୍ । ଚସଚଚତବବଳର ଫଲ ବର୍ନୀ ଆକ ଆମ୍ଭର୍ ମୂପରଚଚଳ
ସ୍ତଥ୍ଵବ୍ଵୀର୍ ରୁପ, ଏପଣ୍ଠ କ ମଣିଷର ଅସ୍ତଂଦ୍ମ ମୃଧି, ସମ୍ଭବ ବହ୍ନାଇ ନ ଥାନ୍ତା ।
ଇଂଗ୍ଵଜୀ କବ ଫାନ୍ସିମ୍ ¥ମ୍ସ୍ଭନ୍ ଥରେ ଲେଣିଥବଲେ ବସ ଫ୍ଲଵ଼ଏ ନୁଣ୍ଡାଇବା
ଅର୍ଥ --ଗୋଛ଼ ଏ ଡାରକାକ୍ତ ବକ୍ଲୁଣ ବଦବା । ସର ବାଦୀଙ୍କ ପର୍ ବସ ସହକାର
ବୋଧରୁ ଅନ୍ନୁଭବ କରିଞ୍ବଲେ ଚଝସ ଏଇ ସ୍ରାଣମସ୍ତ୍ ଜଗରର ଜ୍ାବନ ବଳେ
ଜହଲ୍ତ ଓ ବିକେ ବଗ୍ଵଵସ୍ତ୍ରବରେ ପରସ୍ପର୍ ସମ୍ବକିଭ । ଆଜ ଆଟମ ଜାଣୁ ଚସ,
୭୮
ଙୁଲ୍ର୍ ଆବସ୍ତ୍ଵ ବ ଭତରେ ମଣ୍ଷିଷର୍ ସ୍ର୍ଣ୍ଣଂ ମଧ୍ଯ ନହ୍ନତ ଥ୍ବଲ୍ନ ; ଉତ୍ତସ୍ଟ୍ ସମାନ
ର୍ହ୍ବସ୍ୟ ମସ୍ତ ।
ମୁପ୍ଥାଚୀଜ କାଲର୍ ଅଭକାସ୍ଟ ସଙ୍ଵୀସ୍ଵପମନାନଙ୍କ ୟୁଗକୁ ବଚଫରସିବା ସମ୍ଭବ
ବହିଲେ ଆଗେ ବଦଗିପାରୁ ଯେ ଚସ କାଲର ପାର୍ଣିରେ କ୍ଗୁଡ଼ଥ୍ବବା ଜଳାଭ୍ଲ୍ମ
ଗୁଞ୍ଜକଚର୍ ଓ ପଞ୍ଷୀ ନଥ୍ବବା ଜଙ୍ଗଲମ୍ଭାନଙ୍କବରେ ଏପର୍ ଏକ ଜଗଭ୍ଭ ବଶ୍ଚମାନ
ଥଲ୍ ଯାହ୍ଲା ଅକର୍ ସ୍ଫୁଥ୍ଵବ୍ଧା ସହ୍ନତ ଚୁଲନ୍ସ୍ଟୁ, କମ୍ତୁ ଅଧ୍ବକ ନନ୍ରାଳ । ଏଠି ସେଠି
'ଡ଼ାଇନୋସୋର' ନାମକ ଅଭଳାସ୍ତ ଭୃଣଦ୍ତରେଜୀ ଜରୁ ଦେଖାସାଉ ` ଥ୍ଵ୍ଲେ ।
ଭୁମ୍ମଚର୍ ଆହାର ଝାଉ୍ଖାଜ୍୍ ଚକବେ କେଚେବେଲେ ଚସଇ ଦଦେତ୍ୟକାସ୍ତ
ସଗ୍ବୀସୃପ ତା'ର୍ ସର୍ପାକ୍ତଭ ଚବକ ଵଝେକି ଗ୍ବଟ୍ଷଵେ ଅଜାଜ୍ର ଥ୍ବମ । ଉସ୍ତ ଓ
ସନ୍ଦେହର ଚସ ନଜର କରୁଥିଲା, ପାଖରେ ସେ କାଲର୍ ଚଳୀଣସି ମାଂସାଣୀ
ଜନ୍ତୁ ଅଥାଭ୍ର ଚାର୍ ଣନ୍ଧ „ ଅଛନ୍ତ କ ଚାହି । ଆଉ୍ ଧେ ¬ 'ଵାଇଚନାଚସାର”
ନାମ୍ଭକ ଦ୍ଧ ପଦ ଜନ୍ତୁ । ସେମାନଙ୍କୁ ମମ୍ିଷର ଅଭକାସ୍ତ ବ୍ୟସଂଚ ନ୍ତ କହୁ ହେବ ।
ଉବଷ୍ୟଚରେ ସେଉିଠାରେ ମତ୍ଘାନଗର୍ମାନ ଗଚ଼଼ିଂ ଉଠିଥ୍ବମ୍ବ ସେଇ-
ବେଳର୍ ଚସଇ ପଡ଼ିଆଁ ଜମ୍ଭରେ ଚସ୍ବମାଳେ ଉଦାସୀଳ ସ୍ତ୍ବଚର୍ ପଦଚଞପ କରି
ବ୍ରୁଲୁଥ୍୍ଲେ । ଧୀରେ ଧୀଚର୍ ଟସମ୍ଭାନେ ଭୁଭାଝୁ'କ କାଲଟସ।ଇର ଅଛାର
ଗଉ୍ଭ୍ଚର୍ ବଳୀଳନ ହୋଇ ସାଇଞ୍ଚଟଲ ।
୧ସ ଯୁଗର ଜୀବର ପଦାର୍ଥମାବନେ ଗୃରଆଚଡ଼ ଅଳାଉଥରେ ! ଶିକାସର
ଗମ୍୍ଣ ଦୃର୍ତୁ" ୧ଘଳ କୁଲ୍ଥୁଲ୍ ଚବଳେ ଢାକଠାରେ @ଣ୍ଥାଏ ନଠାଳୁ ଭବ ;
ସଚେ ଯେପଣ ଚସମାନେ ପ୍ରପ୍ରଗ୍ନଟ୍ବ୍ ସସନ୍ଧପର ଥ୍ବଲ୍ବ ତ ଚାର୍କର ଗମ୍ଭୀର
ଗ୍ଟଲ୍ଚଲଳନ? ଚାଙ୍ଦର୍ ମଗଜ ଗ୍ବଟଲଚ ଦଚହତ୍ତଥଲ୍ ସହଜାଚ ବବାଧ ଦାଗ । ଆଳ
କାନ୍ଵ୍ ମାନଦଣ୍ଡରରେ ବଗ୍ଵ୍ରକୀଲେ ଜଣାଯାଏ ଚସ ସସ ଥ୍ରଲ୍ମ ଏକ ଶ୍ରୁଥଗଭ ଏଶିଧ୍ରଲ
ଓ ଶୀଚଲ ରକ୍ତର୍ ଜଗ „ ଚସ ଜଗଚର ଅଧ୍ଵବାପୀମାଚନ ଚକବଲ
ଖଗ୍ଵବେଲେ ସର୍ଛ ୟ୍ଝ ଥ୍ବଲେ କିନ୍ତୁ ସାମାନ୍ୟ ଥଣ୍ତା ଗ୍ବଭରରେ ତସ୍ତେଳ ବହାଇ
ପଡ଼ୁଥିଲେ । ସେତ୍ତି ବଦଦ୍ଗତ ପସୁଣ୍ଟ୍ୃ ` ଚମଧୀର ବକାଶରେ ସାହ୍ବାସ୍ୟ କରେ
ଚାହାର ଧାଗ୍ଵ ଡାର୍ଦଦଠାଚର୍ ଅଚ୍ଯନ୍ତ ଶୁଥ ଥ୍ଵ ବାରୁ ଚାଙ୍କର ମନ୍ତ ଣ୍ବର୍ 6 ୟ୍କା
ନର୍ଜୀବ ଧ୍ଵଲ୍ଵ । ଆଜ ଆଚମ ସେତେ ସରଧ କବୋଷ୍ଣରକ୍ତ ବଶିସ୍ଟୁ ଆଦ୍ଧମ ଜଲୁର୍ଦଦ
୬୪୯
ମି ଜା ତାଙ୍କର୍ କାହ୍ରାର୍ ବମେଧା ବିକାଶର୍ ସୁଞ୍ଚୁଂଧାଗ୍ ଏଚେ ଶ୍ରଥ
ମ୍ବ
ଜୀବନର୍ ଉଦ୍ବରଶ୍ଛିନ ଧାଗ୍ରରେ ଚୁଡ଼ାନ୍ତ ସୀତି ବହ୍ବଜକ୍ର ଜକ
ଚକାହର୍ ଚମଧାବକାଶ ଧାର୍ ଏବଂ ଚଦଦହ୍ବାଶ୍ଵପ ନିସ୍ଵ ମିତ ରସି ବାର୍ ସିମତା ।
ଏଇ ଜ୍ଉପ୍ଟ୍ରୁ ଜାଇ ହୁଏ ନିକଃଚମ୍ଭ ପରିଚବଣରର୍ ବବି ଭାପ ବା ଜ୍ଣୀ
ଭାପ ବବଝଲ ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କର ପଲାଇବାର୍ କ୍ଷମତା ଓ ଇତ୍ମସଙ୍ଗେ ଏକ ଭ୍
ଚଣ୍ଣୀର୍ ମାନସିକ ଦକ୍ଷରା । ଦଣ୍ତ ଜଳର ଚମଧାବକାଣର୍ ଧାଗ୍ଵ ଯତି ପ୍ରାଣୀଙ୍କ-
ଠାରେ ନାହି, ୧ସମାଚନ ପାଣିପାଗର୍ ବାତ । କଦମ୍ବ ବନ୍ଦବହଲେ ଗସଗ୍ରୁଵ
ଘଣ୍ଟା ଏ ସେପର୍ ଅଚଲ ବହାଇପଡଡ଼, ଚହଦ୍ଘମନ୍ତ ର୍ଭୁର ପ୍ରଥମ ଚୁକ୍ଘନ ପଞ୍ଜଲ୍ବ
ମାନେ କ୍ରୀଃ ପଢଙ୍ଗମାଚ୍ରନ ସେହ୍ପର୍ଵ ନଳୀ ବ ବହାଇ ପଡଚନ୍ତ । କନ୍ତୁ ସେଥ୍ରୁ
ବଗାଵଏରୁ ହାଇଟର୍ ଉଠାଇ ବକହ୍ଧ ସଦ୍ଧ ସୁଜିବାଦ୍ଧାଗ୍ବ ଜ୍ସ୍ତତା ଦାନ କବର,
ବଇଟଚିବ ଭାହା ସୁଣି ସଚଲ ବଢ୍ବାଇଥାଏ ।
ଏପରି ପ୍ରାଣୀମାଚ୍ରନ ଚସମାନଙ୍କ ଆଣ୍ତସ୍ତ ସ୍ଥଲମାନଙ୍କରର୍ ସାଗ୍ଵ ଣୀଇକାଲ
ନିଦଚର୍ କଛାନ୍ତ, ଅସଲବରେ ବସମାଚେ ଚଲଭ୍ଚ ଣକ୍ତ ର୍ହ୍ରଭ ବଢ଼ାଇ ପଡ଼ନ୍ତ ।
ଅବଶ୍ୟ, ଉଦ୍ଵ୍ର୍ ଆଚମରିକାର ବଦଢ଼ଫ୍ଟ ଲ୍ମ୍ପ 'ଜ୍ଡର୍କ୍' ନାମକ ଗୁଣ୍ଠ,
ମୂଷା ଜାଗ୍ରସ୍ଵ ପ୍ରାଣୀ ପର ଅଲ୍ କେକ କବିବାସ୍ପରକ୍ତ ବଣିଣ୍ଡ ସ୍ତନ୍ଯପାସ୍ଟୀ
ଜନ୍ତୁ ଶୀଇଛନଆ ମୁଷ୍ିସ୍ତ ` ସକାଣେ ନଜର୍ ସୁଙ୍ଟ୍' ଓ ମେଧା ବକାଣର୍ ଧାଗ୍ଵଲୁ
ଶ୍ରଥ କରିଛନ୍ତ । କମ୍ରୁ ଏପର ପନ ସ୍ଟା ଏବେ ମଧ୍ଯ ବଳାସ୍ତ ରଖିବାର୍ ସଥେଣ୍ତ୍
ନ ,$ ରହୁଛୁ ସଥା: -- ସାମସକ ଭ୍ବବବଚର୍ ନିଜୀ ବ ଧ୍ଵଲ୍ବବେଲେ ଶନ୍ଧ୍କ
ନଜରରେ ପଡ଼ିଲେ ଏହାଙ୍କ୍ର୍ ସମ୍ପୁହ ବପଦ୍ଦର୍ ସମ୍ଭ୍ରାବନା । ଚଢଣୁ ବଡ଼ ବା
ର୍ରେ ଜନ୍ତୁ, ସଥା:-¬ ସଲ୍ ବା ଜଡ ରୂକ୍' ଶୀଇର୍ରୁ ସାଗ୍ଵ ବଣାଲଲ୍ବଵବେଲେ
ଲୁକ୍କାନ୍ଦ୍ରିଭ ଗୁହ୍ନା ବା ଗାଇମ୍ବା ନଙ୍କଠର୍ ପ୍ରଥମେ” ନଗ୍ଵପଦଦ ଆଗ୍ରସ୍ତ୍ ଖୋଳ
ନଅନ୍ତ । ଯମୁଇଗ୍ବଂ ଏପର ଯୂଷ୍ପ୍ତ ` ପ୍ରାଥମ୍ରି କଇଃ¿ ବଡ଼ ଜରୁର୍ଦର୍ ନ୍ତ୍ହେ ବର୍ଂ
ଚଗ୍ରୁହ ମୀବମାନଙ୍କର୍ ଣୀଉକାଲୀନ ଆଣ୍ଠସ୍ଠ୍ ଚସତତିମାବନେ ସହଜବ୍ତର ଲୁଚ ରହବ
ପାର୍ନ୍ତ ।
ଶସ୍ବର୍ର ଭାପ ଓ ଦକ୍ଷତା ଗ୍ଭଲୁ ରଖିବା ପାଇ ଦରକାର୍ ହୁଏ ବବଧି
ପରିମାଣବର୍ ଣଲ୍ିି ଆହୁର୍ଣ । ଉଚ୍ଚ ଶଣ୍ଠଣୀର୍ ସୁଣ୍ଡ ` ବଜାସ୍ଟ୍ ରଖିବାରେ ଏହ୍ନା
୭୭
ଏକାନ୍ତ ସ୍ରୟ୍ଫରୋଳନ । ପରବର୍ଶୀ ୟୂଗର୍ କଚବାଷ୍ରର୍କ୍ତ ବଣିଷ୍ଟ ଚକଚକଳ
ମ୍ତଳ୍ଯପାସ୍ତୀ ଜୀବ ଏଚବେ ମଧ ବର୍ଜମାଳ । ଏଇ କାରଣଣକ୍ଗୁ୍ ସେମାଚନେ ମଧ୍ୟ
ଶୀଡମ୍ବାସମାନଙ୍କରେ ଣୁଥଭର, ପ୍ରାସ୍ତ ଅଚଚଇନ ଜୀବନ ସାପନ ପଛଭ
ଣିପିବ୍ଛନ୍ତ । କାରଣ ଚସ୍ସ ସମସ୍ତରରେ ଖାଦ୍ୟ ସଗ୍ରହ୍ନ ଦୂର୍ପଃ । ସମଇଲ ଭୁମିର
ମାତ୍ଭାନ୍ୟ ଉଚ୍ଚ ଜାଗାମାନଙ୍କରେ ଚସମାଚଳ ଅଳ୍ୟ ପ୍ରଣାଲୀ ଅନ୍ତ୍ରସରଣ କରନ୍ତ ।
ବରଫାଚ୍ଛନ୍ନ ଗାଡ଼୍ରଆମାନଙ୍କର୍ ଉଲେ ପବ୍ବ ଭଚଚର ଚସମାଚନ ଣୀଇଳ ରକ୍ତ
ବିଶିଷ୍ଟ ଚବଙ୍ଗମାନଙ୍କ ଯର ଚଣାଇଥାନ୍ତ ।
କବୋଷ୍ଣ ରକ୍ତବଣିଷ୍ଣ ପକ୍ଷୀ ଓ ସ୍ତନ୍ୟପାସ୍ତ୍ରୀ ଜୀବଙ୍କର ପ୍ରଖର୍ ମର୍ତ୍ତ ଣ୍ଣ
ଗ୍ଟଲନା ପାରି ଦରକାର ହୁଏ ଅଧ୍ଵକ ପଶ୍ରମାଣରେ ଅମ୍ଳାନ ଓ ଘମଭୁର
ଆକାରଟର୍ ଖାଦ୍ୟ । ନଚଚର୍ ସେଇ ପ୍ରାଣୀମାନେ ସୀର୍ଘକାଲ ନିଜକୁ ବଞ୍ଞାଇ
ରଖିବାରୁ ଅଣ୍ତମ ଚହାଇପଡ଼ନ୍ତ । କୁସୁମ୍ିଭ ଉର୍ଭଂଦମାନଙ୍କର ଆବଉ୍ଭାବରୁଢି
ଏଇ ଅଭି ପ୍ରଚସ୍ହାକନସ୍ଟ ଣଣ୍ତର ଉସୂରି ହୋଇଥଲା ଓ ଚାଢ୍ମା ସରଳ୍ଜୀବ ଜରଢର
ପ୍ରକ୍ତତ ବଦଲାଇ ଦେଇଥ୍ବପଲ୍ । ଫୁଲର ମବର୍ଭାଦ ଓ ପଞ୍ଚୀ ଏବଂ ସ୍ତ ନ୍ଯପାସ୍ଟୀ
ଜାବଙ୍କ ଆବର୍ତାବ ସମ୍ପାଲ୍ପ ଗ୍ଲ; ଉଭସ୍ଵର ସାଦୃଶଃ ଭ୍ଦରି ବସ୍ତସ୍କ କର ।
ଆଜିଠାରୁ ପ୍ରାସ୍ତ ପଚଣକୋହ଼଼ ବର୍ଷ ଆଗର ୬ କଥା- ¬ଅଭିକାସ୍ଠ ସରସୃପ-
ମାନଙ୍କ ୟୂଗର୍ ଉଷାକାଲରେ ୧ସେଇ ସବଳ ଉଦ୍ଭ ଦର ଅନାବୃତ, ଅଣ୍ରପଥମାଣ
ସୁଂଵୀର୍ଫା କ କର © ବର୍ଷାପାଣିରେ ଖସିସାଇ ନମଣଃ ରୁପାନ୍ତଃଭ ହଜୋଇଥ୍ବଲଲ
ଘବନବାହ୍ମଇ ଏକ ପ୍ରକାର ପଗ୍ଵଟଚର୍ । ଗଗ୍ବଗ ବଉରୁଥ୍ବବା ବୃକ୍ଷ ବର୍ଗର ଏକ
ଉଦାହ୍ନରଣ ବଢ୍ବ୍ତଡ୍ନ ଆମର ଆଜିକାର “ମାଇନ୍' ଜଙ୍ଗଲମାନ । ଗର୍ଭ।ଧାଳର
ପ୍ର ।ସ୍ତା ଆଜ୍ ସେଚେବେଳେ ବହାର ପାଣି ଜ୍ବପରେ ନଜଉତର କଲ୍ବ ନାହି
ସେଭଉେବେଳେ ଭାହାର୍ ଅଣ୍ଯାନ ଶ୍ରଣ୍ବତର୍ ଅଞ୍ଜଲମବାନଙ୍କରେ ବ୍ୟାପ୍ତ ବହ୍ବାଇ
ପଡ୍ଜିଲ । ନ୍ରମଣଃ ରେଣ୍ର ବଦଳରେ ସରଲ ଧରଣର ଆଦ୍ଦନ ବହଳ ବଦଖା-
ଦେଲ-¬ ଏହା ବୂଷପଶିଶୁଙ୍କ ସୁ୍ଡ` ସୋଗାଇ ପାରୁଥାଏ । ଥାପି, ପ୍ରକ୍ତୂଢ ଫ୍ଲର
ଉ୍ତସ୍ଵତ୍ି ହୋଇଥ୍ବଲ୍ବ ଆହୁର କେଚ ବକାହ୍ଥ ବର୍ଷ ପରେ । ଇଭମଧ୍ଷରର୍
ଢଦ୍ବରଶ୍ରିନର ଧାଗ୍ଵ ୧ର୍ଘକାଲ ଇଚମ୍ତଚଃ ଅଣ୍ତାଲ ବକଣିର ବହୁକ୍ଥ୍ବଲ୍ ।
ଢାପବର୍ ନହ୍ବାର ଏକ ସ୍ରଚଣ୍ଡ ବସ୍ଧବ ପର ପୃଥ୍ଵବୀ ସ୍ତୁଣ୍ତରର୍ ସେମାନେ
ବିନ୍ଫୋରତ ହୋକିଥଲେ ।
୭୧
ଅଭିକାସ୍ତ୍ ସଗ୍ବସୃପମ୍ଭାନଙ୍କର ପୁଗ ସରଆସିଲ୍ବଦେବଳଲେ ବନ୍ଧ ଵାଚକସିଆସ'
କାଲପର୍ଧଧ୍ଵ ଭଗରେ ଏହ ଘନା ଘହୁଥ୍ଲ୍ । କୁସୂମିର୍ ଉର୍ଭ ଦମା ନର୍କର
ଆବିପ୍ନ୍ ବର୍ ଅବ୍ୟବଦ୍ଦୁଭ ପ୍ଵବଂରୁ ମଣିଷର୍ ପୂବ ସୁରୂଷ ଅର୍ଥୀନ୍ତ୍ କବବାସ୍ତ ରକ୍ତ
ବଶିଷ୍ଟ୍ ସ୍ତ ନ୍ୟପାସ୍ଟ୍ୀଂଜ୍ଜାବମାଟ୍ନ ଥଲେ ଆକାରର ମୂ ଷାପର୍ଜ ଚଗ୍ରୁଃ ଓ ସଂଖ୍ୟାରେ
ମ୍ପଲ୍ । ସେମାନେ ଗଛରେ ଓ ଗଛ ମୂଲର୍ କୁଦାମ୍ାନଙ୍କବର ଲୂଚ ରହୁଥ୍ନଲେ ।
ମାଂସାଣୀ ଦାନ୍ତଥ୍ବବା ଝିଵଘିଡ୍ପ ପର୍ ଅଲ୍ ବକଟଇଳ ପଞ୍ଚୀ ଟ୍ରସଚେବବଲେ
ଜ୍ଞ୍ଜବାରେ ଖୁବ୍ ଲୁଣଲ ଳ ଥ୍ବଚଲ୍ ? ଚାର୍କର୍ ଲସ୍ପ୍ଯର୍ ପହ୍ରମ୍ଜୁବାର୍ କ୍ଷମତା
ମଧ୍ୟ ଜ୍ଣାଥ୍ବବାରୁ ଅଖାଡୁଆ ଗ୍ବବରେ ବଡଣା ଟାପ୍ ସେମାନେ ବ୍ୁଦାରୁ
ଝୋପକୁ ଉଡ଼ି ସାଜ୍ବଥ୍ବତଲେ । ସେ ସକ ଗ୍ରୁଦା ଚଝାାପ କାଲ ସ୍ଫୋଇରେ ବଳ୍୍ନ
ବହ୍ଘାଇ ସାଇଛ୍ଥ । ଚସସବ୍ତୁ ନଗଣ୍ଯ ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କ ମଧରୁ ବକଦ୍ଵ ବହ୍ନବଲ
ଜ୍ର୍ଚୈଣ ବସାଗ୍ୟ ପ୍ରଭିଭ୍ଵର୍ ପର୍ଚସ୍ତ ଦେଲ ନ ଅଝିଲ୍ । ସସଚ୍ତଇବିବଲଲୁ
ସ୍ତ ନ୍ୟୟାସ୍ତ୍ୀ ମାଦମ୍ଭାବଟଳ ଚକରେ ବକାଡ଼ ବର୍ଷ ଜୀଲି ସାଶଥ୍ବବଲ୍ କ୍ତ ସେମାନେ
ଅଭିକାସ୍ଟ ସସ୍ଵୀସୃପମାନର୍କର୍ ଗ୍ରସ୍କାଚଚଲେ ଗ୍ରାସ୍ତ୍ ଅଦେଖା ରହୁଥ୍ବଲେ । ସର
କହ୍ଦ୍ନାଲୁ ଗଲେ ବଡ଼ ମୂଷା ଆକାରର ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କର ଚଗ୍ରୁଵ ଚଦହ୍ନ ଭଇରେ
ମଣିଷ ର୍ଣ ` ର ସମ୍ଭ୍ରାବଳା ଆର୍ବ୍ଵସ୍ଟ୍ ଜ୍ପନ୍ୟା ସଟ୍ର୍ ବସ୍ତି ଇ ଚବାଢଲବର ଥ୍ରବା
ବଦିଉ୍ୟପଣ ଲୁଚ ଥ୍ବଲ୍ଵ ।
ଏଥର୍ ଚସ କାଲର୍ ପଞ୍ପୀମ୍ମାନଙ୍କ ବଷ୍ଣସ୍ଟ୍ଟର୍ କଛି କୁଦ୍ଘା ସାଜ୍ ।
ଅଭିକା୍କ୍ ସସ୍ଵାସ୍କପ ଜାଖସ୍୍ ହେବ ଲ୍ହୈ, ` ଚ୫ଗଵଡ୍ଯାକ୍ଡଲସ୍/ ମାବନ ପଞ୍ଷୀ-
ମାନଙ୍କ ସଗୋଯ୍ଷ ଥିଲେ । ସେମାନେ ଅଧ୍ଵକରର୍ ଭଲ୍ ସ୍ବବରେ ଏବଂ ବେଶୀଡ଼ୁର୍
ଜଡ଼ ପାରୁଥ୍ଟିଲ୍ । ସ୍ତନ୍ଯପାସ୍ଟୀ ଜୀବମାନଙ୍କ ଦେହ୍ନ, ଫସ୍ଥାନ ସହ୍ବର ଟସ କାଲର୍
ପକ୍ଷୀମାନଙ୍କର ମାନ୍ଥ ଚଗାଝିଏ ସାଦୃଶ୍ୟ ଥ୍ଵଲ୍ଵ । ବସମାଚଚନ ମଧ୍ଯ କବାଷ୍ଣ ରକ୍ତ
ସମ୍ପାଲଳ ଓ ଚକ୍ଜଳ୍ଞଭ ଚାପନସ୍ବନ୍ତ୍ଵଣର୍ ଚକୌଣନ୍ଞ ଉ୍ର୍ଭାଦଳ କରିଥଚଲ୍ । ଇଥାପି
ପରଗ୍ୁଞ୍ଜକ ଛଣ୍ଡାଲ ଚଳିଲେ ବସଇ ପଞ୍ଷୀମାଚନ ଦଶ୍ଥୁରଲେ ୫କଏ ଅଖାଡୁଆ
ଧର୍ଣର କୁ ଣୀ ଝିଢ଼ଠିବ଼ ପର |
କ୍ନ୍ୁ ପଞ୍ଷୀ ବା ପ୍ତ ନ୍ଯପାୟ୍ଵମୀ ମାୀବଙ୍କ ମଧରେ ବକହ୍ନ ଚହ୍ରଲେ, ଚସପଣ୍ଠ
ବଦଖାସା ଉ୍ନଥ୍ବରଲ୍ ସ୍ରକ୍ୃଢରେ ଚାହା ନଥ୍ରଚଲେ । ଚସମ୍ଭାବନ ଫୁଲ୍ର୍ ୟୁଗଲୁ
୭୬
ଅପେକ୍ଷା କଣ୍ଥିଲେ | ଫ୍ଲର ଆବର୍ଭାଳ ସବଙ୍ଗ ସବଙ୍କଂ ଆସି ଥ୍ବଲ୍ ସାହାଲୁ
ଆମ୍ଭେ ବହନ ବିବାଲ୍ ଜାଣ -- ଅର୍ଥାଭ୍ ଚଖାଲ ଭଚରେ ଥ୍ରବା 'ନଞ୍ଜ । ଏହାର
ଅଚପକ୍ଷାତରେ ଚସମାଚନ ଥୁବଲ । ପର୍ବର୍ଜୀ ଯୁଗଟର୍ ଟରଭ୍ୁଲିମାନଙ୍କରେ
ବହୁ ଘାଣିଚଲ ଉତ୍ଜଛନ୍ତ । ସେଇସବ୍ୁ ଗରଭ୍ଜୁକିମାନଙ୍କରେ ଚସକାଲରେ
କ୍ରୁଲୁଥ୍୍ଲେ ଦେଲ୍ଯାକ୍ତୃଭଥ ବାଦୁଡ଼ପକ୍ଷ ପର୍ ଚଡଣା ଥ୍ରବା ସରମୃପମାନେ ୨
ବସମାଚନ ମାଛ ଖାଜ୍ରଥୁଲେ । ଚଗାଡ଼ଏ “ଦଡେଣାର ପ୍ରାନ୍ତରୁ ଅନ୍ଯ ଡଝଡେଣାର୍
ସ୍ତାନ୍ତ ପର୍ପାନ୍ତ ଢାଙ୍କର ଚଜ୍ତଡ଼ା ଥଲ୍ଵ୍ ଅଠଠେଇଣ ସ୍ଃା ମାନ୍ତ !
କ୍ତଲଭୁମ୍ଭି ଛଡ଼ା ଭୁଗ୍ବ୍ରଗର୍ ଅଦ୍ଭକ୍ତ ର୍ରେ ଦେଖାଯସାତଉ୍ତଥ୍ବଲ୍ବ ଚକବଲ
“ପାଇନ” ଓ 'ଫାର,' କାଗସ୍ ଗଛବରପର ଜଙ୍ଲର୍ ବିରଚିକର ଦୃଶ୍ଯ |
ସବ୍ଦୁଆବଡ଼ ଥ୍ବଲ୍ ଗାଲ୍ ସସେଇସର୍ତୁ ଗଛର ଆନ୍ଧମ୍ଭ ବନ, ଚକାଣବର୍ଶିଷ୍ଣ ଅସସଖ୍ୟ
ଙ୍ଲ । ଘାସ ନଥ୍ରବା ଅନାକୃଚ୍ ପୃଥ୍ବବାପୃଷ୍ଣଟର ଅବାଧରେ ଝରପଡୁଥଲ ଚସଇ
ସକ୍କୁ ଗଛରୁ ବହନ ସବ୍ତୁ । ଅଦ୍ଜ ଥିଲେ ଆକାଗଚୁମ୍ବୀ “ସକୋସ୍ବାଂ
ଗଛମାନ । ଅବଶ୍ୟ, ଚସକାଲର ସୃଥୁବୀର ଏକ ଆଚବଦନ ଆମ ମନକୁ ଚୁଲି
ଯାଣିଥା ନ୍ଥ। । କର୍ରୁ ଚାଡ଼଼ା ଥ୍ବିଲ୍ଵ ଦାଳସାସ୍ତ ଜଗତର୍ ଆବବଦଳ । ଚସ ଜଚଭ
ସେନ୍ଦରପର ଧୀଚର୍ ଧଂଚର୍ ଗଭ କରୁଥଲ୍ଵ ୭ସେପର୍ ଧୀଚର ଗଛ ମ ନଙ୍କର ଗଣ୍ତ `
ଭରେ ଟସ କାଳର ଅଭିକାସ୍ତ୍ ସଗ୍ବସକୃପମାଚନ ଗ୍ଵାଜଙ୍ରୀସ୍କ୍ ମହ୍ରୁମା ସହରର
ପଦଗ୍ଟରଣ କରୁଥିଲେ ।
ଉଦ୍ଧର ଆମେରିକାର କାଲ୍ଫୋସ୍ତି ଆ ଅଞ୍ମଲର୍ ସମ୍ପଦ ଇଵଟଚର ଆଜ୍ଞ
ମଧ୍ଯ ବଜାସ୍କ ରହ୍ମଥ୍ିବା “ରେଡ୍ ଜଡ୍ଥ୍ ଗଛର ଘଞ୍ଚ ବନସ୍ତ ଘଣ୍ି ଚସକାଲର
ସେଇ ଗଛରୁଡ଼ାକ ଥ୍ବଲ୍ବ ସୃପ୍ରାଚୀନ ଓ ଅଭିକାସ୍ଠ । ଚସଗୁଡ଼ାକ ଖବ୍ ଧୀବର
ବଢ଼ୁଥ୍ବଲେ । ସକବ୍ରୁଅଚଡ଼ ଥିଲ୍ବ ଖାଲ ସିଧାସଳଖ ଉପରକୁ ଭ୍ରଠିସାଇଥ୍ବବା
ଅଞ୍ଚଲ, ବରଣ୍ତକର ସକ୍ସୃଜର ସମାଟ୍ଗ୍ଵହ୍ନ । ଚସ ପର୍ୟାନ୍ତ ଘାସ୍ର କଲ୍ଲଜ' ନଥାଏ;
ସୂର୍ଫକୁ ର୍ୁଦିଣ୍ବବା ବସ୍ତୀଷ୍ଜ ସମ୍ଭଲ ଭୁମ୍ବି ମଧ ନଥ୍ବଲ୍ । ଘାସଭୁଲିରେ
ବାଚାଇର ଗୋଡ଼ଚଲ ଜ୍କିମାର୍ଲ୍ ସର ଡେଇଜୀ' ଫୁୁଲର୍ _ ଗ୍ରେଃ
ବନ୍ଦନାଚନ ମଧ୍ଯ ଚଦଖାସାଜ୍ ନଣ୍ବଲ । ସେକାଲର ଦୃଶ୍ଯଚର ବେଚ୍ଭଯ
ଅଚଦୀ ନଥ୍ବଲ୍ବ । ପ୍ରକ୍ତଭଚ ର ଚାହ୍ନା ଥ୍ବଲ୍ଵ ଏକ ଚଦିର୍ଯଗ୍ଵଜ୍ୟ ।
୭୩
ସେଇ ସୁଦୂର ଅଚଚ ଯୁଗରୁ ସୃଥ୍ଵଶ୍ୀ ୧ସ ଚକଟଉ ବଦଳନ୍ଥି ସେ
ବିଷସ୍ତଟରେ ଚମାର୍ ଦ୍ଦୂଦ୍ବବାଧ ବହ୍ଘାଇକ୍ରି ଏଇ ଚକରେକ୍ତନ ପ୍ରର୍ଦେ ଏକ
ଗୃଭରେ | ସେ ର୍ଭରରେ ମାର୍ ରହିବା ଘଟର ହଠାଉ୍ ବମାର ଜଦ ସ୍ବଜ୍ଞଗଳା
ଏକ ଅଜଣା ଣଦଦରରେ । ମୂଷାର ଗ୍ଟଲର୍ରୁଲ ବା ପଵାର୍ ସବଙ୍କାଚଳ ଣବ୍ଦ ପରି
ଏହ୍ରା ସାମ୍ଭାନ୍ୟ ଏକ ଆବାଳ ନଥ୍ବଲ୍ବ। ମଦଦ ଗ୍ରାସ ଜ୍ବପବର୍ ଅମସ୍ପା ବଧାନ ଚଗାଡ଼
ପଡ୍ଜିବିଲ୍ ଗୁଣ୍ଡ ଗୁଣ୍ଡ ହ୍ରୋଇ ଫାଵ୍ ଗ୍ରାର୍ସଂ ସିବାର ଣବ୍ଦ ପଶ୍ଚ ଏହା ଏକ ବଜାର
ଆବାଳ ଥ୍ରଲ । ଦ୍ରଠାଚ୍ ଦ୍ଦଦରୁ ଉଠି ଦମ୍ବ ବନ୍ଦ କଶ ଚଣସଟର ପଡ୍ଜିର୍୍ଧଲ୍ ।
ଜଳଣ୍ଟ 'ଇ ବଢ଼ାଇ ଅବ୍ରପକ୍ଷା କଲ୍ ଆଜ୍ଠ ଗାଏ ମଦଦ ଣଦଦ ଶୁଣ୍ଳିବ୍ତ ବିବାଲ୍ ;
କର୍ତୁ ଆନ୍ ପଦ ଶବ୍ଦ ଣୁଭ୍ଲ୍ ନାହି ।
ଉକଃ ଭ୍କଣ୍ଠା ସହ ନପାର ମୁଁ ଆଲୁଅ ଜଲାଇ ଏକ ବଝଗ୍ବରୁ ଅନ୍ୟ
ଚଖଗ୍ବଲୁ ଗଲ୍ଠ-ସିର୍ଚଂ ଡଚଲ, ବଚୀକ ଉବଲ ନଘା କର ଅନାଇଲ୍ ।
କିଛ ବହଟଲେ ଓଲଵପାଲଵ ବହ୍ବାଇଥ୍ରବା ମନ୍ତନ ବିହ୍ନଲ୍ନ ନାହି, ମୋର୍ ରକ୍ଗ୍ଵଲ୍ବ
ସରରେ ବମଜଆ ଉପରେ ହରଇକୁକ ବଦହ୍ପୋାଇ ମୁଁ ଠିଆ ଦହହ୍ବୋଇ ରହ୍ବଲ୍ । ହ୍ରଠାଚ୍
ବମାର୍ ଆସି ପଞ୍ଲା କାରେ୍ ଭପରେ | ଚସଠାରେ ମୁଁ ବଦସିଲ ଚଗାଛଏ
ବବୋଢାମ୍ଭ ଆଳାର୍ର୍ ଜମ୍ମଷ । ରାହ୍ରା ଚସପରି ହଣ, ବସହ୍ଦୁୂପରି ପାଲଣ
ହୋଇଥ୍ଲ୍ ପରି ଚକ୍ଚକ୍ କରୁଥ୍ବଲ୍ । ସାବଧାନରେ ଅନାଉଞ୍ଚବା ଗ୍ରେଵ ଗ୍ରେଵ
ଆଖି ଉଲ୍ଳ ବସଇ କଳିଷର ଆହୁୁର୍ ବକେକ, ବସଗ୍ବର୍ ଦୈର୍ଦ୍ୟ ବଗ୍ଵବର୍
ବିଞ୍ଚି ବହ୍ଧାଇ ଚକ୍ଳକ କରୁଥାନ୍ତ ଓ ବମା ଆବିଡ଼ ଅନାତ୍୍ଥାନ୍ତ। ମୁ ଲୁଝିପାଲ୍
ବସ ବଗାଵିଏ ବସୁ .ଭ୍ପଟର ରଖା ବହାଇଥ୍ବବା “ପାଇନ୍? ଗଛର ବଳାଣାକୃଭ
ଗୁଚ୍ଛ ଫୃଝୁ ସାଇ କଫ ଵରୁଲ ଜ୍ପରର୍ ବଞ୍ଚ ବହାଇସାଇଛି । ନଣ୍ତୃସ୍ଟ୍ ବସଇ
ବଘ୍ଝୁଁଃ ଫାନ୍ପ ସାଇ ଆବାଳ କଣନଥ୍ବଲ୍ । ବମାର ଖ୍କ୍ ନକଵରେ ମୁଁ ଦେଖିଲ
ଦୂଇ ଚଗାନ୍ତ ଉଉଲ୍୍ଉ୍ ସଗ୍ପୃକ ଡିଚାର ଅଂଶ । ବସ ଦୁଇଝ ନୁ ବସାକୁ
ଗୋ ଏ ବୀଜକୋଷ ବହ୍ଲାଇପାରେ କି ନାହି ରାହ୍ନା _ ଦେଖିବାକୁ ଯୁ ଚଚକ୍ତ୍ତା
କଲ୍ । ଟୋ ଡ଼ ବହ୍ପାଇ ବସ ଦୂଇ ଅଂଶ ପରସ୍ପର ବର୍ଛି ନ୍ନ ରହ୍ରବାରୁ ମଲ ଡାକୁ
ଝଯାଡ଼ି ପାର୍ଲ୍ ନାହି ।
ଭାପରେ ବଗାଢ଼ ଏ ବଚସ୍ହ୍ପାରଟର୍ ଉଲସଞ୍ଜ ମୁଁ ସେଇ ଗ୍ଵଭର୍ ଅଣାନ୍ତର୍
କାରଣ ଝଖାଜ ପାଇଲ୍ । ଚିନ ଦୁଇକ୍ଦ୍ରନ ଆଗରେ ମୁଁ, “ଇୟ୍ଵ୍ଷ୍ଣ୍ମାରିଆ” ଲ୍ଢାର୍
୭୪
ବକେଚେକ ମଞ୍ଜି ଉଗ୍ବ ଖୋଲ ଆଣି ପେବ୍ଡ଼ରର୍ରେ ରଖିଥିଲ୍ । ୧କର୍ତି ସିଆଲରେ
ସେମାନେ ସେଇ ମଧ ଗ୍ଵଯ୍ଥ ଲୁ ବାଛୁ ନେଇଥ୍ବଲେ ଫାନ୍ପଯାଇ ଘରମାଗ୍ସ୍ ଜଜର
ପ୍ରାଵଉଣ୍ଡାର ଓଜାଞ୍ଜ ବଦବାଲୁ । ଏକ ନଦିସ୍ଟ ଚ୍ଥାଳରରେ ବଛ୭, ମୂଲରେ
ଶୃଙ୍ଖଳଭ, ଚଲକ୍ ଣଣ୍ତସ୍ସ୍ନ, ଗଛଝିଏ ଅଚଳନ୍ତ ହେଲେ କଅଣ ବହବ, ରାହ୍ନା
ଶୁନରେ ଜଜର୍ ଦାସ୍ଟ୍ରାଦଙ୍କୁ ସଙ୍ଗଂ ଦେବାର୍ ୧କୌଣଲ ଆସ୍ଟ୍ରଦ୍ଧ୍ କଣ୍ଠଥାଏ ।
ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ମୋର୍ ଆଗ. ସାମ୍ବନାରେ ଝଖଲଗଲ୍ଵ, ପବନଚର୍ ମାଡ଼୍ ଧ୍ରବା
ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଜ୍ନେନ୍ଯ ପଣ ଅର୍କ ଗଛର୍ କଢ଼ରୁ କଣିକା ସକ୍ତୁ ; ର୍ବରପଃର୍ ବାଲ୍
ଭୁଳିରେ ଥବା ଜ୍ଭ ଦମାନଙ୍କର ଆର୍ଶ ପର ଆଲ୍ଙ୍ଗନଟର୍ ସେମାନେ ଆବକ
ଦ୍ରେଜ୍ରଥାନ୍ତ । ଜ୍ଵ୍ବର ଆଟମରିକାର ଟସ୍ତଆର୍ ଭୂଣଭୁଲିରେ କଟ୍ସ୍୍ରାଵ୍ଂ
ନାମ୍ଭକ କୁଲ୍ଲୁର୍ ଜାଟସ୍ଟ୍ ଜନ୍ତୁର ଲାଞ୍ଜସର ଲଗି ରଦ୍ଧଥ୍ଵବା ବହୁନ, ଶିକାସୀ-
ମାନଙ୍କ କୋୌଃରେ ବଢି ଦହ୍ଲାଇଥ୍ଵରବା ବହ୍ପନନ ପଟ୍ଟପାଲ ପରି ପଳନଟର୍
ବ୍ୟାପୁଥ୍ବବା 'ଥସ୍ଲ ” ନାମକ କଣ୍ଟା ୧ଝୋପର ବହନ ¬ ଏ ସମସ୍ତେ ପ୍ରାଣର
ସଂକରର୍ଥ ପରଧ୍ଵ ଡେଲି ଜସ୍ହୀ ହେତ୍ନଥ୍ବଲେେ । ଉଥାପି, ପ୍ରଥମରୁ ଡାଙ୍କର ଏପର
କ୍ଷିମଢା ନ ଥିଲ୍ବ ୨ ଅସରମ୍ଭ ଜ୍ଦ୍ଯମ ଓ ପରୀକ୍ଷା ନସ୍ଵ୍ଷ୍ୟା ଜରିଆଚର୍ ୧ସମ୍ଭାଳନ
ଏ ଶଣି ଅଜିଥ୍ବଲେ ।
ପୁଗ୍ଲକାଳଚର୍ ଚଳୋଣାକଳ୍ତଭ୍ର “ପାଇନ୍'ଗଛର କାଭମାଳନ୍କଚରେ ଚସତ୍
ସକ୍ତୁ ମଞ୍ଜୁ ପବନରୁ ଚଲେ ଖସି ଥ୍ବଚଲ ଭାହା ଚସତ୍ତିଠାରେ ପଡ଼ିଥିଲେ
ସେଦ୍ନଠାରେ ରି ରଢ୍ଜ ସାଇଥ୍ଲେ । କନ୍ତୁ ଚାଙ୍କର୍ ଆଧୁଜ ଳ ଆଭ୍ଲୀସ୍ଟ୍ ଚହବବଲହ୍ନୈ
ଚମାର୍ କାର୍ ଜ୍ରପଚର୍ ପଡିଥ୍ବା ବହନମାନ ସେପରି ନଥ୍ବଲେ । ଏମାନେ
କ୍ରୁଲନ୍ତ୍ରା ବହ୍ଧନ । ଏଇ କଥା କ୍ରକ୍ଧୁ ପ୍ରର୍ୁ ମୂଁ ପରକ୍ତଳ ବାହ୍ଲାରର ସାଇ ଅନ୍ଯ
ବକେଇ ଜାଟରସ୍ହ ମନ୍ତ ଖୋଲ ସଂଗ୍ରହ୍ମ କର ଆଖିଲ୍ ; ; ଚସଥରୁ କାହାର ଆକାର
ଆଙ୍କୁଣ ପରି ୧, ଅନ୍ଯ ୧୫୭୭କ ବଚ୍ଛ। ଆକାରର, ସୁଣି କେଚଇକ୍ଦ
ଦେହ୍ରଝର୍ ବଡଣା ମଧୟ .ଲଗିଥ୍ବଲ୍ବ । ପ୍ରଚଚ୍ୟକଳ୍ଛ ଥ୍ଗଲ୍ ସୁଷ୍ଣୁଇ ଗଛ୍ଛର ଫଲ
ଅଥାତ୍ଭ ପ୍ରକ୍ତଭ “ଅଙ୍ଗ ? ଓମୁର୍ମ୍' । ସେ ଗୁଡ଼ିକୁ ମୁ ବେର୍ମୁଲ୍ ଉପରେ
ଧାଡ଼ି ଧାଞ କର୍ ରଖିଲ୍ । ପ୍ରଂଭ୍ୟେକଚ଼ ଥ୍ରଲ୍ନ ଏକ ପ୍ରାଵଭଗ୍ଵ ବଢ଼କା । ଏହ୍ନା୍ଦ
ମଧ୍ଯଚର୍ ଝସତ୍ତି ରହ୍ରସ୍ଯୀ ସଞ୍ଚିତ ଥ୍ବଲ୍ବ ଚାହ୍ନାହ୍ବି ସେଇ ସୁଦୂର୍ ଅଖଚର୍
୭୫.
ଚନଃାକେସିଆସ୍' ଯୁଗର୍ ବଦିଷ୍କାର୍ଣ ଘାଇ ଥଲ୍ର ଏବଂ ଦଶକୋଝି ବର୍ଷ
ଆଗଟର୍ ସସତ୍ି ପରିବଣ୍ଜିଳ ଆସଣିଥ୍ଵଲ୍ ଚାହା ଆମ୍ଭ ଗ୍ରହ୍ମର୍ ସୁଖଣୀ ବଦଦଲାଇ
ବଦଇଥଲ୍ବ । ଚସଥ୍ଵରୁ ଚଗାହ୍ପଏ ବାଲୁଙ୍ଫା ଘାସର୍ ବୀଜର୍ ଡ୍ରର୍ଣୀଲ ବଶେଷ୍ଥ
¥ାଣ ଥଲା ; ଢାହାକଲୁ କେମ୍ଫ୍ କେମୁ ମୁଁ ଗସ୍ର ସ୍ବାବରେ ଚନା କଲ୍ ଯେ
ଏହ୍ଲପର ଚକୌଣସି ଆଣ୍ରିସ୍ତ୍ରେ ଭବନ ମଣିଷର୍ ସତ୍ବ ମଧ୍ୟ ଲୁଚିଥ୍ଵଲ୍ବ ।
ଂଡ଼ାଇବନାସସୋର, 'ମାନବ୍ ସୁଗର ବଣିଷ ଆଡ଼କୁ ଏକ କଞ୍ଚା ଉ୍ଚ୍ଚ-
ଭୁମିବରେ ପ୍ରଥମ ସେଉଁ ଫ୍ଲ ଫୁଵିଥ୍ବଲେ ବସଥ୍ବରେ ବକୀଣସି କହ୍ବାନା ନଥ୍ବଲ୍ ।
କୋଣାକ୍ସଭ୍ତ ଆଜ୍ଢମ “ପାଇନ୍” ପଞ୍ଚିବ ସହଇ ତାଙ୍କର୍ ନକଵ ମଥୟର୍କ ଥ୍ବଲ୍୍ ।
ତ୍ଉସ୍ଟ୍ କର୍ନ୍ତ ଥିଲେ ପବନ ଢାଞ୍ଜଇ ପଗ୍ଵଗରୁ । ଏହା ଏକ ନଗଣ୍ୟ ଧର୍ଣର
ଫ୍ଲ ଥିଲ୍ ୨? କାରଣ, ପର୍ଵଗ ବହ୍ଧରଚନବା ପାଇଁ ବାହଳ _ ଦ୍ରସାବରର୍ ପବନ
ଅପେଣ୍ଜା ଚଢ଼େଇ ଓ କା ପଚରଙ୍ଗ ଜ୍ଵପଟର୍ ବସ ବବଶି ନ୍ତ ରୁପରେ ନର୍
କଟ୍ସାଇପାରେ ଡାହ୍ମା ଏହ୍ଲାରୁ ଅଜଣା ଥ୍ବଲ୍ବ । ବକବଲ ପଦନର୍ ଅନଣ୍ତ
ସାଚାସ୍କାଚ ଜ୍ରପରେ ନଉଁର୍ କର ଏହା ନିଜର ପର୍ଵଗ କଲ ଶ୍ମୁଧ୍ଲ୍ବ ଅଥବା ଅଳ୍ୟର୍
ଘଗ୍ବଗ ସଗ୍ରହ୍ମ କରୁଥଲ୍ଵ । କଃ ମତଙ୍ଗ ଚଯତ୍ଚିଠାରରେ ବିରଲ, ବସଇ ସକ
ଅମ୍ପଲବରେ ଏବବ ମଧ୍ଯ ଅଟ୍ରନକ ଗଛ ଏକ୍ଧ୍ ପ୍ରନ୍ଥ ସ୍ତ୍ରା ଅବଲମ୍ବ ଳ କରନ୍ତ । ଭଥାଣି
ଫ୍ଲ ଏବଂ ଚସଥ୍ବରୁ ଜାଇ ବଦହ୍ୟଳ ଚସ ଯୂଗର ସମଜ୍ମୀଦ ଜଗଚଚଚର ଏକ
ଗସ୍ତ୍୍ର ନ୍ଵଇନକ୍ ଆମ୍ମଦାମ୍ଭ କରଥ୍ବଲ୍ଵ, ଏହ୍ଘା ନା ସନ୍ଦେହ ।
ଜୁର୍ଭଦ ଜଗଭର ଏକ୍ଗ ଘଵଣା ଏକ ନ୍ଦ୍ରସାବରେ ପ୍ରାଣୀ ଜଗର ବକାଣ
ସକ୍ପଭ ସମୀଲ୍ ଗ୍ଲ । ମଣିଷ ବା ଜରୁଣିଶୁ ବଞ୍ଚି ରହ୍ମମ୍ ଉଲ ଶକ୍ତ ସମଞ୍ପସ୍ତ ନ
କରିବା ପର୍ୟାନ୍ତ ମାସ ମାସ ଧରି ଜନର୍ମ ଜଠର୍ ଭ୍ଚରର ପ୍ତନ୍ଯପାସ୍ତୀ ଜୀବଙ୍କ
ଭଣ ସସନ୍ଧେ ରଖାହ୍ନୋଇ ଥାଏ । ଟସ କୂଲଳାରେ ବଗ୍ଟର୍ କଲେ, ବାହ୍ମାରେ
ଥୁବା ମାନ୍ଥ ଅଣ୍ଡାର ଜଂଇବାର୍ ସୂବସୋଗ ` ପ୍ବଲ୍ପ ବାଲ୍ କହ୍ଧବାଲୁ
ହେବ । ସୂଢ୍ଚଗ୍ଵଂ ସ୍ତନ୍ଯପାସ୍ଟ୍ୀଙ୍କ କ୍ଷେତରେ ଉ,,ଣର ଅପଚସ୍ତ ନ୍ୁଏ କମ୍ ।
ଫ୍ଲ ଫ୍ଝୁଥ୍ବା ଚନ୍ତଙ୍କ କ୍ଷେ୍ଚଦର୍ ମଧ ଏହ୍ଜା ଅନୁଗୂଘ । ସୃଷ୍ଟ ର୍ ଆରମ୍ଭରେ
ପହଁ ରୂ ଥିବା ସୁଂ ବର୍ଯ ଗୋଵିଏ ଚଗୋଶିଏ ବକୋଷଠରେ ଗର୍ଭ।ଧାଳ କକ୍ୁଥିଲେ ।
୧ ସଇ ସକ୍ଖୁ ଆନ୍ଦମ୍ଭ ବରଣ୍ଠ ନକଲ ଶୀଘ ବସ୍ତାର୍ କରି ପାରୁ ନଥ୍ରଲେ । ସୁଣି,
୬୬
ଜାବନ ସଂଗ୍ରାମରେ ଲର୍ଚ଼ ବା ସକାବଣ ଟମ୍ରରୁହ ଗ୍ଭଗ୍ବ ଗଛର୍ ମଧ୍ଯ ମାବମା ଣଣ୍ଡର୍
ଜ୍ଞସ୍ଵ ଜଣା ଥ୍ବମ୍ବ | ତଳଜର୍ ଏକକ ଜ୍ଵଦ୍ୟମରେ ବସ ସାହା କଛି ଖାଦ୍ୟ ସଂଗ୍ରହ
କରୁଥିଲ ସିନା ? ମାନ ବିକଛ ଚାହ୍ରାଲୁ ଆହ୍ଲାର୍ ଯୋଗାଉ୍ ନଥ୍ବଲ୍ ।
ଏହ୍ନାର୍ ବପସଵାଇ ସ୍ବବଚର, ସାହାକୁ ସକୁଳଚର ଲ୍ମୁସୂମିକ ଗଛ ଲୁହା ଏ
( ' ଆର୍କ ଓଁର ନ'ର୍ ଅରକ ଅର୍ଥ __ ‹ ° ଝୋଲ ଭଚଇଚଚର୍ ଥିବା ସୀଜ” )
ବସ ଗୂଡ଼କର ଫୁଲର୍ ରୁକୁରେ ବ୍ୀଳଝିଏ କନ୍ମାଉ୍୍ ଧ୍ବଲ୍ବ । ସେଇ ବୀଳ
ବାହାର୍ର୍ ଆର୍ଦ୍ § ଲାର୍ ଅଧୀନ ଜ୍ ଥ୍ବମ୍ବ ; ଚାହ୍ପାର ବକାଣ ସୁରୁ ବହ୍ବଜ୍ୱ୍ଵମ୍ବ
ଝର ପରି ସର୍ଗ କଣିକା ୧ଖନ ଭଚରେ | ଗୃରିପଃର ରର ହୁ ବକସିଇ ବହଲା
ବବେଲ କୁ ବୀଜଡ଼ି ପୃର୍ଥି ରୁପେ ସକ୍ର ଜ ଏକ ଗଛର ଉ ,ଣ ବହାଇ ସାଣିଆଏ ।
ସାର୍ବାନ୍ ଖାଦ୍ଦୀର ଏକ ଉଣ୍ତ।ର୍ ଭଇରେ ଏହା ଆବକ୍ଞ ଚହାଇ ରହ୍ଦ୍ରଥାଏ ।
ଅଧ୍ଵକରୁ, “ଡ୍ୟାଣ୍ଡେଲ୍ଆନ୍' ବା 'ମିଲ୍କତ୍ଲଡ୍' ଜାଗସ୍ଵ ଗଛର୍ ବହ୍ରନ ପର
ଦୀଜର ଚଖାଲଚର ପକ୍ଷୀଯର୍ ଭଲ ଚନ୍ତୁ ଲଗଥ୍ବବାରୁ ଦମ୍ବକା ପବନରେ
ଅର୍ଥୀଭ୍ ବାୟୁ ଯ।ନରରେ ଏହା ମାଇଲ, ପରେ ମାଇଲ, ଅଭନମ କରି ପାରେ |
ବକେଇେକ ବୀଜରର୍ ଆଙ୍କୁଣ ଲବଥ୍ବବାରୁ ଚାହ୍ରା ସ୍ବ୍ବଲୁର ଅଥବା ଠେକୁଆର୍
ବଦେହବର୍ ଲଵଣିରହ୍ନ କାରେ । ଅଥବା, ବକେଲେକ ଚକାଲ ଜାତୀସ୍କ ଫଲର୍
ମଞ୍ଜି ପଣ ବୀଜ ର୍ସାଲ ଓ ଚକ୍କ୍କଷକ ର୍ସପଦ୍ଵାଗ୍ଵ୍ ଆବୃତ ଧ୍ବବାରୁ ଚବଢ଼ଇ-
ମାନଙ୍କୁ ଲୁଚ୍ଧ କରନ୍ତ ଏବଂ ହ୍ଳମ ନଦ୍ବୋଇ ଚାଙ୍କ ଜଠର୍ରୁ ବାହ୍ବାର ଘଞ୍ଜ
ଶ୍ୁନ୍ୟମାର୍ଗରେ ବହୁ ନୋଣ ଦୂରକୁ ଯାଇପାରନ୍ତ ।
ବଦେହ୍ବଚନ୍ତୁ ସମ୍ୃର୍ଧୀସ୍ବ ଏଇ ସକ୍ତୁ ଜ୍ଭାବନ ୧କୌଣଲର୍ ୧କଚଭ ଚସ
ବିଭନ୍ନ ଣାଖା ଭାହା କହ୍ନଲେ ନ ସରେ । ଅସୁଚଚପ୍ରବଂ “ଗ୍ବବତ୍ଵର ଗଛମ୍ଭାବନ
ବିସଚଢେଚବଳେ ଉଥାମ୍ୟମାଣ ଥ୍ବବଲେ । ଆଡ଼ସ୍ଟ୍ ଓ ଚିକାଣାକ୍ତତ “ପାଇନ୍' ଗୁଚ୍ଛ
ଅଥବା ସୁରୁଣା କାଲର ସସତ୍ତିସଗ୍ତୁ ଗଛ ରରେଣ୍ଡରୁ ବଢ଼ ଥ୍ଲେ-ଏମାବରନ
ସେତଞ୍ତସବ୍ତ୍ ପଣ୍ିବେଶମ୍ଭାନଙ୍କ ରେ ଷ୍ପଙ୍ବ କାଲରେ ପରି ନଥ୍ବରଲେ ଚସଇ ସବ୍ତ୍ର୍ ଅଜଣା
ମଣ୍ତୁଲମାନଙ୍କରେ ମଧ କୁଘୁମିଇ ' ଗଛମାଚନ ପଣିଲେ । ସୁସୁଣ୍ଡ ଓ ସସନ୍ତଭର
ରଞିଚ୍ଚ ମ୍ଜଂ ମଧ୍ୟରେଥ୍ଵବବା ଭ, /ଣ ବୂଷମାନେ ସବ୍ୁୁଠାଚର୍ ମୁଣ୍ତ ୧୫କଟଲ
ଏମାନଙ୍କ ସହ଼ତ ଅସମ ଘତଯୋଗଭାବର ହ୍ବାଣି ସାଇ ସୁଭୁଣା କାଲର୍ ବହୁ
୭୬
ଗଛ ଣଲ୍ଵେପ ପାଇଲେ୍ । କାରଣ ଚାଙ୍ବଦର୍ ପ୍ରଜଳଳ ପଛର ଆନ୍ପୁର ଆଜ୍ଞମ୍ବ
ଧର୍ଣର୍ ଥ୍ବଲ୍ଵ । ସର୍ଷିଭ ପରିବେଶମ୍ମାନଙ୍କଚ୍ରର୍ ବସମାବ୍ଦନ ଜିଜର ପ୍ରସାର୍କୁ
ସଙ୍କୁଚଇ କରି ରଖିଥ୍ବଲେ । ପ୍ରାଚୀନ ନଦର୍ଣଳପଣ୍ଚି ବଦିଲ୍ୟାକ୍ତତ୍ର “ର୍ଡ ତ୍ତଡ ୯
ଜୀାଗସ୍କ୍ କେଚେକ ଗଚ୍ଛ ବଞ୍ଚି ରହ୍ଵଧ୍ଵଲେ କରନ୍ତୁ ଅନ୍ୟମାନେ ପୃଗ୍ଵପୂର୍ ଲେପ
ପାଇଥିଲେ ।
ଦେଉ୍ୟଗ୍ଵଜ୍ୟ ବସଇବେବଲେ ଅଦ୍ମଶ୍ୟ ବହବା ଲୁ , ବସିଥ୍ବଲ୍ । ଜଙ୍ଗଲ,
ଜ୍ପର୍ୟକା ପ୍ରଭ୍ଟ୍ ଭରେ ଡେଲି ଜ୍ତଞ୍ଜ ଏଇ ଗଗ୍ର୍ରଃ ସ୍ଛ୍ରେଃ ମଞ୍ଜ ମାଚଳ ସସଠ୍ଜ କାଣ୍ଡ
ଘଵାଇଥ୍ଵରିଲ୍ ଚାହ୍ବା ଅବଶ୍ଚାମ୍ୟ ବହବଦଲବଦ୍ରେ ଏହ୍ଲା ନଣ୍ଗସ୍କ୍ ୧ସ ବସମାନଙ୍କର୍
ଖାପ ଖୁଆଇବାର ଣଣ୍ତ ଥ୍ବଲ୍ଵ ବ ସ୍ପୁସ୍ଟ୍କର୍ ଏବଂ ସୃଣ୍ଵବ୍ଧନ୍କୁ କାହ୍ନା ନୁଆ ଆମଦାଳା
ହ୍ବୋଇଥ୍ବଲ୍୍ । ଆଜ ଆମ୍ର୍ ସାର୍ ଜ୍ମୀବନଲ୍ଲୁ ଘେର ଏହାଙ୍କର୍ ପରିବବଣ ଏଚ
ଘୁପର୍ଚଚ ବୋଲ୍ ଆବମ ଏପରି ପ୍ର ` ସ୍ଟା ଜକର୍ କରୁନା ? ନଚେକ୍ତ୍୍ ଏହାଙ୍କର
କାଣ୍ଡ କାରଵାନାରେ ଆମେ ହଇକ୍ଦୁଛ ବଢ୍ବାଇ ସାଇଥାନ୍ତୁ । ସ୍କୁରୁଣା, ଅଡ଼ସ୍ଚ,
ଆକା ଣମ୍ପରର୍ଣୀ ଜଙ୍ଗଲର୍ ଜଗଇ ନ୍ତତେମ୍ଭ ବଦଲସାଇ ଏଠ ସସଠି ନାନା ଅଭ୍ଇ
ରଙ୍ଗସକ୍ତୁ ଦେଖା ବଦଲେ । ଟସସମାବଳ ଠାଏ ଠାଏ ଚକ୍ ଚକ୍ କରୁଥାନ୍ତ ; ସେ
ସକ୍ତୁରୁ ବାହାରିଲ୍ଵ ଅଜଣା ଅଣ୍ଠଣା ଫଲ,ଜଳୁଲ ତାବରେ ବଖାଦେଇ ବଢାଇଥିବା
ମଞ୍ଜ ` ଉ୍ି୍ ଚଗ୍ରୁ ଗ୍ରହ ଡବା । ଏହ୍ନାଠାରୁ ଏକଅଧ୍ଵକଜରୁସ୍ୀ ଜନଷ ସ୍ତ ଥ୍ବବବୀରେ
ସବ୍ବପ୍ରଥମ୍ଭ ବାହ୍ନର୍ ଧ୍ବଲ୍ । ଚାହ୍ରା ବହ୍ଜ୍ତକ୍ଥ ଘନନକ୍ତୁଭ ଖାଦ୍ଯ । ଆମ୍ବିଷାଣୀ
. ପନ୍ନଦଦ୍ଦ୍ମା ଅଭକାସ୍କ୍ ଜନ୍ତୁ ପ୍ରାଚାନ ଓ(ଡ଼ାଇବୋବସାର ୯ମାନଙ୍କ ଯୁଗଝର୍ ଏହ୍ଜା
ଅଦ୍ମଷ୍ଣପଂ ଓ ଅକଲ୍ୟାମସ୍ତ୍ ଥଲ୍ ।
ଭନର୍କମ୍ଭ ସୁ ଞର୍ଗୁ କୁସୁମିଭ ଉର୍ଭ ଦମ୍ବଭାନଙ୍କର୍ ପ୍ରଜନନ ପବ୍ଦର
ଜରିଆବର ଏଇ ଘନଳସଠୁର ଖାଦ୍ଯ ଭଞ୍ଷାର ବହଉ୍ଥଲ୍ ଏ ପ୍ରଥମଇଃ, ଫ୍ଲମ୍ଭାନଙ୍କର୍
ଲ୍େଭଳ୍ଜସ୍କ୍ ମହ୍ଧୁ ଓ ଘଗ୍ଗ-¬ ଏହା ରେଣୁ ସିଞ୍ବିବା ପାଇ କୀଃ ପରଇଙ୍ମାନଙ୍କୁ
ଆକ୍ତଣ୍ଣ କରୁଥ୍ବଲ୍ । ଏହାର ବସାଗୁ ୯ ଦ୍ବାମ୍ମିଂ ବାର୍ଢ଼ ଜାଦାସ୍ଵ ପଶ୍ଷୀ ଷ୍ଟ
ହେଉ୍ତଥ୍ଵବିଲ୍ ; ସବଭ ୧ସପରି ରନୁଝଚିଇ ଏହାର୍ଦର୍ ୭୧ଡଢଣା ଚସଇ ବଉଡଣା
ଝାପଡ଼ିଲେ ଆଶ୍ଛର୍ଫାଳଳକ ଗୁଣ୍ଠ ଗୁଣ୍ଡୁ ଶବ୍ଦ _ଡ଼ୁଏ | ଏମ୍ାଟ୍ରନ ଫୁଲମ୍ଭାନଙ୍କରେ
ଥୁବା ଚପାକ ଵାଇବାଲୁ ଉଲ୍ ପାଆନ୍ତ । ବୁଂଗସ୍କ୍ଵରଃ ବ୍ରଲ୍ଵଶ ବାଇଗଣ ପର୍
୭୮
ରସାଲ ଓ ବଲ୍ଭଳୟ୍ଠ ଫଲସକୁ - ଏମାନେ ଅପେଷାକ୍ତଡ ବଡ଼ ଆକଳାର୍ର
ଜନ୍ତୁଙ୍କୁ ଆକ୍ପୁଞ୍ଣ କରୁଥ୍ବଲେ । ଏଇସବୁ ଫଳ ଭଉଚର୍ ୫ଵାଣ ଝଖୋଲଇଚଲ
ମ୍ ଲୁଚ ରହୁଥ୍ବଲ୍ବ । ସାଗ୍ଵ ସ୍ପଥ୍ବବୀ ବ୍ଯାତି ଲୁପୁମିକ ଉର୍ଭ ଦମାଳସ୍ବର
ଏହ୍ନପର ଅବଶ୍ହାସ୍ଯ ବସ୍ତ୍ତୋାର୍ଣ ଗ୍ଭଲ୍ଥ୍ବଲ୍ନ ଠିକ୍ ଚସଷର ଆଅଧ୍ନଳକରମ
ପଛଭଟରେ ଗ୍ଭର୍ଷମାଚନ ଢାଭଲ୍ବ ବହନ ଜମିଟର ବରୁଣନ୍ତ ।
ସେଇ ବସଗ୍ଵଃ ବଟଷ୍ଫପାରଣ ଘଵଝୁଥ୍ଵଲ୍ବ ସବଂନ୍ଧ ପ୍ରାସ୍ତ୍ ଏକ ସମସ୍ତରେ ।
ଭୁଚାର୍ଵୁକ ଗ୍ରଷାରେ କଣ୍ପଦଦ୍ନଳ ଟସ, ହଠାତ ଥ୍ଯଙ୍ଗ ଓନ୍ସାର ମତ୍” ବା
କୁସୁମିକ ଉର୍ଭ ଦମାଚନ ସୃଥ୍ବବୀ ଅଧ୍ଲକାର କରି ଚଳଚଲ । ଆଳସାଏ ପ୍ରାସ୍ତ ଛଅ
ହଜାର୍ରୁ ଅଧ୍ଵକ ଜାଭର ଘାସ ଦଦଖା ସାଆନ୍ତ , କିନ୍ତୁ ଚସଚେବବଲେ
ଅନାବୂଚ ସୃଥ୍ବବୀରରେ ଘାସ ବଳେବଲ ଳଲ୍ଲ ବାଲୁ ଆରମ୍ଭ କର୍ଥ୍ଚଲେ । ନୂଆ ନ୍ଆ
ଗନ୍ରମାନଙ୍କରୂ ଉଡ୍ଥ୍ବଦଲ ମଞ୍ଚ” ଓ ଡାଙ୍କ ଭଲେ କଠିଣ ପ୍ରସ୍କ୍ଵାସଟର ଲମ୍ଥଚଲ
ଲତା ଓ କ୍ଦୁଦାମନେ ।
ଜନ୍ତୁମାନଙ୍କ ମୀବନ ଉପରେ ମଧ୍ଯ ଏଇ ବନ୍ଫ୍ରୋରଣର ପ୍ରପ୍ତ୍ବବ ପଡ୍ଜିଥ୍ଵଲ୍ ।
ନଆ ଉସ୍ପରୁ ମିଳ୍ଛସ୍ଵବା ଆହାର ଖାଇବାଲୁ ବଚଣୈଷ ଧରଣର କୀଃପଚଟଂ
ଜମ୍ବୁ ଧ୍ଲେ | ସେଥର ସଙ୍ଟଂ ସକେ ଚସମାବନ ନିଜର ଅଳଣାରରେ ଗଛ ମାନଙ୍କରେ
ପର୍ବଗ ବୋଳୁଥ୍ରଚଲେ । ସଂଖ୍ଯାରେ ଏବଂ ବଞ୍ଚଚର ଅଧ୍ବକରୁ ଅଧ୍ଵଳ ବଚନ
ଫ୍ଲସବ୍ତୁ ନମାଗର ସୁହୁଥାନ୍ତ । ଚ୧କବଉକ ଥ୍ଵବଲେ ମଲନ ରଙ୍ଗର, ଗ୍ବତଚର
ଫୁହୁଥିବା ଫ୍ଲ ; ସସମାଚିନ ପୃଥିବୀର ଫ୍ଲ ନ ଥିବା ପରି ମଚିଳନ ବହ଼ଉଥାନ୍ତର୍
ସନ୍ଧ୍ୟାର ଗ୍ରଇ ଅହାରରେ ଜୁଳ୍ପଜୁଳିଆ ଟପାକଙ୍କୁ ଆକ୍ଭୁଣ୍ଣ କରବା ତାଙ୍କର
ନଦଦେଣ ଥଲା । ଏପର କ, ବଦଗିବାକୁ ସ୍ଲପର ଚକରେକ ଅଅର୍କିଡ” ଗୁଚୁ
ବୁଲୁଥିବା ପୁରୁଷଙ୍କୁ ମୋନ୍ଧ୍ବବାଲୁ ଗୁଡ 5 ଆଣୀ ରୂପ ଧରିଥିଲେ । € ପହର
ଖଗ୍ଵିର ନିଆ ପର ଚକ୍ଚକ୍,କରୁଥିଲେ ଚକେଭେଳ ଲ୍ବଲରଇଂର ସ୍ଲକ ଅନ୍ଯ
ବଳେରେକ, ପଡ଼ିଆର୍ ଘାସ ଭଚତରରେ ନଣ୍ ରହ୍ଵ ମିଁଃମିବ଼ କରୁଥିଲେ । ସଲ-
ମାନଙ୍କ ବଦହରେ ଥବା ସନ୍ବପର୍ରଚ ଜଵିଲ ବ୍ଯବସ୍ଥା ଜରିଆରେ ଗୂଣୁ ଗୁଣୁ
ଦ୍ବେତ୍ରଥ୍ଵବା 'ଢାମିଂବାଡ଼ଟ ନାମକ ପଞୀମାନଙ୍କର୍ ସ୍ଥଭରେ ପର୍ବର ଛୁମ୍ଟା
ବଦ୍ଜ୍୍ଧ୍ବଲ୍ । ଅଥବା, ଫୁଲରୁ ଫୁଲଲୁ ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ ଜଡୁଥିବା ‹ ବଂ ଡଣ ଉଣ
୭୯
ହ୍େଜ୍ନଧ୍ଧବୀ କଲା ଭ୍ରମର୍ର ଚପଵରେ ଚରଣୁ. ବିବାଲୀ ବହତ୍ରଧଲ୍ । ମହୁ
ଝରୂଥିଲ, ଚପାକ ପଡଙ୍କଂ ବଂ'ଣଭୂକୀ କରୁଥବିଲେନ ଏପରି କ ଦାନ୍ନବଶଜିଷ୍ଟୁ ଅଥଚ
ଝିଝପିଡ଼ପର୍ ଦେହ୍ନ ଥ୍ଵବା ପ୍ରାଚୀନ ଚବଢ଼ଇନାନଙ୍କର୍ ଆଲ୍ଭର ଅଉ୍୍ଇ ସ୍ତ୍ରବଟର୍
ବଦଲ ସାଉଥିଲ୍ । ବଗ୍ଟ୍ବାଇବା ସକାବଣ ଦାନ୍ତ ବଦଦଲରେ ଲମ୍ବ ଥଣ୍ଡାରେ
ସର୍ତ) ୭ ଦ୍ରୋଲ ଚସମଭାବଳ ଖୁଞ୍ଥି ଶୁକ” ମଞ୍ଜ ଖାକ୍ଥିଲେ ଓ ଚପାକ ଗିଳୁଥବଲ;
ସ୍ତକୃକରେ ସେ ସବ୍ଗୁ ବପାକ ଥ୍ବଲେ ଅମ୍ପୃ୍ ସୁଧାର୍ ରୁପାନ୍ତର ।
ସ୍ତୃଥ୍ଵବଗ୍ରହ୍ନର ସବ୍ଦୁଆଚଡ ଘାସଭୁର୍ ମାଡ ସାଜଥାଏ । “ଫ୍ଲର ୟୂଗଂଗ୍
ଅନ୍ଧରକାଲବରେ ଏକ ଆଂଣିକ ବିବିଶିଷ୍ଟ୍ୟ ଥଲ ସେ ସେଇ ସମସ୍ବଟର୍ ଇଚ୍ଛ
ଠେଲ୍ଵବଦହ୍ନାଇ ମହାଦେଣମାନଙ୍କର ଭ୍ଲଦ୍୍ବଗ ଧୀରେ ଧୀରେ ଉପରକୁ ଉଠି
ସାଜ୍ରଥିଲ୍୍ ଏବ ପୃଥ୍ବବୀର୍ ଜଲବାମ୍ତୁ ଥଣ୍ତା ପତୁଥିଲ୍ବ । ପାଦ୍ଦଗ୍ଟଲନା
କରୁଥ୍ବବା ଅଭିକାସ୍ଵ୍ ସଗ୍ଵମ୍ପପମାଟନ ଓ ସମୁଦ, କ୍ୃଟଲର୍ ପଥୁଣିଆ ପାହ୍ବାଡ଼
ତ୍ଵଘଚର ବାଦୁନ୍ଜ ପରି ଚମଡ଼ା ଚଡଣା ସାହାସ୍ଯବର ଜ୍ଡୁଥ୍ବବା ଣଇଚାନ,
ଚଚ୍ରେଇମାଚନ ନଣ୍ତି ଦ୍ଦ ବହାଇ ସାଇଥ୍ବବଲେ । ଏଚବ ଚଳବଲ ବସଇ
ଚଚଚଢ଼ଇମାବନେ ପବନଚର୍ ଏବଣ ଚଡଦଣ ଉଡୁଥଲେ ବସତ୍ତିମାନଙ୍କର ରକ୍ତ
ଥ୍ଵଲ୍ ଉଷ୍ପ ଓ ଗଭବେଗ ଥ୍ରଲ୍ବ ସିପ୍ର । ସନ୍ତ୍ରପଣ ବ୍ଯବସ୍ଥା ସସାଗୁ ଇାର୍କଣ୍
ବଦେଦ୍କ ପୂର୍ଣ୍ଣ 'ରୁ ଜନ୍ମୁଥିଲା ବମଧା ଓ ଜୀବକୀଣକିର୍ ବଲ |
ମ୍ତଳ୍ଯପାସ୍ଟୀ ଜୀବମ୍ାଟଳ ମଧ୍ଯ ଚିକବଲ ଜାଁଇ୍ ର୍ହ୍ଧ ନ ଥ୍ବଲେ, ବରଂ
ଅଭିକାସ୍ତ ଝିହବପିଡ୍ମାନଙ୍କର୍ ଅନ୍ତଳ୍ଯାନ ପରେ ଏଇେ ହ୍ମଠାତ୍ତ ପ୍ରାଧାନ୍ଯ
ଲଭଥ୍ରଚଲ୍ ଚସ ବସମାଚନେ ନବଳ ବ଼କି ଏ ହଉକୁକରି ହୋଇ ସାଇଥ୍ବଲେ ।
ଭଥାଘି, ସଗବ ଗୃରିପଚିଃ ଅନାଇ ଅଳାଇ ସେମାବେ ନୂଆ ଅଞ୍ଲମାନଙର୍କରେ
ପଶିବାର ଜ୍ବଦ୍ୟମ୍ଭ କରଲେ । ଢାଙ୍କ ଭିଚବର୍ ଅଚବନିକ ଜଙ୍ଗଂଲ୍ରେ ଗଛପନ୍ନର
ଅଗ ଖାଇ ଜୀବନ ଆରମ୍ଭ କରିଥ୍ଵଚିଲ । ଖଗ୍ବ୍ର ଧ୍ଆ ବହତ୍ତଥ୍ବବା ଘାସର୍ ନଆ
ଜଗଚବର୍ ଦସମାଚନ ସାହ୍ରସ ସହ୍ର ପଣିଲେ । ଘାସଚର୍ ଚକମକ ପଥର୍ର୍
ଜ୍ପାଦାନ ଖୁବ ବବଣୀ ? ଘାସ ଖାଇଲ୍ ବବଳେ ଦାନ୍ତ ଉପରର ଥ୍ରବା
ପାଲ୍ଣ୍୍ ସମ୍ତ ବହାକ ଖାଇ ସାଏ ; ଝଇ ହୁ ଘାସ ଚଗ୍ଟବାଇବା ପାଲି ବସପର
କ୍ଷସ୍ଟ ବଗ୍ଵକଲ୍ଵ ଉନ୍ନ ଵାଣୁଆ ଦାନ୍ତ ର୍ ପାଲ୍ଣ୍ ଦରକାର ହୁଏ । କର୍ରୁ ଘାସର
୮୮୫
ଅଗ ଗାଁଜ୍ ଖାଜ୍ଵ, ଚାହ୍ନା ସଚବ୍ଦ ମନ୍ଜ ମାଚନ ମଧ୍ୟ ଚପଵଭଚରକୁ ଗ୍ବଲସାନ୍ତ ;
ଏଗୁଡାକ ପ୍ଦ୍ଵର ବଲକାରକ । ସୂଚଗ୍ଵଂ କହ୍ଦ ଦଦ୍ବବ ୧ସ, କବୋଷ୍ରକ୍ତ ବଣିଜ୍ଣୁ
ସ୍ତନ୍ଯପାସ୍ତରୀଙ୍କ ସଢାଣଣେ ଏକ ନୂଆ ଳଗଚଚ ଦହ ସ ଇଥ୍ବଲ୍ନ । ଏହ୍ନ କାରଣରୁ
ଅଭିକାସ୍ଟ୍ ଭୃଣଗ୍ନଵେମୀ ଜୀବମାନଙ୍କର୍ ଆଵ୍ରଭ୍ଵ ବ ଘଡ଼ଲ୍ନ ; ଚମ୍ଭମାନଙ୍କ ଭଳଚର
ଥ୍ଵ୍ଲେ ଘୋଡ଼ା, ଦୀର୍ଘ ଦାଲ୍ତଥ୍ଵବା ବୃଦ୍ରଦାକାର ହ୍ରାଗ ବା “ମ୍ଯାମଥୁଂ ଏବଂ
'ବାଇସନ' ଅର୍ଥାରୁ ୧କଣର୍ ଓ ଣୁଣୁ ବହ୍ଧଲ୍ନ ଣଣ୍ମାଚନେ । ଚାଙ୍କର ଗୃରପଟଃ
ଲୁଚ କୁଲ୍ଥିଲେ ଲୂଆ ଧରଣର ହଂସ ମାଂସାଶୀ ଜୀବମାଚଳ ¬ ସଥା, ନୟ,ର
ଚିଢାବାଘ ଓ ଣଣ୍ତାପରି ଦାନ୍ତ ଥ୍ଵବା ବାଘମାଚେ । ଏମାଚଳ ଏବେ ଆଖ୍
ଦେଖା ସାଞନ୍ତନାହି ।
ସଦଓ ଏମାଚନ ମାଂସରାଣୀ ଥ୍ରବଲେ, ଇଥାପି କନ୍ଧ ଚହବବ ଚସ, ଏକ
ନ୍ଧପାବଚରେ ୧ସମାଚ୍ନ ବଲ କାର୍ଳକ ଘାସରଦ୍ବାଗ୍ ପୁଣ୍ଫ ଚଢ଼ିଲେ । ଗ୍ରୀଷ୍ଟ ଜାଲର୍
ଭନମାନଙ୍କରରେ ଓ ବରସ ଝରୁଥିବା ର୍ଭରେ, 'ଥ୍ଯାସଂ ଓ ୍ପାର୍ ମାସ୍ ' ଅଥ
କୁସୁମ୍ଭିକ ଉଁ ଦର ଘମ୍ପଭୁଇ ବଲଳକାରକ ଉପାଦାନ ଏଇ ସକ୍ଗ୍ ଢ଼୍ଂସ
ଜରୁର୍ଦର ଶକ୍ତିକୁ ଉନ୍ନତ ଓ ଉ୍ଵଦ୍ୟମଶୀଳ ରଖିବାରେ ସାହ୍ବାସ୍ୟ “କରୁଥଲା ।
ଧାନ, ଗହମ ଜାଚୀସୟ ଚକଲେକ ଖାଦ୍ୟଶସ୍ୟର ଦାନା ବସିସ୍ଣୁ ଇଣର କ୍ଷ ରେ
ବସେଇ ଉପାଦାନ ସମ୍ଭଗ୍ର ଗଛର ଓଜନର ଖଢକଡ଼ା ଭରଣ ଗ୍ଵଗ
ବହାଇଥାଏ; ଘାସର୍ଜମ୍ଭରେ ବଢ଼ୁ ଥବା ସେତ ବୃଦ୍ଧତ୍ ତୃଣସ୍ର୍ରେଖ ଜରୁଦଲଲୁ
ମାଂସାଣୀ ଜାବମାଚନ ଣିକାର ` କର ଖାଉଥବଲ, .ଚାଙ୍କର ବଦହଟରେ ଏଇ
ଉପାଦାନ ରୃଣଖାଦ୍ୟରୁ ସମ୍ମିଭ ଓ ଘଳାଭୁ୍ ହୁଏ ସମ୍ପକ ଟସ୍ତାଝନ୍ଂ ଓ
ଚବରୁପଚର୍ । ତେଣ୍ତ, ଘାସରର ଥ୍ରବା ସୁଣ୍ଚ” ଶିକାର୍ ଜରିଆଚର ଚଗୀଣ-
ଭ୍ବବରେ ମାଂସାର୍ଶୀ ଢ୍ବଂସ୍ଵ ଜମ୍ମୁ ଲୁ ଣନ୍ତି ସୋଗାଉଥ୍ଵଲ ।
ଜସଂଲର୍ ସୀମାର ଏକ ଅଭ ଧର୍ଵର୍, ସୁନ୍ଗୁଣାକଲଆ ଜନ୍ତୁ
ଚଥାମି ଇଚ୍ଚମ୍ତକଃ କରୁଥ୍ରଲ୍, ଘାସରଜମବର୍ ପଶିବକ ନାହି । ବୃକ୍ଷବାସୀଙ୍କ ପର
ଥ୍ବଲ୍ ଭା'ର୍ ଦେହ୍ରର ଗଠନ ; ମସିଷଜାରଆ ନିକରଟର ଚରୀଲଲେ ଚାକୁ
୫ଣ୍ଠୁଆ ଓ ଗୁଡ଼ିଲ କହ୍ଧୁ ହ୍ରେବ ¬ କମ୍ଭ, ୧ସ ଯୁଗର୍ ଜଗରଚରେ ସସ ଦୁର୍ବଲ
ଜୀବଝିଏ ଥ୍ବଲ୍ । ଭା'ର ଦାନ ସଥେଷ୍ଡ ଵାଣ ଥିଲ୍, ଜଙ୍ଗଲର୍ ଵାଣ ଫଲଗୁଡ଼ାକୁ
୮୮୧
ବସ ଚଗ୍ନବାଇ ପାରୁଥିଲା । ଭାଂର୍ ଡ୍ରାଉର ଗଠନ ଏପରି ଥ୍ବଲ୍ବ ବସ ଚବଲେ”
ବେଲେ ଅସଇକ ଚଢେଇଲଙ୍କୁ ସେ ମୁଠେଇ ଧର ପାରୁଥ୍ରଲ୍ପ ୨ ଦାନ୍ତରେ ଗ୍ବପି
ସେଇ ଚଢେଇନ୍ତୁ ବସ ଖଚମ୍ କରି ପାରୁଥ୍ବଲ୍ ମଧ୍ଯ । ଇଥାପି ବଗ୍ବଞ୍ଜ ବଣର୍
ଅନ୍ଧ ଗଉ ବସ ଳାଲର୍ ଅଭିକାସ୍କ ଜନ୍ତୁଙ୍କ ଭଲ୍ଲ ସେ ଦାକ୍ତ ଖଣ୍ତାପର୍ ଚଣ୍ଡାଇବାର
ଉ୍ରପସ୍ତସ୍ତ ନଞ୍ଚଲ୍ବ । ଅର୍ଥ 'ର, ବାର୍ରୁଲ୍ ବସଇ ଜୀବ ସଦାବେବଲ ବଳୀରୂହଲର୍
ବଣବର୍ଥୀ ବଦହ୍ଘାଇ ଗ୍ବରିଆଚଡ କଅଣ ଅଛ ଦଦଖି ବା ସକାଣଣ ସ୍ରିଧା ବହ୍ଲାଇ
ଠିଆ ବହ୍ରବାର ଅଭ୍ଯାସ କରୁଥିିଲ୍ଵ । କଚ କଦବା ସାହ୍ରସ କର ଝଖାଲ୍ବ
ଜମିଲୁ ଆସିଲେ, ବସ ହୁଏଇ ନକର ପଛ ଦୁଇ ଚଗାଡ ଜ୍ସଚର୍ ଉଗ୍ଵ ଦଦଇ
ଆଡ଼ଞ୍ପ୍ ସ୍ବର ଓ ଡଣ୍୍ ଡଲି ବଦୌଡ଼ିବାର ସାମ୍ମାନ୍ୟ ଚେଷ୍ଟା ମଧ କରୁଥିଲ ।
ଗଛରୁ ଗଛକୁ ଲମ୍ପନର୍ ଏଭିହ୍ୟ ଧାର୍ରୁ ଚସ ଏସକ୍କୁ ଅଭ୍ଯାସ ପାଇଥ୍ଵଲ୍ ।
ଚା'ର ହ୍ବାଚରେ ଥ୍ଲ୍ନ ନମ୍ଭନୀସ୍ତ ଆଙ୍ଗଲି ) କରତ ବାସ୍ପୁବେଗରେ ବଦାୀଡ଼ବା
ସକାଣେ ଚଗାଡ଼ଇଲେ ମତ୍ତ ଖୁଗ୍ବର ସ୍ରସ୍କ୍ରୋଳଳନ। ଚାହ୍ନା ଢାଂଠରେ
ନଥ୍ବଲ୍ବ ।
ବସଇ ନଆ କଗତର ଜୀବର୍ଦ ସହ ପ୍ରଭଚସୋଗରା କରବାର୍ ବକୌଣସି
ମା ଭୂଲ୍ବାଢି` ଚା' ପଞ୍ଞରେ ଶୁଉଥ୍ବଲ୍ଵ । ୧କୌଣସ୍ି ବକଷେନଦର୍ ଚାଂ ପକ୍ଷରେ
କୂଭବ୍ବ ଦଶାଇ ପାଣ୍ଚବାର ଆଶା ନ ଥ୍ରମ୍ବ । ଚସ ଥ୍ରଲ୍ ମଟଚ୍ମଟଆ
ଧର୍ଣର ଜୀବ । ପ୍ତକ୍ମୃଭର ଦାସ୍ପିଣ୍ୟ ଭା'ଠାରର ନଧ୍ବଲ୍ୱ ବବାଧହ୍ୁ ଏ ପ୍ରକ୍ତତତ ଚା”
ସମ୍ବୃଛ୍ବଝର ମନସ୍ଥିର୍ କର ପାଣ୍ଠ ନଥ୍ରଲ୍ବ ୧ସ ଭାଂକ୍ତୁ ବକମିଭ
ଗର୍ଜ଼ବ । ଉହ୍ ବୋଧହୁଏ, ଭା'ର୍ ଆସି ଚକାଣରେ କଳ୍ୁୁଥାଏ ଭର୍ଷାର୍
ଜାଲା ? ସବ୍ବହଗ୍ ଅଚ୍ଯୁଡ୍ମ'ନଙ୍କ ମଳରେ ଏଜହୁପର ଜ୍ାଲା ଥା | ଜ୍ଉସ୍
ଜାଣନ୍ତ ସେ, ଳୌଣସିଥ୍ଵରେ ତାଙ୍କ ଅଧ୍ଵକାର ନାହି । ସାହା କସି ସେମାଚନ
ଦଖଲ କରି ପାଣ୍ଠବବ ସପଭିକ ମାନନ୍ଧ ତାଙ୍କୁ ମିଳବ । ନ୍ଧନେ ଏହ୍ସପତ୍ଵି ଅଗାଡ଼ୁଆ
ଲଞ୍ପ ତ୍ବାନ ବାନର ମାନଙ୍କର୍ ଚମ୍ରୁହ ଦଗାବ ଏ ବଲ ସନ୍ତ ପଣରେ ମାଞ୍ଜ ଆସିଲେ
ଘାସଭୁ $ ଜପରରେ | ସେଦଳ ଉଠଵ୍ରୂ ଆରୟ ହେଲା ମଣିଷର୍ କାହାଣୀ |
ପ୍ତଳ୍ଦୃତ ପନ୍ଛରେ ବସ ବକଳଚଚ ଜ୍ଞାନ ଲୁଚି ରଵ୍ଞକ୍ଥ କାହା କଲନା କରିବା
ମୁର୍ଚଵଲ୍ । ଏହ୍ଵପର୍ ଜ୍ଞାନବଳରେ ସି ର୍ ଦହ୍ରାଇଞ୍ଚଲ୍ବ ସେ ଲଞ୍ଜ ନଥ୍ରବା
୮୬
ବାଳରମାବନ ଦନ ମଣ୍ମିଷ ହ୍ରେବେ । କାରଣ ଫୁଲ୍ର ଜଗଚ ସେଜ୍ ଫଲ ଓ
ମ୍ଞ୍ଛ ପ୍ରସବ କରୁଥିଲ ଚାହ୍ବାର୍ ପରିମାଣ ଅମାପ ଥ୍ୁବାରୁ ସସଞ୍ବରୁ ଗର୍ଚ ଉ୍ତଠିଥ୍ଲା
ଏକ ନୂଆ ଓ ପ୍ର୍ପୂରି ପୃଥକ୍ ରକମର ଘଳାଭୁଇ ଶଣ୍ଡର୍ ଉଣ୍ଡାର ! ବସ ଯୁଗ
ପରବରେ ବୈତ୍ୟାକୃତ 'ଡ଼ାଇନୋବସାର,'ମାଚନ ଧୀଚର ସୂଚସି ରୂୁଲ ରୁଲ
କରୁଥିଲେ, ରଭାର୍ଦର୍ ମଗଜ ମଧ୍ୟ ଥ୍ଵଲ୍ଵ ମନ୍ଥୁର୍ । ଏକଥା ସବନଦହ କରିବଥର
କାରଣ ଅଛୁ ଚସ ଏପରି ଜୀବନର୍ଦ୍ ଯୁଚରେ ଚକବବଚହବିଲ ସସଇ ପ୍ରକାର୍
ବୈଚନ୍ଯଯମସ୍ଠ ଜୀବନର୍ ଅବକାଣ ନଥ୍ବଲ୍ବ ସଂଦ୍ଘା ଢାଙ୍କ ପରେ ସୃଧ୍ରବବର
ସକ୍ତୁଅବଂଡ଼ ଅଳସ ଫ୍ଵବରେ ବ୍ଯାଗି ସାଇଥ୍ଵଲା । ଏଇ ବେଚନ୍ନ୍ୟମ୍ଭସ୍ତ ଜୀବନର
ବାହ୍ଧକ ପ୍ରାଣୀମାଚଝଳ ଗଛର ଭରେ ଓ ଉପଟର ଲୂଚ୍କାଲ ଝଖେଳୁଥିଲେ |
ସେଠାରୁ ଚଲକୁ ଓଦ୍୍ୟାଇ ଲବଞ୍ଚସ୍ଥାନ ବାଳର ଦଲର ଜଣେ ଚଗାବିଏ ନାଲ
କଚଡ଼ ଘାସ ଜ୍ପରେ ଗୋ ଏ ପଥର ଜ୍ପରର ହାଇର ଆଟଙଲଟବରେ ଆଜ୍
ଜାଣିବାକୁ ଚଚଞ୍ଟ୍ା କଲ୍ପ ଢାହା କଅଣ । ପଥର୍ଃାକୁୁ ଓଲ୍ଃାଃଇ ବଦଧି ଭାର
ଓଜନ କେତେ ଇାହ୍ରା ମଧ୍ଯ ଅଛଦାଜ କଲ୍ବ, ଦଲର ଅଳ୍ଯମ୍ଭାଚ୍ଵନ ଜଭଦ୍ନା ଗ୍ଵ
ଗଲାରୁ ଖିଙ୍କାର୍ବବାର୍ ଶବ୍ଦ କର ଲମ୍ପ ଲମ୍ବ ଘାସ ଝ୍ଚରେ ଚଯାକ ଓ ମଞ୍ଜ
ଝୋଜକବାଲୁ ଆଗେଇ ଗଚଲ । କ୍ତ ସେଇ ଜଣକ ଇଚଥାପି ଠସଇ ପଥର୍ଛହାଲୁ
ହାଇବର ଧରି ଥରେ ଅଟିଧ ଶ୍ର୍ଦ,, ଭାର ଓଜନର ଅନ ଜ କରବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ
ରହିଲ୍ବ। ଆଙ୍ଗଳ ଭଚରେ ପଥରଃାକୁ ଧର୍ଚିବାଚର୍ ଚସ ଖୁସ୍ରୀହ୍ନେଲ୍ଵ ଉଲ
ମଟନ ହେଉଥାଏ । ପ୍ରାସ୍ତର ଏପର ବକୀଣସି ଘଃଣାରୁ ଆରମ୍ଭ ବହାଇଥଲା ,
ଯପଶୁଜଗଚ ଉପରେ ଆନନମଣ ।
ଚା” ପରେ ଦଣଲଞି ବର୍ଷ ଧରି ସେଇ ଆଣମ ମନ୍ମୁ ଷ୍ୟଜାଗ୍ରସ୍କ୍ ନାବଙ୍କର୍
କଅଣ ଘଢୁଥ୍ଵଲ୍ନ ସେ କାହ୍ରାଣୀ ସଦ ସ୍ଥୁସ୍ଫା ଚମ ପର୍ ଅଲ୍ଃ ସ୍ମସ୍ପ ମଧ୍ୟରେ ଆମ
ଆଖି ଆଗରେ ଦଝଖଳ୍ସାଏ, ଚଚଚବ ଚଦଖାସିବ ଚସ ଚସଇ ବଣଲକ୍ଷି ବର୍ଷ
ଉଶ୍ରୁ ସେ ଜାଟସ୍କ୍ ଜୀବର୍ଦର ବ'ଣଧର୍କର ହାଇଚର ଅଛୁ ପଥର ପରିବଚଣି୍
ଚକମକ ପଥରର ଭିଆର କୁଗୂର୍ଢ଼ଂ ଓ ମଣାଲ୍ | ଗ୍ର ପଚ ମାଡ଼ୁଥ୍ବବା ଚସଇ
ଘାସ ଭ୍ଲୁଇର ଜଗଚ ଓ ଚାହ୍ରୀର୍ ଜୀବମାଚନ ସଥା:-¬ ଣୁଣ୍ ବହୁଲା କେଣରଞ୍ବବା
ଅଭ୍ରକାସ୍ଟ୍ ପଣ୍ଡ ବା “ଦାଇସନ୍ଂ ଏବଂ ଭୂରା ପର ଣ୍ଦ କରୁଥ୍ବବା ପୀର୍ଘ ଦନ୍ତା
୮୮୩
ବଦିଲ୍ୟାକାର୍ ଦ୍ବାଖ ବା (ମ୍ୟାମଥୁ/ଂମୀଚନ ନମଣଃ ଧ୍ବଂସ ବହାଇ ସାଇଥ୍ବଲେ ।
ଏଇ ଚର-ଅଚ୍ପ୍ତ ମାଂସରାଣୀମାନଙ୍କୁ ଝୀଦ୍ୟ ୧ସାଗାଉ ଚଯାଗାଜ୍ ; ଏମାନର୍କର
ସଂଖ୍ୟା ନମ୍ମଣଃ ବଢ଼ ଥଲା ଓ ଏହ୍ଲାଙ୍କ ପ୍ବବର୍ଵୀ ବଡ଼ ବଡ଼ ବଗ୍ଜ୍ଜଜାଟ୍ଟସ୍କ୍ ଜନ୍ତୁ
ଅଥାନ୍ତ ଝଣ୍ଡାପଣ ଦାନ୍ତ ଥ୍ଵବା ବାଘଙ୍କ ଭନ୍ନ ଏମାଚନ ଭ୍ଚଣଭ୍ଜ୍ କ୍ ଜ୍ବଙ୍କୁ ଗିକାର
କରି ଖାଇ ପଗ୍ଵେକ୍ଷ ସ୍୍୍ଵବଚ୍ରେ ଘାସରୁ ଣକ୍ତଫିର୍ରହ୍ମ କରୁଥିଲେ । ଆହୁୁର୍ ଚକ ଳ
କାଲ ଗଲ୍ବ ଜ୍ତଶ୍ଵରୁ ଏମାନେ ନିଆଁ ର୍ ବ୍ୟବହ୍ବାର ଆବଦ୍ବାର୍ କରିଥଲେ । ରାହ୍ନା
ସାହ୍ରାସ୍ୟରେ ଵାଣ୍ଠରରଆ ମା।ଂସଲ୍ଗ୍ ନରମ କରି ୩ଦରୁ ଣକଣ୍ତ ସର୍ରହ୍ମ ଚମ୍ପଲ ଦହାଇ
ପାରୁଥ ଲ୍ । କର୍ରୁ ସେ କାଲର ମନ୍ନୁଷ୍ଯ ଜାଗସ୍ଟ୍ ମୀବର୍ଦର୍ ଏପର ଢ୍ରଂସ୍ର ସ୍ପସ୍ତ୍ର-
ସୁଲ୍ଉ ଖାଦ୍ୟ ତାଙ୍କର ପେଵ ଓ ହଜମ ଶକ୍ତ ପଚକ୍ଷି ନୂଆ ଓ ଅସୁବିଧା ଜଳକ
ଥଲା ; କାରଣ ପ୍ବଗରେ ବସମାଚଳ ଅଧକାଂଶତଃ ଜଗାମିଷାଣୀ ଥିଲେ ଓ ଢୁଂସ୍
ନଧଲେ ।
ବସ ଜାଟ୍ରସ୍ଵ ମୀବର୍ ଅଇସଂ ପ୍ରତ୍ୟଙ୍ଗ ନ୍ରମଶଃ ଅଧ୍ବଳ ଲମ୍ବ ଚହ୍ରମ୍ନ +) ଘାସ
ଜ୍ପରେ ପାଦ ପକାଇଲ୍ଚବଲେ ଚାଂର ମଳର୍ ଗହନରେ ଜ୍ବଦଦେଣ୍ୟ ଝଖଲବା
ଆରମ୍ଭ ବହ୍ନମ୍ବ । ସେ ସଂଗ୍ରହ୍ମକରଥ୍ଲ୍ର ସେଇ ଶଣ୍ଡ ସାହ୍ଲା ବହୁବର୍ଷପରେ ମଣ୍ମିଷକ୍ତୁ
ମଦ୍ଘାଦେଣସବୁ ଅଭନ୍ନମକରିବାକୁ ସାହ୍ବରାସ୍ୟ କଣ୍ଥ୍ଟଲ କମ୍ରୁ ଶଶେଷରରେ ଚାଢ୍ନା ଆଜ୍
ତା'କୁ ବଳଦେଇ ପାର ନଥଲ୍ |! କାର୍ଣ ମହାରୁଷାର୍ ୟୁଗର୍ ଜୀବମାନଙ୍କର୍
ଦ୍ତ୍ରଗ୍ରେ ନର୍ଷ୍ବତ୍ତହ୍ରେବାହି ବଲଖା ଥ୍ବଲ୍ବ । ଚସେମାବନ ଅନ୍ତହତ ବହ୍ରବାର୍
୮ବହ୍ଧୁ ପବର ଳଣ୍କ୍ତବ୍ଲେ ପଥର୍ ଧର୍ବବା ଚାଙ୍କରର ହ୍ବାଚ ପର ହ୍ରାତ ଥ୍ରବା ଆତ
ବିଗାଡ ଏ ମୀବ ଗଣ୍ଡ।ଏ ଘାସ ବହୁନ ଓପାଞ୍ଜ ମ୍ରଠାଚ୍ର୍ ଧର୍ ଚିକବଇ କଅଣ
ଭ୍ବବବାକୁ ବସ୍ିଥ୍ବଲ୍ବ ।
କାଦୁଅ ଲଚିଞ୍ଵନ। ସେଇ ହାଇଚର ଅଲ। ବକେଚୋଡ଼ ଚସପର୍ ବିଦ୍ନନ
ଆଜର୍ ଗହ୍ରମଦାନାର୍ ଅଗ୍ରିମ୍ଭ ନମଭୂଳା । ସେଇ ମୁହ, ଶିବର ବସଇ ମ୍ଞ
ବକେବଚାଡ଼ ଭଚରେ ଇଞତ୍ତ ଉଲ ଲ ଥଲ୍ ମଣିଷର ଉବଷ୍ଇ- ଲସ ବକାବ
ନରନାସ୍ତୀ ବ୍ରୁଲୁଥ୍ଵବା ସନ୍ତ୍ରମାନଙ୍କ ଚକ ବହବ ଭଜି ଆଲମାସର୍ ଗସ୍ର ଜ୍ଞନ,
ସଭଂଚାର୍ ପୁବା ନ ହର ! କୁସୂମିତ ଉଭ ଦର ଦାନ ଫ୍ଲ ଓ ବହୁ ବଚନ ଫଲ
ନ ଥ୍ବବିଲ, ମଞ୍ଳିଷତ ବା ପକ୍ଜୀଲ୍ୁଲ ଜାଇ ଥାନ୍ତେ କ ନାହି ସନ୍ଦେହ୍ନଚ ସଦ୍ଦ ବା
୮୮୪
ଜୀଇ୍ ଥାଠନ୍ତ ତାଙ୍କର 0 ରୂପ ଏପର ଚହାଇଥାନ୍ତ। ସେ, ଆଳ ତାଙ୍କୁ ଚଦ୍ର ୨ ବହାଇ
ନ ଥାନ୍ତା । ହ୍ଏଇ ଝି ଡ଼ଣିଵର୍ ଶସ୍ଵର୍ ବଣିଷ୍ଣ ଆନ୍ଧମ୍ଭ ପକ୍ଷୀମାଚନେ ( ସିକକୋଧା'-
ଗଛର ଶାଖାଚର ଚଘାକମାନଙ୍କ ଉପର୍ ଏବବ ବି ଝାମି,ଥାନଲ୍ରେ ? କୀଃଖାଦକ
ନଣାଚର୍ ପର୍ ମଣିଷର ହୁଏଇ ଅଦ୍ଧାରଚର୍ ମିଠାପାଣିର୍ ଚଗ୍ରୁଃ ମାଛ ମାନଙ୍କୁ
ଦାନ୍ତରେ କାହୁଥାନ୍ତ। । ଚତଣୁ କହ୍ନଚହବ ଚସ ହାଲୁକା ଫ୍ଲ ପାଖୁଡ଼ା ଏ
ଢଲକୁ ଗସିବାଦ୍ବାଗ୍ ସ୍ତର୍୍ବୀର୍ ମୁଖଣ୍ରୀ ଦବ୍ଦଲ ଯାଇ ଥ୍ବଲ୍ଵ ଓ ମଣିଷର୍ ଦଖଲଟର
ଆତ୍ିଥ୍ଵଲ୍ଵ ।
ପିଲ୍ଟଡ଼ାଉଳର ଥସଲ
୭ହସ୍ୟ
ଗଚ ଖଜା୍ଦୀର୍ ଗ୍ଲର୍ଲ୍ସ୍ ଡ଼ାରଜ୍୍ଇନ୍ “ସ୍ପାସ୍ନବକ ବଛେଇ'ର୍ ନଭ
ଡଭାବନ କରଶ୍ବଧ୍ପଲେ । ଆଲ୍ ଟଟ୍ଫଡ୍ବ ଗ୍ସେଲ୍ ଓବଦ୍ବାୱ ଲସ୍ ଭାଙ୍କର ଜଣେ
ବଖ୍ୟାଭ ସର୍ମସାମକ୍ଦ୍ରକ ଓ ସେଇ ୩ଭର୍ ସହ-ଜଭାବକ ମଧ ଥୁରଲେ । (ନଜତର୍ତ
ମଭ୍ତ ସମ୍ଭବ ହଚରେ ପରେ କୁଦ୍ଲାସିବ) ଏଇ ଓୟ୍ବାଚେସ୍ ସାବହ୍େବ ଚଗାଡ଼ ଏ ସହ଼କ
ପ୍ରଣ୍ଣ ଉଠାଇ ଥ୍ବଲେ:- ¬ ମଣିଷ କପଣ ଭାର୍ ମର୍ଡ୍ର।ଧ୍ତ୍ ପାଇଲ ?” ସେ ଏ
ବଷୟ୍ଟ୍ ରରେ ଗୋଡ଼ ଏ ପ୍ରବନ୍ଧ ମଧ ଛାପାଇଥିଲେ । ତାଙ୍କ ଛ୍ଦନ୍ଲୁ ଏ ପ୍ରଣ୍ନ ଜ୍ଦ୍ଦରିନ
ବାଦୀଙ୍କୁ ବନ୍ଛଚ କର୍ ଆସିଛୁ ତାଙ୍କ ପ୍ରବଦ୍ଧ ପର୍ଢ଼ ` ଡ଼ାର୍୍ୟ୍କଗନ୍ ମଧ୍ଚ ହୃଇଚକିର
ହୋଇଥ୍ଵଲେ । ବଢ ଧୁ ବସ ସେଇ ପ୍ରବତ୍ତର୍ ଏପଶଵୁ ବସପଵ ପରାଲ୍ର ଗାର ଵାଣି
“ନା” ଣଦ୍ଦହୃ ଲେଖି ଢାହା ଇଚଲେ ଭଳିଥର୍ ଗାର ଦଦଇଥ୍ବବଲ ¬ ଏଚ
ଚିବଶି ଥ୍ଵଲ୍ଵ କାଳର ପ୍ରଭବାଦର ଚଜାର ଓ ମନଳର୍ ର୍ଵଗ । ବସ ଚସ ଏପରି
କରିଥିଚିଲ୍ ଭାହାର୍ ଲ୍ଖିଇ ପ୍ରମାଣ ଅଛୁ ।
ଓସ୍କାଲେସ୍ ସାହ୍ରେବଙ୍ଦ ଚ୧ସଇ ସ୍ରଣ୍ରର୍ ଡ଼ାରଜ୍ଇନ୍ ବକବେ ହେଲେ
ସନ୍ତୋଷଜନକ ଉ୍ତଦତ୍ତର ବିଦଇ ପାର ନଥ୍ବରଲେ । ଆଳ ଇାହ୍ରା ସୁଣ୍ଞଜି ଝଫର
ଆସିଛୁ ଆମକ୍ଲ୍ ବ୍ୟଭବସ୍ତ କରିବାକୁ । ୧୯୯୪ ମସିହାରେ ' ପିଲ, ୫ ଡ଼ାଜ୍ଜ୍'”
ନାମ୍ଭକ ମ୍ରାନରେ ଏକ ପ୍ରାଚୀନ ସପୁରି ମିଲଥ୍ରଲଵ, ଏହା ଏକ ସ୍ଵର ପ୍ରାଚୀନ
ଖପୁଣି ଚିବାଲ ଧର୍ଵାହହୋଇ ଥ୍ରଲ୍ । ବହୁ କାଲସାଏ ଉଦ୍ବର୍ନ ଧାଗ୍ଵ ସମୃଵଚର
ଡ଼ାରତ୍ତଇନ୍ହ ମତ ପ୍ରଭଞଷ୍କାର୍ ମ୍ଵପବସ୍ପେ ଏହା ଏକ ଜବର୍ଦସପ୍ତ ସାକ୍ଷ୍ଯ ପ୍ରମାଣ
ପଣ ବ୍ୟବଦୂଇ ବହ୍ବାଇଥିଲା । ଏବବ ଏହା ଜାଲ୍ ବାଲ୍ ପ୍ରମ୍ଭାର୍ଣିକ ବଢ୍ବାଇଛୁ ।
୮୬
<କ ସୈଖୀଳ ପଣ୍ଡଂକବ୍ଯକ୍ତର ଳର ବଗହୂନର ବଙ୍ଗ ବୋଲ୍ ଳଣା ସାଇଛୁ ।
ଇଂଲଣ୍ତର୍ “'ସ୍ଯାସେକ୍ସ”” ଅଞ୍ଚଲରେ ଏକ କବର ଗାଇରଗର୍ି ବା ''ପିଲ,₹-
ଡାଜ୍ନ୍'ର ଏହୁ ଖସୂର ଭା'ର ଆବଦ୍ବାର କନୁ ଦବିଜ୍ଞାଳକ ମହଲଟର ସୂପରଚଳ |
‹ ୯୫୩ ମସିତ୍ବାର୍ ବଦହବମନ୍ତ କାଳଟର୍ ସାଗ୍ଵ ସୁଥ୍ବବ୍ବର ଖବର କାଗଜରେ ଏହାକୁ
ଥା କଣି ଉଡ଼ାଇ ଦଆସାଇଥ୍ରଲ୍ ବସଇ ଖସୁର୍ ବବାଲ୍ “ ଯାହ୍ବାକ ନୃତାଶ୍ର କ-
ମାନଙ୍କୁ ମାର୍ଦ୍ଦଡ଼ କର୍ ଗ୍ରଡ଼କ୍ଥ।। ୧୯୫୩ ମସ୍ସିହ୍ନାବର କର୍ତ ବକହ୍ନ 'ମଚନରଣି
ନ ଥଲେ ୧ସ, ବଖ୍ଯାଇ ଉଦ୍ବର୍ଚିନ ବାଣୀ ଓୟ୍ବାଲେସ୍ ସାବହ୍ରବ ୯୯୯୩
ମସିହାରେ ଭାଙ୍କର୍ ଏକ ବଛେଙ୍କୁ ପ୍ରଭବାଦ କର୍ ବିଲଣିଥ୍ରଲେ ଯେକ ପିଲ ୫-
ଡାଜ୍୍ନ୍ର ଖସୁର ଯଦ୍ଦ ବା କହ୍ଛି ସ୍ରମାଣକରେ ଚାହ୍ରା ବ ବଗି କନ୍ଛୁ ନ୍ଦ୍ହେ।”
କାହିକି ଓସ୍କାଂଲେସ୍ ସାବଡ୍ମବ ଚସପର ପ୍ରଣ୍ତ ଜ୍ଠାଇ ଥଲେ ? ବକ
କାରଣରୁ ଚସ ସମସ୍ତର ଇଂଚରଳ ବେଜ୍ଞାନିକମାନଙ୍କ ମଧରେ ଏକା ଚସ
ସନ୍ଦେହର ଦୃଷ୍ଣ ଚର ବଗ୍ଟୁର୍ କରିଥଲେ ଚସଇ କଙ୍କାଲ କଟର ଡର ନଦର୍ଶନ କୁ
ଯାଦ୍ବା ଡ଼ାଗ୍ରଉଇନ୍ଙ୍ର ଏବଂ ଢାଙ୍କର୍ ଜଜର ଅ ଜୀବନ ସାଧନାଲବ୍ଧ ଉନ୍ଜିକ୍ଲୁ
ସୁସ୍ତମାଣ କରୁଥିଲା ? ଗୋଡ ଏ ମନି କାରଣରୁ ଚମ ଏହା କଣ୍ଥଲେ-¬ ପ୍ରଥମ
ନ୍ଧୁମାବଚ୍ର୍ ବସ ଖସୁର ଵଣଲସ୍ପ ବର୍ଷରୁ ବବଣି ପ୍ରଵଂର୍ ବୋଲ୍ ଧଗ୍ଵ ବଢ୍ବାଇଥ୍ବଲ
ଅଥଚ ଏହାର ମଗଜର ଚଝାଳଥଲା ଆଧ୍ଜକ ରଣର | ଏପରି ଚଖାଲ ଚସ
ଆଦନ୍ଦମ କୌଣସି ଝସୁରିର ମୂଖ ମଣ୍ତଲ ସଦ୍ବର ସାୟକତ ରହ୍ୁପାଟର୍ ଏ କଥା ତସ
ବଶ୍ବାସ କରି ନଥଲେ |
ଜ୍ଦ୍ବର୍ଶିନ ବାଦକୁ ଚିବଜ୍ଞନକ ଗ୍ବବରେ ମ୍ପୀକାର କରିବାର ସପର
ଆଜି ଏଚଚ ମଣିଷ କର୍ଵେଡର ପ୍ରାଚୀନ କଙ୍କାଳ ପ୍ରମାଣ ସାଷ୍ଷ୍ଯରୁପେ ଗ୍ରାହ୍ଯ
ହ୍ୋକଛୁ ସେ, ପିଲ୍ ବଡାଉମୁ'ରେ ମିଳଥ୍ବବା ଝସୁଣ୍ରି ବସଥ୍ଖରୁ ବାଦଗଲେ ବ
କିଛ୍ଥ ସାଏଆଟସ ନାହି । ଏହ୍ନା ପଛ୍ଥରେ ଥ୍ବବା ଅସ୍ରାଧାରଣ ଜାଲ୍ସ୍ଟାତ ଏଚଉ
ଡେରିବର୍ ଧର୍ପଞ଼ବାର କାରଣ ଚହଉଛୁ ସେକ ଏହା ଆବସ୍ବ ଉଇ ହୋଇଥ୍ଚଲ୍ବ
ବହ୍ୁପ୍ର୍କରେ । ଚସ୍ବଦତେବେବଵଲେ ମଣିଷ କବଗ୍ବ ଡର ଆକୃଭ ପ୍ରକ୍ତଭ ଓ
ବସଗୁଡ୍ଜକର ସଠିକ ଇାର୍ଟ ସ୍ଥିର କରିବାର ପଛତ ସମ୍ବୃଛବର୍ ଆମ୍ବର ମୁଦଣ
ଧାରଣା ନଥ୍ବଲ୍ । କରନ୍ତୁ ବବଜ୍ଞଳକ ବ୍ଯାପାରଚର ବସତି ଧରି ଚୁଇନ୍ଦାଗଣ୍ଢ
୮୭
ଚସଇ ଜାଲପ୍ବାଭ ଧରିପାରିଲା ବସଥରୁ ମଳା ଲୂଛୁ ଲହୁ ଖବରକାଗଜବାଲୂମାନେ
“ପିଲ୍ ୫ଡାଜନ୍ ”ର ଅସଲ ରହୁିସ୍ଯଲୁ ଭ୍ଲ୍ସାଇଥିଲେ । ଡାରଉଇଳଙର୍ଦର ଥଲ୍
ଏକ ଅନନ୍ୟ ସାଧର୍ଣ ଟମ୍ବଧା । ଇଢିରୁ ଚସ ବ୍ଭଟ୍ପାଝଥ୍ବଲେ ବସ, ସେଉଁ
ସ୍ବାପ୍ସ୍ବକ ଶନ୍ଦୁମାନଙ୍କର ଅନସ୍ହ ମିଉ ନୀଳାରୁ ଗଛ, ପକ୍ଷ, ଜନ୍ତୁ ପ୍ତଭ୍ଟଭ ସଷ୍ଟୁର୍
ବାଳା ପଦା ଥଁ ମାଚ କଙ୍କ ଛନ୍ତି, ଚଢ୍ଦିରୁ ମଣିଷର୍ ଅକ୍ଳ୍୍ୟଦସ୍ତ୍ ମଧ ଘଡଛୁ
ଓନ୍କ୍ଵାଚଲ୍ସ ସାବହବବ କନ୍ତୁ ଏ ଚଵ୍ଜିର୍ ଵପସ୍ଵାର ସ୍ଵବଚର ଏବଂ ମଣ୍ଠିଷ ସଞ୍ଟୁାର୍
କ୍ଷେନ୍ଧରେ ଏ ଇଷ୍ଗୁକ୍ତୁ ପୃଗ୍ଵପ୍ର ଗ୍ରଜବଦଦଇ ଏକ ଅନ ମତବାଦ ଆଡ଼କୁ ଗଁ ଭୂକଣ୍ଢ
କଢ୍ଧଥ୍ବଲେ ସେ, ( ଜଦ୍ବଶିଳଧାର୍ ଜ୍ପରର୍ ସ୍ପ ସ୍କ ନସ୍କନ୍ଵ୍ରଣ ଅଛୁ ।” କ୍ଉପ୍ଟଙ୍କର
ମଉଭବାଦ ପରମ୍ପର ଭୁଳନା କଟିଲ ଏ ସମସ୍ୟା ସସ୍ତେପଚର ସ୍ପଷ୍ଟ କର ବହବ ।
ସେଞ୍ଥିମାଚରନ ଉଦ୍ ବ ଥିନ ସମ୍ବୃଵବ ର ପଢ଼ାଣୁଣା କରଛନ୍ତି, ଚସନମାଚନ
ଡାରତ୍ତ୍ଇନଙ୍କ ମଇ୍ବାଦ ବଷଷସ୍କ୍ରେ ଜକାଣିଥ୍ଵବବ । ଏଇ ମଚ୍ଚବାଦ ଅନ୍ଲୁସାରେ
ପଳୁଭର ଳଗନ୍ନରେ ପ୍ରଚ୍ୟେକ ଜୀବନ୍ତ କଳିଷ ବଗ୍ଵବର ନଜର ଅର୍କ ରକ୍ଷା
ପାଲି ସଗ୍ରାମଂ କରର । କାରଣ ଜ୍ର୍ଭଦ ଓ ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କର ବଣବୃର୍ଜର୍ କ୍ଷମରା
ଅଭ ପ୍ରବଲ ବହ୍ଲାକଁଥ୍ବବାରୁ ସମ୍ଭାବ୍ୟ ଜନ୍ମ ସଂଖ୍ଯାର୍ ଗ୍ବହ୍ପଦା ଅନ୍ଲୁପାଇଚର୍
ଖାଦ୍ୟ ସର୍ବଗ୍ଵହ୍ନ ବଳିବେ ବହ୍ଲଚିଲ୍ ଚଦ୍ଘାଇପାରବ ନାହି । ପ୍ରଚଚ୍ଯଳ ଜକ
ତ ସ୍ମୃଥକ୍ । ଚେଣଟୁ ସସେଭିମାନେ ସବୁଠାରୁ ବବଶୀ ବୌଣଲଟ୍ତର
ବସ୍ଥାଦୃଷ୍ଣଂରୁ ନଳକୁ ଝାପ ଝୁଆଇବାକୁ ସମର୍ଥ, ବକବଲ ଚସଇମାନେଦି
ହନ ସକ୍ଷମ । ଭାଙ୍କର ବଣଧରମ୍ଭାବନ ପ୍ରବବପୁରୁଷକ୍କଠାରୁ ଏଇ ଜନ୍ମଗଭ
ଉଦ୍ଧଗ୍ବଧ୍ବଳାର୍ କେବଲ ଚସ ପାଇଥାନ୍ତୁ ଚା ନ୍ୁୁହୈ, ନଳ ଜଜ
ଷେନ୍ଧଚର୍ ଚାହାଲୁ ଚସେମ୍ମାବନ ବଢ଼ାନ୍ତ ମଧ । ଯୁଗ ୟୂଗ ଧରି ପ୍ରାଣୀ ଜୀବନ
ଲଢ଼ି ଆସିଛୁ ନାନା ଉଚଜ୍ଛଥାଳ ପଭନ ଓ ବବ୍ରଧ ଶନ୍ଞ ଙ୍କ ବରୁକ୍ତରେ । ଚସମାନେ
ନାନା ପ୍ରକାର ସ୍ରାକୃଭୂକ ପରଚ୍ବବଶର ଅଧୀନ ରହୁଛନ୍ତି । ଦସେହ୍ନେରୁ ଜବନ
ପାଲି ଏପର୍ ସଂଗ୍ରାମ ଅସରନ୍ତ । କଣ୍ଠ ଏଇ ବଗ୍ଵମସ୍ତ୍ରନ ପ୍ରର୍ତଂସ୍ଫାର୍ ଫଳପ୍ସରୁପ
ଜୀବ ବଦହଚିର ଅମାପ ପରିବର୍ନ ଘଝୁଛୁ ।
ଜଜ ମଇବାଦରେ ଡାରଉଇନ କନ୍ତୁ ମାନ୍ଧ ଗୋଃ ଏ ଦୋଷ ଅବସ୍ତ୍ରାର୍
କର୍ଥ୍ଵଲେ । ସେ କଜ୍ଞଥ୍ଵଲେ ୧ସ,/ ଏଇ ମଉ ଅନ୍ଲୁସାରେ “ବକୌଣସି ଅ ଞ୍ଚଲର
୮୮”
ପ୍ରଚ୍ୟେକ ସୁସଗଠିଭ ପ୍ରାଣୀ ବସଠାର୍ ଅନ୍ୟାନ ଅଧ୍ବବାସୀଙ୍କ ଚୁଲନାରେ ହୁ ଏଇ
ସମପରମାଣ ଅଥବା ଚାଙ୍କଠାରୁ ସାମାଳ୍ୟ ବବଣୀ ପ୍୍ପିଚା ହାସଲ କରପା ରନ୍ତ !”
ତାଙ୍କ ମର ଉ ମନୁମାସ୍ତୀ ଜନ୍ତୁମାଃନ୍ର ୧କବଲ ଆଚପଞିକ ଚଣ୍ରଣ୍ଟବ୍ୁ ଲଣ୍ରପାରେ
ସ୍ରିନା, ଜବ ଣଶେଷ ଚଣିଣ୍ଠଡ଼ ଲଭର ନପାରେ । ନଚଚନ୍ତୂ ଅନ୍ତ ଢ୍ ଲଚି ଲଢେଇ
ଓ 'ମ୍ପାପ୍ଵବକ ନବ୍ବାଚନ!ର ନାଭି ସନ ସ୍ଟ ରହ୍ରପାର୍ନ୍ତ।ନାଦି । ଚକ୍ର ଡାରଉ୍ତଇନ୍
ଧରିଟଚନଇଥରଲେ ଚମ ଜାଭି ଓ ଜାରି ଭରେ ଏବଂ ମଣିଷ ଓ ମଣିଷ ମଧରେ
ଠୀର୍ସିକାଲ ଲଚଢ଼ଇ ଗ୍ଟଲ୍ଥ୍ବଲ୍ଵ । ଅଭ୍ବ୍ୟଦସ୍ତ ପଥରେ ମସ୍ଚିଷ “ପ୍ରାଗ୍ଵବ୍ରକ
ନର୍ବାଚନ' ସ୍ବ ମ୍ମରୁ ଧୀରେ ଧଂରେ ସସ ସତ୍ଜସାମାନ୍ୟ ଲଉ ହାସଲ କଣିଣ୍ଲା
ଚାହ୍ନରା ସେ ଏହ୍ବଘଣି ସ୍ତ୍ବବରେ ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରିଥ୍ବଲେ ।
ସେ ଏପରି ଧାରଣା କଶବାକୁ ପ୍ରବୃଦ୍ଧ୍ ହ୍ବୋଇଥ୍ପବାର କାରଣ-¬ ମଣିଷ
ଚାର ସହଟସାଚୀ ଜନ୍ତୁଙ୍କଠାରୁ ବହୁଦ୍ୂର୍ ଅଂଗଇ ସାଇଥ୍ବଲବ । `୍ମବନ
ସର୍ରାମରେ ବଦହ୍ବକ ଓ ମାନସିକ ସକ୍ତୁ ସ୍ତକାର ବେ ଣିଣ୍ଟ୍୍ୟର୍ ` ପ୍ରସ୍ଫୋଗାସ୍ସକ ମୂଲା
ଜ୍ପରେ ଡାରଦ୍ଦ୍ଇନଙ୍କ ମରବାଦ ପ୍ରଭଣ୍ଠ ଚ ଥଲ୍ । ଚଢଣ୍ଠ ମଣିଷ୍ଠ ଓ ମଣିଷ
ମଧ୍ଚର ସଂଘର୍ଷକୁ ମ୍ବ ଉଡ଼ାଇ ଦଦେଇପାର ନଥ୍ବରଲଲେ । ଏ ସଂଘର୍ଷ ପ୍ରଭ ଆଖି
ମଦର ବେବାର ଅ ଅର୍ଥ ହୋଇଥାନ୍ତା ସେ,£ ୧ସତ୍ତି ଜରୁମ୍ବାନଙ୍କ ସଙ୍ଗରେ ମଣିଷ
ଅସ୍ତ୍ର ଢ଼ ପାଇ ସ୍ରଭସୋଗଭା ଆରମ୍ଭ କଟ ଥ୍ବଲଵ, ସେମାନଙ୍କର ପ୍ରଭ୍ଯେକହି
ଅଚପକ୍ଷା ସେ ବୁକ ର୍ କ୍ଷେନ୍ମରେ ଏଚଡ ବବଣି କିଷଣ ଅବବଳଇଟଲ୍ର, ଭାହ୍ରାର
ବକୌଵସି ବ୍ୟାଖ୍ୟା ମିଲ ନଥାନ୍ଥା । କ୍ଲବ ତୃଛିରେ ଏଇ ଉଚ୍ଚ ପାତ୍ର୍ୟୀ କଅଣ
ମୁସ୍ବିକ ବିଛେଇ” ସମରେ ମଣିଷ ହାସଲ କରିଥଲା ?
ଜସେଣରି ବ୍ୟାଖ୍ୟା ଅବ୍ଣ୍ୟ ଡାରଜ୍ବ୍ ଇଳଙ୍କ ପରି ଚଲ୍ନାଣଶୀଲ ଚଲ୍ଵକାଙ୍କ ପାଝରେ
ୟୁ ଚରୟକ୍ତ ମନେ ବ୍ବୋଇଥିଲ । ଚାହା ଥିଲ ଓାପନଟବେଣିକ ବସ୍ତାର ଏବଂ ନର୍ମମ
ବାଣିଜ୍ୟକ ସ୍ତଶସୋଗି ଭାର୍ ୟୁଗ । ଆଦମ୍ଭ ସଂମ୍ପ୍୍ଭର ଗଲ୍ବେକମ୍ଭାଳଙ୍କର୍ ଓ
ସଦ୍ଭଚା ର ସୀମାନ୍ତ ରେ ଥ୍ରବା ଗସ୍ଥୁଃ ସ୍ର ସମାକଗୁଡୁକର ବଜାଣ ଅବଧ/ଭିଭ
ବୋଲ୍ ଧଗ୍ଵ ହ୍ବେଉ୍ତୱଲ । ଭ୍କ୍ଵୋରସ୍ଫା ଯୁଗର ସଦ୍ତ୍ୀଭା ମଝିଷର ରୁ ଘଂଭମ୍ବ
କୀ ଏବଂ ପାଣ୍ଡାଇ୍ୟର୍ ଚଲ୍ଚକଙ୍କଠାରୁ ଲ୍ମେ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଜାଦ୍ର୍ ଓ ବଭନ୍ସ
ଅଗ୍ଟର ବ୍ୟବଦ୍ବାର ବ। ଜୀବଳସାନ୍ଥାର୍ ଅନ୍ତର୍ଵ୍ଚ ବଳେକିମା୧ନ ସ୍ଥାନ ବୋଲ୍
୮୯
ବଗ୍ଟ୍ର କଗ୍ଵଵହ୍ବତ୍ତଥ୍ବଲ୍ । ସ୍ରାଣୀକନ୍ଜ୍ ଦୃଷ୍ଧଂଁ ରୁ ଚଲ୍ନଧରୁ ବକବରକଙ୍କୁ ଲଞ୍ଚ ସ୍୍ଳ
ବାନରମ୍ଭାନଙ୍କ ଅପେକ୍ଷା ସାମାନ୍ଯ ଉ୍ନ୍ନଭ ବବାଲ୍ ମଧ୍ୟ ବର୍ଚନା
କଗ୍ଵ୍ଯାଜ୍ରଥ୍ଲ୍୍ । ସେକାଲରର୍ ଦୃଝ୍ଧୃଗ୍ରାହ୍ମ୍ୟ ସ୍ଵବରେ ମସ୍ଧିଷ୍ପର୍ ବବଭିଳ ପ୍ରଦର୍ଶନ
କରିବା ପାଲ୍ ଜ୍ପୟୁକ୍ତ ଥିଲୀଭ୍ଲୁଭ କଙ୍କାଲ ନଳ ଥ୍ବଲ୍ବ । ସୂଚଗ୍ଂ ଲଞ୍ଚର୍ସନ
ବାନର୍ଙ୍କ ମସ୍ପିଷ ଭଚରେ ଥ୍ରବା ଗସ୍ଵାର୍ ପାର୍ଥକର୍ ଗୁରୁଳ୍ପକ୍ତ୍ ଡାରଜ୍ତଲନ-
ବାଦୀମାବଳେ ଜ୍ଣା କରି ଦଦଖାଦ୍ଥ୍ବଲେ । ଅବଣ୍ଯ ଜଜର୍ ଅଜ୍ଞତମ ର୍ଚର
ବସମାବନ ଏହା କରୁଥ୍ବଲେ । ୧କ୧୭ ନମ୍ଭଣ୍ରେଣୀର ଜ୍ରସ୍ବରୁ ମଣିଷର୍ ଜ୍ଵଭବ
ଘଡ଼ନୁ, ଢାହା ଦେଖାଇବାର୍ ଆଗ୍ରହ଼ଦର୍ ବସମାଚ୍ନ ଏବେକାର ଆଇ ବାସୀର୍ଦର୍
ଜ୍ଵଦାହ୍ନରଣ ଦେଉଥ୍ବବଲେ । ଏମାବନ ଲୁଆବଡ଼ ମଣିଷର୍ ଶୃଙ୍ଖଳାବକ ଜ୍ଵଦ୍ବଶ୍ଚିନ
ପବଭବର୍ ଳର ଓ ବାନରମଧରର୍ ମିଳୁ ନଥ୍ବବା ସୋଗସୂ ନର୍ ଜୀବନ୍ତ ନଦର୍ଣନ !
ଠିକ୍ ସେଦ୍ସ ସମୟରେ ଓସ୍କ୍ାବଲସ୍ ସାହ୍ବେବଙ୍କର ଏକ ସ୍ରଭିବାଦ
ଶୁଣାସାଉ୍ତଥିଲ୍ଵ । ବଜ୍ଜଚିନର ଇଭଦହ୍ନାସରେ ଏହ୍ନା ଏକ ବଳୀକ୍ୃହୁବଳାଦୀପକ
ଘଃଣା |! କାରଣ ଉଦ୍ବର୍ଶଳ ଧାଗ୍ର ସ୍କୁଭ ସମ୍ବହରେ ଡାରଜ୍ଇନ ସାହେବ
ସେତ୍ତ ସାଧାରଣ ସିଛାନ୍କ କଣଥ୍ବବଲେ ବସଇ ଏକ ଓ ଅଭଲ୍ଜ ସିକାନ୍ତରେ
ଓବସ୍ଟଲସ ପଦ୍ମଜ ଧ୍ବଲେ ନୌଲକତ୍ଦ୍ରବରେ ଏବ ଡାରଉଇନଙ୍କଠାରୁ ସଂପର୍ଥ
ସ୍ବାଧୀନ ପୁନ୍ଧରେ । ଦସ ସାହାହ୍ରେଭ୍ 'ଅଶଳନ, ଅଫ୍ ନିସିଜ୍' ନାମ୍ମକ
ଡାଚ୍ଜ୍୍ଇନଙ୍କ ବଢ୍ଧୁ୍ ପ୍ରକାଶିତ ବହ୍ନବାର ମାନ୍ତ୍ର ଅଲ୍ କେଭେ ବର୍ଷ ପରେ
ଓୟ୍ହ୍ାଲେସ୍ ୧ସ୍ଜ ସିକାନ୍ଛ ଲୁ ଅନ୍ମୁସର୍ଣ କରିବାଲୁ ଆରମ୍ଭ କବିଥ୍ବଲେ ଚାହା
ଡାରଉ୍ତ୍ଇଳଙ୍କୁ ସନକ ଓ ବିନ୍ଛଇ କରିଥ୍ବଲନ । ଗ୍ରୀଷ୍ଣୁମଣ୍ଡଲର ଦୁଂପସୁ୍ଞ୍ଜରର
ଆନ୍ଞମ୍ଭ ଅଧ୍ବବା ସୀଙ୍କ ବଷସ୍ଟ ରେ ଣିସ୍ଟାଲେସ୍ୟ ବ୍କର ବହୁ ବର୍ଷର ଅତର ଜ୍ଞିତାରୁ ବସ
୧ସସେମ୍ଭାନଙ୍କୁ ମାନସିଳ କଗରୁ କମ୍ଭ ବଣିଣୀର ବଦାଲ୍ ବଗ୍ଛଘ୍ଵିବାରୁ କାନ୍ତ
ହୋଇଥ୍ବବଲେ । ବସ ଆହୁଶ ଥଗ୍ରସର୍ ଢ଼ୋଇ ମୂପ୍ରଭଣ୍ଟ୍ଣ ଭ ଡାରଜ୍୍ଇନବାଦଦର
ବରୁଢାଚରଣ କଣ କକ୍ବ୍ମଥ୍ବବଲ ଚସେକ ସନ୍ଧଓ ବସଇ ଅନ୍ତମ ଅଧ୍ବବାସୀମାନେ
ଜୀକ୍ଜବା ପାରି ଖାଦ ସଂଗ୍ରହ୍ନର ସରଲ ପବତ୍ତ ଅନ୍ଲ୍ସରଣ କରନ୍ତ । ଚଥାଗି
ଦସେଥ୍ର ପାଇଁ ଚାଙ୍କର୍ ସେଭିକ ପ୍ରଚସ୍ଫୋକଳ ଢାହ୍ନା ଅପେକ୍ଷା ବନ୍ଧୁ ବବଣୀ ଗୁଣ
ମାନପିକ କ୍ଷମତା ଚାଙ୍କଠାବର୍ ଦେଖାଯାଏ ।
୪୦
ଓୟ୍ହାଲେସ୍ ଜଦ୍ଧରଶ କହ୍ନଥ୍ବଲେ, 'ଭାଢ଼େଲେ କଭ,ସ୍ତ୍ ବଣଷର
ଅଧ୍ଵକାସ୍ ମୀବର୍ ପ୍ରଗ୍ଫୋଳଜନ ଅଚପକ୍ଷା ଭାର ଚସଲ ଇହ ସ୍ତ ଣି ଏବଉ
ବବଣୀ କଣି ବହ୍ଲଲ୍ ? ମ୍ପାସ୍ତ୍ବବକ ନର୍ବାଚଳ ସୂନ୍ଧ ଅନ୍ତୁସାରେ ଅସତ୍ୟ ଜାଭତଙ୍କ
ମେଧା ଲ୍ରଞ୍ଚତ୍ଵ୍ନ ବାନର୍ର୍ ମ୍େଧାଠାରୁ ଡ଼କଏମାନ ବେଣୀ ହେବା କଥା | କ୍ତ
ପ୍ରକ୍ତୂଚଁରେ ସେମାନଙ୍କ ମର୍ତ୍ତ ଷ୍ଝର୍ କ୍ଷମ୍ଭକା ଆମ୍ଭ ଶିଷ୍ରିଭଇ ସମ୍ନାଜର ସାଧାରଣ
ଲ୍ବେଳର୍କ୍ଦଠାରୁ ସାମାନ୍ୟ ମାନ୍ଧ ଜ୍ଵଣା ।”
ବସ ସମୟରେ ଏପର ଭୁଲ୍ଠ ଧାରଣା ଥ୍ଵଲ୍ଵ ଟସ ଅବନକ ଆଦ୍ଧବାସୀ
ଲୁଆଚଡ଼ ୧କବଳ ହୁ ହା? କଣ ବା ମାଙ୍କଡ଼ମାନଙ୍କ ପର୍ବ ଗିଙ୍କାର ମନର
ପ୍ନବ ପ୍ରକାଣ କରନ୍ତ । ଇଥାପି ଓୟ୍ବାଲେମ୍ ଅଭମଇ ପୋଷଣ କରୁଥିଲେ ମସ,
ଅଠିବାସୀଙ୍କ କ୍ରୁ୍ଦୂରି ଜ୍ବଚ ଚକାବର ଥ୍ବଲ୍ବ ; ଢାଙ୍କ ବଳଣ୍ଟ ମଚରେ “ବହୁ
ବଭନ୍ନ କନ୍ତୁ ସୁସ୍ପଷ୍ଟ ଣବ୍ଦ ଭ୍ୂଚାରଣ କଣ୍ବାର ସମତି କମରା ସେଧରେ ଅସରନ୍ତି
ପରିମାଣରର୍ ପ୍ପର୍ ଗ୍ରାମ ସ୍ତ ନ୍ସ୍ବଣ କରିବାର୍ ସେଥି ଶଣ୍ି ଆଦ୍ର ବାସୀର୍କଠାରରେ
ଅଛୁ ଚାଢ୍ରା .-ଚଳେବେହ୍ରେବଲ ଉଚ୍ଚକର ଜାଭମ୍ଭାନର୍ଦଠାରୁ ଉ୍ରଣା ନୁହେ,
ବଚଣୁ ପ୍ରଚସ୍ବାନନ ଝୁଲନାଚର ଚପମାନଙ୍କ ଅଧ୍ବନାରରରେ ଉନ୍ନତତର ଶକ୍ତ
ଦେଖାସାଏ ।
ଚଣଷର, ଡ଼ାରଜ୍ଇନ୍ଚଣ୍ଜୁର୍ ସମଗ୍ର ସିତ ବର୍ଛୁଛଚର୍ ଓୟ୍ତାଲେସ୍
ଦୃଢ଼ ଘୋଷଣା କରଥ୍ରଲେ ଚଯ,କ ।ଅଞଣ୍ତଂକ ଲ୍ବଗ ଲଚଢ଼ଇ' ଓ ଓପ୍ପସ୍ତ୍ରବକ
ନଙ୍ବାଚନ' ଇ୍ଜିର୍ ଭଚରେ ମଣିଷର ଗାଣିଭକ, କଳ୍ଲାବିଷସ୍ହୁଳ ଓ ସାଗୀରକ
ଜକ୍ର୍ଷ ବ୍ୟାଖ୍ୟା କର୍୍ ଦହହ୍ବବ ନାହି । ଝସ ଯୁକ୍ତି ବାଢ଼ିଥ୍ବଲେ ଚସ, ମଣିଷର୍
ମସ୍ତୀ ବ୍ର ବକାଣତରେ ଅନ୍ୟ କହୁ ହୁ ଏଇ ଅଳଣା ବକୌଣସି ଆଧ୍ୟାଭ୍କ ଜ୍ଵପାଦାଳ
ନସ୍ୁସ୍କ ର୍ତ ସ୍ହା କଣ । ନଚେଭ଼୍ ଡ଼ାର୍ .ଉଇନ୍ବା ଦର୍ଦ ମଭବିର୍ ଟଯଭି ଚମୀକଞକ
ରରୁଙ୍ତ ବୃତ୍ଚ୍ିର ଣନ୍ତ ଚକବଲ ପ୍ରଭଯୋଗିଚାମୂଲକ ସଂଗ୍ରାମରୁ ବକଣିଉ ହୁ ଏ
ଚାହ୍ନାର୍ ଅଧ୍ଵଳାସ୍ରୀ ସରଲ ସମ୍କ୍ଭର ଚଲାକେ କପରି ହେଲେ ୨୧
ଏଧ୍୍ରେ ବସ୍ଥ୍ଡ ହୋୋଇ ଡ଼ାର ଉଇନ୍ କହ୍ନଥ୍ବଲେ “ନଜିବକେ ଭୁଚୟ ସନ୍ଦ
ଝମୋଚଭ ନ କହୁଥାନ୍ଥ ସ ଭୁଝମ ଏସକୁୁ ମନ୍ତ ବ୍ଯ କରନ, ଚେବେ ମୁଁ ସ୍ତ୍ରଵଥାନ୍ତ
ଯେ ଅନ୍ୟ ବକହ୍ଧ ଏଗୁଡ଼ାକ ଯାଗ କର୍ଛ୍ଥ । ଦୁଃଖର୍ ସନହ୍ମତ ମୁଁ ସ୍ବୀକାର କରୁଛି
୪୯
ଝସ ଏ ବିଷ୍ଣସ୍ଵ୍ଟର୍ ରୁମ ସହ୍ପଭ ଚମାର୍ ମଉଚଭଦ ଗୁରୂଭର୍ ଓ ଚବଦନା
ଦାସ୍କଳ ।" ଯଡ୍ନା ହେତୁ ସସ କନ୍ତୁ ଓସ୍ବାଲେସ୍ଙ୍କର ସ୍ତଶ୍ନ ଗୁଞ୍ଜକର ବକୀଣସି
ୟୁଣ୍ତି-ଗ୍ରାହ୍ନୀ ଜବାବ ବଦଇ ପାରି ନଥ୍ବବଲ । ଏବେକାର୍ ବିବିଜ୍ଞାନକ ଯ୍ପସ୍ତରେ୍
ସାହା ଅଚଲ ଚସଇ ଉଦ୍ଧଗ୍ଵଧ୍ବଳାର ସ୍ତ ନ୍ରରେ ପ୍ରାସ୍ତ ଅଦ୍ଭ୍ୟାସର ପ୍ରସ୍ତ୍ରବଂ ସମ୍ବଛଟର
ଅମ୍ପଷ୍ଣ ପ୍ବବରେ ପଦେ ଅଚଧ କହ୍ନବା ଛଡ଼ା, ଡ଼ାର୍ ଡ୍୍ଇନ୍ ଢାଙ୍କ ଜବାବବର୍
ଜଳର ବନୀଲକ ହଇବାଦକୁ ଦୃଢ଼ କରି ଧରିଥିଲେ ମାନ, କରୁ ଧୀରେ ଧୀରେ
ଓସ୍କାଲେସଙ୍କ ଵଝଦ୍ରାହର କଥା ଚଲ୍ବବକ ସ୍କୁଲ୍ ସାଇଥ୍ଵଲେ ଓ ବବଜ୍ଞାନକ
ଜଗଡରର ମାଡ୍ଜିଆସିଥ୍ରଲ୍ ଡ଼ାର ଉଲନଉନ୍ମୁର ସମନ୍ଧବର ଏକ ଆମ୍ବସରନମ୍ଫାପର୍
ବ୍ୟାପଳ ମଝବିନାତ୍ତ୍ରବ ।
୧୮୫୯ ମସୀହାଚର ଢାର ଓଲଇନ୍ଙ୍କ ବଢ “ଅରଣକନ୍ ଅଫ୍ ନୁ ସିଜ୍ '
ସ୍ତଜାଣିର ହହ୍ୋଇଥ୍ବଲ୍ବ । ଭାଉଵ୍ରୁ ସବ୍ର ବର୍ଷମଧ୍ରେ ଡ଼ାର୍ ଉଇନ୍-ଓସ୍ଟାଲେସ୍
ବଚର୍ଚ୍ଚ ଉ୍ଭପଟର୍ ଆଚିଲ୍ରକପାଇ କଲ୍ବ ଭଲ ପଥର୍ ବହ୍ରାଇସାଇଥ୍ବବା ଦୁଇ
ନଣ୍ଷିଶ୍ଚ ଖସୁରର ମିଲଥ୍ରଲ୍ । କାପ୍ନର ୯ଏପ୍ ମ୍ୟାନ୍ ବା ଲଞ୍ଜସ୍ଵାନ ବାନର୍
ମଣ୍ପିଷଂର୍ ଓ ଅନ୍ୟକ୍ ପିଲ୍ ହଡ଼ାତ୍ତନ୍ଂର୍ (ଡ଼ଜ୍ମ୍ବନାନ୍' ବା “ଜ୍୍ଷା କାଲର
ମାନବ''ର ! ଭଭସ୍ଚର୍ବର୍ ଆବିସ ବକାଲ ପାଚୀନ ରୁଷାର-ୟୁଗର୍ ଆଦ୍ଞରେ
ବବାଲ୍ ନଛ।୭୭ ଦହାଇଥଲ୍ । ଆବସ୍ତ୍ର ବର୍ ଚାଣିଖ ପଟର୍ ବଦ୍ଦଲ
ସାଇଥ୍ବଲେହେଁ, ଝସୁଶ ଦୂଇକ଼ ପ୍ରାସ୍ଟ ଚସଇ ସମ୍ଭସ୍ର୍ ଓ ଅଭି ପ୍ରାଚୀନ ଚବାଲ୍
୮ ବନ୍ଧୁକାଳୁ ବବବ ଚଇ ବହାଇଥ୍ିଲ୍ ।
ନର୍- ବାଜର ମଧରେ '"ମିଳୁ ନଥୁବା ସୋଗ ସୃୂ୍ଂର <ପର୍ ଦୁଇ
ସାଦୃଣସ୍ଦ୍ଵନ ଦୃଷ୍ଣାନ୍ତ କଲ୍ନା କଣ୍ବା କଠିନ । ଦଣଳକ୍ଷି ବର୍ଷର ପ୍ତାଚୀନ୍ଜର୍
ଚଦ୍ଫର ଜ୍ଉସ୍ଟ୍ ଝସୁଣିଟର ଥରଲ୍ବ ବବାଲ୍ ଧର୍ସାଇଥିଲେବହ, ଗୋଞ୍ମଏ ସ୍ଵର
ଆଢମ୍ଭ ଓ ଚଗ୍ରୁଃ ମର୍ମ୍ତ୩ଣ୍ବବଣିସ୍କ ଥୁଲ । ଅପର ଅର୍ଥାନ୍ତ ପିଲ୍ ଡ଼ାଜ୍ନ'ର୍
ଖସୁଭିର୍ ମ୍ଭୂଖର ଚଲଗ୍ନଗ ଆଦ୍ଞମ ପଣ ଣଣୁଥ୍ବବିଲ ହୈ ବସଥ୍ବରେ ଥଲ ଏକ
ଆଶ୍ଛର୍ଯାଜଳକ ଆଧ୍ନିକ ମଗଳ । ଏହା ଭଚରୁ ବକତ୍ତ ଖପୁ୍ର ମାନବ ବକାଶର
ପ୍ରଳ୍ଧଢ କାହାଣୀ କହ୍ଦୁଥ୍ବବ ? ବଡ଼ ଆକାରର୍ ମଗଜ ପ୍ରାଚୀନନ୍ଜୁର୍ ଚଦ୍ର କ ୬
ଡ଼ାର୍ ଭ୍ଇନ୍ବ,ଦ ଅନୁସାସ୍ବୀ ୟୁଗ ୟୁଗାନୃ ର-ବ୍ଯାପୀ ଧୀବର ବଢ ଥ୍ବା ମୃଦୁ
୯୬
ପ୍ରଗଭର୍ ଧାଗ୍ଵ ଏହାକୁ ଗର୍ଚିଥିଲ୍ନ କି ? (ଠିଲ୍୫ଡ଼ାଜ୍ନଂର୍ ଖସୁରିବ ପେର
ବିକାଣର୍ ସ୍ଚନା ଦେଲ୍ପର ମନେ ହେନ୍ଧଲଵ ।
ଗଣ୍ତଲ୍ର, ସିଂପାଞ୍ଜୀ ପ୍ରଭ୍ଵ୍ତବ୍ବ ଠାରୁ ଆମର ଉସ୍ପର୍ଚି୍ର୍ ଇଦହ୍ରାସ ଧାହୁରି
ମୁଦୂର୍ ଅଜ୍ଚଚକୁ ଘୁଞ୍ଚି ସିବାରୁ ଅନେକେ ଖୁସି ବଦ୍ଦଲେ । ଜାପ୍ଵ ' ଏପ୍ ମ୍ୟାନ'ର୍
ଖପୁଶ୍ଵିରୁ ଏଘର ଆନହ ଅନ୍ମ୍ର୍ଭବ କରିବା ସମ୍ବ୍ବ ନ ଥ୍ବଲବ ଭାହା ପୃଗ୍ଛଡ୍ଥାଏ
ଏପର୍ ଏକ ପ୍ରବସୁରୁଷି ଯେକ ଦାରୁଣ ଦୁରବଣ୍ଢ ଚଳୀଣସି ଅଗଚକାଲର ନ
ଥ୍ଵଲେ ଚାର୍ଦଦର୍ ମୁଖମଣ୍ଡଲ ଓ ମଗଳରୁ ଲ୍ଞ୍ଚସ୍ତ୍ନ ବାଳରର ଜନ୍ମ ନ୍ତ ଆସ୍ଵ୍ଵସ
ମିଳୁଞ୍ଲା । ଚଥାଗି, “ସିଧାଦ୍ରୋଇ ଗ୍ଛଲ୍ବାଲୁ ସମର୍ଥ ଲ୍ବାଝ୍ବ ସ୍ସଳ ବାନରଂଲୁ
ଭୁଚା୍ କ ସାଷ୍ଷ୍ୟ ଅନ୍ତୁସାରରେ ଝଯଦବେଳଳେ ମଧ୍ଯ କାଲୀନ ଭୁଷ୍ଷାର-ୟୁଗର୍
ଅନ୍ତଭ୍କ କ୍ତ କର୍ଵଗଲ, ଉତ୍ଭୁଷଣାଭ୍ର ଓସ୍କ୍ାଲେସ୍ ସାହ୍ରେବ ଠିକ୍ କହ୍ମଥ୍ବାର
ସମ୍ଭାବନା ଜଣ ପଡ୍ଜଲ୍ବ ; କାରଣ, ଚସା ସନ୍ଦେହ କରଥବେେ ସେ, ମଣିଷର
ମର୍ତ୍ଚ ବବର୍ ବୋଧହୁଏ ବସସ୍ଫଳନକ ଶିପ୍ର ବଳାଣ ଘଝୁଥ୍ଵଲ୍ । ଏହ୍ରାର ବପସ୍ବାଇ
ଧାର୍ଣା ଜନ୍ମୁଥା ଏ “ଘିଲ୍ ଝଡ଼ାଉନ'ର ଧ୍ଵଂସାବଶଶେଷରୁ ? ଚାହା ସୂଗ୍ଭ୍ଥା ଏ
ମଣ୍ଷିଷର ଆହ୍ପୁର ଅଧ୍ଵଳ ପ୍ରାଚୀନ ଓ ଧୀରଗଭ ବାଣ । “ପିଲ୍ ୫ଡ଼ାତ୍ତଳ'ର
ଜାଲ୍ସ୍କାଭ୍ୁ, ବୋଧହୁଏ ନଜର ଅଜଣାବର୍ ଖଣଣ୍ଡ ମଣିଷ ଖସ୍ତୁରିରେ ଲକ୍ଧସ୍ସନ
ବାନରର ଗାଲ ପାଢଡ଼଼ ଚଜାଞ୍ଜ ଏପର ଏକ ମାବ ସ୍ର୍ଣ୍ଣ' କରିଥ୍ବଲ୍ ଯେ କ
ଡ଼ାର ଡଇନ୍ବାଦୀ ମଣିଷର୍ ଧାରଣା ସମର୍ଥ ନ କରୁଥିଲ; ଭାହା ଆଳର୍ ମଣିଷର୍
ପ୍ରାସ୍ଟ୍ ସଦୃଣ ଥ୍ପଲ୍ଵ, ଚାର ପ୍ରାଚୀନଜ଼ ଥ୍ବଲ୍ବ ପ୍ରାକ୍ ଭୁଷାାର୍ ୟୁଗର୍ । ନ
ଏହା ମଧରୁ ଚକଉଁ କାହାଣୀ ଠିକ୍ ? ` ୧୫୩ ଯସୀହାରର 'ଗିଲ₹-
ଡ଼ାଉ୍ଭନ'ର୍ ଜାଲ୍ସ୍ଟାଭ ଜ୍ଦ୍ଘାନଇ ଚହାଇଥ୍ଲ୍ । ଚାହ୍ବାର ପୂର୍ବ ପର୍ୟାନ୍ତ ଦୁଇଡୃ
ସାକ ଅଭିମତ ସମ୍ଭବ ବାଲ୍ ବଗ୍ଟ୍ର କରିବାକୁ ପଘଡୁଥ୍ରଲଵ ଏବଂ ଜ୍ଉସ୍କ୍ ସମପ୍୍ୱ
ସାଦୃଶ୍ୟସ୍ବ୍ରନ କଙ୍କାଲକ୍ୁ ଗ୍ଲରୁଳ୍ପ ସହ୍ନକାରରେ ସମ୍ବାନ ନକଭରେ ତୌଜଲ୍୍ବାଲୁ
ପଡୁଥିଲ୍ଵ । ଆଜ ତିଲ୍ <୫ଡ଼ାଜ୍ନଂ ର୍ ପଘବ୍ଵ୍ ନାହି, ଚାହ୍ରା ବନ୍ଦଲବର୍ ଆମକୁ
ମିଳଛୁ ଦୁଇଜଣ ଆଧ୍ଳକ ବେଜ୍ଞାନକର୍କର୍ ମୁଷ୍କଵବାଦୀ ଉଣି । ଓସ୍ଟାଲେସ୍ଙ୍କ
ପ୍ରବଳ ଜୂପରେ ଡ଼ାର୍ଡ୍ଇନ୍ ଜବର୍ ଦଗ୍ତ ଅନ୍ଧ ଲ୍ଦୃଭ ସୂଚକ ନାଂ ରିଲ୍ଖିବାର୍
ଅଣୀବର୍ଷ ପଚର୍ ଏ ଦୁଇ ଜଣ ସ୍ତୀକାର କରଛନ୍ତୁ : _
୯୩
'( ମଳ୍ଞିଷଠାରେ ମିଳୁଥ୍ବା ଏବଡ ବୃହଦାକାର୍ ମଗଜର୍ ବ୍ୟ ଗଖ୍ଯୀ ପାଲି
ସଟଥଷ୍ଟ କାରଣ ଏବବ ପର୍ଘନ୍ତ ମିଳନାହି ।”' ୪୫
ଜରୁମ୍ବାଳଙ୍କର ଆଳ୍ପୁତ ଅନ୍ତୁସରଣ କର ଉଦ୍ବଶ୍ଜନର ଇତ୍ ସ୍ଵ ଗ୍ରାହ୍୍ୟ
ଗମାନର୍କର ଇଭଦ୍ନାସ ରଚନାରେ ଅଭ୍ୟନ୍ନ ବଂସ୍ତ ଧ୍ବବାରୁ ଆମର୍ ମୁଣ୍ଡ
ସମ୍ବହଦର୍ ମୁଣ୍ଡବ୍ୟଥା ଳାଦ୍ରି କନ୍ଧ୍ବଦଲ୍ ଚଳେ । ହ୍ରେମନ୍ତ ରବରୁଝିର୍ ହ୍ରଲ କ୍ତଆ
ବୋଇଭ କଖାରୁର୍ ବୂଝୀଯରି ଆମେ ଏହ୍ଵାଲୁ ସ୍ଵାସ୍ତ୍ଵଵକ ବୋଲ୍ ଧରି ନେତି,
ଅଥଚ ଏଇ ଟଗ୍ରୁଃ ପେଣ୍ଟ ପଣ୍ଡ ମୁଣ୍ଡଗୁଞ୍ଜଳରେ ଅସଂଖ୍ୟ କାଗ୍ଭଗ୍ ବଗ୍ଵଃ ନଣୀଥ
ଆକାଣ ଓ ଅଦ୍ଧ ଥ୍ୟ କନ୍ତୁ ଦୀପ୍ୟଯମାନ ଚନ୍ଦରାଳଗର ଅବସ୍ଥିଇ ।
ଆଜିକାର ଜୃଚାଶୁଁ କହାନଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟଂରେ କାଲର୍ ଗଭ ଅନ୍ତୁପାଇରେ
ମନ୍ତ୍ର ପ୍ରଗତ୍ ଭଚଚର ଏଇ ରହସ୍ଯର୍ ଏକା ଂଣ ନହ୍ୁର । ଓସ୍ଟାଲେସ୍
କହ୍ନଥ୍ବଲେ-¬'ଇଜ୍ଦଗ୍ଵପ ଓ ଏସପିଆଁର୍ ସବକ୍ତୁ ଅଂଶବରେ ଗବବଷଣାରୁ ଯନ୍ତ
ପୁଦୂର ଅନ୍ଚାଇଟର୍ ସ୍ତନ୍ଯପାସ୍ଟରୀମାନଙ୍କ ଯୁଗଟର ମଣିଷର ଅର୍ତିଗ୍ମୁର୍ କୌଣସି
ପ୍ରମାଣ ନ ମିଳେ, ଇବ ଅନ୍ତଇଃ ଏ ଧାରଣା କରି ବହବ ଚସ।, ଆହୁର
ଅଚନେଳ ପରବବର୍ଶୀଳାଲରେ ଓ ବ୍ିପ୍ରକର୍ ବକାଣ ପ୍ରଣାଲୀଚର୍ ମଣ୍ିଷର୍
ଆବଗ୍ଵ୍ ବ ଘଢ଼ିଥ୍ଵଲ୍ଵ ।' ଓସ୍କାଲେସ୍ ଅନୁଭବ କଶ୍ଥୁଲେ ଚମ ଚାଙ୍କର୍ ମଇ
ସଥାଥବୋଲ ଳଣାସିବ, ସଦ୍ଦ ମଣିଷର ଉଦ୍ବଶିନ ଖି ଷ୍ଷପ୍ତଗଭ ବା 'ବବେଷୁବିକ
ବୋଲ୍ ପ୍ତମାର୍ଣିକହ୍ଦୁ ଏ କାରଣ, ମର୍ତ୍ତ ୍ଢ୍ ର୍ ଏପରି ଷିସ୍ର ବକାଣର ଅର୍ଥ ଚହବ ସେ,
ଦବ ଣଣ୍ି ଠାରି ସନ୍ଧସ୍ଲ । ୯୮୭୦ ମଗ୍ରୀହ୍ନାରେ ସସ ଏହ୍ଳା ଲେଖିଧ୍ବଲେ,
ସେଢେବେଲେ ମଣ୍ମିଷର୍ ପ୍ରାବ୍ଚ ଶହାସିକ ଇଭନ୍ଚି ପ୍ରାସ୍ଟ୍ ଅଜଣା ଏକ ଶୁଳଜ୍ଯ
ପର୍ଜ ଥ୍ବଲ୍ବ । ଅଳ ଆମେ ଓପ୍ଟାଲେମ୍ବବ୍ଦର ପ୍ରଶ୍ଵର୍ ଆଂଶିକ ଜବାବ ଦେଇପାରୁ
“ପିଲ୍ ଃଡ଼ାତ୍ତନରଂ ଜାଲମ୍ଟ୍ାଭ ଧଗ୍ଵପଞ୍ଜିବା ଢ୍ରନ୍ତ୍ ଚସଝଇ୍େ ସେଇ ସାମ୍ଷ୍ଯ
ପ୍ରମାଣ ମିଳନ୍ଦୁ ସେ ସବ୍ଦୁର୍ ଏକମ୍ମାନ୍ଧ ଇର୍ଗ ଇ ଏହ୍ନ ସେକ ବଣ୍ଚିମ୍ଭାନ ଆକାର୍ର୍
_ ମଣିଷ ସୃ ଧ୍ଵବ୍ୀର ସାବଗ୍ାସ୍ତ୍ ବାସିନ୍ଦାଙ୍କ ମଧରେ ନୂଚନଚମ ଓ କଳ୍କ୍ଣ ।
_ ସିକ୍ଷୋଡିଆ ଅଫ୍ ଵ ଚମ୍ପାସାଇ? ଫର୍ , କ୍ସପେରମେଣ୍ଟୀଲ, ବାଇଓଲ୍ଜ
-- \7 11, ଏସେଲ୍ଜ୍ଣାନ୍ ( ନଢ୍ଇସ୍ର୍କ : ଆଳାଚିଡସମିକ୍ ଚପସ୍ ୧୯୫୩)
ସ୍ତୃଣ୍ଟ୍ର ଏ ୫ ଦ୍ରଞ୍ଣଵନ୍ଯ ।
୯ ୪
ଆମ ପଟରେ ପ୍ରାସ୍ଟ୍ ଦଣଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ଆଗରେ ଭୁଷା ର୍ ୟୂଗ ବ୍ୟାପିଥ୍ବ୍ ।
ମସ୍ଧିଷ୍ପର ଲଷିଇ ଇଭହ୍ରାମ୍ଭ ମାନ୍ ସେ ଅଧସ୍ଵନ କରର ଭାହା ପଛିଠର ଏହ୍ନା
ଏକ ସ୍ୀର୍ଘ ସମସ୍ତ ମଚ ବହ୍ଘାଇ ପାରେ, କନ୍ତୁ ପ୍ରକ୍ତଭରେ ବଟଣଷରଃ
ଜ୍ଦ୍ବର୍ଜନ ଧାର୍ଵର ସମ୍ଭୟ୍ବ ମାପିବାରେ ନଯୁକ୍ତ ଟ୍ରୁନ୍ତଙ୍କ ପାଖରେ ଏହ୍ନା ଅଭ
କମ୍ଭ ସମ୍ଭସ୍ । ୧ଦିଇ୍ୟାକ୍ତୃଭ ଚଲ୍ବମଣ ହାଡ ବା “ମ୍ଯାମଥ୍” ଓ ଖଡ଼୍ଗବନ୍ତା
ମତ୍ଘାବଳ ବାଘ ପରି ଚ୍ଥଲଚର ଅଭିକାସ୍ଢ ଜନ୍ତୁଙ୍କର ବନାଣ ଏଇ ୟୁଗବ
ଘହଥ୍ବଲ୍ରା କରୁ ନୂଆ ଧରଣର୍ ମବର୍ଦ୍ଦର୍ ଆବସ୍ତ୍ରବ ପ୍ରାୟ୍ତ ଘଡ଼ି ନଥ୍ବଲା
କହୁଲେ ଚଚଲ | କନ୍ତ ଏପର ଜଜଣ୍ତର ଏକମ୍ନାନ୍ଚ ଗୃଷୁଷ ବ୍ଯଭନମ ହ୍ନେଲ୍
ସୁନ୍ଧୁଣା ସୃଥ୍ଵବୀର ଭୁଙ୍ସ୍ବଗ୍ଭ୍ପରେ ମନ୍ଞଷ୍ପର ଆବସ୍ସ୍ଵ 'ବ ଓ ସ୍ରସାର ।
“ସିଲ୍ ଵଡ଼ାଜ୍ନନ୍ଂର ଜାଲସ୍ଫାଭି ଧର୍ ପଡ଼ିବାପରେ ମଣିଷ ସମୃ॥ବର
ଆମ୍ଭର ଜ୍ଞାନ ର ଅଧ୍ବ ଜାଂଶ ଭୁଷାର ଯୁଗର ଣେଷାଳ୍କ ଚର ଆବଳ । ୧ସେେଚଳେବେଳଲେ
ଚା'ର ମୁଖ ମଣ୍ତଳ ଥଲର ବଵଗ୍ବଃ ଓ କପାଳ ଥ୍ରଲ୍ ହାରୁଞ୍ଜ ପର । ୧ କାଳରୁ
ଆହୁର ଅଟ୍ରଇଇକ୍ସ ଦୃଷ୍ଣୁ” ନଲାଇଲେ, ମିଲେ ଅମସୃଣ। ସୁଲ ହଭିଆର ଓ
ପଥରରେ ଭିଆରି ସନ୍ତ୍ଵପାଭର ଚତ୍ଜ । ସସଥ୍ବରୁ ଆସ୍ତ୍ରସ ମିଟଲେ ୧ସ, ଭୁଷାର
ଯୁଗର ପଥମାଳ ର < ସିଆ, ଇଜ୍ଚରାପର ଏଠି ସେଠି, କିନ୍ତୁ ବଣଣେଷ “କରି
ଆଡି କାରେ ଆନଦୁର ଅଛମ ମଣିଷର କୁ ଅନ୍ତୀଳୁ ଥଲ୍ । କିନ୍ତୁ ବବଜ୍ଞନକଙ୍ଦ
ପାଖରେ ଏହ୍ନା ଏକ ଅଳଣା ଭୁଷସ୍ଦ୍ବପଗ ଉପରେ ସଘ୍ରାସୁଥ୍ବବା କୁନ୍ୁଡ ଭଇଚର
ଦୃଷ୍ଣ` ଗୃଲଳା ପର ମବଳେତୁଏ | ଏଥବର, ଉଉଁର ପର୍ ପରକୁ ଲୁହୃଜ଼ ଥବା
ବାଷ୍ଣ ଭଡଚର ହ୍ରଲ୍ ହଲ୍ ଗ୍ଟଲୁଧ୍ଵବା ଚଚଢ୍େଗଵହିଏ ଏଠି ସେଠି ହୁଏ
ଢଣିବ | ଅଥବା ଧୂଆ ର ୧ଘର ଭଚଢରେ ସାମ୍ମାନ" ସାଙ୍କ ବାଃ ମୁହ,ଏ ଶ୍ଚିକ
ପାରି ଅଧା କଙ୍କଲ୍ ବହ ଆନ୍ଧମ ମୁହଁ ଵାଏ ହରେ ପଛକୁ ଥରେ ଅନାଇଁବ ।
କିନ୍ତୁ ଠିକ୍ ୧ସଭିକଚିବଚଲେ ସଦ୍ାନର୍ ସୁନ ଆମ୍ଭ ଡ଼୍ାଡଲୁ ଥାସିସିବାର
ମୁହ ' ଭିବର ଚସଇ ସକ ୟଭମୂରି ଓ ତାଙ୍କର ଅବଂ ମ୍ଫଟ୍ଭ୫ କଣ୍ଠ ମ୍ପରଲୁ ଲ୍ଙ୍କଇ
ମାଡ଼ । ଆସିବ ଏକ ପାତ୍ଣିଆ ଗରୁରଇ ଅଛାର |
ଚଥାପି, ବବଣେଷଡଃ ଆଫି,କାଟର ମଣିଷ ପଣ ଲ୍ଞ୍ଜହନ ବାନର୍୍ଦର୍
ଏକ ଉଚଛିଖଯସୋଗ୍ୟ ଗୋଷ୍ଠୀ ଆବିସ୍ଝ୍ ଉଇ ଚହାଇହି । ଭାଙ୍କର୍ ମଗଳର
୧`୫
ଆକାର ଚଯପଣ ଗଗ୍ରଵ, ଦାନ୍ତ ମଧ ସସଢୁପଣ ମଣିଷଙ୍କ ଉଲ । ଅଗ୍ରଗଣ୍ୟ
ବିବିଜ୍ଞନକ ମାନେ ଏବେ ବ ବରର୍କଚ କରୁଛନ୍ତୁ ସକ ଚସମାଚନ ଆମର ଆମ୍ମୀସ୍ତ
ମାନ ନା, ଜ୍ଦ୍ଦଶିନର ଆଗେ୍ହନ ପଥବର ଚସମାନଙ୍କ ସବସ ଆମଭର୍ ସ୍ରିଧ ସଲଖ
ସମ୍ପିର୍କ ଅଛୁ । ନ୍ମଞ୍ଣୁ ଢାଙ୍କ ଭ୍ୁତରେ ଚକଡେକ ଆମ୍ଭର୍ ପ୍ତକୂଚ ପ୍ଵବଂ ସୂରୁଷ
ବହ୍ଘାଇ ନ ପାରମନ୍ତ । କାରଣ, କାଲସ୍ରରୋଇର୍ ବହୁ ଶେଷ ୟରବର୍ ତାଙ୍କର୍
ଅମ୍ତ୍ରୁକ୍ୁ ଥବଲ୍ଵନ କମ୍ତୁ ଚାଙ୍କ ଦଦହ୍ନ ବୈଶିଷ୍ଟ୍ଯଭ୍ଣୁ ଜାଣିବହ୍ରବ ସେକ ଆଦ୍ମ
ସିକ୍ାଞ୍ଚ, ଗଶଲ୍ ସ୍ତଭ୍ତଭ କପର ଜନ୍ତୁୱ୍ଲେ ଓ ଭାଙ୍କ ବକାଣ ବକତ୍ତି ସ୍ବଭରେ
ମଣିଷଜନ୍ନ ଆଉକୁ ଗଭ କବିଥ୍ରଲ ।
ସେମାଚନ ତସପର ଗୋବିଏ ଚଣିଣୀଭ୍ଲକ୍ତ ନ୍ତୁହ୍ମନ୍ତ ଚାର୍କର ଚଚହେଗ୍
ମଧ ଟସହ୍ମପର ଏକ ଧରଣର ନ୍ୁହୈ । ଏକ ଦ୍ରସାବଟରେ ବସମାବନେ ମଣିଷ
ନ୍ଲୁହନ୍ତ, ସୁଣି ଚାଙ୍କୁ ମଣିଷ ନ କହ୍ଧବା ମଧ୍ୟ ଠକ୍ ବହ୍ନବ ନାହି । ଚାଙ୍କ ମଧ୍ଯଚର
ବିକଚେକଙ୍କ ବଦହୁ ବବି ଉଙ୍ଗକର୍; ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ଗାଲ୍ପାନ୍ପ ଏଚଚ ବଡ ଓ
ବଲଣ୍ତ୍ର ସେ ଇଦ୍ଦ୍ାଗ୍ବ ହ୍ରାଡ଼ ଚ୍ଟ୍ଵବାଇ ଖାଇ ହୁଏ । ଏମାନଙ୍କର ଝସୁରି
ଜ୍ତପରେ ଗଣଲ୍୍ଙ୍କପର ସ୍ତ୍ରର ମମ୍ତୁକା ବରଣ ଥାଏ, ଏଇ ଇଥ୍ୟରୁ ବହ୍ଧୁଳାଲ ଆଗର୍
ଓସ୍କାଲେସଵଙ୍କ ଅଳ୍ଯ ଏକ ଉ୍ମ୍ବୈଝସୋଗ୍ୟ ଅନ୍ଲୁଭୁଭ୍ରର୍ କଥା ଆମ୍ଭର ମେ
ପଡ଼ । ବଦହ୍ନର ଜ୍ଦ୍ବର୍ଜିନ ପ୍ରର୍ତ ସ୍ଵାରେ ଜନୁମ୍ଭାନଙ୍କର୍ ଅଙ୍ଗ ସ୍ରଭ୍ଯଙ୍ଗର
ତ୍ବଧ ପଶବଶ୍ଚିନ ହୁଏ | ଓୟ୍କ୍ଵାଲେସ୍ ରୁଝୁଁ ପାରିଥିଲେ ଚସ, ପ୍ରକ୍ସୁତରେ ମଣିଷ
ମୂଲ୍ ମତ୍ତ ଣ୍୍ର୍ ଇରା ବ ଓ ଵିକାଣ ସଟ୍ରେଙ୍ଗ ସଙ୍ଗେ ମଣ୍ଚିଷ୍ତ ଜକର ଅଙ୍ଗ
ପ୍ରଚ୍ଚୀଙ୍ଗର ଅଚନକ ପରବଣ୍ଚନକୁ ଚା'ର୍ ସନ୍ବ୍ଵପାତ୍ଚ ଓ ହ୍ଭିଆର୍ରେ ଆଗ୍ଵେପ
କରିଥିଲା ।! ବହୁବ୍ୟୟୋମଗ୍ଭଟ ଅଣୁବିଦ୍ବଳନ କରିବାକୁ ସକ୍ଷମ ମଣିଷ ଆନ୍ଞ
ଣର ଅପେସ୍ମା କ୍ରିପ୍ରଗତରେ ଉଞ୍ଜପାଚର । ବକୋଛୁଏ ହ୍ବଜାର ବର୍ଷ ଆଗଟର
ଏଇ ମଣ୍ଚିଷପର୍ ପର୍ବ ପୁରୁଷ ଫ୍ରାନୁସ ବଦଶର ଗୁହ୍ଲା ଗାନ୍ଧଦର୍ ଭୁଷାର ୟୂଗର
ଅମ୍ଥମ ଅଧ୍ଧ ବାସୀ ଅଭିକାସ୍ଟ କନ୍ଥା ହାଗନ୍ଦର ଚନ୍ଧ ଅଦିଧ୍ଵଲେ । ଜନ୍ତୁ ସେ
କାଲର ଓ .ଏବର ମଣିଷର୍ ଦେହ ଓ ମର୍ପ୍ ଏ୍ଝ ନଖୁଣ ପ୍ଵବରରେ ଅଭିନ୍ନ ।
ଅର୍ଥାତ୍ତ ମନ୍ମିପର୍ ଚନ୍ଦାସ୍ଵବ ନାହି ଚକେବଲ ବିବଶ୍ଚି ଭ ବଦ୍ବାଇଛୁ ଓ
ଚାହ୍ବାଦି ଭାଂର ଗ୍ଭର୍ପଃର୍ କଗଚକ୍ତୁ ବଦଲାଇଛୁ । ଏବବ ମଣ୍ଣିଷ ନଜର୍ ସୃଷ୍ଟ
୯୬
ସନ୍ବ୍ଵମାଳଙ୍କର ଅଵଶ୍ବାସ୍ଯ ଗଭ ଓ ମୂଲ୍ତ ଅକାଣଚର ନାର୍୍କୀସ୍କ ଅଣୁ ବଙ୍କାରଣର୍
ସମ୍ମୁଖୀନ । ୧ଜଣୁ ଚାର ସ୍ବାସ୍ତୁ ଅଚପକ୍ଷା ଶୀଘ୍ର ଛସ୍ବାକ୍ଷମ ନୂଆ ଅଣବକ
ନସ୍ତନ୍ଵଣ ଆବ୍ଧସ୍ବାର୍ କରିବାକୁ ଟସ ବାଧ ଦହ୍ରାଇଛ୍ । ଧାଇବୀ ରକ୍ଷାକବଚ
ବ୍ୟବହ୍ରାର କଣ ଅଣବ୍ରକ ବିର୍କରଣ ବରୁଲବର୍ ଭା'ର ନଗ୍ନ ଦଦହକୁ ବର୍ମବୃତ
କଶିବାଲୁ ଚମ ବାଧ ! ମଣିଷଠ-ପସୃଣ୍ଟ୍ର ସ୍ନଂ ସ୍ତଛସ୍ତ ସନ୍ବର୍ ଜଗଚରରେ ମତ୍ମିଷର୍
ବଦେଦ୍ଘ ଆଜ ସୁରୁଣାକାଲ ଆ ବହାଇ ପଞ୍ଜଲଣି । ଏକମାମ୍ଭ ଯେଉଁ ଜନଷ
ଚାହାକ୍କ୍ ବମ୍ପାଇ ରସିଛୁ ଚାହା ଚହଉଛୁ ରମ୍ରରୋବା ବଷଣ୍ଟୁକୁ ପରା ଚଖାଲରେ ଥ୍ରବା
ତାର୍ ମସ୍ତ ୧; ଏହାରି ଜଣ୍ଆଦର ବକଣିଚ ବହ୍ରଉ୍ତତ୍ର ଜାର ଜଗଚ ସମ୍ବୂଛହବର
ସଦା ପରିବର୍ଶିନଣୀଳ ଧାରଣାଗୁଡ଼ିକ |
ଅଥଚ ଶହ୍ରେ ବର୍ଷ ପୂଙ୍ବର ଓସ୍ଟ୍ଵାଚଲସ୍ ମଣିଷଠାତର ଥିବା ଏଇ
କାଲ ଜସ୍ହୀ ଉପାଦାନ ସମୃ ଵର ଅନ୍ଦାଜ କରିଥିଲେ ଓ ଚସ ଅହୁର ବଚାଡ଼ିାଏ
ଉବଷ୍ଯଭବାଣୀ କଶିଥ୍ବବଲ୍ । ସସ ଯୁକ୍ ବାଢ଼ିଥିଲେ ଚସ ଅଗଡ ଭଚରେ
ଇଭିଦ୍ନାପଲକୁ ଖୋଳୁ ୧ଖାଜ୍ ଅମେ ଏପର୍ ଏଳ କାଲଚନତର୍ ସାଥି ପହଞ୍ଚିକୁ
ସସେଭିଠାରେ ମଣିଷର ଚଦହ୍ରଚର ପବର୍ନ ଆରାୱ ଦହ୍ରାଇ ସାଇଥ୍ଵବ ଓ
ଚାହ୍ରା ପ୍ରବବଥ୍ଚୀ ଚେହ୍ନେଗ୍୍ରୁ ଏଭେ ବେଶୀ ବଭଲ୍ନ ଚହବାକୁ ଏୁରୁ
କର୍ଛୁଥ୍ଵବ ସେ ଚାହା କଲ୍ନା କରବା କଠିନ । ଭାଙ୍ଗ ମଚରେ ୧ସଇ
ସମସ୍ଟରେ ଆମେ ଜାଣିପାଶ୍ଚକ୍ରୁ ସଃ ମାନବ ପର୍ବାର ସୃଷ୍ଣପ ର୍ ପ୍ରାରମ୍ଭ କାଳରେ
ଆଦମ ପହ ଞ୍ପରୂୁ । ମଣିଷ ମଳର କନ୍ଜ ଲଗ୍ନର୍ ସ୍ତ୍ତ୍ୟ୍ ଚିର୍ ଘରବଣ୍ିନ ପ୍ରଗ୍ଵବରୁ
ଜଜ ଦେହକୁ ରକ୍ଷା କଗିବାରେ ଚସ ଅମ୍ରମ ର୍ଥ ଅଲା । ମନ୍ଲ୍ଷ୍ୟେଢର୍ ଜୀବଜଗଉ
ଉପରେ ଝଯଉିସକ ଣି ର ୟ୍ବା କରୁଥ୍ବଲ୍ଵ ସେ ସଭ୍ତୂର ଚହ୍ନା ମୟ୍ମିଷର୍
ଧ୍ଵ 'ସାଦଶେଷରେ ନଦୃସ୍ୁ ¢ ମିଲବା କଥା । ଆକ୍ପୁଦିରେ ମଧ୍ଯ ସ୍ ଭନ୍ନ ଧରଣର
ଚହବା କଥା ଅର୍ଥୀଚ୍ ଦସିଣ ଆଫୁ କାର ୧ସଉ ନର-ବାନର ଆମର ଘରଚିତ,
ଚାଳବର ପର ଡାର ଚିଦହ ପରିବ ଶ୍ଳଣୀଲ ବହିବା କଥା ।
'ପିଲ୫ଡାନ୍ତଳନ”ର ପ୍ରଚହ୍ନଲକା ପଟରେ ମସ୍ିଷ୍ରର ଜ୍ଦ୍ବର୍ିନ-
ସଂନାନ୍ତ କାଳର ପ୍ରଶ୍ନ ସମ୍ବାଧାନ ଆଜ ଡ଼ାର୍ ୟୁଇନ୍ବ୍ଵୀ ସ୍ପପକ୍ଷରେ ନୁବହିଁ,
ଓୟ୍ହ୍ଵାଟଲ୍ମ୍ ବ୍ଛ ପ୍ପପକ୍ଷିରେ କଣିବାଲୁ ପଡ଼ିବ । ଏଥ୍ଵଚର୍ ଅବଶ୍ୟ ଓସ୍ଟାାରଲ୍ଵେସ୍ବାର
୯୭
ଚନ୍ଦା ଧାଗ୍ଵର ଗ୍ରସ୍ପାବାଦୀ ଅଂଶ ଅନ୍ଧ୍ବ୍ସର୍ଣ କଣିବା ଦରତ୍ତକାର ନାତି । କାରଣ,
ଏ ପର୍ୟନ୍ତ ଅପସ୍ଵାସ୍ଥିର ଅନ୍ୟାନ୍ୟ କାର୍ଣ ସମ୍ବୁଦ୍ଧ ମନିଷର୍ ଆବସ୍ତ୍ଵ ବ ଓ ବକାଣ
ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରି ପାବର୍ । ରୁଷାରୟୁଗର ହୃଭଆରଗୁଞ୍ଜକର ଗଠନସ୍ଟ ନର୍ମ ମିଜୃଥ୍ବା
ସାଷ୍ଷ୍ୟଂପ୍ତମ୍ରାଣ ବସପର ଶୀଘ ଣୀଘ୍ର ଅଦ୍ମଣ୍ୟ ବହ୍ଲାଇ ସାଇଥ୍ବ ଲ୍, ସେଥରରୁ ଆତପ୍ଵସ
ମିଳେ ଚମ ଡାରଉ୍ଇନ୍ଦାଠୀ ଗବ । ଦୀସ୍ଵ ସ୍ରଥଚମ ଚସପର୍ ସ୍ତ୍ରଭ୍ଧଥ୍ବଲେ ଚାହା
ଅଗପକ୍ଷା ଷ୍ଷପ୍ରଗ୍ଵବଟରେ ମଣିଷର୍ ବକାଣ ଘବୁଥ୍ବଲ୍ଵ । ଏଇ ଅଭ୍ମର ଆହୁର
ସମ୍ର୍ଥର ବରଦ୍ମଜ୍୍ଛ୍ର ୧ସହ୍ନେରୁ ନରବାନରମାନେ ଆବରସ୍ତ କଇ ଦହାଇବଛନ୍ତି ।
ଭାଙ୍କର ମଗଳର ଆକାର ବାଳର ପର, କରୁ ବଦହର “ଗଠନଟର ବସେପର
ମଣିଷ ସୁଲଉ ବବବସଶିସ୍ତ୍୍ୟ ଅଛ୍ୁଥୁ ଚସନ୍ଦରଷଣି ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଲକ୍ଷଣ ମଧ୍ ଅଛୁ । ଆଦଦ
ଡାର୍ ଜ୍ଇନ୍ବାଦଙ୍କ ସମସୃଚରେ ଏକଥା କହୁବା| ସନ୍ବବ ଥଲା ସେ, ଏର୍ସ୍ ` ମୋ-
ମାଚଳ ବବାଧହୁଏ ବ ଢ଼ଲଞ୍ଷ ବର୍ଷ ପ୍ବବର୍ ଓମାଇଓସିନ୍! ୟୁଗୀସ୍କ ମୟ୍ବିଷଙ୍କ ଛନ୍ତୁ
ବଜାସ୍ଟ୍ ରହୁଛନ୍ତ । କସ୍ତୁ ଏପର ମଇ ବରୁକରେ ଆଜିଳାଲ୍ ଅନ୍ଲ୍ରମିଭ
ବହଜ୍୍ଅଛୁ ଟସ, ମଣିଷର ଆବସ୍ରବ ଓ ବକାଶ ଖୁବ୍ ଅଲ, ସମସ୍ଠସ ଭୂଚରେ
ଘଢ଼ୁଥ୍ବଲ୍ର। ଏଚଇ ଅଲ୍ ସମ୍ଭସ୍ତ ଭଇଚର୍ ଚମ ଚାହ୍ରାକୁ ବବିଘ୍ରବକ” କନ୍ଧ
ବିହବ । ଏକଥା ବଶ୍ଠାସ କଣିବାର କାରଣ ଅଛୁ ବସ ମଣିଷର୍ ମଗଜର୍
ବକାଣଝର ଟଯତଉିସକୁ ଣଣି ୫ ୟ୍ା କରିଥିଲେ ଚାହନା ସାହ୍ବା ବହନା କାହିକ,
ଚଗାଣ୍ଠୀ ଓ ଚୋଣ୍ଠୀ ଏବ ଜାଭ ଓ କାଭ ଭଇଚର୍ ଧୀରଗଭର ପ୍ରଭ ସୋଗା
ସୂନ୍ଦର୍ ସବନନ୍ଧ ଓ ସକ୍ତ୍ ମଣିଷଙ୍କଠାରେ ଏପଣ ମାନସ୍ଥିକ ଅଭବୃର୍ଦ ସମ୍ବବ
ନୁବହି । ଏ ବଞ୍ଷସ୍ତରେ ନଣ୍ତସ୍ଫ ଅନ୍ଯ କିଛ ଦାସ୍ତୀ ଏବଂ ସେଇ ଶକ୍ତର ସନ୍ଧାନ
ଆମ୍ଭର ବବେଜ୍ଞାଳର ଳ ଗବବଷଣାଟର ଧର ପଞ୍ଜବ ନାହି ।
କ୍ଲୁକ୍ତର ଲୁଲଲୁର୍ର୍ ମାଂସ୍ନ ଖାଇଆଏ ଓ ଏପରି ପ୍ଵଜନ ବନାଣ ସ୍ଵରରେ
ବଞ୍ଚିବାର ପ୍ରଭସୋଗଭା ଚଞିନ୍ଧରେ ଳସ୍କ୍ରୀ ହୁଏ। କିନ୍ତୁ ମଣିଷଠାଟର୍ ଏପର୍
ବିକଚଇକ ବିଦିହୁଳ ଚବ୍ମିଷ୍ଟ୍ଯୟ ଅକ ସାହା ସୃଚି କରେ ସେ ମଣିଷ ଏପର
ପଛଭର ଜ୍କଵ, ବର । ବେଭେକ ଗୀବ ତାଙ୍କର୍ ଅମୁମାର୍ ଗ୍ରହ ଗ୍ରେଃ ଡ୍ରିମ୍ବ
ପ୍ରସ୍ଭବକର ଜ୍ଵନ୍ଲ,ଲ୍ର ଆକାଶଇଚଳେ ଗ୍ରୁଞ୍ଜସାନ୍ତି › ' ବଞ୍ଚିର୍ଦ୍ଦ୍ବବାର ପ୍ରତସୌଗଭତାର୍'
ମରଭରେ ଏପରି ଆରରଣର୍ ବ୍ୟାଖ୍ୟା ମିଁଲବା କଠିନ । ମଣିଷ୍ଠଠାରେ ମଧ୍ଯ ଏହ୍ସା
୯୮
ବେଝାଯାଏ ଇା'ର୍ ବିଣିଣବ ଓ ବାଲ୍କାଲ ବଡ ଅସହାସ୍ତ । ବ୍ଯଣ୍ତି ଓ ବ୍ଯକ୍ତି
ଭରେ କମ୍ ବେଶୀ ଟନ୍ତ ହେଲେହୈ ବସୀହ ର୍ଯାବୋ ଧ ନାନା ଅନ୍ତୁପାଚରେ
ସକ୍କୁ ମାନବ ଗାଣ୍ଡ୍ରୀଂର୍ ଦଦେଝାଯା ଏ । ମଣିଷ ହ୍ଦସ୍ଲାବରେ ବସାଗ୍ଯଭରା ହାସଲ
କରବାବର ସସେ ମଣିଷ ସମ୍ପି ଦାସ୍ତ ଭଭରେ ମିଳୁଧ୍ବବା ସସନୂ ଶିକ୍ଷା ଉପରରେ
ସମ୍, ପି ନଉଁର୍ଶୀଲ |
କେରେକ ଜାଭର୍ ଜନ୍ତୁ ନଜକୁ ଏକାଙ୍କୀ ବକାଣ କଣପାରନ୍ତ । କନ୍ତୁ
ମଣିଷ ଭାହ୍ରା କର୍ ପାଚରନା । ଆଚରଣକୁ ନସ୍ବନ୍ସ୍ଵଇ କଣିବାର ସଠିକ
ସହନଜାଇ କ୍ଷମଡା ଚମ ହଗ୍ଵଇଛୁ । ଏହା ଭାହ୍ରା ପଚଷ୍ଷ ଏକ ବଉ ଧରଣର
ରଲ୍କ୍ସାନ୍ । ଏହ୍ଲନାର୍ କ୍ଷଭପ୍ଵର୍ଣ ସକାବଣେ ସମ୍ଭାଳ ଓ ପିଡାମାଭାମାଚନ ଶିଶୁକୁ
ନସ୍କର୍ଵ୍' ଚ କରନ୍ତ । । ଭାହ୍ନାର ' ମଳରେ ସଙ୍କଲ୍ର ସୂକ୍ଷ୍ମ କରନ୍ତି ଏବଂ ମ୍ପାଦ୍ସ୍ବବଳ
ମଣିଷ ବହବାର୍ କଠିନ ବରେ ଚାର୍ ଠୀର୍ଘକାଲବ୍ୀପୀ ଶିକ୍ଷାରେ ସାହାସ
କରନ୍ତ । ଅଲ୍ ଚକରେକ ବ୍ୟଣ୍ଡି ଆଳବ ଏପର ସାନଞ୍ଜସ୍ୟ ବଧାଳନଚର ଅମ୍ବାରଗ
ହ୍ରେବ୍ରାରୁ ସମ୍ବାଜରର୍ ଭାଙ୍କ ର ପ୍ରବବଶ ଜଷେଧ ।
ଏଥିରୁ ଜଣାପଡ଼େ ସେ, ସମାଜ ଉପରେ ମଜିଷ ସ୍ ପି ଜଉଁରଣୀଲ |
ଏହ୍ନା ଢାହା ପକ୍ଷଦର ଏକ ବପର୍ଚିବଶଶଷ ; ଏହା .ବିଯଘରି ସଵାଭସ୍ରଜ ସେହୁ଼ପରି
ବସୂସ୍ତକର । ନକେ ସ୍ପମ୍ପସମ୍ଭବ ମୂବ ଚହନଲେହୈ ସେ ଏକ ଅଦ୍ଧଶ୍ଯ ଜଗ
ସଂ କରଛି । ଅଭ୍ୟାସ, ବଶ୍ଚାସ, ଧାରଣା ଏବଂ ଆଗ୍ଟର୍ ବ୍ୟବହ୍ବାର୍ରେ ଗଢ଼ା
4ଇ ଜଗକ ପାର୍ିପାର୍ଣ୍ 'କଠାରୁ ଏ କଗଚ ଢାହାଲୁ ରଞାକରରେ | ନନୁଷ୍ଯେଭର
ଜୀବର୍ଦ୍ଠାରେ ସଉ ସରୁ ସହ୍ଧଜାଇ ବାଧର ନଲ୍ଟ୍ ଲା 5. ସା ଦେଖାସାଏ,
ମଭଣିଷଠାରେ ଏହା ଚାହ୍ନାର ମ୍ମାନ ଅଧ୍ଵଳାର କବଛ୍ଥେ । ଏଇ ଅଦୁୁଣ୍ୟ ଜଗକରେ
ବସେ ଆଶ୍ରିସ୍କ ୧ଘେଳଥାଏକ କର୍ରୁ ପାଖ ପାର୍ଶୀ,କ ପଣଭର ବଳୌଵସି ପରବରିନ
ପ୍ରସ୍ବୃବରେ ଜନ୍ତୁମାନଙ୍କର ସହଳାଇ ଚବାଧ ଚଯଯର ଅଳାମୀୀ ଦ୍ଲୋଇଯାଏ
ଚସଦହ୍ଘପର ନୂଆ ପରିବେଶର୍ ସମ୍ମୁଖୀନ ବହ୍ରବାରେ ମଧିଷର ସୀପ୍ତ ଭଳ
ବଶ୍ାସସମୂଦ ଯମ ର୍ଷ ସ୍ରମ୍ୂର୍ଥ ନ ବହ୍ଧାଇପାବର । ଅଥବା ବ୍ଯସ୍ତିଗଉ ଷେଃବର
ଏକ ସ୍ବୀଷଣ ଞନ୍ଦ ) ଜାନ୍କ ପରବଶ୍ଚିନ ସୋଗୁ ବଉକାମ୍ତ ମନରେ ସ୍ତରେମ
ନଣ୍ଟ୍ଟର୍ଭାରରେ ରୁପାନ୍ତ ଗ୍ଭ ହୋଇପାରେ ।
୯୯
ପ୍ ଅବମ୍ାରୁ ମନ୍ଞମିଷର ପଦ୍ଦଵୀରେ ଜ୍ଦ୍ଦୀଞ୍ଜବଦ୍ନବାର ଗର୍ଗ୍ପର୍ ଗ୍ରଭନ୍ଜ ସ୍ବା
ଏବେ ସାଏ ଆମ୍ମ ମନର ଅବଚିଚତନ ଗହ୍ନନରର ସ୍ରଭଧନଇ । ଏପରି
ପରବଣ୍ଶି୍ନ ପାଞ୍ଚ ସାହା ଏନାଲ୍ତ ପ୍ରଚସ୍ପରାଳନ ଥିଲ୍ଵ ଚାହ୍ରା ବହ୍ରତ୍ତକୁ ପରଦବଣ
ସନ୍ଧ ଜଳକୁ ଖାପ ଖୁଆଇବାର କ୍ଷମଭା । ବଞ୍ଚି ରହ୍ଧ୍ବବାପାଇି ମଣିଷ ପକ୍ଷରେ
ଏହ୍ନା ଜିଡାନ୍ତ ଚଳ୍ଡ଼ା ଥ୍ବଲ୍ବଚ ଭାହ୍ରା ସଙ୍ଗେ ଅହ୍ୁର ଅବଶ୍ୟକ ଥ୍ଵଲ୍ବ
ମନ୍ଲ୍ରଷ୍ୟୋଭର ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଅବସ୍ଥାରେ ବସ୍ପହ୍ନ ବହଷନର ଦୀର୍ଘ କାଲବ୍ୟାପୀ
ବଜାଣ।, ନବବଚତ୍ଜ୍ ଚାଙ୍କର୍ ଜ୍ବଲଗ୍ନ ଅସହ୍ବାସ୍ଟ୍ ଗିଣ୍ତ ସନ୍ଜାନଙ୍କର୍ ବନାଣ
ଅବଣ୍ୟମ୍ତ୍ାଵ୍ୀ ଥ୍ବଳଲ ।
ସହଜାଇ ବବାଧର୍ ଏଇ ଅଭ,ଇ ହାସ ସମ୍ବଇଃ ` ବକୀଣସି ପ୍ରକାଚର୍
ମସ୍ନଷ୍ର୍ ମନ୍ତଂଦ୍ଵ୍ର ବଳାଣ ଅଭ ସିସ୍ର କର୍ଵଥ୍ବଲ୍ବ । ବଞ୍ଚି ର୍ହ୍ବବା ପାରି ଏପର୍
ଖବ୍ର ଗଭର ବକାଣ ଅପରିହ୍ାର୍ପା ଥ୍ବଲ୍ବ । ସହ୍ଵଜାଇ ବବାଧର ହ୍ରଆାସଜଳିର
ଆସ୍ସ୍ଵବ ପ୍ଗ୍ବ୍ଲବାର ଏହା ଥ୍ବଲ୍ ପ୍ରକ୍ତୃଭଦଦ୍ଧ କ୍ଷଭପ୍ପର୍ଣ । ମୁରଗ୍ଵଂ କହ୍ଦଦ୍ରେବ
ସେ, ନଳ ବଦଗାଣ୍ଟ୍ୀୀ ଭଇଟର୍ ପ୍ରଭସସାରିତା ମିଷ ପକ୍ଷିଚର୍ ଚସଚର ଟ୍ରାନ୍ର
ନଥଲ୍ଵ । ବରଂ ଭା ପକ୍ଷରେ ଅଧ୍ଯ ଳ ପ୍ରସ୍ଫୋକନ ଏଲବ” ଏକ ଗ୍ବବଗକ ଜଗତ
ଚର୍ଚ' ଚୋଲବା । ପଣ ପୁଲଉ ପଶ୍ଚିବେଣ ଅଥାତ୍ତୁ ସହ୍ବଳାଉ ୧ ବାଧ ହ୍ଗ୍ଇବାର୍
ଲ୍ଵେଳ୍ସାନ୍ ପ୍ଠଣିଣ ଲଗି ଏପଣ୍ତ ଳଗଡର୍ ସଂସ୍କ୍ରାକନ ସଝିଥ୍ଵଲ୍ । ପରବର୍ଶୀ
ଅଧ୍ୟାସ୍ଵମ୍ଭାନଙ୍କବର୍ ୧ନଖାଇ ବହବ ଚମ ମ୍ପ ଏପର୍ ଏକ ପ୍ରାଣୀ, ସାହ୍ରାର୍
ବିଣିଣବ ତା'ର ସାଗ୍ଵଜୀବନଣରେ ପ୍ରସାଃତେ ସେ ଚର ଶିଶ୍ର।
ଏ ପ୍ରସବସଂଚର୍ ଆଧ୍ଜଳ ବଜ୍ଞନର ଆହୁର କନ୍ଥି ବକ୍ତବ୍ଯ ଅଛୁ । ମଣିଷର
ଦେହ୍ନଚରେ ଲେମ୍ଭର୍ ଅସ୍ତ୍ରବ । ଢାଂର ସପୁରର ହାତଡୁ ପଭଲା, ରାଂର ମୁଣ୍ତର
ଆକାର ବୋଲ । ୪୯୩ ଲକ୍ଷଣ ମନ୍ମିପ୍ତର୍ ବିକାଣ ପଥଟିର୍ ର୍ହ୍ଵମ୍ସ୍ୟମ୍ବସ୍ଟ
ପଣବେଣ୍ଜଳର ଅସ୍ବ୍ଵସ ୦@ଏ । ପଟିଣଉ ବସ୍ଵସ୍କ ମଣ୍ଚିଷଠାରେ ବ ଏହା ସୃଗ୍ଟଏ
ପିଲ୍ମନିଆ ଏପଣ୍ଠ କ ଉ, ,ଣସୂଲଉ ବେଶ୍ିସ୍୍ୟ । ସ୍ପେଣ୍ବଭୁ ଇସଂଂଇ ମିଲେ ସେ
ବକୌଣସି ଣଲ୍ତ ପ୍ବ୍ଟମାମୀ ପଣୁବ୍ଞର ବଣିଶବାବନ୍ମାରୂ ଅବଶ୍ଚାସ୍ୟ ସ୍ବ୍ରବବର୍ ମନ୍ଧିଷ
ସ୍ୟ କରିଥ୍ଵଲ୍ବ । ' ଓସ୍ଟାଲେସ୍ଙ୍କର୍ ଜ୍୍୭ ଆଜଉ୍ଥରେ୍ ମଚନପଡ୍ଜି ଆମ୍ଭକୁ ଅଭଭ୍ଲୁର
କରର; ବସେ କହୁଞ୍ୁବିଲ୍ ଆମେ ନର୍ଭର୍ସ୍ତ୍ରବବ ଅନ୍ଦାଜ କରିପାରୁ ଚସ ଅସତ୍ୟ
ବ୍ଠଠ
ଲେକେ ଚାଙ୍କ ମଣ୍ତଣ୍ବରୁ ଯେଶକ ବ୍ଯବହ୍ରାରରେ ଲଗାନ୍ତ, ପରିଣୀଲଳ ଓ
ବକାଣ କରିବା ପଟର ଚସଇ ମର୍ମ ଣ୍ଝ୍ ଭାହ୍ନା ଅପକ୍ଷା ବହ୍ଧୁ ଗୂଣ ବବେଣୀକାମଭ
କରିବାକୁ ସମର୍ଥ ।””
ଆଧୁ ନିକ ମଣିଷ ଦସ୍ନାବରେ ବଡ଼ ବଡ଼ ସସ୍ତ୍ରଗ୍ ହ୍ବରେ ସମବେକ ସଙ୍ଗୀଇ
ଶୁଣିଲ୍ବବେଲେ ମୁ ଲଞ୍ଷ୍ୟଯ କରଛୁ କପରି ଞ୍ରୋଢାମାନଙ୍କ ର ଵଗଃ ଜନତା ଏକ
ବିଖ୍ୟାଚ ଗାୟ୍ଵ୍ରକର୍ କଣ୍ଠ ସ୍ପର୍ର୍ ଅଭ୍ଭୁଜ ୧ ହାଇ ସାନ୍ତ । ଚସଠି ଅଛାର
କୋଣରେ ଏକାକୀ ବସ୍ପି ମୋର୍ କାଳକୁ ଆବସ ବହୁଦୂରର ୧ଳୌଣସ୍ସି କୁଅରୁ
ଜ୍ଠୁଞ୍ପବା ଘଡ଼ ସଡ଼ ଶବ୍ଦର ଫୁସ୍ ଫାସ୍ ଏବ ଜଲଳ ଜନ୍ତୁଙ୍କ ଖସିବାର ଣଦଦ |
ସୟ୍ମ ପାହାଡ ରୂଡ଼ାରେ ବତ୍ସି ମାନମନଦର୍ର ଅଛଂ ବୃଝ୍ଵ୍ଳାର ଗ୍ରଇର୍ ଫାଙ୍କ
ଭ୍ଇର୍ ବଦଇ ନ ଦଦସିଛୁ ମଧଗୃନି ର ଏଶ୍ ମୟ ଗ୍ରସ୍ତ୍ରାପଥର୍ ବର୍ଃ ଚନ
କପର୍ କ୍ଦରଲୁଥୀ ଏ । ଚସଚଢଟବବଲ ଆସ୍ତର୍ଫ ବହାଇ ମୁଁ ସ୍୍ରବକ୍ଛ ଚସକ ମଞିଷର
ମନ ନଜର ଷୁଦ, ସ୍ରକୋଣ୍ଠ ଭତନର୍ ଅମ୍ବୀମ ଦୂର୍କ୍ମର୍ ଓ ଅମାପ ଆସ୍ଟ୍ ଇନର
ଏକ ଜଗଡର ଧାର୍ଣାକୁ ଆସ୍ଟ୍ଶ୍୍ କର ପାରଛୁ ।
ବଜ୍ଞାନ ସିନା ଆମର୍ ମୃଇ ପର୍ବ ପୁରୁଷଙ୍କର ଉଙ୍ଟୀ ଖପୁର୍ ଓ ଚକମ୍ଭକ
ଘଥର୍ ଆମରୁ ଦେଖାଇ ପାରେ ? କନୁ ଏହ୍ନା ବ୍ୟାଝ୍ୟାକର ପାଚର୍ନା ଚସ,
ଏରେ ସିପ୍ରସ୍ତ୍ବବବର୍ ମଣଷର୍ ଏଚ ଅଭରୃବ। କପର୍ ବହବଲ । ବହୁ ପୂରେ
ଓସ୍ଟ୍ଵାଚଲେସ୍ ୧ଯତ୍ତି ପ୍ରଶ୍ନ ପଗ୍ଟ୍ରଥ୍ବଲେ ଭାର୍ ଜବାବ ଜ୍ପଧ ବଜ୍ଞନ ଦେଇ ' ଗାରେ
ନା। ମଣିଷର୍ ବଣାବଲୀର୍ ପ୍ରଥମ ପାଳରେ ଲ୍ବରଞ୍ଜସ୍ଵଳ ବାନର ଅଛୁ ବୋୟ
ଚସଞ୍ଚିମାଦଳ ଆମକୁ ଥଞା କର୍ନ୍ତ। ଚସମାଚନ କୁଝନ୍ତ ନାହି ଚସ, ବକାଣର୍
ଝୁଙ୍ଗଭମ୍ଭ ଣିଖର୍ଟର୍ ମଣିଷର୍ ନାଂସଙ୍କଂ ଆଟଗ୍ହ୍ନଣର୍ ସମସ୍ୟାରେ ହୃଚରୁ
ଦହାଇ ବିଜ୍ଞାନୀଙ୍କ ମଳ କଂଘର ଉପ୍ବମି ଠିଇ ଶ୍ରଛା ଅନ୍ନ୍ଭବ କରେ । ପ୍ତାଗେ୍ତ-
ହ୍ରାସ୍ସିକ ସ୍ବାୟ୍ତୁବଜ୍ଞାନର ବଖ୍ଯାଇ ଗବେଷକ ଥାଗ୍ନର୍ଫ ଜ଼ଲ୍ ଏଡ଼ଙ୍ଗାର୍ ସମ ଭ
ମନ୍ତ ବ୍ୟ କଣ୍ଛନ୍ତୁ: (‹ ମଣିଷ ଯଦ୍ଦ ନର୍ ବାଳର୍ ସର ଭୂଭର ଦଦଇ ଉବବର୍ି ଭ
ହୋଇଥାଏ । ଭେବେ ଭାର୍ ବିଦରଶିନ ଧାରଗ୍ଵର ଫଲ ଚଯ କବଲ ଅଣୁଲମନସ୍ତ
ଭା” ଲୁହୈ, ଟସ ଧାଗ୍ର ସ୍ରିପ୍ରଗ୍ତର ମଧ୍ୟ ରୁଲନା ନାଭି... ' ରଭୁଇବୁର୍
ନ୍ଦୁସାବଟର୍ କହ୍ନବାରୁ ଗଲ୍, ମୁହ୍ୁଶି ମଧ୍ୟରେ ଇାଂର ମର୍ତଣ୍ ଚୋଲ୍ବଛଂ
ବ୍୦ବ୍
ୟୂଗଲର ସ୍ରସାର୍ ଣଇକଡ଼ା ପଗ୍ଟଣ ସ୍ତ୍ରଗ ବର୍ଭୁ' ସାଇଥ୍ଵଲ୍ ପର୍ ମନେ ହ୍ଦଏ ।
ଅଥଚ ଏଘର୍ ପ୍ରସ୍ସାର୍ ସବଙ୍ଗ ଚାଲ ପକାଇ ଭାଂର୍ ବଦହ୍ବର୍ କୌଣସି ବୃଛୀ
ଘଃ ନଥ୍ବଲ୍ବ ।”
ପିଲ୍ ଵଡ଼ାଜ୍ଵନ୍ର୍ ପ୍ରକ୍ତୁଚ ରହ୍ରସ୍ଯ ତାଂ ଚହ୍ନଲେ କଅଣ / ଜଳଚାର୍
ମତରେ ଏହ୍ନା ଏକ ନଭ୍ରବଜର ଜୁଆଗ୍ଲେରର୍ ଉଦ୍ଘାଵନ । କନ୍ତୁ ସ୍ତକ୍ତଇଚର
ଏହା ଵଜ୍ଞାନରୁ ବାଧ କଚିଛ୍ଥବଶ୍ବର୍ ସବ୍ତୁଠାରୂ ଉଛୈଖସୋଗ୍ୟ ସୃଷ୍ଣୁ-
ଅନ୍ତ ମଣିଷର୍ ମର୍ତ୍ତ ଣ୍ବ୍ର୍ ଇଭହାସକ୍ତୁ ସମନୁରର୍ ସୁଣି ଅନ୍ଲ୍ଧାବନ କର୍ବା ଲୁ ।
ଚାଲକ ଧଳା
ତିଳ ଵଡ଼ାଜ୍ନ'ର ରହୁ ସାଏ ସମୃଭବଦର ମୋର୍ ସ୍ରିକ୍ତାନ୍ତ ପ୍ରକାଣ କରବା
ପଟର୍ ଅଲ୍ ଚଳଚଳ ବଲକ ବମାଚର ନିଧ୍ ମ ନନ୍ଦା କଣ୍ଚଛନ୍ତ । ଚମାର
ମନ୍ତ ବକୁ ବସମାନେ ଡାର୍ଦୟ୍୍ଇନ୍ଙ୍କ ଉପରେ “® ବସଇ ବହିରୁ ଉଦ୍ବଶିଳ
ଉତ୍ଜି ଜ୍ପରେ ଆନ୍ନମଣ ବବାଲ ଗୁଝିଛନ୍ତ। ପ୍ରାସ୍ତ ଏକ ଶଚଚାଦୀ ସୁରୁଣା ଏଇ
ସବ୍ରୁ ଚତ୍ଜିଳୁ ସେଣି ଏବେ ସାଏ ଆଶ୍ଵପ୍ୟା ଘଣ୍ଚିମାଣ ଗ୍ଵବପ୍ରବଣଢା ଲେକଙ୍କ
ମଳଚର ଛପି ରହଛୁ । ଅନେକଙ୍କର ପୁଣି ଏଂଭିହାସିକ ଧାରଣା ନାହି ! ସଠିକ୍
ପ୍ଵବରେ ନ ଚହ୍ମଲେହୈ, ଦସମାଦନ ସାରଠଦର୍ପରେ ଅଚନେକ ସମସ୍ତ ଭ୍ଲଲ୍
ସାଝଥବା ବରର୍କ୍ଚ ଗଦ୍ଧନଚର୍ ଘଣିଆନ୍ତ । ଅଥଚ, ଆଧ୍ନକ ବଜ୍ଞାନର୍ ସସେଂ
ଚାଳ ରସି ଚଯସଉିମାଚନେ ବଜ୍ଜିନବସ୍ତକ କ୍ବାନବଳର ସାଧାରଣକି ପାସ୍
ଚଲେଖନ୍ତ। ଢାବ୍କିର୍ ବଵପଠର୍ ସମ୍ଭାବନା ଚସପଷର ବବଣୀ, ଅଭିକ୍ଞଚା ମଧ୍
ଦସହ୍ରପର ବକିଭୁଦ୍ରଦଳାଦି ପନ । ଚକବବ ଦକବିବ ଗ୍ରଗ୍ଯ ମଧ୍ୟ ଚାର ସନ୍ଧରକ
ପଣିହାସ କରେ, ସଥା:-¬5ବଚମାର୍ ପ୭ଣିଇ ଜଚିଣ ତିଲ୍ ଵଡ଼ାଜ୍ତନଂର ଝୁରି
ସମ୍ବ ଛବର୍ ଗ୍ନରୁଗମ୍ତ୍ରୀର୍ ଏକ ପ୍ରବଳ ଝଲେଗିଥ୍ଲେ । କରୁ ଏହ୍ବଵା ଛପା ବହାଇଥ୍ଲା
ଠକ୍ ଚସଲ ସ୍ବମସ୍ତଚର୍ ସେବିକଚବଚଳେ ବସଇ ଜ୍ଆଗର୍ଟେଣ୍ରି ବବରକାଗକ-
ମାଳଙ୍କଟର ନିନ୍ଦଇ ହହେଉ୍ରଥିଲ । ପଞାନରଚର ସେପର ଚଲଖକର ଅବନୀକକ
ସୌସ୍ତ୍ରଗ୍ୟ ମଧ୍ୟ ଘଡ଼ପାଚ୍ରରର ସେଥି ମରୁ ଟସ ସାଷ୍ଯ ଗ୍ରମାଣର ନ୍ଯୂଜଇମ
ସମଥନଟର୍ ଇଚପ୍ତଇଃ କର୍ଶ ପ୍ରକାଣ କଟର, ପର୍ବର୍ଜୀ ଅପ୍ତଚ୍ୟା ଶିର ଘଃଣା
ସଭ୍ମୁଦ୍ଵାଗ୍ ଚାହ୍ଘା ହୃଂଇ ବଳଣ୍ଡ ଗ୍ରବରେ ସହଚତ ବହ୍ବାଇପାଚର ।
ଲଞ୍ଚତସ୍ବାନ ଅଭକାସ୍ତ୍ଵ ବାନରମଭାନବଳ୍ଞ ସମ୍ବଛହରେ ବିଖ୍ଯାଇ ବଟଣଃଛ୍ଞେ
ସଲ୍ ଜୁକାରମ୍ୟାନ୍ କହୁଛନ୍ତୁ, ମଣିଷ ଓ ମାର୍ଦତ, “ ପ୍ରଭ୍ଛତ
“ସାଇମେଃସ' ମାନଙ୍କ ରୁ ଭଚରେ ଥଲ ବର୍ଵଃ ଫାନ୍ଦ ଅଛୁ ।” ଚଥାପି
ମଣିଷର୍ ମି § ପର ଉସ୍ବର୍କର ବଚରକ ମୂଳକ ବିଷସ୍କ୍୍ରେ ଝମାର୍ ମଚ ପ୍ରକାଶଳରଭ୍
\°୦୩
ସାଭ୍ବିବା ପରେ ଦୁଇଵ ସ୍ବର ଅନ୍ତର୍ଦାଳନକ ବ୍ୟାପାର .ସବୁଛୁ । ଏଇ ଅଧ୍ୟାସ୍କ୍ରେ
ମୁ ଇଦ୍ିରୁ ପ୍ରଥମ ଘଵଣାନ୍ପର୍ ବଞ୍ଜ୍ିଳା ବଦବ । ର ଖସ୍ଫନ୍ଧ ଆମ୍ଭ କଥାବସ୍ଥର
ବଣଷ ପରଣିଣର ଓ ଇାହା ପରବରଣ୍ଡୀ ଅଧାସ୍ତ ପାଥ୍ଜ ସମ୍ଚ୍ ରଖିନ୍ତ । ଖବର୍-
କାଗଳବର୍ ବାହାରିଥ୍ଵବା ପ୍ରଥମ ଘଃଣାଵ ପିଲ୍ ବଡ଼ାଜ୍ନ? ରହସ୍ଯ ସମଭଛବରେ
ପ୍ରକାଣିଭ ମୋର୍ ମଉର୍ ଅଧ୍ବକାଂଣଲୁ ଅର୍ଥ।ନ୍ତ୍ର ମଣ୍ଷିଷ ସେ ସମ୍ପ .ଭ ସୃଷ୍ଟ ବଢାଇଛୁ
ଏଇ ଅଭ୍ମ୍ଭଭଲୁ ପ୍ଗ୍ଵ୍ପ୍ଣ୍ ନାକଚ କରି୍ଞଏ ।
ପାଠକେ ମବନ ର୍ଖିଥ୍ବେ ସେ, ୧୯୫୬ ମସୀହ୍ଘାର୍ ମାଇଂମାସରର୍
ଅଭ,୭ ଏବ ଚମକ ପ୍ରଦ ସକ୍ୁୁ ଜବର ଖବର୍ ସମ୍ବାଦପନ୍ନମାନଙ୍କରରେ ପ୍ରକାଣିର
ବହ୍ନବାକୁ ଆର୍ମ୍ଭ କରଞ୍ପମ୍ବ । ସେଲ ଉ୍ବତ୍ଦଳନାର୍ ପ୍ରଥମ ସୁଅଚର୍ ସାଧାରଣ
ବଲ୍ମକକେ ସ୍ତ୍ବବଥ୍ଚଲେ ସେକ ଜ୍ଦ୍ବର୍ଜିନବାଦ ପୂଗ୍ବପୂର ଜଡ଼ ସିବାର ଉପନମ
କର୍ରିଥ୍ଵଲ୍ । ଖବର୍ ଳାଗଳମାନବ୍କଦର ଏକ କୋହ ବର୍ଷ ସୂରୁଣା ମଣିଷର୍
କଙ୍କାଲ ମିଲଥ୍ବବାର୍ ବଦରଣ ଛପା ବହାଇସ୍ିଲ୍ । ପ୍ରଥମ ଦୃଷ୍ଟ" ରେ ଏହା
ମଣ୍ମ୍ରଷର୍ ଶିତଦ୍ବାସିକ ସୌବନ ସମ୍ପର୍କରେ ଅର୍ଥାନ୍ଜ ବାକ୍ୟାଲା ପକାସ୍ରୀ ସଂପ୍ସ .ଭର
ବାହ୍ରକ ମଣିଷ ସକ୍ଷ ର୍କରେ, ମୁଁ ସାଦ୍ବା କହୁଛୁ ଢା'ର୍ ବରୁବରରେ ପ୍ରଭବାଦ
ସ୍ପରୁଷ ¦ ଧି
ସୁଇଜାରଲ୍ାଣ୍ଡରୁ ଜବଣ ପ୍ରାଚୀନ କବ୍ଯାଲ ବଜ୍ଞାର୍ମୀ ନ୍ଲ୍ୟସ୍କଳ ସହରଚର
ପହ୍ରଞ୍ଜବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଏଇ ଗ୍ବଞ୍ଚଲାର୍ ସ୍ଠମ୍ବପାଭ ହୋଇଥିଲ୍ । ବହୁକାଲ ଧରି
ବିଜ୍ଞାମୀମାନଙ୍କ ପାଝବର “ଓଣ୍ରିଓଗିଚଥକାସ୍' ନାମକ ଏକ “ସାଇଗମେହଃସ୍'
ଜାଙାସ୍କ ଅର୍ଥାରୂ ମାଙ୍କଡ଼, ବେମ୍ର୍ ଵୀର ଜବର ଚକଚିତକ ହାଢ଼ ବସ ଧର
ଆସିଥ୍ବବଲ । ବାବସଲ୍ ସହରବାସୀ ଚସଇ ବଞଜ୍ଞାନକ୍ତର ନାମ୍ଭ ଥ୍ବଲବ
ବଜୋହାାନେସ୍ ଦ୍ବାବର୍ଜଲ୍ବର, । ନ୍ତାର୍ଶୁକକ ଗବବଷଣୀ ପାର ପ୍ରଭଣ୍ରଂର ଅନ୍ୁସ୍ବାନ
‹ଏବସ୍ଟନାବଗନ୍ ଫଉଭ୍ଣେସନ୍/ଟର୍ ସମବବର ବକଚିତକ ପଣ୍ଡ ଚଙ ସାମନାବର
ଟସଇ ହ୍ବାଡ଼ ଦେଝାଇ ଉ୍ତଲ୍ଲ ବଜ୍ଞାମ ଚାବ୍ବର୍ ଅଦ୍ଭମର୍ତ ପ୍ରକାଣ କରିଥ୍ବଲେ ବସ,
'ଓର୍ଓଗିବଥକାସ'ର ହାଡ଼ ସବସ ଗରଲ, ସିପାଞୀ ପ୍ରଭୁଭଦ ସାଦୃଶ୍ୟ ଅପେକା
ମଣିଷର୍ ସାଦୃଶ୍ୟ ବେଣୀ ଅଛୁ । ସେବତବେଳ ସାଏ ଜଣାଥ୍ବବା ପ୍ରାଚୀନଭମ୍ଭ
ମନ୍ଲୁଷ୍ୟ କଙ୍କାଲ ଥପେଷା ଟରସଲ ଓର୍ଓଘିଥେକାସ୍”ର ହାଡ଼ ବକାଳ଼ଏ ବର୍ଷ
ବ\ ° ୪
ଅଧ୍ଵକ ପୁରୁଣାବୋୟଲ୍ ହ୍ରସାବ ବହବାରୁ, ସେଇ ବଞ୍ଞାଳନ୍ଦର ଚଘାଷଣା
ଖବରକାଗଜମାଚନ ବଡ଼ ବଡ଼ ଶିଝିଗ୍ର ନା ମା ବଦଇ ସ୍ରୁପିଥ୍ଵବଲେ ।
ନ୍ତ୍ୟ୍କର୍କ ଝାଇମ୍ଲସ୍ କାଗଳର ଅଗ୍ରଲେଖ ଥ୍ବଲ୍ଵ, କଙ୍କାଲ ଗବେଷଣାରୁ
ଡ଼ାର୍ ଜ୍ଜଇନଙ୍କ ଉ୍ଦ୍ୱର୍ଚିଳବାନ୍ଦରେ ଫଣସ୍ବ ।୮” ଚହଗ୍ାଲଡ଼୍ ଝୁ ୭ଜ୍ନ୍ର
ମସମ୍ପାଦକ୍କରୀସ୍ବରରେ ଲୁଦ୍ଘାଯାଇ ଥଲ ଝସ “ନର ବାଳର୍ ସମ୍ପର୍କରେ ଆଉ୍ଭ୍
ବୋଧହୁଏ ଯୋଗସ୍ବନ୍ଧର ଅତ୍ସ୍ଵବ ରହ୍ନଲ୍ଵ ନାହ ।” ମଣିଷର ପୁରୁଣା କର୍ବୀଲ
ସମ୍ବତଟର ବଣେଷଜ୍ଞଙ୍କୁ ସାମ୍ଫାକ୍କମ୍ବାନେ ଚଃଲ୍୍ବଫାନ୍ କର କଣି ବଶଭ୍ବ୍ଯନ୍ତ
କର୍ ପକାଇଲେ । ଚକଟରଇକ ଚଲମ୍ବକ ଆଗରୁ ଉଁଦ୍ବଶ୍ଚିନବାଦର ବଗ୍ବେଧୀ
ଥଲେ, ପିଲ୍୫ଡାଜ୍୍ନ୍/ର ଜାଲସ୍ଟାତ୍ର ଧର୍ବପଞବା ପଚର୍ ବସ୍ମାଳଙ୍କ ବଚଚଗ୍ବ ଧ
ଆହ଼ୁର୍ନ ବେଶି ଦହାଇ ଯସାଇଥ୍ଵଲ୍ । ଏବେ ବସମଭାନେ ବଦ୍ରପାସ୍ବକ ମନ୍ତ୍ରବ୍ଯ ଳର
ବଣେଷଜ୍ଞଙ୍କୁ ବବ୍ଇ କଲେ । ନର ବାଳର ଚଙ୍ଗ୍ ଖର୍ତଳ ବହବାର ଚଣଷ
ଅଧ୍ୟାସ୍ତ୍ ଆସନ୍ନ ଚବାଲ୍ ମନେହେଲ୍ବ ୨ ଚତ୍ରସଙ୍କେ ନୃରନ୍ଜ ଓ କୃରାଶ୍ତୁ କ-
ମାନଙ୍କର ବିଦାସ୍କ୍ ମଧ ପାଖେଇ ଆସିଲ୍ବ ପରି ଜଣାଗଲ୍ଵ ।
„ ଅଳଶ୍ୟ ପ୍ରଣ୍ କଣ୍ଟାକରଭ ବଜ୍ଞାନଭମାବ୍ଵନ ଅବଚଣଷରେ ଜବାବ ବଦେବାଲୁ
ଆରମ୍ଭକଲେ, କରୁ ସାମୀଳ୍ୟ ବିଲମ୍ବବର [| ସେଇବେଲନୁ ଖବରକାଗକମାଚଳନେ
ସ୍ତସଙ୍କାନ୍ମ ରେ ଯାଇ ସାର୍ତଥ୍ଵଲେ୨ ଇଦ୍ଭ୍ର୍ଵେପର “ଵାସ୍ପାନଂ ଅମ୍ପଲର ଚକାଇଲା
ଝଣିରେ ମିଲଥ୍ବବା ଝସଲ ସାନ ମଣିଷ'ଡ଼ର୍ କଙ୍କାଲ ସମ୍ବହଚର ସେମାବଳ
ଆଉ ଭ୍ରଚବାଚ୍ଯ କରୁ ନ ଥଲେ । ଖାଲ୍ ଜନସାଧାରଣଙ୍କ ମନଚର ରହବ
ସାଇଥ୍ଲ୍, ସେ କଙ୍ବାଲ ସଥର୍କରେ ଏକ ଚଗାଲମାଲଆ ଧାରଣା | କରୁ, ଏପର
ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ବ୍ୟାପାର ଉଲ 'ଓଣିୱପିଟିଥକାସ୍ 'ର୍ ସଛେ ମଧ୍ୟ ଏକ ଇଭହ୍ନାସ
ଥ୍ବଲବ। ଠିକ୍ ଏପର୍ ଆତ୍ଗ ଦୂଇହଁ ବକରେ କଥା ଏବେକାର ବସ୍ତସ୍ତ୍
ଲ୍ଵେଳଙ୍କର୍ ମଳେଧ୍ବବ ଉଉ୍ତସ୍କ୍ ଚକ୍ଷନ୍ଧଚ୍ତର୍ ପୁ ୬୭ଚର୍କର୍ ଧର୍ଣ ସମଭସ୍ତକାର୍ ଥ୍ଵଲ୍ଵ ।
ନୃ ଚାର କମ୍ପାନଙ୍କ ମଧରେ ବହ୍ୁକାଲରୁ ଗ୍ବଲ୍ଅସିଛୁ ଏପର୍ ଏକ ବକର୍କ
ସାହା 5 ମଝିରେ ମଝିରେ ବବାଦରେ ପରିଣତ ବଦ୍ରାଇଛୁ । ସେ ବଇର୍ଚ୍ଚ କଥା
ଲ୍ଵେଳଙ୍କର୍ ମନେ ପଢଡ଼ିଗମ୍ନା । ଚଝସ୍ସ ବଢକର ସମ୍ପମାଚନ ଦୁଇ ସଂସ୍ରଦାସ୍କରେ
ଉେଣ୍ତ:-‹ ମାଳ ମଣିଷର ସଂସ୍ରବାୟ © ` 'ନର ବାଳର' ସମର୍ଥକ ସଂପ୍ରଦାସ୍ ।
ବ୍ଠ୫ଶ#
ସ୍ରଥମ୍ଭ ସପ୍ତଦ୍ାସ୍ତଙ୍କ ମଢଚର୍ ଅଟ୍ଇର୍ ମଣିଷ ଥ୍ରଲ୍ ବମ୍ରୁଃ ଆକାରର, ମନସ୍-
ଚଷ୍ଟୁରେ ବସମ୍ମାବନ ଦେଖନ୍ତୁ ଯେ, ବଡ଼ ମୁଣ୍ଡ ଥ୍ବବା ଗବ ଦେସ୍ତ୍ରୀ ବସଇ ମଣିଷର
ଗ୍ରସ୍ଵା ସରେ ୧ସେଷର ସମସ୍ତ ସ୍ରାଚୀର୍ ଉପରେ ଗ୍ଭଲ୍ଗ୍ଛୁଲ୍ କରୁଛୁ । ଅନ୍ଯ
ସଂସ୍ରଦାସ୍ଟଙ୍କ ମଢରେ, ଗଣ୍ଲ୍ମ, ସିକ୍ଷାଞ୍ଜୀଙ୍କ ପଣ୍ଚ ଆମର୍ ଆଦମ୍ଭ ପବ ସୁରୁଷମାଚଳେ
କୁର, ମ୍ବେମଣ ଏବଂ ବିଗ୍ବ୫“କାସ୍ତ ଧ୍ୂଚଲ । ସେମାନଙ୍କର୍ ପଦକ୍ଷେପ ମଧ
ନଣ୍ଡିଇ ଳ ଥଲ । ଏପର ବଚର୍କରୁ ଅନ୍ଯ ଏକ ପ୍ରାଚୀନ ମଡଚଭଦର୍ କଥା
ମଚନ ପଞ୍ଜିସାଏ । ସେ ବରର୍କ ଥ୍ବଲ୍ବ ' ୫ $ ସୃ।ବାଦୀ' ଓ ଢାଙ୍କର୍ ବବର୍ଵଧୀମାନଙ୍କ
ମଧ୍ଚର | ' 5 ସାବାସୀଙ୍କ' ମଢଚର -- ମଣିଷର ସୁଂବଂର୍ଯ ଚକାଷ ମଧଚରେ ଆଗରୁ
ଭିଅଶ ଚସୁୁଃ ଗୋଡାଏ ମଣିଷ? ନନ୍ଦୁଇ ଥାଏ ଓ ନଚିମ @୧ମ ବସ ପୂର୍ଷ ବସ୍ଟ୍ସ୍ତ
ମଣିଷରେ ପରଣଭର ହୁଏ | କନ୍ତୁ ଚାଙ୍କର ବର୍୍ଧୀମାନଙ୍କ ଅଣ୍ତମଇ 'ଥ୍ରମବ ବସେ
ପ୍ରଂଚ୍ଞୋକ ଉ,,ଣ ବିକବଲ ବିକଣିକ ବହଲ୍ଵବବେବଲ ମଣିଷସୂଲଭ ବେଶ୍ରିଜ୍ଡ୍ଯୟ
ହାସଲ କରର, ସେଗୁଡ଼ିକ ଆଗରୁ ଭଆରତ୍ତ ବହାଇ ଚା! ଠାବର୍ ନ ଥାଏ । ଏକୁ
ଶେଝଷୋକ୍ତ ମଚହି ଠିକ୍ ।
ମଣିଅର୍ ର୍ ଉଦ୍ବଣିନ ଧାଗ୍ଵର ଆନ୍ତ ପର୍ପାସ୍ତରରେ ବକଢେକ ନୂଚାର୍୍ଜ କ୍
ମଣିଷର୍ ଗ୍ଭଶନ୍ନ କ ବେଶିଜ୍ଣ୍ୟୀର୍ ସଛ୍ାନ କରନ୍ତ, ଯଥା: -- ଲମ୍ବ ସାନନା ଦାନ୍ତ,
ସ୍ରେଃ ଆକାର୍ର ମୂଖମଣ୍ତଲ। ବସ୍ଫଇ ମଗଳ ବାଲ ପ୍ରଭୃଭ । ଅର୍ଥୀ୍ଭ
ନସ୍ଫରାବାଦୀୀଙ୍କ ପର ଚସମାଚନ ଆଗରୁ ଏକ ପର୍ଚଣକ 'ଚଗ୍ରୁଃ ମଣ୍ିଷଂକ୍ଲୁ
ଖୋଜନ । ୯୮୭୪ ମସ ହାବର ଚଘଣ୍ଡା, ଜଳ ଜୟ କ୍୍ସନ୍ ମା ଇସ୍କ ବ୍ଦ ତ୍ବଷ୍ଠାଚର୍
“ଅମର ପରିଚର ମଣିଷ ବଦହ୍ରର ସବଂପ୍ରଥମ ଆବସ୍ତ୍ରୀ ବର୍ କାରଣ ବ୍ଯାଖ୍ଯା
କରିବା ଉବଦଶ୍ୟତରେ ବଞ୍ଜିମାନ ମର୍ଣିଷ ସହ୍ଦଭ ଏଚେଂ ଅଧ୍ବଳ ସାଦୃଣ୍ୟ ଥ୍ଵବା
ଆତ୍ମ ପ୍ରାଚୀନ ପ୍ରରବ ପୁରୁଷ୍ଣର ଆଳ୍ୁଭ ସସେମାଚନ ଖୋଜନ୍ତୁ ସେ, ମଣିଷ୍ର୍ ଶସ୍ତୀର୍
ଆଗରୁ ଏହ୍ଲ ପଗ ଧଲ୍ବ ଏକଥା ଆମକୁ ଧରିବନବାକ୍କୁ 'ପଞ୍ବ |
ଏହ୍ଲାର ଵବପସ୍ବୀଢବର୍ ଅଧ୍ବକ ନଥ୍ରାପର୍ ଜ୍ବଦ୍ବର୍ଚନବାଦୀମାନେ ଏପଣ
ସବ୍ପୁ ସ୍ତାଚୀନ ଆକ୍ୁଭ ଵଖାକନ୍ତ ଯଦ୍ଧରେ ବଣ୍ଜିମାନ ମଣିଷର୍ ବକଞ୍ଚିତ ହ୍ଵେବାର
ମମ୍ଭାବନା ମାମି ଅଲ୍ । ଏପର ଗବେଷକମାନଙ୍କର୍ ସାଧାରଣ ମଇ ଏଇ
ବସାଚ¬ମଣିଷର ଜଲ୍ମ ସାଥ୍ଚିରତ୍ରକ ବବର୍ଜିଳର୍ ଫଲ । ମାର୍କଡ଼, ଚଲ୍ମ୍ବର
୧୭୭
ପ୍ତଭ୍ଚ ଭ ଓପ୍ରାଇବମ୍ଃସ୍'ମାନଙ୍କର୍ ଦଲରୁ ଆମର ସୂୃ୍ଣୁ ` ବହ୍ଦାଇଛୁ । ସେଇ ଦଳରୁ
ଆଧୁନକ ବଗ୍ଵଃ ବହ ଥ୍ରବା ଲ୍ବଞ୍ପସ୍ବନ ବାନର ନାନନ୍ଦ ର୍ ମଧ୍ୟ ଜନ୍ମ ହୋଇଥ୍ଵରଲ୍ଵ ।
ଅର୍ଥାନ୍ଥଥ ଆକାର ଗରଲ୍ବ, ସିକ୍ଷାଞ୍ଜୀ ପ୍ରଭୂତ ସଦହ୍ରଭ ମସିଷର ରୁଲନାର
ମୂଳବର୍ ଅଛୁ <ଇ ଧାର୍ଣା ବଯ, ଚାକର ଓ ଆମର୍ ପବସୂରୁଷ ଏକ ଓ ଅଭଲ୍ା୍
ଧର୍ଣର ଥ୍ରଲେ ।
ମାଙ୍କଡ଼ ଓ ଲ୍ବଞ୍ଜତ୍ସଳ ବାନର୍ ସହ୍ବଲ ମଣିଷର ସାଦୃଶ୍ୟ ବଦଖାଇବାରେ
ଡ଼ାର୍ ୟ୍ଇନ୍ ପ୍ରଥମ ବ୍ୟସ୍ତ ନ୍ଲୁହନ୍ତ। ସ୍ଧାଚୀନକାଳରେ ମଧ ଏଘଗି ଚୁ :ଳଳ ମୂଳକ
ରୁ ସାକଷକୁ ମିଲେ । ଅୟୁାଦଣ ଓ ଉୂନଳଝବଂଶ ଣଗଭାଦୀରେ ଦାର୍ଣଳକମାଚବନ
ବ୍ବୂଡ଼ ଚଲମ୍ପର ପ୍ରଭ୍ଭଭ 'ପ୍ରାଲମବେଃସ୍ାକ୍କୁ ଜହୂଲଭାର ନମପର୍ମାସ୍କରେ
ଭ୍ କରୁଥିଲେ । ସେଃଡେବେଳେ ସଧପ୍ପଦ,ସା ନୀମାଚ୍ଵନ ଆଜ୍ମ ଅଧ୍ବବାଦୀ୍ଦ
ସୁଟର ଆମ୍ମିବାଲୁ ଆର୍ମ୍ଭ କରିଥିଲେ । ଢେହୁ ୧ମସକାଲଟରେ ଅଚ୍ରନକ
ସମ୍ଭସ୍କରେ ୧ସଇ ଆଦ୍ଦବାସୀନ୍ଦ୍ର ଗଣଲ, ସିକ୍ଷଂଖ଼୍ରୀ ଓ ସତ୍ୟ ଇତଦ୍ତଗ୍ବେପୀସ୍ତ
ଜାଭର୍ବଭଉଟର ମଧ୍ଯବରୀ ସ୍ତର୍ରର୍ ଚାପନ କବଥ୍ବଲେ । ବବିଣଷଢଃ ଉଛ ମାଣା
ଅନରସାପର ହବଞନ୍ଃହ୍ସ୍ ଜାଭଲୁ <ଇ ସ୍ତର୍ର ଚସାଗ୍ ବାଲ ବରୁରିବାରୁ
ଯାଣ୍ଫାଭ୍ୟ ଲ୍ରେକର୍କର ଆଗ୍ରହ ଥ୍ବଲ୍ଲ। ଏହା ମଧ୍ଯ କୁଦ୍ମାସାଇଥଲ୍ଵ ଚସ, ଭାଙ୍ବର
ଦ୍ଦ୍ରଷା କ୍ବଆଡ଼େ ମାଙ୍କଡଙ୍କର ଗିର୍ବବାରିବାଠାରୁ ସା ମାନ୍ୟ ମାନ୍ନ ଉନ୍ନତ ।
ଡ଼ାର୍ ଜ୍ବଇନ୍ ଏବଂ ପ୍ରକ୍ସ୍କ ଜ୍ଵଦ୍ବଶିନବାଦୀ ଦର୍ଶନର ଆବଗ୍ପ୍ବର ବହୁ
ଘପୃବରେ ନର୍ ବାନର ସମ୍ପର୍କରେ 'ହଳଥବା ଟସୋଗସୁନ୍ନ'ର ଧାରଣା ବର୍ଚିମାନ
ମା । ଲଞ୍ବତ୍ସନ ବାନର୍ ସହର ମଖିଷର ସଠିକ୍ ସଂପର୍କ ସମୃଛଦର ୧ ବୀଣସି
ପ୍ରସ୍ଵାସ କବବାବର ଡ଼ାର @ଇନ୍ ସତର୍କ ` ସ୍ବବବବରେ ବରଭ ଥିଲେ । କରନର୍ର
ତାଙ୍କର୍ ବକଉେକ ଅନ୍ନୁଗାମ୍ବୀ ବଣେଷଚଃ ୧. ଏଇଚ୍. ହାକ୍ମଲା ଏ ସମସ୍ୟାରେ
ବୋଲ୍ ଖୋଲ ଦହ୍ବାଇ ବଦଇଧିଲେ । ୯୮୬୧ ମଯୀହାବରେ ଅକ୍ସଫୋତ଼ଠାଚର
'ବ,୫ଣ ଆାଚସାସି ଏସାନ୍ ?ର, ଆାଡ଼୍ଭନ୍ସବମଣା, ଅଫୁ ସାଇନ୍ସ'ର ବଖ୍ଯାଚ
ସତ୍ତ୍ଵରେ ବଳବିଭକ ସଵଣା ଚସାଶୁ ଗ୍ବଗାନ୍ଚ୍ ବହାଇ ହ୍ରାକ୍ସନୀ ମର୍ଣିଷ୍ରର
ଅନ୍ଚତ ଇଭହ୍ନାପର୍ ସନ୍ଧାନ କଣିଧ୍ଵଲେ । ଚ୍କ୍ଷଣଣୀଲମ୍ବାଝନ ସେଇ ସପ୍ବରେ
ଜ୍ଵଦ୍ବ ଜନ ଢଣ୍ଜୁଲୁ ଆନମଣ କରିଥ୍ୁବଲଲେ । ସେଇ ଆନ୍ତମଣର୍ ଗ୍ଭପ ପଡୁଥ୍ବଲ୍ଵ
ବ୍°୭
ଡ୍ବାକ୍ସନ୍ୀଙ୍କ ଜ୍୍ପଟ୍ଵର୍ । ଡ଼ାର ୍ଇନ୍ ଓ ତାଙ୍କର୍ ଅନ୍ଲ୍ଗାମୀମଭାନଙ୍କର ଝର
ବଟର୍ଧୀଧଲେ ଇଂଲଣ୍ତ ର୍ ସଙ୍ବାବ୍ଧଗଣ୍ୟ ରୁଲନାମ୍ବୂଳକ ବଦହ ସଂସ୍ଥାନ ବଶାର୍ଦ
ରଗ୍ଭ୍ ଡ୍ ଅ୍ଚସ୍ଟେନ୍ । ସେଇ ସଗ୍ତ୍ରରର୍ ମଣିଷନ୍ତୁ ପଣୁ କଗଉଚର ଏକ ଅବ୍ମି୍ାସ୍କ
ସ୍ଥାନ ବଦବାର ପ୍ରସ୍ପାସ ବସ କରିଥ୍ବବଲ । ଚାଙ୍କ ମଉଚର ମଣିଷ ମ୍ତନପାସ୍ବୀ
ଙ୍ଗ ବବ୍ବର୍ ଏକ ସ୍ପକ୍ଟୁ ଅଧମ୍ତଳ ଶ୍ରେଣୀ । ଏଇ ବଣ୍ରଣୀକୁ ବସ ଥୀବର୍ଚନ୍ବମଫାଲ
ନାମରେ ଅଭଵ୍ଧ୍ଵଭ କଖିବାର୍ ପ୍ରସ୍ତାବ କରିଥ୍ବବଲ୍ । ତାଙ୍କ ଯୟୂଣ୍ତରେ ଏକ୍ଧୁ
ବଣ୍ରିଣୀବଗ୍ସଗର ଭଦ୍ଜି ଥଲ୍ବ ସେ ମଣ୍ଷିଷର ମର୍ତ୍ତ ଵର୍ ଳକ୍ଷଣମାଳ ଜମ୍ମ ଶ୍ରେଣୀର
ମାଙ୍କ ୨, ଚଲମ୍ଭର ପ୍ରଭୃତ୍ ପ୍ରାଇବ ମ୍ସ୍?ମାନଙ୍କଠାବର ମିବିଳ ନା । ଏଥ୍ବବର୍
ଜଳଦୋଇ ହାକ୍ଯସମୀ ଗଚାସୁଷ ସ୍ବବର ପ୍ରମାଣ କରିବାଲୁ ବାହାରିଥିଲେ ଚସ,
ଆୱସଚସ୍ଫେନ୍ ଉକାନ୍ତ ଓ ମା୍ଦଡ଼, ବଲେମ୍ଭର ପ୍ରଭୃର ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ସ୍ତାଇମମେଵବସ୍ ଙ୍କ
ସବଙ୍ଗ ମଣିଷର୍ ଘନଣ୍ଡ ଆପ୍ରୀସ୍ତଢା ଅଛୁ । ବସ ଏବଷସ୍ଫରେ ୧୮୬୩ ମଗ୍ରୀହ୍ାଚର୍
ପ୍ରକାଣିତ ବକଢେକ ଧାର୍ ବାହ୍ଧକ ବଲ୍ତା ରଚନା କରିଥ୍ଵବଲେ ; ବସ ଗୁଞ୍ଜକର
ଣି ଗ୍ଵେନାମା ଧ୍ପମ୍ବ ଓଂପ୍ରକଚ୍ତଭ ଜଗଭବର ମଣିଷର୍ ସ୍ଥାନ ଓ ବସ୍ପ ସମ୍ବଦରେ
ସାସ୍ନ୍ୟପ୍ରମାଣ !'
ଘରର୍ ହାଳ୍ସଳୀ ଆଜ୍୍୍ ସାଦ୍ବାସକ୍ସୁ ବଲ୍ସିଥ୍ଵରଲେ, ଏ ବଦ୍ଧ ରାହୀର୍
ଆଗରତ୍ୁଗ୍ବ ନମୁନା ପର । ଏଥ୍ବରେ ବସ ଆଓସ୍ଟ ନ୍ଙ୍କ ମଇଲୁ ମରପ୍ଵର ଖଣ୍ଡନ
କରି ବଦଇଥବଲ । ଚମ ଏଇ ସଇ ଧରଥ୍ରବଲ୍ ଚସକ ମାର୍ଦଡର ମ୍ମ ଣ୍ତ୍ ଆବର୍ଣ
ଚକଭଇକାଂଶରର୍ ମଣିଷ ମଞ୍ତିଂଞ୍ହ୍ ଆରରଣର୍ ଏକ ବଚଗ୍ରୁଃ ଧରଣର ମାନଚନ୍ନ
ସ୍ବରୂପ । ଏହ୍ରାର ହଲ୍ଞନଷି ଉ୍ପାଦ୍ାନମଭାନ ନ ମଣଃ ସ୍ପଷ୍ଟ ବହାଇ ଉଠେ ମଣିଷ
ସଦ୍ମଣ ଲ୍ଵଞ୍ଜତ୍ସ୍ନ ବାନରମାନଙ୍କଠାଟର ବଣଷରତର ସିମ୍ପାଞ୍ଜୀ ବା ଓରାଂଓଶଙ୍କ ର
ମର୍ଷ୍ଚଂଷ୍ଟ୍ର୍ ଗଠନ ମଁସିଷ ମସ୍ତ ୍ଵର୍ ଗଠଳରୁ ବଳବଲ ମା ନ୍ଥ ଅସ୍ତଧାଳ ବବିଶିଷ୍ଟ୍ୟ-
ମାଳଙ୍କଟର ପୂଥକ୍ ।” ଅବଶ୍ଯ, ମଞ୍ଷିଷର ଉ୍ତବ ସେ ଦୂବବାଧ୍ଯ ଡୁ ଏବଂ
ବହୁଲମ୍ପି ବର୍ଷ ଆଚବର ମନ୍ବିଷ ଓ ଳଞ୍ଜତ୍ସ୍ରନ, ବାନର୍ଙ୍କର ଆଜ୍ଢଞ ପରବ ପୁରୁଷ
ବସ ସମଗୋନ୍ଥୀସ୍କ ଥବଲ--ଭହା ମାନ୍ଦନାଲୁ ହ୍ରାକ୍ସନୀ ସଂପୂର୍ଣ ଗ୍ବଛ ଥୁଲେ ।
କିନ୍ତୁ ୧ସ ଦୃଢ଼ସ୍ତ୍ରବବର କହ୍ୁଞ୍ପଲଲେ ସା ମଣ୍ଜିଷ୍ର୍ ଆତ୍ନୀସ୍ଟ୍ ବହଲ୍ଵଭ ଲା ଏକାଧ୍ପକ
ପ୍ରାଣୀ ଆନ ମଧ ବଞ୍ଚିଛନ୍ତ । ଆଧୁନକ ଲଞ୍ଜସ୍ତ୍ଵନ ବାନର୍ମାଚନେ ଭାଙ୍କ ମଧ୍ୟରର୍
୯ °୮*
ଆମର ନିକହଭମ୍ଭ ଆମ୍ସରୀସ୍ତ ମାଞ୍ଚ । ଲୁହ୍ଘାଯାଇପାଚର ୧ସ ହାକ୍ସଳୀ ସ୍ବବା-
ଚବଗର ଆଭିଣସ୍ଯ ସହ୍ର ଆମ୍ବର ଓ ବଡ଼ ବଡ଼ ଲ୍ଵଵ୍ପଦସ୍ମ୍ଵନ ବାନରଙ୍କ ମଧ୍ୟଚର
ଥିବା ଚଦଦ୍ଧଫ ମନଗଭ ଚଗରୀସାଦୃଶ୍ୟ ଉପଟରେ ଅଶଣ୍ଢକ୍ତ ପ୍ରାଧାନ୍ୟ ଆବ୍୍ପ
କରିଥିଲେ । କିନ୍ରୁ ଏ ସ୍ରସଙ୍ଗରର୍ ହ୍ବାକ୍ସଳ୍ଙ୍କ ସମ୍ବଳାଳୀନ ଠୁର କଥା ମନେ
ରଖିବା ଦରକାର୍ | ୧ମ ଯୁଗରେ ଜ୍ଦ୍ବଦିନବାଦୀମାବନ ମୁଳ 8 ଲଚ଼ୁଥଧିଲେ
ଏକ ମଭ ବରୁକଟର-୧ସ ନାଭ ଥଲ୍ ସନାଇମା (ବଣେଷ ସୃକ୍ଣତଂ”'ବର
ବଶ୍ଚାସୀମୂନଙ୍କର । ଆତୁର ମଧ୍ୟ ମନେରଖିବା ଦରକାର ସେ, ସେଢେବେଳକଲୁ
ସୁଚ୍` ଅଲ୍ ଚକେଃଇକ ମଣିଷ ବପୁଶ୍ଵର୍ ଥିଲ ଭୁକ୍ଚ ନମ୍ପନାର ଉଗ୍ନାଂଶ ମାନ୍ନ
ଆବରଣ୍ଟ୍୍ ୭ ବହ୍ଘାଇିଥିଲ୍ । ଆମର ନଂବତ ଆତ୍ସୀସ୍କ କଳଙ୍କୁ ୧ସଚେବେଲେ ବଳବଲ
ଚ୭ିଆଖାନାରେ ବଦଖି ବାକୁ ମିଳୁଥ୍ଲ । ବେଣୁ, ସେମାନେ ଅନିବାର୍ପ ଭ୍ରବରେ
ମଣିଷର୍ କଲ୍ଵନା ଉପର ଆଧ୍ବପଡ୍ୟ ବସ୍ତାର କଵ୍ଥ୍ନଳେ । ସ୍ଥ ଇଧୀ ପଣ୍ଟଂର-
ମାଚନ ବ ବଶ୍ବାସ କଣି ମାଥେ ସେ ଥପରଣଣଭ ଓ ଗ୍ରେଃ ଆଳାରର ମୁଣ୍ଡ
ଥବା ବବାକା ରେଲ୍ଵେକମା ନେ ମର୍ଣିଷର୍ ଇଭହ୍ନାସର ବଳୀଣମି ମୁଦୁର ଅଖାଳ
ୟୂଗର୍ ଉ୍ରଦ୍ବୃଦ୍ଧ୍ ମାନ୍ନ ।
ଲ୍ବତ୍ଵନ ବାନରମାଚନ ଟସ ଆଧୂଜଳ ମଣିଷ ଜମ୍ମର ଉସ୍ର-¬ ଏକଥା
ବଂଶ ଶତାବ୍ଦୀର ଆରମ୍ବବବଲକୁ ପ୍ରାସ୍ଟ ପ୍ର୍ଵପ ଶ୍ ପ୍ରଭଣ୍ତ;ଉ ହୋଇ ସାଇଞ୍ଵଲ୍
ପରି ମଚିନ ବହଉଥାଏ । ପିଚଥଳ୍ଯାନ୍ ଥୋପାସୁଂ ବା ' ଜାଭ୍ମ୍ଯାନ୍ 'ର ଝପୁରି
ବଝାଲ ଆଵଣ୍ଟ୍୍ ଉ ବହ୍ଦାଇ,ଏଇ ମର୍ତବାବକୁ ଦୃଢ଼ ସମର୍ଥନ କ୍ଚକ୍ଚଲ୍ । ଅନେକେ
ଥକି କରଥବଲ ୧ସ ସିକ୍ଷାଞ୍ୀ ଉଇ ଆକଳୁଭ ସହଜରେ ପରବଶ୍ ପର୍ାସ୍ଟଟର
' ଜାସମ୍ଯାନ୍/ ଏବଂ ଚଢ଼ିରୁ 'ଵିଅନ୍ ଡ଼ାର୍ଥାଲ' ଓ ଅଧ୍ନକ ମଣିଷର ସୁ
କରିଥ୍ଲ୍ । କମ୍ତୁ ଏଇ ଣଡାବଦୀର୍ ପ୍ରଥମ ପାଦ ଚବଲକୁ ଳ୍ଞସ୍ବାନ ବାନର ସେ
ଆମର୍ ଉସ, ପେର ମର ବନୟୁକରେ ନ୍ଆା ବଦୋହ ଘଢୁଥଲ୍ ।
ଦେହ୍ବ ବ୍ୟବଚ୍ଛେଦକାର୍ସୀ ବବେଜ୍ଞାନ୍ନକଙ୍କ ମଚଚନାସୋଗ ଚସଉବବେଲେ
ଆଲ୍ଲକ୍ହ ବଦ୍ାଇଥ୍ଵଲ୍ ଦକିଣ ପ୍ ଏସିଆର ବୃଜ୍ଷବାସୀ ବଗ୍ରୁଃ ଏକ ପ୍ରାଣୀ ପ୍ତ
ମାଙ୍କ ଡ଼, ଲେମ୍ବର ( ପ୍ତଙ୍କ୍ତ ପ୍ରାଇ୍ମେମାନଙ୍କର ବବୈଶିସ୍କ୍ଯ୍ୟ ଏହାଠାରରେ ସ୍ପସ୍ଗ
ଥିଲ । ଏଇ 'ଵାସଏର୍ ? ନାମକ ଜନୁର ଅକାର୍ ସ୍ର ବଳେଇ ଛୂଆ ପର
ବ୍୧୦୯୪
ଓ ଏହ୍ବାର୍ ଆଖି ଦୁକ୍ନ୍ପ ବଗ୍ଵଃ । ମଗଳ ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ବିବିଶିକ୍ଟ୍ର୍ୟ ସୋଗ୍ଧ ଏହ୍ବା
ଚାଲ ପାହ୍ୟାର ମା୍ଦ୍ଡ଼ଜାରର କୂ ହୂୁମ୍ଭ । ଏଫ୍. ଉଡ, ଚଳାନସ୍ ନୀମଳ ଜବଣ
ବିଶିଷ୍ଝୁ ଇଂଚରେଜ ବଦହ୍ର ବ୍ୟ ବଚ୍ଚ୍ଛଦକାସ୍ରୀ ବଜ୍ଞମା ୧ ୯୯୮ ମତ୍ବୀହବାଚରେ ମଇ
ପ୍ରଳାଣ କଣିଥ୍ଵବଲେ ଚସ ଗରିଲ୍, ସିମ୍ମାନ୍ରୀ ପ୍ରଭଵଭଙ୍କ ଠାରୁ ନୁହେ, ମଣିଷ
ଉଭ,,ଚ ହୋଇଛୁ ବରଂ “ଵାରସଥଏଡ଼/ ସ୍ ନରୁ । ସଚଳଭ ଧାରଣା ବରୁକରରେ
ତାଙ୍କର ଏଇ ବବଦ୍ୋସସ ମର ବସ ବସଇଦଦନ୍ତୁ ଦକବଳ ବଲବର୍ଧୁ ରସି ନାହାର୍ତ,
ଭାର୍ ପଣ୍ବକ ନ ମଧ୍ଯ କରଛନ୍ତି ।
ଉ୍ଡ଼୍ ଜୋନ୍ସ୍ ଚଳାର ବଦଇ କହୁନ୍ତ। ସେକ ମଣ୍ଷିଷର ଜନ୍ମଧାଗ୍
ସୁଘ୍ରାଚୀନ । ଏଦ୍ବାର ମୂଲ ଅଛୁ କେଲେ ବିକାଝି ବର୍ଷ ଅଗଇର ବବର୍ ଛିଆଣ-
ୟୁରଂବର୍ |ମଣିଷର ଠିନ୍ ପୂର୍ବପ୍ରୁଷ କି ଏ ଢାହା| ଏ ପର୍ୟାନୁ ଆବ୍ବ,ଚ ହୋଇ
ନାହ୍ରି। ଅବନଳେ କଲ୍ବନା କରନ୍ତ ୧ସ ଗଛ ଶାଖାରୁ ଝ୍ଲୁଞ୍ବବା ଲ୍ବେମଣ
' ନର ବାନର”ମ॥'ବନେ ହି ଏପର ପୃବଂପୂରୁଷି) ଏପର ପୁପୁଲୁ କା ଲଡ଼୍ ୧ଳୋଳ୍ସ୍
ଉବଷ୍ୟରବାଣୀ କବ୍ିଛନ୍ତ ଯେକ ସଦ୍ଧ ବିକବବ ମଣିଷର୍ ଅବ୍ୟବଦନ୍ଦୁତ ପବ ସୁରୁଷ
ବକଦ୍ଧ ଆବଞ୍ବ ଲ ହୃଅନ୍ତ ବ୭ବବ ସେମାନେ ନଷ୍ତସ୍ତ ପ୍ର୍ପୂର । 'ନରବାଳରଂବବ
6ପସର ବହେ ଏବଂ ବସନାନଙ୍କ ଆଵସ୍ବୀବର ଚାଣଖ ନୌ ଣ୍ଟ ଚହ୍ନବ ଏପର
ଏଳ ଭୁଚାରିଂକ ସ୍ତରର ସାଦ୍ବା ବଡ଼ ବଡ଼ ଲ୍ବଞ୍ଜତ୍ସ୍ଵନ ବାଳର୍ବ୍ଦର ପ୍ରଭୁକ
ମବ୍ବର ପୂର୍ବରେ । ଭାଙ୍କ ମଉବରେ ମଣିଷର୍ ପୂର୍ବସ୍ରୁଷମାଚଳେ 'ସୂଦ,¦(କାର,
ସଦାସର୍ନ ସ୍କ କିନ୍ତୁ ସଲେ । ଚସେମାନଙ୍କର ଝସୁରିର୍ ଆକାର ବଣ ଇ ହୋଇଥବା
ବିଗାଡ ଦୁଇଡ଼ ବାହ୍ରା ଅପେକ୍ଷା ବବଣୀ ଲମ୍ବ ଥ୍ବଲ୍ବ । ଚାର୍ଦଦର ଗାଲ୍ପାଡ଼ ଗ୍ରେଃ
ଥିଲ, କିନ୍ତ ସେମାନେ ଦାରରୁଡ଼ା ନ ଧବଲ । ଗଛରୁ ସେମାନେ ଓହ୍ ଜଳ ନଧ୍ରଟଲ
ମଣିଷର୍ ନକଃଉଭମ୍ଭ ପ୍ବଂପୁରୁଷ ସନ୍ଦ ବୃଷଗ୍ବସୀ ସ୍ହରାଇଥାନ୍ତେଥ ଢା ହ୍ରେଟଲ୍
କଦନ୍ଦ୍ଵବାଲୁ ପଞ୍ଜିବ ୧ସ, ଏପର ଶାଖାୀବହ୍ବାସ୍ଵର୍କ ହ୍ରାଇ ଓ ବଗାଡ଼ ସ୍ରଠାତ୍ତୁ
ଚଡ଼ିତ୍ତ୍ ଗଭରେ ମଣିଷର ହାଇ ବଗାଡ଼ରୁବପ ବକଣିତ ହୋଇଛୁ । କରୁ ଉଡ଼୍-
ବିକାନ୍ସ୍ଙ୍କ ୟୁନ୍ତରେ ମଣିଷର ହରାଇ ଚଗାଡ଼ ଏଡ଼େ ବେଶିଷ୍ଡ୍ୟପର୍ଷ ଚ୍ସ
ଏଗୁଡ଼ାକ ସପର ଦିପ୍ର ବିକାଣ ଲ୍ବଉ କର୍ ନାହି । ଚାଙ୍କ ମଚ୍ଚରେ ଆଜ୍ଞର୍
ବୃଷ୍ଷବାସୀ ' ଵାର୍ ସିଏର'ମାନେ ଢାଙ୍କର ଶାଵାଗ୍ସ୍ ` ବବେଶିଜ୍କ୍ୟୁସରୁ ପରବଣୀ
ବ୍ବ୍ଦ
କାଳରେ ଅର୍ଜନ କରଛନ୍ତ । କର୍ରୁ ମଣିଷର୍ ଅଦ୍ଦମ ପ୍ରବଂପୁରୁଷ ଚସଭି
ବାର ସି ଏର'ମାଚନ ଥିଟଲ ଚସମାଚଳ ଭୁଏ ଜପରେ ଗୂଲ୍ଥୁଲେ |
ଜ୍ଡ଼୍ ବଜାନ୍ସ୍ଙ୍କ ଧାରଣାରେ ଥ୍ରବା ମଣିଷର୍ ଏପର ପ୍ରଭଚ୍ଛବକୁ
ବାଳଣିଲ୍ ପର ମଚନ ବିହ୍ରବ । ପ୍ରଥମ ସ୍ରଳାଣ ୧ବଟଲେ ତାଙ୍କର ମର ଅନ୍ଲ୍ରଗାମୀ
ସଂଖ୍ୟାରେ ଖୁବ୍ କମ୍ବ ଥିଲ । ଗିଲୀଭୁଡ କ୍ଚାଲ ବଞ୍ଞାଳ ସ୍ବର୍ଗର ହ୍େନ୍ର
ଫେଆର୍ ଫିଲ୍ଡ ଅସବର୍ଷ, ଜ୍ଡ଼୍ ଜୋନ୍ ସ୍ଙ୍କର ଅନୁଗାମୀ ନାଥବଲହେ,
ମଣଥର୍ ପର . ବାଲଖିଲ୍। ଅଦ୍ତସୂଚ୍ଛୁଷି ଥ୍ଵବା କଥା ସମର୍ଥନ କରୁଥିଲେ ।
ବହୁବକାଛ ବର୍ଷ ଅ ଗରେ ଚସଇ ଥଆଦପୁରୁଷ ‹©୨୭ର @®ଆଅର' ଯୁଗର ଜ୍ଷା-
କାଲଚରେ ଜୀକିଥ୍ବଲେ ବବାଲ୍ ଧର୍ବସାଉ୍ ଥିଲ୍ବ । ୧ସ କହ୍ବଥ୍ବଳଲେ ମୁ
ଉବିଷଂକବାଣୀ କହୁଥୁ ସେ, ତଉ୍ରତଚ୍ଚକର ଓଲଚଗୋସ୍ସିନ୍ ଯୁଚରେ ମଧ୍ୟ ଅଚମ
ମଣିସ୍ତର ପ୍ରଭରୁପ ୧ଖୋଜି ପାଇବା ଏବଂ ଚସମାନଙ୍ଗର ଅଙ୍ଗପ୍ରଭ୍ଯଙ୍କ ମଣିଷ
ସଦୃଣ ବୋଲ୍ ଜଣାପଡିବ ।
ମାର୍ଚିଡ଼। ଚଳାମ୍ପର ସ୍ରଭୃଭ ପ୍ରାଇଚମଧୁମାବନ” ମଣିଷର ପବ ସୂରୁପ
ବୋଲ ଟସତ୍ ବଜ୍ଞାମ ବଶ୍ବାସ କଟୁଥିବଲେ ଚସମାନେ ଉଡ଼୍ ଜୋନ୍ ସ୍ ଓ
ଅସବଷ୍ଚଙ୍କ ନଚର ଢ଼ଢ଼ ପ୍ରଭିବାଦ କରଥିଲେ । ଏଇ ବଞ୍ଞାନନଙ୍କ ମରଦ୍ନଃି ମର
ଥ୍ବଲ୍ନ ସକ ମଣିଷ ଲଞ୍ଜସ୍୍ନ ବାନରର୍ ପଃବଦ୍ଵିଭ ରୂପଂ । ୧ସମାଚନ ଚଳାର
ବଦଇ କହ୍ଥ୍ବଲେ ଢ୍ରଡ୍ ଜୋଳ୍ସ୍ ଓ ଅସବଷ୍ଜଙ୍କ ମଇ ଅନ୍ଲ୍ର୍ସାରେ ମଣିଷର
ନିକଃଚମ୍ଭ ପ୍ ାବସୁରୁଞ ଯଢଭେ ପ୍ରାଚୀନ କୁହ୍ରାଯାଜ୍ତଥିଲ ୧ସମ୍ମଟନ ସେରେ
ପ୍ରାଚୀନ ହେବା ଅସମ୍ଭବ । ଜ୍ଇଲ୍ଆମ୍ବ କଙ୍କ, ଚଗ୍ରଗର ଚଲ୍ଖିଥ୍ଲେ- ¬ (ମଣିଷର
ଅପରିଦ଼ାଫା ଲସ୍ପଣସମୂ ଦ୍ର ` ହ୍ବେନ୍ତଚ୍ର ¬ ଲମ୍ବା ଟଗୋଡ଼, ଲମ୍ବା ବୂକ୍ଞାଙ୍ଗ ଣ୍ପ ବଡ଼
ମସ୍ତଂଣ୍ତ୍ ଖାଲ, ସୁଖ ମୂହ, _ସ୍ଥେଃ କୁନ୍ୁର ଦାନ୍ତ ପ୍ରକ୍ତତି । ବହ୍ର ସ୍ର ଚୀନନ
ବର $ଆଣ” ` ଯୁଗର ˆ ମଣିଷର ପ୍ରବପୁରୁଷ ମଂଲଥଲେ କହ୍ନବାର୍ ଅର୍ଥ
ଚଡ଼ନଛୁ ଚସ ୧ସପର ମୀବର୍ଦଠାଚେ ଏସକ୍ୁ ଲକ୍ଷଣ ବଞ୍ଚିମାନ ଥଲ୍ । ଏପର
ଧାରଣା ସମ୍ବସ୍ଟର ଧାଗ୍ଵ ସ୍ତବାହ୍ନର ବଘଗ୍ଟୀଇ ।” କିନ୍ତୁ ୧୪୪୦ ମସ୍ୀଦ୍ଧାବେଲଲୁ
ଏପରି ମଭବାଠଚର ଏକ ପରିବ୍ଶିନ ଚଖଲ ସାଇ ଥିଲ୍ଵ । ମଣିଷି ଚସ (ନର
ବାନରର ଫରିଣଚ୍ଚ ରୁଷ “ପରି ଧାରଣା ଆଜନ୍୍ ସଚ ପ୍ରବଲ ସ୍ବବରେ
ବ୍\ (ବ୍
ଟ୍ବଲୁ ନ ଥଲ୍ । ଏପର୍ ପରିବ ଣିନ ଘଃାଇବାଟର ମୁସ୍ର୍ୟ କାରଣ ମାନଙ୍କର୍
ଅନ୍ୟତମ ଥଲ୍“ ଘୋକନସାଲ, ଆଫ 7 କି 4 ନାସ୍ 'ନାମ୍ମଳ ଦସିଣ ଅଫି, ଳ୍ାର୍
ଆବଞ୍ଠ ଇ ଏକ ଣିଳୀଭୁଇ କଟ୍ବାଲ ୮ ଆଛଠାରୁ ଦୂଇବକାକ୍ ବର୍ଷ ମାଗର
' ମାଇଓସିନ୍' ଯୁଗର ଆଦବର < ଇ ପ୍ରାଣୀ ବଜ୍ିଥିଲ୍ ବବାଲି ବଶ୍ଵାସ କଟ୍ସାଇ
ଥଲ୍ । ଏହ୍ନାଠାରେ ମିଲଥ୍ବଲ୍ ବଡ଼ ବଡ଼ ଲଞ୍ଜହନ ବାନର ଓ ପ୍ରାଚୀନ ସ୍ତୁଥ୍ବସ୍ଵର
ଆଦ୍ଞରର ମୀସ୍ଥ୍ବବା ମାର୍ଦ୍ଦଡ଼ଙ୍କ ଲକ୍ଷଣ। ଉଇଲ୍ଅମ୍ବ, ଏଲ ଷ୍+ସ୍ ` (କ୍ନଅର)
ନାମ୍ଭକ ନ୍ତ ଜନ୍ପସ୍ ହ୍ପକନ୍ସ ବଶ୍ବବଦ୍ଯାଲସ୍ଵର୍ ବଞ୍ଚାଳ ଏପର ସହେହ
ମୂଗ୍ଭଲଥ୍ବଲେ ସେ, ମଣ୍ବିଷର୍ ନଳଃଇମ୍ଭ ପୂଦଂସୁରୂଷି ଥଲ୍ଚୀ ଗରିଲ,
ସାଞୀଙ୍ ପରି ଧିବିଲ୍ କନ୍ତୁ ଅଧ୍ନଳାଂଶତଃ ମାଳଡ଼ଘଣ ଥୁଲେ । ମର୍ଣିଷର ପର୍ବ
ପୁରୁଷ ସ୍ଥ ତ ` ର୍କଲିବା ସମ୍ବୃଵଝର୍ ଅବଣ୍ୟ ଠୀର୍ଘ ବଉର୍ଳ ବଣ୍ଚ୍ମାନ । କିନ୍ତୁ ଏପର
ବଚର୍କରର ଷ୍ଟ୍ୟସ୍ ସାବହ୍ବନ ସବ୍ବଦା ଛି ର୍କ୍ଗୁଝିଂ ଓ ସଢକ ମଇପାଲି ମୂପରିଚର ।
ଢାଙ୍କ ଧାରଣାରେ ' ସିମ୍ଷାନ୍ତୀକ ଗନ୍ଲ୍ଵ ସ୍ରଭ୍ବଭର୍କର୍ ବାନରଭୁପେ ଘରିବଣ୍ଜଳ
ବିଷ୍ତସ୍ଟଲ ମଇଦବାଦର୍ ଦୂବବଲଚଢମ୍ଭ ଅଂଶ ଦଢ୍ରଜ୍ବକ୍ଥ ସକ ଏହା ବ୍ଯାଖ୍ଯା କରି
ପାଚର ନା କାହିକି ମଣିଷଠାବର୍ ମାଙ୍କଡ଼, ଚଲମ୍ବର୍ ପ୍ରଭ୍ଭବ୍ବ ଗ୍ଭଣ୍ଵନଂକ
ଲ୍କ୍ଷଣ ସକ୍କୁ ଦେଖାସା ଏ । ଆହୁର ସଂସ୍ତରର ସୁପର୍ଚିତ ଇଂରେଜ ବ୍ଞାଳ ଡ଼ାରୁ,
ସି. ଓସ୍ମ୍ୟାନ୍ ଦ୍ବଲ୍ ଏ ଦଗରେ ଆଣ୍ବେକପାଇ କରିଛନ୍ତି । ମାର୍କଡ଼, ବଲମ୍ଭର୍
ଗ୍ରଭ୍୍ ତ୍ର 'ପ୍ରାଇମେଶ୍ ମାନଙ୍କ ବଷସ୍କ୍୍ଟର୍ ବସ ଜବଣ ବବଣଶଷଜ୍ଞି, ସେ ବଶ୍ବାସ
କରଣ ସାରିଲେଣି ୧ସ, ବଡ଼ ବଡ଼ ଲଞ୍ଜଜୀନ ବାନରମାନଙ୍କ ଧାଗ୍ବର ଅଧପ୍ତଳ
ପର୍ଦାସ୍ଟ୍ରେ ଥୁବା 'ସ୍ରାଇମେହ୍'ମାନଳଂ' ବଣଣାଖାରୁ ମଣିଷର୍ ଜନ୍ମ ହୋଇଥିଲ |
ସେ ଆହୁର ଆଣା କରନ୍ତ ୧ସ ମଣ୍ଠିଷ୍ପର୍ ଉ୍ତସ୍ତ୍ ସମ୍ବଛଚର ଭୁଡ ବଳାନ୍ଘଙ୍କ
ର୍୍ସିଅଏଡ୍” ଇଞ୍ଜି ଓ ଷ୍ଟ୍ଯସ୍ବ ସାହ୍ରେବର୍କର୍ ମୂର୍ତର୍ ସମନ୍ବସ୍ତ ଘନୀ ମଧ
ସମ୍ଭ୍ବ୍ର । ଏହା ଘଝିପାରେ ସନ୍ତ ହାର୍ୟସିଏର ନାମକ କନର୍ତ `ଏହ୍ବଢ ସାଦୃଶ୍ୟ
ଥିବା ଆହ “ଓଲ୍ଝଗ, ସିନ୍, ` ଯୁଗର କେଉେଂ ମାର୍ଦ୍ଦଡ଼ଙ୍କୁ ଚମ ମଣ୍ମିଷର ପୂର୍ବ
ପୁରୁଷଙ୍କ ଧାଗ୍ଵର ଅନ୍ତକ୍କ ଲର କଣିବା । ଏଇ ଧରୀ ଜ୍ୀବର୍ ଉଦା ହରଣସ୍େ.ଥୁପ
ପ୍ୟାଗ୍ଵପିବଥକାସ୍ବ' ନାମକ ସ୍ରାଣୀର୍ ଜ୍୍ଖ କଗ୍ଵସାଇପାରର ।
ଚ୍ଛେଣୁ କହ୍ବହେବ ବସେ, ହାଜଳ୍ ଲର୍ ଙ୍କ ସାଥ ଭକ ୧ଘୋଷଣାର୍ ଆଗରୁ
ମଣିଷର ଉଦ୍ବଞ୍ଥ୍ନ ସମ୍ପକର ଗବବଷଣାର୍ କୈନରରେ ଧୀଟର ଧୀଦର ଧାରଣା
7?
ପଶ୍ଚବଶିନର ଓ ନ୍ଚନ ଵଗନ୍ତ ଆବଜ୍ବାର୍ର ଏକ ଧାଗ୍ଵ ସଟଥଷ୍କ ଅଗ୍ରସର
ହ୍ଲୋଇ ସାଣ୍ଥ୍ବଲ୍ନ । ମୃସ୍ମଷ ଚସ ବହୁ ବଲମ୍ବରେ ଗଛରୁ ଓଭ୍ଯାଇ ଆସିଛି
ଅର୍ଥାନ୍ତ୍ର ବସ ଚସ ଗଣଲ୍କା ସିକ୍ଷାଞ୍ଜୀଙ୍କ କକଃଭମ୍ଭ ବଶଧର-- ଏପର୍ ମଇବାଦ
ବିଳେଭେକ ମହନ୍ଚର୍ ବାଭଲ ବହାଇ ଗଲଣି ଓ ଅନ୍ଯନ ଅଜି ଚସଚଚେ ପ୍ରବଲ
ଭ୍ବରେ ସମର୍ଥତ ବହଉ୍ ନାଢି, ସପର କ ଆଗରୁ ବହ୍ବତ୍ଜଥ୍ବଲ୍ । କାଲେ ନୁଆ
ସାକ୍ଷ୍ଯ ପ୍ରମାଣ ମିଳିବ -- ଏଇ ଅପେକାରେ ଏ ବଷ୍ଷସ୍କ୍ରେ ଚ୍ଡ଼ାନ୍ତ ମଚ
ଦେବାରୁ ବର ରହ୍ନବାକରୁ ଅନେକେ ଏବେ ଅଧ୍ବକଚ୍ର ଇଚ୍ଛୁକ । 'ଏର୍ଓ-
ପିଥେକାସ୍' ସମ୍ର୍କଚର ଜଳର ନୃଉନ ଗବବେଷଣା ହାର୍ଜଲର, ସ୍ପାଦଦ୍ରବ ଏପର
ଅନ୍ଧୁକୂଲ ବାତାବରଣ ମଧ୍ୟରେ ଷଣ କରିଞ୍ୟଲେ ।
୯୮୭୬ ମସ୍ପୀହ୍ନାରୁ “ଓରିଓୱପିବଥେକାସ୍୍ର ଚସଇ କର୍ଲାଲ କଥା
` । ପଲ୍ ଜାରଭସ୍ ନାମକ ଣିଳୀଭୁଇ ମଣିଷ କର୍ବାଲ ସମ୍ବଛରେ
ଗ୍ବସୀ ବଟିଣଷଞ୍ଚି ଚସ ସମସ୍ବରେ ଏହ୍ରାକ୍ଲୁ ଘ୍ରାଚୀନ ସୃଥ୍ବସ୍ବୀର୍ ଏକ ମାର୍ଦ୍ଦଡ଼
ଯୀ ସ୍ତାଣୀ ବବାଲ୍ ବର୍ଷିନା କଣ ଥଲେ । ମୂଲ କର୍କ୍ରାଲଲୁ ଓ ଚତ୍ଭୂଘରବର୍ଥୀ
ଆବିଣ୍କାର୍ ସକ୍ଗୁଲୁ ବଚଣ୍ଣୁଷଣ କର ହାଜ୍ ଲର, ଦୃଢ଼ ମଦ ଚପାଷଣ କଟିଲ୍ ଚସ
ବଃର୍ ହୂଆରିଂ ଯୁଗରେ ଆବସ୍ବ ଭ ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କ ମଧରେ ମଣିଷ ସଦଶ
ପ୍ରଥମ ସ୍ତାଣୀ ହ୍ରେଲ ¬ 'ଓର୍ଓପିଚଥକାସ୍ ଏବଂ ଏହା “ମାଇଓସିନ? ଯୁଗରୁ
ଜାଇିଥ୍ବା ସଞ୍ତବ । ସ୍ପଞ୍ପଇ।, ଭାଙ୍କର୍ ଏପଣି ଧାରଣାର ମୂଳ କାର୍ଣ ଥ୍ବଲ୍ବ
ତ୍କ୍ତ ପ୍ରାଣୀର୍ ସାନ ମୁଖମଣ୍ଡଲ ଓ ଦାନ୍ଭ ର୍ ବକେକ ବବଣଷ ଲକ୍ଷଣ ସଥା: --
ଭାର ଗ୍ରୁମଲୁ ଦାନ୍ତ ଓଠ ୧୦ଲ୍ ବାହ୍ରାର ଆସି ନଥ୍ବଲ୍ ଏବ ଗ୍ଳେବାଇଲ୍ବବଳେ
ତା'ର ଦାନ୍ତ ଦୂଇପଡ଼ ସିଧା ସଲଖ ପ୍ବବରେ ପରସ୍ପର୍ର୍ ସମ୍ପର୍ଥରେ ଆଥୁଥ୍ଵଲ୍ ।
ଅବଶ୍ୟ, ଏହା ମବେରଖିବ। ଦର ନାର ଯେ ସେଇ ଜଲୁର୍ ଝସୁରର ବକଚକକ
ଅଂଣ ମାନ୍ନ ମିଳଛୁ ଏବଂ ଭାର ପ୍ରଗ୍ଠ୍ ଆକ୍ତୁଭ ଚି ଣିଇ କରିବା ସମ୍ଭବ ନ୍ୁହେଁ
ଚଳଢ କଥାରରେ 'ଓରଓପିବଥକାସ୍' ଏକ ନମୂପାହ୍ଯାର ମାଦ୍ଦଡବଦଣଷ ।|
ଏହ୍ରାର ଦା ନର ମାନଙ୍କ ଭୂଚଚ୍ତର ଫାଙ୍କ ନ ଥଲ । କରୁ ଲ୍ଞ୍ଜସ୍ସାଳ ବାନରଙ୍କ ପଛ
ଏହ୍ରାର ଗାଲ ପାଞ୍ଜ ମଧ୍ଯ ବାହ୍ନାରଲୁ ଚ୦ଲ୍ ଉଠି କଞ୍ବଲ୍ ।' ଭଥାଠି, ୧ସ ଏ
ଅର୍ଥଚର ଅଚନକ ସାମ୍ବାଦକ ଏହାକୁ 'ଯଣିଷ” ବୋଲ ଧର ବଳଇଥିଲେ, ଏହା
ବ୍ ୧୬
ବସ ଅର୍ଥରେ ମସ୍ବିଷି ଥ୍ଵଲ୍ବ ବବାଲ୍ କହ୍ଧୁ ଦହବ ନାଢି । ମା୍ଘଗଡ଼ ଚଲମ୍ଭର୍
ଇଚ୍ୟାଦଦ ପ୍ରାଇବମଛୁ'ମାଳଙ୍କ ମଧରୁ କୀବିଭ କଟ୍ହାଲବର୍ ପର୍ଣର ବକଳନ୍ତରକ
ନଦର୍ଶନ ମିଳବା ସହଜ, ସାଡ଼ାର୍କଠାରେ ‹ଓର୍3ପିଦଥକାସ୍' ପର ହାସଣିଷ ସୁଲ୍ଭ
ଲକ୍ଷଣ ସକ୍କୁ ବଦଖାସାଏ ଭଥାପି ମୁଂ ନଣ୍ତସ୍ଟ୍ ଜାଣେ ବସ କଳ୍ପ ବସମାନଙ୍କୁ
ମଣିଷ ବବାଲ୍ ଅଭ୍ଢ୍ଦଲ କରିବବ ନାହି ।
- ସୂର୍ତଗ୍ଂ ଏ ବୃଶ୍ଵନ୍ମ ର୍ ସାଗ୍ଵଂଶ ବହ୍ରଲ୍ଵ ବସ, ।ବହୁଦ୍ନ୍ତୁ ଆମେ ସେଞ୍ଜ
ବତର୍କମୂଲକ କଙ୍କାଲର୍ ବବଣ୍ଲୁଷଣ କରୁଥ୍ବଲୁ ଦ୍ବାଳ୍ ' ଲ୍ର ଇଞ୍ତପ୍ରଭ ଆମର୍
ମବୁନାସୋଗ ସୁନବ୍ଯୀର୍ ଆକର୍ଷଣ କରିଥ୍ଵଲେ ମାନ୍ନ । “ଚ୭ର୍ ଞଳଆଁଣ” ଯୁଗର
ବଯାଡ଼ାର ଭ୍ଦ୍ବରିନ ସମୃ ଛବିର ରବିବଷ୍ଷଣା ପାଲି ପ୍ରାଚୀନ କର୍ଦାଲ ବଜ୍ଞିନ
ମାଳଙ୍କୁପଥର ବହାଇଯାଇିଥ୍ଵ ବା ବହ୍ଧୁ ହଜାର୍ ଡ଼ାଡ଼ ମିଲଥ୍ଵମ୍ବ । ସେ ରୁଲଳାବର
ମ୍ଧିଷ୍ଷର ନକ ତମ ପ୍ରବ୍ବସୁରୁଷଙ୍କର କଳୀଳ ମିଲବା ଦୂର ଥାତ୍ତଟ, ଅଫଇ-
କାଲର୍ ଲଞ୍ଷବକାନ୍ଧ ବର୍ଷ ଭୂଇରରେ ଏପର୍ ଅନେଳ ଅଛିଳାର୍ ପ୍ୂଗର୍ ଫାଙ୍କ
ଅଛୁ ; ସଦିରୁ ଆମ୍ଭେ ଚଗାଝ଼ିଏ ବହଲେ ସମ୍ପ ମାଙ୍କଡ଼ କଙ୍କାଲ ଗାଭୁନା ।
ନଲଷ୍ତ୍ ସେଇସରୁ ଅଛି ଳାର ଯୁଗରେ ଜ୍ଦ୍ବର୍ଚିନ ଧାଗ୍ଵ୍ ସମ୍ବଛଚ୍ତରେ ( ପ୍ରାଇବମଵୂଂ
ଅର୍ଥାତ ମାଙ୍କଡ଼, ଲେମ୍ବର ପ୍ତଭୂରଙ୍କ ବଷସ୍ଟ୍୍ରେ ବେ ଣିଷଜ୍ଞିମାନଙ୍କର ଅନ୍ଦାଳ ଓ
ଆଂଶିକ ଅଞ୍ଚିତା ଷିମାହଁ | ସମଗ (ଚର &ଆର”- ଠୁଗ ଗ୍ରାସ୍ତ୍ ଛଅରୁ ଆଠଚିକା କପ
ବଞ୍ଚ ବ୍ୟାପୀ ଥ୍ଵଲଵ । ‹ଇ ବ ଣାଲ ପ୍ରଗ ବ୍ୟାପୀ `'ପ୍ରାଇଚ୍ମଵ୍'ମାଳଙ୍କ ଜଦ୍ବଶିଳ
ଧାଗ୍ଵ୍ର୍ କାହାଣୀ ଆମ୍ମେ ଚଳବଲ ମ୍ତତ୍ଣୁ ମେସ୍ତ ଅଲ୍୍ୟ ଳେଚିଲକ ଉଟା ହାଡ଼ ଓ
ଦାନ୍ତରୁ ଳାଣ୍ଢିପରୁ ମାନ୍ଧ । ଏଇ ସବ୍ତୁ ଉଙ୍ଗା କର୍କାଲ ମଧ ପ୍ରାଚୀନ ସ୍ତ ଥ୍ଵବୀର୍
ସଲ ଭ୍ତ୍ରଗର ଏପର୍ ସକ୍ଗ ବହୁ ବଢ୍ଛ ଲ୍ନ ସ୍ଥାନରୁ ମିଳଛୁ ସାହ୍ବାଙ୍କ ମଧିବର୍ ହଜାର
ଡଜାର ନାଲ୍ଲର ବ୍ଯବଧାଳ । $
ମଣ୍ବିଷ୍ପର୍ ଲଭଦ୍ନାସ ଧାର୍ର ପ୍ରଲ୍ତେଳ ¿ ପରିବ୍ଦ ଅନୁସରଣ କରି ଆଦିମ
ସଦ୍ଦ ଅଙ୍ଗଉଳାଲର୍ ଗହନବଚର ପବଛରଇ ସାଲ, ଇଚବିବ ଦେଖିବା ୧ଚସ ମଞ୍ଷର୍
ବୈହ୍କ ବିବି ଶିଞ୍ଟ୍ଯସଲୁ ବଗାନ୍ନ ଗଗୋହି କଣ ଅହ ପରମ୍ଭାଣୂ ଜଚମଭ ଲଭ ସାତ୍ରହୁ ।
ଅବଣ୍ୟ, ସକ୍ ବବିଶିସ୍କ୍ଯ୍ସାକ ଟଗେଃିଏ ମାନତ ସ୍ତର୍ରରେ ଲୁସ୍ତ ଢ୍ବେବାର୍ ନୁହେଁ ।
ଜ୍ଦ୍ ବିଳର ସାଷ୍ଷ୍ଯୀ ପ୍ରମାଣ ଗ୍ରାହ୍ନୀ କଲେ, ଧରିବଳବୀଲୁ ଘଞ୍ଜବ ବସ, ମଣିଷ
\ ୧ ' ୪
ନମଃ ମଣିଷ ଚହାଇଛୁ । ବହୁ ୟୂଗ ଧର ମଣ୍ିଷ ସୁଲଉ ଗ୍ଭରର୍ମ କ ବୈଶିଷ୍ଟ୍ୟ
ସବ୍ତୁ ଧୀରେ ଧୀରେ ଏକାଠି ଚହବା ଫଳରେ ପଣୁଳଗଡରୁ ମଣିଷ ଉଚ
ହୋଇଛି । ଢା'ର୍ ମର୍ତ୍ର ସ୍ତ ବାଣର ଦୃଶ୍ୟଜଃ ଞିପ୍ର ବବଗ ବକବଲ ଏହାର
ବ୍ୟଭନ୍ନମ ; ଏଇ ବକାଶହି ଆତ୍ନୀସ୍ତ ସଦୃଶ ଅନ୍ଯାଳ୍ଯ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଠାରୁ ମଣିଷଗ୍କ
ଏବଚଡ଼ୁର ଅଗ୍ରମସର୍ କର୍ ଦଦଇଛି ।
ଦେହ ସଂସ୍ଥାନଗତ ଠିକ୍ ଚକଉି ଲକ୍ଷଣ ଶୃଡାକ ମଣିଷର ଏକଗ୍ଛଝିଆ
ଭାହ୍ନା ପ୍ରତିପାଦନ କରିବାକୁ . ଆମ୍ର ବଣ ମାନ ଜ୍ଞନ ସବିଥଷ୍ତୁ ନ୍ନୁହୈଁ । ଷ୍ଟ୍ଯସ୍
ସାହ୍ରେବ ଏବଷସ୍କଟର୍ ସଥାର୍ଥରେ କହ୍ରନ୍ଥନ୍ତ ବୟ, ଦେହର ଗଠନ ସମ୍ବଛଟରେ
ବେଣିସ୍ଣ୍୍ୟର୍ ଅସ୍୍ରବ ଢ୍ରି ସାଧାରଣଭଃ ପ୍ରାଇବମଂମାନଙ୍କର ଉଦ୍ବର୍ଶ୍ନ ଧାଗ୍ଵ
ମସମ୍ବକଇ ଗବଦେଷଣାର୍ ଅନ୍ତଗ୍ବସ୍ତ ୮୨ ଏଇ ଉଦ୍ବଣ୍ଜିନ ଧାଗଵଟର
ଏପରି ଚଳଚରଭକ ଲମ୍ମପଣର ସାଷ୍ଷାତ୍ତ ମିଲ ସାହ୍ରୀ ମଣ୍ମିଷର୍ ଳକ୍ଷଣ ସଦ୍ରନ୍ତ
ସଦୃଣ ବା ସମାନ୍ତଗ୍୍ଳ ଅଥଚ ଏସକ୍ତୁ ଲକ୍ଷଣର ଫଲଣ୍ୁ ଭ ମଣିଷ ନ୍ଲୁହେ ।
ସାଧାର୍ଣ ଚଗୋନ୍ର ଚକେଭେକ ଗ୍ର ଵକ ବବଶିଜ୍ଣ୍ୟକ ସାହାକୁ ଆଚମ ମାଳବକ
ବବେଶିସ୍ଟ୍୍୍ ବୋଲ୍ ଅଭ୍ତଦ୍ପତ କରିପାରୁ, ମଣିଷଠାରେ ଟଚଦଖାଗଲେ ମଧ୍ଯ ମଣିଷର
ଆଧ୍ତକ ଆପ୍ନୀସ୍ତ ସ୍ପରୂପ ଚଳେଭେକ ପ୍ରାଣୀଙ୍କଠାରରେ ଅନ୍ଲୁପର୍ଞ ଇ ।
ଣ୍ଣ ମଣିଷର୍ ଉ୍ଦ୍ବର୍ଚିଳ ଧାଗ୍ଵର କାହ୍ନାଣୀ ରଚନା ସଥ୍ଚୱ୍ଥ କରବା
ପାଇ ନୁଆ ନୂଆ କଙ୍କାଲର ଆବଣଞ୍ବାର୍ ଉ୍ବପରେ ପରର୍ଜି ମାଞ୍ଜାରେ ଅପେଜ୍ା
କଣ୍ବାକୁ ପ୍ଜବ । ଅଭରଲ୍ତ ଏଇ ସକ୍ସୁ ଆବସ୍ବାର ଏକାଠି ନ କକିବା ପର୍ଦଘନ୍ତ
ସେ କାହାଣୀ ରଚନା ଚସ ପ୍ରବଚ୍ୟୀକ ଟଚବ୍ଷକର ମନନାପ୍ତ୍ରବ ଦ୍ାଗ୍ଵ ଜ଼କଏ
ରଞ୍ଚଭ ଝହ୍ନବ--ଏହ୍ା ଅଛବାର୍ୟ । ହାଜ୍ ଲର୍ବ୍ଳ ପର୍ ଚକଚଡକ ସ୍ରାଧାନ୍ୟ
ଦେବେ ଟସ୍ରୁଃ ମୁଖମଣ୍ଡଳ ସିଧାସଲଖ ସାମନା କାନ୍ତ ଓ ସାନ ବଗାଲ୍ଵଳାର
ଚିରୁଳ ଉପଚର । କଲ୍ମାଳାଚର ଚସମାନେ ଦେଗିବବ ମାସ୍ଟ୍ରାଗ୍ଜ୍ୟର୍ ମନ୍ୟୁଷ୍ଯାକୃ ଭ
ଏକ ସ୍ତାଣୀଲୁ ସେ କି ସୁଦୂର ଅଗଗଡର୍ ଉପଚ୍ୟକାଚର ଥରବା ମ୍ବମ୍ଭସ୍ର ଜଙ୍ଗଲରୁ
ଆମ୍ଭକ୍ତୁ ଅହ୍ା କଲ୍ ଭଲ ମବନେବ ଢ଼ ତ୍ରଥ୍ବ । ପ୍ରାସ୍ତ୍ ସମାନ ଧ୍ରହର ଅନ୍ଯମାଚନ
ମଉ ବେବି ବସ, ଆମ ପ୍ରବସ୍ଭୁପ ସକ୍ତୁପ୍ରକାରେ ଠକ୍ ଆମର ପରି ଥଲେ-¬
ଏହ୍ଲନା ଆଚମ୍ଭ କାମନା କରୁଥ୍ରବାରୁ ଚସଇ ଛନ୍ତୁ କାମନାରୁ ଏପର ଛଳଳନାମସ୍ଠ
\ ୧୫
ମୀସ୍ଟ୍ରାଝୀ ବାଲଖିଲ୍ର୍ ସ୍ପମ୍ବ ଉଭ୍୍,ଚ ବହାଇଛୁ । ଚମ୍ଭମମାବନ କହ୍ୁବବେ ବସ ଏବେ
ବ ଜୀବର ପ୍ରାଇଟମହୁଂମାନଙ୍କର ଚସତ୍ତି ଜଗଚ ଆମ୍ମ ଗ୍ବରିପବହ ବଶ୍ଶମ୍ଭାନ,
ଚସଥ୍ବରେ ଏପରି ଅଚଚନକ ଲେମ୍ବର୍ ଅନ୍ଥନ୍ତ ସାହବାଙ୍କ ମୂଖମଣ୍ଡଲ ସାନ ଓ
ଦାନ୍ତ ସିଧାସଲଖ ଏବଂ ଏପରି ବକଭେକ ମାଙ୍କଡ଼ ଅଛନ୍ତ ଝସଂକାସ୍ଟ ମଣିଷଙ୍କ
ପଶ ସାହାଙ୍କର୍ ଝସୁଣ୍ଠ ପ୍ରଣସ୍ତ ଓ ମୁହ ପ୍ରକ୍ତଇରେ ପସ୍ାପୁଲଉ ।
ରଦ ଧାରେ ପଞ୍ଜ ମୁଣ୍ଡ ଦ୍ରମଲଲଇ ବଣଷବଚର ଆଟମ ପ୍ଳୀକାର କର୍ରୁ ଚସ,
ଚଗାଵୁ ଏ ନ୍ୁଵହି ବରଂ ସଚଗୋନ୍ନ ମନେ ବରହ୍ପତ୍ତଥ୍ପବା ଅନେକ ପ୍ରାଣୀର ବକୀାଶ
ଧାରାର ଫଲ ସ୍ଵରୁପ ମଣିଷର ଉଠସୂଜି ଘବଛୁ | ମବନ ବହବ ସରେ ବସପର୍ ଏକ
ଚଚାଲକ ଧହାର୍ ମଧ ବନ୍ଦ୍ରେ ଠିଆହୋଇ ଆମ୍ଭର୍ ମବନପଡୁ ନାହି ସେ,
ଆମେ ଚସଠାରୁ କପର ଆସିଲୁ ।
ମାୟାମ୍ଭଗ
ଦ୍ବାର୍ଜ ଲ୍ର୍ ଙ୍କ ଚଘାଷ୍ଣା ତ୍ତଶ୍ଵରୁ ମାସଟା ବାଳଖିଲା ଡାରଉ୍ତ୍ଇନବାଦ
ଓ (ମିଳୁନଥିବା ଯୋଗସ୍ନ'ର ସମ୍ଭାର୍ଦଂ ଘନ୍ପଛ୍ଥ ବବାଲ୍ ସଗର୍ଜଚନେ ୧୭୦
ନାହଙ୍କସ୍ଟ୍ ପ୍ରଗ୍୍ ର ଖବର୍କାଗକବାଲ୍ଵମାଚନ ଚଳାଇଥ୍ବଲେ ରାହା ଜରଥକ--
ଏ କଥା ଏଚଜବେଳ କୁ ଜଣାପଡ଼ିଥ୍ବ । ଉଦ୍ବ ନ ମୂଳକ ବକାଣଶର୍ ପାହ୍ଲାଚ
ପରି ଚସଞ୍ଜ ପଥ ମଣଷଠାଟର ଆସି ସରଛୁ, ଚାହାର୍ ପ୍ରଧାନ ଧାଗ୍ଵଗର୍ ଏଇ
ବାଳଖିଲା ଅବନକ କ ନୁହୈଁ- ବସ ବଷସରେ ଏବବ ବ ଗୟୀର ସହେହ୍ନ
ଅନୁ । ସଦ ବା ଧାର୍ସାଏ ଚସ ୧ସ ଚଘସଥ୍ବରେ ଅବର୍ଚି କଚ ଉଥାପି ମଣିଷ
ମର୍ଡ୍ରଣ୍୍ର୍ ବକାଣ ସମ୍ବୂଛରେ ସେ କହ୍ଥୁ ଆଦଲ୍ଵକପାଇ କଝିପାଚରଳା ।
ଆକାର୍ରେ ବସ ଚସ୍ରୁହ । କଲନାଲୁ ସବଂଥା ପ୍ରସ୍ାର୍ଭ କଲେ ମଧ ଚାଳ୍ଲୁ ମଣିଷ
ବୋଲ୍ କକଢ୍ଜ ବହବ ମହ । ସନ୍ଦ ବା ଧଗ୍ଵସାଏ ଚଝସ ଚମ ମଣିପରେ ପରିଣଵର
ବହ୍ଘାଇପାରେ ଚଥାପି ଚସପର ସମ୍ଭାବନା ଉବପ୍ଯତର ଲକ୍ଷିଚକାନ୍ଥ ବର୍
ଗଉ୍ଭ୍ଚବର୍ ଜହ୍ଧକ । ଖବର୍କାଗଜମ୍ାନଙ୍କର୍ ଅଜସ୍ତ ବଡ଼ ବଡ଼ ଶିଗ୍ରେ ନାମ୍ବା
ସନ୍ଜୈ, ଜ୍ଦ୍ବଶଳମୂଲକ ପରିବର୍ଳର ସାହାସ! ବିନା ଵାସକାନା ଅମ୍ପଲର
ବସଇ ସାନ ପ୍ରାଣୀଝ ମଣିଷରେ ପରିଣଉ ବହ୍ଲାଇନପାରରେ । ସସଠ ସବୁ
ବଲଵକ ଏଇ 'ଟଗ୍ରୁଃ ମଣିଷଂହ଼ଲୁ ଧର ବସି ଡାର୍ଡ୍ଇନଙ୍କ ସାଧାରଣ ଉଣ୍ଜୁକ୍ତୁ
ଜ୍ଡ଼ାଇ ଦେବାର ଚେଣ୍ଡା କଣଧ୍ଲେ ସସମ୍ବାନେ ହଜଥ୍ବଦା ସୋଗସ୍ ନୀରୁ
ଗୋଝ଼ଏ ନଆ ଚସାରସୂନ୍ଧ ସମ୍ବ ଛରେ ଘୋଷଣା କରିଥ୍ଵଲେ ମାମ୍ମ । ଭାଠାରୁ
ଅଧ୍ବକ କଛୁ କରିଥିଲେ ବିବାଲ୍ କଦ୍ଧବ ହେବ ନାହି।
ମଣିଷ ମର୍ତ୍ରଶ୍ଵର ବକାଣଧାଗ୍ଵଲୁ ଚଯଉଭି ରହ୍ରମସ୍ଯ ବଘାଡ଼ାଇ ରଖିଛୁ,
ତାହ୍ବାର ସମା ସମ୍ବ ଵର ମୁଁ ଆଗରୁ ମଚନୋଯୋଗ ୧ଦଇଛି । ଏବ ବସେଇ
ସମ୍ଭସ୍ଯାର୍ ଦକ ଚଚେଳ ଫାସ୍ରଭିକ ଗ ସମ୍ବନ୍ଧଟର୍ ଆରଲ୍ଵଚନା କରିବା
୧୯୧୭
ଆବ ଶ୍ୟକ । ଗଣ୍ଟର୍ ପାଣ୍ଡ ଚୟ ଥବା ଜଣେ ଦାର୍ଶଳ୍ିକ ଥରରେ କଢ୍ନଥ୍ବବଲେ ସେ
ମଣି ସମ୍ପ କରେ ସଚ୍ୟ ଚଷ୍ଜ୍ ତାହାର ଭିଚରେ ନଜ୍ଧଚ ଅଛି । ଅବଶ୍ଯ ଏହ୍ନା
ସଥାଆଁ ବଢ଼ାଇପାରରେ | କ୍ର ମୁଣ୍ଠ୍ ଲ ବଦ୍ବ୍ଛ୍ର ସେ, କିପର ବସଲ ଲୁବିଥ୍ରବା
ସଚ୍ୟ ପଦାଲୁ ଆସିବ ଏବଂ ପଦାକୁ ଆସ୍ବିବିଲ୍ ଆଟମେ ଚସ ଚାହ୍ରାଲୁ ସଥାସଥ
ସ୍ତ୍ବବରେ ଅନ୍ଧୁଧାବନ କରୁଛୁ ଏଥବରେ କଷଣ ନଣ୍ତଂ୭ ୧ହବା ?
ଲକ୍ଷବକାଳ ଜନ ସଖ୍ୟାର୍ ସ୍ରାସ୍ତ ବିକାବବିକ ବଗାବାଏ ବିଜ୍ଞାନର ବିନ୍ଦଖା-
ସାଏ ଚଘ, ଛଅ ବଷ ବସ୍ଟ୍ସର୍ ବାଲ କଳ୍ପ ଏ ଅଥବା ବସ୍ଟାାସହର କବଣାରଡ ଏ
କଗ୍ଵଗ୍ରଭ୍ତ ଦଦହ୍ଲାଇ ମର୍ମଗଲ୍ନ । “ପ୍ରବଵଳବିଆ” ବା ଅକାଲ ବାଛକ୍ୟ ନାମରେ
ପିଚ ଏଇ ଅଭାଇ ବଗ୍ବ୍ ଗର୍ କାରଣ ସମ୍ପ ।ି ଅଜ୍ଞର । ଡାକ୍ତରମାନଙ୍କ
ରବପା₹ରୁ ଏପର ବଗ୍ଵରୀଙ୍କର ଖବର ମିଲେ ସାହାୀଙ୍କ ଚଲ୍ନମ ଓ ବାଲ ସମ୍ପ #¿
ଚଲ୍ରପ ପାଇଛ୍ଥଃ ଗାନ୍ନଚର୍ଭ କୁମ୍ଭ ଓ ଣିଧ୍ଵଲ ଏବଂ ଦୂଲ୍ଧପିଣ୍ଡ ଓ ରଗ୍ତବାସ୍୍ର
ଥ୍ରିଗ୍ଵନାନଙ୍କବର୍ ଜଗ୍ବଳଜଚ ପଣବା୍ଥଵଳ ଘଢୁଛ୍। “ଇସସ୍ ବର୍ଲ ବସ୍ରୀ ¬
କ୍ଷେନ୍ଧଚର୍ ଚକସ୍ବାବଜ୍ଞାମମାବନ ଳଷ୍ୟି କରିଛନ୍ତ--ବାଳ କ୍ର ରଭ ବଡେ
ବବଗବର © ବସ୍ହ ଦ୍ବାବରର୍ ବର୍ଢ଼ାଗ୍ଵଲେ । କିନ୍ତ ବେଦ୍ବସନ୍ତ୍ଵର ବକ ନସ୍ବା
ଦଳରେ ଏଦ୍ବା ସବ କାହ୍ନା ଏବେ ବି ଅନାବ୍ଟ ୭ ; ଅବଣ୍ଯ ବସଇ ବଦ୍ଗର୍
କାରଣ ବକୌଣସି ଗ୍ରହ ବର୍ ୧୭ ନହ୍ନର ଏହ୍ବା ଅନ୍ମୁମାନ କଗ୍ଵସାଇପାବର୍ ।
ବିର୍ଲବହଚିଲ ` ମଧ୍ୟ ଏଇ ବଗ୍ଵଗ ଶସ୍ଵୀର୍ ଭ୍ରଉବର୍ ବଗାହ଼ଏ ରହିସ୍ୟମସ୍ବ
ଘଞ୍ଜର୍ ଅନ୍ତଂଦ୍ଦ ଜଣାଇ ଵ ଏ । ଏଇ ଘଞ୍ଜ ଚବଳବଇଚବବିଳ ଖୁବ୍ ବବଗରେ ଓ
ବବଳେବବଦଲ ଅଟ୍ସ୍ତ ଗ୍ବଲ୍ଵପାରେ । ଆମ୍ଭର ଅଂଂପ୍ରଭ୍ୟଙ୍କର ଅନ୍ଯାନ୍ଯ ଅଧ୍ଵକ
ଦ୍ମର୍ଣଧ ଗ୍ରାହ୍ମୀ ଅଂଶ ପଣ ଏହ୍ନା ଜ୍ଦ୍ବଶିନ ମୂଲକ ନବ୍ବାଚନର ଅଧୀଳ ବହ୍ଲାଇ
ଥିବାରୁ ଏହା ଆମ୍ଭର ଆୟୁ ବଢ଼ାଇ ବା କମାଇ ପାରେ । ଏଇ ସଡ୍ଜମର୍ ଅବଶ୍ୟ,
ଅନ୍ୟ ଏକ ଆହୁର ଅଭ ଚ କଗ ଅହୁ:- ଏହା ବଶଷ ବିଶେଷ ଇଛ୍ ସ୍ବର
ବୂର୍ଛୀ ର୍ ଧାବ୍ଲୁ ପ୍ରପ୍ନବବକ କରିପାଚର । ଏବ୍ଦୁଘର ପ୍ବନରେ ୧କଚେକଳ ଅଭ .ଇ
ଜାଲବ ବବେଶିଧ୍ଖ୍ଯର ଉଦ୍ଭବ ଘଡ଼କ୍ଥ ସଥା :- ଅଧ୍ନାଲ୍ସ୍ ଆସ୍ଵର୍ଳ୍ୟାଣ୍ଟର
ବୂହଦାକାର ହ୍ୃଶିଣର ଅଭିକାସ୍କ୍ ଶୃଙ୍ଗ ଅଥବା ଝଡ୍୍ଗ ଦନ୍ତ। ବାଘର୍ ଛୂଗ୍ପର
ବଷ ଦାନ୍ତ ।
( ୧୮”
ସକ୍ଗୁଠାରୁ ଅଧ୍ଵଳଚର ଅଦ୍ମଣ୍ଯ ଓ ସାଧାରଣ ଧରଣର ଏକ ଅଭ
ବବେଶିଞ୍ଣ୍୍ୟ ମଣଷିଷଠାରେ୍ ମଧ୍ଯ ମିଚଲ -- ଚାରୀ ବହ୍ନ୍ତଛୁ ମଣିଷର ମର୍ର ଣ୍ଢ । ଏହ୍ନା
ମଣ୍ଧିଷଠାରୁ ଅନେକ ବବଞ୍ଚି ବଡ଼ ଆକାର୍ର୍ ପ୍ରାଣୀ ଅର୍ଥାଭ୍ଜ ଗଭଲ୍ଵର ମସ୍ତ ଣ୍ବ-
ଠାରୁ ଦୁଇଗୁଣ ଅଧ୍ବକ ଆସ୍ତଚନର୍ । ସନ୍ଦ ଏପଣ ମତର ସ୍ଵ ବିଣିଶବବର ଦ୍ର
ଅର୍ଜ ନ କରିବାଲୁ ପଡ଼, ୧ଡଟବ ମଣିଷ ର ଜୀବର ସଗୋନି ଅର୍ଥାନ୍ତ ବଡ଼ ବଡ଼
ଳ୍ଞ୍ଚସ୍ଫନ ବାନରଙ୍ଦ ଚକନଚର ଏହାର ମୁଖ୍ଯ ବିକାଶ ଚସତ୍ତ୍ ଗଭରେ
ହ୍ରୋଇଥାଏ ଡାହ୍ରାଠାରୁ ଅବନକ ବବଶି କ୍ରିପ୍ରବବ ଗର ମଗିଷର ମଣ୍ତିଦ୍ଵର
ବିକାଣ ପ୍ରଚସ୍ଦାଳନ ଚହାଇପଚଡ଼ । ଚରଗୋହିଏ ରତ ଭଚଚର ହ଼ଠାର୍ ଫୁହ
ଜ୍ଠୁଥ୍ବା ବବଙ୍ଗଛରୁ ପରି ଏହା ସହ୍ନପା ବକଗିକ ବହବା ନିଶ୍ତୟ୍ବ ଦରକାର ଓ
ଏଇ ଖତ ସିସ୍ର ବକାଣ ମଣିଷ ଶିଶୁର ଜନ୍ମଠାରୁ ପ୍ରଥମ୍ଭ ବକେଚଭ ମାସ ର୍ଡଦର
ହେବା ଦରକାର । ଏହା ସନ୍ଦ ଭ୍ରୁ ,ଣ ମଧ୍ୟରେ ବକଗିଭ ବହ୍ଲାଇଥାନ୍ଦ।, ୧ଡଟବ
ମଣିଷ ସୂଥସୀ ଗ୍ରହ୍ମରୁ ବଦଦସ୍ଟ ନେଇ ମ୍ଭାରିଥାନ୍ତା । ସାଧା କଥାରେ, ମଣିଷ
ପଞ୍ିରରେ ଳର୍ନ୍ଲ' ବା ଅସଞୁବ ବହାଇ ପଞ୍ଜଥାନ୍ତ। । ମଣିଷର ଜନ୍ମସନ୍ଵ୍ଵଣା ଏରେ
କଞ୍ଚକର କାଢ୍ଧିକ ୧ ଏବବ ବି ଦଦେଖାସାଏ ଚଯ, ମଣିଷର ମ୍ରଣ୍ତ ଚମାଗୁ ଭୁମିଣ୍ଠ
ହ୍ବେ ବାରେ ଢାଲୁ କଣ୍ଟ ସହବବାକୁ ପଡେ । କନ୍ତୁ ସ୍ରସବବେଲେ ଆତ୍ମ ମରି ଵ୍୍ର
ଆସ୍ଟ୍ରଚନ ପ୍ରାସ୍ତ୍ ୬୩୧ ଘନ ସେର୍ଣ୍ ମିଃର ଅଥାତ୍ର ଗଣଲା ଶିଶୁର ମନ୍ତ ଣ୍ଠାରୁ
ସାମାନ୍ୟ ବଡ଼ ଅକାରର୍ | ଚତ ଛୁ ମଣିଷ ଶିଶୁ ଗରଲ୍ଵ ଓ ସିକ୍ଷାଞ୍ଜୀ ଚୂଆଙ୍କ ମଧ୍ଚର
ବିଣିଣବରେ ଏଠେ ସାମ୍ଭଞ୍ଜସ୍ୟ ଚଦଦେଖାସାଏ ଚଯ, ଚସଇ ସାଦୃଣ୍ଯ ଆମ୍ର
ମଜୁ ମୁ କରରେ |
କିନ୍ତୁ ଢାହ୍ାର ଝିକଏ ପରେ, ମଣିଷ ସନ୍ଥାନଠାରେ ଅଶ୍ଫଫାଳନକ
ବିକାଣ ଲକ୍ଷ୍ଯ କଗ୍ସାଏ ॥ କୀବନର ପ୍ରଥମ ବର୍ଷବରେ ଢାହ୍ଲାର ମର୍ତ୍ର ଣ୍ଟ
ଆସ୍ଟ୍ରଭନଚ୍ର ଭନଗ୍ଭଣ ବର୍ଢ଼ ଯାଏ । ସାଣୀଜଗଚନର ଏହ୍ନା ସପ୍ତ ଅଚଗାଚର ।
କନ୍ତୁ ଏଇ ଅଭ୍ © ଅଗ୍ରଗମ୍ଭନଦନି ମର୍ଣିଷିକୁ ସେଇ ସରୁ ମାନବକ ଗୁଣ ନ୍ଦ୍ର
ସାହ୍ବାର ଦୁଲନା ଜାରି । ଅପର୍ିତ କୁର୍ଵଂ ବଲ୍େକଙ୍କ କ୍ଷନ୍ତରେ ଏଇ ଅଗ୍ରଗମ୍ବନ
ବ୍ୟାହଇ ହେବାର ବଦଵାସାଏ। ଅବଶ୍ଯ, ଏପର ଦସ୍ଖାନ୍ତ ବର୍ଳ । କନ୍ତୁ
ସେ ଞ୍ଷେନ୍ରେ ମର୍ତ୍ତ ଣ୍ଵ ନା ମୁଣ୍ଡର୍ ଆକାର ଖୁବ୍ ଚଗ୍ରୁଃ ୧ହାଇଥାଏ ବେ
ବବ୧୍ଓ
ବସପର ଶିଶୁ ହୁଏ ବବାକା। ମଣିଷର୍ ବଦହ ଭରବର୍ ଥ୍ରବା ଅନ୍ୟାନ୍ୟ
ରହସ୍ଯର୍ ଅନ୍ଯଇମ୍ଭ ବହତ୍ତକ୍ଥ ଚାହ୍ନା ସାହଳି ମଣିଷର୍ ମମ୍ତ
ବକାଣର ସଠିକ୍ ସମ୍ଭସ୍ଟ୍ ଭ୍୍ପରେ ନଜର୍ ରଖ । ମାଙ୍କଡ, ରଲମ୍ବର୍ ସ୍ରଭ୍ତରତ
ଆମ୍ଭର୍ ସଟଗାନ୍ଧ 'ପ୍ରାଇମମେ'ମାନନ ସକ୍ଞର ମଣିଷର୍ ରୁଲନା କଲେ, ଉଉସ୍ବର୍କ
ମଧଚର୍ ବହୁ ସାଦୁଣ୍ୟ ନଳର୍ରେ ପଚଡ଼ । କିନ୍ତୁ ଏପରି ରୁଲନାବେଲେ ଆକ
ମଧ୍ଯ ଆଚମ୍ଭ ଜାଣି ପାରୁନୀ ବସ, ମଣିଷର୍ ପ୍ରକ୍ତର ପ୍ରବଗାମ୍ମୀ ମ୍ଭଧବର୍ ଠିକ୍
ବିକ ସମସ୍ରେ ବା ଜ୍ଦ୍ବତ୍ଚିଳର ବକେଣ୍ଜି ଧାଗ୍ଵର ପସାବରେ ଜନ୍ମ ପର୍ବରଣ୍ଜୀ
ଏଇ ଅଭ. ର ମତ୍ତ ଣ୍ଢ ବକାଣ ଆରମ୍ଭ ଦ୍ବୋଇଥ୍ବଲ୍ଵ । ମଣଷର୍ ଲୁ ମ୍ଭ ବଡ଼ବଲ୍ଭଭଲ
ବସେଇଲେ ପ୍ରାଣୀ ଆଜ ବ ଜୀବର ଅଛନ୍ତି ରାର୍କର୍ ମାନସିକ ଶକ୍ତର୍ ସୀମାଠାରୁ
ବହୁ ଆଗଲ୍ଗ ଏଇ ମତ ବକାଣ ମଣିଷକୁ ଚଘେନସାଇଛୁ । ଇଭପ୍ରବଚର୍
ପ୍ରସଙ୍ଗରଃ ହ୍ବା ରସ୍ତ୍ପଡ଼ଂ ଵଶ୍ ବଦ୍ୟାଲସ୍ସ୍ ବଣଣେଷଜ୍ଞ ଆଗ୍ଵର୍ଫା ହଲ୍ ଓଣଙ୍ଗାର୍ଙ୍
ଉଣ୍ତ ଜବ ର କରଗ୍ସାଇଛି । ସେ କହନ୍ତ ୯ଟଚୁୂଲ୍ଭନାମୂଲକ ଶସ୍କରବଦ୍ଯା ସେତ
ସକ୍ତୁ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଜରୁ୍ଦ ମସ୍ତ ଣ୍ତ ସହ୍ମର ବର୍ଜିମାନ ମନ୍ତ୍ୁଷ୍ୟ ଜାତ୍ତର ମ୍ଭ ` ଣ୍୍ଲୁ
ରୁଲନା କରନ୍ତ ସେଗୁଡ଼ିକର ବକୌୀଣସିହ଼ଠାରୁ ଆଧ୍ନିକ ମର୍ଣିଷ୍ର ମମ୍ର ଶ୍ଳ
ଜ୍ଵଦ୍ବଦ୍ଚି ୭ ଦୋଇନାହି । ଏହ୍ବା “ବହାମିନିଭ୍ଲ୍ ୫” ଗୋଦ୍ଣୀର୍ ଅଦ୍ଭଏନୂର ର୍ରୁଦି
ବକଣିକଟହାଇଛୁ । ଏବ୍ଦ ବଗାଞ୍ଣୀର୍ ଅପର୍ ସକ୍ସୁ ସଂସ୍ରଦାୟ୍ଟ୍ ଲୁସ୍ତ ବହାଇସାଇଛୁ
ଏବଂ ମସ୍ତ ଣ୍ଵର୍ ଭକ୍ତ ବକାଣ ସେଇ ଦୃ ଗାସ୍ତ୍ରୀର୍ ବଣଷ ପର୍ଦାସ୍କ୍ର୍ ଭ୍ଵଦ୍ବର୍ଚିନ
ବେବଲ ବିକଶିତ ବଦ୍ବାଇଥ୍ଲ୍ଵନ ।”
ଅର୍ଥାନ୍ତୁ ଆଟେ ଏବବ ନାଁ ଥବା ଅଚନକ ମାର୍କଡ଼ଙ୍କର୍ ମର୍ଡ୍ରଣ୍ଟଲୁ ମାପି,
ଓଜନ କଣ ଏବଂ ବଚଣ୍ଣୁଷିଣ କର୍ ମଧ ବଦଖିବଲେ ବି, ଏବଂ ବସଇ ପ୍ରାଣାଲୀର୍
ଅଚନକ ଜ୍ଞାନ ହାସଲ୍ କଚିଲ୍ ମଧ୍ୟ, ବସଥ୍ବରୁ ଆମ୍ଭ ମମ୍ତୀଷ୍ଵରେ ଥ୍ବରବା ଘଞ୍ଜର୍
ଗ୍ଭଵିଳାଠି ଝଖାଳ଼ ପାଇବା ନାହି । ଏହ୍ନା ଏକମ୍ବାନ୍ଧ ମଣିଷ ଟୋଣ୍ଠୀର୍ ରକ୍ତରେ
ଥବା ଜବା ଣ୍ୂରୁଦ୍ି ଜାଇ ବହ୍ାଇଥ୍ଵଲ୍ପ ଏବ ଆଟମଭ ଏଇ ବଗାଷ୍ଠୀର୍ ଶେଷ ଜାବଇ
ପ୍ରଭନ୍ଧଧ୍ବ । ଅବଣ୍ୟ ପ୍ରାଣିବଜ୍ଞନର୍ ଏକ ପ୍ରାଚୀନ ନିମ୍ଫମ ଅଛୁ ବସ, ୧ବସଟଲଳୀଣସି
ଚଗାଣ୍ଟ୍ରୀର ଅନ୍ଧ ଗଇ ପ୍ର'ଣୀବଚଣଷର୍ ବକାଣଧାଗ୍ଵ ବକବଉକାଂଣଚର ଚଲ
ସଗୋଣ୍ଟ୍ରୀର୍ ଉଦ୍ବଶ୍ଵିଳ ଇତ୍ଦ୍ନାସର୍ ପୁନଗ୍ଵବୃ୍ଵ୍ କରବାର ଗ୍ରସ୍ହାସ କବର୍ ।
୧7 °
ଏଇ ନିସ୍ଟ୍ଵମ ସମ୍ବ ଵଦର୍ ଚଲ୍ପା। କଲେ ଅଚିମ ବିଗାଡ଼ ଏ ବଷସ୍କରେ ଅଶ୍ଛର୍ପାବୋଧ
ନ କର୍ ରହ୍ଵ ପାର୍ଛୁଚା । ତାହା ଚହଉଠଛୁ ୧ସ, ଭୁତାଵୁ କ ଗ୍ବରଞ୍ାରେ କହ୍ନବାକୁ
ଗଲେ, ନହାଭ ପଲ୍ ସମସ ମଧଚରେ ମଣିଷର୍ ଭୁରାୁଁ କ ଅଚ଼ଇରେ ଏକ
ହଠାତ୍ଭ ବେପ୍ନବକ ଅଭବୃର୍ଣ ଘଡ଼ଥିଲ୍ବ । ମଣିପ ମର୍ଷ୍ରଂଦ୍ଵର ବକାଣ ପଥଟର
ସେତ୍ତି ଜ୍ବଗଛ୍ଚଖବସାଗ୍ଯ ଅଭ୍କ୍ଯଭୂଥାନ ଘଝିଥଲ୍ ଭାହ୍ନା ଉକ୍ତ ବେପ୍ରବକ
ଅଭିବୂବ ର ସହଇ ସୀକ୍ତକ୍ତ ଓ ସମ୍ମାନ୍ତଗ୍ବଲ ନ୍ରୁହେ ୭ ୨୧ ଡାରତ୍ତ୍ଇନ
ଓସ୍ଟ୍ାଳୋପ୍ ତେର୍କ ସମ୍ପର୍କରେ ଆଲ୍ଵେଚନା ଚବଲେ ଆଟେ ଇଭପୂ୍ବେ ସ୍ତମାଂ
ଭ୍ଠାକ ଛୂ । ଚସଠ ଉଚନ୍ଞଖ କଗ୍ଵସାଇଥ୍ବା ଭଥ୍ୟମାନଙ୍କ ଉ୍ ପଟର୍ 'ବୁକରି ନ୍ଆ
ସାକ୍ୟ ପ୍ରମାଣର୍ ପ୍ରସ୍ତ୍ରବ ପଞ୍ଜଛ୍ୁ/ ଢାଦ୍ପା ଏବେ ଚଦଖା ଯାଉ ।
ସାଧାରଣ ଚଲ୍ନକଙ୍କ ଭରେ ସାହାଲକୁ ବର୍ଫଠଧ୍ୁଗ ବାଲ କୁହ୍ବାଯା ଏ
ଚାହ୍ନା କକ ଭେକ ଂପଉନ ଅଭ୍ଗ୍ଯଦସ୍କ ମୁଳ ଘଝଣାର୍ ସମ୍ଭାହ୍ନାର । ଏହ୍ଲାଲୁ
ବଘର ସନାଚଳପନହ୍ଲୀ ଭୁତାଣୁ କ ଯର ଏକ ସମସ୍ତୁର୍ ଧାରଣା ପ୍ତଭଣ୍ଫ ଭ
ବହାଇଅଛୁ | “ପିଲ୍ ୫ଡ଼ାଉନ'!ର ଜାଲସ୍ତାତର ଅର୍ଥ ଓ ଡ଼ାର୍ ଓୟ୍୍ଇନ୍ ଓସ୍ହାଲେସୁ
ବଡର୍କ୍ଚ ଉ୍୍ପଚର୍ ଭାହ୍ନାର୍ ପ୍ରଗ୍ବବ ବଗ୍ଚ୍ ର କଲ୍ବେଳେ ମ୍ଫ ସେଇ ଧାର୍ଣାକୁଦ୍ରି
ବ୍ୟବହାର କରଛ୍ି। ମୁଁ ଦଦଦଖାଇଛୁ ଚସଥ ମଣିଷର୍ ନୁଵଦୁବର୍ଜିଳ ସକ୍ଷକରେ
ଆଟମ୍ଭ ଯାହ୍ବାକଛୁ ଜାଣିଚ୍ଛୁ ଭାହାର୍ ପ୍ରାସ୍ତ୍ ସମସ୍ତ ଏଇ ପଗ ଭରେ ଆବ: ।
ମଣ୍ମିଷର୍ ଇରଦ୍ରାସ ମା ନ୍ଥ କେଚଡାଡି ସହସ ¢ ଖାଁସ୍ଟାଦ ଚଘନ୍ତ ଲପିବଇ୍ତୀ ଢା
ଝୁଲନାରେ ଦଣଲମ୍ଷ ବର୍ଷ ନଷ୍ପସ୍ତ ପାର୍ଘଳାଲ ଚଦାଲ୍ ମବଳହେବ । କନ୍ଦୁ
ଭୁଚାର୍ଣୁ କ ପ୍ନଷାରେ ଓ ଉ୍ଦ୍ବଶିଳନର୍ ଆଚଲ୍ବଚନାବରେ ଜ୍ୟୋଶବିଦ୍ଯାର୍ ସେରି
କାଲଗଣଳା ପ୍ରଚଳଭ କସେଥ୍ରରେ ଏଇ ପୀଘକାଲ, ଘଣ୍ଟାର ଗୋଝ଼ଏ ମିନ
ମା ବବାଲ୍ ମଚିନଚଢ୍ବ ।
ମଣିଷଠଛଡା ଅନ୍ଯାର୍ନ୍ୟ ଚ୍କଇକ ମୀବନ୍ତ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଉଚନ୍ନଖ
ଯୋଗ୍ୟ ପରବର୍ଥନ ଖୁବ୍ କମ୍୍ ଘଡ଼କ୍ଥୁ । ବରଂ “ବରଫ ୟୁଗଚରେ ଓ ବଶେଷ
କର ସେ ୟ୍ତଚର ଚଗଷ ପାଦଟର ଅବନକ ପ୍ରାଣୀ ଚଲ୍ଵପ ପାଇବା ୧ବଦଝାସାଏ ।
ସ୍ତାଟରଭଦ୍ନାସିକ କାଲର ଅଭକାସ୍ଟ ଜନ୍ତୁ ମାନ ଏକ ମହାଦେଣନ୍ତୁ ଅନ।
ମଢ୍ବାଦେଚାକ୍କୁ ଯେଉଁ ସକ ଗ୍ପ୍ତାରେ ପ୍ରଥମ ସାଇଥ୍ବବେ୍ ଭାହ୍ରାହ ପଟର୍ ମଣିଷ
ଏ?
ଅନୁସରଣ କରିଢି |“ ବସଇ ସବୁ ବିଦିଲ୍ୟାଳାର୍ ଜନ୍ତୁ ବରସ ୟୁଗଂରେ ସମର
ଅନ୍ତ ହର ବହ୍ଲାଇ ସାଇଥ୍ଵଲେ । ' ବର୍ଫ ଯୂଗଂ ଝଣଷ ସ୍ରୀମାଚର୍ ଚସଚ୍େବବଟିଲ
ରୁଷାରଗ୍ଶି ପନ୍ଲୁ ହୃଝଁ ସାଜ୍ଵଥାଏ, ବସବଇଦବବଲ (ନାଭ ଣୀବଚାଷ୍ଣ ମଣ୍ଡଲଂର୍
ହ୍ରାଗ ଅଥାଉ୍ର ' ମ୍ୟାମଥ୍'ମାନଙ୍କର୍ ବଣାଲ ଦାନ୍ତ ଗୁଡିକ ଝରି ପଡ୍ଜସ୍ଳ୍ଵ । ଖୁବ୍
ଲମ୍ବା ଣିଙ୍ଘ ଓ ଦାର୍ଚ଼ଥ୍ଵବା ଷଣ୍ଢ୍ ଅର୍ଥାତ୍ତ ଂବାଲସନ୍'ମାବନ ଏଲ ସମସ୍କଟର୍
ଅନ୍ଚୀଇର୍ ବମ୍ଛୁହୋଲ ପଡୁଥୁଲେ । ( ମୂଖ ସାସାବର୍ ଥ୍ବଲ୍ବବେଲେ ପ୍ରାଚୀନ
ଯୁଗର ମନ୍ବିଷ୍ତ ଏହ୍ଲାଙ୍କର୍ ସ ,ଥ ଶିକାର କର ଅନେକ ଭଚାକଦୀ ପ୍ରାଣଧାରଣ
କରିଛ )। ପ୍ରଥମ ଦ୍ରମ୍ବାଦ୍ନ ୟୁଗଂର୍ ଗ୍ରାର୍ମ୍ଭରେ ସେତ ମ୍ବଞ୍ଜତ୍ବାନ ବାଳର୍-
ମାନଙ୍କର୍ ଫାସ୍କ୍ଭକ ଜ୍ଜଳର୍ଷର ନିଦର୍ଶନ ମାନ୍ନ ବକଚରାବି ଦୁର୍ଲ୍ଭ ପଥରଖଣ୍ତ ଲୁ
ଆଟମେ ପାତ୍ ଚସମମାଚଳ “ଚରୁ ଅଁ ଦ୍ବମବାହ' ଯୁଗବବଲକୁ ସ୍ଵାତ୍ରମର ଶିଲ୍ରୀ ପାଲଡ଼
ସମ୍ଭସ୍ତର୍ଦ ଉପରେ ପ୍ରଭୁଞ୍ଜୁ କର୍ ସାରିଥ୍ବଲେ ଓ ପାଟଞ୍ଚା୫ ସାକ ମଦ୍ରାଦେଣ
ଭିଉରରେ ମାଞ୍ଜସାଲ ଭ୍ୁ୍ପରାଃଵଳରେ ପର୍ଣଵଇ ଚହାଇ ସାଇଥ୍ଵଲେ ।
ଅବଚଣଷରର୍ ସ୍ପୂଥବବ୍ବୀସୃ ସ୍ତରରେ ଜଛକ କାଳୋସ୍କାରଙ୍କ ପ୍ରଭୁବୃୂର କନ ବସବଭ
ଚିବଲେ ସର ଆସିଲବ ।
ଇଭପ୍ଟବଂଚର୍ ଚ୍ରସଚେ ଚସବଇ ଯୁଗ ଗ୍ବଲ୍ ସାଇଥ୍ବଲ୍ବ ଭାଡ୍ରାର
ବକୀଣସିଡ଼ରେରେ ଏପଣ ଘଃଣା ଚଦଝାସାଇ ନ ଥ୍ବଲ୍ବ । ଅଜଠାରୁ ଦଣଲ୍କଷ
ବର୍ଷ ଆଗର୍ର ପ୍ରକ୍ତୁତ୍ତର୍ ଗବବଷଣଗାର୍ର୍ ସାରୁଆ ଗ୍ରଇଅଛାର ଭଚରୁ ଏକ
ଧୃ ଣ୍ ଓ ଅଚ୍ୃସ୍ତ ପ୍ରାଣୀ ରହ୍ରସ୍ୟମସ୍କ ସ୍ଵବରେ ବସି ବାହ୍ଲାର୍ ଲୁ ପଲାଇ ଆସିଥ୍ଵଲ୍ ।
ପରି କାଲରେ ଏହାର ସିଆଲ ଉପଦର ନର୍ କଲା-_-ଜଙ୍ଗଲମାନଙ୍ଡର
ଭୂର୍ଜିଂ, ବା ଧ୍ବଂସ ମରୁଭୁମ୍ିର ବସ୍ତୁତ୍ରି ବା ବଲ୍ବେପ, ଏହ୍ନା ଉଲ୍ ପାଇଁ ବା ମନ୍ଦ
ପା ଚଦହ୍ରାଇଥ୍ଵଲ୍ ତାହା କହ୍ରଦହବ ନାଳି । ତ
ଉଦ୍ବର୍ଶ୍ଳ ଘଞ୍ଜର ଅଚ୍ରଗଭବର ଦଣଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ସାମାନ୍ୟ ସମସ୍ହ ମା ନଜ ।
ଇଥାଗି, ଆଚମ ଧରିଚନ ଥି ବସ ଦାସଥି ପ୍ରାଣୀ ଘଟର୍ ମର୍ଣିଷ ପାଲନ ଥୁଲ୍ବଵ, ସେ
ପ୍ରାସ୍ତ୍ ୧ସ୍ଭଳ ସମ୍ଭସ୍ଠ ପୂବୂରେ ନିଜର୍ ସଛଗୋଡ଼ ଦୁଇ ଉପବର
ଉର୍ବଦେଇ ଗୂଲ୍ଥ୍ଲ | କନୁ ଏକଥା ସ୍ତ୍ରବିବାର୍ ସଥେଣ୍ଟ୍ କାର୍ଣ ଅଛୁ ଚସ,
ମନ୍ଧ୍ରିଷ ମମ୍ତ୍ରଂଶ୍ଵର୍ ଚସେତ୍ଚି ଅଂଶ ପଟର୍ ନଷିନ୍ତଗ୍୍ଳ ଓ ବର୍ଙ ପୁଗ ସକ୍ତୁର
୧?»
ଦ୍ଦସାବ କରିବାରେ ସଫଲ ଦହାଇଥ୍ଚମ୍ଲ ଇାହ୍ବା ଚସଚଡଚ ବିଚିଲ୍ଲ ବିକାଣିର ବହ୍ଘାଇ
ନ ଥଲା । ଖପୁରି ଚପଞ୍ଜର ଏକା ଅଛରୁଆ ଅପରିଣତ ଚକାଣଚର ଏହା ଚଉଚବ
ବ ଲୁଚଥା ଏ | ସେବିଭଚିବବଲ ମଣିଷର୍ ଖପୁରିର୍ ଆସ୍ଠଭଚଳ ଅନ୍ଯାନ୍ଯ ଲଞ୍ଚସ୍ାଳ
ବାନର୍ଙ୍କ ଅଦଚିପକ୍ଷା ଅଧ୍ଵକ ନଥ୍ବରଲ୍ବ । ଇଥାଗି, ମ୍ଯିଷ ପରି ଏକ ଏକକ
ଗୋଣ୍ଠୀଙ୍କ୍କ୍କ ସ୍ଣସ୍କ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଇ ଭଦ୍ଘାସରରେ ଦଣଲଞ୍ଷ ବର୍ଷ ନଣ୍ଟସ୍ଫ୍ ପୀର୍ଘ ସମ୍ଭସ୍ଟ
ଏଇ ସମ୍ସ୍ଟ୍ ଭୂଚର _ ବରଫର ଆସ୍ଥର୍ଣ ନାଭଣିଚତୋମ୍ୟ ମଣ୍ଡଲର ବଣାଲ
ଅମ୍ପଲମା ନଙ୍କରରେ ଗ୍ରର୍କ ପଡ୍ଥିଲ୍ ଓ ଜାବନ ସଂଗ୍ରାମରେ ଜୟ୍ଟୀ ବହ୍ନବାପାଇ
ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କୁ ଶସ୍ତଶାଲୀ କାରଣମ୍ଭାନଙ୍କ ଉପଚର୍ ଜଉଁର କଣ୍ଢବା କୁ ପଡ଼ୁ ଥିଲ୍ଵ ।
କନ୍ତୁ କଣକ ପାଇଁ ଧଗ୍ଵସାତ୍ ଝସ ଆମ୍ଭର <ଇ୍ ଭୁରାତ୍ଜିକ ହ୍ସାବ ଭ୍ଲଲ୍ ଓ
ବଣାଲ ବରଫ ଖଣ୍ତର୍ ବସ୍ତାର ଦଶଲଷ୍ଷ ବର୍ଷ ବ୍ୟାପୀ ହୋଇ ନ ଥଲ୍ ।
ଧଗ୍ଵସାଉ୍ତ ଯ ଏଇ ଯୁଗର ଦହ୍ରସାବ ବଣଲ୍ଞ୍ଥ ବର୍ଷ ନ୍ତୁହେଥ ଝାର ଏକ
ରୃଗୟ୍କ୍ାଂଶ ବ୍ୟାପୀ ହୋଇଥଲା ।
ଭା'ବଢଟଲ ଆଗମେ ମଣିଷର କାହାଣୀ ସମୃହଚରେ କଅଣ ଦ୍ବବପାରୁ ୮
ସେ କାହାଣୀ ବା ନାଃକ ସେ ବକ୍ଷେନ୍ତରେ ଆଗରୁ ସଂଜିପ୍ତ ଓ ସଙ୍କୀଷ୍ଥ ଚହାଇ
ପଡ଼ିବ । ଏ ନାଃକରେ ସୁୟମ୍ମି ନୂ୍ଚଳ ଜଗଭରେ ମଣ୍ଚିଷର୍ ବସ୍ତାର ସମ୍ପର୍କତ
କାଳନିଷ୍ରିସ୍କ୍ର ଓ ଜ୍ଦ୍ବର୍ଚିନମୂଲକ ପଭ୍ଚିବଣ୍ଜ ନର୍ ପ୍ରଣ୍ଜ ପ୍ରସସଂତଚମ ଆସିସିବ ।
ଢେଣୁ ଏହା ହ୍ପଷ୍ଣ ଯେ ଏପର ଅନ୍ଲୁମ୍ଭାନ ଚଦ୍ମରୁ ମଣି ଷର୍ ଉ୍ଦ୍ବଣ୍ଢିନ ସମ୍ପ ଵ୍ୀସ୍ତ
ବଷସ୍ତ୍ରେ ଆମ୍ଭର ଧାରଣାର୍ ପୂର୍ଵପ୍ତଭ୍୍ ସୁନର୍ବଗ୍ଭର କର୍ବାଲୁ ପଞ୍ଜବ । ୧୪୧୬
ମଗ୍ବୀଦ୍ବାବରେ ଚକାଚଗା ବଶ୍ ବଦ୍ଯାଲସ୍କ୍ରେ ଆଗ୍ସଫି ଚସନଳାଚର ଏପମିଲ୍ଆନ
ଝୁଷାର୍ ଯୁଗର କାଳଳଥ୍ରିସ୍ତ ସକ ର୍କକରେ ଠିକ୍ ଏଇ ଉପାଦାନର ଅବଡାରଣା
କରିଥିଲେ । ଆଵବ୍ରିକ ପଦାର୍ଥ ବଦ୍ଯାର୍ ବଷିଞ୍ଚରର୍ ଆବ୍ରକ୍ଟ୍୍ଲ ଏକ ନ୍ୟା
ସମୟ୍ଟ ନବ୍ଲରଣ ପ୍ରଣାଳୀ ପ୍ରସ୍ଫୋଗକର୍ ଚସ ଏହା କହୁଥ୍ବଲେ |
ଗଇ ଦଣଦିରେ ବହୁଲ ପ୍ରଚଲତ ଅଙ୍କାର୍କାମ୍ବ ¬ ୧୪ଅନ୍ସ୍ରସାଗ୍ବୀ ପକ୍ତରୁ
ଏଇ ନଆ ସମସ୍ତ ନବ୍ଯର୍ଣ ପ୍ରଣାଲୀ ଚଯ ପୃଥକ ଚାହ୍ନା ମୁଁ ଆଗରୁ ମ୍ପଗ୍ଚ୍ଇ
ରଖିବା. ପ୍ରସ୍ଫୋନନ ମନେ କରୁଛି । ଚବଣି ଚହଲେ ଭରିଶଦ୍ୁ ଗ୍ଟଲଣ ହ୍ରଳାର
ବର୍ଷ ପର୍ଦାନ୍ତ ଅଖ୍ଭ କାଲର ହ଼୍ସାଦ କରବାବର ଚସଇ ସୁଭୁଣା ପବଭର୍
୧୨୩
ପ୍ରସ୍ଫୋଗ ଚହାଇପାଚର୍ । ଚକାଟୋ ବଶ୍ବବନ୍ଦ୍ଯାଲସ୍କ୍ରରେ ପ୍ରବଟ୍ଚି ୭ ନୁଆ
ପ୍ରଣାଲୀଚର ରହ୍ନକ୍ଥ ଅମ୍ବଳାନ-¬୪୮ର୍ ପ୍ରସ୍କୋଗ । ସାମ୍ପୂଦ୍ରକ ପ୍ରାଣୀମ୍ଭାନଙ୍କ ର୍
ଖୋଲଟରେ ଏଇ “ ଆଇସୋ ଵପ୍ 'ର ପରମାଣ ଲମ୍ଷ୍ୟଯକର ବେଖାଁସାଇ ଥ୍ବଲ୍ଵ ସେକ
ଟୋଡିଏ ଶା ଯୁକାର୍ ଚୂନ ମିଶା ବଝଖାଲରେ ଥ୍ରବା ଅମ୍ପୁଜାନ--୯୮ରେ ଯେତେ
ଶତାଂଶ ଅଛୁ ଚସଥ୍ରୁ ଜାଣି ଚହ୍ଲବ ସେ, ସେଥି ପାଣିରେ ଶାମ୍ବୁକାଳ଼ ଜୀଇଥ୍ବଲ୍ଵ
ସେଥ୍ବରେ ଶାମ୍ବୁକାଡ଼ର ଝଖୋଲ ସୃଷ୍ଟ୍ଟ ଚହ୍ନଲ୍ ବେଲେ ଉ୍ଵିପ ବକଚେ ଥ୍ବଲ ।
ଏହ୍ଲାର କାରଣ୮ବିଛନ୍ନ ଚାପମାନାଚର୍ ଅମ୍ଭଳାନ - ୯୮ ବିଭନ୍ନ ରକମ୍ଭର
ଗ୍ବସାସ୍ତଳିକ ପ୍ରଭ ସ୍ଟା ଭ୍ୁଚରେ ପ୍ରବଦଣ କଚର୍ । ସଥା:-¬ାଣ୍ଞିର ଚାପ
ବଢ଼ି ଏଲ୍ଚବବଳେ ଶାମ୍ପୂଳା ଖୋଲରରେ ଥବା ଅମ୍ଭଳାନ- ୧୮ କମିସାଏ |
ବନୀସେନ୍ୟମାଳଙ୍କର ସମ୍ପଦ ଚଲ ଚଖାଲବା ସନ୍ତ୍ ବ୍ଯବହ୍ଘାର କର
ଆଗ୍ଲର୍ଫା ଏମିଲ୍ ଆନ ଏପର୍ ସବୁ ସାମୂଦ୍ରକ ପଵୁ ଜ୍ଵଠାଇ ଆଣିଥ୍ଵରଲଲେ ଯଦିବର୍
ପ୍ରର୍ବେ ବକ୍ଦ ହ୍ରସ୍ତବକ୍ଷପ କର୍ ନାଥ୍ରଲେ । ଗଗ୍ରୈଃ ରଗ୍ରୁ ଣାମ୍ଲଳାରେ ଭଶ୍ଜିଂ
ଇ ସକୁଁ ଖଞ୍ଜମମାଃୁଲୁ ଅମ୍ବଳାନ -- ୧୮ର୍ ସସନୁ ବବଣ୍ଜୈଷିଣ ଉଳେ ରଖିବ୍ବାକୁ
ସେ ସମର୍ଥ ଚହାଇଥ୍ବଟଲ । ସମ୍ଦ, ମାନଙ୍କରେ “` ଦୀର୍ଘ ବର୍ଫ ପଇନ' ଅର୍ଥା୍ଭ
ୟୂଗ ୟୂଗ ଧଶ ସେତ୍ତସକ୍ୃ ସୂ ଦଗିଷ୍ଦ, ଣାମ୍ମୁକା ବୂଦ୍ଝୁ ଧାର୍ ପର ସମୁଦ,
ଗଉ୍ଭବର ଝରି ଆସିଛୁ ଭାହାର୍ “ ଗ୍ଵସାସ୍ତନକ ବଣ୍ରୁଷଣ ବସ ଏଇ ପ୍ରଣାଲୀଚର
କରିଥ୍ବବିଲ । ଚସଥ୍ରରୁ ୧ସ ବଦଷିଥ୍ବବିଲ୍ ଚସକ ଅଗଚର୍ ବଶ୍ଶଲ୍ନ ଯୁଗ ପାଇ
ପାଣ୍ପର୍ ଭାପମାନ୍ତାଚରେ ଲମ୍ପଣୀସ୍ତ ଘଣ୍ଠିବର୍ଚିନ ବାର ବଢ୍ତବ । ଏକାନ୍ଞନଚମ
ଗୋଵକ ଇଚଟଲେ ଗୋଝ଼ଏ ଚସଠିସକୁ ଖଜ୍ଜ ଦ୍ବାବର୍ ସ୍ତର୍ ସମ୍ପଦର, ଗର୍ଭରୁ
ଜ୍ଠାହେମ୍ବ ଚସଗୃଡ୍ଜକ୍ତୁ ନମ୍ବାନ୍ଵମ୍ବବର ବବଣ୍ଣୁଷ୍ଟିଣ କରି ଚସ ଦେଖିଲେ ସକ
ସମୁଦ,ଚଲର ଖୁଁବ୍ ସାନ ସାନ ଣାମୂକାରେଥିବା ଅମୁଜାନ-¬ ୪୮ର୍ ଢପାଦାନ
ସେଭ ପୁଗର ସାସ୍ଷୀ ବହୁନ କରୁଥ୍ଲ୍ ଭାହ୍ନା ବରିମାନର ଦ୍ରମାର୍ଦ୍ଠଠାରୁ ଆହୁର୍
ଅଚନକ ବବଣି ଣୀଇଲ । ସେ ପୁଗ ଏବଂ ରୁ ଷାରପୂଗଚେ ମହାଚଦଶମ୍ଭାଳଙ୍କଟର
ବରଫର ସକ୍ତୁଠାରୁ ବିବଣି ବସ୍ତାର୍ ସେଞଜ ସମସ୍ତ୍ରେ. ଘଵ଼ଥ୍ଵଲ୍ ଭାହନା ଏକ
ଓ ଅଭ୍ନ୍ନ।
ଅଡଲ୍ବର୍ଣ୍ବ'କ୍ ଓ କ୍ୟାଗିବିଞ୍ପାନ୍ ସାଗରର ପଶ୍ ବଣ୍ଣେଷଣ କଣ୍ ଏମିଲ୍ଆଳ
ଏଇ ସିକାନ୍ଦ ରେ ପଦ୍ନଞ୍ଚ୍୍୍ଟଲେ ସେ, ସବ୍ତୃଠାର୍ୁ ଆଦ୍ଦମ୍ଭ ବିଷମ୍ଭ ଣୀଚଲ୍ତ ଯୁଗ
୧ ?୪
ଝିବାଧହୁଏ ଭନଲ୍ଜ୍ଷ ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ନଞ୍ବଲ୍ବ । ଏଇ ଯୁଗ ଓ ଯ୍ଟୁଗ୍ଲେପ ଅଞ୍ଚଳରେ
ପ୍ରଥମ୍ଭ ହମଭବାହ ୟୂଗର ପ୍ରାରମ୍ଭ୍ବ ସମ୍ସ୍ଟ ଏକ ଥ୍ବବାର ଖୁବ୍ ସମ୍ଭ୍ରା ବନା ଜଣା
ପଚଡ଼ । ଅବଶ୍ଯ ଅମ୍ଭକଳାନ-¬ ୪୯୮, ବୈ ସ୍ଗ୍୍ଏ ନାଡି ; ଏହା ଆପେସିକ
ଗର୍ମ୍ଭ ବା ଥଣ୍ତା।ର୍ ସମ୍ଭସ୍ଟ ମାନ ସଵଗ୍ଲ୍ଇ ଥାଏ | କିନ୍ତୁ ଝିଞ୍ଜ ଦ୍ରାବରେ ଅକଂୀର୍
କାମ୍ବ¬¬”୧୪ର ଘ୍ନର ଥିଲ । ଏଇ ଅଙ୍ଗାର୍କାକ୍ୁ”୯୪ଫଙଣ୍ରି ଞ୍ଧ ସୂପରଚର ପକର
ସାହାସ୍ୟରେ ସଲ ପ୍ରବଚର କହି ବଢ଼଼ାଇଥିଲ୍ ଯେ, ଅଚ଼ଚତର ଗ୍ୁଳଣ ହ୍ରଜାର
ବର୍ଷ ମଧରେ ସମୁଦୁ.ଚଜ଼ୁ ଉଠା ଦହାଇଥ୍ବବା ୧୭ ଦ୍ରାବର୍ ଉପର୍ଅଂଶ ଠିକ୍
ବିକଜ ସମସ୍ବର ।
ଏହ୍ସପର ଭ୍ତବଚରେ ର କଗ୍ଵସାଇ ଥ୍ରଲ୍ଵ ଯେ, ଭୁଞ୍ଚାର୍ ୟୂଗର୍ ବରଫ
ଚଣଷଥର ପାଇଁ ଘନ୍ଥଲୁ ହ଼ହବାଲୁ ଆରମନ୍ତ୍ କରିଥ୍ବଲ । ଆଛଠାରୁ ଚକୋଡ଼ଏ
ହଜାର ବର୍ଷ ଆଗରେ ସମୂଦ ,ଗଉଁରୁ ଜ୍ଠା ହୋଇଥବା ପଛ୍ଚର ମଧ ବକୀଣସି
ହ୍ରସ୍ତ କ୍ଷେପ ଘଡ଼ି ନଥ୍ରଲ୍ ଏବ ଚାହାର୍ ପ୍ରକ୍ଭ ଅଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଥ୍ିଲ୍ବ । ଏଇ
ଜ୍ଵଉସ୍ପ ଇଥରୁ ସମ୍ଭସ୍ଟ ଛୂଛ।ରଣର୍ ଧାଗ୍ଵ କୁ ଅଗ୍ଗଇ ଅଭମ୍ପୂଝୀ କରବା ସମ୍ଭବ
ହ୍ରୋଇଥ୍ବଲ୍୍ । ଏହା କର୍ଯାଇ ଥ୍ବରଲ୍ବ ଦୂଇଡ଼ କଳଷ୍ଷର୍ ସଂବସାଗ ସୃ,
ପ୍ରଥମନୁ ହେଜ୍ନନୁଂହ୍ମାଙ୍କର୍ ଗାଣିଭକ ରେଖାଚନ୍ର୍ର ବା “ବକାଲଡ଼୍
ଗ୍ରାଫ୍' ଓ ଅନ୍ୟ ହ୍ନେଜଛ୍ ¬ ଝଡିଦ୍ରାବର୍ ପ୍ତରଗୁଞ଼ିକର ସମପୁଠ, ଇଚଲ
ଜମ୍ବିବାର୍ ଗଭବେଗ । ଅପେକ୍ଷାକ୍ତୁଇ ସମ୍ପଭ ଜମିଥିବା ସ୍ତର୍ମାନଙ୍କର
ଅଙ୍ଗାଗ୍ମ୍ର ପଛଭଟର ନଛ।ରଇ ଡାଣ୍ଝର୍ରୁ ଏଇ ଗଭଦବେଗ ଜଣ୍ରିଂଚ
ହୋଇଥ୍ବଲ୍ପ। । ଏପରି ଗବେଷଣାରୁ ଜଣାପଡ୍ଜିଥ୍ଵଲ୍ଵ ମେ, ପ୍ରସ୍ତ ପଗ୍ଣରୁ ଷାଠ୦ଏ
ହଜାର ବର୍ଷର୍ ବ୍ୟବଧାନରେ ଭୁଷାର୍ ୟୁଗର୍ ବର୍ଫ ସେତ୍ତ୍ ଅନୁପାଇରେ
ବଢ଼ ଥଲ୍ ଓ କମ୍ପଥ୍ବଲ୍ଵ ଚାହ୍ନା ଅଫଲଗ୍ନ ନ୍ଲହନୈ, ଧାଗ୍ଵବାହ୍ବକ ଥଲ୍ଵ ।
ସ୍ପଗ୍୍ଇନପନ୍ଥୀ ହ୍ରସାବରୁ ବସ୍ପସ୍ତୁୃକର ସ୍ତ୍ରବଚବରର ଭଲ୍ନମ ଏ ସତି
ରୁଷ୍କାର୍ ୟୁଗର ସମ୍ଭସ୍ତୁଡାଲ୍କା ଆଗ୍ଟ ର୍ଫ ଏମିଲ୍ଆନ ଓ ଚାଙ୍କର ସହକର୍ନୀମାଚନ
ଆବସ୍ବା ର୍ କରେ ଚାହ୍ରା ଏବେ ବହୁଲ କ୍ସବବରେ ଓ ସାଦରେ ଗୃୃ ସ୍ତ୍ରୀ ହେନ୍ଦତଥ ।
ଏଇ ନବରର୍ ପ୍ରଣାଲୀରେ ସମଗ୍ର ଝୁଷାର୍ ୟ୍ତଗ ପ୍ରାସ୍ତ ଷାଠିଏଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ବ୍ୟାପୀ
ବୋଲ୍ ଧର୍ହ୍ୋଇ ପାର୍ । ପ୍ରକ୍ପଚରେ, ସୁରୁଣା ହ଼ସାବରୁ ଏଇ ନୂଆ
ବ\ ¢
କ୍ଭସାବର ପରିବର୍ଚିନ ଚସ, ବକଟଚଡ଼ ଚମକପ୍ରଦ ତାହା ଅଙ୍ଗର୍ ଜଚ୍ଚେଝରୁ
କଣାପଡବ ନାଡ଼ି । ସୁରୁଣା ହ୍ବସାବ ଅନ୍ଲ୍ରସାଟର ରୁଷାର ୟୂଗର ଆଦରେ
ପ୍ରଥମ ବା ଗୁଂଜ୍” ଭ୍ମମବାହ୍ନ ପବଂ ଆମଠାରୁ ଗ୍ରୀସ୍ତ ଦଣଲକ୍ଷି ବଥ ପ୍ଵଵରେ
ଥଲର । ନୁଆ ସମସ୍ତ ଚାଲ୍କା ଅନ୍ଲୁସାରେ ଚସଇ ଛ୍ରମବାହ୍ବ ପ୍ରାସ୍ତ ଭଳଲଷଷ
ବର୍ଷ ପୂବର ମାନ୍ଧ ଏବ ଆହୁଣ ଭନଲକ୍ଷ ବଷ ବବାଧହୁଏ ଲଗିଥ୍ଲ । ଅନୁସ୍ଟ୍
କେଭେକ ଦ୍ରମବାହ୍ନ ପ୍ବବବବର୍ଵୀ ଘଃଣା ଘଡ଼ବାରେ ସେଇ ସମସ୍ତନ୍ତମଲୁ
ସେବଇ ସଠିକ ସ୍ତ୍ରବଟର୍ ହ୍ରସାବ କରି ହ୍ବେବନାଡ଼ି ଓ ଚାହ୍ରା ପ୍ରଗ୍ବପୁର
ଅନିଦଞଣ୍ଡ୍ । ବୋଧହ୍ଦ ଏ ଏଇ ସମସସ୍କନ୍ନମର ଅନ୍ତଦ୍ବ୍କ୍ତ ଥ୍ଵଛଲେ ' ଅବଷ୍ଟବଲ-
ପିଥେସ୍ିନ୍' ବର୍ଗର ' ନର୍ ବାଳର୍ମାଳର୍କର୍ ସବୁଠାରୁ ସୂରୁଣା ନିଦର୍ଶନମାନେ
ଓ ଦସ୍ଥିଣ ଆଫି କାର୍ ପ୍ରାଚୀନ ଗରଲ୍ନ, ସିକ୍ଷାଞ୍ଜୀମାନଙ୍କର୍ ଭଆର ରୂଷ ପଥର
ଓ ହ଼୍ାଡ଼ର ସନ୍ତ୍ବରପାଭର ଆଜ୍ଞମ ଓ ଅତ୍ପଣ୍ଟୁ ନମୁନାଗୁଡ୍ଜକ ।
ମ୍ପ ଧାଗରୁ ଲର୍କଂ ୭ ଦଦେଲଛୁ ସସ ମଣିଷ କଙ୍କାଲର୍ ଘଥର୍ ବହ୍ଲାଲ
ସାଇଞ୍ପୁବା ଜଦର୍ଣନ ସେଭକ ଆବମ ପାଇଚ୍ଛୁ ଚାହ୍ମାର୍ ଅଧ୍ବ ଳାଂଶ ଓ ପେଇ-
ଣ୍ଫୋତ୍ସିନ୍ ଯୁରର ବଣେଷାଳ 'ରେ| କିନ୍ତୁ ଏହା ସୂରୂଣା ସମସ୍କ୍ ତାଲିକା ଅନ୍ଦୁସାରେ
କଗ୍ଵସାଇଞ୍ବବା ଦ୍ରସାବ । ନୂଆ ବ୍ୟବସ୍ଥାବର୍ ଏଇ ସକ୍ସ୍ ନିଦର୍ଶନର୍ ଅଧ୍ବଳାଂଶ
ଆଜ୍ଞଠାରୁ ଦୁଇଲ୍ଷ ବର୍ଷର୍ ଚମ ସୁଣ୍ଜୁଣା । ଆଗ୍ଟର୍ଦା ଏମିଲ୍ଆନଙ୍କ ସ୍ତ୍ରଷାରେ
ମଣିଷଠାରେ ଥ୍ବଲ୍ନ ' ଜିତ ସ୍ତ୍ରବରେ ଜଦ୍ବନ୍ତି ଇ ହ୍ରେବାର ସୁସ୍ଥଞ୍ଣ୍ ଷମଚା ।'
ଏହ୍ଲାକୁ ମଧ୍ଯ ବନସ୍କର୍ ସ୍ତ୍ଷା କହ୍ନ ହ୍ରେବ, ମୁଁ ଚସତ୍ତ ଚମ୍ଭକପ୍ରଦ ବିଳାଣ କଥା
ଆଗରୁ କଢ୍ମଚ୍ଛ ନୁଆ ସମ୍ଭସ୍ଟ ଭାଲ୍କା ଅନୁସାରେ ମଣ୍ଞଷିଷର୍ ବକାଣ ଡାଠାରୁ
ଅଧ୍ଵକ ବେପ୍ନବକ । ବୋଲ୍ ଜଣାପଞ୍ଜିବ ।
ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟବଶତଃ ଏଇ କାହ୍ବାଣୀର୍ ପୃଗ୍ଵ୍ପ୍ଟରୁ 'ରୂପବରଖ ଆଳ ବ ଦେଇ
ଦ୍ବେବ ନାହି । ସେଉଁସକ୍ତୁ ମଣିଷ କଙ୍କାଲର ଶ୍ଷିଲୀଭ୍ଲ୍ଡ ନମ୍ୁଳା ଥୀମକ୍କ ମିଲଛୁ
ଚାଦ୍ନା ବହୁ ବଞ୍ିପ୍ତ ¢ ସଖ୍ୟାବର୍ ଅଲ୍ଃ । ଫ୍ରାନ୍ସ ଦଦେଣଶବର ଫନ୍ବଃଚେସ୍୍ରଡେ
ନାମକ ସ୍ଥାନରୁ ମିଲଥ୍ବବା ମଣିଷ ଖସୁରିରୁ ଜଣାସାଏ ସମ ରୃତାସ୍ଵ ଫଗ୍ଵ୍ମୀ
ଆନ୍ରହ୍ରୁମବାହ୍ନ ଯୁଗର୍ ମଣ୍ଞିଷ୍ଠ ଅସ୍ପଲଚତର୍ ପ୍ରାସ୍ତ୍ ଆମ୍୍ର ପରି ଧ୍ବଲ୍ବ ଓ ଚାର
ମର୍ଣ୍ର”ଣ୍ତ ଆମର ମଞ୍ତ୍ତ ଷ୍ତ ଉଲ୍ଲ ଥ୍ବଲ୍ବ । ସବ୍ଦ ତାହ୍ରାହି ଠିକ୍ ହୁଏ ଚାଂ ହେଟଲ
\?୬
ମଣିଷର ଅନ୍ତଂବ୍ୃକାଲ ଆଜଠାରୁ ବୋଧହୁଏ ଗଡ ସତ୍ଭୁଣ୍ ହଜାର ବଷ ବ୍ୟାପୀ
ବୋଲ୍ ହ଼ସାବ କର୍ଜିବାଲୁ ପଞ୍ଜବ । ସନ୍ଓ ସେଇ ସମ୍ବର ଆଦ୍ଦଟର୍ ମଣିଷ
ଜାଭର ପୃଗ୍ଵପୂରି ବସ୍ତାର୍ ବକଉି ଚକଉଁ ଅଞ୍ଚଳରେ 'ଘହ଼ଥ୍ବଲ୍ ଚାହ୍ରା ଆମକୁ
ଜଣାନାଢରି । ଜନ୍ତୁ ଇଂଲଣ୍ତର୍ ସୋଆନ୍ବସ୍ସରାମ୍ସ ନାମକ ସ୍ଥାନରେ ଆବସ୍ଟ
ଝସୁଣ୍ ବଉକକର୍ ବଷସ୍ଟ । ଏହ୍ରାର୍ ମୂଖ ମଣ୍ତଲ ମିଲନାଦି, କିନ୍ତୁ ଏଇ
ଖସୁରର୍ ଆସ୍ଠଚନ ଆଧୁଡିକ ସ୍ଵୀ ମଣିଷର୍ ଖସୁରି ପର । ସନ୍ଦ ଏଥ୍ବରୁ ମିଳୁଥ୍ବବା
ସାକ୍ଷ୍ୟ ସ୍ତମାଣ ଗ୍ରାହ୍ୟ ହୁ ଏ ଚଡଟ୍ବ ମଣିଷ ଜାଭର ଆଧୁନକ ରୁପ ବବାଧହୁଏ
ଏକଲକ୍ଷ ବକାଡ଼ି ଏ ହଜାର ବର୍ଷ ପବଂଚର୍ ଘଝୁଥ୍ବଲ୍ ବୋଲ୍ ଧରିବାକୁ ପଡ୍ଜବ ।
ଶଶେଷିଟର୍ ସଦଓ ଏ କଥା ପ୍ରମାଣିଇ ଚହାଇପାରେ ୧ସ ଏଇ ଯୁଗର୍
ମଣି ଷର ମୁ ଖମଣ୍ଡଲ ଆଧ୍ନକ ମଣିଷର ମୃଶମଣ୍ଡଲଠାରୁ ସାମାନ୍ୟ ବୃହ୍ନଦାକାର୍
ଥିଲା, ଇଥାଗି ଚସଚଇ ଆନ୍ତକାଳରେ ଝସ ଭାର୍ ମର୍ତଂଷ୍ଵ ଅସଲବର
ଆଧ୍ନକ ମସିଷର୍ ମଗ୍ତ ଵଵ ପର ଥଲ--ଢାହା ନିଃସନ୍ଦେହ । ଏମିଲ୍ଆନଙ୍କର
ନୂଆ ସମସ୍ଟ୍ ତାଲିକା ଅନ୍ଧ୍ଵସାଚଝର୍ ଏଇ ଭଥ୍ୟରୁ ଇଙ୍କ ଡ ମିଲବ ସେ _ସକ୍ତୁଠାରୁ
ଆମ ସ୍ତାକ୍ ଦ୍ବମ୍ବାହ୍ନ ୟୂଗର ସେତ୍ତ୍ “ନର୍ ବାନର' ମାଚନ ‹ ଦସ୍ିଣ ଆଫି ଳାଚରେ
ଥ୍ବଲେ, ଚାଙ୍କର୍ ମଣ୍ତଷ୍୍ଵ ସ୍ତରରୁ ଆଧ୍ଡ୍ରକ ମଣିଷର୍ ମଞ୍ଚ ଷ୍ଠ ବକାଣ ଘଵୁଥ୍ଵ ଲବ
ଅତ୍ୟନ୍ତ ସ୍ଥିପ୍ତଗତରେ । ଚସଯର୍ ସନ୍ଦର 9 ଘନ୍ଗଥାଏ ଚଡେବବ ସିକାନ୍ତ କଣ୍ଢବାକୁ
ସଡ଼ିବ ଯେ, ପଥର୍ ବହାଇ ସାଇଥିବା ଅନ୍ଯାନ୍ଯ ସେଉଁ କଙ୍କାଲଗ୍ଭଡ଼କ ଆମେ
ପାଇଛୁ ସେଗୁଞ୍ଜକ ମଣିଷର୍ ଉଦକ୍ ମୂଖୀ ବକାଶର୍ ପ୍ରଧାନ ଧାଗ୍ଵର ଅନ୍ତର୍ଗଇ
ନ୍ରୁହନ୍ତ। ମଣିଷର୍ ଜ୍ଦ୍ବଶ୍ିନ ଧ୍ବୀର୍ ଗଭଟର୍ ଘବୁଥ୍ବଲ୍--ଏଇ ଧରଣର
ୟୂଚ୍ଚବିର୍ ସଦ ଆଟମ ଦୃଢ଼ ରହ୍ନବା ଢେବେ ଉପରର କୁହ୍ଘାସାର ଥ୍ରବା
ଶେଝଷଂକ୍ତ ମଢବାଦରୁ ଜଣ୍ଡା ପଞ୍ଜିବ ସଚ ସପର ମଣିଷ ଜାଭର୍ ଜ୍ନସୂରିର
ସ୍ତଳ୍ଡ ସ୍ପ ଛଧ ସ୍ତାଚୀଳ ପ୍ରାକ୍ ରୁଷାର୍ ଯୁଗର ବିଳୀଣସି ମ୍ତର୍ରେ ହକସାଚଛୁି ଏବଂ
ଅଳ୍ଯାନ୍ଯୟ ବସଭୁ ସକ୍ତୁ ଶିଳୀଭୁଇ ମଣିଷର କଙ୍କାଲ ଆମକୁ ମିଲଛୁ ତାହା
ଜଦ୍ବଶ୍ତନ ପଥରେ ବକାଶର ଶାଖା ମାନତ ଏବଂ ଅନି ଗଲପର । ଏଇ ସରୁ
କଙ୍କାଲ ଟପ୍ରଇବ୍ଫାସିନ୍” ଯୁଗରେ ବ ବରୁସ୍ତ ନିଦର୍ଣଥନ ପର୍ ବହ୍ରାଇ
ସାରିଥିଲେ ।
୧୨୭
ଏଇ ମଚର୍ ପ୍ପପଜ୍ପରରେ ଯୁକ୍ତି କାର୍ଡ ଦବକବିଇକ ବଲ୍ବକ ବଦଖାଇଛନ୍ତି
ବସ, ସକ୍ଷଭି ଆବମରିକାରେ ଗ୍ବଲଶ ହଜାର ବଷ୍ଷର ପାଝାପାସି ଚହ୍ଜର୍
ଅନ୍ତ୍ରଂଳ୍ଷ୍ ଲଗିବକ କର୍ଯାଇଛୁ । ଏଥ୍ବରୁ ଅନ୍ପୁମାନ କର୍ଯାଇପାବର୍ ବସେ, ଏବବ
ଯସେପଣ୍ ଧର୍୍ାଯାଜ୍ରଚ୍ ମଣିଷ ଜାଭର ବସ୍ତସ ଯତ ଗ୍ରକ୍ତଲରେ ବସଭକ କମ୍ପ
ହ୍ୋଇଥା ଏ ଚା' ହେଲେ ଏ ଳାଭ୍ଡ ବଣିଣବରରେ ବହ୍ଛ ବକ୍କୁଇ ଧ୍ବଲେ ବୋଲ୍
ଲୁହ୍ନାସିବ । କର୍ରୁ ଅଲ୍ ଚକେକାଲ ଚଲେ ଅଙ୍ଗାଗ୍ନ ୯୪ ପକଣଭରରେ
ବ୍ଧ୍ଫଦାବ କଗ୍ଵସାଇଥ୍ଵବା ଆନ୍ତମ୍୍ଭକାର ଚକବିରକ ଚାରିଖ ସମ୍ଭବ ହରେ ସବନ୍ଦହ୍ର
ପ୍ତକାଣ କର୍ଯାଇଛୁ । ଲଣ୍ଡଳ ବଶ୍ଚବଦ୍ଯୀଲୟର ଅଧ୍ୟାପକ ସେଡ଼ାରିକ୍ ଜଜ୍ତନାର ,
ସମ୍ଚ,ଭ ( ୧ ୯୫୭ ) ଜଣାଇଛନ୍ତ ଯେ ' ଆ୍ାଲକାୟ୍' ମିର ଭ ରସାସ୍ଵନରେ
ଧୁଆ ଚହ୍ରାଇଥ୍ଵବା ଅଙ୍ଗଗ୍ବୟ୍କ୯୪ର୍ ନମ୍ପୂଳା ଛଜର ଅର୍ଫ୍ରଂଶ୍ମୁର୍ ପ୍ରକ୍ତକ
ବସ୍ଟ୍ ସକ ଅପେକ୍ଷା ବବଣି ବସ୍ଵସ ବଦେଖାନ୍ତ । ସଠିକ କାଲ ନିରୁପଣ ସକାଣ
ଆବଶ୍ୟକ ଅଙ୍ଗଗ୍ଵମ୍ନ-¬ \ ୪ର୍ ବଚକଚିରକ ଉପାଦାନ ଆଲ୍ କାଲ୍'ରେ ଜାରଚ
ବେଲେ ବନଞ୍ଟୁ ହୋଇଯାଏ । ଚଇ ହୁ ଦ୍ସ୍ାଦର୍ ନମ୍ବୁନାର୍ ବସ୍ଟସ ବର୍ଚ୍ରଂସାଏ;
ଫଲରରେ ଆଟମ୍ଭରିକାରୁ ପ୍ରଥମ ଆସିଥ୍ଵବା ସମୟ୍ର୍ ଢ୍ମସାବ ଗୂଞ୍ଜକ ସୁଣି ଥରେ
ଯାଞ୍ଚ କରିବାକ୍ଫ ପଞ୍ଜପାଚର୍ । ଏହ୍ନା ନଃସନ୍ଦେହ୍ନ ଟସ, ବଣଷ ରୁଷାର୍ ଯୁଗରେ
ମଣିଷ ଆଦେଶ୍କାରେ ପଡଢ଼ମ୍ପୁଥ୍ଲ୍ବ କନ୍ତୁ ଏ ସମ୍ବୃଛବର୍ ସେଭ୍ କାଲ ଜରୁପଣ
ଆଗରୁ କଗ୍ଵଯାଇଛୁ ଚାହାର ଆମ୍ମୂଳ କଦ୍ଦନ୍ତ ପ୍ରୟ୍ଫୋଳଳ ।
ଅଷ୍ଟ୍ରେଲିଆରୁ ମିଲଥ୍ବବା ୯°୧କେଇଲର୍' ଖସୁରିରୁ ଏକ ସମ୍ଭସ୍ରେ ମଚ୍ଳ-
କଗ୍ଯାଜ୍ନଥ୍ବଲ୍ଵ ଆମ୍ଭ ସବଗାନ୍ନ ଉସ ଆନ୍ତ୍ର ହୁମବାହ୍ନ ପୁଗର୍ ଜ୍ଭାଳାଲର୍ତର୍
ଥ୍ବବା ମଣ୍ଷିଷର୍ ବିବାଲ୍ । ମଜାର କଥା ଟସ ଅଙ୍ଗାଗ୍ଵମ୍ଭ ସାହ୍ରାଯ୍ଯଟର୍ କାଲ-
ନରୁପଣର୍ ହ୍ରସାବରେ ଏହ୍ଲନା ଏବେ ନଷ୍ପ ଇ “ସ୍ବବରେ କ୍ଵମ୍ଭବାହ୍ନ ୟୁଗର୍
ପରବରଣ୍ଥୀ ବବାଲ୍ ଧର୍ସାଉଛି। ସୂଭଘ୍ଲଂ ଚସଲ ସ୍ମ ଦୂର୍ ମହ୍ନାଦଦଣ ଅଚ୍ଟଲ୍ଆରରେ
ଝଯ ମସ୍ିଷି ଖୁବ୍ ପ୍ରାଚୀନକାଲଝର୍ ପଶିଥ୍ଵଚଲ - ଭାହ୍ରାର୍ କୌଣସି ନଉଁର୍
ଚଯାଗ୍ୟ ସାକ୍ଷ୍ୟ ନାହି । ସୁଣି ସତତ ଆମେ ଇଦ୍ତଗ୍ଵେପ, ଏସିଆ ପ୍ରଭ୍ତ ଭ ସୂରୁଣା
ମହୁାବେଣମାନଙ୍କ ପ୍ରଭ ମବନୋଚସାଗ ଦଦଉ୍ ଏବଂ ଆମ୍ଭର୍ ସଚଗାନ୍ନ ମଣିଷ
ଜାଭିର୍ ଅସ୍ତ ନ୍ଜୁ ସ୍ରଥମ୍ଭ ଦ୍ରମବାହ୍ ଯୁଗ ପଣି ସୁପ୍ତାଚୀନ କାଲରେ ବଖାଜ୍,
ବ୍ ୬୮
ଚେବେ, ଆମରୁ ଚଗା଼ଏ ପ୍ରଣ୍ନର୍ ସମ୍ମୁଖୀନ ଚହ୍ବାକୁ ପଡ଼ିବ । ସେ ପ୍ରଶ୍ନ
ବହଜୁ ଚା”? ହେଲେ ମସ୍ମିଷର ଏଚଇ ଣୀଘ୍ର କପଲ ପ୍ରାସ୍ତ ସସ୍ତ୍ ଭସ୍ତ୍ବଳ
ସ୍ତ ଲକୁ ଅଧଃପଇନ ଘନ୍ମଲ୍ନ °” ଆମର୍ ପର ମସି ଷର ଅଣ୍ତି ଶ୍ଣୁ ସମୃଳଚର ଆମର୍
ସେତ୍ତି ଧାର୍ଣା ଅଛ୍ଥୁକ ତାହ୍ରା ପ୍ରକୂଚର ସନ୍ଦ ଚା” ଠାରୁ ବିଶି ସ୍ରାଚୀନ
ହ୍ରୋଇଥାଏ, ଚ୭ବବ ଏହ୍ା ବଶ୍ବାସ କଗ୍ବସାଇ ପାରେ ଟସ, ବଢ଼ୁକାଲ ଧରି
ଚାହ୍ନାର ବଦକ୍କ ଧ୍ବଂସାବଂଶେଷ ଆଟମ ନପାଇ ପାରୁ । କନ୍ତୁ ସନ୍ତ ଧର୍ସାଏ
ମଣ୍ଳିଷ ଜାଭର ମର୍ତ୍ତ ।ଷ୍ତର ବଡ଼ ଆକାରର ଥ୍ରଲ୍ନ ଓ ସେମାଚନ ବହୁ ଅଞ୍ଚଲରର୍
ବ୍ୟାପିଥିଲେ ଚଢେବେ ଏ କଥା ବଶ୍ଫାସ କର ହୁଏନା ସେକ ନିଳର କାର୍ୟାକଲାପ
ସମ୍ବୃଛବରେ ବସଯାଚନ କହୁ ଚହ୍ଜ୍ରରଖପି ସାଇ ନାହ୍ନାନ୍ତ । ଚେଣ୍ଠ ମନେତୃଏ ସେ,
ଅଡ୍ାଚର ପା ଞ୍ପଲକ୍ଷରୁ ଦେଢ଼ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ଭୁଚରେ ଥ୍ରବା ଏକ ସଂସ୍ିପ୍ତ ୟୁଗରେ
ମଣିଷ ଅଧୁକ ମନ୍ତ୍ର ତ୍ତ ର ଅଦ୍ୟାବଣ୍ୟକ ଲକ୍ଷଣ ସକ ହାସଲ କରିଥ୍ରଲ୍ଵ । ଏଦ୍ବା
ମାଜବାଲୁ ବହବ ଚସ ଚ ଯଉ ପ୍ରରନ୍ଥ ୟାରେ ଏହ୍ନା ହ୍ବା ସଲ୍ କଗ୍ବ ଯାଇ ଥ୍ବଲ୍ବ
ଚାହ୍ନାର ରୁପରେଖ ଖୁଚ୍ ଅନ୍ପଷ୍ଟୁ । କିନ୍ତୁ ଆମ ଦ୍ବାଇରେଣ୍ଵବା ସକ୍ ସାସ୍ଷ୍ଯ
ପ୍ରମଲାଣରୁ ଜଣାଯାଏ ସେ ସେଇ ପ୍ରନ୍ଥ ସ୍କା ବସ୍ଟସ୍ବକର ସ୍ଵବରେ ସ୍ଥିଘ୍ରଥ୍ପଲ୍ ।
ଉଣିଶ ଣଢାବ୍ଦୀର ଇଂରେଜୀ ସାଦ୍ବଇ୍ୟଟରେ ଜାଥିବା ପାଳ ସଂଗ୍ରାମ ଓ
ଦକ୍ଷତମର ନର୍ବାଚନର ପକର ସମ୍ବଛଚରେ ବସତି ସକ୍ଗୁ ଇଙ୍ଗଂଇ କର୍ସାଇଛୁ
ଚାହ୍ନାଠାରୂ ଭନ୍ନ ଅନ୍ଯ ପବଭର ଅନାଜ ମିବଲ ଉପରେ ଉଛ ଖିର ସତି ସପ୍ତ
ବବଗର ସ୍ତନ ସ୍ଟାରୁ। ଚସଇ ସାଦହ୍ନଭ୍ଯ ଗଗୋଣ୍ଠୀ ଚଗାଣ୍ତ୍ରୀ ଭୂଳରେ ସସଂଖ୍ ବା
ପ୍ରଭଦସାଗିଚା ଜ୍ପରେ ପ୍ରାଧାନ୍ୟ ଆଗଗ୍ଵପ କରିଥ୍ବଲ୍ୟ୍ ଅଥଚ ଏପରି ପ୍ରଭ ଯୋଚଚା
ପାଇଁ ଦରକାର ବହ୍ାଇଥ ନ୍ତ ବସୁଲ ଜନସଂଖ୍ୟା । ଅବଣ୍ୟ, ଆଚୁମ ଏଠାର
ପରିଷ୍କାର ଭ୍ବବରେ କହ୍ବାକୁ ଗ୍ହୁଂ ସେ, ସୁଗ୍ବଚନ ଡ଼ାର୍ ଜ୍ଇଜ୍ବାଦୀ ୟୁକ୍ତ
ଅଗ୍ରାହ୍ୟ କଚିବାର ଅର୍ଥ ଏହ୍ନା ନୁହେଁ ଚଯ 'ସ୍ବସ୍ତରବକ ବଚଛଇଂର ସଭ
ପ୍ରଚ୍ୟାଖ୍ୟାନ କଗ୍ଵସାଇଛୁ । ବରଂ ଏପର୍ ବଞ୍ପାନ୍ନତର୍ ଆମେ ଚସଇ ପରିସରର
ସମ୍ମ୍ଖୀନ ବହଜ୍୍ ସଦିଚର .ନକ ଜଜ ସୀଦରର ଡାର୍ୟ୍ଇନ୍ ଓ ଓୟ୍କାଲେସ୍
ଉତଉ୍ସ୍ଟେ ଦେଖିବାକୁ ଅସମର୍ଥ ବହାଇଥବଲ ଚସ, ମସିପଷଠାରେ ଚକଉଁ କେଣି
ବଛଛେଇ ପ୍ତନ୍ ସ୍ଵା ସର୍ତଂସ୍ତ୍ ଥାଇ ପାରେ । ଜଇିବାପାଲି ସଂଗ୍ରାମର ଅପେକ୍ଷାକୃତ
\?୯
ଗ୍ଭ ଷ୍ ଷ ଦଗଗୁଞ୍ଜକ ପ୍ରଭ ଅର୍ଥାତ୍ନ ସରି ଦଗଗୃଦଞ୍ଜଳ ଆମର୍ ଚର୍ମ ଚଷୁଟର୍
ଧର୍ପଡ଼େ, ଚାହା ଜ୍ପଦର୍ ଭକ୍ବଵାରସ୍୍ ଯୁଗର ଅଧ୍ବଳାଂଣ ପ୍ରାଣିବଜ୍ଞମ ଧାନ
ବିଦତ୍ଥ୍ଲେ । ତାଙ୍କର ଗ୍ଟରିପବ୍ରଃ ବ୍ୟାସୁଥ୍ବବା ଶିଲ୍ଲସଭ୍ୀଭା ଭୁଢରେ ସସ ଏଇ
ମଭକୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କଣଥ୍ବଲ୍ । ପ୍ରକ୍ତଭଲୁ ସେମାନେ ଦେଖୁଥିଲେ ପ୍ର୍ପୂର୍ “ରକ୍ତାକ୍ତ
ନଖଦନ୍ତ'ରରେ ସକ୍ଚ ଚରୁମରେ ।
ଅନ୍ତ୍ରବାସୀ ସମାଳ ଗୁଞଜିକବର ୧ସଚଇଚିବଲ ସାଏ ନୃଚାଶ୍ଣୁ କମାବ୍ନ
ସସନୂ ଚଦନ୍ନ ଚଳାଇ ନଥ୍ବଲେ । ବସମାଓଳ ଏହ୍ଜା ମଧ୍ କାଣି ଳ ଥୁବଲେ ସେକ
ବଭନ୍ନ କଣରେ ଅନ୍ତର୍ଗକ ବହ୍ନଲେ ବରି ଚମ୍ବକେ ଅର୍ଥାନ୍ତୁ ଆଦ୍ପବାସୀମାଚଳ
ମୂଲଗଇ ମାନସ୍ରିକ ଗଠନର ଉଜ୍ଚେଶସୋଗ୍ୟ ସ୍ତ୍ରବଚଦର୍ ଆମର ପର ।
ଆଦ୍ଦବାସୀଙ୍କୁ ଅନେକ ସମସ୍ବରେ ବଗ୍ଟ୍ର୍ କଗ୍ଵହ୍ନେ୍ଭ ଥଲ୍ନ ଆମଠାରୁ ମାନସିକ
ପ୍ତର୍ରେ ନକ୍ତୃଷ୍ଣ ଚବାଲ୍ । ଗୋଗ୍ବମାନଙ୍କ ସ୍ରାଧାନ୍ୟ ବରୁକଟରେ ଲଚେଇ କନ୍ଗୁ
କରୁ ଏଇ ଜୀବନ୍ତ କଙ୍କାଲମାଚ୍ରନ ଘଗ୍ଵ୍ତ ହ୍ରେତ୍୍ଇଲଲେ । ଆଚମ ବଦଭିଛୁ ସେ,
ଏଇ ଭକ୍୍ଟଵରସ୍ଟ ବଦ୍ରେଷର୍ ବାହ୍ାରେ ଓୟ୍ଟାଲେସ୍ ବକୌଣସି ପ୍ରକାରେ ମୁଣ୍ତ
ବଃକିଥୁଲେ ଓ ନଚଳ ଅର୍ଥ ନାଣ ସଜ୍ଜକ ଚସ କାଲର ମୂଖ୍ଯ ସ୍ରାଣୀବଜ୍ଞାମମା ନଙ୍କ
ମଧ୍ୟରେ ଏକା ଚସ ମର୍ବିଷର୍ ବିକାଶ ଧାଗ୍ର୍ ବ୍ଯାଖ୍ଯା ପାଇଁ ନଆ ଗ୍ବସ୍ତା
ବଖାଜଥରଲେ ।
ତାଙ୍କର ସ୍ତ୍ବବଳାମାନ ଢାଙ୍ଗୁ ଚକେରେକାଂଶରେ ଅଗନ୍ଦସ୍ତଚ୍ରା ଆଡେ
ଗ୍ଟଳଇ କଶଥ୍ବଲ୍ଵ । ଇଥାଠି, ସେ ବସନ ସକ୍ତୁ ଇଥ୍ଯ ଲପିବକ କରିଛନ୍ତ ଚାହା
ମଧରୁ ବକଚିଚାଵିର ସାରବଷ୍ଵ ଅଛୁ । ଅବଣ୍ୟ, ଚସ ଆଣ୍ଞଠାରୁ ଅଚ୍ତଳକ କନ
ଆମରେ ଲେଖି ଥ୍ଵବଲେ । ଭଣ, ସେ କାଲରେ ରାଙ୍କୁ ବସଇ ସକ୍ ସ୍ଵାସ୍ରବିକ
ସମାଧାନ ମିଲ ନସ୍ଚୁଲବ ସଂହା କି ଏଚବି ଆମେ › ପାଭ୍ଚୁ । ଏହ୍ନା କମ୍ବ କଥା
ନୁବଡ଼ ସକାଳ ସ୍ମ ବୁଝିଲେ ମଧ୍ୟ, ଓସ୍ତାଲେସ୍ ଲକ୍ଷ୍ଯ କର୍ରସ୍ଵଲେ ମଣ୍ମିଷର୍ ସ୍ରାସ୍କ
କେଶସ୍ତ୍ଵୀନ ୬ ବଦହ, ଇା'ର୍ ଅସ୍ସହ୍ବାସ୍ଟ ବଣିଣବ ଣ ବ୍ରସୃସ୍ଟ୍ ଳର ସ୍ତ୍ବଚର୍ ବକଣିର
ଚାର୍ ମର୍ଝ୍ଚଂସ୍ଵ । ୟ୍ତନ୍ତୟକ୍ତ ସ୍ଵବବରେ ଚମ ଏଇ ସକ୍ତୁ ଲମ୍ଞଣ୍ର୍ ମସିଷର
ଅସାଧାର୍ଣଜୁର୍ ସୂନ୍ଧ ଖୋଳ ପାଇଥ୍ଵଲେ । ଏଗୁଞ୍ଜଲୁ ଆମେ ଆଜ ମଣ୍ିଷର୍
ଦଘଚଡ଼ାମରିକ' ` ଲଖଣ ଚବାଲ୍ ଅଭଦୂଚ କରୁ । ଓଯୟ୍ଟ୍ାଲେସ୍ର୍କ ସିକାଲ୍ଛ ଥ୍ବଲ୍ବ
୧୩୦
ଯେ, ଆଵବାନୀର୍ଦର୍ ସ୍ବଷାଗଭ ସାମର୍ଥ୍ଯ ତାଙ୍କଠାରୁ ' ଜ୍ଵନ୍ନଡଚର” ଜାଭମାଳଙ୍କର
ସ୍ତ୍ରଷାରୁ କୌଣସି ସ୍ରକାରେ ସ୍ତନ ନୁବହି । ଏ ସିକ୍ାନ୍ତ ଅବଶ୍ଯ ଆଜ ସମଭ୍ତଙ୍କୁ
ଜଣା, କରୁ ଚାଙ୍କ ସମସ୍ଠରେ ବେ ଜ୍ଞନକଙ୍କ ମଧଚର ବ ଅଭପଚଲତ ବଶ୍୍ସର
ଏହ୍ନା ସଝଥଷ୍ଟ୍ତ ବଟଗ୍ଧୀ ଥ୍ରଲ, ଏପର ଉତ୍ତ କରିବା ଚତାଙ୍କର୍ ସାହ୍ରସର୍
ଘରିଗ୍ଟସ୍ଟ୍କ ।
ଅବଣ୍ଯ ଏପଷର୍ ଅନେକ ଜନିଷ ଅଛି, ସାହା ଆମ ପକ୍ଷରେ କୁଝିବାଲୁ
ବାକୀ ଅଠୁ, ଇଥାପ୍ି ମଣିଷର ସାମାଜିକ ଚଥା ସାସ୍କ୍୍ଭଳ ଜଗଚର ପ୍ରକ୍ତଭ
ସମ୍ବ ଜରେ ପଦେ ଅଟଚଧ କହ୍ର ବହ୍ବବ । ସ୍ବମ୍ଭବଭଃ ସେଥ୍ରଟର କି ନହ୍ନଇ ଅଛି
ଚସଇ ସବୁ ଣଣ୍ତ ଯାହା ମୂଳଗଚ ଗ୍ବବରେ କାର୍ଫା କରିଛ ମର୍ଣିଷ୍ ନାମକ
ଜୁ ଯଥାର୍ଥ ମଣିଷ କଣ୍ଚିବାକୁ । ଅଥାତ୍ତ ଏଇ ନୂଆ ଓ ଅଦୃଶ୍ୟ ପର୍ବ; ରେ
ଭରୀ ଚହେଲପରେ ମଣିଷ ଜୀଲବାପାଭ ସ୍ର କଠନ ପ୍ରଭସୋଗିଜା ଓ ବଧା
ଅନ୍ଜ୍ରସାସ୍ତ୍ରୀ ବନ୍ଛେଇର ସମ୍ମୁଖୀନ ହୋଇଥ୍ଵଲ୍ । ସବ୍ରୁଠାରୁ ପ୍ରଥମରେ ୧ସତ୍
ମାଛ୍ଛଝ଼ଁ କ୍ଲବର ଜଠି ଡେଣା ଜ୍ଵପରେ ଉସ୍ବଦଇ ଝ୍ ଣ୍ଠ ଝ୍ର୍ୟ୍ନ ଆବଗଇ
ଥ୍ଵଲ୍୍ ସେ ମଧ ଏହ୍ସପର୍ ଅବସ୍ଥାର ସମ୍ମଖୀନ ବଢ୍ଲାଇଥ୍ଵଲ୍୍ । ଏଇ ଜଗଇଲୁ
'ଅଦୃଶ୍ଯଂ କହ୍ନବାରେ ବକେଡେକ ଯୁକ୍ତସଙ୍ଗଇ କାରଣ ଅଛୁ । ଏ ଜଗଚର୍
ଅମ୍ତରଂନ୍ ନଣିଷ୍ର ପାତ୍ଚିପା୍ଶିକ ପରଶ୍ଚଚବଣରେ ଚସଭେ ନ ଥ୍ବଲ୍ । ବରଂ ଏ
ଜଗଚର ଅମ୍ତଂଶ୍ଦୁ ବେଣୀ ୫ ସ୍ହରାଣୀଲ ଥ୍ବଲ ଢାଂର୍ ମରଜରେ, ଗ୍ବଚ୍ପଃର୍
ଜନ ସର୍ ପ୍ରଭ ଉା'ର ଦୃହ୍ଧୁ ଉଙ୍ୀଚର୍ ଏଟ ସାମାଳକ ପରିବବଶରେ, ସାହାକ
ସେ ଚଚ଼ ତୋଳୁ ଥଲ୍ ଢାଂର ସ୍ର୍ରଃ ଗ୍ରା ଗୋଣ୍ଠ୍ରାଭୂଡବର ।
ଏହ୍ପରି ଗ୍ବବରେ ସସ ପଣ୍ଢଣର ବହୁତ୍ତଥିଲ୍ ଏକ ଅଦ୍ମସ୍କୃପ୍ରସଂ ମୀବଟ୍ତର୍
ଏକ ମାୟ୍ଟାମୃ ଗଟର । ଅନ୍ତତଃ ଆଂଶିକ ସ୍ତ୍ରବରେ ଚସ ଜାଣିଥିଲା ଜଳର ସୃଷ୍ଟ
ଏକ ଗୁପ୍ତ ଜଗଡର୍ ଗହନରେ । ଏ ଜଗଭ ଥ୍ରମ୍ବ ଢା'ର ମଗଳ ଭଇରେ |
ଚାର ପର୍ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ମଞ୍ଜିଷ ମଗଳରରେ ଥ୍ର ବା ରଗନ୍ଛା ଗ୍ବବନାର ଅଂଶ ମଧ୍ଯ ସେ
ଚନଜ୍ଥଲ । ପ୍ରଗକ ଧର୍ମୀ ସ୍ଵବପ୍ତ ଳାଣର ଧାର୍ ସସେଢେବେଲାରୁ ଆର ବହାଇ
ସାଶଥଲ୍ଵ । ଘଶ୍ବସୁଲଉ ଚକଦଲ ବଣ୍ମାନ କାଲର୍ ଧାରଣାର ଉପର୍
ଉଠି ମଣିଷ ଭୁ ଭବଷ୍ୟକର ଚନ୍ଛା କଲ । ଉାଂର୍ ମର୍ଧ୍ଣ୍ଟ୍ଟର ମୃଣ୍ଟ ବହବଲ
ବ #)?
ଅଦ୍ମଣ୍ଯୟ ଦେବଚାମାଟନ । ବିଗ୍ବହ ପ୍ରାକ୍ତଭକ ଶ୭ମାନବ୍କ ଘନ୍ଥବର ସେଇସକ୍ର୍
ବଦବଚାଙ୍କ ହ୍ରାଚ ସେ କାମ୍ଭ କରୁଥ୍ବଲ୍-¬ଏ କଥା ମଣିଷର୍ ସ୍ବପବର ସ୍ଥାନ
ପାଇଲବ ।
ଅବଶ୍ଯ, ପାଣି ପବନର ର ସ୍ଟା ପର୍କାଲ୍ବେଚନା କଣ୍ଚବାବର ସମ ସକ
ମନ୍ଷିଷଙ୍କର ମଳର ଣଣ୍ି ବଗ୍ଵଃ କୁସଂସ୍କାରରେ ପର୍ଥର ଥ୍ବଲ୍ । ଇଥାପି କହ୍ଘ ବହବ
ବସେ, ଏଇ ସାର୍ ଗୁସ୍ଂସ୍ସ ଗ୍ରଚ୍ଛନ୍ଗ ମାନସିକ ଶସ୍ତ ଜରିଆରେ ପ୍ରକ୍ୃଭ ଘନ୍ଥରେ
ଥବା ରହ୍ରସ୍ଯମସ୍ତ ୫ସ୍ତ। କଲାପଷର ଚଚ୍ଯ ଆରମ୍ଭର ହ୍ରୋଇଞ୍ଵଲ୍ । ବସଇ
ମ୍ପପ୍ଗ୍ଲ୍ସ୍ଵୀ ଅଭ୍ଭ ଓ ପର୍ଫାନ୍ସବ ଖ୍ଣଣଣୀଳ ମର୍ତ୍ତର ଣ୍ଟୁ୍ର ଜରିଆଚର ସବଭ ବସପରି
ପ୍ରକ୍ତଭ ନିଜର୍ ସୀମିଭ ଚକ୍ଷ ନକୁ ଅଭ୍ରନ୍ନମ କରିବାକୁ ସମର୍ଥ ବହ୍ଲାଇଥ୍ଲ୍ ।
ବସଳାଲର ଆଜ୍ଞମ ଗିକାସୀମାଚନ ରାଭବର ଜିଆ ବଘର୍ର ଗ୍ରାପବିଃ ଲ୍ଗାଲର
ହ୍ବୋଇ ବସିିଲ୍ଵବେଳଲେ ଚାର୍କର ଆଖିରେ ଜଳ଼ୁ ଥ୍ଵଲ୍ କଲନାର ଏଇ ଅଦ୍ଧଶ୍ଯ
ଜଗଇ । ଟୃଦହ୍ଘାକାଛର ଛବବର୍ ଓ ଜଉ୍ପାଖ୍ୟାନ ବା ଧର୍ମ ସମ୍ପର୍ଧୀସ୍କ କର୍ମ
କାଣ୍ଡଝର ପଡୁଥିଲ୍ଵ ଏଇ କଲ୍ନା ଜଗଇର ପ୍ରସ୍ତ୍ରବ । କନ୍ଛୁ ଏସବୁ ଷେନ୍ନ
ବ୍ୟଖଇ ସସ କାଲର ବହୁ ମଧ୍ବମିଷର ମଗଳରେ ୧ଝଖଳୁଥ୍ବବା ଏଇ କଲ୍ନାର
ପ୍ରାସ୍ତ୍ ବଜୀଭଢ ଳଗଚଢର ଗ୍ବସ୍ପଶ୍ ବା ପାର୍ଥବ ଅର୍ଥ୍ତଂଶ୍ମୁ ନ ଥଲ । ବହ୍ଧୁକାଲ
ଧରି ଶଶୁନ୍ନ ଜଗଚ ଚିଳିବଲ ବଥ୍ଚମାନ କାଲବର୍ ଛବସ୍ଠ । ଚାହା ବାହାବର
ମ୍ବେମାନେ କିଛି ଗ୍ରଭୂନଥ୍ବଲେ। ବ ଣ୍ଢିମାନ ଅବସ୍ଥାଲ୍ତୁ ଘେର ପଶୁଙ୍କ ଗଢ଼ା ସେଇ
ମ୍ପର୍ଗ୍ଳ୍ୟ ଅବଶେଷଟର ରୁରମ୍ଭାର ଚହ୍ନାଇଗଲ୍ଵ । ମନ ଜରିଆରେ ଅତାଇ
ଉବଷ୍ୟଇ, ଜ୍ଞାନ ଅଳାନ, ଯାପପୁଣ୍ୟର୍ ଧାରଣା ମଣିଷ ଯୁଣ୍ତଝ୍ର୍ ପ୍ରସ୍ତ୍ରବ ବସ୍ତାର
କର୍ବାଲୁ ଆରମ୍ଭ କଲ୍ବ ।
ପଶୁ ସୁଲଉ ଜୀବନ ସଂଗ୍ରାମର ମଭରେ ଅଭିବଶ୍ବାସୀ ଭକ୍ବହାରସ୍ତ୍
ପୂଗର ପ୍ରାକ୍ିବଞ୍ଞାମମମାଚନ ଚକେଭକଳାଂଶବର ମଣିଷର ସମାଜକୁ ଭ୍ଲଲ୍
କରୁଝିଥିବ୍ବିଲ । ବସମାଚନ ଆନ୍ଦୁର୍ ବଗାବ଼ ଏ ବିଷସ୍ବଟର୍ ମଧ୍ୟ କ୍ଫଲ୍ କଣ୍ଥଲେ,
ଭାହା ହେଜ୍ଜ୍ଛୁ ମର୍ଡଷ୍ଟ ବିକାଣ ଆଡ଼କୁ ସମାଜର୍ ଅବନ୍ଧାନ ସମ୍ବଛଦର । ଏହ
ବିଲାଣ ଅବଣ୍ୟ ଘହଥ୍ଵଲ୍ନ ଅସରନ୍ତି ସ୍ରସ୍ତାସ ଫଲରେ । କନ୍ତୁ ବସ ପ୍ରସ୍ବାସ
ସ୍ତ୍କ୍ଦ୍ତ୍ତର ଳବଢ଼ଇରରେ କ୍ଭୁଗଵଭ଼ୀ ବା ବଚ୍ଛ। ବ୍ୟବଦ୍ବାରରୁ ଆସି ନଥ୍ବଲ୍ । ତାହ୍ରା
ବ୍୩
ଆସିଥିଲା ମଣିଷର ମଗଜଚର୍ ଚରଳନ ଲୁଚଥୁବା ଚଲମାନ କଲ)ଳାର ଜଗତରୁ |
ପ୍ରତୀକ ଧର୍ମୀ ଗ୍ବ୍ଵଳତ୍ପକାଣ ସକାଣେ ଏଇ ପ୍ରସ୍ଫାସ ୧ସ ଯୁଗର ନୂଡଳ ସମ୍ବା ଳର
ଜଗଚରେ ଅଚ୍ୟାବଣ୍ୟଳ ଥ୍ବମ୍ବ । ସତ୍ପଳାଚବୋଧର୍ ଜଗଭ ସେବଭଦବେଲେ ସର
ଆମୁଥ୍ବଲ୍ । ଏକ ଜୁଆ ପ୍ରାଣୀ ଅର୍ଥୀନ୍ତୁ ମମ୍ଜିଷର ଅଭ୍ଳ୍ୟବୟ୍ଠ ଚସବଭଇଚବଟଲ
ଘହୁଥଲ୍ବ । ସେଇ ନ୍୍ମିଷ ଶ୍ରିଶୁର ମନ୍ଦ୍ର।ଷ୍୍ ଧ୍ବଲ୍ ନୂଆ ଜ୍ଞାନର ଆଧାର୍ ବହବା
ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ଥଚ ଓ ଉସ୍କକ୍ଳ । ଇାଂର୍ ମବଳଚବୂହ୍୍ । ଚସତ୍ତ୍ ସମାଳର୍ ପରିଧ୍ଵବର
ବଢ଼ୁ ଥିଲ୍ଵ, ବସଇ ଚଗାଣ୍ଠୀ ବା ସମାଳର୍ ସ୍ପପ୍ରଇଚିକଲନା ଚସଇ ମଗଜରେ
ପୂର୍ଵପୂଛ୍ତ ବଚ୍ଚମୂଳ ନ ବହବା ସା ଏ ଚସଇ ନୂଆ ପ୍ରାଣୀ ପୂରି ପଣଣଚ ବହାଇ
ପାରୁ 'ନଥୁଲ; ଚାଡ୍ମାକୁ ସ୍ରକ୍ତୁ ମଣିଷ ଲୁଦ୍ରାସା୍ ନଥ୍ବଲ୍ ।
ଚସ ମଗଜର ଉସୂର୍୍ ହେଲ କପର ? ଚକଟର ଶସ ଲା'ର ବକାଣ
ଘବୁଥ୍ବଲ୍ ୨ ଏ ସକ୍ଗ୍ ପ୍ରଶ୍ଣର ଳବାବ ଖୁଚ୍ କମ୍ ମିଳଛୁ । ଯଦ୍ ଏଥିପାଇଁ
ଉଙ୍ଗାରୁଜା ଖପୁର କଙ୍କାଲ ଓ ପାହାଡ ପଥର ଭରଚର ବବିଜ୍ଞାନ ଳମ୍ବାନେ
ଘାର ବହାଇଛନ୍ତ । ମଣିଷ ସେଥି ବର୍ଗର ଅନ୍ତ ର୍ଚଁଭ ୧ସଇ ମାଙ୍କଡ଼, ଚଲେମ୍ବର
ପ୍ରଭ୍କୃଭ ଂପ୍ରାଇଟମୁଂମାନଙ୍କର୍ ବର୍ଗରେ ଏପର ଅଟଚନକ ପ୍ରାଣୀ ଅନ୍ତନ୍ତ
ସେତ୍ଚିମାନେ ଚଗାଷ୍ପୀବକ୍ ସ୍୍ବବରେ ବାସ କରନ୍ତ । କରନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କଠାରେ
ମଣିଷ ହେବାର୍ ବକୌଣସି ଲକ୍ଷଣ ଦେଖାଯାଏ ନାଵି। ଆମ ମନ୍ଦ ତ ସଦ୍ଭ
ଚାଙ୍କ୍ ମସ୍ତ ଵର୍ ପଲବାରଗର ସାଦୃଣ୍ୟ ଥ୍ଚ ଲ୍ହେ, ତାଙ୍କ ମର୍ଡର ଣ୍ଢ ମମ୍ବିଷ ମର୍ଵଣ୍ବ
ନ୍ୁହୈ । ବରଂ ସେଞ୍ଚ୍ରେ କବଳ ଧରି, ବଣ୍ଠଖ୍ଂ ଗ୍ଵବଳା ସକ୍ ଉଣ୍ଜି' । ଏହ୍ନ
କଥା ଦ୍ବଵବଲେ ଆମର୍ ମବଳଯଚଡ଼ ଚଯକ ବହୁୁକୀଲ ଆଗରେ ମହ୍ରାବ ବ୍ଯାମ
ମାର୍ଚଟର୍ ଥରେ ଚରକ ଆମ୍ମ ସୃଥ୍ରସୀ ଖଗ୍ପ୍ର କକ୍ଷ ପଥରେ ବ୍ରଲଲ୍ବେଲେ
ମାନ୍ନ ଥଚରେ ମଣିଷ ମଣ୍ଭଣ୍ବୃଶ୍ ଵକାଣ ପାଇଁ ଧୁଯୋଗ ଘବୁଞ୍ପଲ୍ ସାହ୍ରାକ ଅଳ୍ଯ
ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଚକ୍ଷିନଟର ଘହ଼ ନଥ ଲବ ।
ବସ କାହ୍ବରାଣୀର୍ ଜନ୍ପଳଢା ବଶଣ୍ରେଷଣ କରିବାକୁ ଚଚଷ୍ଟରାକଚଲ୍ ମଣିଷ
ଯେ କାହିକ ଏ ଚର୍ରହ୍ନମରେ ଏକାଗ୍ର, ତାଦ୍ରା କୁଝିବାକ୍ତ କଣ୍ଟ ହୁଏ ନା । ବରଂ
ଏ କଥା ଗ୍ବନବ ମଞ୍ମିଷର୍ ଆଣ୍ତର୍ଫ ୧ହବାର କାରଣ ଅଛୁ ଚଯ ମଣିଷର
ଜ୍ବଭବ ଆଚଦୀ ଘନ୍ଲ୍ବ କପର୍ଠ ୧ କାରଣ ଏଥ୍ବପାଲି ଟ୍ବରିଟଗୋନ୍ମ କନିଷ
ବ୍ ୩୩)
ଦରକାର୍ ଧ୍ଲ୍ବ ଏବ ସନ୍ତ ଚସଗୁଞ୍ଜିକ ଏକ ସଙ୍କେ ନ ଘଡ଼ ଥାଚନ୍ତ ଅଥବା
ଅନ୍ତଃ ପରସ୍ପର୍ ସହ୍ନଲ ସମ୍ବାନ ଢାଲରେ ଗ୍ବଲ୍ ନଥାଚ ନ୍ତ , ଚ୭ବେ ମଣିଷର
ଜନ୍ମ ହ୍ଲୋଇ ନଥାନ୍ତା । ଚାର ହ୍ବାଡ଼ଗୂଡ୍ଜଳ ନଷ୍ପଲା ବଦ୍ଘାଇ ଅଗ୍ଚଚର୍ ବାଲ୍
ଘଥରଟର୍ ବସ୍ତୁ ଉଦଦ୍ନାଇ ର୍ହ୍ଧଥାନ୍ଦ। । ଏଇ ଗ୍ବଚଗ୍ଃ ଜଳିଷ:¬¬
‹ । ଚା'ର୍ ମସ୍ତଷ୍କ ଆକାରର୍ର୍ ପ୍ରାସ୍ଟ୍ ଭନଗୁଣ ୧ହ୍ବାଇଥ୍ଵଲ୍ ।
୬। ଏଇ ଭଳଗ୍ରଣ ବୃର୍ଧ ଗର୍ଭବର୍ ନ୍ତୁବହିଁ, ଜନ୍ମ ପରେ ଭ୍ରିପ୍ତ ବବେଗବର
ଘଢୁଥ୍ଵଲ୍ ।
ଜନ୍ମବେଲେ ମଣ୍ଠିଷ୍ଣ ମର୍ତ୍ତ `କ୍ଟର୍ ବ୍ରକଚେକ . ସୁନି ପ୍ରଭନ୍ତ ସ୍ଟ୍ା ଲକ୍ଷ୍ଯ
କଗ୍ଵଯାଏ । ନମଣଃ ଚସ ସବୁକୁ ବର୍ଜନ କର ଶିଣ୍ତର୍ ମର୍ଭ୍ର ଣ୍୍
ଅନ୍ଯମଳନଙ୍କଠାରୁ ଜ୍ଞନ ଆହ୍ରର୍ଣ କଵିବାନ୍ତୁ ଓ ସଦ୍ବ୍ୟବଦ୍ରାର୍
କରିବାକୁ ଣିବଖ । ଏଘର୍ ଶିକ୍ଷାପାରି ମଣିଷଠର୍ ବଣିଶବ ସଥେଷ୍ଡ
ଦୀର୍ଘାନ୍୍କ ବଦ୍ବାଇଥ୍ବଲ୍ ।
ପଶୁମ୍ଭାବଳ ବଝଣଷ ବଦଶଷ ର୍ରୁରରେ ସ୍ତ୍ୀ ସଙ୍କ କରିବାଚରେ ଅଭ୍ୟସ୍ତ ।
ଏପରି ସଙ୍ଗମ୍ଭ ଉଦ୍ବିରୁ ମଧ ପାରିବାରିକ ବଛନଳ ଗ୍ଟଲ୍ ର୍ହ୍ରଥ୍ଲ୍ ଓ
ଚର୍ଙ୍ଗବ ବହାାଇଥ୍ବଲ୍ । ଏହ୍ନାହି ବସଇ ଅଭ୍ଡ ଜୁଆ ପ୍ରାଣୀ ଅର୍ଥାନ୍ତ
ମଣିଷକୁ ପଶ୍ନଣତ ବସ୍ତ୍ସର୍ ଭୁମିକାରେ ଅଗ୍ରସର ହେବା ପାଇଁ ଦରକାର୍
ଞ୍ଚ୍ଲ୍ ।
ଏଇ ସକ୍ ପ୍ରଧାନ ପ୍ରଧାନ କାରଣମ୍ଭାଳଙ୍କର ପ୍ରଚ୍ୟେକଵି ସଳାଣେ
ବଦହ ବଜ୍ଞାନ ଗଭ ଅସଂଖ୍ୟ ଗଗ୍ରୁଃ ଗଗ୍ରୁଵ ସାମଞ୍ଜସ୍ୟ ବଧାନ ଅଦ୍ୟାବଣ୍ୟଳ ଥିଲ
ଇଥାପି ଏହ୍ରାସରୁ ସଥା-ବିକାଶର୍ ଗଭବେଗରେ ପରିବର୍ଚିନ› ଦର୍ଘାଦ୍ଵଭ
ବଦସ୍କାବୃଛ ମର୍ତଂଷ୍ଟରେ ଅଧ୍ଵକା ରକ୍ତ ସରବଗ୍ବଦ୍ଧ ସ୍ିପ୍ର ଦ୍ବବଚର ଗ୍ବଲୁ
ହ୍ରୋଇଥ୍ବଲ୍ଵପ । ଏହା ଏପରି ଏକ ଦୃଶ୍ଯ ଥ୍ବଲ୍ବ ସାହ୍ରା କଥା ଗ୍ବବଲେ ମୁଣ୍ତ
ରୁଲ୍ସା ଏ । ଏହ୍ଲା। ସହ୍ଧକ ଭୁଲନା କଲ୍ଉଲ୍ତ ଅନ୍ୟକକ୍ଛ ଜଳଷ ନାହି । ଏଇ
ଘଃନାର ୧ସ ବଳବଲ ଅଚନକ ନଗ ଥ୍ବଲ୍୍ବ ଢା ନୁହେ, ଏହା ଜହ୍ଲ୍ଲ ମଧ
ଥୁଲ୍ । ବକେଉଁ ପରଛି ଭ ଏହା ଘହାଇଥଲ୍, ଚାହା ଶହ ଶହ ବର୍ଷର୍ ଗଛପନ୍ଷର
ଗଦ୍ଦ । ଅଜ ବ ଘଘାଡ଼ାଇ ରଖିଛୁ ।
୩
୍
୧୦୩୪
ହମବୀହ ୟୂଗର କୁହୁଡୁ ଚଘରରେ ଧିବା ଅଚାଇର ବକି]ଣସି ଏକ
ସମ୍ଭସ୍ତ୍ରେ ମନ୍ତ ଣ୍ଟ୍୍ ଚକାଷମ୍ଭାନଙ୍କର୍ ସିଠ୍ର ଗଭରେ ସସ୍ର୍ୟାରୃଲ୍ କରିବାର ଏକ
ଜ୍ପପାସ୍ଠ ପ୍ରକ୍ପଭ ଆବଞ୍ବାର କରିଥବଲ୍। ଚସଇ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ସାଧନ ପଥରେ ସାହ୍ବା-
କଛୁ ଅଦର କାସ୍କୀ ଜଣାପଡ଼ିଲା, ଗ୍ରକ୍ୃଭ ଚମ ସକ୍ୁକୁ ନଦସ୍ତ୍ ସ୍ବବଦର ବଲ୍ବପକର
ଦେଇଥ୍ରଲ୍ । ଆମ୍ଭ ଟମ ଉପରେ ବାଲ ଆନ୍ ରହ୍ନଲ୍ ନାହି, ଆମ ଗାଲପାହ଼ ଓ
ଦାଲ୍ ଆକାରରେ ଚଗ୍ରୁଃହେଲ । ଆମ ବସୀନଜୀବନ ବଳମ୍ଭ ଇ ବହଲ୍ମ, ସମ୍ଭସ୍ତ
ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କ ମଧଧରେ ଆମ ଶଣୈଶବ _ ସର୍ମୁଠାରୁ ଅସଦ୍ନାୟ୍ତ ହେଲା । ଏପର
ଘବବାର କାରଣ, ଆଟେ ମଗଜରରେ ଷିପ ଗଭଟରେ ବେସଂଛରୁ ପର ବଢ଼,ିବା
ବକାଷମ୍ଭାନଙ୍କ ର୍ ବକାଶପାଇ ସର୍ରୁକଛୁ ମୂବଧା ଚଯାଗାଇବାଲୁ ବାଧ ବହଲେ ।
ସକ୍ସୁ ଦ୍ରାଣୀଙ୍କଠାକୁ ମଣ୍ଷିଷ ବଡ଼ । ସ୍ୁନ୍ଧର ମମ୍ଷିର ସର୍ଗ ବବିଥିଷ୍ଣ୍ଯ ମଧରେ
ଭା'ର ମନ୍ତ କ୍ଳ ବହଜଜ୍କୁ ପ୍ରଧାନତମ । ବି ହ଼ଣ ସିଜ୍ରଜ୍ସ୍ତମ୍ଭ ଅଫ୍ ନ୍ୟାରୁଗ୍,
ଦ୍ର୍ଷ୍ଣ'ର ପଟଗ୍ଟଲକ ବଗଭନ ଦ୍ୟ ବିଆର, ଇଂଙଙ୍କର ବଢ୍ଧୁ (୯୯୫୧ ମସୀଦ୍ନାରେ
ପ୍ରକାଶ୍ରିତଢ ସଂଣାଧ୍ଵର ସଂସ୍କରଣ ) ମ୍ହାଓଜ୍ ଆ୍ୟାଣ୍ଟ୍ ଆ୍କାନସସଷ୍ଟ୍ରାରସ୍ଂରର୍
କହ୍ନଛନ୍ତ ୭ସ ସଦ୍ଦ ଶୈଣବ ପୀର୍ଘାସ୍ତିକ ହ୍ୂଏ ଚଉବେ ସସଦ୍ନ ଅଲୁପାଇରେ
ସୀଘ ଭନ ପରିବଶ୍ିଳଷମଭ ଭ୍ର।ଣସ୍ଥ ଜାନ୍ଧ ଵ ଜ୍ପାଦାନମାନେ ସନ୍ନସ୍ଠ
ରନ୍ଦ୍ରବାର ସମ୍ଭାବନା । ହ୍ଦଷ୍ଣ୍ଣଢଃ¢, ଏଇ ସ୍ରନ୍ଞ ୟ୍ତାରେ ମର୍ତ୍ରଂଷ୍ଠ ଵକାଣ ଷିପ୍ରତର
କଣ୍ଢବାର ଏକ ସମ୍ଭ୍ରାବ୍ୟ ଜ୍ଵପାୟ୍ତ ରହୁଛୁ । ଆଦମ ଓ ନଜ୍ରୋନୁସ୍ଃସ' ( ଅର୍ଥାତ
ଭ୍ତ,ୟେ ୧ସତ ସ୍ାୟୁବକାଷମାନ ସ୍ଥାନ ପରିବଞ୍ଜଳ କରନ୍ତ ସେମାନଙ୍କ )ର ପ୍ରାୟ୍ତ
ସମସ୍ତ ଅଂଶକ୍କ୍ ସକ୍ଷାଞ୍ଜୀ, ଗନ୍ତଲ୍ବ ପ୍ରଭ ଭ ଲାଞ୍ଜସ୍ଥମୀନ ବାନରମଭାଚନ ସଦ୍ବ୍ୟବହାର୍
କରନ୍ତୁ ଲହି। କାରଣ, ଚାଙ୍କର ଜୀବନଚନ୍ଦର ମଣ୍ିଷଠାରୁ କମ୍ବ୍ ଓ ମର୍ତ୍ତ
ବକାଣ ମଣିଷ ପଠାରୁ ଧୀର୍ ଗଭସ୍ମ୍ପନ୍ନ । ସପର ସଦ୍ବ୍ୟବହାର ମସିଷ ପକ୍ଷରେ
ସମ୍ଭୂବ ହୁଏ ମର୍ଣିଷ ଶିଶ୍ବର୍ ସୀର୍ଘକର ଓ ଭିତର ମଝି ବକାଣଚର | ସଦ 9
ଏପରି ବକାଣ ଏକସବେଂ ସୂର୍ସ ଓ କଷପ୍ତଦହେବା ପରମ୍ଥର ବପସ୍ଵୀକ କଥା ବବାଲ
ମବନହହୋଇ ପାରେ । ଅର୍ଥାରୁ, ବଦ୍ଦହ ଭତରେଥ୍ବବା ସଜ ଲ୍ଞ୍ଧତ୍ପନ ବାନରଙ୍କ
ନମ୍ଭଂଣ୍୍ ବକାଣର ଗଭକୁ ଚଗାବଏ ସୀମ୍ଭା ଭଡଚର୍ ବାଧ ଦଦଇଛୁ । ଆବମ
ଦେଖି ସାରବଲୂ ଯେ, ମଣିଷର ପ୍ଟ୍ଟଂପୁରୁଷମାଚଳେ ଚସଇ ସୀମାରୁ କୌଣସି
ବ୍ ୬୩୮୫
ପ୍ରକାରେ ଖସି ସାଇଛନ୍ତ । ଜ୍ପରେ ସାହୀ କୁଦ୍ଘାଗଲ୍ନ ଢାହ୍ନୀ ଏକ ଜଡହ଼ଲ
ସମଗ୍୍ୟାଲୁ ସର୍ଲ୍ ଫ୍ଵବରେ ବଦଇ କରିବାର ଚଚକ୍ଗା ମାନ । କର୍ର ବହୁଳାଲ
ପ୍ଵଵରେ ଓୟ୍କାଲେସ୍ ସେତ୍ଜି ପ୍ରଣ୍ଣ କରିଥଲେ ଚାହ୍ବାର୍ ଜବାବର ଆସ୍ତ୍ରସ .ଏଥ୍ବରୁ
ମିଲ । ସେ ପ୍ରଣ ଥଲ-¬ବଞ୍ୁବା ପାଥୁ ଲବଢ଼ଲବର୍ ସସଠି ସକୁ ,ରୁଣର
ସତସାକଳ ହୁଏ, । କାର୍ଦାଷେନଦର ଦସଥରୁ ଦକତିଭକର ମୂଳା କମ୍ ବହଲେହେ
କଲାସ୍ଷ୍ଣ୍ୁଂ ସମ୍ପକକଭ ଚସଇ ସନ୍ଗୁ ଗୁଣରେ ମଣିଷର୍ ମାଳସିକ ଜୀବନ ଏବ
ସମ୍ବଳ .® ଅଭ. ଇ ଚହଲା କପର
ମର୍ଦ୍ର “ଣ୍ଣ ବି ନାଣର୍ ଏଇସବ୍ଭୁ ସମ୍ବାବନା ସେରେବେଟଲ ସନ୍ନମ୍ଟ ଢ୍ବେବାଲୁ
ଆରମ୍ଭ କଲ, ବସେଇବେବଲ ବସଗୁଞ୍ଜକ ମଣିଷକୁ ଏପର ଏକ ନୂଆ ଳଗଜଲକ୍ତୁ
ଘେନ ଗଚଲ ସକ୍ବରରେ ପୁରୁଣା ନସ୍ଟ୍ ମମ୍ଭାନ ପୂଗ୍ଟ୍ପୁଣ ଅଚଲ । ଘ୍ତ୍ଷା ବଷ୍ଷଞବର
ପ୍ରଟରୀକ ଧର୍ମୀ ବ୍ରୁର୍କଂର ବକ୍ଷ ଜରେ ପ୍ରକ୍ୟେକ . ଅଗ୍ରଗଭ ସବଙ୍ଗ ସଙ୍ଗେ ମର୍ଣ୍
ଭଉରେ ଥ୍ବରବା ବାହଣୁଣୂକର୍ ଫଖ୍ୟାବୃ ଛି ହ୍ରେଲ୍ର । ଏହା ଖୁବ୍ ଚାତ୍ତୁପର୍ଫ-
ମୂଲକ ଘଵନା ଚସ› ବଳାଣ ପଥରେ ପୃଞ୍ଜ ପରିଣଭ ଆସିଲା ମର୍ତ୍ତଃ୍ଵର୍ ଥ୍ଵବା
ବସଇ ସକ୍ତ୍ ଗୁଣର ଚଝସରିଗୁଞ୍ଜକ ସକ୍ତୁଠାରୁ ପ୍ରାଟୀନ ଏବ ଜୀବନ ପ୍ର
ସଦହ୍ବଚ ସକ୍ତୁଠାରୁ ବେଣି ଫସ୍ତୃଲ୍ତ । ଏଧପରୁ ବକେଡେକ ସ୍ନାୟୁରଞ୍ଜ୍ବନ୍ତ ସନ୍ଦେଢ୍ନ
କର୍ନ୍ତ ସେ, ମନ୍ବିଷ୍ତ ଜାଭ୍ରର୍ ଉବଷ୍ଯଚଚରେ ଏପରି ଅନ୍ଯାନ୍ଯ ସମ୍ଭାବନାର
ଅବକା ଣ ଅନ୍ଥ । ଭାଙ୍କ ମଇବାଦ ଘଛବର୍ ସସ ଯୂଚ୍ତ ନାହ, ଚାହ୍ରା କହ୍ଘ ଦହବ
ନାଢହ୍ର ।
ଏବେ ବ ଧ୍ରାମେ ଦଦସିଦୁ ସେ ବ୍ୟସ୍ତବଣଣଷର୍ ସର୍ିଂଷ୍ଟ୍ କେ
କେଇ ଗୁଣରେ ଅଭ୍ତ ସମ୍ବୃବ । ଏଇ ସମ୍ଭ୍ ଵ' ଚା'ପଞରେ ଅଛଛୁଦ୍ଯ । କ୍ର
ବ୍ୟଯଛିବଣେଷର ଏପର ` ମର୍ତ୍ର ଣ୍ଢ ୭ ଟଗ୍ରେଃ ବଗାଡିଏ ବଳଦ, ମାନ୍ତ । ସମାଳର
ସଦ୍ଧ ଏକ ବିଶାଲ ମର୍ତ୍ରୁଷ୍ଟ୍ ଅଛୁ ବବାଲ୍ କଲ୍ବନା କର୍ସା ଘି, ବଇବେ ଚାହ୍ରା
ଗର୍ଭ ଉଠିଛୁ ଏଇ ସ୍ସ ଗ୍ରେଃ ସ୍ର କେଦ୍ଦ ମାନବର ସମଭନ୍ଵସ୍କରେ । ଚସଲ
ବରୁ¥ ସାମାଳକ ମସ୍ତ୍ରଷ୍ଟ୍୍ ଚର୍ଦ୍ଵନ ଅମ୍ର୍ ରହ୍ଛ଼ବାର୍ ସମ୍ଭାବନା ଅଛୁ, ବସଇ
ମସ୍ତ୍ରଷ୍ଵ୍ର୍ ସକ ଭଣନ୍ତ ଭରେ ଜମ୍ମା ରହୁଛୁ ସ୍ୁଥ୍ଧବ୍ଧାର ଚନ୍ନାସ୍ବରଙ୍କ ଜ୍ଞାଳ ।
ଉବଷଢ ସମ୍ବୃଛଚର୍ ଚନ୍ଥାଟର୍ ବଦସ୍ତ୍ରର୍ ଦଦ୍ଘାଇ ବେଜ୍ଞନ୍ତକ ହ୍ାଲ୍ବଡନ୍
୧୩୬୭
କଲ୍ନା କରଛନ୍ତି ଚସ, ସନ୍ଧ ଆମର ମର୍ଡ୍ଷ୍୍ଵ ବକାଣ ଗୃଲୂର୍ହ୍ନେ ଭାହ୍ନାହନେଲେ
ଆମର୍ ଝଣିଣବ ଆହ୍ୁର୍ ଦୀର୍ଘ ଓ ପରିଠର ରୁର୍କର୍ ଆବଗ୍ବ ବ ଵଲର୍ମ୍ଚଂଇ
ହୋଇପାରେ ।
ଅବଣ୍ଯ, ବଞଣ୍ଚ୍ମାନର ଆଗ୍ଵମପ୍ରଦ ଅବସ୍ଥାଚର୍ ଏହ୍ରା ସମ୍ଭ୍ବବୋଲ୍
କଲ୍ାନା କଣ ହୁଏନା ସେ, ନକିଷଠାରେ ପରିବ ଶ୍ନର ଗଭ ପୁଣି ଚକ୧ବ
ସେଇ କ୍ରିସ୍ତ ବେଗ ଅର୍ଜନ କଶବ ସାହା ୧ସ ଜାଥିଥ୍ଲ୍ ବହୁପୂ୍ବଟର,
ସେଚେବେଳେ ସସ ସୁଥ୍ବବାରୁ ଚଲ୍ଵପ ପାଇବା ବରୁକରେ ଲଢ଼ଥିଲ୍ବ ।
ମ୍ଚ୍ଗୋଦ୍ୟାନର ଆଖ୍ୟାମ୍ତିକାକୁ ସେ ଶିଞ୍ାପ୍ରତ ବବାଲ୍ ମନିଷ ସ୍ଵବେ, ଏହା
ଚା'ଠାରୁ ଅଧ୍ବକ ତାଡ୍ରପର୍ୟାମୂଲକ । କାର୍ଣ, ପୃଥ୍ବବ୍ଧାର ଉଷାକାଳରେ ଖଗ୍
ଅନ୍ଧାର ଭତଟର ସୁ ଭିଣଣି୍ତ୍ଵନ ମଣିଷ ଢ଼ି ପ୍ରକ୍ତତରେ ବ୍ରୁଲ୍ ଭୂଲ୍ ଠାଏ ବସି
ଆଣ୍ତର୍ଯା ହରାଇ ନିଜର୍ ଚଉଡ଼ା କପାଳ ଉପରର ହ୍ବାଇ ଆର୍ିଶୁ ଥଲ୍ । ଭ୍ଲଇ
ଉବଷ୍ଯ୍ତର୍ ଜ୍ଞାନ, ଅଜ୍ଞାନର ଅଛାର, ପାପ ପୁଣ୍ଯର ବଗ୍ଛୁର୍ ସେଇଦ୍ଦନ୍ଧ୍ ଢା
ସଙ୍କେ ସବଙ୍କ ଗ୍ବଲକ୍ଥ। ପ୍ରଥମ ଓ ବ୍ଵଂଗସ୍କ୍ ଭୁଷାର ଯୁଗର ମଧ୍ବର୍ଶୀ ସ୍ପଲ୍ୟ
ମମ୍ଭୟ୍ବ ମଧଚ୍ରର ମଣିଷ ଚଦହ୍ଘ ଭରରେରେ ଧ୍ରବା ଘଞ୍ଜ ତା'ଂର୍ ଚସଇ ଉବ୍ନରବ୍ୟ
ବାଛ ଦେଇଥ୍ଵଲ୍ନ । ଚ ସଇ ସ୍ପଲ୍। କାଳୀନ ମଧ୍ଯବଶୀ ସମସ୍ତର ମଣିଷର୍ ଆତ୍ମାର
ଗହଳଟର୍ ଉସ୍ତ୍ ଓ ଏକାକିଣ୍ଜିର୍ ଏକ ନୂଆଁ ଜଗଉ ସ୍ଣଣଂ ହୋଇଥ୍ବଲ୍ ।
ଗୃର ଅବ,ଦ ବର୍ଷ ଭଉରେ ସେଇ ପଥମ ଥର୍ ଚଗାଡ଼ଏ ଜୀବନ୍ତ ପ୍ରାଣୀ
ନଳ ସମ୍ବହଚର୍ ଚନ୍ଛା କରିଥ୍ବଲ୍ଵ ଓ ହୃଠାତ୍ତ ଜଃସଙ୍କଂ ବବାଧ କରେ ଘାଗ୍ର
ଭଚରେ ଗ୍ବଭର ଗ୍ବପା ମର୍ମରଧ୍ନ ଶୁଣିଥ୍ବଲ୍ଵ । କାହିକ ବସ ନଃସଙ୍କ ବବାଧ
କରିଥିଲ, କହ୍ପହେବ ନାହି । ବୋଧହୁଏ ଚସ କାଣିଥ୍ବଲ୍ ଚସ, ଥଣ୍ଡା ପାଣି
ପାଖଟର ଥିବା ଚସଇ ପ୍ତାସ ଭଚର ଦଦଇ ଚାକୁ ଏକ ପର୍ୟ୍ଯାପ୍ତ ପର୍ୟାଃନ
କଣବାକୁ ପଞ୍ଜବ । ଚବାଧହ୍ଦୁଏ ଝସପରି ଉସ୍କ୍ ମଣି ପ୍ବଦନା ଆଳ ମଧ୍ୟ ଚସଇ
ଲ୍େକସ୍ସା ନଙ୍କର ଦୃଦକ୍କ୍ୁଲୁ ବଚଲ୍ଲଇ କରେ ୧ସଞ୍ଜିମାଚଳ ଚଲ୍ନଵକାରଣ୍ଯ ଘର
ଭରରୁ ପଦାକୁ ଆସି ମଦ୍ଦାବବ୍ୟୋମଲୁ ଅନାଇ ସ୍ବର୍ତଂପାନ୍ତର ଓ ବନ୍ଧୁ ମାଇଲ୍ ବ୍ୟାପୀ
ଶ୍ବଳ୍ୟରେ ଚସ ପରାନ୍ତ ଚରାଡ଼ଏ ମାନ୍ନ ଚାଘ୍ଵ ଦଣୁଥା ଏ ରମ୍ଭ ପର୍ୟାନ୍ତ ସେହ୍ରପର
ଅନାଇ ଥାନ୍ତ ।
ଭବିଷ୍ଯଚର ମଣିଷ
ଅଚନକ ସମସ୍କବର୍ ମଣିଷର ଉବ୍ରଷ୍ଯଇ ସମ୍ବଛରେ ମୁଁ ଅସଥା ହଚାସ
ବହାଇ ପଡ଼େ । ସମସ୍କ୍ ର୍ ଧାଗ୍ଵ୍ ଵଣଣ୍ଣୈଷିଣ କରବା ବମାର ବୂଲ୍ଲି୍ | କରନ୍ତୁ ବଖୋଲା
ବୋଲ ତ୍ଵବଟର ମୁଁ ପ୍ନୀକାର୍ କରୁଛ ଯେ ବକବବେ ବକବେ ମୁଁ ପ୍ରଭନ୍ଞୀ
କଚିନ୍ଥ ଏପଟିଂ ବୂଚ୍ଟି ଆଜଡ୍ଵ କର୍ବ ନାହ୍ରି । ମହ୍ରାକାଲର୍ ରହ୍ଵସ୍ଯ ବ୍ଯାଖ୍ଯା
କରୁଥିବା ଧାଡ଼ି ଧାଡ଼ ବହୁବର୍ ଦମା କାହ ଉଖି୍ | ଚୂନମାବର ପଡିଆ ଗାଇବର
ପଥର ଭଚରେ ଲୁଚଥ୍ବବା ଫାଃରେ ଅନନ୍ତ କାଲରଂ ବଦ୍ତ୍ ସହନ କର
ବଝାଳୁ ଝୋଳୁ ଚମାର ଦହ୍ବାଡ ଵଣ୍ତ ଆ ଝାବଗ୍ ବହ୍ବାଇସାଇଛୁ । ମୃଇ ଅସ୍ତ୍ର
ଜନିଷଗୁଡାକ ଆଡ଼ୁ ଏକାଗ୍ରମୂଳରେ ମୁଁ ଏବ ଅନାଇଛ୍ି ୧ସେ ଖସୁରି କର୍ବାଲ
ଗୁଡ଼ାକର୍ ମୁଦ୍ଧିରରେ ମ୍ଭ 9 ପ୍ରାଣୀମାଳେ ବମା ପାଖରେ ମୂଝି୍ ଧର୍ ନଂବନ୍ତ ବହ୍ଲାଇ
ଉଠିଛନ୍ତ । ମୁଁ ଚାଙ୍କୁ ଚହ୍ଚଁ ପାଚର, ଚାଙ୍କ ସଦ୍ଧ୍ଧଭ ଚକବବେ ଟକବେ ନଜର୍
ସାଦୃଣ୍ୟ ଅନୁଭବ କରେ,କେବବ ବା ଘୃଣାଚିବାଧ କରେ |
ଏକ ବଡ଼ ସହରର ସାଦୂଘର୍ର୍ ଆଲ୍୍ମାରଚର୍ ଏପରି ଏଜ ସସୁର୍
ଅଠୁ, ସାହ୍ରାର ଘରିଚସ୍ପ ଘନ୍ନରେ ଝାଲ୍ ରେଖାଅଛୁ ।ଷ୍ଟ୍ରାଣ୍ଡଲୁପାରକ ଦସ୍ିଣ
ଆଡି କା,'? | ସେଇ ଝସୁଚ୍ର୍ ଗଠଳ ବିଜୈିକ୍ତ୍ଯରୁ ଅନାଇ ମୁଁ ସେଇ ଦୀର୍ସ
ସମମ୍ସ୍ଟ ବ୍ୟସ୍ଠ କବକ ସେଚିତ ସ ମସ୍ତ୍ ଧରି ବକୀଣସି ଜୀବନ୍ତ ମଣିଷ୍ଠ ମୁଁ ବନ୍ଦଖି
ନାହି। ମୁଁ ସେଠାକୁ ଅବନକ ଥର ସାଇଛୁ, ଇଚ୍ଛାଂନଥ୍ଵବଲ୍ ମଧ୍ୟ ଟଗାଖାଏ
ଆକର୍ଷଣରେ୍ ଓଃଗ୍ଵ ଚହଲ୍ଵ ଉନ୍ତ ସାଇକଛ । ଆମ୍ଭ ବଣିଣବରରେ ସସର୍ ସକ୍ଧ
ଅବଶ୍ବାସ୍ଯ ଗପ ଆମେ ଶୁର୍ଣ୍ଣ ରାଦ୍ବା ୧ସଇ ଝସୁଭ ମୂରଧଁରରେ ବାସ୍ତବ ରୁପ
ପଟିଗ୍ରହ୍ମ କଲ୍ଵପର ମବନହୂଏ । ଓସ୍ତ ଲେମ୍ର୍କ ଚଲଝା “ ଵାଇମ୍ବ୍ ଚମର୍ସିନଵ
ବହ୍ଧୂରେ ସମସ୍ତ ଚଲ୍ବକମାଚନା ବର୍ଥିଭକ ବସଇ ଖସୁରଟଚର ତା ର୍କାର ଆତ୍ଵଵସ
ମିଲେ | ସୂଦୁର ଉବଷ୍ଭରେ ଆମ ସୃଥବୀ ଗହର ମୂଯୂଷ, ଅବସାରେ ଥବା
ବ୍ 7)"
ସହରମ୍ଭାନଙ୍କର ବହ୍ବମନ୍ଥ ର୍ଭ୍ମୁ ବାସ୍ବିହା ଝସସଇ ସକ୍ଗୁ ଅସହାସ୍ହ୍ 'ପିଲ୍ଲିଆ ଚଲ୍ଵକଙ୍କୁ
ଓଟ୍ଟ୍ଲ୍ସ୍ ନଖୁଣ ସ୍୍୍ବଚର ଚନ୍ଧ ଉ କରଛନ୍ତି ।
କିନ୍ତୁ ସମମସ୍ତ୍ର ସନ୍ସ୍ର ସାହାଯଂଟର ପ୍ରବବାପୂଗ ଭଢରଦେଇ ଏଇ
ଖସୁରି ଆମ ପାଖକୁ ଫେର୍ ଆସି ଳାହି । ବରଂ ଏହ୍ନା ବହୁ ଣଚାବ୍ଦୀର ଅଟଚ
ଯୁଗର ଜନଷ । ଏଥ୍ବରେ ଆଧୁଠକ ମଣିଷର ସେଥି ବ୍ଯସଂଚନ୍ଧ ଅଛ୍ଥ ତାଦ୍ନାର
କାରଣ ଏହାର ଆଦ୍ଧମଭା ନୁହେ, ବରଂ ଏହ୍ବାର ବସ୍ତୁସ୍ତକର ଆଧ୍ଜକଚା ।
ନଜର ଯୁଗସ୍ପୀମା ଡଡର୍ି ଏହା ଆଣ୍ତର୍ଫ ସ୍ବବଟରେ ଆଧୁନକ । ଏଧ୍ବରେ ନଦ୍ରଢ
ଅଛୁ ଏକ ରହ୍ନସ୍ୟମସ୍ହ ଉବଷ୍ଯଦ୍ବାଣୀ ଓ ସାବଧାନ ବହ୍ରବାର ସଙ୍କେକ ।
କାରଣ, ମଣିଷ ସମ୍ବଛଚର୍ ଗବେଷକ ଗ୍ରୁନ୍ତମାଳେ ଚସବଡବବବସଶି ସ୍ପ୍ସୀ ମଣିଷ
ବିଷସ୍କ୍୍ରେ ଚାଙ୍କର୍ ଧାର୍ଣା ପ୍ରମ୍ନାଗିଭ କରୁଛନ୍ତୁ ସେଭେବବେଳେ ଏଇ ଖପୁର
ଜଝଆଚର ଜଣ,ପବଡ଼ ଯେ, ଉବିଷ୍ଯଭର ୧ସଇ ପାଣୀ ଝାଲ୍ ସସ ଆସି ସାରଲ୍ଣ
ଚାଦ୍ନା ନ୍ଲୁହୈ ସ୍ୃୃଥ୍ଵବୀଝରେ ବାସକ ଣ ମରି ସାଣଲ୍ଣି ମଧ୍ଯ ।
ଆଧୂନକ ମଣିଷର ନଜ ସମ୍ବହରେ ବକୀଲହଲର୍ ଶଣେଷ ନାହି | ଆମେ
ବାରମ୍ବାର ଆଶ୍ବସ୍ତ ହ୍ରେବାଲୁ ମଧ୍ୟ ନ୍ନସ୍ୟକ । ଆମ୍ଭର ଜର ଆତ୍ ବିଶ୍ବାସ ଇଚଲେ
ରହ୍ମଛୁ ଉସ୍ତ । ଯେଜି ଉବ୍ରଷ୍ଯଭଲୁ ଆଗମେ ନଜେ ସୃକ୍ଟ୍ୁ” କରୁଛୂ ଭାହାର
ସମ୍ବଳନରେ ଆମ୍ଭର ଡର୍ ବଢ଼ୁଛୁ | ଏହୁପଣ ମିଳାଜ୍ ଚଘଳ ଆଚମ ଆମର ଧ ପ୍ରସ୍ଟ
ସାମ୍ଭସ୍ଵକ ପନ୍ଛର୍ ସ୍ପୃସ୍ତ ଓଲଶାଢ୍ର ଏବଂ ପ୍ରାସ୍ଵଇଃ ଦସଥ୍ରରେ ଘ୍ରବୀ ମଣିଷିର୍
ବଞ୍ଜଳା ଦଦଖିବାଲୁ ପାଜ୍ । ]
ଦସ୍ସକ୍ତୁ ବର୍ଥ୍ିନା ବକବେ ବହ୍ଘଦଲେ ବନିଗ୍ବଶ୍ୟକର ନ୍ଲହ୍ଵେ । ଉଚ୍ଚ ବକାଝ଼ର
ଆସ୍ଥା ସହ ସେସବୁ ବଞ୍ଜିନା ଏକମ୍ମା ମ୍ ଆମର ପଣ ମଣିଷ ଜାଭକୁ ବଘର- ଗଢ଼
ଉଠିଛୁ ଓ ଭାହା ସୃଷ୍ଟ * ସ୍ଵବରରେ ଆମର୍ ପ୍ରଣଂସାରେ ପର୍ଚ ।୮ବମାର ଜଣେ
ବଶିଣ୍ଟ୍୍ ସଦ୍ବକ ମୀ ମମି ସମ୍ବ୍ ଛରେ ଏପରି ଉବଷ୍ୟଦ୍ବାଣୀ କରବାରେ ଧ୍ର୍ଛର;
ନିଜର ଚତ୍ତଡ଼ା ଚନ୍ଦା କପାଳର ଏକପ୍ତଳାର୍ ଅପାର୍ଥବ ବ୍ଯାଖ୍ଯା ବଦେଇ ବସ
ଥରେ କହ୍ଧଥ୍ବରେ ସମ ପ୍ନରବ୍ରୀ ମଣିଷର ଚଚହ୍ନଚ୍ବା କପରି ଣିବ ଏହ୍ବନା ଢାହାର୍
ଏକ ଦ୍ୃସ୍ଣାାନ୍ତ । ଚନ୍ଦା ମୁଣ୍ତ ପାଲି ଭାଙ୍କର ମୁଣ୍ଡ ବ୍ଯଥାନାହି-ଉ ବଷଂଭର୍
ମର୍ଣିଷ୍ଠ ଭ ଏକପ୍ତକାର୍ ଚନ୍ଦା ଚହ୍ନବ !
୧୩୯
କେବେ ଵକଟିବ ଗ୍ରନ୍ନମାନଙ୍କୁ ମୁ ଏଇ ଚନ୍ଧ ଦଦଖାଏ । ସମାନେ
ସେ୍୍ଧରୁ ପ୍ତ୍ବରି ଆଗ୍ଵ୍ମ୍ଭ ପାଆନ୍ତ । ଯଥା ସମସ୍ବରେ ବକଦ୍ଗ ନା ବକଦ୍ଧ ଜଣେ ସ୍ତ୍ରଣ
ମେଧାବୀ ସୁରୁଷ୍ ମାଳବ ଜାଭ୍ତର୍ ନ୍ରାଣ ଘହାଇବ ¬ ଏହାହ ଆମର୍ ଧାରଣା |
ଚମାର୍ ବଦ୍ଧଙ୍କ ଚନ୍ଧଂଚ ପ୍ରଦୀ ମଣିଷ୍ର୍ ଛବି ଦଦଖି ଗ୍ରନ୍ନମାନେ କହ
ଠିକ୍ ଅଛୁ। ଯଥାର୍ଥରେ କେନ୍ଦ୍ର ଜଣେ ସକ୍ଗୁ ଜନ୍ନଧଷଠ ଭ୍ପରେ ଳଳର୍ ରଟୁଛୁ
ଦେଖ ।! ଆମ୍ଭର୍ ମୁଣ୍ଡର ଆକାର ନ୍ରମ୍ମଣ॥ ବଡ ଓ ଆମ୍ପର୍ ଦାନ୍ତ ଛମ୍ଭଣଃ ଟମ୍ର୍ରୁଃ
ହ୍ବେନ୍ଓଛ୍ଥ । '
ଚାଙ୍କର ଏଇ ଉଜଣ୍ତରେ ଶ୍ବଣିବାକ୍ତ ମିଳିବ ଭାରୁଣ୍ଯର୍ ଆତ୍ସ ବଶ୍ଚାସର
ବାଣୀ--ଚସ ବଶ୍ବାସ ଚମ୍ଭାର୍ ସହ୍ବକର୍ମୀ ଓଁ ମୁଁ ବଲ୍କରା ଜରଅଚର୍ ରାଙ୍କ
ମନରେ ଜନ୍ମାଇଛୁ । ଗ୍ରନ୍ନନ୍ଦ ମ୍ଭ ପରିବର୍ଜିନ କର୍ଇବାଟର୍ ଇ ବମାର
ସହ୍ବକମମୀ ଓସ୍ତାାନ୍ଦୁ । ସମ୍ଭସ୍ତ ସମସ୍ବରେ ବମା ମନ ମଧ୍ଯ ତାଙ୍କର ଜ୍ସ୍ର।ହଟର୍
ଭଣ୍ଠ ଉଠେ । ନେଗଵଣ୍ୟ ବୋଧ କବିଲ୍ ମୁ ଚସଇ ଆସ୍ଥା, ଚସଇ ଉସ୍ଵାହନ ଫେର୍
ପାଇବାକୁ ବ୍ୟାକ୍ଟୁଲ ହୃଏ । କମ୍ପୁ.
ଚୋଃାଏ ଜକନିଷ ଭଉରୈଖ କରିିବାଚର୍ ଆମ୍ଭର ସାହ୍ବସର୍ ଅସ୍ତ୍ର
ରନ୍ଧଚ୍ଥୁ। ପାଠବକ ବଶ୍ବାସ କରନ୍ତୁ ବା ନ କରଯୁ, ଏହା ସକ ଯେ ଏପରି
ଏକ ସଵଣା ଇଭପ୍୍ବ୍ବରେ ସହବ ସାର୍ଥ ଏବ ଚାହନା ଘଡଛୁ ଅଗଇଦର ଆଜିଠାରୁ
ପ୍ରାସ୍ ଦଣ ଦ୍ବଜାର ବର୍ଷ ଆଗରୁ । ସସଥ୍ଵବର୍ ସଂସ୍ତୃକ୍ତ ଥଲ୍ବ ବଡ଼ ଆକାର୍ର୍
ମର୍ତ୍ତ ଣତ ଓ ଟ୍ରକ ଦାନ୍ତ ଥବା ଦବାଵ ମଣିଷ ।
ଏସକ୍ଲୁ ଭାହ୍ନାଲୁ ବକୌଣସି ସିଛାନ୍ରରେ ପହମ୍ପାଇ ନ ଥ୍ବଲ। ସୁଚଗଵଂ
କହ୍ନ ବହବେବ ସେ, ବିବାଧହୁଏ ମନିଷର ବକୌଣସି ଭବଷ୍ଯଚ ନାହି କମ୍ପା ସନ୍ତ
ବା ଚାହ୍ନା ଥା ଏ ବଡଟବ ହୁ ଏଉ ଭାଦ୍ବା ମିଲ୍ବ ଦକ୍ଷିଣ ଆଫ କାର ବକୌଣସି
ସମୂଦ୍ଦ, କୂଲର୍ ଏକ ଚଗୁ₹ ହାଡ଼ଗଦା ଭଭରେ |
ଏ ବନ୍ଦର ପାଠଚ୍ରକ ଅଚନବିକ ହୁ ଏଇ ଦଝଗାଗ୍ଵ ଜାଭର । ଆମଲୁ ଏକଥା
ଭ୍ନବିବାଲୁ ପୂଖ ଲଗେ ଯେ, ସ୍ତ୍ରୀ ମଣ୍ମିଷ୍ତ ବଗାଗ୍ଵ ବିହବ । ଏହା ଆମ୍ଭର ଅହ୍ରଂ
ଭାବକୁ ଖୁସୀ କରର । କରୁ ମୁଁ. ଅଙ୍ୂଚରେ ଥ୍ବବା ବସତି ଦ୍ବାରା ମଣିଷ କଥା
କହୁଛୁ ବସ ଗୋଗ୍ଵ୍ ନ ଥଲ୍ । ବସ ଆର୍ଟ କାର୍ ବାସିନ୍ଦା ଥ୍ବଲ୍ଵ । ଖୁମ୍ଭ ଆମ୍ମର୍
୪୦
ମର୍ଭ୍ରଣ୍ତ୍ ଠାରୁ ଚା” ମର୍ତ୍ରଂଣ୍ତ ବଡ଼ ଧ୍ବଲ୍। ଚା”ର୍ ମୁଖ ମଣ୍ତଲ ଥିଲ ଘିଲ୍ଲଆ,
ସିଧ। ଓ ରଗୁଖ ।
“ଚଫାଶାଲ୍ଇଜେସନ୍ ` ବା “ଚପଡ଼ୋମର ଏ ଫିଲମ୍ଲଂର ସରଲ ଅର୍ଥ _-
ପରିଣଇ ବସ୍ତ୍ରସରେ ମଧ୍ ସେଇ ସକ୍ତ୍ ବିବିଦ୍ବକ ବଶିସ୍ପ୍ୟ ଗ୍ଭଲୁ ରହ୍ଧଲ' ସାହ୍ନା କ
ଜଦ୍ବରଶ୍ଚିନ ଇଭହାସର ଏକ ପ୍ରର୍ବ ବର୍ଶ୍ୀ ପର୍ଫାସ୍ଟ୍ରେ ପ୍ତକ୍ତୃତରେ ଶିଣ୍ ସୁଲଭ
ଥଲର। ବକୌଣସି ଜନ୍ତୁ ପଣ୍ଠଣର ବସୁସ୍ଫ ଚହ୍ନଲ୍୍ବେଲକୁ ଏସକୁ ଲ୍ଞଣ ସ୍ତ୍ର
ଗଭରରେ ଜ୍ତଭେଇ ଯାଏ । ଅଚ଼ନକ ପଣ୍ଡ ୭ ମଳେ କରନ୍ତ ଚଯେ, ଫା ଶାଲାଇ-
ଜଳେସନ୍' ଏପରି ଏକ ମୂଖ୍ୟ ପ୍ତ ୟ୍ବା ସଦ୍ଧାଗ୍ ଅଜର୍ ମଣିଷ ଇାଂର୍ ବଣ ଲକ୍ଷ
ବର୍ଷ ଆଗର ହ୍ନଂସ ଚଚଦ୍ନାଗ୍ବକୁ ଚ୍ଚୀଗକର ପାରଛ୍ୁ । ଦିଣିଶବଲୁ ୀର୍ଘାସ୍ଟ୍ର
କର ପାରିଛୁ ଓ ମଗଜର୍ ଆଳାରକୁ ବଢ଼ାଇ ପାଝଛୁ ।
ଆକର ବଡ଼ ବଡ ଲ୍ବଵ୍ବତ୍ସୀନ ବାନର୍ବ୍କ ମୀବଚଳେଭହାସ ବଣଣ୍ନେଷିଣ କର
ତାଙ୍କର ବକାଣ ଧାଗ୍ଵ୍ ସଟଙ୍ଗ ସଦ୍ଧ ଆଚମ ମଣିଷ୍ତର୍ ବିକାଣ ଧାଗ୍ଵ ରୁଲନା
କରିବା, ଚଉଟବ ଚଦଖାସିବ ଟସ ଉଭସ୍ତଙ୍କର୍ ବଣୈଣବ ଅବସ୍ଥା ସେ
ଅନ୍ଲୁରୁପ, ସେଚ ତାଙ୍କର ପରଣଣର ବସ୍ଟ୍ଵସର ଅବହଥା ନୁହେ । ଜନ୍ମବେଲେ
ଆଚମ ଦେଖିଛୁ ୧୭, ଗରିଲ୍ବର୍ ମଗଜ ମଣିଷ ଶି ଣ୍ଟୁର୍ ମଗଜର ପ୍ରାୟ୍ଟ୍ ସମ୍ଭାନ ।
ମୁହଁର ଚଚହହେଗ୍ରେ ଗର୍ବଲ୍ଵ ଏବ ମଣିଷ ଶିଶୁର ଖୁବ୍ ସାଦ୍ଣ୍ୟ ଥାଏ ।
ବସ୍ଟ୍ସ ବହ୍ନଲେ ଉ୍ନଉସ୍ଟଙ୍କର୍ ସାଦୃଶ୍ୟ ୧ସଇେ ରହେନାଦି । ଏହାର କ'ର୍ଣ =
କୀଲ ଡଟ ଗର୍ଲ୍ବ ଶିଶ୍ରଠାରେ ଏକ ପ୍ରକାଣ୍ଡ ଣନ୍ୁଣାଲୀ ଓ ଆଗ ଆଚିଡ଼ ଲମ୍ବା
ହେଉ୍୍ଥ୍ଵବା ମ୍ଲୁଦ୍ଭର ବକାଣ ଘଝହ । ଚା'ର୍ ଖପ୍ଣର୍ ହାଡ଼ ଚୃଡାକ ଶୀଘ୍ର ଣୀଘ
ଵାଣ ବହ୍ବୋଇଯା ଏ, ରାଂର୍ ମତ୍ତ ଣତ ଆଉ ଖୁବ୍ କମ୍ `ବଢ଼େ |
ମଣିଷ ମମ୍ଭ୍ରଏଷ୍ଟଟର୍ ବ୍ଚକାଣ ଏହ୍ନାର ଠିକ୍ ବପସ୍ତୂଇ । ପ୍ରଥମେ ଏହା ଝର
ଉଲ ହ୍ରଠାଚ୍ର ଜ୍ବଲ୍ନଭ ଲ୍ଵଉ କରେ । ଭାଂପରର୍ ଠୀର୍ଘ ଚନୌବନ କାଲ ଭଚରରେ
ଏହାର ବକାଣ ବର୍ଢ଼` ଗ୍ଭ-ଲ୍ । ଭାଂର ମଗଜର ହ୍ଲାଡ଼ ପରିଵର ବସ୍ତସ ସାଏ
ନମ୍ଭନଳସ୍ଟ୍ ଥାଏ । ବଲମ୍ଭରେ ଚାଂର୍ ଦାନ୍ତ ବାହାରେ । ଆହୁର୍ ମଧ୍ଯ ଇାଂଠାଚର
ପୁରୁଷ ଗରଲ୍ଵ ବା ସିଥିଞ୍ବୀ ସୂଲଉ ଲ୍ଢ଼ଆ ମନୋବୂଶ୍ିର୍ ବ୍ରକାଣ ଓ ବଡ଼
ଆକାର୍ର୍ ¥।ଣ ଖସୁରିର୍ ବୃର୍ଞ' ଅଃକ ରହୁସାଏ |
୧୪
ଏହା ପଣ୍ବରଣି ସୀର୍ଘାନ୍ଦ୍ରକ ୧କିଣବ ଜଣ୍ିଆରର୍ ମନ୍ଜ୍ିଷ ଶିଣୁ ସେଣି
ପରିଣଇ ଅବସ୍ଥାରୁ ଆଗେଇ ଯାଏ ସେଥ୍ରରେ ଗିଲ୍ଵବବଲର ମସୃଣ କପାଲ
ବିଶିଷ୍ଟୁ ଖପୁର୍ ଇଥାଗି ୧ଦଖାସାଏ । କପାଲ ଉଲେ ନଗଣ୍ୟ ହ୍ରୋଇ ବଖାସା
ହୋଇଥାଏ ଚା ର୍ ଗାଲ୍ପାଝ଼ । ଲ୍ଞ୍ଜତସ୍ସ୍ବନ ବାନର୍ଙ୍କ ଗାଲପାଡ଼ ଉଲ ଚାହ୍ଲା
ପ୍ର ଳାଣ୍ଡ ନ୍ତୁ୍ହବେ କ ସେଥ୍ରରେ ଦ୍ରଡ଼ ପର ମାଂସପେଣୀର ଚହ୍ଥା ଦଣେନା ।
ସେତ୍ତିସକ୍ଭୁ ର୍ରର୍ଥ ସ୍ରାଣୀର ବକାଣକୁ ଣସ୍ତିଣାଲୀ କରନ୍ତ ଅଥବା ଦମିତ କରନ୍ତ,
ମଣିଷର ଉଦ୍ବର୍ଚିନ ଧାଗ୍ଵବଚର୍ ସସଗୁଞ୍ଜକ ଉନ୍ନରିର୍ ଗଭ୍ଚକ୍ତୁ କମ୍ଭାଇ ଦେଇ
ଚାର ଆୟୁଲୁ ବଢ଼ାଇ ଦଦଇଥ୍ବଲେ । ଏହା କପର୍ ତ୍ଵବଚର ଘଢ଼ୁଥ୍ଵଲ୍ବ, ତାହା
ଆମ୍ଭଲୁ ଅଜଣା । ଆମ୍ଭର ଅସହ୍ରାସ୍ଠ କମ୍ତୁ ସସନୁଲଲର ଵୈଣବ ଚସାଗଲ୍
ଆମ୍ଭର ମର୍ତ୍ରଃଷ୍ବ୍ ବକାଣ ସକାବଶଶ ଦୀର୍ସପଢର୍ ସମସ୍ତ ମିବିଲ ଏବଂ ଏହାରି
ଅପ୍ରଚ୍ଯଷ୍ଷ ସଲମ୍ପରୁପ--ବଡ଼ ଗାଲପାଝ଼ ଥ୍ବବା ଆମ୍ଭ ପୂର୍ବ ସୁରୁଷ ଲଞ୍ଜତ୍ବଳ
ବାନର୍ ସଦ୍ବୃଣ ପଣ୍ଚଣଭ ଅବସ୍ଥାଠାରୁ ମଣିଷର୍ ବ୍ରକୀଣ ଧୀରେ ଧୀରେ ଅଲ୍ଗା
ବଦ୍ଦା ଇସାଇଛୁ ।
ପର୍ଣତ ବସ୍ଟ୍ଵସର୍ ବହ୍ଧୁକାଲ ସାଏ ଆଧୁଛ୍ଵକ ମଣିଷ ଜିଜର ବସୀବନ
ସୁଲ୍ଉ ସ୍ରଫୁଞ୍ଚିଚା ଓ ସଜାଗ ମାନସିକ ଅଦ୍ଭ୍ୟାସ ସବ୍ତୁ ବଜାସ୍କ ରଝଗ । ବଡ଼
ବଡ଼ ସୂରୁଷ ଗରଲ୍ବ, ସିମ୍ପାଞ୍ଜୀ ପ୍ରଭ୍ ଭଙ୍କ ବକ୍ଷନ୍ଧଣର୍ ଏହ୍ଲାର୍ ବପସ୍ୀଭଇ ଘବିା।
ଚସମାଚନ ପରିଣର ବସ୍ଟ୍ଵସରେ ଚସୀବନର୍ ବଛଫଘଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ନୀଡ଼ାବକୀରୁ କର୍
ମନୋକୂଣ୍ଜି ହଗ୍ବଲ ପକାନ୍ତ । ଅବଶେଷରେ ସେମାନଙ୍କର ଜଦା ବୂହ୍ନଦାକାର
ମଗକ ଭଜ୍ଜି' ହୁଏ ଏକ ରସ୍ରୁ, ନୃଣଂସ ଏବଂ ପ୍ରାସ୍ଟ୍୍ଇଃ ବଷର୍ଷର ମର୍ତିଣ୍କ୍ରେ ।
ବସ୍କ୍ସ ବଢ଼ୁଥିଲ୍ ବେଲେ, ମୋଵା ଖପୁରି ଥ୍ଵବା ଆମ୍ଭ ପୂର୍ବ ଗାମୀମାଟନ ଜାଁବନ
ଆଡ଼କୁ ଖୁସି ମନରେ ଅନାଜ୍ତଥ୍ବଲେ କ ନାଦି-_ ସବ୍ନହ ` ।
ସୂତଗ୍ଂ ଅମ୍ମେ ପିଲ୍ବଲ୍ଆ ଚୁପଡ଼ୋନର୍ଫ ସ୍” ବଦ୍ଧଲେବହନ ଗଣ୍ଲ୍, ସିଥାଞ୍ଜୀ
ସ୍ତଭ୍କୃଭଙ୍କ ବଣଧାଗ୍୍ର ପରଣଇ ସଲ । ବସ ଧାଗ୍ବରେ ଆୟୁ ବଢ଼ୁ ଏବଂ
ବକିଣୋର୍ ଦୀର୍ସାୟ୍ଭ ହୋଇଛୁ | ଆମର ୟୁଗ ପଶିବଦଣିକୁ ଅନାଇ କହ୍ପବହ୍ଵବ
ବସ, ଆବେ ସଭ୍ୟ । ଆେ ନରମ ଖାଦ୍ଯ ଖାତ୍ । ଏନ୍କଂମୋ ଣିଶୁଛ୍ଧଏ ଆମ୍ଭ
ଠାରୁ ଅଣ ଜନଷ ଚଗ୍ଟ୍ବାଇପାରେ । ଆମ୍ଭର୍ ଗାଲପାଝ଼ ରଗ୍ରୁଃ ବହାଇଆସୁଛୁ,
୧୪,
ଆମ୍ମ ଜ୍ଞନଦଦନ୍ଥ ଉ୍ଜେଇ ସାନ୍ଦ୍ରଚ୍ର । ଏସକ୍ଲୁ ହ୍ବେଲ୍ବ ନୂଆ ଧରଣର ଲକ୍ଷଣ । ଆମ
ମଗଜ ଆସି ଜ୍ବପରକୁ ମାଜଡିଆପୁଠୁ । ଆମ୍ଭ ଭଚରର ଚସଠ୍ଜିମାନଙ୍କ ଲଢ଼େଇ
କରିବା ଚପଣା ଚସମ୍ଭାନଙ୍କଠାରେ ମଧ୍ୟା ଉ୍ଭ ଯୁଗଲ୍ମ ମଧ୍ୟରେ ଯୁବକ ଗରିଲ୍ବର
ସେତଞ୍ଚ ?୩ଡ ଦେଖାସା ଏ ଭାହ୍ରା ନାହି । ଏସକ୍କୁ ଲକ୍ଷଣନ୍ତୁ ନ ମାଗଭ ଓ ଅଳା ୪
ଇସାଗ୍ଵ ମିଳୁଛ ୭ଯ, ଆମ୍ଭ ଖସୂର ଚଖାଲ ଆହୁର ହାଲୁକା ବହ୍ଲାଇସିବ ଓ
ଗାଲପାବ଼ ୧ବଶି ୧ଚପା ବହାଇ ଆସିବ ।
ଅ ଧନିକ ମନ୍ଧିଷଠାଚରେ ଏପର ସମ୍ଭାବନା ବଜୀସ୍କ ରହୁଲେ କ ପରି ଢ
ଘୁବ ଚାହା ସ୍ତ୍ଵବନ୍ତୁ ଳ ( ସେ ଅବସ୍ଥାରେ ସା ଧାରଣଢଃ ଆମ ଖସୂଟିଚଖାଳର
୧ସତ୍ତି ଆସ୍ଟ୍ଇନ ଦେଖାସାଏ ତାହା ଦୁଇ ଶହ୍ଥ ଘନ ସରଣ ମିଃର ବଢ଼ି ସିବ
ଓ ସବସଂ ସଙ୍ଗେ ସେଇ ଅନ୍ଲୁପାଚରରେ ଆମ, ମୂଖମଣ୍ଡଲ ଟମ୍ରୁଃ୍ ହୋଇ ଆସିବ ।
ସୁଭଗ୍ଵାଂ ଏଚ ଆମ୍ଭ ମସ୍ତଂଷ୍ଵ୍ର୍ ଆକାର ଓ ମୂଖମଣ୍ତଲର ଆକାର ଭତଡଟର
ସେଠି ଅନ୍ତ୍ରପାଇ ଅଛ୍ଥ ତାଡ୍ରା ଖୁବ୍ ବଚଢ଼ ସିବ । ଦଷିଣ ଆଡ କାର ଚସଇ
ଆଦମ ଅଧ୍ଵବାସୀଙ୍କଠାରେ ଚାହ୍ବାଡି ଘନୁଥ୍ଵଲ୍ ।
କିନ୍ତୁ ନା, ପାଠଚକେ ଆପନ୍ଛି୍ ଉଠାଇ ପାରନ୍ତ ସେକ ଏଇ ସମଗ୍ର
ପ୍ରଝସାଡ଼ କେଲେକାଂଶରେ ସଭ୍ତା ଉଜପଚର ନରଉଭ୍ର କରେ ଓ ସଉଂତାରୁଦି
ବାହ୍ଘାଇଛ୍ଥ । ମକ୍ଷିଷର ଦେହ୍ର ଓ କ୍ପଞ୍ଣୁଂ ପରସ୍ଥରଲୁ ସ୍ରସ୍ତ୍ବବତ କରିଥାଏ ।
ଚଦହଗତରଭ ଉବଭବ୍ୟ ଉପରେ ୧ସଭକସା ଏ ଆମ୍ଭର ପ୍ରଭ୍ଲଦ୍ଧ ଅକୁ । ଆମ ବେହ୍ର
ଭଡରେ ଏଇ ସେଥି ରହସ୍ୟମୟ୍ଟ ପରବଥ୍ିନ ସଛୁଛୁ ଢାହ୍ରା ବଳବଲ ଚଗାବ ଏ
ବନ୍ଦରେ ସଙ୍କୁଚଇ ହ୍ଲୋଇଛୁ ବୋଲ କହ ବହବ | ବନ, ଭଚବର ସି, ପର
ସୃ୍ରୀସୂୟ୍ୂଟର ଆମର ଟଣ୍ରହଣ କରଜ୍ି“ ଅର୍ଥୀତ୍ନ ଆମ ସଭ୍ୟଭୀ ଏଇ ପଣ୍ବଭିଳର
ର୍ରଃ ପ୍ତଭବମ୍ଭ । *
ନ୍ଧନେ ମୁଁ ଏପର୍ ମଉ୍ ବଶ୍ଚାସ କରୁଥଲ୍ । ଏଥିରରେ ଟମାର ଆନ୍ତରିକ
ଆହ୍ଘ। ଥଲ୍ । ଅଚନକ ସମ୍ଭୟରେ ଏହା ଚମା ପାଖରେ ଗ୍ବରି ଯୁସ୍ତୟ୍ତକ୍ତ ମନେ
ହୁଏ । ଚମ୍ପାର୍ ମଚନେପଚ୍ତଡ଼ ସହ୍ବନମୀଙ୍କ ୭ । ସେ ଚରୁ ପ୍ଵାସୀ
ମଣିଷର ସ୍ର ଣସ୍ତ ଲଲ୍ବଃ, ସାଧ୍ ସଦୃଣ ଦବ୍ୟ ମୁଖମଣ୍ଡଲ ମୋ ଆଡ଼ଲୁ ଅନାଇ
ଥଲ୍ ପଣ ମନେ ହୁଏ । ଗମାର ବଶ୍ବାସ ବର୍ଢ଼ ଯାଏ । ସେ ମୂହଁରେ ଅଛି
୧୫୬୩
ଆମ ମଣିଷ ଜାଠର୍ ରୂପରେଖ | ବମାର ବଗାନ ଢସଇ ଜାଭର୍ ଅନୁର୍ଗର ।
କନ୍ତୁ ଇଥାପି ମୁ କାଣିଛ୍ ସେ ବସ ମୁହିଁ ଏପର ବକୌଣସି ଜାଶର ନ୍ରୁହୈଁ
ସାହା ଭଡରରେ ସକ୍ତୁଠାରୁ ବବଶି “ଟସ୍ତାଶାଲ୍୍ଇବଳଗାଳ” ଘନ଼ଛୁ ଓ ସର
ଜାଭର୍ ମଣ୍ଣିଷ୍ପର୍ ମଗକ ସକ୍କୁଠାରୁ ବଡ଼ । ଇଭହ୍ନାସ ଚବଲଖା ଅରମ୍କ ବହ୍ପବା
ପୂର୍ବରୁ ସେ ଜାଭର ଲାଳାବେଳଲା ସରିଯାଇଥ୍ଵଲ୍ । ବସ ଝଝେଲ ଗ୍ବଲ୍ଣ୍ଟଲ୍ନ ସୃଣ୍ବସ୍ର
ଏକ ଅଖ୍ୟାଚ ସମ୍ପୃଦ, କ୍ଲରେ । ଆଫୁ କାର ସେଲ ଗର୍ଭ୍ଲିରେ ପାଲଣ୍ଵବା
ଜାହ୍ବଳ ବ ଝକଟଚିବ ପ ହମ୍ପ ନଥ୍ବଲ୍ବ । ୧ସଠାବର୍ ମଣିଷ୍ଠ ଦଲ ଦଲ ବହାଇ
ପଥର୍ କାଢ଼ି ମସ୍ବଣ କରୁଥ୍ବଲେ, ଠିକ୍ ବସପଣ୍ଠ ଇତ୍ତବଗ୍ବପର ଜ୍ଵର ପଟ
ଜମି ଜ୍ପରେ ବଗ୍ଵଃ ବରଫ ପ୍ର ଜମ୍ିଥ୍ବଲ୍ଵ ବବବଲେ ଆମ୍ଭ ବଗାଗ୍ଵମବାନଙ୍କର୍
ପର୍ବସୂରୁଷମାବେ କରୁଥିଲେ |
ସେମାଚନ ସଉ ଚିଲ୍ଵକ ନଥ୍ବଲେକ ବଗାଗ୍ଵ ମଧ୍ଯ ନଥ୍ରଲେ । କନ୍ତୁ
ଆସନ୍ଥା କାଲର୍ ମଣିଷ ସାଙ୍ଗଟର୍ ଟଦହ୍ନର୍ ପ୍ରତ୍ୟେକ ପ୍ରଧାଳ ସ୍ତଧାଳ ଅଙ୍ଗରେ
ତାଙ୍କର ସାଦୃଣ୍ୟ ବଦଖାସାଏ । ଅସ୍ପଭ୍ୟଙ୍କ ପର୍ ଆବମ୍ଭ ଖାଦ୍ୟ କଞ୍ଚା ଖାଲ
ଚସମାଚନ ପ୍ଵଦ୍ବୀ ମନ୍ଧିଷ୍ର୍ ଜ୍ବଚ ପାହ୍ୟାବରେ ପହ୍ଞ୍ଚିଥ୍ବଲଲେ । ଚାଙ୍କର ଦାନ୍ତ ହାଣ
ନଥ୍ବଲ୍ର । ସେସକ୍ଟୁ ଦାଲ୍ଛର୍ ଆକାର୍ ଝଗ୍ରଃ ଓ ସୁନ୍ଦର ଅଲ୍ବ। ଚାଙ୍କ ଗାଲ୍ପାଡ
ଥ୍ଵଲ୍ ଭଙ୍କ୍ଁର୍ । ବସମାନଙ୍କ ଭଚବରେ ଅଭ ସ୍ରବରେ ଧିସ୍ତ ବେଗରେ ସେତ
ପରବର୍ିନ। ଘଝ୍ଥିଲା ଏ ସକୁ ଚାହାର ଲ୍ଷ୍୍ୟଣୀସ୍୍ ପ୍ରମାଣ । ଢାଙ୍କ ପାରଠପାଶ୍ଶି କରୁ
ଏସବ୍ଦୁ ଜଳିଷର୍ ବକୌଣସି ବ୍ୟାଖ୍ୟା ଅଣ୍ତମ୍ନାନ୍ଧ ମିଲବ ନାହି । ସେମାବନ ନୃଧ୍ପସ୍ବ
ଆସନ୍ତା କାଲ୍ର୍ ସନ୍ଥାନ୮¬କ୍କଲ୍ କରି ସିଂହ୍ର ଗହ୍ବଳ ଥ୍ରବୀ ବଚ୍ଛ 4 ଓ ବାଲ୍ର୍
ଦଦେଶରର୍ କଳ୍ଲୁ ଥୁରିଲ୍ ।
ସାଧାରଣଇଃ ଆମେ ଘ୍ଵବିବାକ୍ତୁ ଅଭୟମ୍ତ ୧ସ ଆଫି କା କଲା ଝଲ୍ବକଙ୍କର୍
ମଦ୍ରାଦଦଣ ; କନ୍ତୁ ଢାହ୍ରା ଝସପର ନୁହ୍ନେ । ଅନ୍ଯାନ୍ଯ ମଦ୍ଘାଦେଶ ଘର୍
ସେଥ୍ପରେ ମିଣିଛ୍ଥ ପଣ ସକ୍ସୁ ବଚନ୍ଧ ଉ୍ଵପାଦାନ ବସ ଆବମ୍ଭ ଢାର୍ ସମାଧାନ
କର୍ନିବାଲୁ ବଚ୍ଛତ ହ୍ନେଜ୍ । ଜନ୍ମ ସନ୍ନର ହ୍ରସା ବବର୍ ସେଥ୍ବରେ ଅଛୁ ବଭମନ୍ଜ କୁଲ
ଓ ବଣ | ଥିବେ ଏପର ଅବନକ ଦଗାନ୍ଧପ୍ରବର୍ ପର୍ଂପଗ୍ବ ଅଛୁି,ସାଦ୍ରାର୍କ ବଂଶ
ରକ୍ତର୍ ଧାଗ୍ଵ ନଷ୍ରିସ୍ତ୍ କଣିବା ଅସମ୍ଭବ । ଉାଙ୍କ ବଷସ୍ରେ୍ ଆଚମ ସାମାଳ୍ୟ
ବ୍ ୪୪
ମାନ୍ଥ ଜାଣିଛୂ । ଜୀଣିଛୁ ୭ସ, ୧ସମୋାଚନ ଦସିଣ ଆଡ଼ି କାର୍ ଅନ୍ଧସ୍ଵୀପ ପାଖ
ସମ୍ବଦ, ଜ୍ଵପରର ଗ୍ବବ୍ଛୁଥ୍ବବା ପାଣ୍ଣି ଚଚଢ଼ଇମାନଙ୍କୁ ଘଦ୍ତଡ୍ଜ ଦେଜ୍୍୍ରଧ୍ଲେ ।
ଚସଇମ୍ଭାନେ ହି ଧ୍ରଠଲ୍ ଅସଲଟର ପ୍ରଥମ ମଣିଷ । ଚସପରି ଚଲ୍ମକ ଆଉ୍
କଟେ ଚହଲେ ମନ୍ଣିଷ ଜାରର୍ ଆସିରେ ପଡି ନାହି ୧କବଲ ଚଗାବ ଏ
ବ୍ୟଭନମ ଛଡ଼ା, ୧ସ ବ୍ୟଭିନମ ବହତଉଛ୍ଥ ¬ କ୍ଚତ୍ରକଦବା ଚାଙ୍କର ବର୍ଷ୍ିସଙ୍କର
ଅଧପ୍ତ ନ ପୁରୁଷର ଜବଣ ଅଧେ ଭାଉତର ରାଙ୍କର୍ ନମୂନା ମିଲ୍କ । ଆଫି,କାର
କାଲ୍ହାର ମରୁଭୁମି ଅଞ୍ଚିଲର ବାସିନା ଆଧିକ ଗୁଣ ୀନ' ଜାଟସ୍କ ଚଲ୍ଵକ୍ଳ
ସଙ୍ଗ ଚାଙ୍କର କ୍ଷୀଣ ସମ୍ପର୍କ ଦେଖାସାଏ । କିର୍ରୁ “ବୁଣଶମ୍ଯାନ ବଦହ୍ନ ଓ
ରୁକ ରେ ବାହନ ଏବଂ ଚରମ ଅବଲୁଚ୍ତ ପଥବର ଶୀଘ୍ତ ଶୀଘ୍ର ଅଗ୍ରସର । କନ୍ଛୁ
ବୁ ଶମ୍ୟାନଙ୍କ ପ୍ଵଗାମୀ ସେଇ ପ୍ରାଚୀନ ଆଫ କାର ବାସିନ୍ଦାମାନେ ଓଚ୍ସ୍ତଲମ୍ଙ୍କ
ବନ୍ଧୁ ' ୫ାଇମ ମେସିନରେ ବପିଚ ସ୍ତବ ୟୁଗର୍ ସୀର୍ଘାକାର୍ “ଭ୍ଇନା' ଷଣ୍ଢ
ଲମ୍ହା ଲମ୍ବା ପାହୁଣ୍ଡ ପକାଇ ଗ୍ଛଲ୍ ପାରିଥାମ୍ଭେ ।
ଦଚିଣ ଆଫି କାର୍ ସମୁଦ କୃଲ ଅଞ୍ଚଲ ସାଗ୍ଵ ଅଛୁ ଏପର୍ ସରୁ ମଣିଷ
ଜାଭର୍ ହାଡ଼କଙ୍କାଲ- - ସାହା୍କର ବକୌଣସି ରୁଲନା ନାହି । ପେସକ୍ତୁ ବକବଲ
ଚସ ପ୍ରାଚୀନ ପଥ୍ରିଆ ପାହ୍ବାଡ଼ ଗୃହ୍ରାର ଚଲ ସ୍ତର୍ମାନବ୍ଚର ମିଳେ ଚାହ୍ା
ନ୍ଦୁହେ। ସମ୍ବଦ୍ଦରୁ ଦୂରରେ, ମହାଦେଶର ଭଇଟର୍ ରୁଷାର୍ ପୂଗର୍
ବାଲ୍ଗରଡ଼ା ଓ ଅନ୍ଯାନ୍ଯ ଆନ୍ଞମ ଭ୍ଲପ୍ତରମ୍ଭାଳନ୍ଧରେ ମଧ୍ଯ ଅନ୍ଥ । ସମସ୍କର୍
ଦ୍ଧୁସାବରେ ଚସମାଚନେ ଆମଠାରୁ ଏବ ମୁଦୂର୍ ଅତ୍ାଇର୍ ବସ, ତାଙ୍କ ବ୍ୟବହୃତ
ଗୃଦ୍ବା ଓ ସମ୍ପୃଦ୍ରକ୍ଟଲରେ ଥବା ମାକ୍ପଗଦ୍ଦା ଭଚରେ ଅନ୍କ୍ରଦହ୍ଧାନ ଚଲାଇ ଥ୍ବବା
ପ୍ରଥମ ପ୍ରନୂଚାର୍ଣୁ କମାବଳ ଆଣା କଣଥ୍ଚଲ ଚସେ, ଜିଆନ୍ଢ଼ାରଥାଲ, ମ୍ଯାନ୍'
ପରି ବହୁପ୍ରାଟୀନ ଓ ମଣ୍ବିଷ୍ପର୍ ଆନ୍ଧମ୍ଭ ବକୌଣସି ଟବପୁରୁଷଙ୍କର ଅନ୍ତ ଶ୍
ମିଲବ । କନ୍ତୁ ଚାହ୍ଲା ପରିବଚଣ୍ଚେ ବଖଳଲ୍ବବେଲେ ଚାଙ୍କ ଚକୋକାଲର ମୂନଚରେ
ବହ୍ାରିଥ୍ଵଲ୍ ମଣ୍ଳିଷ ଜାରର୍ ଏକ ଅଚଦ୍ଳା ଣାଖାର୍ ଆଦପ୍ର୍ରସ । ବଖ୍ୟାଇ ଇଂବର୍ଳ
ଣୀସ୍ଵୀରବଦ୍ୟା ବଚଣଷଳ୍ନ ସାର୍ ଆର୍ ଆର, କୀଥ୍୍ଙ୍କ ମଇରରେ “ପ୍ରାଚୀନ ବା
ଆଧୁନିକ ଚସ ଚକୀଣସି ଯ୍ୁଗ୍ଵେପୀସ୍ତ୍ ଜାଭର୍ ମଞ୍ିଂସ୍ବ ଠାରୁ ପର୍ମାଣରେ”
ସେଇ ଅଚନ୍ତ୍ରା ଚଳ୍କଙ୍କ ମର୍ଡଷ୍ଟ ଖୁବ୍ ବେଣି ବଳ ସାଇ ଥ୍ବଲ୍ଵ ।
ବଏ ୪୫
କରନ୍ତୁ, ଖାଲ୍ ସେଭକତ ନଲୁବହିଁ୨ ଦଳିିଣ ଆଫିକାର ୯ବକେପ୍ଵତ୍ତନୂଂ
ବଶ୍ ବିଦ୍ୟ୍ୟାଲସ୍କ୍ର୍ ଆଗ୍ଟ୍ର୍ଫା ତ଼୍ଛେ ନାନ୍ ବସପର ଏକ _ଲେକିର କଙ୍ଗାଲ ସମ୍ବଛରେ
ମନ୍ତବ୍ୟ କରିଛନ୍ତ ବସ ର୍ଵସ୍ଵର୍ ସଂସ୍ଥାନ ଦୃଷ୍ଣରୁ ଚାହ୍ରା ଏକ ବିସ୍ୃସ୍ଟଵକର
ନମୁନା । “ସ୍ରାସ୍୍୍ ପ୍ରଭ ଷେନଧଟର ଏଦ୍ନା ମ୍ବୁଟର୍ ପୀସ୍କ ମାନଙ୍କୁ ବଳ୍ସାଏ ଓ ଅଭି
ଆଧ୍ଜକ ପରି ମବନହୁଏ | ଅର୍ଥାରୁ ୧ସ ବକୀଣସି ଆଧ୍ନକ ଝସୁରି ରୁଲନାରେ
ସିମ୍ପାଞ୍ଜ ଗଶ୍ଚିଲ୍ ୍ତଭ୍ତ୍୍ଭଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଏହ୍ନାର ସାଦୃଶ୍ୟ କମ୍ଭ । ଆଗ୍ନର୍ଫା ଡ୍ରେନାନ୍ଙ୍କ
ମଉଟର୍ ମୁଂ ଚସଭି ଅଭ୍ଭ ଦ୍ରା ଵାଲ୍ବଇନେସଳ୍' କଥା ଆଗରୁ କକ୍ସଵନ୍
ତାହାହି ବସଇ ଅଭି ଆଧ୍ଳକତାର୍ କାରଣ |
ନିଛକ ମତ୍ତ ଣ୍ଵର୍ ବଡ଼ ଆସ୍ଵଚନ ଚସାଗୁ ଦସ ଝଖସୂର୍ ଛଣ୍ତସ୍ଠ ଚମକ
ପ୍ରଦ । କିନ୍ତ ଚାହ୍ରାଠାରୁ ଅଧ୍ଵକ ଚମ୍ଭକପ୍ରଦ ବହ୍ପତକ୍ଥ ଚସଇ ଝପୂଶ୍ଵିର୍ ଛନ୍
ଭ୍ଲୁମି ଓ ମୂଖମଣ୍ଡଲ୍ ଅଂଶ ସଢ୍ଦୃଭ ଚାଂର ମଗକ _ ବଝାଲର ସମ୍ପର୍କ । ନାକର୍
ମୂଲଠାରୁ ଟମରୁଦଣରର ଉପର୍ ସଗ ଚସତ୍ତ୍ଠାଚର ଦଃଛୁ, ଚସ ପର୍ଫାନ୍ତ ବ୍ୟାପୀ
ଝସୁରର୍ ଭ୍ଦି୍ଭୁମି । ବସଇ ଅଚତ୍ହା ବିଲ୍ବକର୍ଦର ଖସୁରିର୍ ଏଇ ଭଶ୍ଵିଭୁମି ବଙ୍କା
ଓ ବଘଗ୍ରୁଝ । ଏଇ ଲମ୍ପଣ ଆଜର୍ ମଣିଷ ଣିଣୁଠାବ୍ର୍ ବଦଖାସାଏ । ଘରଣର
ବସ୍ଫ୍ଫ୍୍ ଲ୍ଵେକର୍ ମୂଖ ମଣ୍ଡଲ ଗଠନ କରିବାନ୍ତର ସାହ୍ବାସ୍ୟ କରିବା ସକାବଣ
ବଢ଼ ସିବା ପ୍ବରୁ ଆମ ଣିଣୁଙ୍କ ଖସୁଣିର୍ ଭଦ୍ଜି୍ ଠିକ୍ ବସହ୍ନ ଅଚଦ୍ଘା ପ୍ରାଚୀନ
ଆଫ,କାବାସ୍ୀଙ୍କ ଘର୍ ବର୍ଦା ଓ ରମ୍ରୁଃ ଥାଏ । କନ୍ତୁ ଚାଙ୍କ ଖସୁଶର ଭଣି
ଚରକାଲ ସେପରି ବଙ୍କା ଓ ଗ୍ର୍ରୈଃ ଥବାରୁ ଚାହ୍ନରା ଜ୍ଵପରେ ମନ୍ତ ଷ୍ଟ୍ର ବଚ଼ଲ୍ଵ-
ବେବଲ ଭାଙ୍କ କପାଲ ଆସି ଉପର ଖୁବ୍ ବବି ମାଡ୍ଜ ଆପୁଥ୍ରଲ । ରେଣୁ
ତାଙ୍କ ମୁଖ ମଣ୍ତଲ ସ୍ପଷ୍ଟ କ୍ଵବବର୍ ଭ୍ତ,ଡରଲେ ସର୍ଜୁଚିର ଦହାଇ ଯାଇଥ୍ଵଲ୍ । ସେ
ମୁଖମଣ୍ତଲବର ଏପର୍ କଛି ଲଞିଣି 'ନାଝ଼ି ସାହା ସଦ୍ଧଇ ଅସଲ ନଟଗ୍ରାମା ନର୍କ
ଚଲ ଆଡୁ ବାହାରକୁ ବଢ଼ୁ ଥବା ମୂଖ ବଳାଶର ସମ୍ଭତ କାର୍ଭୁୀ'ଂ ବହବ ।
ଆଗ୍ୃୟର୍ଡ ବଡ୍ନାନ୍ ସଥାର୍ଥ କହ୍ବଛନ୍ତ ବସ ଓକକେଣିସ୍ଟ! ମଜ୍ଞିଷକାଭର ଜକିଭବର
ଚଢୀଲଚଲ ମଧ୍ୟ ସେଇ ଅବସ୍ତ୍ରା ଆଫ .କାବାସୀଙ୍କ ଵଘୁ୍ର୍ “ଅଭ ଆଧୁନିକ” ମନେ
ବହ୍ବବ । ସେମାନଙ୍କ ଝସୁଣର୍ ଢଲ ଖ୍ଵଗ ବଢ଼ୁୁଥଲ୍ବ ସ୍ପଷ୍ଟୁଚଃ ୦କ୍ ଆମ୍ଭ ଶିଶୁଙ୍କ
ପର ଧୀର୍ ଦ୍ବବଚର୍ । ସବସଂ ସେ ଭା ମମ୍ତ ସ୍ତ୍ର ଲମ୍ବ ଓସାର୍ରେ ବଗ୍ବ୫
୯୪୭
ହୋଇ ପୃଞ୍ଜ ପରରିଣର ବହ଼ତ୍ଥଲ । ଏହ୍ନ ମର୍ଡସ୍ବରେ ହି ଲୃଚଥ୍ବମ୍ବ ଗଭର
ଧର୍ମ ।
(ବବ ଚପାପ୍'ଠାରେ ଏପଣ ଝସୁରି ମିଲଥବାରୁ ସେଇ ପ୍ରାଚୀନ ଆଡ,କା
ବାସୀଙ୍କୁ ' ବୋଚସ୍ତ୍ବାପ” ବା ‹ଚବାଚସାପ ଏଡ୍ସ” କୁଦାଯାଏ | ଗଠନ ସୀଭ ଓ
ଅନ୍ଧୁପାଚ ଦ୍ରସାବ ଅନ୍ତୁ୍ସାର୍ ଏମାନଙ୍କ ପଥର ହୋଇ ସାଇଥ୍ଵବା ଝସୁଣ୍
ବିଣଣ୍ରୈଷଣ କଲେ ଆମେ ବଦେଖୁ ଚମ ଝପୁଘ୍ଵର ଆସ୍ଟ୍ରଇନ ଓ ମୁଖମ୍ଭଣ୍ତଲ ଭରେ
ଅନ୍ତୁପାତ ପ୍ରାସ୍ତ୍ ୫: ୯; ଏହ୍ଲା ସ୍ଵର ଆଶ୍ଛର୍ଫାର୍ କଥା । କାରଣ, ଆଧୁନକ
ୟୁବସ୍ପୀସ୍କ)ର୍କଠାଚର ଚଦଖାଯାଏ ¬ ଏଇ ଅନୁପାଚ ପ୍ରାସ୍ତ୍ ୩ : ୧ । ଏଇ
କ୍ଦୁସାବରୁ ଜ୍ଚନ୍ଛିଖବଯୋଗ୍ୟ ସ୍୍ରବବ୍ର୍ କଣାପଚଡ ୧ଯସ, ବସଇ ସ୍ରାଚୀଳ ଚଲ୍ଵକଙ୍କର
ମୁଖ ମଣ୍ଡଲ ଚକରେ ବବଣୀ ଆଧ୍ଜକ” ବହାଇ ଉଠିଥଲ୍ ଓ ଚାହ୍ଲା ବସମାନ ରଦ
ମସ୍ତ ଷ୍ଵ୍ଵ ବଳାଣ ଭୁଲନାଚର ଚକଡ଼େ ଅପ୍ରଧାନ ଥ୍ରଲ୍ନ । ଏକଥା ସଚ ଆଗ୍ଛର୍ଦା
ବଗ୍ଵନାଲଡ଼୍ ସିଙ୍କାର୍ ସକ୍ପି,ଭ ଯୁସ୍ଡି କରଛନ୍ତ ସେ, ବବାଚିପ୍ଫରାପୁ ମାନଙ୍କୁ କୁ ଣ୩-
ମ୍ଯାନଙ୍କ ଠାରୁ ଅଲଗା ଦବାଲ୍ ବସ୍ଟୁ୍ର ବହ୍ନବ ନାହି । କାରଣ, ଗ୍ଭ ଣମ୍ଯାନ
ସଂପ୍ରଦାୟଠାରେ “୧ଚିବାଚପସାପଏଡ଼ଂ ଲଖିଣସରୁ ମିଳପାରରେ | କିନ୍ତୁ ବୋଚପ୍କାପଙ୍ବ ର୍
ସେଭି ଅଭ,ଇ ରକମର୍ ‹ଚପଚିଡାମରଫିକ୍' ଓ ଅଭ ଆଧୁନକ ଲକିଶଣ ସରୁ
ଆଚମ ଆଚଲ୍ଵଚନା କଲୁ ୧ସେଗୁଡ଼କର ଅଣ୍ତଂନ୍ମ ଚସ ମଧ୍ୟ ଅସ୍ତୀକାର କର
ନାହାନ୍ତ । ଖ୍ବ୍ ବେଗି ବହ୍ନଲେ, କୀଥ୍ ଓ ଚଡ଼ନାନ୍ଙ୍ଘ ବୟଷଷରେ ତାଙ୍କ ଯୁକ୍ତ
ଏଭକି ସେ ବସିଣ ଆଡି କାର୍ ଜାଭିମାନଙ୍କର୍ ସମଗ୍ର ଇଭିହାସରେ ଏପଣ ସଚ୍ଗ
ଲକିଣ ବକବେ ଚକବିବ ` ଅସଲଗ଼ ଘବଟରେ ଏଠିଚସଠି ବାଢାରହୁ । କ୍ତ
ଥ୍୍ବକାର କକେଣିସ୍ହାନ୍ମାନଙ୍କର ମୁହର ଗଠଳ ଏହ୍ନାର୍ ବପସ୍ବାଚ୨ ସଦ୍ଦଓ
ଆଚମ ଏ ମୁହଁର ଗଠନ ଜ୍ନ୍ନଇ ଧର୍ଣର ମବନ କରୁ ଏହା ମଧ୍ୟ ବକୋବର୍
ମାନ୍ନ ।
ଏହାର ଦାନ୍ତଗୁଡ଼ାକ ପ୍ଵଦ୍ଧୀ ମଣିଷର୍ ଦାନ୍ତ ସମ୍ବହରେ ଆମ୍ଭର
ସେତ ଧାରଣା ଅନ୍ଥ ଚାହ୍ରାଠାରୁ ସୃଥକ୍ । ଇଥାପି ଆଧ୍ଜକ
ଆଜର୍ ମଣିଷ ସମ୍ବ୍ଵଟର୍ ଉବଷ୍ଯଦ୍ବାଣୀଟ୍ରର୍ କଲ୍ବନା କଗ୍ଵସାଏ ୧ସ,
କାଲନ୍ନମେ ଆମ୍ଭର୍ କଲବାନ୍ତଗୂଞ୍ଜକ ଖସି ପଞ୍ଜବ? ରକ୍ଧ୍ଵବ ନାହି । ଏହୋ
୧୪୭
ସମ୍ଭବ ମବନେହ୍ଧୁଏ କାରଣ, ଏ ଦାନ୍ତ ଅବନକ ସମସୁରବର୍ ବାହାର ପାରେନାହ,
ଅନ୍ୟ ଦାନ୍ତ ଜ୍ଵପରେ ଚଚ଼଼ଂସାଏ ଓ ଆମ୍ଭକୁ କଣ୍ଟ ଵଏ । ୯ବବାବସ୍ତ୍ଵାପୁଂ
ଜାଟ୍ରସ୍କ୍ ଚଲ୍ବକଙ୍କର୍ ଏପରି ବକ୍ମଣ ନହ୍ବଜ୍ ନଥ୍ବମ୍ବ । ଚାଙ୍କର୍ ଦାନ୍ତ ଥଲ ସସ୍ରାଣ
ଡାଙ୍କ ସୃଷ୍ଟୁ ଗାଲ୍ପାହ୍ବ ଅନ୍ୁପାଚଚର୍ ଝସଗୁଡ଼ାକ ଥ୍ବଲ ପରିଷ୍ଵାର୍ ସ୍ତ୍ଵବରେ
ବଗ୍ରଃ । ଆମଲୁ ସସଞ୍ତ୍ ସକ୍ସୁ ଦନ୍ ଗ୍ଵେଗ କଷ୍ଟ୍ଣ ଢଏ, ଚାଦ୍ବା ଚାର୍କର୍ ନଥ୍ବଲ୍ ।
ସେଇ ପ୍ରାଚୀନ ଆଦି କା ଥ୍ବମ୍ବ ଥିକାସ୍ୀଙ୍କ କଗଭ, ଚରଲଣୁ ବସଠି ଦରକାର୍
ଥଲ କଙ୍ଗୋର୍ ନଗଗ୍ରାମାନଙ୍କ ଘର୍ ବଲଣ୍ତ୍ ଆଧୁତକ ଧର୍ବଣର୍ ଦାନ୍ଥ । କନ୍ତୁ
ସେଠ ଗ୍ତକ୍ତୁଭର୍ ବଗ୍ଗ୍ର୍ ଥବଲ୍ଵ ଅନ୍ଯ ର୍କମ୍ଭର୍ । ଆଜର୍ ବିଲାସ ବହ୍ଜୁଲ
ଆାଚମରିକାର୍ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବହ୍ବାଵଶଲ ‹ଏୟ୍ାଲ୍ଡ'ରେ ବସି ସେଇ ଦାନ୍ତ ଦ୍ବାଗ୍
ଗାଦ୍ୟ ପଦାର୍ଥକୁ ପୂବକ୍ଛନଦଦରେ ଗାଁଇବହବ । ସେଥୁରରର୍ କିନ୍ଥ କଡ଼ ମତଡ଼ ଶବ୍ଦ
ବାହାର୍ ବହ୍ଲାବଵଲରରେ ଖାଜ୍ଥ୍ଵବା ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଚଲ୍ବକଙ୍କୁ ଡଗ୍୍ଇବ ନାଢି ।
କନ୍ତୁ ଚାଙ୍କ ମୁର୍ଧ ଥ୍ପଲ୍ ଅନ୍ୟ ରକମର । ଏହାର୍ ଅଙ୍ଗପ୍ରଭ୍ୟଙ୍ଗ ଗଠନରେ
ଆଚିାମ ଚସତ୍ ସକ୍ତୁ ଲକ୍ଷଣ ବଦଖୁ, ଚାହ୍ରାଠାରେ ସମ୍ବନ୍ଧ ଅଛୁ ବାଙ୍ଗର୍ ଆଧୁନକ
ବ୍ଦୁଶମ୍ୟାନ୍ମାନଙ୍କର ଓ ଆଫି କାର୍ ପଣ୍ଡ ମ ଜ୍ପକ୍ଟଲର୍ ବାସିନ୍ଦା କଲା ଲ୍ଵେକଙ୍କ
ଠାରୁ ସମ୍ପ ୱ୍ଥ ସ୍ତୃଥକ୍ ବକବଚକ ସ୍ତାଚୀଳ ନଗୋନାଗସ୍ତ୍ ଉପବଂ'ଣର | କୁୃଶ-
ମ୍ୟାନ୍ଙ୍କ ପର୍ ଢାଙ୍କର ହଲଦଆ ଧୂସର୍ ର୍ଙ୍ଗର୍ ଚମ ଓ ମୁଣ୍ତଚର ସିଧା ସଲଖ
ଠଆ ବହ୍ବାଇଥ୍ବବ। ଘନ ବାଲ ଥଲ ବବାଲ୍ ବିଶ୍ଵାସ କରବାର୍ କାର୍ଣ ଅଛି ।
ସୂଚଚଗ୍ଵଂ ନିଗ୍ରୋଜାରର ଏକ ଶାଖା ସ୍ତଥ୍ରବ୍ଧାର୍ କ୍ମଦ୍ନାସବର ସକ୍ତୁଦ୍ରନ ପାଇ
ଅଭି ଆଧୁନିକଚମ୍ଭ ମଣିଷ ସୃନ୍ଗୀ କରିଥଲ୍--ଅନ୍ତଭ ବଦହ୍ର ସଂସ୍ଥାନ
ଦ୍ୁଞ୍ଝି ରମ ବଗ୍ଛ୍ଣ୍ବଲେ ଏହା କହ୍ଧ ବହବ । ସଦ୍ଦ ବସପର ଲମ୍ଷଣ ସନ୍ତ୍
ବଗାଗ୍ଵଙ୍କ ଭୂଚରେ ବଦଖାସାଇ ଥାନ୍ତା, ବେ ଏହ୍ଗା ନିଷ୍ପ ଢ ଚସ, ଅନ୍ଯାଳ୍ୟ
ଇଥାକଥ୍ବଚ ନକ୍ତୁଷ୍”ଂ ଜାଭଙ୍କ ସବଙ୍ଗ ଭୁଲନା କର୍ କ୍ଭୁଦ୍ନାଯାଇଥାନ୍ତ। ସସ,
ସେମାଚ୍ରନ ବିକେ ଗଣ୍ରଣ୍ଠ ।
ଆମ୍ଭେ ଅବଶ୍ୟ ଝସଇ ରୃଡ଼ାଲ୍ଥ ପ୍ରମ୍ଜୁ ସୂର୍ଣି ଅରର୍ ପଗ୍ଟଶା ପାରୁ ସଦ୍ବାର
ବଵୌଣସି ଜବାବ ନାହି'--'ଝବୋାବସାପ୍ ` ଜାତୀସ୍ ଚଲାକଳ୍ଦ ପାଖବର୍ ଏଇ
ବସ୍ଟସ୍ଟ୍ କର୍ ମର୍ତ୍ରଂ୍ଵର୍ କ ଚାତ୍ୁପର୍ଦା ଥଲ୍ ୨ ଭାଙ୍କର୍ ଅଭଇ ଓ ଅସାଧାରଣ
୧୪୮
ବଦହ ଗଠନ ସମ୍ବଛରେ ଆମ ବ୍ବସ୍ଟସ୍କ୍ ପ୍ରକାଣ କରିପାଲୁ । ଆଗମେ ଅବାକ୍
ହ୍ଲୋଇ ସ୍ତ୍ରବପୀରୁ ଯେ, ମଣିଷ ଦେହ ଭଚରେ ଚକଚେ ରହସ୍ୟମସ୍ତ ଶଣ୍ଡି ଲୁଚି
ରହ୍ନଚୁ । ଚସଗୁଡ଼କର ଏଡେ କମରା ଥଲ୍ ସେକ ଥରେମା ନ ସନ୍ଧ ୟ୍ଫ ହ୍ରେବାର
ପୂଚଯାଗ ପାଇଲ୍ଵ ଖଣି ଡାହ୍ରା ରୁଷାର ୟୂଗର୍ ଠିକ୍ ଦ୍ବାରଦେଣଚର୍ ବସଲ
ଅଭି ଆଧ୍ନକ ମଣ୍ଣିଷର୍ ଆବଷ୍କ ଂବ ଘହାଇଥ୍ଵଲ୍ ।
ସେଇ ଚମ୍ପକସ୍ତଦ୍ ଖସୁ୍ଶ୍ଵିର୍ ଖାଲ ଭୂରରେ ଉରବାନଙ୍କ ଆଣୀର୍ଦାଦ
ପରି ପଲୁଇରେ ବକୌଣସି ଉ୍କ କୋବର ମସ୍ତ । ଣ୍ଟ ଲୁବିଥ୍ବଲ୍ କ ନାହି-¬ସେ
ବଷୟ୍ଟ୍୍ରେ ଆମେ ଛଳ ପରେ ନନ ବଭତର୍କ ଚଳାଇପାରୁ । କରୁଣାର ହ୍ରସ୍ସ ହସି
ଆଚମ ଚାର୍ ଭଆରଣ ବକ୍ତୁଷ୍ଣ ଣାମ୍ଲୁକା ଗଦା ପ୍ରଭ ଅନାଇ ପାରୁ, ଦେଖାଇପାରୁ
ସେ ଢାର୍ ଏକମାନ୍ନ ସନ୍ତ୍ଵପାଭ ଥୁବଲ୍ଵ ଜବାଂଳ ଚକଚଚେଗୁଠ୍ରଏ ପଥର । କନ୍ତୁ
ସେପଣି ଦସ୍ଟାର୍ ହସ ହ଼ସିଲଚବେଲେ, ଅନ୍ଲ୍ଭୁପ ଯୁଗ ବା କାଲରେ ବାସ
କରୁଥ୍ବବା ଆମର୍ ନିଜର୍ ବଙ୍ବାର୍ ପୂର୍ବପୁରୁଷକ୍ସୁ ଆମେ ଉପହାସ କରୁ ନା କ ?
ସ୍କୁରଗ୍େପର ଝୁଷାର ୟୁଗର୍ ଟଣି ଥଡ଼କୁ କଲା କ୍କୃଞ୍ଝୁର ଏକ ଜ୍ଚ୍ଚ ଧରଣର
ଅନୁଭୁଭ ଫ୍ଲ ପରି ମଣିଷ ମନବର୍ ଫଂବଉ୍ଠିଥିଲା । ଅମ ଦ୍ବଲ୍ସାଉ୍ ସେ ସସ
ଅନ୍ଲୁଭୁଭ ଆଫି କାଟର୍ ମଧ୍ଯ ସୃଚିଥ୍ବଲ୍ ଓ କାଲ୍ଵଦ୍ବାଣ ମରୁ ଭୁମି ଅଞ୍ଚଳର ବାଙ୍କଂଗ୍
ରରୁ ଶମ୍ବ୍ୟାଳଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବ ବହୁଳାଲ ଢାଟ୍କ ଣାମ୍ଭକା ଗଵା ଓ ପଥର୍ ସନ୍ବଵପାତର
ଗ୍ବଲ୍ଲ୍ ର୍ହ୍ଧଥ୍ଵଲ୍ଵ । ଳା ଏଯପର୍ କାରଣ ବଦଖାଇ ଆଚମଭ ବବାଟ୍ପ୍କଵାପ ଜାଡୀସ୍ତ
ବଲ୍କଙ୍କର୍ ଦାବୀ ଉଡ଼ାଇ ବଦଇ ନଯପାରୁ । କାର୍ଣ ଉ୍ଚନ୍ଖଯୋଗ୍ୟ ସମ୍ଭାବନା
ମସ୍ତ୍ ଷମଚା ଥରେ ମଧ୍ଯ ଚକହ୍ପ ସ୍ବଭାସ୍ଭ ଜ୍ଚ୍ଚଦକାବର୍ ସଉଂଚା ସ୍ଞ୍ଗ କଣ
ପାରର୍ନା ।
_ କିନ୍ତୁ ଏହା ଆମମେ ନଣ୍ତସ୍ଟ୍ କହ୍ଧପାରୁ ଯେ, ବୋଧହୁଏ ଚାଙ୍କର୍ ମସ୍ତ ଣ୍ବର୍
ଯାନ୍ତ୍ଵ କ ବବଛା। ଖୁବ୍ ଣୀଣି ପ୍ରଗତ କଣ୍୍ବଲ୍ । ବବାଧହୁଏ ବୈଢ୍ବକ ଦଗରେ
ସେମ୍ଭାଚ୍ନ ସେଚତ ପତ୍ତ ନ ଥଲେ । ଚଉଣ୍ଠ ଚସମାଚଳ ପ୍ରଭଯୋଗଚା କରି
ନଞ୍ଚଲେ ଚମଲ ସକ୍ଭୁ ଅଧ୍ନକ ହ୍ରଂସୁ ଲ୍ରେକଙ୍କର୍ ଅତୁ ସାନ ବରୁଛରେ । ତାହାଙ୍କ
'ଫ୍ବୋଵାଲ୍ଇବେସନ” ଥଲ୍ ଉଣା । ଏକ ଢ଼ସାବଟର କୁ ଚଢ଼େବ ସେ, ଦେହ
ଭଚଚର୍ର୍ ଦଢ଼ ସ୍ଥାନ କାଲ ଦ୍ରୁଞ୍ତୁ ରେ ତାଙ୍କୁ ବହୁତ ବବଣି ଅଗ୍ରସର କର
୧୪୯
ଦେଇଞ୍ଚଲ୍ନ-- ଦଶ ଦ୍ବଜାର୍ ବର୍ଷ ପଦର୍ ମଧ୍ଯ ରାଙ୍କ ପାଲି ଜବ ପଯୁକ୍ତ ସମସ୍ହ୍ ଆସି
ନଥ୍ବଲ୍। ଆମ୍ମେ ଏପର୍ କଲ୍ବନା ମଧ୍ୟ କରିପାରୁ ଚସ, ତାଙ୍କ ପ୍ରଭଦୁ ହୀଙ୍କ
ଝୁଳନାରେ ଚାଙ୍କର୍ ମନ ଭିତରେ ଆଦମ ନୃଣଂସତା ଉଣା ଥ୍ଵଲ୍ ।
ପ୍ରଭଣ୍ଡ ଇ ବକ୍ଭେକ ବଣଷକ୍ଜଙ୍କ ମଚ ଅନ୍ଲୁ୍ସାରେ ସନ୍ତ ଆବମ ଆକର
ବ୍ଲୁ ଣମ୍ଭ୍ୟନମ୍ାନଙ୍କୁ ବବାସ୍ସ୍ଵାପ୍ମାଳଙ୍କର୍ ବଣଧର୍ ବବାଲ୍ ବଗ୍ଟଵର୍ଵବା, ୧୭ବେ
କହ୍ଧ ହ୍ବେବ ବସ, ବିବାବସ୍ଫାପ୍ମାନଙ୍କ କ୍ଷେନ୍ମରେ ତ୍ବଦ୍ବଶିନର୍ ଦୂରନ୍ତ ବେଗ
ସେମ୍ଭାନଙ୍କୁ ଅନ୍ୟ ବକଉଁଠାରୁୁ ଗ୍ଟଲଭ ନ କଣ୍ଠ, ପରିଣର କରିଥ୍ବଲ୍ ଏକ ବାତ୍ମନ
ଓ ମୁମ୍ୁଷୁ ଜାଭରେ୍ । ସୂଚଗ୍ଵଂ ସପର 'ବଫ୍ା୧ଵାଲ୍ଲଳେସନ” ପକଭିର୍
ୟୁ ସ୍ତିସଙ୍ଗଇ ପର୍ଚିଵର ବହ୍ଧଲ୍ ସଂଖ୍ୟାର ଅଧ୍ଵକ ବଳୀ ଓ ବବଣି ଆନମବଣଳୁ
ସଂସ୍ତଦାସ୍କଙ୍କ ଘ୍ର୍ଥାବ ଶିଭ୍ରଜରେ ବଞ୍ଚିବାର ଆପ୍ରାଣ ସ୍ରସ୍ଟାସ । କମ୍ୁ ସେଇ ମହ୍ବାନ୍
ସ୍ରଶ୍ଵର୍ ( ବୋସ୍କ୍ରୋପ୍ଙ୍କ ଅସାଧା ରଣ ମ୍ତ ଣ୍ଣ ସୃଷ୍ଟ ର୍ ଜଦ୍ଦେଣ୍ୟ କ'ଣ ଥ୍ବଲ୍ଵ )
ବକୌଣସି ଜବୀଦ, କୌଣନି ସୂନ୍ଧଭୁ ହେଲେ ଆଜିଯାଏ ମିଲନାଝରି । ଗ୍ରନ୍ନମାନେ
ଗ୍ବଲ୍ସିବା ପରେ ଅଛାର୍ ହ୍ରୋଇ ଆତ୍ଲୁଥ୍ବବା ଗଚ୍ଦଷିଣାଗାର୍ ଭରେ
ପର୍ଦାବର ଝ୍ଯଲୁଥ୍ୁବା ଚମ୍ବାର୍ ସେଇ ବ୍ୟକ୍ତ ସ୍ରଣଂସିଇ ଅଚଲ୍ବକଚନ୍ଧକୁ ମୁ
ଅନାଇଥାଏ । ସୁଟ୍ାନ୍ତ୍ସୂଙ୍ଗ ସ୍ବବରେ ଲକ୍ଷ୍ଯ କରେ ' ସ୍ଵୋଵାଲ୍ଇଜେସନ”
ପବଦଭରୁ ଉଭ୍୍ଇ ଉଳ ର୍ଯର୍ ବେଶ୍ରିତ୍୍ୟଗୁଞ୍ଜଲୁ) ସେଇ ସକ୍ସ୍ ବୈଶି୍ଡତ ଜରଥଆଁରର୍
ଚିନ୍ଧଣିଲ୍ରୀ ଚେଷ୍ଟା କଣି ଉବଷ୍ଯର ବକାଶର୍ ଧାଗ୍ ଚନ୍ଧ୭ କରିବାକୁ,
ସେଉି ବକାଶ ୭ର୍ତ୍ଫ ୭-¬ ପ୍ରସାଶ୍୍ର ଖସୁରିବର୍ ସୃ ଷ୍ଟ ମୁଖମଣ୍ଡଲରେ ।
ପଢ଼ୁ ପଢ଼ କଲ୍ନା କଣ୍ଚବାରେ ମ୍ପ ବହୁକାଲରୁ ଅଭ୍ୟସ୍ତ । ବେଣୁ
ସେଇ ଚନ୍ଫ ବଦଖୁ ଦେଖୁ ଚମ୍ଭାର୍ ମନେହ୍ୃଏ ସସ ଏହାର ସମସ୍ତ କର ମୂ
ଆଗରୁ ବଦଖିଛୁ । ଏ ପର କ ବସଇ ମାବର୍ତ ମଣିଷର ମାଂସ ଭର୍ ଦେଇ
ଚା'ର ହ୍ରାଡ଼ ଗୁଡ଼ାକ ବ ମ୍ପୋର୍ ନକରକୁ ଆସିଛୁ । 'ଆକ ପାସୋର୍ ସାଇଧିବା
ଅନ୍ଯ ଏକ ୟୂଗର ଅନ୍ଯ ଏକ କାଭର ଛଦୁବବଣ ଭ୍ଡରେ ମୁଁ ରୁଝିଁପାବର
ବସ ଜୀବବଦେହ ଚରାଜ୍ଞନ ୧୫୧୭ ଘରିବର୍ଚିନ ଭଇଜର୍ ବଦଇ ସବଣ ଏଣେ ଗଭ
କରୁଛୁ । ଜାଗଭକ ବ୍ଦୁର୍ଜ ରେ ଆମ୍ଭେ ସିନା ଏହ୍ନାଲୁ ପ୍ରଗର ବୋଲ୍ ଆଖ୍ୟା ବଦେତ୍ତ
କରର ସବ୍ବୁଦ୍ଧବନ ଏହାର ରାଜୁପର୍ପା ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଏଡ଼ଯାଏ ।
ବ୍୫#' °
ଚେ୍ତ କହୁବହ୍ବବ ଯେ, ସ୍ାଦୀ ମଣ୍ଣିଷ ଅନ୍ତୀଇଟର ଥରେ ଆସି ଆମର
ଭଜରେ ରହ ସାରଛୁ । ଚା.ର ଦୃଷ` ଥିଲା ଅମାଳର, ଲକିରୁ ସେଞ୍ଚରେ ଆଗ୍ରହ୍ନର
ଅପ୍ରବ ନ ଥଲ୍ବ । ବିଚଦଣ ଆଫି, କା ଭ୍ବୁମ୍ିରେ ବିସ ଇାଂର୍ ହାଡ଼ କଙ୍କାଲ
ଗ୍ରଜ୍ମମାଇଛ୍ଛ । ଜଦ୍ବଭିଳରଧ [ଗ୍ବଲୁ ୍ଞ୍ମେ ସଠିକ୍ ପାଠକଚଲ ଜାଣିପାରିବା ଚସ
ସ୍ମ ଦଣ ଲଖଞ୍ଷ ବର୍ଷପରେ ସେ ଆଉ୍ ଥରରେ ଆସି ପାଚର । ଉଦ୍ବବର୍ଚଳର୍
ପ୍ରର୍ନ ସ୍ବା ହୁଏଚ ଭା'ର୍ ଆବଘ୍ର୍ର ବର ଚସାଗ୍ଯତମ ମୂଢ" ୍ ଝଖୋଜୁଛୁ । କମ୍ପା
ଚା'ର୍ ଆବଭ୍ରଂବ ମୂହ,୫ ଶ୍ରିଝର୍ ବ ଏହ୍ନା କଅଣ ସମ୍ଭବ 'ସଯ, ପରବ୍ବର ଏକ
ଜାଭି ଲେପ ପାଇବ, ସୃଥ୍ୀରେ ଢାଙ୍କର୍ ଝଖଲ ସଶସିବ ୨ ବନ୍ଧ ଆସିବାର
ଅର୍ଥ କଅଣ ଏହା ଚସ, ଆଚମ ଚଲପ ପାଇସିବା ?
ଆମ ଦିଦଢ୍ବ ଭଡରେ ଥବା ଚଯତି ଘଞଡ୍ଜ କଥା ଆଗରୁ କହୁଛ୍ଥ ଚାହା
ପାରପାର୍ଶ୍ କ ଅବସ୍ଥା ଦ୍ବାଗ୍ଧ କଛ୍ଥୁମାନ୍ନ ପ୍ରସ୍ଵବବର ହୁଏ . ନାହି । ହୁଏଇ ମଣିଷ
ଜାଭର ଆୟୁ ଚକବେ ସରସିବ ତାହାର ସୀମା ନଦ।ରତ ଚହାଇଛୁ । ଚମାର୍
ସହକର୍ମୀ ଗ୍ବବ୍ଧୀ ମଣିଷର ସୁନ୍ଦର୍ ମୂହ୍ନର ଚଯତ୍ତି ଚନ୍ଧ ଦେଇଛନ୍ତି ୧ସଥ୍ପରୁ ଏକା
ପ୍ରଶ୍ରହି ପ୍ରକୃତରେ ଜବ ଠ । କେବେ ଚକବେ ମାର୍ ମନ ହୁଏ, ବାଚପ୍ତାପୁ
ଜାଟସ୍ଟ ବିଲ୍ଵେଳେ ଏ ସ୍ରଶ୍ୁର ଜବାବ ୧ଦଇ ସାଇଛନ୍ତି । କମ୍ତୁ ସେ ବଷଷସ୍ବରରେ
ମ୍ଭ ନଣ୍ତଂର ନୁହେ, ଜର୍ଣ୍ୱ ଚରୁପେ ଚସଇ ସଚ୍ୟ ଜାଣିବାକୁ ମୁ ସ୍ତରର ଉୟ,କ |
ଚବାସ୍ସ୍ଲୋପୂମାନଙ୍କ ଖପୁର୍ ବା କଦଦବା ଚ୭ଚଚଚିବଚଲେ ଦିଦଖାସାଜ୍ ଥ୍ବବା
ତାଙ୍କର୍ ଆଧ୍ୱଚକଳ ବଂଣଧରମାଚନ ଆମଲଭୁ ଇମ୍ତ ଇଃ ଚଗାହ଼ ଏ ଚତ୍ଜ୍ ପରସ୍ତାର
ସ୍ବବରେ ଜଣାଇ କ୍ରଅନ୍ଥ ୧ସ, ଚସତ୍ତିମାଚନ ପୁସ୍ତି କରନ୍ତ ସେ ମଣିଷର
ବଣ୍ମାନ ମଗକ ଝୋଲର ଆକାର୍: ଓ ଢାଂର ବର୍ଷ ` ଗଠ୍ଦୁରର ସୀମିଭ ନ ସ୍ଟା
ସୋଗ୍ଧ ମଣିଷର ମର୍ତ୍ତ ଣ୍ଟ ଆଡ୍ ବଢ଼ି ବାର୍ ସମ୍ଭାବନା ନାହି, ସେମାଚନ ଭ୍ଜ୍ଲ୍
କରନ୍ତ । ବେଲେବେଳେ ବିବାଟସ୍ତ୍ରାଯୁମାନଙ୍କ ଭରେ ଓ ତାଙ୍କ ଠାରୁ ଅଲ୍
'ସୋଵାଲଇଜେସନ୍' ସହିଥିବା କାଭମାନଳଙ୍କ ଭତରେ କ୍ଚଭୁ କଦବା ଆଧ୍ଳକ
ମଣ୍ଳିଷ୍ପର ମଗଜ ୧ଝାଲର ହାରାହାର ଆସ୍ତଚନରୁ ଭିଜଗୁଣ ବଡ଼ ଆକାର୍
ଦେଖାସାକଛ୍ । ଜନ୍ମ ପୂର୍ବରୁ ମର୍ତ୍ରଂଣ୍ଵର୍ ଆକାର ବର୍ଚ଼ଂଦାରେ କହ୍ଥ ରହମ୍ଯ
ଚାହି | ଅମେ ଦେଶିସାରହୂ ସେ, ବସ ରହସ୍ଯ ବର୍ଂ ଲୁଚ ରହ୍ବଠୁ ମଣିଷର
୫୧
ଜନ୍ମ ପର୍ବର୍ଜୀ ଏକବର୍ଷ ଜୀବନ ମଧ୍ୟବର୍ ଘହୁଥ୍ବବା ଅଭ ଭ୍ରିପ୍ତ ଗଭ
ଭଚରେ । ଏହ୍ବାତ୍ର ମଣିଷଲୁ ଆହୁର୍ ଏକ ଉ୍ତନ୍ମ ଭଲ୍ନଭର୍ ସମାଳ ଜଗଚକ୍ତୁ
ଘେଳସାଏ ସହିଚର୍ ଇାଂର୍ ସାଥୀମାନଙ୍କର୍ ସ୍ରଚଦଶ ନିଦଷିଧ ।
ଆଗାମୀ ୟୁଗମ୍ମାନଙ୍କର୍ ଦୀର୍ଘକାଲ ଭରରର୍ ଜନ୍ମ ପର୍ବର୍ଜରୀ ଏଇ ବକାଣ
ଆହୁର୍ ବର୍ଢ଼ ସିବା ସମ୍ଭବ କ ନୁହେ ଚାହା କହ୍ରହେବ ନହି । କନ୍ତୁ
ସେଞ୍ଵବର୍ ବବାଧହୁଏ ବବଶି କଛୁ ସାଏଆବସ ନାହି । କାରଣ ମଣିଷ ଜରିଆରେ
ପ୍ରକ୍ତୁଭ ଏକ ସମାଜ ସସ୍ତମୀ ମର୍ତ୍ତ ସ୍ହ ସୃଣ୍ଣ୍ୁ' କଣ୍ଛୁ । ସ୍ପଥ୍ଵବୀ ଗ୍ରହରେ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ
ସମସ୍ତ ପ୍ରାଣୀମାଚନ ବଯତ୍ରି ଫାହଟର୍ ବନ୍ଧା ବହ୍ଲାଇ ମରଛନ୍ତ, ଏଇ ସୃକ୍ଖ ଦ୍ବାଗ୍ବ
ପକ୍ତତ୍ ମଣିଷ ପାଳି ଚାହ୍ରା ଏଡ଼ାଇ ପାରିଛି । ଆମ୍ଭର୍ ମଗଳର୍ ୟୁକ୍ତ ଥ୍ତକ୍ତ ସୀମା
ଭଚରେ ପ୍ରକ୍ତତି ଠଥୋଇଛୁ ସତ୍ୟ ଧର୍ଣର ଧାଗ୍ଵ ବାନ୍ଧୁକ ଏକ ସ୍ଵର୍ଣ ଣକ୍ତ ।
ସୁୁଁଭିର୍ ଏଇ ଣକ୍ତ ଜମାବହ୍ନୀଇ ର୍ହ୍ରନ୍ଥ, ସ୍ପୃଥ୍ଵବୀର୍ ବଡ଼ ବଡ଼ ଗ୍ରନ୍ଥାଗାର୍
ଗୁଞଡ୍ଜକବର୍ । ଏବବ ଆମର୍ ମର୍ଛଥ ଣ୍ବର୍ ବସଇ ଚବୟଣି ଦର୍କାର୍ ନାହି;
ସେଉିମାବନ ସ୍ପଲ୍, ବାଘ ବରଫ ବରୁଛବର ଲଢ଼ି ଆମ ସକାଚଣ ଜୀବନ ଯୁକ
ଜସ୍ଟ୍ କଟିଥିଲେ ତାଙ୍କ ଅଚିପଞ୍ା ମୃଦୂଚର୍ ଅଧ୍ବକ ସହ୍ବଷ୍ଣ ମଣିଷ୍ର୍ ସ୍ରସ୍ଫୋଜନ
ଆନ୍ଧ୍ର ଆମର ଚ୍ରବଣି । ମଣିଷର୍ ହରାଇ ଚନ ଅଦଦର୍ର୍ ସହ କୁସ୍ଵଢ଼ୀ ଚଲାଜ୍ଢ
ଥ୍ବଲ୍୍ । ଅଟଇ ପାର୍ ଅଛ ଓ ସୁରୁଣା ପ୍ରୀଭ ବଶଇଃ ଆଳି ବସଇ ହ୍ରାଇ ସମାନ
ଆକର୍ଚର୍ ଗମସିନ୍ ଗନ୍ ଚଲାଜ୍ଛି | ଧ୍ଂସ ଏଡ଼ବା ପାଇ ଏ ଅଭ୍ଯୀସ ମଣିଷକୁ
ଦ୍ଦାର୍କଂ ବାରୁ ପଡ୍ଜବ; କରୁ ଏ ଅଭ୍ୟାସର ମୂଲ ରହିଛୁ ବହୁ ଗସ୍ଵ୍ରରେ ।
ବହୁକାଲ ଆଗଟର ଚ୍ତମାବଇ ଥରରେ ଯୁକବଦ୍ଧୀ ଦହ୍ରବାଲୁ ପଡୁଣ୍ବଲବ ।
ମୋର୍ ପ୍ରହ୍ନସ୍ ଥ୍ବଲ୍୍ ଏକ ସିପାସୀ ପାଲ ଥ୍ବ ବା ଗହୀ; ଢାକୁ ସଦ୍ଯ ମିଲଥାଏ
ଏକ ଚମ୍ର୍ରଃ ଚମ୍ବସିନ୍ ଗନ୍ । ମଲ ବସିଥ୍ବମ୍ବ ଚବେଲେ ବସେ ଇା/ଂର୍ ସସଇ ସୂନ୍ଦର
ଅସ୍ଵକ୍ପକ୍ତୁ ଧୀଝର୍ ଧୀଚର୍ ବମ୍ଭାର୍ ଦେହ୍ବକଲୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କଲ । ସାମାନ୍ୟ କୁଣ୍ଠା
ସହିଚ ଚାର ହାଉ ଝଝଳପୁଥୀଏ ଚସଇ ବ୍ଧ୍କର୍ ଘୋଡ଼ା ଉପରେ । ବସ ଅସ୍କ୍ଵର୍
ବଷମ୍ମ ସମ୍ଭଭାର୍ ବସ ଦଠାକ୍ର ମାଲ୍କ ଚହାଇଥବବଲେଦହି ସହିରଢ଼ି ଚାହ୍ରା
ବ୍ୟବହ୍ରାର୍ କରିବାରର୍ ଚା'ରୁ ମନା ଏଳ୍) ଭେଣ ଚା' ପଞବର୍ ଚସପରି ମନା
ମାନ ଚଳବା କଣିନ ଥ୍ବଲ୍ବ । ଚମୀର୍ ମଟଟନପଟଡ଼--ପାଖରେ ଧିବା ଏକ
ବ୍# ?
ସ୍ବ ଚଲ୍ଵେକର କଣ୍ଠ ସ୍ପର ଚା”କୁ ସେ ଅସ୍ଵ ଚମା ଜ୍ଵପରରେ ଚଲାଇବାରୁ ଜବଣ୍ଚାଇ-
ଥିଲ୍ପ--ଏହ୍ଲା ଧଲ୍ବ ନାଗସାର୍ ଟସଇ ଚରମ୍ତନ ପ୍ବର, ସାହ୍ରା ମଣିଷକୁ ସଭ୍ଯ
କଣିଛୁ ! ନାସୀ ଜାଣେ-¬ସୂରୁଷ ବକଭେ ବିବାକା, ଗିଲ୍ଲଆ ଓ ଦାସ ଦୃସ୍ୀଳ |
ସହସାଳରୁ ବୋଧ ହୁଏ ଲଜଳ ମାଡ଼ଲା; ଧୀବର ଧୀରେ ବସ ଚମାର୍ ଗ୍ରଭ ଝପରୁ
ବଛ୍7ଘ୍କର୍ ମୂଳ ଘୁମ୍ହାଇ ନେଲ । ମୂଳ ସଛରୂ ଅନାଜଥିବା ସ୍ରଦ୍ନସ୍ଵର କଲା
ଆସି ଦୂଇଡ଼ରେ ଝିକଏ ବଦମାସୀ ଚଗଳୁଥିଲେ ବହି ଚମାର୍ ମବନ ହେଉଥାଏ
ବସ, ଦସ ବହ, ରୂପେ କୁଝାମଣା କରିବାକୁ କଏ ଜ୍ସ,କ ମଧ ଥଲ୍ |
ବହ,କର୍ ନଲକୁ ସଗର୍ବେ ଆତ୍ତଶୁବ ଅର୍ତିଶୃ ବସ ବାରମ୍ବାର ଘାଵି କଲ୍ବ
“¥ମସ୍ୂଳ, ₹୧ମେ-ସଳ,' ଚମା ମନରୁ ପ୍ରାଵଉସ୍କ୍ ପଗ୍ଵପୂରିର ସାଇ ନଥାଏ ।
ଉଥାଗି ପ୍ରାଣ ସେରିପାଇବାର ପ୍ତ 'ର ଜଶ୍ଢୀସ ର୍ରଡ ବଳ ଦୂର୍ବଲଆଁ ପ୍ବରଟରେ
ମୂ କଢ୍ବଲ-¬ ୫ମେ-ସନ୍ ' ? ମୂଣ ହଳଇ ସଗାଇଲ୍ ସେ ବହଛ୍,କର୍ ଚସଇ
ନା ମୋରେ ଜଣା । ସହ୍ବାହେଜ୍ ପବନ, ଅଚମେ ଜ୍ବଉସ୍ତ ଇ ସଙ୍ଗାର ବସିଲ୍ବ
ଉଲ ଦୁଇ ଜଣ ପୁରୁଷ ଧ୍ରଲୁ ଜ୍ଉସ୍କେ ମଧ ରୁଟ୍ଥିଲୁ ସେ ବନ୍କଷ
ଚକଚଡ଼ ୧ ଷମ୍ଭ ଧଂସର୍ ଅସ୍ସ ୟ ଚାଲୁ ବା ବୋଷ ବଦବ କଷଣ ¢ ସେଇ ବଷମ
ଅପ୍ସ୍ର ଆବଣ୍ଟ୍ାର୍ ଭ ସେଇ ବଦଶର ଘନ଼ନୁ ସହିଦର୍ ମୁଁ ଜଣେ ନାଗର୍ବକ ।
ତେଣୁ ମୁଁ ସୁଣି ମୁଣ୍ଡ ହଳ୍ଇ ଡା କଥାର ପଛେ ପଛେ ସଚର୍କଚ ଗ୍ବବଚର
କହ୍ଧଲ¬୭ମ୍ଲ- ସନ, ୫୧ମ-ସଳ୍ ଚମ୍ପଳାର, ଦ୍ଵର୍ି ଚମକ୍କାର୍ ପରୁହ୍ପର୍
ଆଡ଼କୁ ଅନାଇ ଆଚମ୍ଭ ଉଉସସ୍ଟ ସୁରୂଷସୁନଳଉ ହସ ହ୍ରମ୍ବିଲ୍ । ଚସ ଦ୍ରସର୍
ପରଂଘଗ୍ଵ ଅନ୍ଛ୍ରସରଣ କର ହ୍ତଭିହ୍ରାସ ବା ବାହୁଡୁ ଗଲେ ଆଦିମ ପହଞ୍ଚିବା
ଚୁଷାର ୟଯୁନଚର । ବସ ସୂୁଗର୍ ବଜାଡାଏ ପୁରୁପ ଘରହ୍ପର୍ଲୁ ବଦେଖିବଲ
ଓ ବ୍ରୁଝିଲେ ଏନ୍ଦ୍ଵୟଣ୍ଚ ହ୍ରମୁଥ୍ବଲେ ପର୍ବ । ପାଠୁଆ ଲ୍ବେକ ରୁଣ୍ଡ ବହ୍ବାକଥ୍ରବା
ସପ୍ତ୍ଵଗୃ ହମାନଙ୍କବର ମଣିଷର୍ ଉବଷ୍ଯର ସମୃ ଛତ୍ର ଅଚଲ୍ବଚନା କଲ୍ଠବେଲେ
ବସଇ ପ୍ରହର ଦ୍ରସର୍ ସ୍ତ. ଚମୋଲେ ଚକବବେ ବହନଲେ ଗ୍ରଡ୍ଜସାଇ ନାଢ୍ରି ।
'ପାଚସାରି ସାଇଥବା ସେଇ ସବ୍ଧୁ ସୂଷ୍ଣ ଖପୁସ୍ବରୁ ଚୌଃାଏ ବ ଚମ୍ଭା ବରୁଲ,
ଜ୍ଘରରେ ଥ୍ଆ ଚଢ଼ିଲ୍ଷଣି, ମୁଁ ମଟନ ମନେ ମଣିଷର ଉବିଷ୍ଯର କଅଣ ଦ୍ବେବ
ଚାହା ଢ୍ଵବବା ଫ୍ବ ରୁ ସେଇ ହ୍ବସର୍ କଥା ମଚନ ପକାଏ ।
ଚଚାଟ ମଣିଷ୍ ଓ
ଉଡ଼ନ୍ଠା ଚକି
ବ୍ଵଲ୍ ବ୍ଦୁଲ୍ ଗ୍ଵସ୍ତା କଡ଼ଟର୍ ଆଲୁଅ ଜଲାଇବା ଗଚ ଗଚାଦୀବର୍
ବିକଚିଭକ ଚିଲ୍ଲକଙ୍କର ଗ୍ଭକିଗ୍ଵା ଥଲ୍ । ବକବେ କଟିବ ବସମାଚନ ଆକାଣବ୍ତର୍
ବୁଲନ୍ଭ। କଳିଷ ବଦରିଲେ ମଧ୍ୟ ବାଭର କର୍ରଳସ୍ତଲେ । କନ୍ତୁ ଆମର୍ ଏକ
ପୁରୁଷ ଆମ୍ଫୁଷକାଲ ଭରରରେ ରଲବିକ ବଢ଼ି ଛନ୍ତ ଭନ୍ନ ଗ୍ବରଟର୍ । ପୁକ୍ତ ଚବଲେ
ଆକାଵରୁ ଆନ୍ନମଣ ସ୍ରଦ୍ନବାର୍ ଠିକ୍ ପ୍ରବଂରୁ ଆମକ୍କୁ ଚେଚାଇବଦବା
ପାରି “ସାଇବର୍ନ୍'ର ଶଦ୍ଦର୍ ଆଟମ ଅଭଂସ୍ତ । ସେ ବଳୌୀଣସି ମୂଢ ରେ
ପରନରୁ ବପସୁଥ୍ବବା ବବୋମଭାବର୍ ଘରର ର୍ଛୁଚ କ୍ବର୍ଗଂ ପଡ଼ପାବର୍- - ଏପର୍ ଅମ-
ଙ୍ଗଳୁଆ ଉସ୍ଟ୍ ଆମ ପକ୍ଷରେ ସହଜ । ଆଗରୁ ଏପର୍ ଚକବିବ ବହ୍ଲାଇ ଜଥ୍ରଲ୍ ¬
ଆନ୍ଞ ଆକାଣ ଆମ ପାର୍ଵଟର୍ ବପଦରେ ପୂଜ । ଦଦନବେଲେ ବ ପାଣିରେ
ସ୍ତ୍ରରୁଥ୍ରବା “ଓଡ଼୍ଯାଣ୍ଡେଲଅଁଳ୍/ ଫ୍ଳର୍ ବହନ ଜ୍୍ପଟେ ଝରଗ୍ବର୍ ବଝଲ କମ୍ବା
ଝଗ୍ଵଚଟଲେ ଚକ୍ ଚକ୍ କରୁଥ୍ରବା ବ୍ରଡ଼ି ଆଣୀ ଜାଲଟର୍ ମାର୍କଡ଼ସ୍ବାର୍ ଚଢ଼ି ବା-¬
ଏପରି ସକ ଦୃଶ୍ୟ ଢ୍ରେଜନାନସ୍ତ୍ ପ୍ରଣ୍ମ ସୁଗ୍୍ଏ ମଫସଲ ଲ୍ବେକଙ୍କର
ମଳଚର ୧ସତ୍ତମାନେ ଅଁକାଶରୁ ଝସୁଥ୍ବ ବା କନ୍ଧିଷମାନଙ୍କର ପ୍ରକ୍ତ ଓ ଦୂର୍ଞ୍କ
ମାଗିବାଟର୍ ଅଭ୍ଂସ୍ତ ନ୍ୁହନ୍ତ । ଧୁ
ଆକାଣ ନାର୍ଗରେ ଛଡ଼ା ସାତ୍ତଥ୍ବବା ହ୍ଲାବେଲୀ ପଣ୍ଠ ମାରଣାପ୍ସଵ ସମ୍ଭବ ଛରେ
ଆଚ୍ମୀ ଏବବ ଅସ୍ରନ୍ତ ଅଚଲ୍ଚନା ଓ ଚଲ୍ଖା ଚଲଖି କରୁ, ଏପରି କ ସ୍ପପ୍ପରେ
ସେ ଶୁଡ଼ାଳ ନ୍ଦଖୁ ମଧ୍ୟ । ଚଚହ୍ପୁ ଏପର ଚମ୍ତା ଓ କଲ୍ୟନାରୁ ପ୍ରାସ୍ତ୍ ବପସ୍ବଇ
ସ୍ତ୍ୂବନା ମଧ୍ୟ ଜଚନ୍ତ ଯେ ପ୍ରଥମରରେ ପୃଥ୍ବୀ ବାହ୍ଲାରୁ ଚଳୀଣସି ଜାଗାରୁ
୧୫୪ ଧି
ଟଦାଧଡୁ ଏ ଏପର ଡ଼ାବବଳ୍ଳୀ ବା ଚାହ୍ନା ଉଲ କଳଛଷ ଆମ୍ମ ଗ୍ରହ୍ମଲୁ ଆସିଥ୍ଵଲ୍ ।
ଏ କଥା ୟାନିକାକୁ ଚମୋର୍ ଲଢ଼ା ଳାହି ଯେ, ଯସୌବନକାଳବର ମୁଁ ଅଚନକ
ଥର୍ ଆଣୀ କଣ ଚ୍୍ଦ୍ଧି ବସିଥ୍ଵଲ୍୍ ଏପର ଏକ ଘଃଣା ଦଦସି ବା ଅପେକ୍ଷାଚର ।
ଅଛ୍ଧାର୍ ମହ୍ବାକାଣର୍ ୧ସ୍ପବକା ପ୍ରାଣର ଅସ୍ତ ଣ୍ଣ ବଷ୍ସ୍ତଚର୍ ଆମର ବଶ୍ହ୍ାସ ସ୍ତରର
ଗର୍ଗ୍ଵ୍ର୍ । ବଢଣ୍ପ୍ ଆଚମେ ସ୍ତ୍ରରୂ ୧୭, ଯନ୍ଦ୍ର ଚସପଠାଟର୍ ପ୍ରାଣୀମାଳେ ଆମ୍ଭଠାରୁ
ଜ୍ଵମ୍ମଭ ବହ୍ଘାଇଥାନ୍ତ ଟ୭ବେ ଚବା ଧଡ ଏ ଆମର ଆମ୍ପୁକାଲ ଭଇବିର୍ ମଦ୍ବାକାଣ
ବିଡ୍ ସସମାଚିନ ବସ ବକୀଣସି ମୁହ୍ଲ ଶ୍ଵିରେ ଆମ୍ଭ ପାଖବର୍ ଆହି ପଢୁମ୍ଚିପୀରନ୍ତ ।
ଏପରି ଚଲନା ପଟର୍ ପରର ସୁଣି କେକ ଚଲ୍ବକର୍ ମନେ ପଡେ ବସ, ସମସ୍ତ
ଚ ଅଶେଷ ।! ଢା? ଚଢହ୍ଟଲ୍ ଚସପର ଚ୍ରହ୍ାନ୍ତ ରବାସ୍ବୀଙ୍କ ବ।ର୍ରା ଆଗରୁ ଆସି
ସାରର ନାହ ୭ଚ। ପ୍ରାଚୀନ ୟୁୂଗର ଜଙ୍ଗଲ୍ ସୁଡ଼ାକ ୧ସବଲବଦବଟଲେ ଓପାଡ଼
ହୋଇ ମାନ୍ବତଲେ ଗ୍ବପା ପଡ୍ଜ ଚକାଲିଲ୍ଵ ବଢ଼ାଇ ସାଜ୍ରଥବିଲା, ଚସଚତଟବବଳେ
ଗ୍ରହ୍ନାନ୍ତ ର୍ ବାଶିର୍ ସେଷଣ ସନ୍ତଵହ୍ପ ଏ ଆସି ସେଲ ଧଆଁ ଉ୍ଠୁଥ୍ବବା କାଠମାଳ
ଗଦ୍ଦା ଭଚଟର୍ ଚପାଭ ହ୍ଲୋଇସାଇଥ୍ରବ । ଅଥଦା ଚସପରି ଚକ୍ ଚକଳଆ
କ୍ଷେପଣାମ୍ସ୍ ଉପର୍ ପ୍ରାରେତହ୍ନା ସକ ଯୁଗର୍ ସଗ୍ବସୃପନାଚନ ଚର୍ଚ଼ଂ ବେଳୁ ଥଲେ
ପର୍ବ, କମ୍ପା ସେ ସବୁ ନଷୁ ।ଣ ସୃଷ୍ଟ ସନ୍ତ୍ରପାଭ ତଃଣଦ୍ଦବର ୟୁଗ ୟୁଗ ଧଗ
ଗଭ କରୁଥିଲେ ।
ଯୁବକ ବୟ୍ୁସଚର ପଣ୍ତିଂମ ବ୍ୟାଡ୍ ଲାଣ୍ଡସ୍ ଅଞ୍ଚଲଚର୍ କଙ୍କାଳ ଚଝାକ୍
ଝଖାଜ୍ ମୁଂ ବହୁଅର୍ ସ୍ପବଥ୍ବଲ୍ ଚସଥ ହ୍ବବିଵନୋଥେର୍ସ୍” ନାମ୍ଭକ ପାଚରେଭ-
୍ଧାସିକ ଜନ୍ତୁର୍ ଉସ୍ସ୍ଙ୍କର୍ ପାହୁଣ୍ଣଡଃଃଲେ ଦଚନ ସରୁଳ ଧ୍ରବା ବର୍ §ିଆର'
ଯୂଗର୍ କାଦୁଅ ଭଉରେ୍ ବହ ଦଦ୍ଘରାଇ ଜଙ୍କ ଧରୁଥ୍ରିବା ଚସପର ସନ୍ତ୍ଃ ଏ
ମିଳ ପାରେ । ମହ୍ରାଚାଲର୍ ନିମ୍ତଳା ୟ୍ତଗମାଳଙ୍କର୍ ପ୍ରବାହ୍ନ ଭଚରର୍
ଚେଭଉ ବକଚଚ ସୂର୍ପାପର୍ ଅର୍ଚ୍ନ ପିଣ୍ତ ଲଭ ଆସିଲ୍ଟଚବଚଲେ ଅଥବା
ଅବନକ ଝସ୍ମୀର୍ ମଣ୍ଡଲର୍ ରମ୍ଭପ ସମସ୍ହ୍ରେ ଏପର୍ ଗ୍ରୁଡ୍ନାନ୍ତ ର୍ ସାଚାସ୍କାର
ସମ୍ଭବ ଧ୍ପଲ୍ କ ନାହି ସେତ । ସଦ୍ ସମ୍ଭବ ଥ୍ବଲ୍ଵ ଭେବବ ଭାହ୍ନା ଛଣ୍ତସ୍କ ସଫଳ
ଦହାଇଥାନ୍ତ। । କଲର ୧ସପର ଚଳାଣସି ଚକ ଚକିଆ ଚକ୍ଷିପଣାସ୍ତ୍ ଏଚ୍ଦ ବ
ଆବିଷ୍ଟ୍ © ଦ୍ବୋାଇନାହି ଏବଂ ଏବବ ବସ୍ତାଚ଼ ବସ୍ଟସବର ଥଣ୍ଡା ମୁଣ୍ଡରେ ବହୁଛଦନ
ବ\ ? #
ବଦ୍ନମ୍ବ ମଁ ବସ ନଳିଷ ବଗାଳବା ଗ୍ରଡ଼ ଦଦଇଚ୍ଛ । ଆଡ଼ର ମଧ୍ୟ ବଶ୍ ଜଗରର୍
ବସ୍ତାର୍ ସମ୍ବଛଟର ଏବର୍ ମଉଦାଦ ବହ୍ୟରୁ ଆମ୍ଭ ସୁରୁଣା ଧାରଣା
ସେ ସମ୍ମସ୍ତ୍ ଅସର୍ନ୍ତଚଚାହ୍ପା ଆଳ ଅଚଲ । ଅୟୁତ ବର୍ଷ ଆଗରେ ଏକ
ବେପ୍ବକ ମୂହ୍ର ।ଶିବର୍ ଏଇ ସମଗ୍ର ବଶ୍ଵ ସୃଷ୍ଣ ହ୍ୋଇଥଲ୍ଵ ବବାଲ୍ ଆଜ
ଧଗ୍ଵଯାଏ। ସ୍ତ ତାଢ୍ରାଦି ହୁଏ, ଚେବେ ବହ୍ୁବଂୟାମର୍ ନହ୍ନାଶ୍କାବର ଥ୍ବବା
ଜ୍ୟୋଭିଣ୍ଠ ମାନଙ୍କ ବସପବେ ସ୍ରାଣର୍ ଜନ୍ମ ବ୍ହ୍ମମ୍ନ ଉଳ ସଥେଣ୍ଟ ସମସ୍ତ ମିଳ
ନଥ ବ । ଏପରି ବଗ୍ଗୁର ଫାଲଚ଼ର୍ ଏବିବ ଏହା ସ୍୍ବ୍ରବା ସମ୍ଭବ ବସ ମହ୍ଘନା କାଶର୍
ବଳୀଣସିଠାବର୍ ଆମଠାରୁ ଭ୍ଚ୍ଚକୋ ଝର୍ ମଳର୍ ଅଙ୍ତଢ଼ ନାହି ।
ସଦ୍ତ ବା ଏପର୍ ମନର୍ ଅର୍ଟ୍ତ ଢ଼ ଥାନ୍ତ। ଦବ ବ ଇାହ୍ରା ୧ସ ରସ୍ରୁ୍
ବଗୋଝିଏ ମଣିଷର ବଦଦ୍ଧ ଭଭରର୍ ରହ୍ଵ ପାରିଳଥାନ୍ତାଇ ଏହ୍ବା ପ୍ରମାଣ କରିବା
ସକାଣେ ବହ କାର୍ଣ ଦେଖାଇ ଦଅସାଇପାବର୍ । କରନ୍ତୁ ମଣିଷର୍ ନ୍ଥ
ସଂସ୍କରଣ ସମ୍ପଦରେ କଲ୍ନା କରିବାରୁ ଆମ୍ଭ ମନ ଅଭ୍ୟନ୍ତ ଆଗ୍ରସ୍କ୍୍ । ଜଳଗ୍ରସ୍କ
ଗଲ, କାଦ୍ବାଣୀକାର୍ଙ୍କ ଜରିଅବର୍ ଏମିତ୍ତ ଟଗାଵନଏ ବାମଳର୍ ବୃଶ୍ଵିନ୍ତ୍ତ ଏପର
ଗୀଘ ଗଭିରେ ବ୍ୟାଗିଯାଏ ସେ ଚାହ୍ନା ବସ୍ତୃସ୍କ୍କର । ସ୍ରରେଃ ଜନଷ ପାଇଁ ଆମର୍
ଭ୍ତ୍ଵବାବବଗର ବ୍୍ପଖ୍ୟା କଣ୍ଚିବା ଅସମ୍ଭବ । ମତ୍ଘାକାଣର୍ ସୀମା ଭିଚରେ ଚାହ୍ରା
ଆବକ ନୁହେ । କମ୍ବା ପର୍ମବାଣ୍ସରେ ଥ୍ରବା ଅସରନ୍ତ ବୃଦ୍ଧମଧ୍ରର୍ ଚାହା
ତୃସ୍ତ ନୁହେ । ଆମ୍ଭର ଏସକ୍ୁ ପ୍ପକ୍ମଡ ସ୍ପପ୍ନ ଚଉଣ୍ଠ ଭୁଡ଼ନ୍ତା ଚଳ ଓ ବଢ ର୍ବ୍ୟୋମରୁ
ଆସିଥିବା ବହୁ ବଜ୍ଞପିଭଉ ବାମନର କଲ୍ନାଚରେ ରୁଷାକ୍ଡ ହୁଏ ।
ମୁଁ ସେଂଇବେଟିଲ ଏପରି ଏକ ବାମ୍ଭଳର ଖବର୍ ପାଇଥ୍ଵଲ୍ ବସଭେ-
ବେଚଲ ଜ୍ଵଡନ୍ନ। ଚଳିର କଥା ଶୁଣାସାଇ ନଥ୍ବମଲ୍ବ। ବ୍ଵସ ବାମନବର ମାଲିକ
ମଧ୍ୟ ବିମାଚଚେ କଢ୍ସ୍ ନଥିଲ ବସେ ବାମନ ସୃଷ୍ରସୀ ବାହାରୁ ଆସିଛୁ । ପର୍ଚ୍ତ ମ
ଅମ୍ପଳରେ କର୍ବାଲ-ସହାନ୍ଳର୍ ଢନ୍ବରେ ଧଲ୍ବଦେଲେ, ଆଜଠାରୁ ପ୍ରାସ୍ତ୍ ପଚିଶ
ବର୍ଷ ଆଗର୍ତର ମ୍ପ ଡାଢ଼ାକୁ ଭେବିଣ୍ଵଲ । ଟଗାଝିଏ ଦାକ୍ସ ଭଚବର୍ ଚସଇ
ଦୀମ୍ଭଡକ୍ୁ ଏକ ବଡ଼ ଗ୍ଟ ଷୀ ଆମ୍ଭ ପାଟଲୁ ଆଣ୍ଠିଥ୍ବଲ୍ବ । ସେ କଢ୍ଧଲ୍ବ ମାରେ
ଲ୍ରୁଛ ଭୃମେ ବୋଧନୁଏ ଏଇ ନଂବହକତୁ ଜାଣିଥ୍ଵବ । କରୁ ଏହ୍ାପାଇଁ ରୁମକୁ ଦାମ
ଦେବାକୁ ପଞ୍ଜବ । ଏଇ ରମ୍ଥ୍ରଃ ମଣିଷ୍ଣଡ଼କ୍କୁ ବ୍ରକିଝଲ୍ ବହଭ ପଲସୀ ମିଲବ ।””
୧୫୬
ଆଚମ ପରୁରିଲୁ¬¬‹(ମଣିଷ.?”?
ସେ ଜବାବ ୧ଦଲ୍-¬ ‹'ଢ଼, ମଣିଷ; ସାହାକୁ ରୁମେ ବାଲଥିଲ୍ କୁହୁ |
କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଦେଖିଥିବା ବାମନସନ୍ତୁ ଅଟପକ୍ଷା ଏହା ସାନ । ଏହ୍ଲାକୁ ମ୍ଯମ୍ି ମଧ
କ୍ଦଦ୍ଧା ଯାଇପୀ୍ର, ଚମ୍ରୁଃ ମଲ୍ ମ୍ଯମୀ ଢଝୁଏ | ଚମୋାର୍ ଇ ମନେ ହୁଏ ଏହା ଆମର
ଉଲ ଜୀବ; କନୁ ଟଗ୍ରଃ । ମୂଁ ଏହାକୁ ୧ସଭିଠାରରେ 'ପାଇଥିଲ୍ ସେଠି ବକଦ୍
ଏହ୍ଲାକୁ ଥୋଇଯାଇଥ୍ବବ 1 ଦ୍ବଜାର କ କେଉେ ବର୍ଷ ଆଗର ଭାହ୍ନା ରୁମଲଲ୍ୁ
ଜଣାଧ୍ଵବ ।” ।
ମଣ୍ଡ ନ୍ଲୁଆାଲରି ଆଅଚମ ବାକସ ଭଇର୍କୁ୍ ଅନାଇଲୁ୍ ; ଢା ଛଲବର୍ ଘୋଡ଼ା
ବହ୍ମୋଇଥ୍ଁବା ଚଣିଷ କାଗଜା ଳଢ଼ାଗଲ୍ଵ । ଚଲ୍ବାକଖାର ଦ୍ବାଇ ଚାନ୍ସ
ଜପରକୁ ଜ୍ବଠିଆସିଲ୍ । ସେଦନ୍ତୁ ମୁ. ୭ଳଚଇେ କଅଣ ଅଖାଉ୍ଆଁ ଛନିଷ ୧ଦେଣିଛୁ,
ବିକଳେ ଚିଳାଞ୍ଜ ଜାଲ୍ ଜଳଷ ମଧ୍ୟ ମୋର ନଜର୍ରରେ ପଡ଼ିଛୁ । କିନ୍ତୁ, ସେଦଦନ
ଚସଲ ଛୋବ ମଣିଷଛରୁ ଦେଖି ମୋ ମଳରେ ଚସତି ଗର୍ବ ଞ୍ପଳା ଖେଳ ସାଇଥ୍ବଲଵ
ରାହା ଲ୍ଲ ଚହେବ ନାହି ) ଠିଆହେଟଲ୍ ଢାହା ମାନ ଦୁଇ ଫ୍ଃ ଜା ବହିବ |!
ବକଟବ ଚହଟଲ ଦସଥରରୁ ବବି ଲମ୍ବା ନ୍ମୁହେ । ସ୍ଥତ ଜ୍ଵପବର ହାଇ
ଦୁଇର ସ୍ତ୍ରର୍ଟ” ସାମନାଲୁ ନଭିପଞ୍ଜବା ଭଙ୍ଗୀଟ୍ର୍ ଏହାକୁ ମ୍ୟମୀ କଗ୍ଯାଇଥ୍ଵଲ୍ ।
ଢାର ଆସି ଦୁଇ ମୃଦ୍ଦ ହ୍ବୋଇଥ୍ବଲ୍ । ଭାର୍ ମୁହଁ କାହିକ ଚକଜାଣଣେ ମାତର
ଅମ୍ଧଣ୍ଟ ପ୍ଵବଟର ଅନ୍ଟୁକର୍ ମନେହେଲ୍ । ଚୋର ନ୍ତ ଚ ଧାଭ୍ଣା ଚହ୍ଵଲା ନ୍ଦ
ମୁ ମ୍ପ୍ପ୍ ଦେସୁଛଛ ।
ମୁଁ ଭାହ୍ନାକ୍ତୁ ଚୂଣିଲ୍ । ସେଚଡଦେବଲ ବ ଭାହ୍ରା ଝଦହରେ
ଅଜବ ରାଜା ମାଂସ ଧ୍ରଲ୍ଵ ପର ମନେ ଚହଲ୍ଵ । ଏହା ୧ଗାଃାଏ ଶୁବଣିଲ୍ବ ମ୍ଯମୀ
ନଞ୍ପଲ୍ଵ । ବରଂ ଗୂଦ୍ନାବାସୀ ଏକ ମ୍ବାତ୍ଦ୍ଵବକ ମ୍ୟମୀ ପର ଏହ୍ନା ବୌଧ ଚହବ ।
ଏହ୍ଲାର୍ ଲ୍ରଞ୍ଜ ନଥ୍ବଲ୍ଵନ । ଦେଖିଲ୍କ୍ଷଣି 'ମୁଁ ଚାହାଲୁ ଚାଲ © ଆଳଯାଏ ଚସଇ
ସ୍ଥ୍ରେଃ ମ୍ମଣିଷଝ ଝମୀର ମଗଳ ଭଇରର୍ ପସିଛୁ । ଗତକାଲ୍ ରାକୁ ଦଦସି ଧ୍ବଲ୍
ଭଲ୍ତ ହ୍ସଷ୍ଟତ ସ୍ବବରରେ ମୁଁ ଏଚବବ ବଦଟଖ ଚାର୍ ମୁହିଁର୍ କ୍ଷୀଣ ସଭ ହସର
ରରେଖା । ଆଣ୍ଠୁ, ଜ୍ଷରରେ ର୍ଖା ବହାଇଥିବା ଢାର୍ ଚଗ୍ରହ ଚମ୍ରୁଃ କଲା ହାଉ
ବସାଞ୍ଜ ଏ ।
୧୫୭
‹‹ ଦୁଇ ଶଢୁ ଡଲ୍ଵର୍ ଦେବଲ୍ ଏହ୍ନା ରୁମ ବଳେଇପାର' ' ଲ୍ଵେକ୍ଣ
କହୁଲ୍ । ଆମେ ଦୁହେଁ ପର୍ସ୍ଥର୍ଲୁ ଅନାଇଲୁଲ, ମୁଣ୍ତ ହ଼୍ଲ୍ବଇଲଲ୍ ଓ ହ୍ବଭାଣ
ଭାବରେ ଦୀର୍ସ ନଶ୍ବାସ ଗ୍ରଞ୍ଜଲ୍ । ମୁଁ କଦ୍ଦ୍ଧଲ୍ “ଆଚମେ ଇ ବଳାରକୁ ଜନଷ
କଣିବାଲୁ ଆସିନାହ୍ପୁ ଆମମେ ଦହ୍ବାଡ଼ ସଂଗ୍ରହ୍ମ କରୁଛୁ, ହାଡ଼ଗୂଡ଼ାକ ସାଙ୍ଗରେ
ରହଚ୍ଛୁ ।
ଲ୍ବେକଝ଼ ଆମ୍ଭ ଆଡ଼କ୍ତୁ ସିଧାମସ୍ବଳଖ ଅନାଇଲ୍, ବାକ୍ସଃ ବନ୍ଦ କଲ୍ବ ଓ
କହ୍ମଲ୍ଵ “ଠିକ୍ ଅଛୁ, ପାହାଡ଼ ଚାଲ୍ ଢଲେ ଚଗାଖ ଏ ସର୍କସ ଗ୍ଟଲ୍ଛ୍ଛ । ମ୍ପ
ବସଠାକୁୁ ସିବ ଏଇ ଗସ୍ର୍ରୁଃ ମଣିଷଡ଼଼ ବକବିଲ୍ ଵଙ୍କା ମିଲ ବ, ବହୁଇ ଵଙ୍କା ।”
ମୋର୍ ମନେ ହୁଏ ୧ସ ଜାବ୍ରହଧରୁ ନ କିଣିବା ଅମ୍ମ ପକ୍ଷରେ ଉଲ
ହୋଇଥ୍ବଲ୍ । ଥରେ ହେଲେ ସସଇ ଗସ୍ରୁଃ ମଣିଷକୁ ଚୋବେଇ ଉଲ୍ ଲ୍ବର
ନଥ୍ବଲ୍ । ବସ ଓ ଚାର୍ ମାଲ୍କ ସେଭି ସର୍କମ୍ରୁ ଯ ଉଞ୍ଲ୍ର, ଚାହ୍ରାର ବର୍ଷନ ମଧ
ନୋର୍ ପସନ୍ଦ ହ୍ବୋଇ ନଥ୍ବଲ୍ । ମୂ ସ୍ତ୍ରୁଥାଏ ସେ, ଚକବେହେବିଲ୍ ବଦନେ
ମଭିବା ପ୍ବରୁ ମୁ" ଝଳୌଣସ୍ପି ଗାଁମୁଣ୍ଡ ଗ୍ଵସ୍ତା ମଦ୍୍ବର୍ ର୍ଙ୍କ ହ୍ବୋଇଥ୍ଵବା ସର୍କସ
ଇମ୍. ଭରେ. ଲାକ୍ତୁ ଆଜ୍ିଥରେ ବଦଗିବାରୁ ପାଲବ୍ର । ଚକ ବର୍ଷ ଇଲେ
ଗ୍ରୋଵାଏ ଝବର୍ ଚମ୍ବା କାନକ୍କୁ ଆସିଥ୍ବଲ୍ । ମଚନେ ବଢ୍ବମ୍ବ ଢାହ୍ନା ୧ସଇ ଚୁଣ୍ରକ
ମଣିଷଡ଼ ବଷସ୍କ୍୍ଟର୍ । କମ ଖବରରୁ ଜଣା ପଡ଼ଥୁଥାଏ ସହଚଚ ଚସପର ଚାହା
ଚାର ଛଦ୍ରବବଣ ବଷସ୍କ୍ର୍େ । ବସ ଖବର୍ ପ୍ରାସ୍ଟ୍ ଟଗାଝ଼ ଏ ଅବଣ୍ବାସ କାହାଣୀ,
ଏବେ କଏ ପଗ୍ “ ପ୍ଯାଲ୍ଓବଜୋଇକ୍' ପ୍ତାଣୀଵ ଏ ବଦଖିଛୁ-- ଏହ୍ବାହି ବସ ଗପର୍
ବଷ୍ସ୍କ୍ବମ୍ଥ ! ଅଥଚ ଗ୍ରାରେଭଦ୍ବାସ୍କଳ ୟୁଗବର୍ ସ୍ତୁଥ୍ଵବ୍ଧୀ ବସବଇଦବଲେ ସଡ
ଘଡ଼ ସୂରରେ ଶଦ୍ଦ କରୁଥିବା ନଭସ୍ଵଚର୍ ଜାବରେ ଉରିଥଲ୍, ଚସଚେଚବ ଳେ
ସମର୍ ପ୍ରାଣୀ କଅଁ ଲ ଗଛ ପନ୍ନ ଭୂଚଟର୍ ଶିକାର କରୁଥ୍ବଲେ । ମୁଁ ସେ ଗପକୁ
ବଶ୍ୟସ କଣ୍ଚନ୍ଥିଲ୍ । ଚସଚେଚବଲକୁ ମୁଁ ଜାଣିପାରଥାଏ ଚସଇ ର୍ଥ
ମଣ୍ଜିଷଡ଼଼ ସ୍ରକ୍ୃ୍ରେ କଅଣ । ଅସଲ୍ରରେ ଏଡ୍ରା ଅଥିଲ୍ବ ଏକ ମୃଭଜାଇ ଶିଶୂର୍
ମ୍ୟମୀ । ଏହ୍ବାର୍ ମର୍ତ୍ତ ଣ୍ଢ ଥ୍ଵଲ୍ ଅପରଣର ।
ତଡ଼ନ୍ତ୍ା ଚଳ ବିଷସ୍ଟଳ ବ୍ଦ୍ଧମାନଙ୍କରେ ଚସ ସୁଣି ଭାଲୁ ହଦଗିବ,
ଚାଢ୍ବା ମୁଁ ଆନ୍ ଆଣା କବ୍ ନା । ସେଇ ସ୍ର ମଣିଷ” ସଂଖ୍ୟାରେ ବୁରୀ
୧୫୮
ପାଇ ଏଚଇ ବିବଶି ହେବ ଓ ସମଗ୍ରଙ୍କର ଏଚେ ଜଣାଶୁଣା ବହ୍ନାଇପଜିବ ବସ
ଝବରକାଗଜର୍ ସଂବାଦ ସଗ୍ରାହ୍ବକମ୍ମାବନ ଚାଙ୍କ ବିଷସ୍ତନରର ଚଲଣଖିଦବ୮-
ଏହ୍ରା ମଧ୍ଯ ଆଣା କର ହ୍ରେବ ନାହି । ମୁଁ ଏହ୍ନା ମଧ୍ଯ ଚକବବ ସ୍ତବ ନଥ୍ଲ ୧ସୋ
ବମାର୍ ଜବନକାଲ ଭଉଟର ମୁଁ ଦନେ ଶୁଣିବ ସେଇ ସ୍ରରେଃ ମଣିଷକୂର
ଜନ୍ମ ହୋଇଛ ସ୍ପଥ୍ଧ୍ଧ ଭନ୍ନ ଅନ୍ୟ ବକୌଣସି ଗ୍ରଡ୍ମରରେ । ଅବଣ୍ଯ ଭଲରୁପେ
ଜାଣି କୁବଁ ମୋ ପକେ ଏପରି ଆଣା କବିବା ଭଚଡ ଥଲ୍ । ଏହ୍ ସଭ ୧ସ,{
ସେଇ ଜଁବର୍ ଅର୍ତଂକୃ ପଛରେ ଗୋଖଏ କାହ୍ବାଣୀ ଅଛୁ । କିନ୍ତୁ ସେ କାଦ୍ବାଣୀ
ଏଇ ସୂଥବ୍ବାର, ସ୍ୃଥ୍ବବା ବାହ୍ବାରର ନୁହେଁ । ଖୁବ୍ ଅସମ୍ଭବ ମନେ ବହଲେହୈ
ମହାନ୍ ବନ୍ଞନା ଗ୍ଲର୍ଲ୍ସ ଡାରଜ୍ଜଲନଙ୍କ ଵା ସେ କାହ୍ରାଣୀ ସରେ ଜଡ଼ ।
ଅବଶ୍ୟ ଡାହ୍ନା ପ୍ରଭ୍କ୍ଷତ୍ବଵବରରେ ନ୍୍ହେଁ, ଗ୍ବରି କୁଲ୍ ବାଵରେ ଓ ଅଉ. ଜବ୍ଲ
ଦ୍ବବଚର ଜଖିଇ ।
ମଝିଷ ଏବଚ ଜନସାଏ ମଣିଷ ବଢ୍ବାଇ ରଛଛୁ ୧ସେ, ବସେ ଅବସମ୍ବାକ୍ଦର
ଚଥ୍ୟକ୍ତୁ ସବନ୍ଦହ଼ କଣ୍ଚିବାକୁ ଗ୍ଲହୈ ନାହ୍ି । ଆମ୍ଭର ସମଗ୍ର ଅଭ୍ଭଜ୍ଞତାନ୍ତୁ ଆମେ
ତ୍ତ୍ରରୁ ଚ୭ସ, ଆମ୍ମ ସଲ୍ମା ଳସନ୍ନ ଭମାବଳେ ଠିକ୍ ଆମ୍ଭ ପର୍ ଚହବେ ଓ ବଲେଇଛ଼ୁଆ
ବଲେଇ ବଢ଼ିବ ଏବଂ ବଲେଇ ସୁଣି ଚୂଆ ୧ଦବ । ଅଭ, ପକଭି ମନେ
ହେଟଲହେେଁ ଣୁଆଁ ଚପଷାକ କାଟିଲ ପ୍ରଜାପର ବହବ ଏବଂ ସ୍ତଜାପଭ ସୁଣି ଣୁଆଁ
ବୋକଲୁ ଜନ୍ମ ଚଦେବ । ଏହା ସକୁ ଏପରି ଚଗ୍ବଭ୍ୟପ୍ତ ଘଃଣା ସେ। ଆଚମ୍ମ
ଥରରେ ବଢ଼ବିଲ ସ୍ତ୍ରବବା ଦରକାର୍ ମବନ କରୁନା ସେ କାଢିକ ଏଦ୍ରା ଘନୁଛୁ ।
ଅଚଳେକ ସମସ୍ଟ୍ଟରେ ଆମ୍ଭେ କ୍ବରୁୁ ସେ ବଶ୍-ସ ସାର ଆକସି,କ ସୂସୋଗଟରେ
ଭଜ୍ଜି ଓ ଅର୍ଥଘୁୂଳ | ଚଥାପି ଉ୍ପଚର କୁଦାସାଇଥ୍ଵବା ଘଣା ସକବ୍ତୁର
ପକଭଟର ପୁନିରଦ ଷ୍ଟ ଫାଲଂ ହେବାର ଦଦଖି ଆବମ ଥରେ ଚଢ଼ିଲେ ବସି,ଇ
ଚ଼ୋଇ ବଗ୍ଟ୍ରୁ ନା-ସେଥ୍ରୁ ଲର୍କଂଚ ମିଳୁ ନାହି କ ୧ସ ସଂସାରର୍ ସ୍
କିଚ୍ଛଦର ଏକ ଅଭ, ଉ ଣୃଟିଲା ଅଛୁ
ଗ୍ରୀକ୍ମାନଙ୍କ ସମ୍୍ଟରୁ ଅଲ୍ 6କେଟିଇକ ବଜ୍ଞ ଚଲ୍ପଳ ଏଥ୍ବରରେ ବସ୍ଵସ୍ତର
କାରଣ ଖୋଜ ପାଇଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଝସ୍ମାନେ ଚହାଭ ସଂ୍ଯାଲ୍ । ଅଧ୍ବକାଂଶ
ଲ୍ରେକ ଏଦ୍ବାକ୍କୁ ଚାଚ୍ଛଲା କଟିଛନ୍ତି । ଅଳ୍ଯମ୍ଭନ ସ୍ସ ସ୍ବାବରର୍ କହ୍ରନ୍ଥନ୍ତ ସେ ଏହ୍ବାର୍
୫୯
କାରଣ ବଦଦବ୍ବାନନୀଲା; ମାଁଣ୍ଛୁ ଅନମାନଙ୍କ ପରି ଅବଳକ ବଲ୍ବକ ବହୁକାଲ ଧର
ଏ ପ୍ରସଙ୍ଗରେ ସ୍ରଚର୍ୟେକ ଜାଁବଣ୍ରେଣୀ ଭଉଚର୍ ବବିଶଷ୍ ସୃକ୍ଟୁ'ର୍ କଥା ସ୍ତ୍ରବ
ସନ୍ଧୁଞ୍ଟ ଗନ୍ଧୁନ୍ଥନ୍ତ । ଚଥାପି ଜ୍ଞମ୍ମମା3ଟଳ ସଦାବିବଟରଲ ଏ ବପପ୍କରେ ବସ୍ପସ୍କ
ପ୍ରକାଣି କରଆଦିଛନ୍ତ ।
ଜ୍ମବଲ୍ତ ପ୍ରାଣୀଳଗଭର ବଣ୍ରଣୀ ବଭ୍ଞଗ ଓ ବନ୍ୟାସ କରିବାରେ ଚାଙ୍କର
ଟେଷ୍ଡା ସ୍ରାସ୍ସ୍ ଅହାରରେ ଅଣ୍ଡାଲମଲ୍ବ ପର ସ୍ବଲ୍ବ । କରର ସେପଶ୍ଵି ଚେଣ୍ଟରାରରେ
ମଧ୍ଯ ସସେମାବଳ ଚଦସିବଲ୍ ୧ସ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜୀଜିଥିବା ପ୍ରାଣୀ ବଦବାଣକ୍ତି ବା
ଆଧ୍ବଭୌଭକ ହ୍ରସ୍ତବକ୍ଷିପ ଇସାଗୁ'” ଅଲ୍ଗା ଅଲଗା ସୃକ୍ଡ୍ଣ ଚଦ୍ଘାଇଛ ନ୍ତୁ । ଏ କଥା
ଧରିବନଚଲ୍ ବ ଅନେକ ପ୍ରକାର ଳୀବର୍ ଗଠନଟର ମୁୂଲରଳ ସ୍ରାଦ୍ଧ।
ଦେଖା ସାଏ । ସ୍ପୁଥକ୍ ସ୍ତୃଥକ୍ ସଂ ସମ୍ବଛ୍ଧବର୍ ଲକଙ୍କର୍ ଅନ୍ନୁମାନ ଧ୍ତଶ୍ବଳାଳର୍
ଏହ୍ଲା ଏକ ଜ୍୍ମ୍ଵେଖସୋଗ୍ୟ ଢ୍ପାଦାନ । ନ ବଟି ବଗ୍ଗୁ୍ର୍ କହ୍ଧଦବହ୍ନବ ଚସକ
ବଭ୍ଭନ୍ନ ଜୀବବର୍ଗ ଭଭରେ ସାଦ୍ୃଶ୍ୟ ନ୍ତୁହ୍ବେ ବରଂ ଅଧ୍ବକ ନ୍ଚନନ୍ସ ସୂତା
ଚଢ଼ ଜ୍ଵଠିବା । ସମ୍ଭବ ଥ୍ବଲ୍ବ। ପ୍ରକ୍ଛଢରେ ମଣିଷ କବଳେ ନଜକୁ ଏହୁପର ଏକ
ବବଶଷ ସ୍କୃଷ୍ଟ୍ଣ ର୍ ଅଙ୍ଗ ବବାଲ୍ ମବନ କଣ୍ଚିଣ୍ଵଲ୍ଵ । ଏହ୍ନା ସଭ୍ୟ , ଦଢ଼ୋଇଥିବଲ,
ବସେପର ଅସସଚତ , ଟାମଗିଆଲ୍ବରପୂଥ ସଡ ର୍ ପ୍ପସ୍ତ୍ଵବକ ଫଳ ବହାଇଥାଖେ”¬
ମସ୍ସ୍ୟକନ୍ୟା, ' ରାଫଳ ୬ (ଅଧାସିଂଢ଼ ଓ ଅଧାଳଞ୍ାଣ), ' ଚଚେଣ୍ଡାର,' ( ଅଧାମଣିଷ୍
ଓ ଅଧାଚଘୋଡ଼ା ) ଜାତ୍ରସ୍ତ ଜରୁ, ପ୍ରାଚୀନ ଜ୍ପାଖ୍ୟାଳମାନଙ୍କରର୍ ବର୍ଷି ର
ଅଭ, ପଶୁପକ୍ଷୀମାଚଳନ ଏବ ଗପ କାହ୍ବଣୀର୍ ବସଇ ସବୁ ମଣିଷ, ସେତ୍ତ-
ମାନଙ୍କର୍ କ'ନ କୁଥାଡ଼େ ଏବଇ ବଡ଼ ଥଲ୍ ଚମ, ଚାର୍ଦର୍ ମାଲ୍କମାବଳ ଚାହା
ଭିତରେ ଚଣାଇପାରୁଥିଲେ ।
କନ୍ତୁ ଏସକ୍ରୁଠାରୁ ବଲ ଥ୍ବଲ୍ନ ସ୍ଵଭ୍ରବବ୍ଦ ବିକାଣର୍ ଳକ୍ସା ବା ଚାହା ।
ମେଥ୍ରଝର୍ ମଣିଷ ଓ କଲ୍ରଞ୍ଜସ୍ଥାଳ ବାଳରର ହ୍ବାଡ଼ରୁ -ହାଡ଼ର ସାଦୃଶ୍ୟ ସସ୍ବାସୂପ
ଝାଲ୍ ଚଗାଃାଏ ନ ସଗ୍ବାସୃପ ବର୍ଗର୍ ଅନ୍ଧଙ୍କ “କ୍ତ ବହ୍ନଲେ ପ୍ରାବଗଭ୍ରଦ୍ବା୍ସକ
' ଦଣ୍ଟୋସଜର୍ଵସ' ଠାରୁ ବଗଗ୍ଵ୍ର୍ ସାପ। ଏଥ୍ପରୁ ଜଣାପଡ଼େ ସୃ କିପର
ନକ୍ସା ଅନ୍ନ୍ର୍ମାସ୍ଵ । ସକ୍ଗୁ ପକ୍ାଙ୍କର୍ ପର୍ ଞ୍ଚଛୁ, ବଡଣା ଅଛୁ, ପଞ୍ଚା ମଧ୍ୟ ଅଛୁ ।
ଘସ୍ଚୀ ଓ ପଞ୍ଚୀ ଭରଇଟକ୍ ପ୍ରଭେଦ ଧ୍ଵବଳବରହ୍ନକ ସକ୍ତୁ ପଷ୍ଠୀ ଏକ ବର୍ଗର୍
୧୬୦
ଅନ୍ରଭ୍ଜ କ୍ତ । ରାଙ୍କର୍ ଆକ୍ତତ ବିଭନ୍ନ ଗ୍ରମ୍ପରେ ଗଢ଼ା ବହବଲ ହିଁ, ଭାବ୍ବଠାରେ
ଚରମ୍ନନ ' ପଣ୍ୀକ୍ସମଂର୍ ଅସ୍ସବ ଘହୁ ନାହି । ଗୋଡ ଏ ସାଧାରଣ ଚାହ୍କାରେ
ସେମାନେ ଭିଆର । ନମ୍ବାର ବିବରୁଲ୍ ଡ୍ରସ୍ଫାର୍ ବାସିନ୍ଦା ଗ୍ରୁଃ ମୂୁଷାଃ ଓ ଚମା
ଠାରେ ମଧ୍ଯ ସସଦ୍ଧପର ସ୍ତଳ୍ଯପାସ୍ଟ୍ରୀଙ୍କର ଲକ୍ଷଣ ସବକ୍ଧୁ ଅଛ୍ଥ । ଆଜର ଏଇ
ବଶୃଙ୍ଖଲ ସୃଥ୍ଵବାଟର୍ତ୍ର ଏପଣ୍ ସାମ୍ୟ ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରିବା କଠିନ । ର୍ଢ କାଗଜ
ଝଡିଟିର ଛଛି ବହାଇ ଡରୁଥିବା ସେଇ ମୂଞ୍ାହଲୁ ସଂସ୍ତଭ ଦବଳ ବଦଶି ଓ
ଢା ସହ୍ବଭ ଚମ୍ପାର ସାଦୃଣ୍ଯ ଲକ୍ଷ୍ୟ କଣ୍ଚି ମୁଁ ଏଚ ଅସଦ୍ନାସ୍ତ ଓ ଅଡୁଆ
ବୋଧ କଲ୍ ଚସ ଢା'ର୍ ପଲାଇବା ପ୍ରଭ ଆଖି ମୁଦ୍ଧ ବଦଲ ।
ଅବଣ୍ୟ ଚମ ପର୍ଫପାନ୍ତ ଏ ସକ୍ତୁ ଉଚନ୍ଚିଶଯୋଗ୍ୟ ଜାମ୍ଭା ୧କବଳ ଆମ୍ଭ
ଗ୍ଭ୍୍ଧପଃରେ ଥ୍ଵବା ନୀବଜଗକଟର ବେଖାଁସାଉଥଲ, ୧ସ ପର୍ଫାନ୍ତ ବକୀଣସି
ବେଷ ଆଉଙ୍କର୍ କାରଣ ନଥ୍ବଳ । ୯୮୯୬ ମସୀ ହାରେ ଲୁଭଏର୍ ଏକ
ଚମ୍କଗ୍ରଦ ଚଚଣ୍ଡ୍ରା। କରିଥିଲେ । କୀବକଗଭର ବଭନ୍ନ ବର୍ଗର ସଂଖ୍ୟା କମାଇ
ସେ ଗ୍ଭହିଥିଲେ ଗ୍ଭରଗୋଃ ସୂଥକ୍ ସୂଥକ୍ ମୂଳ ଚଣିଣୀ ଗଚ଼ ବାକୁ । ଚାର୍କର
ଏପର ଚିଚସ୍ଟା ପଟରେ ମଧ୍ୟ ବିକଳ୍ପ ବବିଣଷ୍ତ ଚନ୍ତରକ ବହୋଇ ନଥ୍ବଲେ । ଧର୍ମୀସ୍ତ
@ଗରୁ ଚ ବକୌଣସି ବରଣ୍ତର ବିହ୍ଦମାନ୍ଚ କାରଣ ନଧ୍ପଲ୍ । ଲୁଇ ଆଗାସ୍ଵିଜ୍
ନାମ୍ମକ ବଖ୍ୟାର ନସର୍ଗବେଷ୍ଵଙ୍କ ମଭରେ ଜଡ଼କଗଚର ନସ୍କ୍ମମୀ ନଙ୍କର୍
ବାଧଡାମୁଳକ ୫ ସ୍ବାରୁ ଏଇ ସ୍ ` ର ଳକ୍ମ୍ଭା ଗଚ୍ଚଜ୍ଠି ନାହି। ବର୍ଂ ଏଇ
ନକ୍ସା ଦ୍େନ୍ତଛ୍ରି ସବଣନ୍ତମାନ୍ ଜ୍ଞନସ୍ପରୂପର୍ଦର୍ ସ୍ବାଧୀନ ଧାରଣାର ରୁପରେଗନ୍ତ୍
ମ୍ପର୍ଣଚ୍ସାଗ୍ୟ, ବାହ୍ୟ ଆକାର୍ମାନଙ୍କଟର ପ୍ରକାଣିତ ବହ୍ନବା ପୂବରୁ ଏହ୍ଵା ଚାଙ୍କ
ଚନ୍ଥା ଭୂଚର୍ରେ ପୃଞ୍ଜ ପରଣର ଲ୍ଵଭ କରିଥ୍ଵଲ୍ ।
କରୁ. ବେଥିଦ୍ନ ବଭିବା | ପୂବରୁ, ବଦ୍ଚିମନାନ ଜଗଭରେ ପ୍ରଥମ୍ଭ କରି ଲଗ୍ରିର
ଦ୍ବୋଇଥ୍ବବା ଏଇ ଜାଞ୍ଞା ବା ବେଗ ନକ୍ସାଲୁ ପ୍ରାର୍ଣିବଜ୍ଞମମାନେ ଅଙ୍ଗରର୍
ଗହନ ଚଡି ଅହୁର ପଛକୁ ପ୍ରସାର କଣ୍ଚଥ୍ବଚିଲ । ଚସଚଭଚିବଲେ ସ୍ରାଚୀନ
ଜନ୍ତୁ ଜଗଉର ଆବଦ୍ଝ୍ାର୍ ର୍ବଲ୍ଥ୍ବଲ୍ଵ । ସେ କଗରଇରରେ ମଣିଷର୍ ଅଗ୍ତଢ୍ସ ମିଳୁ
ନଥ୍ବଲ୍୍ । ଅଭ୍ଭ ମନେ ବହବଲ ବ କିନ୍ଥୁହନ ଭଡଚର୍ ଜଣାପଡ଼ିଥ୍ବଲ ସେ
ଚସଇ ସକୁ ଲୁସ୍ତ ଜାବନାସ୍କ୍ରାରମାଚ୍ଚନ ବଶରିମାନ ଜଗଭ୍ତର ମୂଲ ଗଣ୍ରଣୀ-
୧୭୯
ମୀନଙ୍କର ଅନ୍ତକ୍ତଂକ୍ତ ୧ଢ଼ାଇପାରବବ, ଅର୍ଥାଲ୍ର ଲକ୍ଷଣ୍ଣ ଅନ୍ଲୁସାଟର ବସମାବ୍ବଳ
ସ୍ତନ୍ଯପାସ୍ତ୍ୀ ଉ୍ଉସ୍ଵଚର୍ ବା ସସ୍ସୀସୃପ ବର୍ଗର ଅନ୍ବର୍ମଭ୍ଭ । କୌଣସି କୀବର
ମଣିଷର ଆଣି ସିଜା ଚାଙ୍କ ଦେଖି ନାହ୍ରିୱ କମ୍ତୁ ଅଚନ୍ତର ବଣାଲ କାଲଗସ୍ରାଇ
ଅଭିନ୍ତମ କରି ଚସମାଚନ ଜଣାପଡ଼ନ୍ତ ଟସଇ ଛବ୍ଯ ପ୍ଵବଳାର, ବରଲଳ
ସାମ୍ନାର ନମଘରଣାମ ପରି |
ବସଇ ଆବଣ୍ଟାରର ର୍ବଂଗସ୍ତ ଇଥ୍ଯ ଥ୍ବଲ୍ନ ଚସ, ମକିଷ ଗ୍ରାଚୀନଚମ
ଅଫାଚଚର ନଥ୍ବଲ୍ବ, ଏହା ଚଷୋଉର କାରଣ ଘଵାଇଥ୍ବଲ୍, କାରଣ ଟସଭେବବେବଲ
ମର୍ବିଷ୍କୁ ବଣ୍ଟ ଜଗର ବକଳ , ବୋଲ୍ ଧର୍, ବଦ୍ଧଜଥଲ । ବଲସୁ ସମ୍ବୀସୃପ
ପୂଗର ଆବଣ୍ବଶ୍ଶା ଚରସ୍ସ୍ରେଣ୍ଟ୍ କଁବଙ୍କର ମଚୋଚବଦ୍ଦନା ଅମେ ଅନ୍ନଉବ
କରିପାରୁ ¬ ‹ଉଗଦା ନର୍ବର ସେବା ଓ ଜସ୍ଠଗାନ କରିବା ସକାବଣ ବଗାଡୁଏ
ବଢଦ୍ବଲଲେ ବବେକବାନ୍ ଜୀବ ନଥ୍ରବା ଅଗଗଭର ଝରସକ୍ଦ୍ର ଜଗଗ ଚକବଲ
ଦାନସ୍ବୀସ୍କ ଜନ୍ତୁଙ୍କ ବଣର ନସବାସ ପାଇ ଅସୀମ ଶକ୍ତି ଓ ଅମାପ ନ୍ଢଳର୍
ଅଧ୍ରକାସ୍ୀ ମଙ୍ଗଲମସ୍ଢ ସୂରୁଓ ଚସ ର୍ଷ ` କରିଥିବଲେ-¬ଏହା କିଏ ସାବପାଣରେ *”
ଏହ୍ଲା ଥଲ୍ ମଣ୍ିଷ୍ପର ଆହୁତ ଅହଂ ପ୍ଦ୍ଵଳର ଆତ୍ଥଳାଦ । କାରଣ ପ୍ରାନୀନ ଘଣ୍ବ
ଜ୍୍ପରେ ଚାର ସ୍ତଭୁନ୍ସର ଚତ୍ଭ୍ରମା ମ୍ଭ ଆବଶ୍ଚାର କରିନପାର ମେ ସଳ୍ଧ ହୁଏ ।
ଏହ୍ଥା ଅପେଷ୍ପା ଅଧ୍ଵକ ବଣାବ ମସ୍ତ କଥା ଟସ ମଣିଗ୍ରର ଆବର୍ଭାବ ସଳାବଣ
ଭିଲେମାନ୍ନ ଝାଠର ନକଣ ଏଇ ଜଗ ବହ୍ଛୁ ) ସ୍ରହ୍ତାର୍ଦ୍ଦୀ ଧରି ବ ନ୍ଲ୍ମାନ ଥଲ୍ ।
ଅଥଚ ଆମର ଧାରଣା ଚସ ମଶିଷର୍ ଉପବସ୍ତ୍ରଗ “ଯାଃ ଏ କଗଭର ସୃଷ୍ଟ
ହୋଇଛି । ମା ନ୍ନ ଏଚବ ମଣଞ୍ପର ମଗଳର ବନ୍ଦ କବାଃ ପବ୍ଥବରେ ସ୍ଥାନ ଓ
ଓ କାଲ ସମ୍ବ ଛୀସ୍ତ ମପଣ ସୁରୁଣ' ଧ୍ଵଆଁ ସଫା ବହାଇ ¦ ଆପୁଦୁ ।
କନ୍ଛ ଭୁଢାଣ୍ଣକ ଭବଷ୍ଯଦ୍ବାଣୀର୍ ଞ୍ଜ ୩ଣିଷ୍ଠ କାଚ଼ଂଥ୍ବଲ୍୍ ଚସଇ
ସମସ୍ତଟର ସେବଳବବବିଳ. ଭାର ମନଚଚର୍ କଠିଣ୍ଠ ସଙ୍ଘଃର ଗ୍ରୁସ୍ହା ଝେନୁଥ୍ଲା,
ମଣିଷ ନଥ୍ବବା ଦାନ ବୀଷ୍ତ ଜଗଚର ଅଶ୍ଉ ଉଵଷ୍ଯଇର ଗ୍ରସ୍ହା ଗବଭ୍ରର କଲା
ଅନ୍ଧାର ପଣି ବସ ମନରେ ଦଘାହୁଥିଲଵ । ପଗ୍ଛୁଣ ବର୍ଷ ଧଶ୍ଵି ସମସ୍ତର ବସ
ସ୍ତଭ୍ଜବଲ୍ଲୁ ସେଇ ଇଣ୍ଜ ଅଃକିବାକୁ ଗ୍ଭଦିଧ୍ଵଲ୍ବ ଓ ବସ ଡଞ୍ଜୁର୍ ବ୍ଯାଖ୍ଯାଇା-
ମାବନ ଏକ ବବଵଷ ଚଣଷ ବ୍ବରଣ୍ଡା କରିଥଲେ । କ୍ରୁଵଂର ୧ଝେଲ ଓ ଭ୍ରପମା
୧୭
ସାଦ୍ନାସ୍ୟରେ ଟସେମାନେ ଗ୍ବହ୍ବିଥବବଲେ ଅମ୍ବୀଯ ବବ୍ୟାମର୍ ଚମ୍ବପଚବ ମଣିଷର୍
ଜୀବଳ ନା ଵ୍ୟକ୍ସ୍ ପ୍ରସ୍ନାରିଭ କରିବା ପାଲି । ଜ୍ଵଡ଼ନ୍ତା ଚକରେ ଥ୍ରବା ବଛା
ମଣିଷର୍ କାହୁଣୀ ଆଜ ମଧ୍ଯ ତାହାର ପ୍ରଭଧ୍ଵନ ଆମ୍ଭ ମଟର ଜଗାଇଥାଏ ।
ସ୍ବବାଚବ ଗବଜଭ ବଜ୍ଞାନର୍ ସ୍ରୁସ୍ତ୍ରାଉଇଚଲେ ଏହ୍ନାଠାରୁ ବଲ୍ଲ ଜ୍ଵପାଗ୍ୟାନ ସୃଷ୍ଟ ର
ଦୁଃ ମାହ୍ପମ ଆଜ୍ଵ୍ କେଚିବ ବଢ୍ବା ଇଳ ଥ୍ରଲ୍ବ ।
ଚମ୍ାର୍ ବହ୍ଧୁ ଆଲମାରିର୍ ଥାକରେ “୦ ବଣ୍ଡ ମନ୍ଥ ଅଫ୍ @ ରକ୍ସଂ
ନାମ୍ଭକ ଦ୍ରନ୍ତରମିଲ୍ଲର୍ ବାର୍ ଚଗାଞ୍ପଏ ସ୍ତରୁଣା ବଦ୍ଧ ଅଛୁ । ସେଥ୍ବରେ ଏଇ
ଅନ୍ୁଚ୍ଛେଦଵ ଅଛୁ ଚୂ ସ୍ବାସୁଂ ୟ୍ୂଗର ଭୁମ୍ତରର ବହୁ ଉଦ୍ ରେ ଆମେ
ଠାଏ ଏପର ଚଗାଝିଏ ଜନଷ ଚଦଖି ଚହକ୍ତ ପଞ୍ଜଲୁ ଢାହ୍ରା ମଚନ ଦହ୍ନଲ୍ବ
ମଣିଷ ହ୍ବାଇର ଗ୍ରୁପ ଦବାଲ । ଆକାରରର ଏହ୍ନା ବଗ୍ଵଃ ଓ କୁଣ୍ଠଣୀ ଥଲ୍ବ । କ୍ନ୍ରୁ
ମମଣିଷହ୍ାଡ ପରି ଏହ୍ଲାର ଚ୍ଦଢ଼ା ଅଇଲ ମଧ୍ଯ ଅନ୍ଯ ଅଙ୍ଗ ଳର୍ ବପସ୍ବୀର
ଥିଲ । ୬
ଏହ୍ ଧାଡ଼ଗୁଞ୍ଜିକ ରୁଝିବା ପାଇଁ ଚଗାଳ଼ଏ ମାନ ବାଃ ଅଛୁ । ଉନବଂଶ
ଶଚାବ୍ଦୀର୍ ପ୍ରଥମ୍ଭାକରେ ପ୍ରାଣିବଜ୍ଞନନମାଚନ ଜାଣିସାବ୍ରଥ୍ବଲେ ଚସଥ ପଶୁ
ଜଗଇର ସାଂଗଠନିକ ସହର ବନ୍ଧୁ ଅଗଇ ଧୁଗଟର ମଧ ଥରଲ୍ବ ଏବଂ ସେକେ-
ବେବଲ ଚା ହ୍ନା ଦଦଘିଥ୍ବବା କେ ପ୍ରାଣୀ ଅଜିଯାଏ ମଇଁ ନାହି । ଚସଇ
ବଜ୍ଞନମମାଚନ ଚାହାଲୁ ଏକ ଅପାରଥବ ଓ ସ୍ରାୟ୍ଟ୍ ଝତଭୀଭକ ଧାଗ୍ଵ୍ ଚବାଲ ମଟନ
କରୁଥିବେ । ଜଡ଼ ଜଗଭର ପାରସ୍ପରିକ ସମ୍ବଛରୁ ଯେ ସ୍ରାଚୀଳ ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କର
ସାଂଗଠନିକ ସଂହତ ପ୍ରକ୍ତୂଢରେ ଗର୍ଚ ଉଠିଥ୍ବଲ ଏହ୍ବା ବଶ୍ବାସ କଣବାଲୁ
ସେମ୍ଭାନେ ଅତ୍ସ୍ୀକାର କର୍ଛୁଣ୍ବିଲେ । ବର୍ଂ ପ୍ରାଚୀନ ଜୀବମାନଙ୍କର ସୃକ୍ତୁଂ ଓ
ସଂହ୍ଘାର୍ର ନମ୍ଭ ଭଡଚର *ଟସମାଚନ ଆବଜ୍ବ୍ାର କରୁଥ୍ବବଲ ଏକ ସୁସଙ୍ଗଉ
ଚସୋଜ ନା, ସାହାର ଅଦଲବଦଲ ଶ୍ ରଙ୍କ ଇଚ୍ଛାରୁହି ସମ୍ଭବ ଧ୍ଲ୍ର । ଜବଣ
ଲେଖକଙ୍କ ମଢରେ ଭ୍ୁଡବ୍ନ୍ ଏକ ମାନଦଲାପାଞ୍ଜୀ ପର୍ । ପଠର୍ କଅଣ ଘଡୁବ,
ତସ ବଷସ୍ଟ୍ରେ ଚଚଢାବମା ମଧ୍ୟ ଚ୍ସଥ୍ରୁ ମିବଲ ।””
ଏପଘର ତଖ୍ଜୁସକ୍ରୁଲୁ ଭୁନ୍ତନ୍ଥ୍ ଜରିଅଚର୍ ଧର୍ମ ବ୍ଯାଖ୍ଯା ଚବାଲ୍ କହୁ
ହେବ । ଏଇ ସ୍ତଥା ଆରମ୍ଭ ବହ୍ବା ପ୍ରବରୁ ୭୬୬ ମଗ୍ରୀହ୍ବାଟର ଜୁରିଖର
୧୬୩
ଅଧ୍ାପଳଚ ସ୍ହ ଜ୍ଜବଳାର ଏକ ଜ୍ନଉସ୍ଟ୍ ଚର ଜୀବର କଙ୍କାଲ ପାଲଥ୍ବଲେ । ଏହ୍ନା
ବହୁ ପ୍ରବର୍ତୁ ଲସ ସାଇସାଶ୍ବିଲଵଣି । ସେ ଏହ୍ଲାଲୁ ବର୍ଥଳା କରଥ୍ବଲେ 'ବହାବ ମା
ଡାଲଉ ୧୩ ସ୍' ଅର୍ଥାନ୍ତୁ ବାଇଚବବଲଝର୍ କଥ୍ବଭ ' ମଦ୍ରାଗ୍ରାବନ ବଦସି ଥ୍ଵଛା
ମନ୍ଳିମଂ । ମଲ ଲଙ୍କାଲର ଉଗ୍ନାବଶେଷଗୁଞ୍ଜକୁ ପ୍ରଥମରେ ଖୁବ୍ ଉଣ୍ଡଉବର
କୁହାସାଇଥଲ୍ଵନ ଅନ୍ପମ ଜଗଚର ଅଣ୍ଠଶପ୍ତ କାଭର୍ ଦୁର୍ଲଭ ଛଦର୍ଣନ ବିବାଲ୍ ।
ପରେ ଭାଜ଼ା ଏକ ଳନ୍ତୁ କଙ୍କାଲ ବବାଲ୍ ଜଣାପଡ୍ଜ ବାରୁ ୧ମ୍ଭେ ବଷସ୍ତ ରେ ଆଗ୍ରହ୍ନ
ସଚସାଇଥ୍ରଲ। ଲର ଭୁଉ୍ଭାର୍ଣୁ କ ଉଵଷ୍ୟସ୍ବାଣୀର୍ ନ୍ମମୋଲ୍ତଭ ସବଙ୍ଗ ସଙ୍ଗ
<ଇ ଅଭକାସ୍ଠ ' ସାଲମାଣର' ବା ଗ୍ର ଲଞ୍ଜଧିବା ସର୍ସସୃପର ସୁନରୁଞୈଖ
ମିଲେ ରଣ୍ଯମାନ୍ଯ ପ୍ଳ ଝଲ୍ୟାଣ୍ତ ବାସୀ ଦାର୍ଣଳକ „ ବିଜମସ୍ ମ୍ଯାଳ୍ଚକାସଙ୍କ
ଲେଝାଟର୍ । ଵଜ୍ଚ୍ଜାରଙ୍କୁ ମିଲଥ୍ବବା ସ୍ରାଚୀନ ଛଦର୍ଶଳ ସସ ସ୍ରକୂଇବର୍ କନ୍ତ
କର୍ବାଲ ଏହ୍ନା ମ୍ପୀକାର କରି ମଧ୍ଯ ଡ଼ଚଚୋସ୍ଵାହ ନହୋଇ ମ୍ୟାକ୍ତକାସ୍ ୯୮୫୭
ମସିଦ୍ବାଚର ୟୁକ୍ତି ବାର୍ଡ଼ ଥଛଲେ ସେକ 'ବମରୁଦଣ୍ତୀ ସ୍ରାଣୀଙ୍କର ପର୍ଷ ପରଣଭର୍
ଶିଖରରେ ପଦ୍ଧଞ୍ଜୁବା ପାଣ୍ଚି ଉଥାପି ବହୁୟୁଗ ଗଞ୍ଜସିବା ଦରକାର ଥ୍ବଲ୍ବ ।
ମମ୍ିଷର୍ ଆଵର୍ଭାବ ସକାଚଣ ପ୍ରସ୍ତଭ ଦବେ ବ ସରନଥ୍ବଲବ । ଭଥାପି
ର୍କ ତ୍ଚ୍ଜାର୍ଙ୍କୁ ମିନ୍ଥ୍ବା କଙ୍କାଲରେ ମଣ୍ଣିଷର୍ ଅସ୍ଥି ସହ ।ଳରୁ କା ”ର୍ ସେତ
ସଂପୃର୍ତ ଆକୃଭ୍ର କଣାଯାଏ, ଚାହାର୍ ଏକ ପୂ୍ବସୂଚଳନା ଥଲ । ' '
ଏହ୍ୁପଣ ଦାର୍ଶନିକ ଉତ୍ଜୁର ଆଚଲ୍ଵକଟରେ ଚସେଇ କୁଣ୍ଠୀ ଓ ବଗ୍ବ ¢ ହାର୍
ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରିବାକୁ ପଡ଼ିଥ୍ବଲ୍ ମାନ୍ବ କାଦୂଅରେ ଗଢ଼ ଥବା ଉଭକ୍ଵ୍୍ଚର ଜନ୍ତୁ
ଓ ହ୍ରାଇ ମାରୁଥ୍ଵ ବା ଝିଡ଼ରିଡ୍ମମାନଙ୍କ ବଡ଼ ଭଉରୁ ଚାହ୍ନା ନମାନ୍ଵସ୍ତରେ ମଣିଷର
ଅଦ୍ସ୍ଯବସ୍ତର ପଥ ନଦେ ଣ କରୁଥିଲ । ପ୍ରାଚୀନ ଜଙ୍ଗଲର ଚଛସର୍ୁ ସତି
ସନ୍ଧସନ୍ତଆ ଜମିରେ ସହି ଚକୋଇଲ୍ଚର ପରିଣର ଦ୍ରେଉଥ୍ବଲ ଦସଥବରେ
ସଙ୍ଗ ସୃପ ଜାତ୍ସ୍କ ପଶ୍ବନାନେ କୁଲ୍ଥ୍ତଲେ । ଏହ୍ା କାଙ୍ଗଣ କାହାର ପଦବସ୍ଥ
ମଧ ବଦ୍ବୋଇଥାଇପାରେ । କରୁ ଢାଦ୍ବା ସ୍ଵକାର୍ କଲେ ମଧ୍ଯ ମନେ ରଖିବାରୁ
ହ୍ବେବ ସେ ସେ ଜନ୍ତୁ ମେନ୍୍ୁବଣ୍ଡୀ । ଚାହ୍ନାର୍ ଶସ୍ଵରର୍ ଗଠନ ଘର୍ବର୍ଜୀ
ଉବଷ୍ୟଢର୍ ଆସ୍ଵରସ ଦଦଜ୍ଧ୍ବଲ୍ ।
୧୭୪
ଆମର୍ ଭ୍ୁକାନ୍ଜ କ ଉବଷ୍ଯଦ୍ରକ୍ଟ୍ରାମାନଙ୍କର୍ ପ୍ରଧାନ ମଚଳାଂସୋଗ ସେ
ମସ୍କ୍ସୃପମାନଙ୍କଠାରେ ଥ୍ରଲ୍ବ ଏହ୍ନା ସ୍ତ୍ବବଲେ ଭ୍ଲଲ୍ ବହ୍ନବ । ଟସମାଚଳ ମାଛ,
ପକ୍ଷୀ, ସାଲ୍ଵମାଣ୍ଡାର” ଜାଟ୍ରାସ୍କ ଲ୍ବଞ୍ଜମ୍ମାନ ସଙ୍ସୀସ୍ଵପ ପ୍ରସ୍ତତଙ୍କ ଅଙ୍ଗସ ସ୍ଥାନ
ଘସ୍ବାଷା କରୁଥିଲେ । ଚସମ୍ଭାନଙ୍କ କଙ୍କାଲସକ୍ୁରେ ଚଖାଜୁଥ୍ବଲେ ମଣିଷର
ପୂର୍ିତର୍ ଗଠନର ପ ଟ୍ୀତ୍ତ୍ଵସ । ସକ୍ୁ ଧାଗ୍ଵର ଚରମ ଲଷ୍ୟ ଥଲ୍ ମଣିଷ । ଚାର
ଆସ୍ବିବା ପଟରୁ ଳଗଇର୍ ନାଖମଞ୍ପରେ ଚକବଲ ସ୍ବାଜସକ୍ଥା ଗ୍ବଲସ୍ବଲ୍ବ । ଗତ
ଶଚ୍ଚାବ୍ଦୀରେ ମୟ୍ଷିଷର୍ ଅହ୍ରଂପ୍ଵବ୍ର୍ ଚ୧ସର୍ ଥାଘାଇ ଲଚିବାର୍ କଥା
ଲୁ ହାସାଇଛୁ, ଏହୁ ପ୍ଵବଚର୍ ସେଥ୍ରରେ ପ୍ରଚଲେପ ଜଅ ସାଜ୍ଥ୍ବଲ୍୍ । ସେଚ
ବେଲେ ଧାରଣା ଥିଲ୍ ୧ସେ, ମଣିଷର ମହଢହଳାନାଃବର ଅଗଉ ଚିକବଲ ମୁଖ ୫
ମାନ । ସବଣେଞଚରେ ମଣିଷତ୍ି ସମସ୍ତ ଜନଷର୍ ବଳଦ, |
ଡାର୍ ଜ୍ଵ୍ଇନଙ୍କ ମତ୍ନାରୂଙୁ 'ଅଶଜନ ଅଫ୍ ନ୍ବସ୍ଵିଜ୍' ଦକାଶିର ବଢ୍ବାର
ପୂର୍ବବଥୀ ବସର ପଗ୍ଟ୍ଣ ବି ପ୍ରତ୍ତ ସନ୍ତ ଆଞ୍ଞ ଆମେ ଦୃଷ୍ୂ` ପାଇ କରୁ ୧ଢ୭ଝବ
ଚାହନା ଏକ ଅଭ,ଡ ଅକ ଶଉଭାଦୀ 'ବୋଲ୍ ମବନ ବହବ | ୧ଚଯଥଭି ଏକ ସୂରୁଷ
ଆୟୁଳାଲର ର୍ନେକମାଚ୍ନ ସର ସମସ୍ତ୍ରରେ ପ୍ରାଧାନ୍ୟ କରୁଥିବେ ଚସିମାନ୍ରଳ
ଳଗଉକୁ ଦେବୁଥ୍ବିଲଲେ ଏକ ଳହଚଲ,ପ୍ରଭାକମ୍ସ୍କ୍ ବ୍ୟୀବସ୍ଥାଭୁଝପ । ଏହାର୍ ଚୂଡ଼ାନ୍ତ
ଲକ୍ଷ୍ୟ ଥଲ୍ ମଣିଷ ଆକୁ । ସୃଣ୍ଟ'ର ଆନ୍ରୁ ଡାହ୍ରାର ପୂରା ଗ୍ଵସ ମଳୁଥିଲା ଏବ
ଭାହ୍ନାର ଆକ୍ୃତ ମଧ୍ୟ ଆଗରୁ ଜଣାପଡ଼ଥିଲ୍ଵ । ଏଲ୍ ଅଭ, ସ୍ଵ ଚନ୍ଷର
ଶେଷ ଚମ୍ବାପ,ନ ବହଲ୍ଵ ମଣିଷ,ଦସ ସମସତର୍ଦ ଚଣଷରେ ଜଗଉ୍ତୁ ଆଡିଛୁ । ସେଇ
ସବ୍ଗୁ ଚନ୍ଛାଶୀଲ ଚଲ୍ଵକବ୍କ ମଧରୁ ଅବନଚିକ ମନଚ୍ତଳ କରୁଥ୍ବଲେ ସେ, ବକାଶର
ସ୍ରଣାଲୀ ମଣ୍ରିଷଠାରେହି ସଗ୍ଦିସଲାଏ ଓ ଜୀବଜଗଚଚର ଆଉ୍ର ଅଭରକ୍ତ
ପରିବଞ୍ଜନ ଆଣା କର୍ଵଯାଏ ନାହି । ଏଇ ମକୁ ଅତନ୍ଦ୍ର ସ୍ତବାପୀ ଜ୍ଭଦ୍ବରିଳ
ବଜ୍ଞଲଙ୍କର୍ ପ୍ରର୍ମ ନୋଯୋଗ ମଣିଷରେ କେନ୍ ।ଭୁ୍ ହ୍ଲୋଇଥ୍ବବାରୁ, ଡାଙ୍କ
ଧାରଣାରରେ ବଭନ୍ତମ୍ୂଖୀ ବକାର ବା ସାମଞ୍ଜସ୍ୟ ବିଧାନ ଜନିତ ପରିବଶ୍ଚିନର
ଅବକା ଣ ସହ୍ବଜ ନଥ୍ରଲ୍୍ । ବସମ୍ଭାବନେ ଅପାର୍ଁବ, ଗୁଣବାଚକ ଓ ଯୁବ ଶୀଂଙ୍କ
ମଚାନ୍ତୁସାସ୍ବୀ ଧାରଣାର ବଶବର୍ଜୀ ହ୍ଲୋଇଞ୍ଵ ବାରୁ ଏହ୍ନା ଅବଧାରର ଧ୍ରଲ୍ବ ସେ
ସେମାନେ ତା୍କର୍ ଡଞ୍ଜୁଲୁ ମଦ୍ଘାବ୍ଯେମର ଚସେପଚତ ପ୍ରସାରଇ କରିବାଲୁ
\ ୬୫
ଗ୍ଟଡ଼ବିବେ । ଡାଙ୍କର୍ କଲ୍ ଇ ନକ୍ସାଚର ଅଦଲବଦଦଲର୍ ଏପରି ମୁସୋଗ
ଥଲ୍ ସେ ଅନ୍ଯ ଗ୍ରହ୍ମମାନଙ୍କର୍ ର୍ର ମଣିଷ, ବଡ଼ ମଣିଷ, ନାନା ରଙ୍ଗର୍
ମଣିତର ଅମ / କୁ ଅନ୍ତୁମାନ କଶ୍ଚବାଟର୍ ବାଧା ନ ଥମ । କର୍ଛ ବିଗାଡ
କନିଷ ମୁଜଦଦସ୍ଝ ଥଧ୍ବଲ୍ବ ଚସେକ ସେଇ ଗ୍ରଦ୍ଘାନ୍ଭର୍ ପ୍ରାଣୀମାବନଳ ଅବଶ୍ଯ
ମମ୍ମିଷ୍ତ ହ୍ରେବା ତ୍ତଚଇ । ଟଗୋନ୍ପଏ କଥା ବଝସମାବେ ଭ୍ଲଲ୍ସାଇଥ୍ବବଲ ସେ
ମଣିଷ ବସତ୍ତି ସବ୍ତୁ ତ୍ଵଦ୍ବର୍ଵିଳମୂଲକ ବଣେଷ ଅବସ୍ଥାନମ୍ଭ ଜଣ୍ଠିଆଦର୍ ନଳସ୍ପ
ବଦହ୍ଦ ଗଠନ ଓ ସିଧା ବହ୍ବୋଇ ଗ୍ବଲ୍ଵବାର ଅଭ୍ଯାସ ଅର୍ଜନ କରିଛୁ, ଚାହନା
ସହ୍ନଜରେ ଗ୍ରଦ୍ମାନ୍ଦ ର୍ରେ ବା ଅନ୍ୟନ୍ନ ଅନ୍ ଥରେ ମିଲବା ମୂସ୍ତିଲ ।
ଆମ ଦୁଛିଆ ସେ ଗଗେକିଏ ମାନ୍ନ୍ର ନୁହନେକ ଏପର ଅନ୍ଯ ବହୁ ଦୁନିଆ
ସେ ମହ୍ଘାଣନ୍ୟରେ ଅଛୁ ୮” ଏଇ ମତବାଦ ଖୁବ୍ ପ୍ରା ଚୀନ. ଅଥାନ୍ତ ମହ୍ବା ଣ୍ନ୍ୟରେ
ଦଶୁଧ୍ବ। ଆଲେକ ନନ୍ଦ .ଗୁଞ୍ଜିଜ ଆଟେ ବାସକରୁଥବା ରରହପର ୧ହ୍ୋ ।ଇଷ୍ାରନ୍ତ।
ବୋ ମାନ କସ୍ଙ୍କ କ୍ୟୋଭଷଚଞ୍ଜୁର ଅସ୍କ୍ଯୟବସ୍ତ ଘଟର୍ ଆମ ସ୍ପୂଧ୍ଵବ୍ବୀ ଝଯ ଏକ
କେହ ସ୍ର୍ଫର୍ ଗ୍ଭଶ୍ଵପବଵ ଝୁଲୁଥ୍ଵ ବା ଗ୍ରହ୍ମମଣ୍ଡଲର୍ ଅଂଶମା ଯ୍”ଏ ଧାରଣା
ବଡ୍ଢ଼ ଥଲ୍ । ଏହାପରେ ଦାର୍ଶଢକମାବନ ଅଧ୍ଵକର୍ରୁ ଅଧ୍ବକସ୍ତ୍ବବବ୍ରର୍ କକ୍ପୁବାଲଲୁ
ଲ୍ଵରିଲେ ସେ, ମହ୍ଦାଣ୍ୁନ୍ଯରେ ଦଶୁଥ୍ବବା ଭାଗ୍ ମାନେ ଉପର୍ରହ୍ମ ଧ୍ଵବା ଆମ
ସ୍ଫଣ୍ଵ୍ଵାର୍ ନଣ୍ସସ୍କ୍ ଅନ୍ତୁରୂପ ।
ଏଥ୍ଵରୁ ନମ୍ମଣଃ ଦୁଇଡ୍ଧ ଦଲ ବହ୍ମଲଲେ ଓ ଭାଙ୍କ ଭରେ କଳ ବଢଲ।
ଟଗାଡ୍ମଏ ଦଲ ବଶ୍ବାସ କରୁଥ୍ବବଲେ ଟସ, ଣଶ୍ଵରଙ୍କ ଣଣ୍ତର ଅନନ୍ତ ସୃ
ଓ ମଢା ଗ୍ରହ୍ମନ କି ମ୮ରରେ ବ୍ଯାପ୍ତ ବହ୍ଧାଇନ୍ । ଅନ୍ଯ ଦଲଙ୍କ ମଭଟର ଭଶ୍ଣଶ୍ ରଙ୍କ
ଅନ୍ଧୀୟ୍ ନମିଲା ସେ ଏଇ ର୍ରହ୍ମର ବାସିହା ବ୍ଯତ୍ନାଇ ଅନ୍ଯ କାଢ୍ାଠାରେ
ସଗ୍ଚଚଭ ବହୋଇଛୁ-ଚଏଡ୍ନା ଅଧୁମାନ୍ନ ଅନ୍ତୁମାନ କଣଵିବା ବ ଧର୍ମିବବସ୍ ଧୀ
ଓ ମ୍ରୀଞ୍ପଆନ ଆଦର୍ଣ ପକ୍ଷେ ବପକ୍ପନକ । ମଣିଷର୍ ମାନସଦୃତ୍ପଂ ସେ
ସମସ୍ବରେ ଅଭି ବବଣି ପ୍ରସାରର ଦହାଇଥ୍ଵବାରୁ ଏଇ କଳ୍ବହ୍ନ ଚରବ୍ରଢର୍
ହୋଇଥିଲ୍ । ସେ ଦୃଜ୍ଣୁଂ ଦୁରସାଷଣସନ୍ତ୍ଵ ସାହ୍ରାସ୍ୟରେ ଅସୀମ ଦ୍ର୍କ୍ଗ୍ ମାପିବାଲୁ
ଆର୍ମ୍ଭ କଵଥ୍ରଲ୍ ଓ ଅଧୁସ୍ବୀକ୍ଷଣସନ୍ତ୍ର ସାହାଯ୍ବର ଷ୍ଦି॥ପି୍ଡୁଦୁ ଜନଷକୁ
ପ୍ବୀକ୍ଷା କର୍ ପାରୁଥିଲ୍ । ଏହ୍ନପର ନୂଆ ଅଭର୍ଷିଭା ମଣିଷକ୍ତୁ ସ୍ତମ୍ଭୀଭ୍ଲୁଭ କରି
୧୭୬
ଚଦଇଥଲ୍ଵ । ଅନ୍ୟ ଚକବିଇକ ଚଲ୍ପକଙ୍କର ନଭନକୁ ପ୍ପୀକାର୍ କରିବାର ଆଗ୍ରହ୍ନ
ବେଣି ଥଲ୍ । ଇଥାପି ଚସମାଚନ ନ୍ଵିଆ ମିଲଥ୍ବବା ଆଭଜ୍ଞଭା ସ୍କ ପ୍ରାଚୀନ
ବଣ୍ଢାସର ସମନ୍ଚସ୍କର୍ ଚଚସ୍ଣରାରେ' ଜ୍ୟୋଭଙ୍ଟଦ୍ୟାମୂଲକ ଧ ର୍ମଭନ୍ତୁଂର ବ୍ୟାଖ୍ୟାନର
ପ୍ରସ୍ଟାସ କରିଥିଲେ ।
ଗଇ ଶତାବ୍ଦୀର ମଧ୍ଯସ୍ବ୍ରଟର ଅନ୍ୟ ଦୁଜଆରରେ ପ୍ରାଣଥ୍ଵବାର୍ ସମ୍ଭାବନା
ସମ୍ବୂୃଛବର ଆଗ୍ରହ୍ନ ବଚ଼ ଥିଲ୍ଵ । ବଜ୍ଞନର ନୂଆ ଆବସ୍ବାରସବ୍ତୁ ଓ ମର୍ହ$ `
ଧମ୍ମିଚ୍ଜୁ ପ୍ରଭ ଚମ୍ବକଙ୍କର ଆସ୍ଥା ସେଭେଚବେଲେ ୭ଳ଼ୂଥ୍ବଲ୍ । ଆମ ସୁଥ୍ଵଵବୀ
ଗ୍ରହ୍ମର ଜ୍ଜାବଳେଭଦ୍ଘାସ ସେଭେବଳଦଲା ସମ୍ପ ଭ ଆବ ବଦହାଇଥିଲା । ରାହ
ନଷନ୍ଧ ନସାକ୍ଷଣ କରିବା ପାଜ୍ ସନ୍ତ୍ଵମାନଙ୍କର ପ୍ରଚୁର କ୍ମନ୍ମଭ ମଧ୍ଯ କର୍ଯାଇ
ଥଲ । ଏହ୍ଘା ସକ୍କୁ ଜନମ୍ବାଧାରଣଙ୍କ ମଳରେ ଗଗ୍ସ୍ର ଆଗ୍ରହ୍ନ ସ୍ପଞ୍ଟିଂ କଶଣ୍ଲ ।
ପ୍ରକ୍ଦୃଚରେ ସାଦ୍ବାସକ୍କୁ ଦୃଷ୍ଣ୍ଣ ଗୋଚର ହ୍ବେ୍ବଥ୍ବଲ୍ ଡାହ୍ରାଠାରୁ ବହ୍ମଦୂର କଲ୍ବନା
ଅବନକ ବକ୍ଷନ୍ଦର ମାଡ ସାଜଥଲ୍ ।
୧୮୫୩ ମସିହାଚରେ ଉଇଳଆମ୍ ହୋ ଏଓଦୟେଲ, ଚଲ୍ସିଥିବଲ, 'ମୋର
ମଚନହୂୁଏ ବୃଦ୍ମମ୍ଭର ଗ୍ରହ୍ମର ଅଧ୍ବନାସୀମାଚ୍ନ ନିଶ୍ପସ୍ତ୍ ଚକିଶା ରସ ଓ ଧଲା
ଦ୍ଵାବର ଗ୍ଵଶି ଗ୍ଵଶି ପ୍ରାଣୀ ହ୍ରୋଇଥବବବ । ସଠ୍ ବସଠି ପ୍ରାଣୀର ଅର୍ଟ୍ଚ କୂ ଥାଏ,
ବବିବ ଚସଇ ମାଁବମାଟନ ଅର୍ମ ସ୍ତରାଳନ ଜଲୀସ୍ତନ ମଣ୍ତପର୍ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ସ୍ତରରୁ
ବକୌଣସି ନଚମ ଉନ୍ନଭଚର ଥରବାର୍ ସମ୍ଭ୍ରାବନା ନାଦି
ଏପର ମକ୍ତବ୍ଯ ଜିଛକ୍ ଚତ୍ମାଲାପ ଉଚଦ୍ଦଶ୍ୟଂର୍ କଗ୍ଵବହହୋଇ ନଥ୍ବଲ୍ଵ ।
ଦ଼ୋଏଓସସ୍ଫେଲ୍ଙ୍କ ବଦ୍ଦର୍ ବାମ ପ୍ର ଗ୍ବଲ୍ଝ଼ ଅଫ୍ ଓଠ୍ଟାର୍ଲଡସ୍/ । ଚସଥରେ
ବସ ବଦଖାଇଛନ୍ତ ସକ ଅନ୍ଯ ଗ୍ରହ୍ନନଯାନଙ୍କରେ ବା ଅପର ମୀହ୍ପାଗିକାପୁଞ୍ଜଟର
ଥ୍ଵବା ସୂଦ୍ଧର ଜଗଚରର ପ୍ରାଣର ଅଗ୍ତଂଝ୍ମୁ ସମ୍ବୃବୀସ୍ତ୍ ଧାରଣାର ସେ ପରସପ୍ସାର
ବବଗ୍ଵଧୀ । ଖବ୍ ବବଶି ବହଲେ ଉପରେ ଉଛ୍ର ଅନ୍ଲ୍ୁଛ୍ଛଦଟର ଉଞିଖିଇ
ରସଦ୍ରାବମସ୍ତ ପ୍ରାଣୀର ଅସ୍ତ ଝ୍ନ ୧ସ ମାଳ ପାରନ୍ତି । କ୍ତ ସେ ଅସ୍ବୀକାର
କରୁଥବଲେ ୧ସ, ଅନ୍ଯ ମଣିଷ ମିଲ ପାରନ୍ତ । ଚସ ୟ୍ତସ୍ତ କରଥ୍ଵଳଲେ ବସ,
ମହ୍ାଣ୍ଠନୀରେ ନିକ୍ତୁସ୍ଡ ଓ ଉଚ୍ଚ ଚିକାଃର୍ ଅଞ୍ଚଲ ଅଛୁ । ଅସଂଖ୍ୟ ସହସ୍ରଂଦ୍ଦୀର
ଜମ ଣ୍ରେଣୀର୍ ପ୍ରାଣୀମରାଟଳ ମଣିଷର ପର୍ବବଶ୍ଵୀ ବ୍ଵେଲେ ହୈ, ମଣିଷ ଏକ
`.୬5୭9
ଉଚ୍ଚ ଶଣ୍ରଣୀର୍ ମ୍ବ । ସ୍ରେ ଆମର୍ ମଝିନାବସାଗ ଏହ ଇଥ୍ୟ ପ୍ରଭ ଆକର୍ଷଣ
କଣିନ୍ଥନମ୍ତ ସେ, (ଅସରନ୍ତ ପୁଗବ୍ସ୍ଵାକ ମଧଟର୍ ମାନ୍ନ ଚଳଚରାଡ଼ ବର୍ଷ ଭଜଚର
ସୃଷ୍ଷୁ` ର୍ କୁଛ ମସ୍ତ୍ ରୁପ ସର୍ନ୍ମ ବକ୍ଟ । ୧୭ଟବ କାହିକି ନ କକ୍ବ୍ଵବା ସେ ଏହ୍ନ
ରୁଛିର ସୃଷ୍ଟ ମାନ୍ନ ବକଚକୋଡ଼ମ ମାଇଲ୍ର୍ ପରିଧ୍ବଟର୍ ସମ୍ଭାପ୍ତ ୧” ଅଭ ପ୍ରାକ୍ତକ
ବକୌଣସି ଶଣ୍ତର୍ ହସ୍ତଜଷୈପ ସୋଗ୍ଧ ସ୍ପୃଥ୍ଵବୀଚର ମଣିଷର ଆମ୍ଭଦାମ ଘଡ଼ଛୁ,
ବଚ ଣୁ ଏଇ ଗ୍ରହ୍ନ ଅଦଵ୍ ଗସ୍ତ ।
ବଦ଼୍ୋଏଓସ୍ଟେଲ୍ ଙ୍କ ପ୍ରବହ୍ ଏକ ବଚର୍କର୍ ଝଡ଼ ସ୍ଷ୍ଟଂ କରିଥ୍ଲ୍ । ସେ
ଆଚିଲ୍ଵଚନାର୍ ଜନପ୍ରସ୍ତ୍ ନ୍ତଗଲୁ ୧ସ ସମ୍ଭର୍ଥନ କଣ୍ ନ ଥ୍ବରଲେ । ତାଙ୍କର
ବଗ୍ରେଧ କରି ସାର୍ ଚାର୍ଲ୍ସ, ବିଜ୍ଷ୍ପାର ପ୍ରନାମଧନ୍ୟ ବହ ବିଲଖିଅଳିଲ
“ହୋର, ଓଘ୍ାର୍ଲ୍ଡ଼ସ୍ କ୍ଯାଜ୍ ' ଓ୍ଟାନ୍ । ୬ ବସଧରରେ ସେ ସ୍ଥସ୍କା ସ୍ତ୍ରଷ୍ଟଣ ସହ୍ନ ଦାବୀ
କର୍ଚିଥ୍ବଲେ ବସ, 'ବଗାବ଼ଏ ଉମଗ୍ରହର ନ୍ସ୍ଟା ଯାହ୍ଲାଃ ସବ୍ତୁ ଉପଗ୍ରହ୍ମର୍ ୭ ସ୍ଟ୍ା
ନଣ୍ପସ୍ଟ୍ ଚାହ୍ନା । ସୃଥ୍ବଳକ୍କୁ ଆଲ୍ଵକ ବଦେବାରର୍ ଆମ୍ଭର କଦ୍ତର୍ ଚସତ୍ତି ୫ ପ୍ବା।
ନଣ୍ଫସ୍ଟ୍ ଡାହ୍ନା ସୌରମଣ୍ଡଲବର୍ ଥ୍ଵବା ଅଳ୍ଯ ବାଇିଥିଃ ଚନ୍ଦ୍ର ମଧ ବସଦ୍ଦ୍ୁଛୀ ସ୍ବ
ଏବଂ ବାସିନ୍ଦାମ୍ଭାନଙ୍କୁ ଜୀବନଧାରଣଟର୍ ସାହ ସ୍ୟ କରିବାରର ପ୍ରଥ୍ରବାର୍ ୭ ୟ୍ବା
ନିଷ୍ସ୍ଵମ୍ବ୍ ଅନ୍ଯ ର୍ନମାନଙ୍କର ନ୍ଥ ସ୍ହ ସନ୍ଦୁଭ ସମାନ ବହ୍ାଇଥ୍ବବ । ' ଅଗ୍ୀମ ପ୍ରାଣ
ସନ୍ଦରଭ ଅମ୍ଭାପ କଡ଼ ପଦା ରଥର୍ ମଦ୍ଗାନ୍ ସଚଯୋଗ” ବସ ବର୍ଷନା କଣ୍ଣଛନ୍ତ ।
ବ୍ଷ୍ପାର୍ ଅଧ୍ପର୍ଧୀସ୍ଣ ସନ୍ତ୍ଵ ଜରିଆରେ ପ୍ରଳାଣିଇ ଅଦୃଣ୍ଯ ଦ୍ଵକ୍ଯ ପ୍ରଭ
ଆମ୍ଭର ମଚିନାବସାଗ ଆକର୍ଷଣ କଣି ବସଥ୍ରର୍ତୁ ପ୍ତସ୍ତ କରିଛନ୍ତ ଚସକ ଥମାନୁ
ଅଳଣା ଟସ ବିଭନ୍ନ ଆକ୍ତଭର୍ ସ୍ରାଣୀସ୍କଲେ ତାଙ୍କର ସମସ୍ତଙ୍କ ସ୍ରଭ ଣ୍ଶ୍ବ ରଙ୍କ
ମଝୁଳାଚସାର ସବଂଦା ବଣ୍ଚମ୍ଭାନ ଥଲ୍ । ଆକାର ର ଆଟପସ୍ିଳକୁ ଏଚ କୁକ୍ନଲ୍
ଚହ୍ନାଇ ସାଇଥ୍ବଲ୍ଵ ବସ, ଜଣ ଚଲଖକଙ୍କ ବହନ୍ଧ୍ରର୍ “ଭ୍ରପ- -ଖିରର୍ନାମା ଥିଲ ¬
' ସବଂବଣେଷ ପରମାପୁଣୁ୨କ କଅଣ ପ୍ରାଣଣିମସ୍ତ ଳ଼ଗଇ ୨” ” ଫିଜ୍ବକମସ୍ ଓବ୍ରା-
ଚସ୍ତୁନଙ୍ଳ (ଭ ଡାରଵମଣ୍ଡକ ବଲେନ୍ସ” ଅଥବା ରସ୍ତ୍ କାନ୍ଧଙ୍ଗସ୍ଙ୍କର୍ “ଛତ ଗାର୍ଲ୍
ଇନ୍ @ ଟଗାଲ ଡନ୍ ଥ୍ୟାଵମ୍' ପର୍ ଗପ ଏହ୍ଜ ଉଲ ଚନ୍ଫାପ୍ରସୂରର ।
ଅନ୍ଯ ଏକ ଚଲଖକ ତ୍ଲିଲ୍ଆମ୍ବ ଜ୍ବନ୍ଦଲ୍ଆମ୍ମସଙ୍କ ବନ୍ଦରର ନାମ “ବିଶ୍ଵ
ମରୁଭୁମି ନୁ ଦହି କମ୍ବା ସୃଥ୍ବ୍ର ଏକଗ୍ହହିଆ ନୁଝ୍ବହି ।” ଚସ ଉପଟର ଜ୍ବଞ୍ଚଷିର
୧୬୮
ଵରର୍କର୍ ମୂଳଚର ଅଘାଇ କରିଥ୍ବଲେ ଅହ୍ଗୁଣ ଗ୍ରଭ୍ୟ୍ସ୍ତ୍ରବରେ । ଭୁଡାଵୁକ
ଉବଷ୍ଯଦ୍୍ବାଣୀର୍ ଅବଚାର୍ଣା କରି ଚସ ଚାହାଇକୁ ସିଧାସଳଖ ମହ୍ୟାଣ୍ଚର
ଆର୍ ପଟହ ପ୍ରସାଶ୍କ କରି ଦଦଇଥ୍ରଲେ । ଚଲ ବଣ୍ରଣୀର ବମରୁଦଣ୍ଡୀ ପ୍ରାଣ୍ଙ୍କ
ମଧ୍ଚର୍ ମଣିଷର୍ ଚଯତତ୍ ପ୍ରାଚୀନ ପ୍ର୍ବାତ୍ବରସ ପ୍ରକୀଣିଚ ଚାହ୍ବରା ପ୍ରମାଣ କରେ ଚସ
ମଣିଷ ସମ୍ବଵବର ଣ୍ଶ୍ବରବ୍ବର ଆଗରୁଗ୍ ଧ୍ାରଣା ଥିଲ୍ଵ । ଏଇ ମନ୍ଛ ବ୍ଯ ସ୍ଵର
ସ୍ତୃଷ୍ଣର୍ ଚମେରୁଦଣ୍ଡୀଙ୍କ ୟ୍ରଭ ବସପର ବସନ୍ବୃପର ଓ ସମାଳ ସ୍ତ୍ରବଚର୍ ବୃହମସ୍ଥଭ
ବା ଚନପ୍ଚୁନ୍ ଗ୍ରହର ଚମରୁଦଣ୍ଡୀଙ୍କଠାଚର ମଧ୍ଯ ଗ୍ରବଯାକ୍ଯ । ଏପରି ମଧ୍ୟ କଢ୍ଥ୍
ବଦ୍ବବ ବସ, ଏଇ ମନ୍ତବ୍ୟ ବଶ୍ଚଳଗରର ସକ ଅଂଣ ପ୍ରଭ ପ୍ରସୋଜ୍ଯ, କୀରଣ
ବମ୍ରୁଦଣ୍ଡୀ ପ୍ରାଵୀମାବଳ ସମଗ୍ର ବଣ୍ଢ୍ର ଘର୍ଧ୍ଵଭ୍ଛକ୍ତ ।”
ଏପର୍ ସ୍ତ୍ରବପ୍ରବଵଢା ପ୍ରକାଣ କର୍ବାବର୍ ଉ୍ଇଲ୍ଅମ୍ସ ପ୍ରଥମ ବା ଣେଷ
ବ୍ୟସ୍ତ ନ ଥଲେ୍ । କରର, ଅନ୍ୟଙ୍କ ଭୁଲନାରେ ଚାାଁଠାଚର ଉବକେଶ୍ୟର ଦାରୁଣ
ଦୃଢ଼ଚା ଧ୍ବଲ୍ । ସେଚଚବେଲେ ଏବଂ ଚାଙ୍କ ମରେ ପ୍ରାଣର ପରିକଲ୍ନା ସବ୍
ଥ୍ବଲ୍୍ ଅପା ର୍ଥବ, ସଵଂବ୍ୟୀପୀ ଓ ଭଉବଷ୍ୟକର୍ ସଙ୍ଗେରବାସ୍ତ୍ର । ସୁଇଗ୍ଵଂ ବସଗୁଡ଼କ୍ତୁ
ମହାବର୍ୟୋମର ଆର୍ ପାରିଲୁ ପ୍ରସାରିଲ କଲ୍ିବା ସମ୍ଭବ ଥ୍ବଲ୍ । ସଗ୍ବାସ୍ବପମାନଙ୍କ
ଯୁଗ ପ୍ରଭ ସାଜକ କବ୍ବୀ ସାଚଦ୍ପଦ ୧ସପଷର ଆଚଙ୍କ ଝଦଖାଇଥବଲ, ଉଚଇନ୍ଦ-
ଆମ୍ବସ ମଧ୍ ବସକ୍ଦପଣ ୟୁକ୍ତ କରିଥୁଗଲା କାହିଲ ଭଗବାନ୍ (ଜଜର ପ୍ଭମୂରିଂ
ଅର୍ଥାତ୍ର ମଣ୍ଳିଷନ୍ତୁ ଏକ ନିଡ୍ନାଭ ଟଗ୍ରୁହ ବୃତ୍ତ ଭୂତରେ ନାସିର କର୍ ରଡିବେ
ଏବଂ ଇଦଶଣିକ୍ତ ବଗ୍ଵଃ ଅଞ୍ଚଲ ନ୍ଦୋଧ, ସ୍ଥ୍ଲ ଓ ଅଛପର୍ରଣତ ଦାନବଙ୍କ
ଦ୍ବାଗ୍ ସେଶ ରଖିବବ ?' ସୂଧ୍ବବୀରରେ ସନ୍ଞ ମଣିଷକୁ ଏକ ସୁଦର ସୃଣ୍ଣଂବବାଲ୍
ବ୍ତଗ୍ବ୍ର୍ କଗ୍ସାଏ ୧ଢବବ ବଶ୍ଵଜଗଚର୍ ସକ୍ତୁଠାଚର ଚାହାର ଅବଣଷ ପ୍ରଭତରୂପ
ନଣ୍ତସ୍ତ ମିଳ୍ବା ଉଚତର।° ସୁଥ୍ବବ୍ତାର ପଥର୍ ପାହ଼୍ାଡ଼ଟର ଚସତ୍ତ୍ ଳକ୍ସା ଅସୁ
ଭାହାହି ବଶ୍ଚଜଗଭର ସର୍ବ ଛର୍ ନକ୍ସା ।
ଅଚନେକ ଚଲ୍ନାକ ଭଲୁଚାବ୍ଣଂ କ ଉଦବପ୍ଯଦ୍ବାଣୀର ଏଇ ସୋକନାକୁ ର୍
କଣିବା ଢଗରରେ କାମ କବିଥିଲେ । କରୁ ବକବଳ ଗ୍ର୍ଲ୍ସ୍ ଡ଼ାର୍ ଉଇନ୍ ଚାହା
ସଥ,,ଷ ଭୂ ରୂରମାର୍ କଣିଥିବଲ | ମଣିଷର୍ ଅହଂସ୍ବ ସବୁଠାରୁ ଦାରୁଣ
ଆଘାଇ ପାଇଥଲ୍ ଭାଙ୍କର ଦ୍ବାଇଚର, କାର୍ଣ ଚସ ଚଳୁଆ ଜୀବଙ୍କ ଜଗ
୧୬୪
ସହ୍ବକ ମଣିଷର୍ ଆଲ୍ଛୁଭ୍ରଗଇ ଆତ୍ସ୍ରୀସ୍ତଚାର ଗ୍ବଷ୍ୁଷ ତ୍ରମାଣ ବଦଇଥ୍ଲଲେ । ଅବଣ୍ୟ
ଏହ୍ବା ଖୁବ୍ ସ୍ପଞ୍ଧ୍ ସେ ଡ଼ାର ଉଇ ନ୍ଙ୍କ ଆବଞ୍ଟାର୍ରର୍ ବଗାଃହି ଏ ଦର ଚଳବବେହ୍ନେବଲ
ସାଧାରଣ ମଣିଷର୍ ମଗଜରରେ ପଶି ନାଢ୍ରି । ଚାହ୍ରା ଚବହଜ୍ନକ୍ଥ ୧୭୩୮ଲସ୍୍ୟସ୍ଵାଳ
ବୈ ଚନ୍ନ୍ୟ ଓ ପ୍ନାସ୍ତ୍ରବକ ବବନ୍ଧଲକୁ ସନ୍ଧ ଉତ୍ତ ଦ ଓ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ବ କାଣର ନସ୍ଟାମକ
ଟତ୍ତ ଦବାଲ୍ ଧର୍ସାଏ ବଇବବ ମହାଣ୍ଡନ୍ଯଚର୍ ଧ୍ବବା ପ୍ରଚ୍ୟୋକ ଦୁହଆର୍
ଉଦ୍ବବଣ୍ିନ ଚଗାବୂଏ ବଗାହ୍ଣଏ ଅନ୍ଧ ଟରସ୍ତ ଏଭିତ୍ନାସିକ ଘଵଃଣା ବଢ୍ଲାଲଇ
ଘପଞ୍ଜବ । ଏକଢ୍ଦି ପରିଚବଣ ଭଇଚିର ପ୍ରାଣର୍ କହ୍ପଲ ଆକାର ଦୁ ଦବ ଝହବାର୍
ସମ୍ଭାବନା ଖୁବ୍ ଅଲ୍। ବହୂ ଦୂରର ଦୂଜଥ୍ଚାର ଭନ୍ନ ପ ଣିପାଗ ଭଉବର୍
ଚସଇ ସମ୍ଭା ବନା ୧କରେ ଅଛୁ, ଚରାହ୍ରା ନ କନ୍ଧବା ଉଲ୍ ।
ମଦ୍ଘାଣ୍ଠିନୀବର ଭ,ମଣ ସମ୍ବ ଞ୍ୀସ୍୍୍ ଆଧ୍ଛକ ସାହ୍ଵଚ୍ୟ . ବହୁମାନଙ୍କଚର୍
ମୁ ବଛାବକାବ ମଣିଷ ୮ ଚବଢ଼ଲଇ ମଣିଷ ବଷସ୍ବଚର୍ ଘରିଛୁ। ବିଡ଼ଗିଡ଼
ମନ୍ଧିଷ ଓ ଗଛ ମଣିଷ୍ପର୍ ଚସ୍ତମ୍ଭ ପ୍ରଣସ୍ତ ସମୃ୍ବରେ ମ୍ବ ଅନ୍ଦ୍ରସହାନ ମଧ
କରିଛୁ । କନ୍ତୁ ଏଗୁଞ୍ଜକର୍ ପ୍ରଚର୍ଯକ ବଷିନ୍ନଚର୍ ମୁ ଚମାହ୍ନବଜିଭ ହ୍ନୋଇ
କାମ କରିଛି । 'ବହୋବମା ସ୍ଯୀଗି ଏନ୍ସ” ନାମକ ମଣିଷ ବଧପସ୍ଟକ ବହ୍ଧୁ ମଧ ମୁ
ଘଢ଼ିଛୁ | ସେ ବହଉ୍ଛ ସ୍ତୁଣ୍ବବ୍ଧୀର୍ ସାଧାରଣ ବାସିନା । ଚାଂ ବଦବହବରେ ପଷ୍ୀ-
ପରଦର ଭିଆର୍ ଚିକାଝ୍ ଠିକ୍ ଝାପ ଵାଭ୍ ନାହି । କିନ୍ତ ମଣିଷ ସୂଲଉ ସକୁୃ
ମୌଲକ ଗୁଣ ଚାଂଠାବର୍ ଦେଖାଯାଏ । ଏପଣ କ ମଦ୍ବାଶ୍ଵିଳ୍ୟ ପଥର ବବ୍ୟାତ
ସାଳରୁ ଓସ୍ଜ୍ୟାଜ୍ଧ୍ଵବା ମୂଦ୍ଦସୀ ଚରୁଣୀ ପ୍ରଭ ଚାଂର୍ ନଜର ମଧ ମଣିମ୍ଭ ପୂଲଉ ।
ଅଶ୍ରୀଲଚା ଓ ବ୍ଯଭ୍ତଗ୍ଟର୍ ପ୍ରଭ ଚାଂ”ର୍ ବାସନା ମଧ୍ଯ ମଣିଷ ପର । ର୍ରହ୍ନାନ୍ର ରବର
ସଦ୍ଧ ଏଇ ସକ୍ମୁ ଜନଷ ମିଁଲେ, ବଇଚବ ମୂଁ ଅନ୍ତ ରଃ ସୁଥ୍ବସରେ ଦରି ର୍ଦ୍ଦ୍ଵବାଲୁ
ଗ୍ବହ୍ବିବ । ସେପଣି ଜନ୍ଧଷଚ ସରୁ ଆମ୍ମ ସୁଥ୍ଵସୀଚରଂ ସଥଥେସ୍ତ ଅଛୁ । ଗ୍ରହ୍ନ
ନଷନ୍ଧଟର ଚାହ୍ରା ସବୁ _ ବସ୍କୁଇ କରବାବର ଜ୍ସ୍ଵାଡ଼ ତ୍ଣାବହବବା ଦର୍ଳାର୍ ।
ଅସ୍ବଲଚର୍ ମଣ୍ିଷ୍ତର ବକାଣ ଚକବଲ ଅଭ, ନୁବେ, ଏକକ ବା
ଅଣ୍ଵଂତସ୍ତ ମଧ । କାହାର ପ୍ରଭ ଅସମ୍ମାଳ ବା ପୃଣା କଗାଇ୍ବା ଅର୍ଥରେ ମୂ
ଏହ୍ଲା କହ୍ଦୁ ବାହି । ମୁଁ ଚକବଲ ଦେଖାଇବାକ୍ତୁ ଗୃହ ଚସ, ଗ୍ଲାସ୍
ଡ଼ାର୍ ଜ୍ଲନ୍ ଓ ଚାହଁ ସହ୍ବକର୍ମୀମାନ୍ତନ ଚସବଚଚବଟଲ ପ୍ରାଣୀକଗଚର୍ ବଂଶ
୧“
ଧାଗ୍ଵଟର୍ ସାଦୃଶ୍ୟ ପ୍ରଭଣ୍ଠ୍ା କର୍ଚକ୍ଚବଲ୍ ଓ ପଶତନିବଣ ସନ୍ଧଇ ସାମ୍ଭଞ୍ଜସ୍ୟ ବଧାନ
ଘଡ଼ୁଚ ଜ୍ଵଦ୍ବଶ୍ଵିନର ବଦ୍ତନ୍ନମ୍ଭଖୀ ଧାଗ୍ଵର୍ ଉବଞ୍ଚେଖ କଣିଥ୍ବଚଲ, ଚସଚେଚବଲେ
ଢାଙ୍କ ହ୍ବାଚଟର୍ ଭ୍ଲାଶ୍ଜ କ ଉବଞ୍ଯଦ୍ଵବାଣୀର ଚଳବେଠାରୁ ମୃତା ଘଝିଥ୍ବଲ ।
ସେମାନେ ଅବଶ୍ୟ ଅନ୍ୟ ଦୂନମ୍ପାଚର୍ ପ୍ରାଣ ଥ୍ଵବାର ସମ୍ଭାବନାରୁ ଲ୍ଵେପ କର
ଦେଇ ନଥ୍ବରଲ । କ୍ତ ପ୍ରାଵୀବଜ୍ଞଳର ଯେଉଁ ନଭ ବସ ପ୍ରଭିଣ୍ଠ ଚ କରିଥ୍ବଲେ
ଡାହ୍ନା ଯୋଗୁ ଆସନ୍ତା କକ ଦଣକ ମଧରେ ମଙ୍ଗଲଗ୍ରହରୁ ଆସିଥ୍ଵବା
ଚ୍ର୍ରୁହ ମଣିଷନର୍ତୁ ଯେ ଆମେ ଚକ କରି ପାରିବା ଏ ସକ୍ଥାବନା ପୂର୍ପ୍ର ଦୂର
ହୋଇଯାଇଛୁ । ଟଘେର୍ କ୍ଛଷ୍ଣ ପୟ୍ବପ୍ ଜାଗସ୍ଵ ଜଲ ଉୁର୍ଭଂଦ ପଣ
ପାଣୀ ମେଂ ବରଂ ଠପହ଼େଆ ସୋଳନ କରିବାର ସମ୍ଭାବନା ବଗ୍ଭ ର କରିବାକ୍ତୁ
ମୁଁ ବେଶି ଗ୍ବଛ ଅଛୁ: ଚାହ୍ରାର୍ ଅସଂସମସ୍ଥାନଚର୍ ମଧ୍ୟ ଏହ୍ଜ ଗ୍ରହ୍ନର
ପ୍ରାଣୀସଦ୍ଦଚ ସାଦୃଶ୍ୟ ଅଛୁ ।
ଭ୍ଲୁଭାଞ୍ଜଜ ଉବଷଂଦୁବାଣୀ ଦୂଇଗୋକ଼ ଜଳଷ ଉପରର୍ ପ୍ରଭଣ୍ଜ
ଥିଲ ”ଆଚମ ବଦସିସାବକୂ ଚଯ ପ୍ରଥମଳୂ ଥଲ୍ ବଶ୍ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ମଣିଷକୁ
କେ୍ଦ, କଣ ବଗ୍ଜ କରୁଛି; ଏଇ ଚ୍ଛ । ବୁତାସ୍ଟହ୍ବ ହ୍ରେଲ - ଏପର୍ ଏକ
ଧାରଣା ଯେ, ସେଚହିତରୁ ଅଖଚ ଓ ବଶ୍ମାନର ପ୍ତାଣାମାନଙ୍କମଧରେ ଚଦେହଗଭ
ସମ୍ପର୍କ ନାହି, ଚତୁ ସ୍ଣ୍ଟାଙ୍କ ମନର୍ ଚଚୌଣସି ପ୍ରକାର ଚବିସୀ ଚଯାଜନା ସସ
ଦୁଦିଙ୍କୁ ୟୁକ୍ତ କଟିଥିଲ୍ । ଉଳବଂଶଣଚାଦ୍ଦୀର ଆଦ୍ଦରେ ଚନ୍ନାଶୀଲ ଟମଲ୍ବେକମ୍ଭାନେ
ଉଉୟ୍ଟଙ୍କ ଭରଟର୍ ଏକ ପ୍ରକ୍ତତ ସମ୍ପର୍କର୍ ଅର୍ଚଂ୍ଜୁ ଅନୁଭବ କଣ୍ଲେ ହେଁ,
ସେମାଚନେ “ବଟଣଷ ସ୍ତଷ୍ଣ୍ୁ”ର୍ ଧାରଣାଚର୍ ଗ୍ବରି ଆଯଲ୍ତ ଥିଲେ । ଚଚଣ୍ଣ
ବସମାଚନ କ୍ଲୁଝିପାର ନ “ଥଲେ ଯସ, ଏଇ ସମ୍ପର୍କ ସରଲ ପ୍ରାର୍ଣୀଚ୍ତୁସମ୍ମତ
ଘରିବଶିଳାଧୀନ ବଣଧାଘ୍' ଚଖୁରୁ ଉଭ,୭ |
'ପ୍ଯାଲ୍ଓଟଜାଇକ୍ଂ ୟୁଗର ମେରୁଦଣ୍ଡୀଙ୍କ ସବଙ୍ଗ କେଡେକ ସମ୍ିକ
ଥିବାରୁ ପ୍ରମାଣ କର୍ବଦ୍ମବ ନାହିଟସ, ମଣିଷର୍ ଜଲ୍ମପ୍୍ବରୁ ଅଵଧାରତ ବା ଚାର୍
ଭ୍୍୍ରଗ୍ଯ ନସ୍ଟ ମ୍ବ ୭ । ବର୍ଂ ,ମେଭୁଦଣ୍ୀ ସ୍ତାଣୀଙ୍କ ଆଜ୍ଞ ଧାସ୍ରୁ ଜମଲ୍ମଥ୍ବବା ଅବନକ
ବଵଂଣଧର୍ ଙ୍କ ଭିତରୁ ସେ ବଗାଝିଏ ଶୀଖା ନାନ୍ଯ । ଆଟମଭରକ,ର୍ ସକ୍ତୁଠାରୁ ବଡ଼
ଜାଭର୍ ହ୍ବଶ୍ଧଣ ବା ଚନତ୍ଵଲ ମଧ ସମାନ ୟୁକ୍ତରେ ଚର୍କ କଣ୍ଠ ପାରନ୍ତ ଯେ
୧୦୭୧
ଆଧୂ ନିକ ଟମ୍ରୁଦଣ୍ଡୀ ହ୍ବସାବରେ ସ୍ୃ୍ଟୁ ର୍ ଆକ୍ତର୍ତୂ ଭାଙ୍କର ପୁବୀସ୍୍ରସଂ ଥଲର ଓ
ତାହ୍୍ଲାଙ୍କ ପାଇଁ ଏଇ ବଶ ବୃଦ୍ମାଣ୍ ସୃଷ୍ଟ ହୋଇଛୁ ।
ଧଗ୍ଵସାତ୍ ଅନେକ ଦପଣ ଝୂଲୁଥ୍ଜବା ଗୌଃାଏ ବଡ଼ ବର୍ଗ୍ ଭଉରେ
ଅଟମ ଗ୍ଲଲ୍ସାଜ୍ତଚୂ ଓ ବସ ସକ୍ତୁ ଦର୍ପଣରେ ନାଳା କାର୍ସାନ୍ତ ଥବା" 'ଵଲବର
ଆମ୍ଭର ଚଚାହହୋଗ୍ନ ବଲ୍ତଚ ବଦଖାସାଜଛ । ସମୟର ଦର୍ଘଣଟବର” ସବ୍ସୁକନଷର୍ ଦଣା
ସେହ୍ରପରି ହୁଏ ଏବଂ ବସଇ ବକ୍ତଚ ସ୍ତବଚର ସ୍ରଭ୍ରଫଳର ଚଚଚ ହଗ୍ବାସାକ
ରହ୍ମସାଏ । ଇଥୀପି କହୁହେବ ସେ, ବଗାଵିଏ ସ୍ରଳାରର ଧାଗ୍ଵ ରହୁ । ଣୁ
ସ୍ରମୟ୍ଵ ର୍ ଟଗୋଝିଏ ଦର୍ଘଣବର ସଦ୍ଦ ମଣିଷ୍ପର ଛବ ୧୍ଚ୧ ଓ ଚାହା ସଛକୁ
ଥବା ଅନ୍ୟ ଟଗାଵା ଏ ଦର୍ପଣରେ ସଦ୍ଞ କଲା ବଲେଇର୍ ଚଚଦହ୍ନଗ୍ନ ଦେଖା ସାଏ,
ଭେବେ ଜାଙ୍କ ଭଜେ ସେଇ ଧାର୍ ବହ୍ୁମାନ ଧ୍ରବାର୍ ବଦଖାସିବ । ମକିଷ ଓ
ବଟଳଇ ଭଡତର୍ ସଂପର୍କ ରହ୍ଵଛ୍ଥୁ । ଆଦ୍ଯତମ ପ୍ରାଣୀର ଆକ୍ତୃଭ୍ତର୍ ଛୁନ୍ନଭ୍ତନ୍ନ
ଅଂଣର ସାମ୍ାନ୍ଯମାନ୍ନ ଚସପରି ଉ୍ବଉସ୍ତଙ୍କର ଦହ୍ରାଡ଼ରେ ରକ୍ଞଛ୍ଥ, ଚସଦଢ୍ର ପଣ
ଆଦ୍ୟଇମ ଚଲ୍ଛାପ୍ତ୍ବଳାର ଭଳଭଳଲ ଖଣ୍ତାଂଣ ଉ୍ତଉ୍ତସ୍ବବ୍କର ଆଗିବରେ ସ୍ବଵମୁଠୁ ଓ
ଜଉବସ୍କେ ଘରହ୍ଦର୍ର୍ ସେଇ ଚନ୍ମା କୁଟ୍ଦିପାରନ୍ତ । କଲ୍ତୁ ଅସଲ୍ କଥା ଟସ,
ଚକଳତ୍ତିଠାଟର୍ ହ୍ବେଲେ ଟଗୋଵାଏ ମୂଲ ଧାଗ୍ଵ ନଣ୍ତସ୍ଟ୍ ଅଛୁ । ସମସ୍ବର୍ ଚସ୍ପାଇ
ଧରି ବହୁ ପଛଲ୍ୁୁ ଗଲଲେଂଚସରଇ ମୂଲ ଅକ୍ତୃତ୍ର ମିଲମାରେ । କୁ ଇାହ୍ରା।
ଅମ୍ମଠାରୁ ଆଜ ବକଟଚ ଦୂର ଅଙ୍ଚଚରେ, ଲାହ୍ରା ଧାରଣାଖର । ରାହ୍ନା
4ଭଦ୍ଘାସିକ; ସେଇ ଅର୍ଥବର୍ ଓ ଚକବଳ ଚସଇ ଅର୍ଥରେ, ଚଗାଷଏ ମୂଲ
ଧରଣର ଆକୃତି ଥ୍ବଲ୍ ଚବାଲ କହ୍ନ ଦହ୍ବେବ ।
ଡାର ,ତଇନ ପରିତ୍ତ୍ଵାର ଦେଖି ଥୁଲେ ଯେ ଆମ ଗ୍ରହ୍ନବର ଗ୍ରାଣବକାଣର
ନମ ସମ,ଓଁ ଏକମୁଖୀ ନ୍ମହେ ଓ ଚାହୀ ବାହାରୁ ୨ ଢଆ ବହ୍ରାଇଥ୍ଵବା
ମାମ୍ଭଲ ଧାର୍ ମଧ୍ୟ ନୁହେଁ । ପ୍ରାଣସଶ୍ଵ ଆଉ ସାହ୍ରା ପଛେ ଦହ୍ବଜ୍ ଚାହ୍ନା
ସାମଞ୍ଜସ୍ଯଷ୍ଷମ ଏବ ଚକବବ ବହ୍ଲଲେ ଅପର୍ଶବର୍ଶିଳସ୍ତ ନ୍ଲୁଂଡ୍ର । କଠିନ
ପରିବେଣରୂଜିକ ଜରିଆଚରେ ଏହ୍ନା ଗତ କଚିନଛ୍ଥ । ଏହା ମାନ୍ନ ଥରେ ନକକୁ
ରୂପାନ୍ତ ଭିଡ କଝିଛୁ ବବାଲ୍ କହ୍ୁବଦ୍ନବ ନାହି । ଦରକାର ପଡ୍ଜଚଲ୍ ବାରମ୍ବାର
ବଦଳାଇଛି । ଘରିବଶଚିନର ଚସସକ୍ତୁ ପଥରେଖା ଆଜ ଚର୍ତ୍ଚ ବା ଦୁଷ୍ଟର୍ ।
୧୭7୨
ସ୍ତଂଞ୍ୟେକ ମୀବଚ ପ୍ରାଣୀ ଏକ ଅର୍ଦ୍ଧ ଝସ୍କ୍ ଇଭହ୍ବାସରୁ ୟ୍ସ୍ସନ୍ନ। ଏଇ ଇଭଦ୍ନାସ
ପୁନଗ୍ବବୃରରି ଗ୍ରହ୍ନାନ୍ତ ରରେ ଘଛୁବା ସମ୍ବଦରେ ପଶ୍ଫଖ୍ୟାନ ଦୃଷ୍ଣୁ ରୁ ସମ୍ଭାବନା
ଏଚେ କମ୍ ୭ସ ଭାହ୍ବା ଅର୍ଥ ସ୍ଵୀନ । ପ୍ରାଣସ ଞ୍ଚ, ଏପଶ୍ଵ କ ଚକା ଞମସ୍ହ ପ୍ରାଣ ଠଡ୍ୂର୍
ମହାକାଣର ଅଛାର ଭଚରେ ଥାଇପାରେ । କିନ୍ତୁ ଡ୍ଚଚ ବା ଜମ୍ବ ଚସଚଳୀଣସି
ସ୍ତରର ଚାହା ହ୍ବେଉ, ମଣିଷର ଆକ୍ତତ ଚାହାଠାଚର ଥବା ଅମ୍ବପ୍ୃଦ ।
ଜଙ୍ଗଲର୍ ଗନ୍ଥ ଜ୍ପରେ ଦୀର୍ଘକାଲ ସାପନର ଉଦ୍ବଶ୍ଚିଳ ଧାଗ୍ଵରୁ ଚାହ୍ନାର
ଢ୍ଵସ୍ଵ୍ଚି । ସେଇ ବକାଣ ଧାଗ୍୍ର୍ ପଥ ଭଡରେ ପଦସ୍ଥଲନ ଓ ବ୍ଯଥଭାର
ସମ୍ଭ୍ରାନଚା ୮୧ଉ ବବଶି ଚଯସ, ସବୀାଂଣଚର ଠିକ୍ ମଣିଷର୍ ପ୍ରଭରୁପ ସେଇ
ପଥରେ ଆଜ୍ ବଳିବିବ ବହିବା ସ୍ବ ହ୍ନାଇ ଳପାରର ।
ବହ୍ବଦନ ଆଗରେ ବଦସିଥ୍ବବା ଚମ୍ବର ର୍ରେଃ ମଣ୍ଳିଷ୍ପନୁୂର କଥା ଆନ
ଲେଖିଲ୍ବେଲେ ଚମ୍ପାର୍ ମନେ ପଡ଼୍ଯାଏ; ଆଗଗ୍ଟୁ ମୁଁ କହ୍ନସାରସ୍ଥ ୧ସ ଚାହ୍ଵା
ଥିଲ୍ନ ଏକ ମୂଚଜାଚ ଶିଶୁର ମ୍ବୀମୀ । ବହ୍ଧୁଳାଲ ଆଗରେ ଭାର ବବଜ୍ଞନଳ
ବଚୁଣୁଷଣ ଓ ମୂଲା ଜରୁପଣ ହୋଇସାଶଢୁ । ମ୍ବୀମୀରେ ପରିଣଇ ଚଲ ଗିଣ୍ର
ଚମ୍ରୁଝ ଖସୁ) ¦ ପ୍ରଞ୍ ଧଚଣଭ ବବାଲ୍ ମଚିନ ଚହବିଲହୈ ସସଥ୍ରରେ ଥ୍ରଲ୍ ଏକ
ଅପଥ୍ଜଣର ମ୍ଭ ଣ୍ଡ । ଦୂଇ ଫୁଃ ଉଚ ମକ୍ଧିଷର୍ କାହାଣୀ ବଚସଣ୍ଜିମାନେ ବର୍ଟିନା
କରନ୍ତ ସସେମାନଳେ କ୍ଟ୍ଲ୍ସାନ୍ତର ଠେ ନଅ ଣହ୍ନ ଘନ ଟସଣ୍ଢାମିହରରୁ ଉଣା
ଆସ୍ତଟୃଜନଚର ସାଧାରଣ କଣ ମଣିଷର୍ ମ୍ତଏଣ୍ଟ ନ୍ନ ୟା ଳରପାଚରଳା । ଶବ
ଘନ ଚମ୍ବର୍ଟ୍ ମ୍ରିଃର ଆସ୍କ୍ଉନର ମର୍ନ୍ତଣ୍୍ ଥ୍ବବା ମଣିଷ ବକବେବି ଢହଟଲ ଭୂଡନ୍ତା
ଚକ ଭଆ+ କର୍ନିନପାରନ୍ତ । ଘାଭମାର୍ଦ୍ଦଡ଼ ଠାରୂ ଭାର ବୁଝ ଉଣା ବହ୍ବବାର୍
କଥା । ଅନ୍ଦଧତଃ, ଏଭକ ନଣ୍ତ ୭ ସେ ଡାର୍ ଅନ୍ତଢ଼ ନାହି ।
ମଣିଷର କଲ୍ବନାୟ ପରିସରରୁ ବହୁ ବଡ଼ ଆକାରର ଏଇ ବଶ୍ବ-
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ନଣୀଥର୍ ମହାଣ୍ଡନ୍ଯଟର୍ ଆମ୍ଭ ଦୁନିଆ ଟଗାଃଏ ଧଲକଣା
ପରି ରୁଲୁଛୁ । ଏଥରେ ମଣିଷ ସେ ଚକେଭେ ଏକାର୍ବୀ, ଧାରଣା କର ହୁ ଏନା ।
ଅଦ୍ଧଷ୍ପର ଶ୍ବଉ ବା ଅଶୁଭ ଇର୍ଗଂଭ କାଣ୍ିବାପାଥ୍ଥି ଅମେ ସମଭସ୍ତର ବୂକ୍ତୀ ଓ
ଜୀବନ ସନ୍ତ୍ଵଲୁ ବଚଣ୍ରେଷଣ କରୁ । ବଚଇନାର ସ୍ତ୍ରର୍ ଆମ୍ଭ ଉପରେ ନମ୍ଭଣଃ
ବଢି ସାଇଛ୍, କାରଣ ଚିକବଳ ଏ ଗ୍ରଦ୍ଧରେ ନ୍ତୁହେ ବବ୍ରାଧନ୍ଧୁଏ ସମଗ୍ର ନସ୍ତନ୍ନ
୧୭୩
କଗଚଟରରେ ଆଟମ ଏକ ମାନ୍ଧ୍ର ପ୍ତ ନ୍ଯମାସ୍ଟୀ ଜୀବ ସାହ୍ଲାର୍ ଚମ୍ଛାକଷମଚା ଅଛୁ ।
ନକଷନ୍ଧରଭୁଡ଼ରାକ ଆବଡ଼ ଆମ୍ଭେ ଅନାଉ, କର୍ତ ଚାଙ୍କର୍ ସବର୍ଦର ନଦ ସଷ୍ଟ କର
ପାରୁନା । ଅଗଭର୍ କଙ୍କାଲ ବଖାଲ୍ନ ଆମ୍ଭେ ଜଜର ଭ୍ପ୍ପର୍ିର୍ ଉସ୍ସ ବଣାଳୁ ।
ଅଟଇ ଭରେ ହୁଏଇ ବକୌଣସି ଅର୍ଥ ଅଛୁ । ଏହ୍ସଷର ଚନ୍ଫରାରେ ରମ ନଜକୁ
ଜ୍ସ୍ବାଭ଼ିକ କରୁ ।
ଗ୍ବଭରେ ଆକାଶବର୍ ଚାଗ୍ଵମ୍ଭାଟଳ ସାଆଆସ କରନ୍ତ । ଜଜ ସୃକ୍ଟ ସାମଭର୍ରୀ
ଦ୍ବାଗ୍ ବଵ୍ଛ୍ବଦ୍ପୋଇ ବଲ୍ଵେକେ ନିଦ ଭଉରେ ଛଵପଃ ହୁଅନ୍ତି, ଦୁକମ୍ବପ ବଦଗଲ୍ତି,
ଅଥବା ଚଲ ବିଶାଇଥାଥା | ବସଚିଇବିବଲେ ବାହାବରେ ହୁଏଇ ଉ୍ଲ୍କାପାଇର୍
ସକ୍ତୁଳ ଛଃାଵଏ ବଣ ଦ୍ସ୍-ସ୍-ସ୍ ଣଲ ଶୁଚଉ । କରନ୍ତୁ ଅସଖ୍ଯ ନଷିନ
ଜଗଉରେ ବା ସମଗ୍ର ମହ୍ବାଶ୍ୂନ୍ୟବର୍ତରେ, ବକତ୍ତିଠୀରେ ବହ୍ବେଲେ ମଣିଷ୍ରକ୍ପଏ ନାର
ସେ ଆମ୍ଭର ଏକାକିକ୍ସର୍ ଅଂଶୀଦାର ଚହବ । ବସଠ ଜ୍ଞନ ଥାଇପାରେ,
ଚସଠାଚର ଣଣ୍ତ ଥାଇପାରେ, ମହୁାଣ୍ତନ୍ଯର୍ ବସପବଖ ବକୌଣସିଠାଣର୍
ବହଟଲ୍ ବଡ଼ ବଡ଼ ସନ୍ତ୍ ଥାଇପାଚର୍ । ବସଗୁଡଜିକ ଚଳାଜଥ୍ଵବା ଅଭ୍୍ର
ନିପୁଣ ଅଙ୍ଗଂପ୍ରଳ୍ଯଗଂର୍ ଅଧ୍ୟ ନାସ୍ ଜୀବାମ୍ଭାବନ ହୁ ଓଇ ଆମର୍ ଚଲ୍ମନମ୍ମଲ ବଜ୍ଦ
ଆଡ଼ଲୁ ଆମ୍ଭର ପର ଆଗ୍ରହ୍ନ ସହ୍ତଭ ଅଥଚ ବୂଥଚର୍ ଅନାନ୍ତ । ଭଥାପି ସ୍ରାଣ-
ସଷ୍ବ୍ର୍ ପ୍ରକୃତରେ ଓ ଜ୍୍ଦ୍ବଶଵନର ମଭଚ୍ର୍ ଆଁତିମ ଏପ ସ୍ତଶ୍ଧର ଜଶ୍୍ର
ପାଇହୁ-_-ବକଚବବହଟଲେ ଅନ୍ଯ ବଳୀଣସିଠାରେ, ଏପଣ କି ଜ୍ଞ, ଲେକବର
ବ ମର୍ଣଷ୍ତର୍ ସାଷଭ ପାଇବାର୍ ସମ୍ଭାବନା ଆଜ୍ ନାହି ।
ଚଚଢଇ କିଚାର
ସକ୍ୁ ଧର୍ମରେ ଏହ୍ନା ସାଧାରଣ କଥା ସେ, ଦ୍ବ୍ୟ ଦର୍ଶନ ବା ଅନ୍ମଦୂ କ୍କ
ଲ୍ଵଉ ଢିମରନ୍ତ ମଣିଷଲୁ ସାଙ୍ଗସାଥୀଙ୍କଠାରୁ ଦୁରକୁ ସିବାଲୁ ପଠଡ଼ । ଏହ୍ନା
ସବ୍ତୁଠାରୁ ଆଦ୍ଞମ ଧର୍ମରେ ମଧ୍ଯ ଲୁଦ୍ନାଯାଇଛ୍ର । ସଦ୍ଦଧ ଚସାଗ୍ୟ ଚଲ୍ବକ ଏପର
କବର, ବଡବିବ ସସ କବ୍ଯ ବାଣୀ ଲ୍ଵଉ କର୍ ଚଫରିଆସିବ । ସତି ଶଶ୍ ରଙ୍କୁ
ବଖାଳବାଲୁ ଚସ ସାଇଥିଲ୍ୟା ବସ ବାଣୀ ବସଇ ଣଣ୍୍ରବ୍ଧଠାରୁ ନ ଆସିପାର
ଥାଏ, କମ୍୍ ସେଥ୍ବରେ ବିଫଲ ଚହ୍ପଚଲ ମଧ୍ଯ ବସ ହ୍ଏର ଏକ କ୍ତବ୍ୟକଶ ନ
ବା ଅଚଲୀକକ ଜିନିଷର ସାଞ୍ଷାତ କରିଥ୍ବବ । ଉପସ୍ୟା ବା ସମାାଧ୍ଵ ସ୍ମ୍ବ ବୀସ୍ଟ
ଏ ସକ୍ସ୍ କଥା ସଦାଚ ବଚିଲ ଶୂଣ୍ିବାର୍ ଓ ବଗ୍ଗୁର୍ କର୍ବାର ଚସାଗ୍ୟ ।
ମୁ ବଶ୍ବାସ୍ବ କରିବାଲୁ ଆରମ୍ଭ କରସାରଲଣି ଯେ, ଆମ୍ଭ ସୃଥ୍ଵବୀ ଏକ
ଅଭ ଅଭଂଚ ଜାଗା । କର୍ଛୁ ଆଚମ ଏଚ ସୀଘକାଲ ଏଇ ଅଭ,ଚଦ୍ନର
ଅଂ ଶମ୍ପରୁପ ବହ୍ଘାଇ ରହ୍ନଲ୍ଟଣ୍ନ ସେ ଅଚମ ଆଜ୍ ଏହ୍ଲାଲୁ ଅଭ୍୍ଇ ମନେକରୁନା ।
'ଆ୍ଯାଲିସ୍ ଇନ୍ @ ଥ୍ାଣ୍ତର ଲ୍ୟାଣ୍ରଂ ନାମକ ଗିଲ୍ବଙ୍କ ବହ୍ମରେ ଘାଗଲ ପଣ
ଅର୍ଥ ର୍ ସରି “ମ୍ଯାଡ଼ୁ ଦ୍ଯାଃ୍ର୍” ଚରନନ୍ନ ଅଛ୍ଥୁଥୁ ଚାହାରି ଉଲ ଜଜ ନଜ
କାମ୍ପବର ଆଟମ ବ୍ୟସ୍ତ ୧ହ଼ାଇ ଏପଚ୍ସପ¥ ଚହ୍ନଜ୍ନ ଓ ପ୍ଵାକ୍ତୁ ସେ ଆଚମ
ସଂୂଷ୍ ସ୍ପାସ୍ତ୍ରବକ ପ୍ରାଣୀ, କରନ୍ତୁ ଆମ ଗ୍ଭରିପଃର୍ ପରିବେଶ ବଡ଼ ମର୍ସ ।
ପ୍ତକ୍ୁଳ୍୍ତର କମ୍ତୁ ଦୂନଆରେ୍ ଏପର କହ ନାହି, ସାହା ଏଇ ୟୂକ୍ତଲ୍ଲୁ ସମର୍ଥନ
କଣ୍ଢପାରେ । କଗ୍ତୁ ମଣିଷର ମଳ ଏପର ଚସ, ବସହ୍ନ କାରଣରୁ କଛୁ ସମସ୍ତ
ପବର ପରର ଣଳ୍ଯ ମାଗଟର ଚସ ଦୂଇ ପଠା ଏ ଏଇ ଆଣାଚର ସେ ସସ କହି
ମହ଼ାଘ ଅଣା କଥା ଜାଣି ପାର୍ବ ଅଥବ। ମଣ୍ଷିଷ ପାଇଁ ଥ୍ଆହ୍ନୋଇଥ୍ଵବା ନୂଆ
ଚିକୀଣସ୍ପି ପ୍୍ଚିକଲ୍ପଳାର୍ ଖବର୍ ଆଣି ପାରବ। ଏଇ ସ୍ତବଚର ବନ ପ୍ତ
ଡା'ର୍ ସ୍ତ ମିତ ରୂଚଲୁ ସସ ସୁନଗ୍ବସ୍ହ ଉଜ୍ଜୀବ୍ଭ କରବା ଲୁ ଗ୍ବଢ୍ଵେ । ବଶିମ୍ାଳ
୧୭୬୫
କାଲର ବଗ୍ଵ ଵ ସମ୍ବାଦ ସରବଗ୍ବହ୍ନ ଫସ୍ଥାସନ୍ତୁ ଓ ବଣ୍ଟ୍ ବ୍ୀପୀ ବବଚାରଫବିଯାଗ
ଢା'ର ଜୀବଳ ପ୍ରଭ ବମ୍ପୁଖଭାଲୁ ଦୂର୍ କରବ--ଏପର ଆସ୍ଥା ପ୍ରାସ୍ଠ୍ ନାହି
କହୁଚିଲ୍ ଚିଲି । ବବଜାର୍ଚିର୍ ସାହ୍ବା ଧର୍ଵାପବଡ଼ ଚାହ୍ରା ଭତଚରେ ଅସାଧାରଣଣ୍ି
ଆଜ୍ କ୍ର ନାହି, ସୁଚଗ୍ଂ ସନ୍ତବା ବବଡାର ଜରିଆରେ କିନ୍ଥ ଅଲୌକିକ
ଜଣାଯାଏ ଭାହ଼ା ଆଜ୍ ସପର ଚମକପ୍ରଦ ଚହବ ନାଢି । ଚଢେଣ୍ତ ଆମ
ପାଖବର୍ ବିକବଲ ଏକ ଛିଦଗ୍୍ଲା ବାଵ ଦରିଵାଅଛୁତାଦ୍ରା ହେଲ୍ବ ଜସର୍ଗ
ଭଜରେ ବ୍ୟ ବଣିନ ।
ଆଗରୁ ଏହା କହ୍ନ ରଖିବା ଦରକାର ୧ସ, ମୁଁ ବସପର୍ ରମ୍ବକ ନ୍ଲୁହେଁ
ସାହ୍ରା ପାଖଲୁ ଉବଷ୍ୀତ ଘଃଣଵାଠାନଙ୍କ ବଷସ୍ବରେ କିନ ସିଧାସଲଖ
ଆସି ଥାଏ | କିମ୍ରୁ ଜଣେ ପ୍ରକ୍ତୃତିବବଵ୍ଵ୍ରୁ କର ଅନେକ ସମସସ୍ଟ ଏକା
କହାଇବାକୁ ପଡ଼େ ଓ ମୁଁ ଚହିରୁ ବ୍ୟଭନମ ନୁହେଁ । ନ୍ଲ୍ୟସ୍କକ ସହ୍ନର୍ରେ
ମଧ ଠାଏ ଠାଏ ସ୍ର ନଜବଗ୍ଲା ସ୍ଥାନ ଅଛୁ ଏବ ଚସଠାଚରେ ନାଃମସଙ୍ଗ ଚଲ୍ଵକର
ନଷ୍ଫସ୍କ୍ ସେଇ ପ୍ରକାର ଅଭଜ୍ଞରା ହ୍ରେବ ସାହ୍ରା ବଷସ୍ଟ୍ରେ ମୁଁ କହ୍ମବାଲୁ
ମସାତ୍ଛଠୁ । ମୁଁ ୧ଝଯଉଁ ବଞ୍ଚିଳା ଦେବ ଭାହା ପାର୍ଵଙ୍କ ବଷ୍ଷସ୍ଟ୍ଚର୍, ବକେଚଢକ
ଗ୍ଵସାସ୍କ ଜଳ ପଦାର୍ଥର ଉ୍ତଞ୍ଜବା ବଷସ୍ଟଟରେ ଓ ଚବ୍ଢ଼ଲଙ୍କ ବଗ୍ଛ୍ର୍ ସମ୍ଭବ ଛବର୍ ।
ମୁଁ ଆଣାକବର୍ ଚମ ଏସକ୍ଲୁ ଉପଲବ୍ଧ୍ଵ ଚାଙ୍କର୍ ଦହବ ଯେଭିମାଚ୍ରନ ଅଲୌକକ,
ରସର ଆପ୍ପାଦ ଲଉ କରିବାକୁ ପ୍ରକ୍ପଢରେ ଆଗ୍ରସ୍ତା ଓ ସେତ୍ତମାଚନେ ସାଧାର୍ଣ
ଘହଣା ପ୍ରତାତ୍ସ ଭ୍ରଭରେ ସେଇ ସହିସଲ ବଦଖିବାକ୍ୁୁ ସମର୍ଥ ସେଦିଠାରେ
ଆମଭର୍ ପାର୍ଥ ବ ଦୁଳଆ ସମ୍ପ ଅନ୍ଯ ଏକ ସରର୍ ଦୁଜଆ ପାଲ୍ଡ ସାଏ |
ବଚମ୍ଭାଵାମୋଡ଼ କହ୍ରବାଲୁ ଗଲେ, ଆମ ଗ୍ରହ୍ମର ନଗ୍ଵଃ ଅଟିଲୀକକକ୍ସ
ଢ୍ପଚସ୍ତ୍ରଗ କରିବା ପାଇ ନ୍ସଟ ର୍କ ଶ୍ରେଣ୍ଣ୍ର ସ୍ଥାନ ନ୍ନ୍ହେଁ । ମମୁ ନଃସବନ୍ଦହ
ଚସେ, ବସଠାଚର୍ ଅଚ଼ଳକ ଚମକପ୍ରଦ କାହ୍ରାଣୀଂ ଶୁଣାସାଏ ଓ ବହୁ ଅଭ୍୭
ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖାସାଏ । କିନ୍ତୁ ଅଲୌକକ କହ ପ୍ବଗ୍ବପୂର ଉପଲବ୍ଧ୍ବ କରିବାରୁ
ହେଲେ ଚାହ୍ନାଲୁ ସକ୍ସୃମ୍ପାଡ଼୍ ଆସ୍ବାଦ କତ୍ଚିବାକ୍କୁ ପଡ଼େ । ଭଡ଼ଞ୍ଵବା ବଡ଼ଗ୍ଵସ୍ତାରେ
ପେଲ୍ଵବିଯଲ୍ ଓ ଠେଲ୍ଚଠଲ ଭରେ ଏହି ବଢାଇ ପାଚରନା । ଭଥାପି ଚସ
ବକୌଣସି ବ ୬ ସହରରେ ବକରେକ ପ୍ରକ୍ୁଇ ନଗ୍ରୁଵଥୀ ଯ୍ରାନଥାଏ ଚସର୍ଠଠାରେ
୧୭୬
ମଣିଷ ଏକାକୀ ବଢାଇପାବର୍ 1 ଦହାଚଲରେ ଘର୍ ଭୂତରେ ଅଥବା ସ୍ରତ୍ଯଷର୍
ଗ୍ରଚ ଉପରେ ଏହା ସମ୍ଭବ ।
ନ୍ସ୍ତର୍କ ସହରର୍ ବକନ୍ଦରେ ଥବା ଏକ ହ୍ବୋବଵଲ ର ବକାଡ୍ଜିଏ
ମଦ୍ଦଲ୍ବର୍ ଚଗାହନ ଏ ବଖଗ୍ରେ ମୁଁ ଥରେ ଅଵାର ଭକରେ ଚେଣି ଉଠି ଅର୍ଥର
ବୋଧ କରିଥଲ୍ । ହ୍ରଠାଜ୍ଜ ସ୍ତ୍ବବାବଚଗ ବଣଠଃ ମୁଁ ସେ ବଖଗ୍ବର ସୂରୁଣା
ଧର୍ଣର୍ ଚଉ୍ଭଡ଼ା ଖିଡ଼ିକ ଉପରେ ଉ୍ଜଠ ପର୍କା ଆଚଡ଼ଇ ବାହ୍ରାରକୁ ଉକି
ମାରିଲ୍ । ସମ୍ସ୍ତା ଥଲ ଭୋର୍୍ର ଠିକ୍ ପ୍ଵଵଂର? ବସଚିଢବବବଳଲେ ଜଦରେ
ଚଣାଇ ଚମ୍ବଚକ ଦୀର୍ଘ ନଃଣ୍।ସ ଗ୍ରୁଡ଼ନ୍ତ ଅଥବା ସଦ୍ଦ ଚେଇଥାନ୍ତ ଚଇବେ ସ୍ଥୁଇ
ଅନାର ଭଚରୁ ବାହାର ଆସପୁଥରବା ଦୂନିଆ ପ୍ରଭ ଜିଜର ଅଞ୍ଚିର ଦୃଷ୍ଟ ଲୁ
କେହ୍ରୀଭୁଉ କରନ୍ତ । ଜଦ ଭଚଟର ମୁଁ ବଖାଲ୍ବ ସିଜକକବାଵ ବାହ୍ାରକ୍ସ
ନଲି ଦେଖିଲ, ଖୁବ୍ ଢଳଯାଏ ଦେଖିବ ବୋଲ ମୁଁ ଆଣା କରଥଲ ; କ୍ନ୍ତୁ
ସାହ୍ବା ଦେଖି ଲ୍ ଚାହା ଅପ୍ରଚ୍ୟାଣିତ ।
ମତ ବଦଖିଲ ୧ସ ମୁଁ ଖୁବ୍ ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥାନରୁ ଅଳାଉଛ୍ଛୁ । ଇଚଲ ଥାଏ
ଧାଡି ପଟରେ ଧାଡ଼ି ଅଭଚ ଧରଣର ଗମ୍ଳ ଓ ସଥୁତଭତ୍ପରେ ଥିବା ବଖଗ୍ମାନ |
ଅନ୍ଧାରରେ ମୁଁ ଚସଗୁଡାକ ପ୍ରାସ୍ତ ନଜର୍ କର୍ ପାରୁ ନଥ୍ବଲ୍ । ଦେଖୁ ଦେଖୁ
ସେଇ ବଖଗ୍ବା ଗୁଞ୍ଜକର୍ ରୁପଟର୍ଖ ନ୍ମ୍ଭଣଃ ସ୍ଥସ୍ପ ଚହ୍ରାଇ ଆସିଲ, କାରଣ
କେଉଭେକ ପାଗ୍ଵମାନଙ୍କର ଚଡଣାରୁ ଆଲୁଥ ପ୍ରଭଫଲର ବହିଲା । ଗସ୍ପୀର
ଚୈଃଣଦ ଭଉଚର୍ ସେମ୍ଭାବଳେ ସହ୍ରର୍ ଉପର୍ ଦଇ ବାହ୍ନାର୍ଲୁ ସ୍ବସିସିବା
ଆରମ୍ଭ କରୁଥ୍ବଲେ । ଗମ୍ବଳ ଗୁଡ଼ାକ ଭଉରେ ଥ୍ରବା ଫାଙ୍କ ମଧ୍ଯବଟର୍ ବସଇ
ଧଲା ୧ଡଣା ବଣିସ୍ତ୍ତ ଘକ୍ଜୀମାଚନ ଚାଙ୍କର୍ ରହସ୍ଯମ୍ମସ୍ତ ଅଧ୍ଚସାନରେ ବାହାର
ଥିଲେ । ସେଚଚଚବଚିଲ ମେମ୍ଭାନେଦି ମହରର୍ର,ମାଲକ ଥିଲେ ଏବଂ ଶାଲ ଭ୍ବବରେ
ସେମ୍ଭାନେ ମ୍ୟାନ୍ହ୍ୟାହ।ନ୍ ଅଞ୍ଚଲଲର ମିଳାରଗୁଡ଼ାକ ଦଝଲ କରୁଥିଲେ ।
ଭୁଇବସା ପଣ ସେଇ ଉଚ୍ଚୁ ମିନାର ଗୃୂଡ଼ାକର ପଥରଚର୍ ଭାଙ୍କର ଚଡଣାର
ଚଗୋଡ଼ ଏ ହେବଲ ଅଂଣ ଘଷିବୋଇ ନଥ୍ଲ । ମଣିଷ ଆଖିରେ ଚସେଲେବିବଲଯାଏ
ଆଲୁଅ ଚୁଲି ନ ଥ୍ବଲ୍ ଇଥାଫି ପାଗ୍ଵଗୁଡ଼ାକ ଉଳ୍ ।କାଣର୍ ସେଲ ଆଲୁଅ ଭଡଟର୍
ଗଭ ର । ବହୁଇଲେ ସହ୍ବରର୍ ଗଲ ଅଛାର୍ଚର୍ ଚସଂଇବବଲସା ଏ
ଥ୍ବଲ୍ବ ମଧ୍ଗ୍ଵନ୍ଧ ।
\ ୭୬୭
ଅଧାନିଦ ଭତବର ୟିଡକ ବସପଦିଃ ଡରାଇ ମୁଁ ଅଳାଇଲ୍ଦବଲେ
ମୁହ ,ଶିକ ୧ମାହର୍ ବଘର ଭତରେ ବମାର ମନେ ବହଲ୍ନ ସର୍ଭେ ଚସପଣି ଏକ
ସ୍ରଚଣ୍ଡ ରୁମ୍ଳାରୂ ପାଭ ଭିଳରେ ଗ୍ବରାଗ୍ଵଭ ଆମ ଦୂଛଆ ବଦଲ ସାଇଛୁ ଓ ମୁଁ
ସନ୍ତ ପଲାଇବାକୁ ଗ୍ଟଚହ୍ନ ଢେଚବ ସହରର ବାସିହା ଏଇ ଚଚଚଇସାନଙ୍କ
ପଣ୍ଢି ଖିଣୂକ ବାଚିଃ ଚମାବିଭ ପଳାଇବାରୁ ବହବ । ଖୁଚ୍ ଜପରକ୍ତ ଉଠିଥ୍ବବା
ଧଆଁ ବାହାରିବା ନଲ ଗୃଡ଼ାକରେ ବାଡେଇ ବହାଇ ଅଳଲ ଗସ୍ଲୀର୍ ଢଲରୁ
ଖସି ପଡବାର ଉସ୍ତ ଥଲେଵହଧୈ ଅଭ ଜଳରେ ଲଳଚ ହେବାରୁ ଚାଙ୍କର୍ ଜଳ
ଜପଟର ଅସୁ ଥଲ୍ । ବମାର ମନେବିହଲା ଚସକୁପର ଆସୁ।ଚଘନ ଚମାଚଚ ମଧ୍ୟ
ସେଇ ଅଡଲ ଶ୍ରନ୍ୟରେ ଚଡଲି ପଣ୍ଜବାକ୍ତୁ ହେବ ।
ମରୁ ଆହୁଣି ବାହାରକୁ ନକି ପଞ୍ଜଲ୍ । ଧଲା ରସଂର ଚଡଣାସାଳ ସାମନା
ଓ ପଛକୁ ନଃଶବ୍ଦରେ ସା ଆସ କରୁଥାନ୍ତ । ବସଲ ପାର୍ମ୍ଭାବଳ କାଣିଥ୍ବବଲେ ବସ
ରଲ୍ଵବକ ବଣାଇଛନ୍ତି ଓ ଅଲ୍ ସମସ୍ତ ପାଲି ସେଚ୍ଚମାନେଦ୍ର ଚ଼ସଲ ଆଲୁଅର୍
ଅଧ୍ବକାଦ୍ୀ | ଏପର ବି ବିହାଇପାରେ ଚସ, ସହର ବସେବଢଚେଲେ ପ୍ର୍ପ୍ର
ତାଙ୍କର ଥଲ୍ବ ଓ ମୁ ବସଥ୍ରଟର ମଧ୍ଳିଷର ଅଗ୍ତଂନ୍ମୁ କଥା ସ୍ବପ୍ନରେ କଲ୍ନା
କରୁଥିଲ । ସେ ୧ସପର ଚଡଣାବର ଭିଆର ଏକ ସହର ଚମ୍ବା ସାମ୍ଭନାଟର
ଉତ୍ସ ବହ୍ଦାଇଥଲ୍ନ । ମ୍ଳିଷ ୭ ବସପରି ସହର ଚକବବବୃହଲେ ଗଢ ପାରର୍ନା ।
ସେମାନଙ୍କ ଭଚଚର ମୁ ନଚଳ ମଧ୍ୟ, ବବାଧକୁଏ ଚଗାନ୍ନ ଏ ଚଚଢଇ ଧ୍ରଲ ଓ
§8୬କର କାରଜ୍ ଉ୍ପରେ ବସ୍ତି ଭଳେ ଗସ୍ସି ପଞ୍ଜବାର୍ ସମ୍ଭାବନା ସମ୍ପ ଛଟିର୍
ଡଭ୍ ଡର ସ୍୍ରଭୁଥଲ ।
ଡେଣା ଟମ୍ପଲ୍ ବସଇ ପର୍ଵସାଳ ବାରମ୍ବାର୍ ପୁରି ପ୍ର ଉତଡ୍ନଥଲେ । ଅଲ୍ୟ
ସାଡ଼୍ପସ ଥବଲ, ଖିଜିକ କଡ଼ରୁ ଵିକିଏ ଖସିଯାଇ ଚଢ଼େଇମାନଙ୍କର୍ ଚସଇ
ଆଲୁଅଉର୍ଵ୍ ସହରରେ ଗଣି ବହାଇ ଥାନ୍ଦ। । ଝସେବଭବେଲ ଲୁ ମୋର୍ ଦ୍ଵାଚର
ମାଂସଟପଣୀଗୁଡ଼ାକ ଜସ୍ପିସ୍ କରିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରିଥ୍ବଲ୍ । ବସଇ ବଦ୍ଞ
ଦସ୍ତ୍ରରବରେ ପାଗ୍ଵାମ୍ଭାନଙ୍କ ଭୂଚରେ ଝାମି ପଞ୍ଜ ସହରର ଗ୍ରଭଗୁଡାଳ ଉପର
ଭ୍ଡ଼ସିବ।କୁ ଦମାର ଗ୍ର ଇଚ୍ଛା ବହ୍ବେ୍ଥା ଏ । ଝାର୍ଷ ବାର୍ ଇଚ୍ଛା ବଇ ଅଦମ୍ୟ
ହ୍ରେଲ୍ଵ ବସ ମ୍ବ ସଭର୍କ ଦହ୍ରୋଇ ସର ଭଜରକୁ ସେର ଅସିଲ୍ ଓ ହଲ୍ ଘରର
ବ୍ ୭୮”
କବାଃ ଡିହାଇଲ୍ । ଚଚସ୍ହାର୍ ଉପଦର ଚମାର ଚକାଝ୍ ପାଇଲ୍ ଓ ନଟଚମ
ଏହ୍ନୀ ମୋ ପାଖଟର ପଣଞ୍ଟାର ହହଲ୍ଵନ ସେ ମହଲ୍ଵମାନଙ୍କ ଭୂଚର ବଦଇ ଇଳଲ୍ଲୁ
ଓଦ୍କ୍ାଇବାର୍ ଏକ ଘ୍ଵପ୍ତା ଅଛୁ ଏଟ ସାହାକକ୍ୁ ବହ୍ରତ୍ବ, ମ୍ପ ନିହାତ ଜଚଣ
ମଣ୍ଣିଷ୍ଣ ଛଡ଼ା ଆନ୍୍କଚ୍ଛ ନୁହେଁ ।
ପୋଷାକ ଚିତି ମୁଁ ସାଥୀମାନଙ୍କ ସବ ଯାଇ ମି ଥିଲ । ସେଇ ଛନ୍ନୁ
ସ୍ଦ୍ରେରର ଆନ୍ନୁଅରେ ସହ୍ନରକ୍ତୁ ନ ଅନାଇବାଟର୍ ମୁଁ ଆହୁରି ଚବଣି ସରଳ
ହୋଇଛି। ଅଭ ଏଳ ଓଲ୍ଵା ଚଳାଣରୁ ମୁଁ ଛ୍ଵସଇ ଥର୍ ମାନ ମଣିଷର
ଶ୍ରେଣ୍ବ କୀବ୍ଵି' ସେ ସହରକୁ ଦେଖୁଥ୍ଵଲ୍ ; ପ୍ରକ୍ଛଭଝରେ ସେ ସହ୍ପର୍ କଅଣ
ମସନିଷର ୨ କେବିଦଟଦ୍ରଲେ ମୁଂ ଭ୍ଲଲ୍ ପରବ ନାହି କପର ପାଗ୍ଵଙ୍କର ସେଇ
ଡେଣାଗୁଡ଼ାକ ଘୁର୍ ଘର୍ ବ୍ରୁଲୁଥଧତଲ୍ବ ଓ କପରି ଆଙ୍ଗ ଲର ସାମାନ୍ଯ ର୍ପ
ଏବ ପବନରେ ଜ୍ରଞ୍ିବାର୍ ବାସନା ମାନେ ମୁଁ ହୁ ଏକ ।ସ୍ରୁଡ଼ମାନଙ୍କ ଉପଦର
ଜଡ୍ଜଠାନ୍ତ । କନ୍ଥୁ ସେପର ଅନ୍ଭୁଭ ବାହାରେ ପ୍ରଳାଣ ଳ କରିବା ଭଲ ।
ବକେବିବ କେଚିବ ମୂ ଟସ ଅନ୍ୁଭୁର <ପରିସ୍ବଚର ` ମବିଳକଚର୍ ୧ସ, ବମୀ
ମନର୍ ଗଦ୍ବନ ଅଛାରଟର୍ ଚସଇ ଚଡଣା ଚଯଲି ଉ୍ଭଞ୍ଜବାର ଇଚ୍ଛା ଉପରକୁ
ଡଠୁଥାଏ ଓ ଘୂରୁଥାଏ, ବସ ପର୍ଦାନ୍ତ ଚମାର ସମ୍ଭଗ୍ର ମଳ ବସଇ
ଘୂରୁଥ୍ବବା ଆଲୁଅଚର୍ ତଉ୍ଭାସିଚ ଚହାଇ ଉଚିଠ ଓ ଦୁଇପବଃ ଥ୍ରବା ବଞ୍ଚି-
ଗୁଡାକ ହାଲୁକା ବହାଇ ଚମା ପଛକୁ ଖସି ସାଉ୍ଥିବା ଉଲ ବବାଧହ୍ଣ ଏ । ଠିକ୍
ସେପଣ ଉଡ଼ମନ୍ତୀ। ଚବଢ଼ଲର୍ ସାମନାର୍ ବାଧାଯାକ ଢା'ର୍ ଚଡଣା ପଛରେ,
ଖସ୍ବିଯାଏ ।
ଓଲଵା| ଚକାଣରୁ ଚଦଦଖିବାର କ୍ଷମତା କିନ୍ତୁ ମଣିଷର୍ କଲ୍ବନୀର୍ ଏକ
ଗୃଡିଆ ନୁହେ | ମୁଁ, ସବ୍ହ କରିବାକୁ ଆରମ କରିଛୁ ବସ,ବକଲେକ ଅଂଣଚର୍
ଏହ୍ଥା ପଶୁଳ୍ଦର ଅନ୍ଲ୍ୁଭ୍ଲୁଭ୍ରେ ମଧ ଅଛୁ । ଅ ବଣ୍ଯ ବସପର୍ ମଣିିଷଙ୍କଠାରେ
ସସେହ୍ଦପର ଚାଙ୍କଠାଚର ମଧ୍ୟ ଏହା ସଚଗ୍ଵଚର୍ ଦେଖାସାଏ ନାହି । ବସଥ୍ରପାରି
ଜ୍ତପଣ୍ତକ୍ତ ସମସ୍ତ ଦରକାର । ବଦୈବାଭ୍ର ବା ଚଚ୍ଛାନ୍ରମେ ଚସପର ବର୍ଣକ
ସାମ୍ମନ ଚର ଦୁଇ କଗଚର୍ ସୀମା ମିଣ୍ରିବ୍ରା ଦର୍କାର୍ । ଚଳେ କେଚବ
ଏଇ ଦୂଇ ସୀମା ସ୍ଥାନ ପରଦର୍ଶିନ କର ପାର୍ ନ୍ତ ଅଥବା .ଗୋଝ଼ଏ ଅନ୍ୟ
ଭଇଡଚର ପଧିସାଇ ପାବର; ଏପରି ବଞିନରେ ଅଚଲୌକକ କର୍ଥନ ସମ୍ଭବ |
୧୭୯
ବଗାହୁଏ “କାଜ୍ 'ଠାବବର୍ ମୁଁ ଥବର ଏହା ବଦସି ଥଲ୍ ।
ବସଇ କାଉ୍ବ୍ ବମା ଘର୍ ପାଖରେ ଥାଏ । ମୁଁ ଚକବେ ଢା'ର ସତତ
କରି ନ ଥଲେହେ ବପ୍ ସବ୍ଦୁଠାରୁ ଉ୍ବଚଚ ଗଟ ଗୁଡ଼ାକ ଉପରେ ରହ୍ନବାକୁ
ଦୃଢ଼ପ୍ତଭିଜ୍ଞ ଓ ଚମ୍ଭାଵାଚ ମାଡ଼ ମଣିଷ ମାନ୍ତଲୁ ଘୃଣା କରେ । ଟମାର ଦୃଞ୍ଖୁ ର
ପ୍ତ୍ରାସ୍ଟ ପୀମାଲ ବର୍ ଭାଂର୍ ଜଗଚର ଆରମ୍ଭ ।
ସେଉି୍ତନ ସକାବଲ ଘଃଣାଵ ଘଵଥ୍ବଲ୍ ସେନ ଏକେ କୁହୁଞ୍ଜ
ଚହାଇଥ୍ଲ ଯେ ବହୁବର୍ଷ ୧ସପରି ଗୁହ୍ମଞ୍ଜ ଦଦଖାସାଇ ନଥ୍ରଲ୍ । ସମସ ସାଁ
ଅଞ୍ଚଲ ଚ଼ସଇ କୁହ୍ଞଜଦର ଆଚ୍ଛା ଦଇ ଚଢ଼ାଇଥାଏ । ସ୍ଥ ଛଣ୍ତବଥାଏ ।
ବ୍ୟୋତ୍ମସାନସାକ ଭ୍ଲୁଛିବିର୍ ରଖା ଚହାଇଥାଏ | ଏପର କ ସାମନାବର୍ ଝ୍ଲ୍୍୍
ଥବା ଜଳ ହାଚ ବାଚଶାଇକୁ @ ଶୁଳଥାଏ ।
ଚଗାଵାଏ ବକ୍ଷର ଭଉର୍ ଦଦଇ ମୁଁ, ଅହାଜଚର୍ ରର୍ଲାବାଇ ବଞ୍ଟ ସନ୍
ଆଡ଼କୁ ଅଣ୍ଡାଲ ଅଣ୍ଡାଲ ସାଉଥ୍ରଲ୍ ; ଚୋ ସାମଳାବର ଅହ୍ସ୍ଟୁ ପଥବର୍ଖାର୍
ଆପ୍ଵ୍ରସ ଦ ଣୁଥା ଏ । ହଠାଭ୍ତୁ, ଲୁହ୍ତତ୍ଜ ଭଚରୁ ପ୍ରାସ୍ଟ୍ ମୋର୍ ଆଖି ସମାନ ଉଚ୍ଚଚର୍
ବିସାଡ଼ାଏ ବଗ 8 କଲାବଡଣା ଓ ଚଗା ଵାଣ ପ୍ରକାଣ୍ଡ ଅଣ୍ଡା ବମାର ଏ ପାଖକୁ
ଲଗ ଚଖଲ୍ଲ ଗଲ୍ନ ସେ ମୁଁ ପଛକୁ ଘୁଞ୍ଚି ଗଲ୍ । କାଉବବର ପ୍ରଣ୍ଵୁଳିଦହ ସବଜାରରେ
ବମା ମୁଣ୍ତ ତ୍ବପରେ ଡ୍ଞ୍ଜଗଲ୍ଵ । ଚମ . ସ୍ୀଷିଣ ଉସ୍ତ୍ବର୍ ପାଗଲ ପରି ପାଵି
କରୁଥାଏ । “କାଜ୍ଂର୍ ସେମିଭ ଗ୍ବବ ମୂ ପ୍ବବଂ ଶୁଣି ନଥ୍ବଲ୍ କ ସୁଣ୍ଳିଥରେ
ଶ୍ଣିବ ବୋଲ ଆଣା କରରେଳା ।
କିଛୁ ସମସ୍ତ ପରେ ଧୀରଛି ର ବହାଇ ମୁଁ ସ୍ତ୍ରବଲ୍ ସେ କାଉ୍ଭଡ ବଳେବଲ
ବାଵବଣା ବହାଇ ନଥ୍ରବ, ଚମକ ଚହାଇଥ୍ଵବ ମଧ୍ୟ । ସ୍ଫ ଦୂଞର ଭୂଭରେ ଭାଂର୍
ଉଡିବା ଉବଚ୍ଚ ନ ଧ୍ବଲ୍ଲ ଚକି କାନ୍ଥରେ ଧକ୍ଲା ଲ୍ଗ ବୋକାହାର ପୁଣ୍ତ
ଫାଳୁଥ୍ଵ ବ ।
ସାର୍ କପହର କାଉ'ର ସେଇ ଅଖାଡୁଥା ଗବ ମୋ ଯୁଣରେ ବେଳୁଥା ଏ |
ଝାଲ୍ କୁହ୍ରଠ଼ଟର ବାହବଣା ଚଢ୍ଘାଇ ସେ ସେ ଏପର ପା ହୂ କରୁଥରଲ୍ଵ ଚାହା
ନ୍ଦୁହୈ। କାରଣ, ମୁଁ ୧ସ କାତ୍ଭଡାଲୁ ଜାଣିଛୁ, ଆଚରଣରେ ୧ସ ଚଗାଵାଏ
ପୂରୁଣା ପାଜ କରନ୍ତ ବ୍ରୁଧ୍ବଧା ଡକାଏଇ ଘର । ଥରେ ଦର୍ପଣରେ ମୂ ନିଜର୍
\©°
ଚରହ଼େଗ୍ଵ ମଧ ବଦେଖି ଚନଲ, ` କାଲେ ସେଥ୍ରରେ କିଛୁଥିବ ସୀହ୍ବା ବଦେଷି ସେ
ଡରିସାଇ ପଥର ଫଂହାଇଲ୍ଵ ପରି ପାଡ଼ କରିଥ୍ଚଲ୍ !
ଅବବଣଷରରେ, ଘରକୁ ଚସରିଲ୍ଚବବବଲେ ବାରେ ସମସ୍ଯାବର୍ ସମାଧାନ
ମ୍ପ ପଂକଥ୍ରର୍ । ଆଗରୁ ଚାହ୍ରା ଚମାର୍ ଗୁଝିବା ଜ୍ଚତ ଥ୍ରଲ୍ବ, ଆମ ଜ୍ବଉସ୍ବର
ଜଗଚର ସ୍ରୀମା ତାଙ୍କ ସାନ ବନ୍ଦଳାଇ ଥଟଚଲ-ଏହ୍ଲାହ୍ରି ଥିଲ୍ଵ ଏକମା
କାରଣ । ଚମାର ଉ ରସ୍ପ୍ବବରେ ଚହ୍ଥାା ବସଇ କା ବହ ସାଧାରଣଚଃ ଚଲ୍ବାକଙ୍କର୍
ଏଇ ` ଜକଃଚର ବିଳଚିବଚଢ୍ୟଚିଲ ଜ୍ଞ ନଥିଲ । ଅବଶ୍ଯ ସେ ବାଃବଣା
ହୋଇିଥ୍ବଲ୍ › କରୁ ଚାଢ଼ାଠାନୁ ଆଡ଼ଣ ବବଣି କହଚ୍ଛ ଘ଼ିଥ୍ବଲ୍। ସେ ସ୍ତକ୍ତୁଥାଏ
ସେ ଚସ ବହୁ ୟ୍ପବିର ଉଡ଼୍୍ଢୁ ; ୦କ୍ ବସଭକଟିବଲେ ଲୁ?୨ ଭତଡଚର
ବଦିଲ୍ୟପଣ ଚମ୍ାଚଭ ଗ୍ଭ ଲ୍ଵବାର ଚଦଖି ଭା ମନବର୍ ହଠାଙ୍ତୁ ଭୁଲ ଦେଖିଲ ପର
ଦାରୁଣ ଡର୍ ଝଗଖଳ ସାଇଥ୍ଵଲ୍ଲ। ଚାଲୁ ଚବୋଧ ଚହତ୍ତଥିଲା ସେକ ମଣିଷିଃ।ଏ
ପବଳରେ ର୍ବଲଲ୍ବିଛୁ ଓ କାତ୍ଵ ଗ୍ବଳ୍ଯକ୍ତୁ ଅପବନ୍ତ କରି ପଣିକ୍ଥ । ପବଳରେ
ଗ୍ବଲୁଥ୍ବବା ମକ୍ଷିଷ୍ଠର୍ ଧାରଣା ତାଂ ମଳଚର ନଧ୍ପବାରୁ ଚସ ବସଇ ମଣିଷଲୁ
ସବ୍ତୁଠାରୁ ବବଧି ଅଶୁଭର୍ ଦୂଚ୍ଚ ବୋଲ୍ ମବଳ କରିସିଲଵ । ଗ୍ରଭ ଗୁଡାକର
ଶଚଢ଼ ଫ୍ବ ଭ୍ଚ୍'ବରେ ଆମ ଭ୍ଭସୁର୍ ସାକାର ବଢ଼ାଇଥିଲା ଚବାଲ୍ ବସ ଧର
ନେଇଥ୍ଚପଲ୍୍ ।
<ବବ ସକାଳୁ ଚମାଚେ ଚଞ୍ପସନ୍ ସିବାର ବଦଖି ବସ ରବେ ? ଚମାର୍
ମଚନେଢୃଏ ଢା'ର ଚସଇ ରବ ଭଉବର ସଂଛଜ୍ଚଠ ଏକ ଅଛିଶ୍ତସ୍ତଲା-ଭାଂର
ମଚନନ୍ଦୁଏ ସେ କିଳିଷସକ୍ତୁ ଚସପର ଦଣନ୍ତି ହ୍ମଏଇ ଅସଲବର୍ ଚମ୍ବପର ନ୍ମୁହ୍ମନ୍ତ ।
ପବଳର ଉଚ୍ଚ ସ୍ତରର ବସ ଏକ ଅଲୌକିକ ଜନଷ ଦେଖିଥ୍ଵଲ୍ବ। ଚଇଣ୍ତ
ଚସ ଅଜୁ ଅଳ୍ଯ କାଜ୍୍ ପତ୍ନି ନଞ୍ରଲ୍ବ । ଏକ ଅସଷ୍ର୍ରବ୍ଯ ପରପ୍ରେକ୍ଷୀରୁ ବସ ମଣିଷର
ଜଗତକ୍ତୁ ଦେଖିଛୁ । କା'ର ଓ ମୋର ଦୁ ଉଗୀ ଏକ ଦସାବଚର୍ ସମାନ-¬
ଆମ ଦୁଢିର୍ ଅଭକ୍ଞଭାର ନଗଡ ପରାହୁର୍ ଭଡରର୍ ପଧି ସାଇଥାଏ ଓ ଜ୍ଉଟିସ୍ତ୍
ଅଚଲୀକକ ଚୁର୍ ବଶ୍ବାସୀ ।
ଜୋ ନିଜ ବକ୍ଷ ଃଚର ଏଇ ବଶ୍ବାସ ଅହୁର ଦୂଇ୨ ଉ୍ଭସୈଖଚଯାଗ୍ୟ
ଦୃଣ୍ୟ ହ୍ଵେଭୁ ବର୍ଢ଼ ଛୁ । ମ୍ବଂ ଆଗରୁ କହ୍ୁକ୍ଥ ୧ସଃ ଥଚର୍ ଚଗାଵାଏ ବସ୍ତୀଞ୍
୍୮୧୍
ପଞ୍ଜିଆ ଜ୍ପବର୍ ବକଚରଳ ଗ୍ବରରି ଅଭ ଉ ଗ୍ଵସାସ୍କନକ ଉପାଦାନ ଜଡିସିବାର
ଦୃଶ୍ୟ ମୁଁ ବଦେଖିଛୁ । ଟସ ପଞ୍ଜଆଡ଼ ପଣି ଏକ ପାଡ଼ାଭ୍ଟୁଞ୍ଚ ଟସ, ଚାହ୍ବା
ଚନ, ଚଲ୍ବଳରେ ଅବର୍ଚି ୭ ବବାଲ୍ କହ୍ବଦ୍ରେବ । ଆଉ ଥଟର, ଡାଂଠାରୁ
ଆହୁର ଅଧ୍ଧ ଳ ଏପରି ଦମ୍ପୀସ୍ତ୍ରର୍ଯ ଚମାର୍ ଘଢ଼ିଥ୍ବଲ୍ନ ୧ସ ତାହ୍ବା ବିଶ୍ବାସ କରିବା
କଠିନ । ସେଥର୍ ଚମା ସାମନାରେ ଦଟଲ ଚଢ଼େଇ ନାଁବନ ସମ୍ବଛବର ଭାଙ୍କର
ଗ୍ବସ୍ଟ୍ ଦେଇଞ୍ରଲେ ।
ଉତ୍ତ୍ର୍ ଆଚମ୍ମରିକାର୍ ବରଫ ଇରକଜ଼ୂଥ୍ବରବା ପାଣିଳାଳଲ ଭଡରେ
ଚସତ୍ତିମାନେ ସୁରୁଣା କାଲରରେ ଚଢ଼ି ସାଂଆସ କରୁଥ୍ବଲେ ଚସମାନଙ୍କ ମାନ-
ଚିନ୍ଧଚର ମୟ୍ ଭଇଚସମ୍ ବି୫ବରସ୍' ବା ଅମଙ୍ଗ ଲୂଆ ଦ୍ୀପର୍ ଜ୍ଛେଖ ମିଲେ |
ଅବନକଚିଲ୍ରକଙ୍କ ମଳ ଭଡବର୍ ଗଭକରି ଦସର ନାଁ ନ଼କିଏ ବଦଳ ସାଇ
ଆମ୍ଭଲୁ ଜଣା “ବ୍ୟାଡ୍ ଲୀଣ୍ଡସଂ ବା “ଖଗ୍ଵପ ଜାଗାଂ ବବାଲି । ଟସ ଅମ୍ପଲଚ୍ର୍
ଗଲ କଭରରେ ଚର୍ଡ୍ ଇଞ୍ଜି ଆନ ଜାଭର୍ ଟଲ୍ବେକେ ଲଢେଇ ଓ ହଶାହୁଣି
କରିବା ପାପ ଗ୍ଭଲର୍ୁଲ୍ କରୁଥୁଲେ। କଗର ସେ ସବ୍ଗ୍ ପ୍ରାସ୍ ଣବହବର୍ଷ ଆଗରୁ
ବନ୍ଦ ବହାଇ ସାଙ୍ଚଛୁ । ଢାଂ ପଟର୍ ସେଠାରେ ଅଛି ଏକ ତର୍ଜନ ଗ୍ବଜ୍ଯ
ପ୍ରାଚୀନ ମିଣର୍ର୍ ଗ୍ଵଜାମ୍ଭାନଙ୍କର୍ କବର୍ ଝସଞ୍ଚି ଉ୍ବପର୍ୟକାବର ଅଛୁ, ଢାହାର
ପର ସେ ଜାଗା ଣ୍ବନ୍ଣାନ୍, ଚକବଲ୍ତ ଭାହ୍ରାରୁ ଜାଗା କହ୍ନଦହଦ୍ବେବ କ ଳାଢ଼ି--
ସହ୍ଦେହ୍ନ । ୟ୍ହଷ୍ଟର ଚସଇ ଭ୍ୟାଲ୍ ଅଫ୍ କଙ୍କ୍ସ' ପଣ ଏହ୍ରାମଧ ଏକ କବର-
ଖାଳା କହ୍ନଟଲ୍ ଚଲ ଭବନ ବସଠି ଜୀବନର ଲାଲା ଥଲା କମ୍ଭ ଆଳ ଅଛ
ଶ୍ଖିଲ୍ ହ୍ବାଡ଼ର ଗଦା । ଚନ୍ଦ୍୍ ର ପବନଶୂନ୍ୟ ଗନ୍ଦୁରଗୁଡ଼ାକ ପଣ ଚାହ୍ନା ଗସ୍ଵୀର୍
ନର୍ଳନ ।
ସେଠାର ପାଢ୍ବାଡ଼ ଚୃଡ଼ାଚର୍ କଛ୍ଥ ଉର୍ଭ ଦ୍ର ଜଚନ୍ନ ନାଢ଼ି › କୃଚ୍ତ
କଦବା ସ୍ରୁସ୍କରାଧ୍ପବା ଜାଗା ମୁଁଛଲ। ବାଲ୍ ପଥର୍ର ମୂଣ୍ଡା ଜ୍ଵପବର୍ ବଷାକ୍ତ
ବେଇଂନ୍ଥରୁ ଚଚଲ ସା ହ୍ରା ଵିକଏ ସ୍ରସ୍ପା ଅଛୁ । ସେଇ ପଥର୍ ମୂଣ୍ତାର୍ ଇଲ୍ଦେଶ
ପବନଳରର୍ ଷସ୍ଟ୍ ଦଦ୍ଘୋଇ ମଦ ଗିଲ୍ଵସର୍ ଚଲକାନ ପଣ ମୂନଆଁ ବହ୍ଲାଇସାଇଛି ।
ସେଠି ବହୁକାଲ ଧର୍ ସମସ୍ତର୍ ପାଣ୍ଚିପାଗରେ ସବ୍ତୁ ଜଳିଷ ଖଣ୍ଡ ଆଁ ଖାବଗ୍ବ
ହ୍ଲୋଇ ଝାଡ ର୍ହ୍ମକ୍ଥ, ଖସବିପଡ଼ ଛୁ ଅଥବା ବଣ୍ତ ଖଣ୍ଡ ଦଢ୍ବାଇ ଭ୍ଵଙ୍କଂ ରୁଣିଦ୍ବୋଇ
ବ୍୮୮ ୬
ସାଉଚ୍ଛ । ସେଠାର ମାଡ଼ ପ୍ରାଚୀନ ଅଂଗ୍ମୟ୍ଗିଣର ପାଭିଣ ବହାଇଥ୍ଵବା
ଲ୍ବଦ୍ତ୍ଵଯୋଗୁୂ ଏବେ ସାଏ ବଵ୍ଯା । ପ୍ରାଣସ୍କ୍୍ନ ଗହ୍ନର ନଗଗ୍ନେଲା ମାଡ଼ରେ
ସୂର୍ଫାମ୍ତର୍ ରଙ୍ଗ ପର୍ ସେଇ ଗପାଡ଼ା ଭୁ୍ଛ୍ଚର ରଇଂ ଜ୍ଵଲକ୍ତ ଲଲ । କ୍ଵଚ୍ର
କଦଦବା ଚଲ୍ବକେ ଚସଠାରୁ ସାନ୍ତ ଚଗୋଞହ୍ପ ଏ ମାନ୍ନ ଜ୍ଦଦେଣ୍ଯରେ, ରଇାହ୍ରା
ହେଉ୍ନକ୍ କଙ୍କାଲ ସଂ ଗ୍ରହ୍ନ ।
ବଦ୍ପମନ୍ତ ର ଏକ ଥଣ୍ଡା ସଛ୍ୟାରେ ମୁ ସେଠାଲୁ୍ ଯାଇଥଲି । ପ୍ରଂଗେଭ-
ହ୍ବାସିକ ଜନ୍ତୁ ଡାଇନୋଟମାର'ର ପିଠିପଶ୍ଠ ଚଢ଼ା ଚହାଇଥ୍ବବା ଚଗାଶାଏ
ବଡ଼ ପାଢ୍ବାଡ଼ ଉପଟର ଚ୍ଚ ସାର୍ ଚହ୍ଘଦ ଦେଲ୍ବବେଲ ଲୁ ପବଳ ପ୍ଵର୍ି ଚଳୋରରେ
ଦହୁଞ୍ପଲ୍ବ । ଗ୍ଭର୍ଅବଡ଼ ପଡ଼ିଆ ଜମି ସମ୍ପୃଦ୍ରର ବଢଜ୍ଵ୍ପରି ସବ୍ରୁଭଗରେ ସ୍ତ୍ରଙ୍ଗଂ
ପଡ଼ୁଥାଏ | ପବନରର ଭାସୁଥିବା ମଲ ରୁଇ @ଚିମେନଚମ ପାହାଡ଼ଚଳେ ବଘାର
ଲ୍ବଲର୍ଙ୍ଗ ମିଣା କଳା କଣୁଥାଏ । ବହ୍ଦୁୟୁର ପ୍ରବରୁ ଲୃପ୍ତ ଜମ୍ୁଙ୍କର ସଚ ଥବା
ଢାଡ଼ଟର ବୋବେଇ ଚମାର୍ ପିଠି ବ୍ରୁଜୁଳାଲୁ ସନ୍ତ୍ବାଲ ମୁ କ୍ଗନଷ୍ରିସ୍କ ସନ୍ବଵପ୍ରଭ
ଧାନଦେଲି । ସ୍ବର୍ଫ . ବସଚଢଦବେଳକୁ ପଶ୍ଚି ମପଚି ଢଲଲେଣି; କିନ୍ତୁ ଗ୍ବଭଦ୍ବେବା
ପଙ୍ବରୁ ସେଠାରୁ ମ୍ଣଂ ଗଲି ଆସିବାକୁ ଗ୍ବହିଥ୍ବଲ୍ ।
ସେଭିକବେଳେ ମୂଂ ସେଇ ଭଡ଼ନ୍ଥା ଦୃଣ। ଦେଖିଲି । ଚକଚରେକ କଳା
ବନ୍ଦ, ଏକାଠି ଦହ୍ବୋଇ ଳାଚ ନାର, ଓ ଚଡ଼ଲି ସ୍ଣି ଏକାଠି ବିଦ୍ନାଇ ଅ ଚେଇଲ୍ବ
ପର ଚାହ୍ରା ଦଶୁଧ୍ରଲ୍ । ଜଦ୍ଧର୍ ପଞୁ ନମଣଃ ବର୍ଢଝ ବର୍ଚୀ ଏହ୍ନା ଚମା ଆଡଲୁ
ଏପର ସି ଧା ପ୍ରବଚରେ ଆମଲୁଥାଏ ଟସ ମଟନ ଦଚହଜ୍ରଥାଏ ଡାହ୍ନା ବଗନର୍ସ୍ତ
ସନ୍କଵର୍ କଣ୍ଡଟାପର ଡ଼କି ଏ ବ ଦ୍ବଲଚଲ ନ ଚଢ଼ଜ୍ନଥିବା ସରଳ ଚରଖାଡ଼ ଏ । ଅମ୍ଟ
ସୃର୍ଦପର୍ ଲଲରସଂ ଭ୍ଇରେ ଏହ। ଚକଡେଟବଚଳ ସ୍ତରର କ୍କ ପାହାଡ ଚଡା
ଡେକ ଆସୁଥଲ୍ଵ ଭ କେଚେଠବଳେ ବସଇ ଚୂଡାସକ୍ୁର ଗ୍ରପ୍ପାପଛରେ ମଦ, ଭିକ
ପଇ ଅଦୃଶ୍ୟ ହ୍ବେଜ୍ଏୱଲ୍ଵ । ଝଣ୍ୟଡୁଥ୍ଵବା ମାଡୁ ଓ ପବନରେ ସଓସ୍କ ହେଉଥ୍ବବା
ପଥରରେ ଭଣି ` ମରୁଭୁମି ପର ଚସଇ ଚପାଡ଼ାଭୁୟି ପାରବ଼ୋଇ ଚମ୍ଭମାଚନ
ଆସୁଧ୍ଚଲ୍ । ଚମାଭେ ପାରିଚଢ଼୍ନାଇ ସଶବ୍ଦେ ଗ୍ବତର ଅଛାରଟର ପଶ୍ବଞ୍ପବା
ସ୍ର୍ରଃ ଜୀବନ୍ତ ଗୁଲପର ଚସଇ ଚଚଢକଙ୍କର ଡେଣାର ଭୀଣ ବନ୍ଯ ଆବାଜ୍
ଚିମାର୍ ଗ୍ଭରପଃର୍ ଘପବଳଚର୍ ଚଖଲଗଲ୍୍ ।
` ୮୮୩
ପାଠକ ପାଖରେ ଏହ୍ରା କଛୁ ଅର୍ୟାଣ୍ତ ଫା ନ ବହାଇ ପାବର୍ । କ୍ନ୍ତୁ ମୁଂ
ଦସେଲ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଠିଆ ବହାଇଥ୍ଵଲ୍ ଏକ ମୂଲ କଗଇର୍ ବକଦ୍ଧ,ଭୁମିରେ । ବସଠି
ଠିଆ ନ ଚଢ଼ବିଲ୍ ଅବଶ୍ଯ ଚମ ଦୃଶ୍ୟ ଅଲୌକଳ ହଚନ ବଦ୍ବବାର୍ କଥା
ନୁହେ । ଚୋର ଗୋଡ଼ଇଟଲ ବନ୍ଧେଇ ଚହ୍ଲାଇଥା ଏ ପାଞ୍ଚବକାଳ୍ସ ବର୍ଷର୍ ଅଟଇ ।
ବସଲ ପାଞ୍ଚିକୋଳ୍ର ବର୍ଷକାଲ ଭଇଣର୍ କେଚ ବଦିର୍ଯ ଦାଳବାଳ୍ୂର୍ର ଜନ୍ତୁ
ସେଦ୍ଭେଚ୍ରବଳର୍ ସକ୍ୁୁଜ ସୃମଥ୍ବବ୍ବାରେ ଗର୍ଜ୍ଥ୍ିଲେ । ସେ ସୃଥ୍ବଦୀ ଆଳ
ଏପରି ଲୁପ୍ତ ହ୍ରୋଇସାଇଛୁ ୧ସ ଚାଂର୍ ଆଲୁଅ ମଦହ୍ବାଶ୍ରନ୍ଯର ସୂଦୁର
ସୀମାରେ ଗୁଲୃଚ୍ଥ ମାନ୍ନ । ଚମ୍ା ଇଚିଳ ଚସଠାର ମାବବର୍ ସେଇ ଅନ୍ତ୍ଦ୍ଦଇ
ଯୁଲିକ ବୁରାସ୍କୁନିକ ଜ୍ଵପାଦାନମାଳ ରହିଥାଏ । ବମ୍ବାର୍ ଗ୍ବରିପଚଃ ଘଞ୍ଜଥାଏ
ମ୍ଭ ପ୍ରାଗଗଶଦ୍ବାସ୍ବଳ ଓକ୍ନ ଵାନୋଣ୍ରରିସ୍' ନାମଳ ଜତନ୍ତୁର୍ ଗକବନ୍ତ, ସାହ୍ରାସର୍ସ୍
କିନ୍ଥ ଚର ଫାଡ଼ି ବଦ୍ ଧଲ୍ ଚୁପୂଗ୍ଛ୍ପ ଘାଦ ପକଳାଦ୍ରଧ୍ରବା ମାଜାର୍ଜାଟ୍ରୀସ୍କ
ଜମ୍ର ଖଡ଼୍ଗ ଦନ୍ତ, ଥନଳେକ ଅଭ୍୭, ଅବଲୁପ୍ତ ଜନ୍ତୁର ବଡାଲା ନଥ୍ବବା
ଫାଙ୍କା ଆଖି କୋଵର୍ ! ସେ ସଲ ଆଖି ୧ସେଭି ଦୁଜିଆଁ ଲୁ ଦେଖୁଥିଲେ ଚାଡ୍ନା
ଆମ୍ଭର ପର ବାଯମ୍ତବ । ସେଥ୍ରିବର୍ ଦ୍ରଂସ୍ଃ ଅସଭ୍ୟ ଧରଣର ମସ୍ତ ` ଣ୍ଡ ବିଶଚିଞ୍ଟ୍ଟ
॥ ।ଅସ୍ତାନ ୧ର୍ମୋ ଗୁହୁଳୁଞ୍ଜବା ଗ୍ବଭବେଟଲେ ବଦୁଲୁଥ୍ବବଲେ ଓ ରଜ
କରୁଥିଲେ |
ଏଚବ ବି ବସମାଚ୍ନେ ଏଠାଚର୍ ଅଛନ୍ତ, ଅଅବା--ପଞକ୍ଷାନ୍ତ ରର ¬
ଚସେଥି ଗ୍ଵସାସ୍ଟ ଳିକ ଭ୍ରପାଦାନରୁ ବସମାଚନ ଜଙ୍ଲ ଧ୍ବଲେ ତାହ୍ରା ସକ୍ତୁ ଏଠାରେ
ବମା ଗ୍ଲୁଣ୍ରପଚଃ ନଞ୍ଚା ବଢାଇଛି । ସସ୍ଟ ବହଜ୍ବଧ୍ବବା ପଥର୍ରେ ବବାଲାହ୍ରୋଲ
ମାଞ୍ଜି ବସିଛୁ ଚସଇ ଅଙ୍ଗାଗ୍ଵମ୍ନ ସାହ୍ବା ବସମାନଙ୍କୁ ର୍ବ ଲଇ କରୁଥିଲ । ଲୁହ୍ମାର୍
ଜ୍୍ପାଦାନ ଧାଞ୍ଜିଦ୍ରୋଇ ପଥର୍ ଭଇଚର୍ ରହ୍ରକ୍ଥ ୧ ଲୁହ୍ଘାର୍ ସେ ଜଭ୍ପାଦ୍ଦାନ
ଭ୍ଳଲ୍ ଯାଇଛୁ ବକ ରକ୍ତରେ ଚାହ୍ରା ଦଳେ ବହୁମ୍ନାନ ଥ୍ବଲ୍ । କବଳ ବକୀଣସି
ଅମ୍ବଭ୍ୟର ମନ୍ତ ୍ଵରେ ଟସ ଦୀପକ ଦ୍ରାବ ଥ୍ବଲ୍ବ ଆଜ ଭାହ୍ନା ଚର କଥା ଭ୍ଲଲି
ସାବିଛୁ । ଗ୍ବପାସ୍ଵ ନଳ ଜ୍ଵପାଦାନ ବୈବାନ୍ତ . ଏକ ମୂହ଼ ଣଵିରେ ଏପରି ଅଭ୍ଠଚ
ଦ୍ବରେ ସମିଣର ୭ ହୁଅନ୍ତ ସେ ଚଢିରୁ ନଦଦିଣ୍ଡ ପ୍ରକାର ପ୍ରାଜ୍ଞଜନ୍ଗ ସୟୁବ ହୁଏ;
ସେଠାବର ଥବା ବସଇ ସୁ ଜ୍ପାଦାନରୁ ସସପଣ ମୁଢ଼ ଭର ସୂଚସୋଗ ନମଶଃ
୧୮୪
ଚଲ୍ବପ ପାଇଛୁ । ଠିକ୍ ସେପରି ଆମ ବଦହ୍ବଟର୍ ଥବା ଗ୍ଵସାସ୍କନକ ଉପାଦୀନ-
ଗୃଞ୍ଜକ ବଧାଇ ବହ୍ଧାଇ ଆଗାମୀ କାଳର ସମମସ୍ଟର୍ ନାଲରରେ କ୍ଷୀଣ ବହାଇ
ଆସ୍ପିବ ।
ସେ ମାଝ଼ରୁ ମୁଠାଏ ମୁଁ ହାଇରେ ଧର ଉଠାଇଲି । ମୁଁ ଚାଡ଼ା ଧରି
ଠିଅହ୍ବୋଇ ରଦ୍ଦ୍ରଲ୍ନ ବଦଲ ଦସିଣ ମୁଖୀ ସେଇ ଚବଢଇ ଦଲ ମୃଦୂ ସ୍ବରରେ
ଗ୍ବକ୍ଧୁ ବବ୍ଲୁ ମୋ ମୂଣ୍ତ ଜ୍ରପର ଦେଲ ଅଛାର ଚଘର ଭଚରେ ପଶି ଗଲେ ।
ଅଭ ଚଞ୍ପଲ ଟସଇ ସକ୍ସୁ ନତେଇଙ୍ଦ ଡେଣାରର ଜଉ୍ଞ୍ଜ ସାଜ୍ଥ୍ବଲ୍ର ଦୀପକ ଦ୍ରାବ,
ଲୁହ୍ମାର ଜପାଦାନ, ଅଙ୍କା ର୍ମ୍ନ (9 ଚୃନର ଧାଇବ ଅଂଣ । ଏକ ମର ଗ୍ରହ୍ନ
ଉଷଟରେ ଠିଆନହ୍ନୋଇ ମୁ ଚଞ୍ମଳ ଗ୍ଭଲିାଉ୍ଥ୍ବା ବସଇ ଅବଶ୍ବାସ୍ଯ ଅଚଲୌକକ
ଘଅଣା ଦେଖୁଥିଲି । ଏକ ସଠିକ କଗନମ୍ଥିସ୍ତ ସନ୍ସଵ ସାଡ୍ରାସଚର୍ ସେଇ
ଚଢେଇ ଦଲ ବଷ୍ଷଚ ଓ ପଡ଼ିଆ ଉପର ବଦଇ ଧାତ୍ତିଧ୍ଵଲ୍ର । ଦଲ ଭଚରୁ
ସ୍ତର୍ୟେକ ଚଚଢ଼ଇ ଆନନ୍ଦର ଆଭିଣସ୍ୟରେ ବ୍ଵାକ୍ଛୁଥ୍ଲ୍ବ ଓ ଚସଲ ସ୍ବର୍ ପା ହ୍ବାଡ଼
ଫାଙ୍କଟର ସ୍ରଭିଧନଚ ବହଉଥଲ । ବାଙ୍କ ପାଖେ ସମ୍ଭଗ୍ର ଦଳକ୍ଥ ଚଗାହାଏ
ନଦା ଦେହପର ଚମ୍ାଡ଼ କ୍ରୁଲୁଥ୍ବଲ୍ଵ । ଗ୍ଵଭ ପାଝେଇ ଆପୁଛୁ କାର୍ଣି ସ୍ରଂଚ୍ୟେକ
ଚଢ଼େଇ ୧୦ସାଚଠସ୍ିି ଚଦ୍ଘାଇ ଘନ ସ୍ତ୍ରବଟର ଅଛାର ଆଗରେ ଧାରିଥ୍ଲ୍ । ଏହ୍ନ
ପରି ଏବକ ଅନ୍ୟକୁ ପାଡ଼ କର ଡ଼ାକି, ଦଲଵ଼ ଚମା ଦୃଷ୍ଧୁ 'ପଥରୁ ଉଭେଇଗଲ୍ ।
ଚମା ମୁଠାରେ ଥବା ମାନ୍ସସାକ ମୁ ପଳାଇ ଦଦଲି । ନଷ୍ ।ଣ ଚସଇ
ଧୂଲଗୁଣ୍ଡ ' ପାହାଡ଼ଉଇନଳେ ଧ୍ରବା ପଥର ସାଦ ଠଇରକ୍ତୁ ଗଞ୍ଜଗଲ୍ବ । ଭାଂର
ଆବାକ ମ୍ଫ ଶୁଣୁଥାଏ । ଚସଥ୍ବରଚର ଥଲା ଲ୍ହାର୍ ଜପାଦାନ | ଅଙ୍ଗ ଓ
ପ୍ରାଣ ପାଣି ପ୍ରସ୍ଟ୍ରୋଜନ ଗବ ସାସ୍ଟ ଣକିକ ପଦାର୍ଥ ସକ୍କୁ । ବହ୍ୁକାଲ ପୂବବ୍ରେ ଜଙ୍ଗଳୀ
ଜାଭର୍ ଲେକେ ସବୁ ପାହାଉଛେ ବାସ ଦରୁଥ୍ବଲେ । ଭବ୍ୟ ବର୍ଶନ ଆଶାର
ଭାଙ୍କର ଘର ମୁଁ ମଧ୍ଯ ଅଛାର୍ ଆକାଶ ଆଡ଼କୁ ହ୍ାଠ ବଝକ ଚମୟି ବନ୍ଦଲ ।
ବମା ପକ୍ଷରେ ବସପରି ଉଙ୍କୀରେ କଛୁ ଥଞାର୍ କଥା ନଥଲ୍ । ଚମାର ଚସ
ଉଙ୍ବୀ ଦେଖି ଚକହ୍ୁ ଚମାଚଇ ଥଵ୍ା କରୁଛି ବବାଲି ବୋଧ ବହଲ୍ ନାହି ମଧ ।
ବସଠାରୁ ଫେର ଅନେକ ସୂଭରେ ଚମ୍୍ବ ଭଚବର ପଶିଲା ବେବଲ, ନିଆଁ
ଭାଖଟର୍ କମ୍ପଲ ଢଳୁ ନଦରୁଭଠି ଜଚଣ ବଛ, ପରଚାରଲେ “କଅଣ ବଦସିଲ ?'
୧୮୫
ଅଲୌକକ ବର୍ଶନ ବବାଧହୁଏ' ମୁ କହଲି, କର୍ଛୁ ଏଡେ ଆଣ୍ଟ
କହ୍ଧଲି ବସ ବବାଧବଦ୍ରବ ସଚ ଚସପର ମୁଁ ମସିନ ହ୍ନ ଚାହ୍ରା କଢ୍ଛଲ୍ ।
ବମା ପଛରରେ ଳହୁ, ଉଆ ଆସୁଥାଏ ; ଭ!ର କରଣରେ ବସଇ ବିଣାଲ ପଡିଆ
ବ୍ଲ ଯୁ ସ୍ରଲ୍ ।
ଆଗର୍ତୁ କଦ୍ଧତ୍ର ଯେ, ଜୀବନ ସମ୍ବୃତ୍ରେ ଏକ ବଗ୍ଛର୍ ମୁ. ଦେଖିଛ; କନ୍ତୁ
ଚାହ୍ନା ମଣିଷଙ୍କ ବଗ୍ଟ୍ର ନଥ୍ବଲ୍୍ । ସେଉିମାଚନ ଗିଞ୍ଜଗ୍ଚର ଥବା ଚଢ଼େଇକ୍ତୁ
ଚିଦସନ୍ତ ବା ଟଯସଜିମା୍ତନ ଚଟ୍ଟତଇର୍ ମନ ମଣିଷର୍ ମଳର୍ ଚଳେ ଘଜିଷ୍ଠ
ଭାଡ୍ନା ପସୀଷ୍ୟା କର୍ନ୍ତ ୧ସମ୍ଭାଦନ ଏହ୍ଥା ପାର୍ ଖାଇର୍ କଭବବ ନାହି ।
ଦୀର୍ଘକାଲ ଆଗରେ ଏକ ପାଣିଟ୍ର୍ ପାଖରର୍ ସକୁଳ ପନର୍ ଗୁଇବରେ ମୋର
ସେ ଅଦ୍ଚଜ୍ଞିଚା ଦହୋଇଥ୍ବଲ୍ । ଶବ୍ଦ୍ଧେ ବର୍ଷ ବଞ୍ଚିଲେ “ପୂକା ମୁ. ବକବବ ବହିଲେ
ବସ ଘଃଣା ଭ୍ଲଲ୍ ପାଶବ ନାଢ଼ି । ଚସଣିଠି ମ୍ବ ଚାହ୍ନା ଦେଖିଥଲ୍ ଚସଇ
ନଟଗ୍ଲଲା ଜାଗାକ୍ତ୍ ଚଲ୍ବବକ ବକେବବ ବହବଲ ସୀନ୍ତୁ ନାହି ୨ ୧ଲହ୍ପୁ ଦଣ ଲକ୍ଷ
ବିଲକଙ୍କ ଭଚରେ ଜଣେ ବ ୧ସପରି ଦୃଣ୍ୟ ବଦଶିଥଧବ ବାଲ୍ ମୋର ମଚ୍ରଳ-
ହୁଏ ନା । ସେଞ୍ବପାଇ ସେଭକ ଦରକାର ବସଭକ ଆଲୁଅ ଧ୍ବବା ଆବଶ୍ୟକ ଓ
ଦଣକ ଅଦୃଶ୍ୟ ର୍ହ୍ବବା ଉ୍ଚଚଚ । ଚକଦ୍ନ ଏପଣ୍ ଏକ ପସ୍ାଷାର ବହୋବସ୍ତ
ଆଗରୁ କର୍ ନପାରରେ › ବଦିବାଭୂ ବସ ଏପଣ । ଦ୍ଦଶ୍ୟ ଦେଖି ପାରରେ ମାନ ।
ପାଠକେ ଧରିବନଇ ପାରନ୍ତି ସକ ମୂଁ ଗୋଝା ଏ ପାହା? ପାରଦ ହାଇ
। ଆସିଥ୍ବଲ୍ ଓ ପ୍ରାସ୍ଵ୍ ଗଗାଃାଏ ଓଲ ଫାଞଠ୍ରିଗଛ ଓ କଣ୍ଠା ପର ଯାଇନ ଗନ୍ଥର
ଡାଲ ଭ୍ଢରେ ବୁଲ୍ସାଣି କ୍ରାନ୍ତ ୍ଲ । ଣୁ ଟଗୋହ଼ାଏ ସସ୍ରୁଃ ଫା ଳାଗାର
ସୀମାରେ ବସି ମୁଁ ଝ଼କଏ ବଣ୍ରାମ ଚନଜ୍୍ଧ୍ନ୍ । ବଗାଡ୍ସ ଏ ଗଛର କାଣ୍ତରର୍ ମୂ
ପିଠି ଆଉ୍ଚଳଇ ଥାଏ 5 ଚମା ମୁଣ୍ଡ ତପଟରେ ଏପଵୁ ରମପବଃ ପର୍ଦାଲ ବଗାଵାଏ
ବଙ୍କା ଡାଲ ମାଉସାଇଥାଏ । ହ୍ଠାନ୍ତ୍ ଫାଙ୍କା ଜାଗା ଭୁଚରୁ ମୂଁ ଦେଵା ପଡ୍ଜ୍
ନଥାଏ, କନ୍ତୁ ମୁଁ ସସଇ ସାଙ୍କା ଜାଗାକୁ 8 ଦେଖି ସାରୁଥାଏ |
ସୂର୍କାକରଣ ଉଥାପି ବ଼କିଏ ଉଷ୍ମ ଥ୍ରଲ୍ବ। ଜଙ୍ଗଲର୍ ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କର
ଫ୍ସ୍ଫାସ୍ ଅଟପ୍ତ ଆଚ୍ତ ବମ୍ଭାର୍ ନଦ ବଘର ଭୁଚରିେ ମିଁଣି ସାଉିଥ୍ଲ୍ । ଫାଙ୍କା
ଜାଗା ଭଡରେ ଏକ ରୃକ୍ଚଳା ଓ ଚଗାଲମାଲ ବହ୍ରରୁ ଚମ୍ଭାର୍ ନଦ ଧୀରେ
୧୮୬
ଧୀରେ ସ୍ତ୍ଵଳ ଗଲ୍ନ । ପାଇନ୍ଧ୍ ଗଛ ଭଚରୁ ବସଚେବବବଲେ ଝାସ ଏହିଭ ଢ଼ନ୍ଲ
ପଞ୍ଜଥାଏ ସେ, ସମ୍ଭଗ୍ର ଫାଙ୍କା ଜାଗାହ୍ ୍ଦଣୁଥା ଏ ଚଗାଃା ଏ ଆଚିଲ୍ଵକକ ଗୀର୍ଜା
ଘର ପୟ୍ଞ । ସୂରା ରଣି,ର ଧାରାମାନବ୍କବର ୧ମୀବଭ ଦଣ୍ଥାଏ ଫ୍ଲ୍ର୍ ଘରାଗ-
ଧ୍ଲର ବହଦଦ୍ଗୁଡ଼ାକ । ଚମ୍ବଇ ଲମ୍ବା ଡାଲର ଅଗରର୍ ବସିଥାଏ ଚଗାଵାଏ
ପ୍ରକାଣ୍ଡ ଡାମ୍ଭର୍ବକାଭ୍ରକ, ଆଜ୍ର ଭା ଥଣ୍ଡାଦର୍ ଥାଏ ଠଗୋଃାଏ ବବାବା ତ୍ଥ୍ଵବା
ଚଚେଇ ଛୁଆ ।
ସେଇ ଚଢେଇ ଢ଼ୂଆର ବାପ ମା ଅସହ୍ନାସ୍୍୍ ସ୍ତ୍ଵବଟର୍ ଫାଙ୍ଦ୍ା ଜାଗାର
ଗ୍ଭବ୍ୟବଃ ଜଡ୍ଥାନ୍ତ। ରାଙ୍କର ଆଥିନାଦଦବର ଚମାର ନଦ ସ୍ତ୍ରଳ ସାଇଥାଏ ।
କନ୍ତୁ ସେଇ କଳ୍ତା ଝଣଚାନ ସସଥ୍ବପ୍ତର ପ୍ର୍ଵ ବବଖାଭର୍ କର ଚୁଆଵିକୁ
ଖୁକ୍ଯଥାଥ, ରିଳୁଥାଏ ଓ ଥର୍ଲୁଥର ଡାଲବର୍ ନଜ ଥଣ୍ଡା ବପାଛୁଥାଏ ।
ସକ ସାମ୍ଭାନ୍ୟ ଣଣୋଚ ମାସ୍କ ଘଣା ସେ ପର୍ଦାନ୍ତ ସାଧାର୍ଣ ଧାରରେ ଗ୍ବଲଥା ଏ;
କିର୍ରୁ ହଠାକ୍ତ ସମଗ୍ର ଜଙ୍ଗଲ ଇଲ୍ବକାର୍ତୁ ପ୍ରଭବାଦର ଏକ ମୃଦୂ ଆବାଜ୍
ଜ୍ଠିଲ୍ବ। ଫାବ୍ଦାା ଜାଗାକୁ ପ୍ରାସ୍ତ୍ ଅଧ ଡଜନ୍ ବିଭନ୍ନ ପ୍ରକାରର ରଗ୍ରୁଃ ଚଚଢ଼ଲଇ
ମାଡ଼ ଆସିଲେ । ଛୁଆହ୍ ର୍ ବାପ ଯା 'ଙ୍କ ବେଦନାଣି ସୂର୍ ରାଙ୍କୁ ଵାଣି ଆଣିଲବ ।
ବିକଢ୍ଦ ସେ ଡା ମଗ୍ ଜ୍ଵପଦର୍ ଚଢ଼ାଜ୍ଵ କରିବା ଲୁ ସାହ୍ରମ କରିଲେ ନାଢ୍ରି ।
ଭଉରରେ ବକଚଭକ ଥୁଚଲ ଶଣାକାଣ୍ଳି ଏବଂ ଅନ୍ୟ ଚିକଚିଇଭକଳ ସେପର୍ ନଥ୍ରଲେ ।
କନ୍ତୁ ସମାନେ ସମସ୍ତେ ଏକ ସହ୍ରଜାଇ ସମାନ ଦୁଃଖଟର୍ ରବବଧୁ ଥାନ୍ତ । ସେଇ
ପଦ୍ଦା ଜାଗାଡ଼ ତାଙ୍କର୍ ବଡ଼ଣାର୍ ଶବ୍ଦ ଓ ପାଡ଼ରରେ ଉରି ଗଲ୍ଵ । ସମାନେ
ଜ୍ଡ଼୍ଥିଲ୍ ବଦଲା ମଦନ ବହ୍ବନ୍୍୍ଥାଏ ସଦର ଚସପର ଡେଣା ଦ୍ବାଗ୍ବ ପ୍ରର୍ୟେକ
ପସେଇ ଖୁଜ୍ମନ୍ତୁ ଦେଖାଇ ଦଦବାନ୍କୁ ଗ୍ବହ ଧ୍ବିଲେ । ସେମାଚ୍ରନ ଅନ୍ଲୁଭବ କରୁଥ୍ବଲେ
ସେ ଝୁନ୍ଶା ଏକ ମୂଲ ନଭ ସଟ୍ ଚୁ | ବସ ନଭ କଅଣ ଚାହା ପୂର୍ ବୁଝୃବହେବ
ନାଡି କ ବ୍ଦୁଝାଇ ହବେଙ୍କ ନାହି । ଦସ ଥଲ୍ ମ୍ତୂଦ୍ର ଦୁଇ । “
ପ୍ରାଣଗ୍ଟ୍ ଞ୍ଚନାର୍ ୧କନ୍ଦ ଚିର୍ ସେଇ କଲା ଗୁମା ବସିଥାଏ, ଚସ କଣ୍ଥାଏ
ଅଃଲ, ଅଚଞ୍ଚଲ ଓ ଉସ୍କଙ୍କର୍ । ଗ୍ରୁଃ ଚଚଢ଼ଇବ୍ଦ ଗ୍ୁରପଚଃ ଚସତ୍ତ ଆଲୁଅ
ବଖଳୁଥାଏ, ବସେଇ ଆଲୁଅରେହି ଡାମସ୍ର୍ ଦେହବଞ୍ଚ ଚକ୍ ଚକ୍ କରୁଥାଏ |
ନମଣଃ, ବସଇ ଦୀଘଶ୍ସ ଥମି ଆସିଲ୍ | ସେଇ ସନମସ୍ତରେ ମୁଁ ବସଇ
ବରର ଦଦଳିଲ୍ । ମୃତା ବରୁଛରରେ ଚାହୁ ଥ୍ବଲ୍ ରଜାବନର୍ ଗ୍ବସ୍ଟ୍ । ଏପର ଗ୍ବପ୍ଟ୍ର
\0୮”୭
ଅଧ୍ଵକ ବକ୍ଷିଣ୍ତ ପ୍ରକାଣ ମୂଁ ଆଜ୍ଵ୍ ୧କବବ ଦଦେଣିବ ନାହି । ଏହ୍ନାଠାରୁ ଅଧ୍ଵଳ
ଝଣାକାଣି ଭ୍ରବଚର ଆତ୍ର୍ଦିକଦଦ ମୂଁ ୧ସ ଗ୍ବସ୍ଟ୍ ଣ୍ଟସିବ ନାହି, କାରଣ
ପ୍ରତିବାଦ କରୁ କର୍ତୁ ୧ସଲ ଚଝଢ଼ଲମୀ ଚଳ ଢ୍ରଂସାର୍ କଥା ଭ୍ଲଲ୍ ସାଇଥ୍ବରେ ।
ସେଇ ଶାନ୍ତ ଝୋଲ୍ଵ ପଞ୍ଜଅର୍େ ସରଚହ୍ନୁଆଁର୍ ଚଗାହାଏ ର୍ଵାବ ଇଚ୍ତଭଃ କର
ଚଣଷିବନ୍ତ ଜାଗି ଉ୍ଠିଥ୍ବଲ୍ର। ବହୁ ସମସ୍ତ ଧର ଭ୍ଜବାରୁ କ୍ମାନ୍ତ ବହାଇଥ୍ବବା
ଆଜ୍ ବଗାକ୍ପ ଏ ଚଢ଼େଇ ବସ ଗ୍ବବ ସଙ୍ଗେ ନିଜର ସ୍ରର ମିଣାଲି ବଦଇଥ୍ବମ୍ବ।
ଏନ୍ଦୁପରି ପ୍ବରବଚର ବସ ଗୀଇ ବଗାଵାଏ ଚଚ୍ଢ଼ଇ ଠ୦ରୁ ଅପର୍ ଚଢଚେଇର୍
କଣ୍ଠ ରର୍ ବକ୍ଗୁର ବହ୍ନଂଇଞ୍ବଲ୍ନ । ସ୍ରଥବମ ଏହ୍ନା ମୃଦୁ ଧ୍ବଲଵ, ସବ ସେପଣ ଏକ
ଅଶ୍ଚିତ୍୍ ଜଞଜିଷକୁ ବସମୀବନ ଧୀରରେ ଧୀରେ ଭ୍ଲୁଲୁଥ୍ବଲେ । ଚା ଘରରେ ଡ଼ଠାତ୍ତୁ
ବସ ମାନଙ୍କର୍ ସାହସ ବର୍ଚ ଗଲ୍ ଓ ଅବନକ କଣ୍ଠରୁ ସାଧାରଣ ପକ୍ଷୀଂଗ୍ବବ ପଣ
ଖୁସି ଉଗ୍ବ ଗୀର ଜାଗ ଉଠିମଲ୍ବ । ୧ସମାବନ ଗାଭ୍ଥିବଲେ, କାରଣ କୀବନ
ବସେମର୍ ମିଠା, ଖଗ୍ବ ସେପର୍ ପୂର୍ । “କାଭ୍'ର୍ ଅମଙ୍ଗକୁଆଁ ଗ୍ରସ୍ତାଇଚଲେ
ତାଙ୍କର ସଙ୍କାର ଗ୍ବଲ୍ଥାଏ । ଏଦ୍ବା ନିଗ୍ନଃ ସଭ୍ଯ ଚସକ ଡାମଗ୍ବଲୁ ଚସମାବନ
ଭ୍ବନ୍୍୍ ସାଭିଲ୍ଣି, କାର୍ଣ ବସମାବଳନ ମୃତଭାର ନ୍ଲୁହୈ, ମାବନର ଜସ୍ତ୍ ଗାନ
କରୁଥ୍ଲେ ।
ପବନବହ୍ରାସ୍ଵୀ ୧ସ ଦଲ ଭରରରେ ମୁଁ ଇରାନ ଥଲ୍ । ମାନବର ବିଦା
ମୋର୍ ଅଙ୍ଗପ୍ତର୍ୟଙ୍ଗର୍ ସବଥଣ୍ଟଡ ବଚଷ୍ଟ୍ା ଓ ବଲବତ୍ତା ଇଚ୍ଛାବଲତର୍ଢ୍ରି ମର ପାଦ୍ବାଡ
ଏପଣଭ କି କଲ୍ୟନାର ପାଦ୍ବାଡ଼ ଚଢ଼ ପାରରେ । ମୁଂ ଜାଣିଲ ୧ସ ଅବଲୀକ କଳ
କିଛୁ ମୁଁ ଦଦଖିଲ୍ । ମୃ ପା ବରୁକବର୍ ନାଁବନର ଗ୍ବାସ୍ଟ ମଧ୍ୟ ଶୁସିଲ । କରୁ
ମୋର୍ ଭ ସୁଣି ମଣ୍ଳିଷ୍ପର୍ ମନ ¦ ଚବମ୍ବ ମଳ ବସର ସଗ୍ବାସ୍ନ୍ତୁ ' ମାନବ ନାହି, ଭନ
ପଦର ଭଳ ବସ ଗ୍ଵସ୍ତ୍ ବପକତର୍ ନଜର ବଦଦ୍ରୋଦ୍ନ ଜଣାଇବ । ଅବଶଣେଷରେ୍
ମୁଁ ସବନଦେହ କରିବ ଲୁ ଆରରମ୍ଭକଗବ--ବସଲ ଅବ୍ଲୀକଳ ଦର୍ଖଳର୍ ବସ ଅର୍ଥ
କ୍ୁଝିଞ୍ବଲ୍୍୍ ଭାଡ୍ପା ଠିକ୍ ୭ ¦ ଏହ୍ନୟର ସ୍ତ୍ରବରେ ସୂ ଇର୍କ ଓ ଅଜ୍ଞାନ ବମାଲେ
ସୂଣି ବଘର ଧରିବ ।
ଠିକ୍ ଡାଦ୍ନାଦ଼ି ଘଡ଼ଥ୍ଲ ବସ ପର୍ଦାନ୍ତ ମୁଁ ଚଗୋଵାଏ ଣଣ୍ଣି ଉପରୁ ପୁନ୍ଳି
ଥଚର୍ ଜୀବନଲୁ ନଳର୍ କରନଥ୍ବଲ୍ । ଏକ ଥଣ୍ତା ବଦ୍ରମନ୍ଧ ସହଚର ଗଛରୁ
୧୮୮
ଅଜସ ପୁରୁଣା ପନ ଓ ପବନବ୍ଚ୍ ବର୍ଫ ଝରିଲ୍ବବବଲ ମୁଁ, ଏକ ସହ୍ବରର୍ଚନ୍ଲୀର
ଗ୍ବତ୍ଥା କଡ ଆଲୁଅ ପାଖରେ ଠିଆ ହୋଇଥ୍ଵନି । ହ୍ବଠାଭ୍ତ ଚମାର୍ ମନେବ ହଲ
ସେ ରସ୍ତାର୍ ଫୁଵୁଯାଅ ଜ୍ପବର୍ ବକଚଡେକ ପ୍ରକାଣ୍ଡ, ବଲ୍ଵମ୍ଶ ଗ୍ରୁସ୍ହା ନାଚୁଢଛ ।
ବୋଧ ହ୍ଲେଲ୍ ଯେ ଚାହ୍ନା ଏକ ଅଖାଡ଼ୁଆ ବୃଷ୍ଵିକାର୍ ଜନର ଚ୍ଥୁସ୍ତ୍ା ଓ ଚସ
ରୁଡ଼ାକର ଆକାର୍ ଟମ୍ଭାର୍ ମୁଣ୍ଡ ଉ୍ପବର୍ ଆଲୁଅ ଚଲେ ବହୁଗୂଣ ବଢ଼ ଯାଇଛୁ।
ସେଥ୍ବରରେ କଛି ମାନ୍ଦ ଭ୍ଲଲ୍ ହ୍ବେବାର୍ କଥା ନ ଥ୍ବଲ୍ । ମୁଁ ଆୋ ହ୍ରୋଇଥାଏ
ବଗାଃାଏ ଳାଲ୍ କୁଣୁଥ୍ବା ପ୍ରକାଣ୍ଡ ବ୍ରୁଡ଼ 5` ଆଣୀର୍ ଗ୍ରସ୍ଦା ୭ଲେ । ସବ୍ଗୁ ଜନଷ
ଯେବଇବବେଲେ ବରସ ଚଚଲ ଗ୍ଭପା ପଡ୍ଜ ସାଉ୍ଥ୍ବଲ, ସେବଚକବବବଳଲେ ବସ
ବରୁଣିବାରେ ବ୍ଯସ୍ତ ଥ୍ବଲ୍ଵ । ଗ୍ବସ୍ତ। ଜ୍ଵପବର୍ ଇଂର୍ ସ୍ରୁସ୍ହା ଆଲୁଅ ଚସୋଗୁ
ଝଦେଜ୍ୟାକାର୍ ମନ୍ତନ ହେଜ୍ଥାଏ । ଫୁଃପାଥ ଓ ଗ୍ଵସ୍ତା କଡ଼ରେ ତା'ର ଇଲ୍ଜ
ରୁଡ଼ାକ ମଧ ପ୍ରଭ୍ବମ୍ବ 'ଚ ହୋଇଥାଏ ଅନ୍ନାକାସ୍ତ୍ ଆକାର୍ବର୍ ସେଇ ସବ୍ଧ ସ୍ରୁସ୍ଟା
ଭଲେ ମୁଁ ପ୍ରାସ୍ଟ୍ ଘୋଡ଼ାଇ ହ୍ରୋଇ ସାଉତଥ୍ବଲି ।
'ହା, ଉଗବାନ୍ !” ମୁଁ ସବଲି, 'ସେ ସାନ ସୂର୍ଫବୁଏ ବଖାଳ କାଢ଼ ଛୁ
ଏବ ପ୍ରକ୍ତୃଭର୍୍ ଧାର୍ ବଦ୍ଦଲାଇବାଲୁ ଯାତ୍ରକ୍ଥ ।”
ମୋ ଅଗଣାରୁ ଚଗା ଖାଏ ଜଣୁଣି ମଗାଇ ଭା' ଉପବର୍ ମୁଁ ଚଢ଼ି ଗଲି
ବ୍ୟାପାର ଃା କଅଣ ଇଦନ୍ତ ର୍ ଦଦସିବା ପାରି । ଦଦସିଲି ଚାଂର୍ ଗ୍ରମବଶ
ସାଗ୍ଵ ସ୍ପୃଥୀ ଝର୍ ଝଣ୍ର ଉଚଲ ପଡ଼ିଲ୍ଲଦବେଲେ ସେଇ ଗୁର୍ଚ୍ଆଣୀ ଜ୍ସ୍ଵାହ୍ବ
ସହ୍ନକାଚର୍ କଳା ଓ ହ୍ବଲକଆ ରଙ୍ଗର ଏକ ବଗ୍ ପ୍ରାଣ ଣକ୍ତର ପ୍ରଭମୂଭି
ଗଢ଼ୁଛି । ଆଲୁଅ ଝୁମ୍ବର୍ _ ଲୁହାଚ୍ଚାରମା ନର୍କରେ ଜକର୍ ଭିଆର୍ ନମନାସ୍ବ ର୍ଖି
ଦାଗ ସେ ଏଇ ସଯୂରି ` ଝ୍ଲଇବାରେ ବଂ ଥଲ୍ବବଲେ ଝରୁଥିବା ବରଫ
ବା ଢଳଲେଥ୍ବବା ନଣୁଣିି ପ୍ରଭ ବଲ୍ କୁଲୁ ଖାତ୍ତର୍ କରୁ ନ ଥଲ । ଚମାର୍
ତ୍ତପ୍ଚ ଭଲ୍ଗୁ ଗ୍ରାହ୍ଯ ନ କର ୧ସ ଭା'ର ଜାଲକ୍କୁ ହାଣ କରିବାରେ ଓ ସୁହର୍
କଣିବାରେ ବଂସ୍ତ ର୍ଣୁଲା । ।
ଜଣ ଜପରର୍ ଚା'ପାଖରର୍ ଠିଆ ଚହାଇ ମୁଁ, ଢାଲୁ ନକର୍ କରିବା ଲୁ
ଲଗିଲ୍ । ୧ମୋର ରାଲରେ ବରଫବର୍ ଲଗି ରହୁଥାଏ ; କରୁ ମୁଁ ବୁଢ଼ଆଣୀର
ଜଗତ ପ୍ରଭ ଧାନ ବଦଦଇଥାଏ । ସେଥ୍ରରରେ ଟ୍ଲୁଥାଏ ଚକଚକଥା ଦୁଇଵି
ବ୍ମଓ
ମାଗୃଆ ବପାକର୍ ଝୋଲ, ଉଜ୍ଜଲ ଆଖି ପଶ୍ଚ ପରଭଙ୍ଗର୍ ବଡଣାରୁ ଫାଲେ ଓ
ଥାଜ୍ ଚଗୋଃ।ଏ ବଢ଼ ବସ୍ଥ ସାହ୍ରାର୍ ଠିକଣା ବାଭଦହ୍ଵେବ ନାବଵି । ବୋଧହୁଏ
ତାହା କଏ୍ କବ୍ ଶବ୍ଦ କରୁଥୁବା ସ୍ିକାଡ଼ା ନାମକ ଗୀଵକୂଏ । ସେ ଜାଲ
ଭଇଚର ଖୁବ୍ ଲ୍ଚ଼ ଧ୍ବ ବବାଲି ଜଣା ପଡ଼ ଥିଲ କରୁ ଏବେ ରାଂଗୁ ସିଲ୍କ
ସୂଚାର ମାଲ । ମାଞ୍ଜବସି ଥାଏ । ଚମ୍ରୁଃ ସ୍ର୍ରୋଃ ଆନ୍ଧୁର ବକେଭେକ ଜନଷର୍ ଚାଣ୍ଡକ
ପଣମର୍ କହୁ ସ୍ଚା, ଲ୍ବଲ୍ ନିଁଲ ର୍ଙ୍ଗର୍ ମଲ୍ବ ପଚଙ୍କ ଚଡଣାର୍ ଅଂଶ, ଅଜଣା
ବପାକର ହାଡ଼ ଦ୍ଗାଡ଼ ଇଚ୍ୟାଦ ମଧ ବସ ଜାଲରର୍ ଝ୍ ଲ୍ଥାଏ ।
ମଁ ସ୍ତ୍ରବଲି ଯମ ଜ୍ଞନେ ସମ୍ ସକ୍ସ୍ କଳିଷର୍ ରଙ୍ଗ ଗ୍ରଡ଼ସିବ, ବସଗୁଡ଼ାକ
ମଲ୍ଲଳ ବହ୍ଘାଇସିବ । ଇାଂ ପରେ କାକର୍ ସୁଣି ସେ ସବ୍ବୁକ୍ଲୁ ପାଲିଶ୍ କଣ୍ଵବ ଓ
ଗୁହା ବ୍ଵନ୍ଦା ଣିଣିର୍ ବସଇ ଜାଲର୍ ସିଲ୍କ ସୂଚା ଜ୍ପବରେ ଚକ୍ ଚକ୍ କରିବ?
ଆଲୁଅବର ଚସଇ ଜଗଇ ପ୍ରାଗ୍ଵ ଝଲମଲ୍ ହ୍ଲୋଇ ଜ୍ଵଠିବ । ଅସଲରରେ ଚାହନା
ଠିକ୍ ମନର ଜଗଇ ପର ସହିବର୍ ସବ୍ତୁ ଜଳଷି ବଦଲେ, କନ୍ତୁ ରହ୍ୁସାଏ ।
ବଣେଷିବର ଜାଲ୍ରର୍ ଝନଲ୍ଥିବା ମଲ୍ ` ପୋକର ଦଦହାଂଶ ପରି ଅଭଜ୍ଞଚାର
ଫାଚଲ ଅବିଧ ଆମ ମନର ବକାଣବର ଲ୍ଖିଥାଏ ।
ଆହୁର ମୂହ,ଶୈ ମୁଁ ବଡର କଲ୍ ଚା'ଲୁ ନଜର କରିବାକୁ । ଣୀଇର
ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଅନ୍ଧ ଣନ୍ତ ବରୁକରରେ ଚା'ର ଅଭସାନକୁ ବୁର୍ଦବାକ୍ତୁ ଚଚଷ୍ଟ୍ରା କଲ୍ ।
ଉଷୁମ ଅଲୁଅର ଗଗ୍ର୍ରଃ ଗ୍ବଜ୍ୟନ୍ପଏ ଚସ ନ୍ଦଗଲ କଲ୍ ସଜନା, କିର୍ର ଏହ୍ବନାର୍
ଭବପ୍ୟଯନ୍ତ ଢ କହୁ ନାହି, ଏହ୍ନାଇ ଜର୍ଥକ ! ଇଚ୍ଛା ନ କରେ ମଧ୍ୟ, ଏପରି
ସ୍ତ୍ରବନା ମୋର୍ ମନଚର ଚଖଲ ଗଲ୍ବ । ଭଥାପି, ଏହା ଚମାର୍ ମନେ ପକାଇ
ଦେଲ ବସଇ ଚଚଢ଼ଇମାନଙ୍କ ପୁଦୁର ସଙ୍ଗୀ ସାହା ବେଳେ ବର୍ଷ ଆଗବର୍
ମ୍ଫ ଶୁଣ୍ଳିଧ୍ବଲ। ଜଙ୍ଗଲ ଭଇରେ ସେଇ ଝଖାଲ୍ଵ ଜାଗାର୍ସ୍ ଆଜ ରାହା ପ୍ତ୍ରସି
୪ ଜମଣଃ ଚ୍ରବଣି ବଲସ୍ଗ ପ୍ପର୍ଟର୍ । ସେ ପ୍ବର ସୀରକୁର, ଦୁଃସାହସର ?
ସେ ପ୍ଵର୍ ଏଇ ଜଗଇର ସହ୍ନି ନକ୍ଷନ୍ତ ପର ଆଲୁଅ ଝ଼କରର୍ ସଦ୍ଭ ରଣିଡ଼ଏ
ବାଝିବାର ସମ୍ଭ୍ଵାବନା ଥୀ, ବଇବେ କୁଚ 5 ଆର୍ଣରୀଝ୍ନ ବ ଆସ୍ସ ସମର୍ପଣ କରିବାକୁ
) ମାରିବାକୁ ଏ ନ୍ଦୁହେଁ । ହୃଏକ ବଣେଷସା ଏ ମଣିଷ ବ ଏହୁପର ଲଢ଼ୀବ :
କୂର୍ଚ୍ଚ ଆଣୀଡ଼ ୭ ମୃଦୁ ଣୈ ପାଲି ଚମ୍ପାର କୁହୃଞ୍ଜ ଭର୍ ମଗଳବର ଜ୍ଲ
୪ ହୋଇ ସର୍ ସାଇତି \ କେବଲ ସେଇ ଳାଲ ଓ ଭାଟ୍ ହ୍ଲଣ୍ଢଆ ର୍ଙ୍ଗର୍
ଭତ୍ଟ୍ାନକ ବାସିନ୍ଦା ଚର୍ଦ୍ଧଳପାର୍ଜି ଝମାର୍ ସୂ ଭର୍ ଉଣ୍ଡାର୍ବର୍ ତ୍ବକ୍ଟଲ ରହ୍ଵବ ।
ଏ ଭବନା ଚମାର୍ ମନଚର ଧୀବର୍ ଧୀବର ବେଲଗଲ୍ |
ବ୍୯୪
ହ୍ରସାକରେ ମଣ୍ଞିଷ ନିଜ ସମ୍ଭଛରେ ଧାରଣା ଗଢୁଥଥିଲ୍ଵ । ନିଜ ସୃଣ୍ଟ ସଖି
କଚଣ୍ଇ ପର୍ ଚସ ମଧ ଭଅଁର ବହାକଭଇହୁ । ସଭେଦ ଚକବଲ ଏଭିନ ବସ, ସସ
ଅନ୍ଦୁରି କଲ୍ଵକ୍ କଣ୍ଢେଇ ଓ ଢାଲୁ ଭଆଁଛ କରିଛି ଏଳ ମହାନ୍ କାରିଗର ।
ଭା'ପରେ ଉନବଂଶ ଶଭାଦୀରର ପ୍ରାଣମସ୍ତ ବକାଷ ଆବ୍ଠ ଭ ହ୍ଵୋଲ
ଥିଲ୍ ।ଦେଖାଗଲ୍ଵ ଟସ, ମଣିଷରରୁଷକ ସନ୍ତକ ଅସରନ୍ତି ଧୂଦ,ଘିଞ୍ଦ, ସ୍ବ ଅଥ୍ଥୀତ୍ତ
କୋଷରୁ ଉସ୍ଵନ୍ନ । ଅବଚ୍ଣେଷରରେ ଏବବ ଚକାଷାତ୍ଗୁ “ମଧ ଚିଲ୍ଲପପାଇକ ଏକ
ଗୁଣବାଚକ ଗ୍ଵାମ୍ପାପ୍ତଜକ ସନ୍କ୍ଵର୍ ଧାର୍ଣା ଆଠଦାଳମ ବହ୍ଉ୍କ୍ । ତାହ୍ବା ସୁଣି
ଅବଞ୍ଚି ମସ୍ତ୍ ଓ ଚଦହହ୍ଵେହ୍ଵସ୍ର ଅଖଇ ଏକ ଣକ୍ତର୍ ପ୍ରବାହ୍ନଟର ପରିଣତ ହୁଏ
ବୋଲ୍ କଲ୍ଳା କଗ୍ଵସାଉଛୁ । ଏହାର୍ ରହସ୍ୟ ଗ୍ବଟଣାଆଚଡ଼ ଛପି ରହିଛୁ ଚବାଲ୍
ମଚଳନ୍ଦୁଏ । ଦେଢ୍ବ ଭଭରର୍ ଚକ ପର ସନ୍ତ୍ବାଂଶ ସକ୍କୁ ଡଞମଣଃ ଆହୁର ଟସ୍ରଃ
ଓ ଆହୁର୍ ଚଞ୍ଚଳ ଘୂ୍ରୟ୍ଜ ଚବାଲ୍ ଜଣା ପଡ଼ୁଛୁ । କରୁ ସେ ରହସ୍ୟ ପୃଗ୍ପୂର
ଧର୍ବ ପଞ୍ଜବାର୍ ଜ୍ପନ୍ତ ମ ବଢ୍ଲ୍ଷିଣ, ପ୍ରାଣର ଧାରଣା ଉବଉଇସାଏ । ସୂଚର୍ଂ,
ସାଧାରଣ ଚଲ୍ଵକେ ସ୍ଵବବନ୍ତ ସକ ପ୍ରଥମଚ୍ରେ ପ୍ରାଣ ଆଦୌ ନଥ୍ରଲ୍ଵକ ବରଂ ସଲ
ଚକ ଓ ବବାଲ୍ ଝୁ ପର୍ ସନ୍ବ୍ବାଂଶଗୃଡ଼ାଳ ଢ୍ରି ରହ୍ରସଂର୍ ପ୍ରକ୍ତୁଭ ଜ୍ବସ୍ତ ଓ
କାଲନ୍ତରମେ ଅଚିମ ଚସଗୁଡ଼ାକ୍ତୁ ଉ୍ନ୍ନଭ କର୍ ପାରିବା? ଭା ବଢ୍ବଲେ ପ୍ନାସ୍ତ୍ରବ୍ରକ
ମଣିଷ ଠାରୁ ପଣ ଜ୍ନ୍ନଲ୍ଚ ଯନ୍ତ୍ର ଭାଆର ବହ୍ରବ ସାହା ଆମଠାରୁ ଅଧ୍ବକ ଦ୍ର
ଓ ଅଧ୍ଵ ୭ ସଠିକ୍ ସ୍ତ୍ବବଚ୍ର୍ କାମ୍ମକଣବ ।
ଏହ୍ନା ସସ ସମ୍ଭବ, ବସ ବସ୍ରେ ମହ ନାଃସନ୍ଦେହ। କନ୍ତୁ ଚାକୁ ଏ
କଳ୍ପଲ କଲ ଚଳାତଉଥ୍ଵବା ଏକ ପ୍ଗବସ୍ତ୍ରନ୍ସ୍ଟ୍ ସନ୍ବ୍.ମାନବ ମୁ ବଦଖିଛ୍ୁ । ଚାହା
ଅଚପଞ୍ଚା ହେମ୍ଭନ୍ତ କାଲର୍ କଣ୍ଟା ଚୋପରୁ ବହ୍ରନ ଚରାଛୀାତ୍ରଧବା ମୂଷାଃଏ
ମୋ ପାଝଟର୍ ଅଧ୍ବଳ ଚା୍ଚକ୍କାର୍ ଓ ଅଧ୍ଵଳ କଳ୍ପଲ ମଚ୍ତନକୁଏ, କାରଣ, ଢାଂର
କାର୍ୟାବଲୀ ବହୁ ବଚନ୍ଦ । ଆହୁର ମଧ୍ୟ ଚମାଭେ ପ୍ରନ୍ରବାଲୁ ଭଲ୍ ଲଗେ ଚସ
ଗ୍ଵବ୍ବୀ ମର୍ଣିଷର୍ ଆନ୍ସ୍ଟଭ ୁ୍ଠାାଙ୍କ ଭଇରର୍ ଛପି ରହୁଛୁ, ଠିକ୍ ବସପର ଅପ୍ରୀଉର
ସାଧାରଣ ମୂ ଜାୟୀସ୍କ୍ କାଃଖାଦ୍ରକ ପ୍ରାଣୀ ଭୂଉଚର୍ ଏବର ମ୍ବିଷର ଆଳାର୍
ଲୁଚିଧ୍ଲ । ଏଥର ଉତ୍ଜାରେ ସସନ୍ତି ଚମ୍ଭକ଼ାର୍ ସୁନ୍ଦର୍ ବସ୍ପୁସ୍କ୍ୁରରସର ଅବକାଣ
ଅଛୁ ‹ ବଦ୍ଯଲୁ-ଗାଲଇ ମରୁ ଭ୍'ଟର ଚାହା ନାହି; କାରଣ, ସମ୍ଭସ୍ତଙ୍କୁ ଜଣ। ବସେ
୧୪)?
ମଣିଷର୍ ଦ୍ବାଡ ନ ବାଳଲେ ସେପରି ମର୍ଚ୍ତଣ୍୍ରଯନ୍ତଵ ଭିବ୍ିଲମାନ୍ଫ ବଦଲ ନପାବର୍ ।
କିନ୍ତୁ ଜକସ୍ତଭ ମଭଣ୍ଷିଷ କଅଣ କଣବ ଚାହ୍ନା ମଣ୍ଷିଷରୁ ଜଣାନାହ୍ି । ଘଞ୍ଜଭ୍ତଚର୍
ନ୍ଧକ୍ ହକ୍ ଣବ୍ଦ ପର୍ କାଲନମମ ଓ ଆମ୍ଭ ପଟ ଞ୍ପର ସ୍ବର୍ ଆସ୍ଵରଷ୍ଵ୍ରଗ୍ରୀଇ ପବ ଶିଳର୍
ଦଭୀଭକ ପ୍ରସ୍ତ୍ଵବ ମସ୍ଳିଷ ଭରରରେ ଅବଣ୍ରାନ୍ତ ୫୩ସ୍ଢା କରୁଛ । ନ୍ନ ଏଇ ବୀଜ
ଭଚଚର୍ ମତଧ୍ସରୁକ୍ର ପରି ଚା ଠାର ଅଛୁ ଣକ୍ତ ଓ ସମ୍ଭ୍ରାବନାର୍ ପ୍ରଭଣୁ ଶକ
ନବଚତ୍ତୁ ଚାଂ କପାଲରେ ରଵ୍ଞକ୍ଥ ରକ୍ତାକ୍ତ ଉସ୍ସଙ୍କର୍ ଧଂସ । ଏ ଦୂଡ୍ିର୍ ସେ
କୌଣମ୍ସି ଆଡ଼ୁ ବଦକ୍ଧିଲେ ମଣ୍ିଷର ସ୍ତ୍ରୀ ସି 9 ମହ୍ଭ୍ଗ୍ ପ୍ରର୍ଥ ; ମୂଷଠାଠାରେ ମଧ୍
ଏହ୍ନା ଦେଖାଯାଏ । ବମ୍ବଲ ଟ୍ସତ୍ତି ଚଚଢ଼େଇରୁଡ଼ାକ କଥା ମୁ, କେବବଦହ୍ଟିଲ୍
ଭ୍ଳଲ୍ପାଶ୍ବ୍ଵନାଢ୍ଦି, ସସମାନଙ୍କଠାରରେ ମଧ୍ଯ ଏହା ଅଛ । କମ୍ଭ ବସର ଚ୍ଚଢ଼ଲଙ୍କର
ଡାସ୍ଵଦ୍ ଗ୍ଝିବା ପ୍ବରୁ ମୁଁ ସବା ଆଗରେ ସମସ୍ଫର ଶିଷା ସମ୍ବତରେ
ଜାଣି ସାରଥ୍ରଲ୍୍୍ । ସୌବନ ବସ୍ଟ୍ସ୍ର୍ ଏକ ବଡ ମରୁଭୁମିଟରେ ଟମାବ୍ରଜ ଏକା
ରଣ୍ଞବାକୁ ପଡୁଥ୍ଲ୍ଵ। ମୁଁ ଥଲ୍ ଅଭସାନ୍ଧୀ ଦଲର୍ ଜଣେ । ସ”ଲ ଗବେଷ୍ଣା
ସକାବଣ ଦଳର ଦଲ୍ବକଙ୍କୁ ଅନେକ ଶହର ମାଇଲ, ବ୍ୟାଗି ବଞ୍ଚ ଭଆସାଇଥ୍ଵଲ୍ ।
ମଁ ସେଠାରେ କୁଟି ପାଶଥ୍ଵଲ୍ ଯେ ସମମସ୍ଟ ଦକଟଭକ ସ୍ତରର ସମାତ୍ବାର୍ ; ଏକ
ଓଁ ଅଭ୍ତଲ୍ନ ବଣ୍ଚରେ ସେସବୁ ସ୍ତର୍ର ଚଳବଲ ବାହ୍ନ୍ଯକଂଭ ଅଛ୍ଥ । ଏ କାଲର୍
ଗତ ମଣିଷ ସୃଷ୍ଡୁ ମାସ୍୍ରାମାନ୍ର ଚକବଲ ମଣିଷ କାଭର୍ ପ୍ରାଵକୋଷରେ
ସମସ୍କର୍ କାଲାନକ ଘଡ଼ି ବ଼କ୍ ବୃକ୍ କରେ ।
ଦୀର୍ଘ ମାସଗୁଡ଼ାକ ଚସଠି ବଭଲ୍ବଦବେଟିଲ ମୁଁ ସମସ୍ତ ର ଅଟମକ୍ଷାକ୍ତତ
ଧୀର୍ଗଭ୍ତ ସ୍ତ ର୍ମାନଙ୍କରେ ବାସକରିବାଲୁ ଆରମ୍ଭ କଲ୍ ଏବଂ ଚବସଠାରରେ ସୀବନ
ବାଲ୍ ସାହ୍ନା ଲୁଦ୍ବ/ସାଉଥଲା ଚାହା ଦେଖିଲ କ୍ଷଣି ଗ୍ୁଝ୍ପାଃଲେ । ଗ୍ଟଣ୍ଆଚଡ଼
ଖୁବ୍ ଭୁଲ୍ଲ୍ ? ପାଢ଼ାତ ସଛି ଓ ଶୁଝି ସାଇଥ୍ରବା ଗ୍ଣ୍ଣମାନଙ୍କରେ ଖ୍ଳ ଧୀବର
ଧୀବର ଚର୍ଚଲ ଓ ଓହାଇଲ୍ | ୧ସରେବବରଲ ଗାଷୁ ରରୁର ଅଧା ସରଥାଏ,
ଶ୍ରଖିଲ୍ଵ କବର୍୍ଇଟର ସେକଲ୍ଵପରି ଗରମ ଚବଢ଼ଜ୍ନଥା ଏ । ସମତଳ ଳାରାମାନଙ୍କଟର୍
ଚେଡଢ଼ା ସ୍ତ୍ଵବରେ ଗଦ୍ଦା ବହ୍ଘାଇଥାଏ ଧଲ ରଙ୍ଗର୍ ପ୍ରକାଣ୍ତ ଶିଲା ସକ୍ତ୍ ? ଭାଙ୍କର
ସ୍ଥଲଚଲେ ମୁଁ ଘଣ୍ଟା ଘକ୍ଟ୍ା ଧର ଜଦରେ ଶୋଉ୍ଥ୍ବଲ୍ । ମମିଷ୍ପର ଜଗଇଲୁ
ମ୍ଦୁ ଭ୍ବଲ୍ଵି ଯାଇଥ୍ଁଲି ଓ ସେ ଜଗକ ମଧ୍ଯ ଟମାଦର ଭ୍ଲଲି ସାଇଥଲ୍ । ଗଣ
ବଵ୍୯୬
ଠସେସକ୍ଗୁ ସଗ୍ଵ୍ ଲୁଆଃଡ଼ ଆହୁରି କେବତ କଅଣ କରି ପାରିବବ, ଅନ୍ୟ ସନ୍ତ୍ ମଧ୍ୟ
ବନେଇ ପାଉିବବ । ଚସଇ ବଷସ୍ତଟରେ ରଲେଖାନ୍ପଏ ମୁ ୭ାଇମସ୍” ଖବର୍
କାଗଜଟର ଏବବ ଘଢୁଥଲ୍ | କଏ ଜାବଣ, ଏପରି ବି ବଢ଼ାଇପରେ ବସ,
ସେ ସବ୍ଗୁ ସନ୍ଵ୍ ଆଦରି କମ୍ଣଣ ନ କରିବେ ! କନ୍ଥ ଏସବ୍କ୍ ବଷସ୍ତବର ଅଧ୍ଵକ
ଖବର୍ ଆଚମ ସମଗସ୍ତ ପଢ଼ୁ ସିନା,ବକଦୁ଼ ଚାଂର୍ ପ୍ରରବାଦ କରୁଳା | ଏବବଦ ଭ
ଟସ ସକ୍ଗୁ ସନ୍ତ୍ଵ ଆମଠାର୍ଧୁ୍ ଉଲ୍ତ୍ତବବରେ ମିଣାଣ କରପାରନ୍ତ, ଅଛ୍ାଂର୍ ଭୂଚଚର
କେର ସବଙ୍ଦର ମଧ୍ୟ ଶୂଣି ପାରନ୍ତ ଓ ଗ୍ବଭରର୍ ଆକାଣ ଚଡି ବରାପ-
ବଵ,କର ଝିଘାଡ଼ାଚଘି ଗୁଳମାରି ପାରନ୍ତ |
ସକାଚଳ ଗ୍ବଦ୍ନା ଗିଜ୍ଵ ଗିଜ୍ବ, ଜଲଗିଆ ଝାଜ୍ ଝାୟୁ୍ ମୁଁ ଏଇ ନୁଆ
ଦୂନିଆର୍ ଖବର ଘଢ଼େ । ପ୍ର'ଣୀଚ୍ଣ୍ମ ସମ୍ବ୍ଧୀସ୍ତ ପନ୍ଧ କ। ଓ ବ୍ମମାଳଙ୍କରେ
ଏଇ ନୂଆଁ ଦୁଛିଆ ବମା ସାମନାରେ ଉସ ହୁଏ | ଚସ ସରୁ ପଢ଼ୁପଢ଼ୁ ବଣଷରେ
ମୁ ରୁଜହ୍ନୋଇ ଟୋ ବଚସ୍ଫହାରଟଚର୍ ବସିଥାଏ, ଶୁଣିବାଲୁ ଚଚଣ୍ଫା କରେ
ମୋର ମୂଣ୍ଡ ଭଜର୍ତେ ଗସ୍ରରଃ ରମ୍ରୁ ସନ୍ତ୍ଵର୍ ଗୋଲ ଚଗୋଲ୍ ଚକ ସକ ଘୁରୁ
ଘୁରୁ କପର ଧାବାଜ୍ କରୁଛନ୍ତି । ବଦ୍ଯୁତ୍ତ ଣସ୍ତ ସାହାସଂଟର୍ ଖବର ପଠାଇଲା
ପରି ଚମାର୍ ମୂଣ୍ତରେ ଥ୍ରବା ରମ୍ର୍ରୁଝ ଚଗ୍ରୁ ନଲଗୁଡ଼ାକ ଜଲଦ୍ତଠି ସର ସାଆନ୍ତ,
ଣିକ୍ତବକକନ୍ଦ୍ ଗୃଡ଼ାକ ବନ୍ଦ ହ୍ଦଏ ବା ବିଡ଼ଯାଏ ; ଏହାହି ଚହଜଉଛୁ ଆମର ମହାନ୍
ଯୁଗ । ଏ ବିଷସ୍୍ଵରେ ଭ୍ଲଲ କରିବାର୍ ଅବକାଣ ନାହି ; ଏହା ୟ୍ବ୍ଚୟୂକ୍ତ କଥା
ଚସ, ଏ ପୂଗରରେ ସ୍ପସ୍ତଂନ୍ ସ୍ତ ସନ୍୍ଵ ସକେ ସଚଙ୍ଗ ପରମାଣୁ ବୋମା ମଧ୍ଯ ଆସି
ପହ୍ରଞ୍ଚିଛୁ । ଚଲ୍ବବକ ଏପରି ବ କହ୍ନଟଲେଣି ଚସ ଆମ୍ମ ମର୍ଡର ଣ୍ଟ ଲୁଆଡ଼େ ବସଇ
ସକ୍କୁ ସନ୍ଦ୍ଵର୍ ଅନ୍ୟ ଏକ ଜଡ଼ଲ ସଂସ୍କର୍ଣ ମାନ୍ନ । ସାମନାପଟଃ ଜଲଷ ସରିଗଟଲ
ଏ ସନ୍ତ୍ଵରେ ପଛପଵ୍ ଆପେ ,ଆଁଚପ ସର୍ବଗାହର ବଂବସୁା ଅଛୁ । ଇବ ନଅର . `.
ମାଚନ ଏ ସନ୍ସର୍ ମୁଲଗର ନଭସବୁ କାଚ ସାରୂବଲ୍ଣି | ଅଅଥ ଭୂ, ମଳେ-
ରଖିବାଲ୍ଲୁ ପଡଞ୍ଜବ ଚସ, ଏଇ ମତ୍ତ ଏକ ସାନ୍ଟ୍ବ,କ ବ୍ଯବସ୍ଥା । ଏଥ୍ରବର୍
କୁସଂସ୍କାର୍ର୍ ଅବକାଣ ମାନ୍ନ ନାହି ; ସ୍ରକ୍ତଭ ସିନା ଏଡ୍ରା ଗର୍ଜନ, କର୍ତ ମର୍ିଷ
ଵଣ୍ତୟ୍ଵ୍ ଏହାର ଜନ୍ନତ୍ତ କଣିପାରେ, ସଦ୍ଧ ଏହା ଗର ବାର ଧାର୍ଣା ଚଢାଂର୍
ଆସ୍ଟ୍ରଧ୍ ହୁଏ । ୧ସ ଧାରଣା ଗୁଯ୍ପାଚଡ଼ ମଣିଷ୍ତଲୁ ମିଲ ଗଲ୍ବଣି ବୋଲ୍ ଏସବୁ
ବ୍୍୯୩
ଖବର୍କାଗଜଟଚର ଚଲ୍ବବିକ କହୁଛନ୍ତି । ଚେଣୁ ବସଇ ନଁଲ ପାହ୍ଲାଡରେ ଖଗ୍ଵଚର
ଦେପିଥ୍ବବା ରଢ଼େଇ ଗୁଡ଼ାକର କଥା ମବନ ପଳାଜ୍ ପଳାଜ୍ ମୁ ଏଇ ଖବର୍
କାଗଜର ପ୍ରବନ୍ଧଃା ହ୍ବାଇରେ ଧର ବସି ର୍ହ୍ମର୍ଥ । ଚମା ପାର୍ଗରର୍ ବକ୍ସଲ
ଜ୍ରପରେ ରହୁଛୁ ଆଜ୍ଵ ବଗଂହ୍ପଏ ପଂକାର୍ ପ୍ରବନ୍ଧ । ଢା”ର ଶିବଗ୍ଵନାମାଇ-
“ଭନକୁ ଭଳ ସନ୍ବସକୁ ଅଧକ ଚଲକ୍ ବହରେଣ୍ବି |”? ଏଦ୍ବା ମୁଁ ଅସ୍ଵୀକାର କଣ
ନ ପାଚର, କରୁ ବମୋର ମବିନାସୋଗ ବିଘର ରହୁବେ ବଇ ରଚବଚଢ଼ଲସାଳ ›
ଜୀବନରେହି ବମାର ବିଶ୍ବାସ ଅଛୁ, ସନ୍ଵରେ ନ୍ଲହେଁ ।
ପାଠଚକ ସ୍ବାନ୍ତ ପାରନ୍ତ ବସ, ଦସଥ୍ରରେ କନ ପ୍ରଭେଦ ନାହି ।
କଙ୍କାଲଝର୍ ଅବଣ୍ୟ ଚଳ ବଲ ଅର୍ତ୍ତଂସଛ୍ଧ ଓ ଚଜାଡ଼େଇ ଅଛୁ, ଏହା ମୁଁ ମାନ୍ନ୍ଛଛ ।
ଅଠର ଚଚା୍ଦୀବର୍ ଚବଲ୍ଵଦକେ କଲକାରଖାନା ଜହିଲ ସ୍ତ୍ଵବରେ ଭିଆଣ କଣ୍ଡିବାଲୁ
ଜାଣି ନଥ୍ବଲେ । ବଚଣ୍ଠକ ଚସବକଦବେବିଲ କର୍ଦାଲ ଓ ସନ୍ତ୍ର ସାଦଣ୍ୟ ନଞ୍ମଲ୍ତ
ଣା ପଡ଼ୁଥିଲା | ସେ କାବଲ ହବସଯ୍ କଢୁଥବଲ 'ଦୁଦ୍ସନ୍ତ୍ ଛି ସଂ ଛଡ଼ା ଆଜ
କଅଣ ? ସ୍ନାୟ୍ତୁଗୂଡ଼ାକଇ୍ ବକଲେଳ ସୂଭ୍ାମାନ୍ତ, ଦାଉ ଯେଷିଠାବର୍ ବିଳାଃଡ଼ଇ
ବଦ୍ନାଇଛ ଭାହ୍ନା ୭ ଚକ ମାନ । ଏସବ୍ଗୁ ଖାଲି ମମ୍ଭଗ୍ର ଦଦଦଡ଼ଲୁ ଗତ ଦେବାପାଳ୍
ରହ୍ୁଛ୍।୨ ଚଗ୍ରୁଝ ବଗ୍ରୁଃ କାରଝାନା ମାନ୍ନ ବସ ସମସ୍ତରେ ରଲ୍ବବକେ ଗଚ୍ଚୀ
ପାରୁଥବଲ୍ । ବଇ, ବସମାଚନ ଦୂନଆଁଵାକ୍ତ ଟଗୋଵଶାଏ ବଡ଼ ସନ୍ତ୍ଵ ଛଡ଼ା ଆଉ
କିଛୁ ଦ୍ବବ ପାରୁ ନଥ୍ବବଲେ । ୧ସଇ ସନ୍ଗ୍ ପୁରି ଅସଂଖ୍ୟ ଗ୍ର ଃ ଗଗ୍ରରଃ ସନ୍ବ୍ଵରେ
ବିଉ୍ତ ଢ୍ରୋଇଥିଲ୍ଵ ।
ଏପର ଧାରଣା ଚସବଚଚଢବଦେଚିଲ ଚିଲ୍ବକନ୍ଦ ମନଟର ଗ୍ବଗି ବଫିଥ୍ରଲବ ।
ଝଦଣସାଗ୍ଵ ଚଲ୍ନଚିକ କ୍ଭୁଲୁଥିବଲେ ନୂ ଙ୍କ -ଗୃନ୍ତର କବଣ୍ଇ ` ଚଝଲ ବଦେଝାଇ ;
ଏଗୁଡ଼ାକ୍କ୍ ଗ୍ରେଃ ବଡୁଵ ପ୍ରଂସ୍ବ ସ୍ଵ ସନ୍ବ୍ର କହ୍ପଦତ୍ବ । ବସ ସନ୍ଧ୍ କଣ୍ଢେଇ
ବଝଲରେ ନାନା ଉଚ୍ଚୈିଶ ଚସାଗ୍ଯ ଚକୌଣଲ ଥାଏ, ସଥା-ର୍ଟଲ୍କ୍ୁଲ
କରୁଥିବା କଣ୍ଢେଇ, ଦୃଣ୍ୟପଵ ବଦ୍ଦଳାଇବା ବ୍ୟନସ୍ଥା ପ୍ରଭୁ ତ୍ର । କୋଷ ଭଉରେ
ଥ୍ବବା ପ୍ରାଣର କଥା ବସବ୍ଚଚଚବଚିଳେ ଅଜଣା ଥ୍ବଲ୍ଵ । ମଣିଷର ଆସ୍ଵା ଧ୍ଵଳା କଥା
ସଙ୍ବବାଦୀସନ୍ଦତ ନଥ୍ବଲ୍ । କରୁ ସମସ୍ତଙ୍କ ଧାରଣାର, ମଣ୍ଷିଷ ସେଇ ଗଗ୍ରେଵଗଗ୍ରୁହ
ସଖି କଣ୍ଢେଇ ଗଣ ବ୍ଲଲୂଥ୍ଵଲ୍କ ବେଉଥିଲ । ନଜର “ଭିଆର ସନ୍ତ୍ପାଦ୍ରର୍
ବ୍୍୯୪
ହ୍ରସାଦରେ ମଣ୍ଷିଷ ନଜ ସମ୍ବଛଟର୍ ଧାରଣା ସଢ଼ୁଥିଲ୍ବ । ଜଜ ସ୍ୃଷ୍ଣ ସଭି
କଚଣ୍ଇର ଘରି ସେ ମଧ ଭିଆର ଦହାାଇଛୁ । ପ୍ରଭେଦ ବକବଲ ଏଭିନ ଚସକ ବମ
ଆନ୍ଦୁରି ଚଲ୍ଵକ୍ କଣ୍ଢେଇ ଓ ଭାଲୁ ଭିଆଣ କରଛି ଏକ ମହୁନନ୍ କାରିଗର ।
ଭା'ପରେ ଉନବଂଶ ଶଚାଦ୍ଦୀରର୍ ସ୍ରାଣଓୟ ବକୋଷ ଆବଧ୍ଠ ହ୍ଲୋଇ
ଥଲ୍ ।ଦେଖାଗଲ୍ ସେ, ମଣିଷରୁପକ ସନ୍ତ୍ ଅସରନ୍ତି ସୁଦ,ଘିଷ୍ଠ, ସନ୍ସ ଅର୍ଥୀଃଭ୍ଭ
କୋଷରୁ ଜ୍ଵସ୍କପନ୍ନ । ଅବଚଣେଷଟର୍ ଏବେ ଚକାପଇତ୍ଗି ମିକ ଚିଲ୍ପପପାଇ, ଏକ
ଗୁଣବାଚକ ଗ୍ବଵାମ୍ବାପ୍ପଡଢକ ସନ୍ବଵର ଧାରଣା ଆଥକାମୀ ଦଦ୍ବତଦ୍ଵତ୍ । ତାହ୍ନା ପୁଣି
ଅବଞ୍ଚ ସମସ୍ତ ଓ ଦେହ୍ନେଦସ୍ତର ଅଗ୍ର ଏକ ଣକ୍ତର୍ ପ୍ରବାହ୍ନଟର୍ ପଣିଣର ହୁଏ
ବୋଲ୍ କଲ୍ନା କଗ୍ଵସାଜଛୁ । ଏହ୍ନାର୍ ରହ୍ରସ୍ୟ ଗ୍ଣଜଥାଡ଼େ ଛଗି ରହିଛୁ ବବାଲ୍
ମନେନ୍ଦୁଏ । ଦେହ ଭଇର୍ର୍ ଚକ ପର ସନ୍ଵାଂଶ ସକ୍କୁ ଜମଣଃ ଆହୁର ରଗ୍ରଃ
ଓ ଆନ୍ଧୁଲ୍୍ ଚମ୍ପଲ ଘୂରନ୍ତ ବବାଲ୍ ଜଣା ପଡ଼ୁଛୁ । କନ୍ତୁ ସେ ରହ୍ରସ୍ୟ ପ୍ରଗ୍ଵପୂର୍ର
ଧର୍ବ ଘପଞ୍ଜବାର ଜ୍ଵପନମ ବହ୍ରଲକଷ୩, ପ୍ରାଣର୍ ଧାରଣା ଜ୍ଦଉଇସାଏ | ସୂଉର୍ଂ,
ସାଧାରଣ ଚଲ୍ଵକେ ସ୍ଵବନ୍ତ ସେ, ପ୍ରଥମଚର ପ୍ରାଣ ଆବଦୀ ନଥ୍ରଲ୍ଟ ବର୍ଂ ସେଇ
ଚକ ଓ ବବାଲ୍ ଛୁ ପରି ସନ୍ତ୍ବାଂଶଗୂଡ଼ାକ ଢ୍ରି ରହ୍ମସଂର୍ ପ୍ରକ୍ତଭ ଜ୍ବସ୍ଵ ଓ
କାଳନ୍ନମେ ଅମେ ଚସଗୁଡ଼ାଲୁ ଉନ୍ନତ କଣ୍ ପାରିବା? ଭା” ଦହ୍ଲେ ପ୍ନାସ୍ବବକ
ମଣିଷ ଠାରୁ ପେଣ ଜ୍ତନ୍ନଇତ ସନ୍ତ୍ଵ ଭଆର୍ ଦହ୍ବବ ସାହ୍ରା ଆମଠାରୁ ଅଧ୍ବକ ଦ୍ର
ଓ ଅଧ୍ଧ ® ସଠିକ୍ ସ୍ତ୍ଵବଟ୍ର୍ କାମକରବ ।
ଏହ୍ନା ସେ ସମ୍ଭବ, ବସ ବଷସ୍ଟୁରେ ମୁ ନାସନେହ । କନ୍ତୁ ଚଗାଛାଏ
ଜଳ୍ପଲ କଲ ଚଳାଉଥ୍ଵବା ଏକ ସ୍ପଂମ୍ଟନନସ୍ଟ ସନ୍ତ୍ଵଂମଵାଳବ ମୁଁ ଦେଖିଛ । ଚାହା
ଅଚପକ୍ଷା ଚହମ୍ଭନ୍ତ କାଲର କଣ୍ଟା ଝୋପରୁ ବହ୍ରଳନ ଚୋଵାଉଥ୍ରବା ମୂଷାଃଏ
ଚୋ ପାଝରରେ ଅଧ୍ବ ଳ ଟମ୍ଚିକାର୍ ଓ ଅଧ୍ବଳ ଜଢଲ ମବ୍ରଳକୁଏକ କାରଣ, ଭାଂର୍
କାର୍ୟ୍ାବଳୀ ବହୁ ବଚନ୍ଧ । ଆଡ଼ୁର୍ ମଧ୍ୟ, ମୋଇ ସ୍ରବ୍ରିବାଲୁ ଉଲ ଲ୍ଵଗେ ସେ
ତ୍ଵା୍ୀ ମଞ୍ମିଷର ଆନ୍ଗୁର୍ର ମୂଷାଙ୍କ ଭଚରେ ଛଗି ରହିଛୁ, ଠିକ୍ ସେପର ଅଖ଼ୀଭର
ସାଧାରଣ ମୂ ଥା ଜାନ୍ମାସ୍ତ୍ କ୍ବୀଃଂଶାଦ୍ରକ ପ୍ରାଣୀ ଭରେ ଏବର୍ ମଣ୍ଷିଷର୍ ଆଳାର
ଲୁଚଥ୍ଚଲ ! ଏଥର ଉଶ୍ମ୍ରେ ସମତି ଚମ୍ଭକ଼ାର୍ ମୁନଦର ବସ୍ଫୁସ୍ଟ ରସର୍ ଅବକାଶ
ଅଛୁ ' ବଦୁଂଝୁ-ଗୃ ଲଭ ମୂ §'ରେ ଢାହା ନାହି; କାର୍ଣ, ସମ୍ଭସ୍ତଙ୍କୁ କଣ। ଚସେ
ବ୍ ଓ †
ମଣିଷର୍ ଦ୍ରା୭ଇ ନ ବାଳଲେ ଦସପରି ମର୍ତ୍ତ ଣ୍ବସନ୍ତ୍ଵ ଭୂରଲେମାନ୍ଫ୍ ଦଦଦଲ ନପାରର୍ ।
କିନ୍ତୁ ନଜପ୍ତଭି ମନ୍ମିଷ କଅଣ କଣିବ ଚାହ୍ନା ମଣିଷକୁ ଜଣାଳାଢ଼ି । ଘଞ୍ଜଭଚଟର୍
ଳୃକ୍ ହୃଳ୍ ଶବ୍ଦ ପର୍ କାଳନମଭ ଓ ଆମ୍ଭ ପଚ ଞ୍ଚଭ ) ,ୟୁର ଆସର ପଣ୍ଞବ ଥିଳର୍
ଭୌଭକ ପ୍ରସ୍ତ୍ରବ ମଣିଷ ଭରବର୍ ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ ୫ସ୍ହା କରୁଛୁ । ହୂଏତ ବାଳ
ଭଚଚର୍ ମତ୍ସରୁଦ୍ଧ ପର ଭାଂଠାବର୍ ଅଛୁ ଣକ୍ତ ଓ ସମ୍ବ୍ରାବନାର୍ ପ୍ରଶଣ୍ଭ,
ନଚେଚ୍ଜ ଭାଂ କପାଳରେ ରଵ୍ଧଦ୍ଦୁ ରକ୍ତାକ୍ତ ଉସ୍ବଙ୍କର ଧଂସ । ଏ ଦୁଢ଼ିର୍ ଯେ
କୌଣସି ଆଡ଼ୁ ଦେଖିଲେ ମଣ୍ବିଷର୍ ସ୍ପ ୭ ମହତତ୍ ପୂ ; ମୂଶ୍ରାଠାରେ ମଧ
ଏହ୍ନା ଚ୧ଦଖାସାଏ । ବସଇ ଟସର୍ତି ଚଢେଇଗୁଡ଼ାକ କଥା ମୁ. ବକବେ ହ୍ନେଟଲ୍
ଭ୍ଲଲ୍ପାରଵନାହି, ବସମାନଙ୍କଠାରରେ ମଧ୍ଯ ଏହା ଅଛ । କମ୍ତୁ ସେଲ ଚଢ଼େଲଙ୍କର
ଡାସ୍ପଙ୍ର ବ୍ରୁଝିବୀ ପ୍ରଙ୍ବରୁ ମୁଁ ସବା ଆଗରରେ ସମ୍ସ୍ତର ଶିକ୍ଷା ସମ୍ବହରେ
ଜାଣି ସାର୍ଥ୍ବଲ୍ । ସୌବନ ବସ୍ଟରସ୍ରେ ଏକ ବଡ ମରୁଭୁମିଟର ଟମୋବି ଏକା
ର୍ହ୍ଧବାକୁ ପଡ୍ଜଥଲ୍ବ । ମୁଁ ଥଲ୍ ଅଭ୍ରସା ନରୀ ଦଲର୍ ଜଣେ । ସ”ଂଂଲ ଗବେଷଣା
ସକାଟଣେ ଦଳର ଚଲ୍ବକଙ୍କୁ ଅଳେକ ଶଦ୍ଦ ମାଇଲ, ବ୍ୟାପି ବଞ୍ଚ ^
ମୁଁ ସେଠାରେ ବୁଝି ପାଶ୍ଚଥଲ୍ ବସେ ସମ୍ସ୍ଟ ଚକଦଭକ ପ୍ରରର ସମଭାଦ଼ାର ;
ଓ ଅଭିନ୍ନ ବଶ୍ଚରେ ଚସସବୁ ସ୍ତରର କେବଲ ବାହ୍ୟସି ଭ ଅଛୁ । ଏ ର
ଗତ୍ତ ମଣିଷ ସୃଣ୍ଡୁ ମାସ୍ଟ୍ରାମ୍ଭାନ୍ତ ‡ ଚକେବଲ ମଣିଷ ଳାଭର୍ ପ୍ରାଵକୋଷଟର
ସମ୍ଭସ୍ଟର କାଲୟନିକ ଘଡ଼ି ବ଼କ୍ ଡ଼କ୍ କରେ ।
ଦୀର୍ଘ ମାସଗୃଡ଼ାକ ଚସଠି ବଭିଲ୍ଵବଦେବଲ ମୁଁ ସମସ୍ତ ର ଅପେକ୍ଷାକୃର
ଧୀର୍ଗଭ ପ୍ରରମାନଙ୍କବର୍ ବାସକରିବାଲୁ ଆରମ୍ଭ କଲ୍ ଏବଂ ବସଠାବରେ କାବନ
ବବାଲ୍ ସାହ୍ବା ଲୁ ଦ୍ବଂଯାଉଥଲ୍ନ ଚାହା ଦଦେଷିଲା କ୍ଷଣି ଗୁଟଵ୍ପାଃଲ୍ । ସ୍ବରଆଡ଼େ
ଝୁବ୍ କୁଲ୍ଲ୍ ? ପାଢ଼ାତ ସଛି ଓ ଣୁଖି ସାଇଥ୍ବବା ଚଣ୍ତମ୍ଭାନଙ୍କରେ ଖୁବ ଧୀରେ
ଧୀରେ ଚଢି ଲ୍ ଓ ଓଭ୍ୟାଇଲ୍ । ୧ସଭେବବେଲେ ଗ୍ରୀଷ୍ମ ରରୁର ଅଧା ସରଥାଏ,
ଶୃଖିଲ୍ କରେଇବର ବସକଲ୍ବପର ଗରମ ବଢ଼ଜ୍ଥାଏ । ସମତଲ ଳାରାମାନଙ୍କଟର୍
ଉେଢ଼ା ସ୍ପ୍ଵବରେ ଗଦା ବଦ୍ଘାଇଥାଏ ଧୂଲ ରଙ୍ଗର୍ ପ୍ରକାଣ୍ତ ଗିଁଲା ସକ୍ସୁ ? ଚାଙ୍କର
ଗ୍ରଭ ଭଲେ ମରୁ ଘକ୍ଷ୍ମା ଘକ୍ଷ୍ରା ଧର ବରେ ଶୋତଦ୍ଭଥ୍ୂଲ୍ । ମଣିଷର କଗଚକୁ
ମୁ ଭ୍ଲଲି ସାଇଥ୍ଁଳି ଓ ବସ ଜଗଚ୍ଚ ମଧ୍ୟ ଟମାରେ ଭ୍ଲଲି ସାଇଥଲ । ଗର
୧୯୬
ସହିତେ କେବବ ବକବବ କର୍କାଲବିଏ ମିଳୁଅଲା, କାହାହ ୧ମାର ଦସଠାବର
ରହ୍ନବାର କାରଣ ଥ୍ବଲ୍ନ । ସେ ସବ୍ଧୁର ଆବସ୍ଵାର୍ରେ ମୋର ଆଗ୍ରହ୍ନ ଥଣ୍ତା ଓ
ଜରବକାର ବହାଇ ଆସିଥ୍ଵଲ୍ । ବିନ୍ବା ଆଗର୍ ଅନେକ ନସର୍ଗ ବନ୍ତୁଙ୍କ ' ପରି, ମୁ ମଧ
ସଚର୍କ ଓ ସକଦୃଷ୍ଣରେ ଜୀବନକ୍ତୁ ବଦଖିବାଲୁ ଆର୍ମ୍ବ କଣ୍ବଲି, ,ମାଂସ ଲର
ନ ଥବା ହାଡ଼ବଦସି ମୁଁ ଖୁସି ହହଜଥାଏ ।
ଗୃରିପଃର ବାଲି ପାହ୍ବାଡ଼ ଭରି ଏକ ବିଗ୍ $ ପଡ଼ିଆ ଭଚରକ୍ଲୁ ଚାଲ୍ଠ
ହ୍ରୋଇ ଠିଥା ବିହାଇଥିବା ଏକ ଉଚ୍ଚ ଢ଼ଡ ଉଭପରରେ ମୁଁ ଥିର୍ ବସିଥ୍ବଲ୍ ।
ଚଲ ଦାର୍ସ ଏ ଅପହ \ ଣଚର ଘଞ୍ଟରା ପଟର୍ ଘଣ୍ଟା ସେମିର ବସି ମୁଁ ଚସଠି
କହାଇ ଥ୍ଝଲ୍ । ଚଣଷଚର୍ ଚମ୍ାର ବ୍ରୁଃଳାଡାକୁ ଲଗି ଏକ ଅହ୍ପଷ୍ଟ୍ର ଅବସ୍୍ବ
ଚମ୍ଭା ଆଣିବ୍ଧର୍ ପଞ୍ଜଲ୍୍ । ଚଗା ର ବହ୍ଦାଇ ଚଣାଇଧ୍ବବା ଚସଲ ସ୍ବୀଷଣ ବଞଷ୍ଡାକ୍ତ
“ ର୍ୟାଖୂଲ୍ ” ସାପ ବବଶ୍ ବଡ଼ ଆଳାରର ଥ୍ରଲ୍ । ୧ସ ଚ୍ତିସ ଚକେରେବିବଲ ସାଏ
ବିମ୍ମା ପାଖରେ ବସିଥ୍ରଲ୍ ମୂ ଜାଣେ ନା। ଯଉ ପାହ୍ରାଞଜଆା ପବଳ ଓ
ଖର୍ଵକଚଲେ ଆଚମ୍ଭ ଉଉଟସ୍କ୍ ଉଷୁ୍ୟ ଚହତ୍ନଧବଲୁ ଚାହା ଥଲ୍ ଏକ ଓ ଅଭିନ୍ନ ।
ଜ୍ଉସ୍କେ ବଛା ପଡ଼ସ୍ପଲୁ ସୁରୁଣା ସୁସ୍ପ ବର୍ ସ୍ପମ୍ଭ ଗ୍ବର୍ଣାର ଗଭ ଭଇରେ
ହୃ ଏଇ ମୁଁ ଆସିଲ୍୍ ବେଲକ୍ଗୁ ବସ ସସଠି ଆଗରୁ ଥ୍ଵଲ୍ଵ ; ମୁଁ ଗ୍ବଲି ଆସିଲ୍ଵଟବଲେ
ମଧ ଚସ ବିସଠି ଚିଶାଇଥାଏ । ବଫସର୍ଲ୍ବବଲେ ବଦସିଲି କପର୍ ପଥର୍ ଓ
ବଗାଞ୍ ଭଇରରେ ପୁଣି ଥରରେ ତାଂର୍ ବଦହ୍ର୍ ରଘର୍ ମିଶି ସାଉ୍ନଥାଏ ୩ ଚାହା
ଭଉରୁ ଇପୁ ଚା'ଲୁ ମୁଁ ଚବମାଦବ ବାର୍ ପାରୁନଥାଏ |
ଆଉ୍ଥଚର୍ ଆହୁଶର ଉଚ୍ଚ ଚରାହ଼ିଏ ହ୍ୁଡ଼ ଉପରର ମ୍ପ ଚର୍ଢ଼ଥାଏ ।
ଚସଠାଚର୍ ଚିକଚଚେକ ଶଣ୍ରୁଃ ଵା ୁମରୀ ପାଇନ୍” ଗଛ ଥ୍ରଲ୍ଫ, ଦଦେଷି ବାକୁ ଚସଲ୍
ପର ଚଗାଵାଏ ଚଳୁଆ ଜମିଚରୂଥବାରୁ ପବନ ଦସଗୁଡ଼ାକ ଦେହବର ବାଚଡ଼ଇ
ବହତ୍ତ୍ଥ୍ଵଲ୍ ଓ ବାଲ୍୍୍ର୍ ବସଗୁଡ଼ାକ ଅଧା ୧ଘପାଭବହ୍ଘାଇ ସାଇଥ୍ଵଚିଲ । ଚସଇ
ବାଲିପଣ ପବଳରର୍ ଉପର୍ଲୁ ଜ୍ବଞ୍ଜ ସାନ୍ତଥ୍ବବା ସବ୍ଣୁ କଠ୍ିର୍ କଛୁ ଅଂଶ ୧ସ
ଚଳୁଆ ଜମିଟର୍ ଅଂକି ସାଜ୍ରଥାଏ । ଚସଠାରେ ଅଲ୍ ଚକଚରକ ସରୁଆ
ଚଢ଼େଇ ହ଼ାଡ଼ ଓ ସଂଶା ଶାମ୍ପକା ଧ୍ବଲ୍ ; ଏଇ ଶାମ୍ପକାରୁଡାକ ବିକତ୍ତି ୟୁଗର୍
୧୯୭
ଭାହା ବାରିହେବ ନାହି | 'ପାଇନ୍' ଗଛ ବଚରସବୁ ପଥରର୍ ଫାଵ କାଗାବର୍
ମାଞ୍ଜ ସାଇଥ୍ଵଟଲ୍ । ବସଗୁଡ଼ାକ ଆସଲା ଚିଦ୍ଦଲ ପଥର୍କୁ ମୂଠେଲ ଧରିଲା ପରି
କଶୁଥାନ୍ତ । ଚସଲ ଓ ପାଲନ୍' ଗଛଉଟଲେ ପଉଲା ସ୍ରୁସ୍କାଭୂତରେ ମୁଁ ଚଣାଇଥ୍ଲି
ପୂଣି ଥବର୍ ଚମାଚଭ ନିଦ ଆସିଥାଏ |
ହେମନ୍ତ ର୍ରୁ ୧ସଭେବେଲ୍ତୁ ପ୍ରାସ୍ତ୍ ଆସି ସାରଣଥ୍ରବାରୁଃ ପବନଵର୍
ଥଣ୍ଡା ବଢ଼ଥାଏ । ସ୍ବେଠାରେଥ୍ବବା ସକ୍ସୁ କକ୍ଛ ଚଲକ୍ତୁ ଝ୍ୟପଡ଼ୁ ଥଲେ,
ଉଚଲ ଥାଏ ଆହୁର୍ ଥଣ୍ତା ସମ୍ଭସ୍ଟ୍ର୍ ଏକ ସ୍ତର୍ । ନିଦ ଓ ଚଚଲ୍ବା ମଧ୍ୟରର୍
ସାମ୍ଭାନ୍ୟ ସମ୍ସ୍ଟ ଧରି ମୁ. ବସଇ ବରର୍ରୁଡ଼ାକୁୁ ଳଜର୍ କରୁଥ୍ବଲି । ଝସଗୁଡ଼ାକ
ବିମ୍ାର୍ ଗ୍ଭରିପଚଃ ମାଞ୍ଜି ସାଇଧ୍ଵଚଲ୍ ୨ ଜଦବର୍ ଚମାର୍ ହରାଇ ଝିକଏ ଅସଜାଡ଼
ବହାଇ ଯାଇଥା ଏ । ଧୀରେ୍ ଧୀରେ ମଚ ବସଇ ହ୍ବାଇ ଚସଲ ଚାର ମୁଲର୍ ଗ୍ରୁଲ
ଜ୍ଵପବ୍ରର୍ ଚଲାଇ ବଦଲି। ଗ୍ରନ୍ଗୁଡ଼ାକ ମାଚ୍ଚ କାଭିପରି ବଶୁଥାନ୍ତ , ଏତେ
ଧୀରେ ହାଇ ଚଲାଇଲି ଚସ ସ୍ବ ହ୍ବାଇ ବଢ଼ାଇବାବର୍ ଟକ ଗଡାଦୀ
ଲ୍ଗିଲ୍ ପତ୍ଚି ମନେ ବହ୍ଜ୍ଥାଏ । ବସ ବଚରଯାକ ସମ୍ଭସ୍ଟର୍ ସେଇ ଗଭରେ
ଚଢ଼ି ଥ୍ଵବିଲ୍ ପଗ୍ଵ ! ଭାଙ୍କର ପର୍ ଚମାର୍ ମୂହିଁ ରୁ ଖଗ୍ ଆଡ଼କ୍ତୁ ବକ ଧରଲ୍ ।
ସି ବସରେବେଲେ ଅସ୍ତ ସିବା ଉପରେ) ମବନ ବହ୍ବେତ୍ଥାଏ ମୁ. ସେଠାର୍
ବା 'ପାଇନ୍' ଗଛର୍ ମୁଳ ଘାଲ୍ଝିସାଇଛ୍ଛ । ଚାହ୍ନାରି ୧ଚର୍ ମୋର୍ ହାଉ
ଗଣ୍ଟ୍ ରେ ଉତ୍୍ଂ ; ଵାଣୁଆ ପଥର୍ଲ୍ଲୁ ଜାକ ଧର୍ ଧର୍ ଚମ୍ଭାର୍ ଅଙ୍ଗ ଲଗୁଡ଼ିଳ
ପରଶ ହୋଇସାଇ ଥା ଏ | ଦୀର୍ଘକାଲ ଅସୀମ ବଧିର୍ବର୍ ମବନ ଅଙ୍ଗଲ ଘର୍
ସସେସକ୍ତୁ ଚେର୍ ପଥର୍ ଭଉଡର୍ ପଣିଥାନ୍ତ । ବହୁ କଷ୍ଟରେ, ଅଭି ଧୀରର୍,
କାଲନ୍ନବଂମ୍ଭ ପଥର୍ ଫଖାଇ ବସ ରୂଡ଼ାକ ବଚିଥ୍ବଲେ । ଆପ୍ରାଣ ଚେକ୍ଡ୍ରାକର୍
ଖର୍ଲୁ ମୂହିଁ ୧୫କ ଜଂଣିବାର୍ ସାଧନା କରିଥଲେ | ଏଏ କଥା ସ୍କୁ ପାରୁ ମୋର୍
ନା୧]ର୍ ଗଭ ଏବଚ ଧୀର୍ ବହାଇ ଗଲ୍ବପରି ଛବାଧ ହେଉଥାଏ ସକ ଚିୟାର୍
ମଚଳଚହଲ ମୁଁ ଆନୁର ଧୀର୍ ସମଭସ୍ହର୍ ସ୍ତର୍ଲୁ ପଣିସାଇ ଛବମ ଛମେ ସୁଡ୍ଜ
ସାଜ୍ରଥ୍ଵଲ୍ ବର୍ଫର୍ ଗସ୍ଦୂର୍ରେ, ଚକ ଚକିଆ ବାଲ୍ ଗର୍ଡ଼ା ଭଚରେ, ରୁଷ୍ାର୍
ଫୁଲର ପାଖୃଡ଼ାରେ ଅଥବା ଦୁଇ ଗ୍ରହ୍ମ ଭୂଚଚର୍ ସା ଆସ କରୁଧ୍ବା ତଲ୍ କା-
ପିଣ୍ର୍ ଲୂହାମି ଣା ଜ୍ପାଦାନରର୍ |
ବ୍୍୯୮
ସ୍ପପ୍ପରେ ମୁଁ ଟସପକ୍କୁ ଅନ୍ପଣ୍ଟ୍ତ ଗସ୍ଵ୍ର ସ୍ତର୍ମାନଙ୍କ ଭଡଚର ଓଭ୍ନାଉ୍ଥ୍ବଲ
କିନ୍ତ ସମସ୍ତ କ ଚୟା ସାଚେ ଥ୍ବଲ୍ବ । ସମସ୍ବର୍ ସେ ସକ୍ତ୍ ନ୍ତର୍ର ଠାଏ ବମାର
ମଚନହ୍ଲେଲ¬ ଓଲା ଆଡୁ ବି ଆସି ହ୍ରେବ ଇ । ଚାହ୍ଵରାର୍ ଅଲ୍ ଚଳେ ମାସ
ଘଟର୍ ମୁ ଚଳଚଳ ସଦ୍ବକର୍ମୀଙକ ସଟଙ୍ଂ ଆହୁର ଉଚ୍ଚ ଅଭ ଦୁରର ଏକ
ଅଧ୍ବତ୍ୟକା ଉ୍ପର୍ରୁ ଚର୍ଚ଼ ବାଲ୍ଗୁ ଯାଇଥ୍ଵଲ୍୍ । ଚାହ୍ଘା ଉପରେ ବଜାର୍ ପବଳ
ବହ଼ୁଥାଏ । ସମବ୍ଧ କୂଲଲର୍ ଫେଣ ଭରେ ଦଶୁଣ୍ବା ସ୍ରଳାଣ୍ଡ ପଥର ମାନଙ୍କ ପର
ଚସଠି ବଡ଼ ବଡ଼ ହ୍ନାଢ଼ ଚଵାଣ ଭଉରୁ ବାହାର ଆସିଥ୍ଵବା କଥା ଶୁଣାସାଇ
ଥ୍ଚଲ୍ସ । ' ର୍ୟାଵ୍ଲ' ସାପ ଘରି ସଗ୍ବୀସୃପ ସଙ୍ଗେ ମୁଁ ଇ ଝମେଲ ସାରଥଲ୍ | ଶହ
ଶଦ୍ର ବର୍ଷଧର ମାଡୁଥିବା ଗଛର୍ ଚଚର୍ ମୂଲ ବା ନାଡ଼ୀ ସବଂଟ ମୁଁ ବର୍ଡ଼
ସାଶ୍ଥାଏ । ଅଳସ ସ୍ବରରେ ଏବେ, ଦ୍ର ଆଚଗାଦ୍୍୍ଵବା ସମସ୍ତର୍ ଏକ ଅଦ୍ ଶୟ
ଜିଶୁଣ୍ଞି ତ୍ଵପରେ ମୁଁ ପଛକୁ ସେବ୍ଛୁଥାଏ । ଚସଠ ଚମାର୍ କାମ୍ମ ଭଢରେ
ଚଚଢଲଙ୍କ ପ୍ରସଙ୍ଗ ଣ୍ବଲ୍ର । ଚଢେଇ ଇ ସ୍ଵର ସ୍ିପ୍ର ଗଭଚରେ ବଂଚୁଥ୍ବବା ପ୍ରାଣୀ;
ସମସ୍ଵର୍ ସନ ନିଦଚଲେ ଗ୍ବପା ପଡ୍ଜଥ୍ବବା ସସ୍ବୀସ୍ଵପ ନବନରୁ ସସେମାଚଳ ରମ୍ଷା
ପାଇଛନ୍ତି ବବାଲ୍ କୁହ୍ଘାସାଇ ପାଚର୍ । ଝଖଗ୍ଵଉଗ୍ଵ ଘାସଜମ୍ମି ଉପଚର ଚଡତ୍ିଥ୍ରବା
ବେବଲ ଚସମାବନ ସସୀ ପାଲଡ଼ ସାନ୍ତ | ଅବଣ୍ଯ ଏହା ଚମାର୍ ବସୀବନ ସୂଲଭ
କଲ୍ନା ବୋଲ୍ କୁହ୍ନାଯାଇ ପାରେ । କନ୍ଥୁ, ୧ସଇ ଅଧ୍ବଭ୍ଯକାର ରାହାଡ଼
ଚଶ୍ରିଣୀର ଚ଼ାଲୁରେ ଘଢ଼ଥ୍ବବା ଏକ ଅଭ୍ଜ୍ଞତାରୁ ଏମ୍ଭର୍ ଧାରଣା ଚରନ୍ଦନ
ଟୋର ସୂୁୂଭରେ ବଖଲବ । ଚକବବେବହବଲଲେ ପଞ୍ଚୀଵଏ ବଷା ପଡଢ଼ିଥ୍ଵବା ଦୃଶ୍ୟ
ମୁଁ ସହ ପାଶବ ନାଢ଼ି ।
ଆତମ ସସଠାକ୍ତ ସାଇଥ୍ରଲ୍ ଏକ ବସନ୍ଭ ର୍ଭବରେ ଗୁହ୍ଡ଼ଜ ୧ଵଘର ଭୂଚର
ଦେଇ । ଚସ ଜାଗାରରେ,ବିକଚବଟହ଼ଚଲ ମଣିଷର ପାଦ ପଡ଼ିଛୁ ବବାଲ୍ ଜଣା
ପଡ୍ ନଧ୍ପଲ୍୍ । ଆମ୍ଭ ଆଗର୍ଧୁ ଦଲର୍ ଚରମ୍ଭାଚନ ଚସଠାକା ର୍ ସକ୍ତୁ ଖବର ଧର
ଆସିଥୁଲେ । ଚସଠାର ପାହ୍ବାଡ଼ ଢ଼ାଲୁରେ ଥ୍ବବା ଚଗାହାଏ ପଥର ଭଆରି
ସ୍ଥ୍ରେଃଘର ବଷସ୍ଟ୍ରେ ସକ୍ତୁ କଥା ଆଚମ ଚା୍ଦଠାରୁ ଜାଣି ସାରଥ୍ରଲୁ । ଗଢ
ଣିଭାଦୀବର ଦସ ଅଞ୍ଚଲରେ ମାଗଣା ଜମି ମାଞ୍ଜ ବସବାସ କରିବା ପାଲି ବହୁ
ଲେକ ଆସି ଜମିଥ୍ବଲେ । କନ୍ତୁ ଚତ୍ରିବା ପରେ ଟସ କମି ଜବର ନୁହେଁ ବୋଲ୍,
୧୧୯
ଜଣାପଞ୍ଜବାରୁ ଝଲ୍ପବିକ ଏଇ ଇଲମ୍ବକା ସ୍ରୁଡ଼ ସାଇଥ୍ବଲେ । ଭାର୍ଦର ଭଚଚର
ବକୌଣସି ପଣୁମ୍ାଲକର ହୁ ଏତ ସେଇ ଘରଵ ଥ୍ରଲ୍ବ ।
ଆଟମରିଳାର୍ ପ୍ରଦେଣମ୍ଭାନଙ୍କବର ଏପଣ୍ ଅନେକ ଜାଗା ଅଛୁ । ଚହିରରେ
ହୃଏଚ ମିଲବ ପରିଭ୍ଯକ୍ତ କବରସକ୍ତୁକ ସସଗ୍ଭଞ୍ଜରୁ ଲ୍ଵଚ ସ୍କୁ୍ରି ସ୍ତମ୍ଭ ସ୍ବରୁପ
ପଥର ହୁଏଇ ଥିବ, କରୁ ୧ସଥରେ କଛି ଲେଖା ନାହି | ସେଠି ଉପତ୍ୟକା
ଅଞ୍ଚୁଲର୍ ଧାଟର୍ ଧାରର ପ୍ରଳାଣ୍ତ ପ୍ରକାଣ୍ଡ ପଥର୍ ଥ୍ବଲ୍ନ ; ହ୍ନଏଇ ଚସଠି ବକ
ଣନ୍ଧ୍ଲୁ @ବନେ ବଗ୍କିଥିଲ୍ | ଢାହାର ଚିହୁ ପର ବଛ,କ ଚଵାଵାର ଝାଲ ଳଙ୍କ
ଧରି ଆଳ ଵ ଚସଠି ପଡ଼ି ରହ୍ମଛୁ । ୧ସ କାଲଟର୍ ୧ସଠି ଘଢୁଥ୍ବବା ଆଞ୍ଜଲକଳ
ଲ୍ବଦଢ଼େଲର୍ ସେଶକ ମାନତ ନିଦର୍ଥନ ଆନ ମିବିଲ । ସେ ଲଢ଼େଇରେ ୧ସରିମାଚନ
ମରିଥିଲେ, ୧ସମାନଙ୍କର ମଚ ଅନ୍ତୁ ଚସଠାର୍ ପଥର୍ ଚଟଲ। ଅଧ୍ବରଭ୍ଯକା
ଜ୍ପରେ ଠିଆଚଡ଼୍ଧାଇ ଆମ୍ଭର୍ ଦଲବଲ ଆସ୍ରିବା ମୁଁ ଚଦଖୁଥାଏ । ଚସମାନେ
ଆପୁଥାନ୍ତ ୪କ୍ବର ? ଵକ୍ରୁଡ଼ାକ ଗୁହୃଡ଼ ଭଚରେ ଗୁଲ୍ ରୁଲ୍ ଆସୁଥାନୁ;
ବକଠେଚିବବିଲ ବଦଖାପଡ଼ୁ ଥାନ୍ତୁ ଇ ଦକଭେବେଲେ ଦୃ ସାଉଥାନ୍ତ । ମଳେ
ବହତ୍ତ୍ଥାଏ ସବଇଦସପର୍ ମଣାଲ ଜଲାଇ ଏକ ବଘାଡ଼ସବାର ବଲ ଆପୁଥ୍ୁବେ।
୪କ୍ର ଆଲୁଅ ହ୍ରାଡ଼ ଟଗୋଵାଇବାର୍ ଉାବଲ ସବ୍ତୁର୍ ଦେହରେ ପ୍ରଭ୍ରଫଲର
ଦହ୍ବେଉଥା ଏ । ୭୭“ ଲ୍ଇଵ୍୍ ଜଳୁଥାଏ; ଵକ୍ ପଛଟର୍ ମାଲ ବ୍ଦୁହାା ଗାଞ୍ଜରେଣ୍ବବା
'ଡାଇତନୋଚସା'ର ନାମକ ପ୍ରାରେଦଦ୍ନା ସିକ ଜମ୍ଭୁର୍ ଜଙ୍ସ ହ୍ବାଡ଼ ମାଲ ଗାଞ୍ଜ
କଡ଼ଚର୍ ବାଳି ଦୂରକ୍ଗୁ ଆବାଜ୍ କରୁଥାଏ । ଚଗାଃାଏ ପଥର୍ ଉପରେ ଭ୍ଠି
ମୁହ ଶି ଠିଆହୋଇ ଚଲକ୍ତୁ ଅନାଇ ଭ୍ତ୍ରବିନ୍- ଅଗ୍ଗଇକୁ ବହୀ କର୍ବାକ୍ଲୁ
ବକେଭେଃକା ଓ ଚକରେ ସନ୍ତ୍ଵପାର ଝଇ ହୁଏ ।
ବଶ୍ଚିମାଳର ଜନଷ ମଧ୍ୟ ସୋଗାଡ କରିବା ପାଇଁ ଆମ୍ମ ଜ୍ପରେ ହୁଲ୍ଲୁମ
ଥଲେ । ନଭେଶ ମିନ ଥଲ୍ ବସ, କୀବନ୍ତ ପଞ୍ଷୀକ ସସ୍ପସ୍ବପକ ସାହ୍ବାକଚ୍ଛ ଦ୍ଵେଉ୍
ଧରିବାକୁ ହ୍ଲେବ । ସାଗରପାରର୍ ଏକ ଚଢଡ଼ିଆଵାନାରରେ ନୁଆ ନୁଆ ଜନ୍ତୁ
ଚଲ୍ପଡ଼ାଥ୍ବବଲେ । ବିଜ୍ଞାନ ଜଗଢଟର ଏପରି କଆ ନଥୀ ହୁଏ”) ହୃ ଏର ଆମ୍ଭ ସାଦୁ
ଘର୍ଚର୍ ଚଗାଵା ଏ ' ଅର୍ଷ୍ଟଂଚ୍' ପଞ୍ଷୀର୍ ଅଣ୍ଡା ପ୍ରସ୍ଫୋଜନ । ଏଠାରୁ କଚ ଧର
ପଠାଇଟଲ ଚମ ଦେଶରୁ ହୁଏ ଚାହ୍ରା ବଦଳରେ ସେଇ ଅଣ୍ତା ମିଲବ ।
୬୭୨୧
ସାହାବଡଜଃ ବକବଚେକ ଚଚ୍ଛେଇ ଧଶବାବର୍ ସାହାଯ୍ୟ କରିବା କାମ୍ମ ମୋ
ଦ୍ବଗରେ ପଞଥାଏ । ଚକଞ୍ପ, ମୁଁ ଶକ୍ ଗୂଡ଼ାକ ଆସିବା ଆଗରୁ ବସଠି ପହଞ୍ଚି
ଥାଏ ।
ବର୍ଷ ବର୍ଷଧର୍ ଚସେଇ ଟମ୍ରୁଃ ପଥର୍ ଘଟର ବିକହ୍ଧ ନଥ୍ବଲେ । ଆମ୍ଭର ଇଚ୍ଛା
ଥାଏ ଚସହାରୁ ସଫାକର ଚଢ଼ିରେ ରହନବାକ୍ତ୍ । କର୍ରୁ କାହାର ଗ୍ରଇଚ୍ରର ଅବଳେକ
କଣା ବହାଇ ସାଇଥାଏ ଓ ଚଚଢ଼ଇମାଚିନ ପଶି କଞ୍ଜ ଉପରେ ବସାକରଥାନ୍ତ,
ଅବଣଏ ୧ସେପର କାଗାବର ପଥରର ଚଗ୍ରଃ ଘରଃ ଉପରେ ଉର୍ପ୍ରା ରପ୍ରି
ହ୍ବେବ । କାରଣ ବଜାର ପବଳ ୧ସଠି ସକ୍ଧ ଜଡ଼ାଇ ନଏ, ଏପଣି କ
ପାଣି ପବନ ଓ ଗଧ୍ଵଥା ହ୍ରାଚରୁ ରକ୍ଷା ପାଇବା ପାରି ଚବଢ଼ଲମାନଙ୍କର ଏକ
ନର୍ ପଦ କାଗା ନ୍ଦରକାର । ଜଙ୍ଗଲ ଜାଗାମ୍ଭାନଙ୍କରେ କାଠ ପଵାଚର ଭିଆର
ସ୍ରୈଃ ଘର ଏ ଛଲ୍ଵେକ ସ୍ରୁଡ଼ ଆସିବା ପରେ ଚାଢ଼୍ରା ନମଶଃ ପ୍ରକ୍ତୃତ୍ର ଅଙ୍ଗ
ଦହାଇଯାଏ । ଲଚା ପଚର ଚା' ଭ୍ରପଚର ମାଡ଼ିସାଏକ ଚଚଢ଼େଇମାଚିଳ ପ୍ରଥଚମ
କା'ର ଗ୍ର କନାଗ୍ଵବର୍ ବସି ମଳଦେଇ ଶ୍ବଣନ୍ତ କଛ୍ଥ ଆବାଜ୍ ମିଳୁକ୍ଛ କ ନାହି
ତା? ପରେ ଆଚସ୍ତ ଆଚସ୍ତ ପଵାକୁ ଖୁମିନ୍ତ । ନମ୍ଭେ କଣାଝ୍ନଏ ବହ୍ପଲେ ହ୍ଠାନ୍ତ
ଯଣିସାନ୍ତ” ସେ ଘର ଚାଙ୍କର ବହ୍୍ାଇସାଏ, ମଣିଷକୁ ଆତ୍ତ ବକହ୍ଧ ଟସଠି
ମଟନ ରଖନ୍ତ ନାହି ।
ବକଟବ ବକବେ ମ୍ଭ ପ୍ଵଟବ ଜଗଚଚର ସବୁଠାରୁ ବଲ ସୁନ୍ଦର ଦୃଶ୍ୟ
କଅଣ ବଢ଼ାଇପାରେ ? ଧର୍ସାଜ୍ ନ୍ତ୍ୟସ୍କର୍କରୁ ଵଶେଷ ମଣିଷ ସହ୍ବର ଗ୍ରଡ଼
ପାହ୍ବାଡ଼ ଜ୍ଵପଟର୍ ସାଇଉ୍ଠିଛ୍ୁ । ଚଚଢ଼ଇମାଚନ ସହ୍ବର୍ନୁ ଅଧ୍ଵକାର କରଣ
ନେଇଛନ୍ତି ; ଚାହାହି ଢ ସବୁଠାରୁ ସୂ୍ଦର ଦୃଶ୍ୟ ବହବ । ବମାର ଜୀବନକାଳ
ଭୁଚରରେ ଅବଶ୍ୟ ଏହ୍ଵା ଘଡ଼ବ ନାହି, କନ୍ତୁ ଝସ ଦୃଶ୍ୟ କପଣ୍ଠ ହ୍ବେବ ଚାହ୍ରା
ମୁଁ ଅଦ୍ଦାଜ କରିପାରେ । କାରଣ, ଅନକ ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥାନମାନଙ୍କରେ ମ୍ୂ ବାସ
କରଛି ଓ ମୁଁ ଜାଣିଛୁ ଚସ, ଚବଢ଼ଇମାଟ୍ରନ ଆମ୍ଭ ଭୁପରେ କପର ନଜର
ର୍ଝନ୍ତ । ଅଳେକ ସନମସ୍ତରରେ ମୁଁ ଟଦଖିଛୁ ଚସ ଶୀଢଚାଢପନସ୍ତ ନ୍ବଣ ସନ୍ସ୍ବକୁ
ବାଢ୍ଘାର ପଶୁ ଚଚଢ଼େଇମାବନ କପର୍ ଅନୁସତିସ୍, ସ୍ଵବରେ ଖୁଥିନ୍ତ, ସେମାନେ
ଚା' ଆଗଭୂ ବଦଦି ନଅନ୍ତ କେହ୍ର ତାଙ୍କୁ ଲକ୍ୟ୍ଯ କରୁଛନ୍ତ କ ନାହି । ର୍ର
୬ °୧୧
ଭକ୍ପରେ ବଲା ଡୋଇଥିବା ୧୭ଲ୍ଭ୍ଜ୍ନର ଡାର ବିଦଦରୁ କପର ନଳ ଆସେ
ଚାଢ଼ା ମଧ୍ଯ ବକବ ଭକ ଚେଲ ସସ୍କାକ୍ଷା କରନ୍ତ ।
ଂଲ୍ଵେକିା ସାଇଛୁଚ !› ଚସମାବଳ ପଗ୍ରିଲା ପରି ମଳେହୁଏ?) ଇଳୁ
ମୁୂନ୍ଦନ ଆଚ୍ସ ' ଏବେ ବ ସାଇଜି, ଏବିବ ବ ସାଇଛି ।'
ଏଥର୍ ଗୁଲନୁ ପଥର୍ ଘର୍ ସସଙଂରୁ ଝସେଶସିବା | ମୁଁ ଭର୍ କବାଃ
ଆଚସ୍ତ ଆଟମ୍ତ ଫିଧଇଲ୍ ୨ ଉଦ୍ଭାସିତ କମଲ୍ବ ଭଲ ଆଲୁଅ ସୁଇଚ୍ ପ୍ରସ୍ଥିଭ କର
ର୍ଖିଲ୍ । କାହ୍ରା ଜଲାଇମଲ୍ବ କ୍ଷଣି ବସ ବକୌଣ୍ଡସି ଚବଢ଼ଇ ବସ ଘରେ ଥାରୁ,
ସେମାଚନ ନଶ୍ବସ୍ତ ବାଵବଣା ବହାଇସିବବ ଓ ସ୍ଥଚର କଣାବାଚଃ ପଲାଇ
ପାରିବବ ନାହି | ସରର୍ ଆର୍ପ¥ କାହବରେ, ବମା ଠାରୁ ଦୂରବର ବଗାଵାଏ
ଥାକ ଥ୍ରଲ୍ନ । ବସଲଠି ସବ୍ସଠାରୁ ବେଣ୍ରି ଚଢ଼େଇ ମିଲବବ ବବାଲି ମୁଁ ଆଣା
କରିଥୁନି; ବସଠାରୁ ଭ୍ନଠିବା ପାଇଁ ମୋ ପାଝରେ ବଗାଵାଏ ଗ୍ରହ ଜଣୁଣି
ଥ୍ବଲ୍ । ଦକ୍ଷ ଖୁର୍ମ ପର ମ୍ପ ସକ୍ଗୁ ଖବର୍ ଆଗରୁ ସସାଗାଡ଼ କଣ ସାଣିିଥାଏ ।
କବାଵକ୍ତୁ ମୁଁ ସ୍ରଥମେ ବେଲି ଟଵାଇଲି । କବ୍ଜାଗୁଡ଼ାକ ବବଳଏ କୈ ବୈ
କଲେ । ମୁଁ ଶୁଣି ପାଣିଲି ବୋଵା ଏ ବା ବସାଉଏ ଚରେଇର ହ୍ବଲଚଲ ବହ୍ରବା
ଆବାଜ୍ , କରୁ କହୁହେଟଲେ ଭଡ଼ ବାହାର ଆସିଲା ନାହି | ଦଳବଳ ଗାଇ ସଭ
ବାବଵ ଚାଗ୍ଙ୍କ ମ୍।ନ ଆଲୁଅ ଦଶୁଥାଏ ।
ଚହାଣ ଭ୍ପରେ ର୍ବର୍ ଚଳାଚାଟିଛା ଗୋଡ଼ ପଳାଇ ମୁଁ ଆସ୍ତେ ଆଟଚତନ୍ତ
କବାଵରୁ ଡ଼ୂର୍ରେ ଥ୍ବବା କାନ୍ଥ ପାଖରର୍ ପଢ଼୍ଞ୍ଜଲ୍ । ନଣୁଣକୁ କାନରେ
ଲ୍ଗାଇଲ୍, ଆଲୁଅ ଠିକ୍ ଜାଗାରେ ରସିନ୍ଵ୍୍ ଓ ଚାଂ ପବର୍ ସିଡ଼଼ ଉପରକୁ
ଭଠିଗଲ୍ । ଟିମ ଚମା ମୃଣ୍ଡ ଓ ବାହା ଥାକ ଭ୍ବପବର୍ ପହ୍ରମ୍ଲ୍ନ ଥାକ ଉପରେ
ଗ୍ରୁଇ କାନ ପାଖବର୍ ସାମାନ୍ୟ ଜାଗାରେ ଭାଗ୍ଵଙ୍କ ଆଲୁଅ ଛଡା ସାଗ୍ଵ ଘର୍
ପିଚ୍ ପଣ ଅଛାର୍ ଥ୍ବଲ୍ବ। ମୃ ଭପ୍୍ଵବନ୍୍୍ ୧ସ, ସ୍ରଖର୍ ଆଲୁଅ କଲାଇଲେ
ଚଢ଼େଲଇଗୁଡ଼ାକର ଆଖି ନନ୍ତସ୍ତ୍ ଝ୍ଲସି ସିବାରୁ ସେମାବନ ଘଳାଇ ପାରବେ
ନାଢ୍ନି ଓ ଚାଙ୍କୁ ଧରିବା ସଦ୍ବଜ ବହବ । ସାହାକଛୁ ମିଲବ ଚାହ୍ରା ଧରିବାକୁ ମୁ
ସରର୍ଢଚ ସ୍ବବଟର୍ ଦ୍ବାର ବଢ଼ାଇ ବଦଦଲ୍ ଓ ଫ୍ରାଶ୍ଲ୍ଲଶୁଂଃ ଥାକର କନାଗ୍ଵଚର୍
ରଖି ବଦଲ ଚସପରି ଚମାଚଭ ଆଉ୍ ଚାହ୍ରା ଧରିବାଲୁ ପଡ୍ଜବ ନାହି । ଭେଣଠ,
ମୋର୍ ଦୁଇବ୍ବସା କ ହ୍ବାଇ ବ୍ୟବହ୍ରାର୍ କରିବହ୍ନବ ।
୬°୬
ବଗା ଖାଏ ସାମାନ୍ୟ ବଷିସ୍କ୍ ଛଡ଼ା ସବ୍ତୁକଳଛ ଠିକ୍ ଠାକ୍ ଗ୍ବଲ୍ଲାବ ମୁଁ ଝାଲ
ଜାଣି ନଥାଏ କ ପ୍ରକାର୍ର୍ ଚଚଢେଲ ଚସଠି ମିଲବେ । ମୁ ଦସକଥା ଚନ୍ଜା
ସୁକା କଣ୍ ନ ଥ୍ରଲ୍ ; ଚନ୍ଦ। କଲେ ବା କଅଣ ବହ୍ରାଇଥାନ୍ତ। ୨ ବମା ଉପରର
ହୁବୁମ ଥାଏ କଛୁ ଚଷ୍ଵକର୍ଷକ ଜଳଷ ଅଣ୍ଜିବାପାରି । ମୁଁ ଆଲୁଅ ଜଳାଇବଦଲ,
ସେପରି ସୂବଥର ଠିକ୍ ସେକୁପର ଜୋର ଚଡଣା ଫିହ଼ବା ଓ ପର ଦର୍ ସର୍
ହେବା ଶବ୍ଦ ଦହଲ୍ର। କରନ୍ତୁ ମୁଁ ଚାଙ୍କୁ ଧରବବା ପର୍ଚବଣ୍ରୈ, ସେମାନେ--
ଅଥବା ସେ ଚମାଚର ଧଇଟଲ । ଚମାର୍ ମ୍ପଠାର୍ ବଡ଼ ହବ ନାହି, ଏପରି ଏକ
ରମ୍ରରୁଃ ଛଞ୍ଚାଣ ଚମାର ହ୍ବାଇଲୁ ମାଡ୍ର ବସିଥାଏ । ଚମଗ୍ରୁଃ ବହବଲ କଅଣ ଦହବ,
ବସ ମୋଚ୍ର ସଚଥସ୍ଣ କାକ କରିଥାଏ । ଆଲୁଅ ଜଳ୍ମଲ୍ବ କଣି ୧ ଏକ ଗର୍ତ
ଚକ଼ାର୍ କଣିବା ମୂ ଶୁଣିଥ୍ଵଲ୍ । ସାଟଙ୍କ ସାଙ୍ଗେ ଗା ଦ୍ବାଇ ମହ୍ଧଞ୍ଚ୍ର ଆାଏ ଭା”
ପାଖଟଚିର ଥିବା ଆଉ୍ ଟଗୋଃାଏ ଚଚଢ଼ଲଇ ଉ୍ପରରେ । ଦସହ୍ଵକଷ୩ ସେ ବମାର
ଭା'ର ନଝଟର୍ ଗମ୍ଚୁଡ଼ିବାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ଦେଇଥ୍ଲ୍ଵ ଓ ତାଂର୍ ଥଣ୍ଡା ମୋ
ହ୍ବାଚର ବୁଢ଼ା ଆଙ୍ଗ ଲ ଭଡରେ ଭ୍ଲସ୍ସି ଦେଇଥ୍ବଲ୍ । ଚା' ସଙ୍କେ ଲଚୁ ଲଚ,
ମୋର୍ ହାଚ ବାଜ ଆଲୁଅଃା ଥାକ ଉପଟର ଓଲ୍ହ଼ ପଡ଼ୁଥଲ୍ । ଚଧିକ
ମ୍ବାଗ୍ଵବକ ଦୃଷ୍ଟ ` ଚଫଶ୍ଵ ପାଇ ଭା”ର ସାଥୀ ସ୍ଵର ସୁବଧାରେ ସ୍ଥଡର୍ କଣାବାଚ
ବାଦ୍ଦାର୍ଲୁ ଜଡ୍ମଯାଇ ଆକାଣଚର୍ ପଢ୍ରଞ୍ଚ୍ର ଥିଲ୍ଵ । ସମ୍ଭଗ୍ର ବ୍ୟାପର୍ ଘଝନ ବାରେ
ପଚର୍ ଚଝସକେଣ୍ତ ଲ୍ଗିଥ୍ବଲ୍୍ କ ନାହି ସନ୍ଦେହ୍ବ ଏବ ପାଠକ ଭ୍ରବ ପାରନ୍ତ
ଯେ, ମ୍ପ ହ୍ମଏଇ ଓଲ୍ଡ଼ ପଡ଼ିଥିଲ୍ । କଲୁ ମଁ ଇ ସୁଣି ଜଣେ ପେଣାଦାର
ଝୁନ୍ମ ଥ୍ଵନ୍୍ । ଚଢ଼େଇଛା ବ ଭ୍ଲଲ୍ କର୍ ଭ୍ରବଥ୍ବଲ୍ ୧ସ, ମୂଁ ବା ମାର୍ ଆଖି
ନ୍ତୁହୈ, ଚମ୍ଭାର ଦ୍ବାଇଦ୍ଛି ଭାଂର୍ ଶନ୍ଷ୍ୟ । ଚସ ମୋର୍ ଗଢ଼ା ଆଙ୍ଗଲଡ଼
ଗ୍ଟେବାଜ଼୍୍ ଧ୍ଧଲ୍ଵ୍ ଓ ନଖ ବଦଇ ବମ୍ାର୍ ହ୍ରାଇଲୁ ଖଣ୍ଡ ଆ କର ସାରଥ୍ବଲ୍ ? କରୁ
ଚମ୍ଭାର୍ ଯୋଡ଼ାଏ ଦ୍ବାଇ ଥ୍ରବାରୁ ମୁ ଚଣଷଟର୍ ଭାଂଲୁ ମାଡ଼ ବସିଥ୍ଵଲ୍ ।
ସେ ଛଞ୍ଚାଣଃ଼ ଥ୍ରଲ୍ବ ସ୍ଥ୍ୟାଟଗ୍ନହ୍ନକ୍/ ଜାନ୍ତାସ୍କ୍ ପୁରୁଷ ଚଢ଼େଇ, ୟ୍ପବା
ବସ୍ଵସ୍ର୍ ଚାରୁଣ୍ବର ଉର୍ପୁର୍ । ଚାଂର୍ ଚଳାଞ୍ଜଲୁ ନଧର ପାରିବାରୁ ମୁଁ
ସ୍ଥପତି ଦ୍ନୋଇଥ୍ଵଲ୍ କମ୍ତୁ ବମ୍ଭାର୍ କ୍ଷୋଉର୍ କାର୍ଣ ନ ଥଧ୍ବଲ୍ବ । ମୋ ହ୍ବାଉରୁ ରକ୍ତ
ବହୁଥାଏ ; ଇଥାଗି ସତ୍ତର୍କ ଭ୍ବବଚ୍ର ଭାଂର୍ ଚଡଡଣା ସକାତ୍ଣ, ଭାଂର୍ ମୃଣ୍ତର୍ଲୁ
,୦
ଡଲ ପଟ ଓଡହ୍ଲଲାଇ ଧରଲ୍ଵଦବେବଳେ ମୁଁ ସ୍ରର୍ରୁଥାଏ--ବସାଡ଼ାକସାକ ଧଲିବା
ଏକା ଚମ୍ପା ପକ୍ଷଦର୍ ବସ ଅବସ୍ଥାରେ ସମ୍ଭବ ବହ୍ରାଇଥାନ୍ତ। କ ୧ ବମ୍ଭାର୍
ମ୍ଭଳୋବସୋଗ ଜିଜ ଆଡ଼କୁ ଵାଣି ବଳେଇ ୧ସ ରାଂର ସାଥୀକୁ ବଞ୍ଚାଇ ଥ୍ବଲ୍ପ ¬
ଏହ୍ନାହି ଥବଲ୍ଵ ବସ ଘଃଣାର୍ ସାର କଥୀ । ଚମ୍ଭପଣ ବ୍ଯବହ୍ବାର୍ ଚା”ର୍ ଜନ୍ମଗଇ
ଅଦ୍ଭ୍ୟାସ ଏବ ଚ୭୩ ୧ସ ଏବଂ ଶାନ୍ତ ଓ କଗ୍ବଣ ବଢ଼ାଇ ଚମା ହ୍ରାଚଟ୍ରିର୍
ଝୁଲ୍ଥାଏ । କନ୍ୁ, ଆଲୁଅର ପଛପବହ ଗ୍ରସ୍ହା ଭୂଚଟର ବମା ଅଡ଼କ୍ତୁ ସେ
ବେଖାଇର ଓ ବ୍ଦୁଂସ ଘ୍ବବରେ ଅନାଇ ଥାଏ । କସ୍କାଚଦେବା ବା ଚନେବା ଭାଂର
ପ୍ତକ୍ଣୃଭର ବାଦ୍ଧର ଥଲ୍ । ରାଂଠାରେ ସେଣି ଝଲ୍ ଗ୍ସ୍ଵୀ ମନୋରୂରିି ଥାଏ ଚାଦ୍ବା
ମୋଟଚିଲ ସାମାନ୍ୟ ବଚ୍ଟଳ କରୁଥଲା ।
ଚା” ଆସିରୁ ମୋର ଦୃଞ୍ତୁ ଘୁଞ୍ଚାଇ ଚଳଇ ମୁଁ ହ୍ରାଇମୁଠା ଭୂଚରେ
ବମ୍ଭାର ମରେଇ ଶିକାର ଧରି ଜି ଣ୍ଣି ବାଃ ଚଳଲକ୍ଲୁ ଓସ୍କାଇ ଆସିଲ୍ । ଚଗାଡ଼ଏ
ଗ୍ରଃ ବାକ୍ସରେ ` ମଁ ଚାରୁ ବନ୍ଦ କଲ୍ ବଯଷଣ କି ପଲାଇବାର ଚଚକ୍ଡ୍ଟା କର୍
ସେ ନିଜକୁ ଖରଣ୍ଡଂଆଁ କର ନ ପାରିବ । ଆମର ୪କ୍ଗୂଡାଳ ମେଳେବବଳକୁ
ପହଞ୍ଚାଥାନ୍ତ ବଚଣ୍ଠ ମୁଁ ସେ ଘର୍ମ ବାହାଣ ଆସିଲି ସସଗୁଡାଲୁ ଅଦ୍ଭୟର୍ଥନା
କଣିବାଲୁୁ । ଢନସାଗ୍ଵ ଦ୍ବରି ଖବଣି ବହ୍ାଇଥାଏ ? ଅଛାଟରେ ସୁଣି ଚମ୍ବୁ
ଲଗାଇବାର୍ତୁ ପଞ୍ଜବ । ସକାଳ୍ପ ୭ ଚଚଢ଼ଇହର କାହ୍ବାଣୀ ଦଦ୍ବାଇସିବ ଅନ୍ଯ
ପ୍ରକାରର । ଵକ୍ରରେ ଦ୍ବା୨ ଗନ୍ଦା ସନ୍ଧଢ ଟସ ସିବ ସହରକୁ ; ସେଠି ଗୋଵାଏ
„ ବିଷରୁଃ ପିଞ୍ଞର୍ରେ ରହ୍ମ ସସ ସାଗ୍ ଜାବନ କଖିଇବ । ଚା” ପାଲ୍ ଏଡହ୍ା ଠିକ୍
ହେବ । ଚମ୍ଭାର୍ ବିଦ୍ଏଥବା ବୁଢ଼ା ଆଙ୍ଗ ଚୃଷ୍ଜ ମୁଁ ବଥାଂଳେ ରକ୍ତର୍ ଛେପ
ପକାଲିଲି । ଖୁମ୍ମରୁ ନମଣ॥ ଏପର ଘଵଣାଚରେ ଅସ୍ତ ବହ୍ନବାଲୁ ପଛଡ଼େ ।
ଧାଘାଇ ଚବହ୍ନରୁ କାଉର୍ ହ୍ବେବା ଟମ୍ା ମର୍ଯ୍ୟାଦାହ୍ନାଳ କରମା ନ୍ର। !
ଚସଲ ଜ୍ଚଚ ଭୁଲିଟର ସକାଲ ବହଲ୍ବବବୂଲକୁ ହଠାନ୍ତ ବହୁତ କିଛ
ବଦଲ ସାଇଥାଏ । ଉ୍ପର୍ୟକାଲୁ ଦଘାଡାଇଥ୍ରବା ଲୁହ୍ତଡ଼ ଉଦଭଇ ସାଇଥାଣ୍
ଆକାଶ ବହ୍ଘାଇଥାଏ ଘନ ଳଲ । ମାଇଲ୍ ପଟର ମାଇଲ୍ ପଥର୍
ମ୍ପଣ୍ଡା ସବୁ ବ୧ଡରି ମଣିଷର ଦୃଷ୍ଣ” ସାଇ ପାଲ୍ୁଥାଏ । ମୁଁ ସଳାଳୂ ନଦରୁ
ଭ୍ଠିଥାଏ ଓ ବାହାରର ଚଗା ଵାଏ ଗିଞ୍ଜର୍ ବଜଳାଭ୍ଥାଏ ; ବସତି ବାକ୍ସବର
୬୦୪
ଛଞ୍ଚାଣହା ବନ୍ଦୀ ଦହ୍ରାଇଞ୍ଵମ୍ବ ଚାହ୍ରା ୧ସଠାକୁୁ ଆଣିଥାଏ । ଘାସ ଜ୍ଵପରେ
ମାଡ଼ଥବା ପାହ଼ାଡ଼ର୍ ଝର୍ ପତ୍ତି ଥଣ୍ଡା ପବନ ଚମୀର୍ ମୁଣ୍ତର୍ ବାଲଲ୍ଲୁ ଆ୍ଜଶଵ୍
ଥାଏ । ଏପଣି ଖାମା କଳରରେ ବଞ୍ଚୁଥ୍ଵବା ଚକଡଡ଼ ସୁସିର୍ କଥା ! ମୁଁ ଗ୍ଲର୍ପଵକ୍କୁ
ଓ ଉ୍ପରକ୍ତ ଅନାଇଲି । ଚସ୍ର୍ରୁଃ ପଥର ଘର୍ ଗ୍ରୁକର୍ ଚସଉି କଣାବାଚଃ ଆର୍
ଛଞ୍ଚାଣଵା ପଲାଇ ଥାଏ ଭାହ୍ରା ମଧ୍ଯ ଦେଖିଲ୍ । କମ୍ତୁ ମୋ ବଦଖି ବାରେ ସେଇ
ମ୍ହ୍ମୀ ଚଢ଼ଇଷର ଚକୌୀଣସିଠାଚର ପଶ୍ଵ ନଥାଏ ।
ମସାମ୍ଭାନ୍ୟ ଦେଷର୍ରାସ୍ତ୍ତ ସ୍ବବଟର୍ ମୁଁ" ମଚନକଲ୍ ` ‹%ବାଧହୁଏ ସା ଏବଇ-
ଚବଲକୁ ଆର, ଜଞ୍ଚାଚରେ ସାଇ ପଢ୍ରଞ୍ଜଥ୍ବବ ।” ` କିନ୍ତୁ, କାମ ଆରମ୍ବ କରବା
ପବଂରୁ ଗଢ ରୃଭର ବହ୍ଦୀଲୁ ଥରେ ବଦସିବାପାଲି 9 ରକଲି |
ଖୁବ୍ ଚଗୋପଳରରେ ମୁଁ ପୁଣିଥରେ ଇମ୍୍ର ରରଷଚଃ) ଜ୍ପରେ ଓ ଭଲେ
ଅନାଲଲି © ଢା'ପଚର୍ ବାକ୍ସକୁ ଝୋଲ୍ଲ୍ । ଭାଂର୍ ଡେଣା ଣ୍ଞୱଳ୍ପ ସଜାଡ୍ର
ଧରି ମୁଁ ଚାକୁ କାଢ଼ି ଆଣି ଚମ୍ଭାର୍ ହାଇ ଭ୍ବପରେ ଚଥାଇଲି । ଏପଣ୍ ସରର୍କ
ତ୍ତବେ ଏସକ୍ଧୁ କଲି ସେଷଣ କ ଟସ ଚମକବ ନାହି । ବମ୍ଭା ମୁଠା ଭଚରେ
ସେ ନଣ୍ଟଲ ଚହ୍ଘାଇ ରହ୍ଧଥୀଏ । ପର୍ଚଳ କା'ର ଗ୍ରଭ ଧକ୍ ଧକ୍ହେବା ମୁଁ
ଅନ୍ନ୍ର୍ଭବ କର୍ ପାରୁଥାଏ । କର୍ଛୁ ସେ ଖାଲି ଚମ୍ଭାରେ ଅଭନ୍ନମ କଗ ଜ୍ପରକ୍ଲୁ
ଅନାଜ ଥାଏ ।
ଶେଷଥର ପାଲି ଚମାଂଭ ବଡଲ ଝଗ୍୍ଉର୍ ଆକାଣକ୍ତୁ ଚସ ଅନାଇଲ୍-
ଚଦଳେ ମ୍ପ ଡା” ର୍ ଗ୍ଭହ୍ନାଣୀ ପଛ୍ଥେ ପଛେ ଅନାଇଲି କର୍ଛୁ କଛୁ ଦେଖି ପାରଲ.
ନାହି । ସୂଲପୁଲିଆ ପବନ ସୁଣି ଚମା ଜ୍ପରେ ବହୁଗଲ୍ ; ପାଖରେ ଚଗାଵାଏ
ପାହାଞଡୁଅ ' ଆସ୍ବପନ୍' ଗଛରୁ ପଞ୍ସାକ ଝର ପଞିଲା | ଚମୀ ମଳର ଗହନଚର
ଏକ ଚନ୍ନା ଚଖଳ୍ପଥାଏ,, ଅନୁଷ୍ଟୁପ୍ଵବରେ ମଚ ବହଜ୍୍ଥାଏ ମୁଁ କଅଣ କର୍ବାଲୁ
ସାତ୍ର୍ଛୁ । ଚଥାପିଁ ଚସ ବଷସ୍ଵରରେ ମୁ ପୂଗ୍୍ପ୍୍ର ସଚଚେ୍ଭ ନଥାଏ । ମୃ ଖାଲି
ଛମ୍ପାଣଵାକୁ ଘାସତ୍ଵ୍ପପରେ ଚଥୀଇବେଲି ଯୁ
ମିଳଛୁଏ ଧର ସେ ସସଠି ହରଭାଣ ଓ _ ନିଷ୍ଫଳ ଦହ୍ବାଇ ର୍ଦ୍ବଲ୍, କନ୍ତୁ
ଢା'ର ଆଣି ଭଥାପି ମଲ ଆକାଶ ପଃରେ ନି୍ଦୀଷ୍ଟ ଚହ୍ଲାଇଥାଏ । ବବାଧହ୍ୁଏ
ମତେ ମଚନ ବସ ଏଚଭ ଦୁରକୁ ଗ୍ବଲି ସାଇଥ୍ବଲ୍ଵ ଚଯ ଟମ୍ବା ଦ଼୍ାଇରୁ ମୂଣ୍ଡି
୬ °`୫
ପାଇଛୁ, ଏ ଅନୁଭୁଭ କା'ର ବହାଇ ନଥଲଳା । ଏପରି କ› ବସେ ବଗାଡ଼ ଜ୍ପରେ
ଠିଆ ମଧ୍ଯ ଚଦ୍ବାଇ ନଥ୍ଲ୍୍ । ସ୍ଥଭକ୍ତୁ ଘାସ ସଙ୍ଗେ ଲଗାଲ ସସ ଚଣାଇଥାଏ ।
ସେଇ ଦୀର୍ଘ ମ୍ବିଳଃକର୍ ପରବର୍ଶି ଚସବକଣ୍ଡରରେ ଟସ ଜ୍ଠଂଉଲ
ସାଇଥ୍ବଲ୍ । ମୋର ପ୍ରଗ୍ ନଜର୍ ଡା' ଜ୍ପରେ ଥିବା ସବ୍ଶେ ଜଡ଼ବା ପୂବରୁ
ଭାଂର୍ ଥରେ ବ ବଡଣା ହଲ୍ବଇବା ଚମ୍ପା ଆସିରେ ପଡ଼ ନଥ୍ବଲ୍ବ । ବଦନ
ଚ ମ୍ବକ ପରି ଦମ୍ଭ ଅଦୃଣ୍ୟ ଚଦ୍ଘାଇଗଲ୍ପ ଏପର୍ ଅଭି ଜ୍ବର ସ୍ଥଡ଼କ ସ୍ପନ୍ଥ ଆଲୁଅର
ଶ୍ୂଳ୍ୟ ଭଇରରେ ଚସ ମାର୍ ଆସି ପକ୍ଷରେ ଢାହ୍ରା ୧ଉଦ କରିବା ସନ୍ବ୍ବ ନ
ଥଲ୍ । ଆହୁର ଚଗାଡ଼ଏ ମୂହ ଣି ବଭ୍ଗଲ୍ନ ଜଃଶବ୍ଦରରେ ) ଇଥାପି ମୁଁ ତା'କୁ
ଦେଖିକାଲୁ ପାଉ ଜଥାଏ । ଆଲୁଅ ଖୁବ୍ ଜ୍କ୍ଲଲ ଥଲ, ଭାପରେ ବକନ୍ତଠାରୁ
ଗ୍ତ୍ରସିଆସିଲ୍ ଗୋ ଏ ଘର୍ |
ସେବଳେବବଲ ମୁଁ ଯୁବକ ଅଲ, ଦୂଜିଆର ଖୁବ୍ କମ୍ କଥା କାଣିଥଲ୍;
କିନ୍ତୁ ବସଇ ଶବ୍ଦ ଶୁଣିବା ମାବନ୍ଦ ମାର୍ ଗ୍ରଭ ଚମ୍ଭକ ପଜ୍ଜଲ୍ । ଚାହା ମୋର୍
ବନ୍ଦୀ ଛଞ୍ଚାଣର୍ ଜଥ୍ବଲ୍ ) କାରଣ, ଖଗ୍ ଆବଡ଼ଲ୍ ଅନାଇବାରୁ ମୂ
ବଚସେଇବି ବିଲକୁ ଆହୁର ଜଉ୍ବପର୍ ପଫାଲ୍ତ ଦେଖି ପାରୁଥ୍ବଲ୍ି । ବହ୍ତଭ ସମସ୍ତ
ଧରି ଭାଂର୍ ସ୍ତ୍ରୀ ସାଥୀ ନଣ୍ତସ୍ଵ ଅନତିର୍ ସ୍ତ୍ବଚର୍ ଉଡ଼ିଲା ପୂର୍ୟର୍ ଆଖିର
ଠିକ୍ ଚଲେ । ସେଠାରୁ ସେ ଓଭ୍କାଇ ଆସିଲା ଗବ୍ର, ଗତବର) ଏବଂ ଆମ୍ଭଠାରୁ
ଅଚୁନକ ଦୁରରେ ଏକ ରୁଙ୍ଗଗିଗରରୁ ଆର୍ ରୁଙ୍ଗଣିଖର୍ ପର୍ପାଲ୍ହ ପ୍ରଭଧଳ ବଡୋଲ
ଏପରି ଏକ ଅନବଂଚନନାସ୍ତ୍ ମହ୍ରାନନର ଗୀଇ ଝର ପଡ଼ୁଥାଏ ଟସ ଚାହ୍ରା
ବହୁବର୍ଷ ପାର୍ବହ୍ନାଇ ଆଜ ବ ଟମ୍ଭାର ସକାଲ ଜଳସିଆ ବର୍ୁଲ୍ର୍ ଶାଲ୍ତ
ଠିଆଲ୍ଚର୍ ବାଛ ଠନ୍ ଠୁଳ ଆବାଳ କରୁଛୁ ।
ସେଚକଟବଲେ ନ ସେ ଦୂଦ଼ିଙ୍କୁ ଦଦକି ପାରିଥିଲି । ସସ ଉପର୍ରୁ
ବିବଗଟଚର୍ ଜଠଥାଏ ସର୍ଚ ମ ସନ୍ଧ୍ବଭ ମିଲବ ବାଲି,! ୧ଣଷଦରା, ଅଭି ଭଚଝର୍
ଏକ ଜ୍୍ୱ ନ୍ତ। ଉଉଁର ଭ୍ଇବର୍ ଫୂଚଉଠିଲ୍ବ ଚାଙ୍କର୍ ଚଡଣାର ବୃଷ୍ଵ କାର୍ ନାଚ ।
ଆହ୍ଦୁର ଥରରେମାନ୍ଭ ଉତ୍ତସ୍ଵର୍କର୍ ସ୍ବର୍ ମିଶିଗଁଲ୍ପ ଗ୍ରଶ୍ମ ଓ ଜ୍ଦ୍ଵରର୍ ଜଝିଲ
ଆବଣ୍ରର୍ ! ଚାଂର୍ ପ୍ରଭ୍ରଧନ କାଗଲ୍ଵ ଆସି ଜ୍ଵପତ୍ଯକାର ପାହ୍ଲାଡ଼ ରୂଡ଼ାରେ,
ଭା'ପରେ ସସ ଦୁବହି ମସ୍ିଷର୍ ଆସିର ସୀମା ଡଲି ସକ୍ତୁଦ୍ଧନ ପାର୍ ମିଥିଗଲେ
ଜବ୍ କାଣର୍ ୭କି ଗ୍ଜ୍ୟରେ, ଚକ ଜାଚଣ !
୬*୬
ଆଜି ମୁଁ ବ୍ରୁଡ଼ା ହୋଇଛି, ଆଖିରେ ନଦ ନାହି । ଦେଖିବାର ସେବଇ
ଜଳିଷ ଅଛି, ପ୍ରାସ୍ତ୍ ସବ୍ସ୍ ଦେଖି ସାରିଛ୍ଥ । କିର୍ରୁକ ୧କୌଣସି ଜନଷରେ
ଆହ୍ ମନ ବଲଳାଏ ନାହି । ସକାଲର ଖବର୍ କାଚଜରେ ଶିରୋନାମା ପଢ଼େ
“ ସନ୍ତ୍୍ର୍ ପରବଣୀ ଗୂୃଣ କଅଣ ଚହବ 7 ହୁଏଚ ସନ୍ତ୍ଵର ପ୍ରଜନନଣକ୍ତ ।
କାଗଜଵା ମୁଁ ଚଥୀଇ ଭଏ ଏବଂ ଚମା ମନର ଏପହ୍ୁ ସପ ସାଏ
ନାଲିଣ କଲ୍ବ ଭଳ ଚକଟରଗୁଡ଼ାକ କଥା ଚଖଟଲ-- ମନ୍ଳିଷର ଗଠନ
ଜ୍ପାଦାନରେ ଓ ଆଚର୍ଣରର୍ ହୁ ଏଚ ଏଣେ କିଚ୍ଛି ନାଢ୍ନି, ସାହା ବଜ୍ଞିନ ପକ୍ଷରେ
ସୃଷ୍ଟ "କରବା ବା ସମନ୍ ଇ କରବା ଅସମ୍ଭବ । କମ୍ତୁ---"" ` ”'
ସକାଳୁ ସାଗ୍୍ ସହରର କଲ କାରଖାନା, ସନ୍ଭମ୍ମାନଙ୍କରେ ଚକ୍ ଚକ୍
ନଃ ,ବୋଲ୍ଃ,ଚକ ସ୍କ୍ଭ ରୁଲିବା ଆରମ୍ଭ କଲେଣି | ସାନ୍ବ୍ କ ହସାବ କଳରେ
ଫଖ୍ୟାମାନ ଘୁରୁଛନ୍ତ, ଳାମ୍ଭର ବନାନ ବାହ୍ରାରି ଆସୁଛ୍ଛ । ହଜାରେ ଆଙ୍କ ଲା
ଗ୍ରା ଭଚର୍ତୁ ଟଗୋଵାଏ ସନ୍ତ୍,ଟଝୋଳା ସାଜ୍ଥିବା ଗୋଡୁଏ ଦାଗୀର ର୍ରୁପା କାର୍ଢ`
ଅଣ୍ତଛୁ । ଭା'ର କୁଆଚଡ଼ ଚନ୍ଦା କରିବାର କ୍ଷମତା ଅଛୁ ଗବେଷଣାଗାରଟରେ
ଏକ ବଦୁକ୍ନ୍ତଣସ୍ତ ଗ୍ବଳଚ ମୂଷା ଚଗାଃାଏ ଗୋଲକ ଧତ୍ଧା ଭଚରେ ପଶି
ଚଞ୍ଚଲ ବାହ୍ଦାଣର ପଡ୍ଜ ଏପଣ ଏକ ଛେନା ମଣ୍ତ ଆଡ଼ଗ୍ଲୁ ବଦୀଡ଼,ଛୁ ସାହାର ଅମ୍ଵାଦ
ବା ଉପଟପ୍ନ୍ମଗ ଚା' ପକ୍ଷରେ ର ନୁହ
'କନ୍ତୁ, ଅପର ପଞ୍ଷଚରା.. - -ଚ-.. |? ଏଇ ଅପର୍ ପଞ୍ର୍ ସନ ଧର୍
ବିମାର୍ ମନ ଗଭ କଚର୍--ଅଘର୍ ପସ୍ଷେ, ସନ୍ତଵରୂ ରଚ୍ତ ବହବ ନାବି, ୧ସ
ବେଦନା ଅନ୍ଲୁ୍ଭବ କରିବ ଦାହ୍ରି । ଘଣ୍ଟା ଘଣ୍ଟା ଧର ଶ୍ରୁନ୍ୟ ଆକାଣରେ ଉତ୍ଜ
ଡିଡ଼ ଆଜ୍ ଚଗା₹ାଏ ସଚ୍ବର୍ ସ୍ବଗ୍ଯରେ କଅଣ ଘଡ଼ଲ୍ବ ସ୍ଵବ୍ର ଆଣାନଳଗ୍ବଣାର୍
ସଗ୍ବଣା ସହବ ନାହି । ପଣ୍ଫପୀ ପର୍ ଦୁର୍ନ୍ତ ଅବଦ ଗରେ ସୁଁସି ଚଦାଇ ପାଢ଼
କରିବ ନାଢ଼ି କ ପବନରରେ ନାଚବ ନାଢ଼ି | ବହୁଦୂରରୁ ମହାଶୂଳ୍ଯର ବିମ୍ତାର-
ଠାରୁ ଅହ୍ୁର୍ଣ ବେଶି ଦୁର୍ଗ ଡେଲି ଆକାଶର୍ ଦୃଦସ୍ତ୍ ଭରରୁ ସେଇ ଅଞ୍ତଁ ୫
ଷ୍ଵର୍ ମୋର୍ ଗ୍ୁପାନ୍ଧଦର୍ ଗୁଞ୍ଜଳ ବଢାଲି ସୁଣି ଦୁରକୂ,ଆହୁର ଆଗକୁ ଗ୍ବଲି ଯାଏ ।
ସାଣର ଇରହସଏ
ଏବବ ମୁଁ ଶସ୍ତ୍ୀଢ଼ ; କରୁ ଥାପି ମୁଁ, ହେମନକାଲରେ ସୁଣି ଅଣାରେ
ଆମର୍ ବହ୍ଲାଇ ଭାଦ୍ବାର୍ ସନ୍ଧାନ କବର । କ୍ରନେ ଦ୍ରନେ ସେବଉବଦଳଲେ
ଗଛ ପନ ସକ୍ତୁ ଲ୍ବଲ୍ ବହାଇ ଆଁବସ ଅବା ଝ୍ରପଡ଼େଥ ଚବଢ଼ଲମ୍ମାନେ ଗ୍ହ୍ଲ୍
ସିବାର ଠିକ୍ ପରେ ପରେ, ସୁରୁଣା (ଜ୍ୟାଂକୁ' ଓ ବାପି ଘିଛି ମୁଁ ସେଇ
ଅନ୍ଦୁସହାନଚର୍ ବାହ୍ବାର୍ ଘଚଡ଼ । ବୂଥାରର୍ ଚମମାର୍ ସ୍ତ୍ଵୀ ମନାକର୍ନ୍ତ, କଦ୍ପନ୍ତି
ମୋବିର ଥଣୁ। ଧର୍କ ! ବମାର ରହୁବା ସର୍ର ସିଡ଼ବର ସରର୍କସ୍୍ଵବଟର୍ ଓଭ୍କାଇ
ପାଚୀର୍ ଜ୍ପବର୍ ଚଚଢ଼, ଆଗ ପର୍ ଉଆ ମାର୍ ପର୍ ନାହି । ଆଜ୍ ବକଏ
ଦୂରରୁ ସାଇ ଏକ ପଡ୍ଜିଆଟ୍ଟର୍ ପଣେ ¬ବସଞ୍ବବର ଧ୍ଲ ର୍ଙ୍ଗର୍ ଗଛ ଓ ଖାଲି
ମଞ୍ଜି ଖୋଲ ଉତ୍ଜି“ । ବକଦ୍ଧ୍ଵ ଝସ ପଞ୍ଜଆର୍ ସନୂ ଅନ୍ତ ;` ନାଢ଼ି ।
ଜଙ୍ଗଲ୍ ପାଖରେ ପଡଢ୍ରମ୍ପ୍ପଲ୍ଵ ବବଲଲ୍ଲୁ ସକ୍ଗୁ ରୂଳମର୍ ବହ୍ଦନ ହ୍ଦଏର ମୋର୍
କୋଃରେ ଲ୍ବଭିଥାନ୍ତ ମାଳାରେ ସ୍ହଥାନ୍ତ ଅଥବା ପ୍ର ଗ୍ଵଲ୍ଵକ୍ ଓ
ବକୌଶଲବରର୍ ଚମାର୍ ବିଳାଚାର ଦିଇାବର୍ ବାସି ଚହ୍ରାଇଥାନ୍ତ । ମୁଁ ଚାର୍ଦର
ବାଦ୍ଧଳ ବହ୍ଘପାଇଥା ଏ ; ଏପର ବକୌଶଲୀ ସାନ୍ନ୍ରୀଙ୍କ ବାହ୍ନନ ହ୍ରେବାକ୍ଲୁ କଏ ବ୍ରା
ମନା କରିବ 7 ମୋର୍ ମବିଳବହଲ୍୍”ପ୍ରକ୍ତଭ ଵା ଇାଂର୍ ଅଂଶବଣେଷ ଏଲ୍
ସକ୍ଗୁ ମଞ୍ଜର୍ ଆକାର୍ ଧର୍ ଗ୍ଵହ୍ଦ ଛୁ ଏହ୍ନ ପଞ୍ଜଆ ଚଡଣ୍ଟି ବମ୍ମା ସଙ୍ଗେ ଉଠ ମଣରେ
ସିବାକ୍ତ୍ ।
ଟସେଇ ବଢ୍୍ରନସାକ ଓ ମୁଁ ଏକସବଙ୍କ ଆଉ୍ ବଗାଶଏ ପ୍ରାଚୀର ପାଣ
ହେଲ୍ଟ୍ ଓ ବଣ୍ରାମ କରିବା ସକାଶେ ଵଣକଏ ବସିଲୃୂ । ବସବରଚବଦଳେ ମ୍ୂ
ଭ୍ବବୁଥାଏ ପ୍ରାଣର ରହ୍ରସ୍ୟ ଝଝାକବାର୍ ଶ୍ରେଷ୍ଠ, ବାଃ କଅଣ ? ସେଇ ମଁ ଯାକ
କିନ୍ତୁ ଚୁପ୍ଲଗ୍ଟ୍ପ ଥାନ୍ତ ଏଟ ଚଢ୍ଛିରୁ ବକେକ ଘଥର୍ର୍ ସୁଷ୍ଣି ଦାଃ ଭୂତରେ
ଖସି ପଡ଼ୁଥାନ୍ତ । ପାଖ ପଥର୍ କଡ଼ରେ ବଗାଵାଏ ଶୁଆ ମାକ ଇର୍ବର୍
୬°୮`
ହୋଇ ସାଜ୍ଥାଏ ; ଢାଂ;ଦେହ ଘନ ଚଲମଟର ଉରି | ବହୁଳାଲ ପବର ଢାର
ସେ କ ବସର ପରିବର୍ଚନ ସହବ ଚସ କଥା ଢାଂଲ୍ଲୁ ଓ ଚମାେ ଅଳଣା ।
ଆଳ ଚିମା କାମର୍ ଶ୍ଳଉ ଆର୍ରମ୍ସ ଦହାଇ ନଥା ଏ । ଜୀବନ୍ତ ପ୍ରାଣୀମୀବନ
ଚର ପ୍ରାଣର ରହସଏ କାଣନ ନାଛି ¡ ସୂମ୍ଞ ଏଦବ ଇ ବର୍ଷ ସର ଆସୁଛୁ, ଗଛପନନ
ମରିବା ଜ୍ପରେ ! ଏପରି ସନସ୍ଚରେ ମଂର୍ଷ୍ିକ ମଲନ ଚସ୍ ବଳୋଃର ଭଇଟର୍ ବସ
ପ୍ତଶ୍ଵର ଉତ୍ତର ୧ଖାଜବାର ସାର୍ଥକଚା କଅଣ ? ଚସତ୍ତିମାଚନ ଏପର ମନ୍ତବ୍ୟ
କରନ୍ତ ଚାଙ୍କ ମଚରେ ଜ୍ଵପୟରକ୍ତ ସମସ୍ଟ ହେନକୁଏ-ବସନ୍ଦ କାଲ । ସେବଡଟବଟଳଲ
ପାଣିଟର ଧବବା ମୂଷା ଜାଟୀସ୍ତ ପ୍ରାଣୀ ବା ପଥର୍ ଅଢ୍ଟୁଆଲଚରେ ପଇଙ୍ଗର
ବିନର୍ଦାର ଣଇଠାରୁ ସେ ପ୍ରଶ୍ଵର୍ ସମ୍ନାଧାଳ ଭଗରେ ସାଦ୍ନାସ୍ୟ ମିଲପାରରେ |
ସମ୍ପ,ଭ ଚକରେବର୍ଷ ହ୍ରେଲ୍ଵ ମୋର୍ କିନ୍ତୁ ସନେହ ର୍ନ୍ନ ଛୁ ୧ସ, ୧ସେପର
ବ୍ହନରେ, ସେଢ୍ବପଣ ଶୃଖିଲ୍ବ ସଙ୍କୁୂ୭ଚ ନିଷ୍ପ ାଣ ମଞ୍ଜ ୭ଖାଲରେ ମଧ ଚସ
ରହସ୍ୟର ସମାଧାନ ମିଲପାଚର |
ହେମ୍ଭନ୍ତ କାଳରେ ସବ୍ତୁଜ ପନ୍ଧ୍ ବା ପ୍ରକ୍ୁତି ସନ୍ତାନ ଜୀବନମ୍ମାନଙ୍କର
ପ୍ରାଣ ଗ୍ଟ ଞ୍ଚଳା ଆମର୍ ମଚନାଟଯାଗ ବିଜ୍ନିପ୍ତ କଣ୍ଠିବାଲୁ ନଥାଏ । ବରଂ ପ୍ରକ୍ତୃଭର
ଅହ୍ଦର୍ ମହ୍ନଲ୍ରେ ଥ୍ରବା ସଗ୍ବଵପାର ସଥା:- କଣ୍ଟା, ଚଡମିଂ, ଚୃଲ୍ନ, ଗିଆଲଵ ପର
ଝ୍ଲ ପାଖୁଡ଼ା,ସରୁ ଢାରପର ଜରୁ, ଚକ୍ ଚକ୍ କରୁଥୁବା କାକର ଉଝି' ପମର
ଥଲୀ ପ୍ରଭ୍ଚ୍ଲଭ ପଦାକୁ ପଞ୍ଜିଯାନ୍ତ । ମଚନହ୍ଦୂଏ କଏ ପର୍ବ ଏକ ବିଗ୍ଵହ ବ୍ୟବଚ୍ଛେଦ
ଜରିଆରେ ଚିର ଫାଡ଼ ଦେଟୁଢୁ ! ଏଇଗୁଡାକ ଦ୍ର ସକ୍ସୁଠାରୁ ବବଣି ପ୍ରସ୍ଫୋ
ଜନନାସ୍କ । ଏସବ୍ଲୁ ରୁ ପ୍ରାଣ ଜ୍ଡ୍ମଯାଇଡ୍ଛି ଚବାଲ୍ ଏହାଙ୍କୁ ହ୍ବେଲା କରବହବ ନାହି ।
ସସ ପ୍ରାଣ ବସନ୍ଜ ବବ୍ଲୁ ସୁଣି ୧ଝେରିଆସିବ । ଲତା ପନ୍ଧ ଓ ସର୍ୂଳର ଘେର
ଭତରରେ ଏହ୍ନାସକ୍ତୁ ସ୍ପର୍ଣି ଗ୍।ପା ପଞ୍ଜବେ । କିନ୍ତୁ ଚାହା ପୂର୍ବରୁ ଆମଲୁ ମିଳେ
ଏକ ଅରୁଲମ୍ମୟ ସୂଯୋଗ। ରସ ଓ ଡାଲ ପନର୍ କଞ୍ଚାଲ ଏବବ ନ ଥ୍ରବାରୁ
ଆବମ ଏଇ ଅବସରରେ ଗାଷ୍ଣ ଦ୍ୃର୍ଧୁ ରେ ସ୍ରାଣର୍ ଆକାର ଘସ୍ଵୀକ୍ଷା କଣପାରୁ ।
ନମରଃ ବୁଢ଼ା ହ୍ବେବାରୁ ମୂଁ ବବଧିି ଣକ୍ତ ବ୍ଯସ୍ତ କରି ପାଚର୍ନା । ଚଣ୍ତ
ଏଇ ର୍ରୁରେ ମୁଂ ସକୁଠାରୂ ବେଶି ମଚିନାସୋଗ ଦେଇ ଚ୍ଡ଼ାନ୍ତ ଚେଷ୍ଟା
କର୍ଚିବ ବବାଲି ଗ୍ରାବ୍ରହ୍ । ର୍ଣ୍ଟା କାର୍ ଣୁଖିଲ୍୍ ଚଗାଡ଼ରେ ଧ୍ବବା କରଉ ଘଣ୍ଚି
୬୦୯
ଦାନ୍ତ ଗୁଡ଼ାକର ରହସ୍ୟ ମୁଁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରିବ । ଅଥବା ଧୂଲ୍ ରଙ୍ଗର ରଣ୍ତ୍ରୁ ଗ୍ରେଃ
ଗଛର ଶୁଣଖିଲ୍ବ ଖୁଣ୍ଟଟର୍ ଭରି ସମ୍ପଦ୍ଵଯରି ପଡ୍ଜଆରେ ମ୍ଂ ଆଦବଢ୍ାଇ ଅନେକ
ସମସ୍କ ଧର ସ୍ବବିବ୍ର । ଏଇ ସକ୍ଧୁ ଅନାଦୃର ମାଲମସଲ୍ବରୁ ହୃ ଓଇ ରହସ୍ୟର ସ୍ତ
ମରିଲବ । ଅଧ୍ଯବସାସ୍ଟର୍ ଅପ୍ନବ ବା ବଡ଼ ଲୋକଙ୍କ ଭ୍ବପହ୍ନାସ ସକାଣେ ମୁଁ ଏ
ମୁସୋଗ ହଗ୍ଵଇବ ନାହି । ଏବେ ମୁ. ନଣ୍ତ ଇ ଜାଣେ ଝସ, ପ୍ରାଣ ସମ୍ବଛଦର
ଆଗର୍ ଧାରଣା ଓଲ୍ହ ସାଇଛ୍ଥ । ସ୍ଵଵ୍ଲାଣ୍ରର୍ ଏକ ସାଜକ କନ୍ଧ୍ରଲ୍ବ ଉଲ
ପ୍ରକ୍ୃଭ “ବସରେ ସ୍ଵାସ୍ତ୍ରକକ ଦଣେ ଚସଲେ ସ୍ବାଗ୍ଵବଳ ନୁହୈ ।” ବହୁ ବର୍ଷ
ଅଧ୍ଵକ ଅଗମ୍ୟ ଅଞମ୍ଖଲମକ୍ରୁଝର ଆହୁରି କମ୍ବ ଅବଶ୍ବାସ୍ଯ ନମ୍ଫ୍ରର୍ ଅନ୍ତ୍ରସଦ୍ଧାନ
କଣମାର ସହ୍ବର୍ ଇଲୀର୍ ଏକ ଚସ୍ରୁହ ପଡ଼ିଆବର, ଏ ସଚ୍ଯ ମୁଁ ଭ୍ପଲ୍ବ୍ଧ୍ଵ
କରିଥଲି |
ବନ ମଣିଷର ଧାରଣା ଧିଲ ସେ ପୁରୁଣା କପଡ଼ାର୍ ରୁଲ୍ଲାରୁ ଆଚଘ
ଆଚପ ମୂଷାମାବଳ ଜଲ୍ଲ ପାରମନ୍ତ । ଏଥରେ ଖୁସି ଓ ଖାମଖିଆଲର୍ ଜ୍ରପାଦାନ
ଏଚଚଇ ବିବଣି ଧ୍ରଲ୍ବ ଚମ ଲଲ୍ଵେବିକ ବସ ଧାରଣା ସ୍ଥୁଞ୍ଜବାଲୁ ଇକ୍ଛରକ ଳ ଥଲେ ।
ବଶ୍ଠ ବ୍୍ହ୍ମାଣ୍ଡଝର୍ ଏବଲ ଓଲଵପାଲଵ ଗ୍ବଲେ ବସ, ଏପଣ ଆଳସ୍ରିକକ ଘଵଣାର୍
ସମ୍ଭାବନା ପ୍ପୀକାର୍ କଶ୍ଵଚ ଟହତ୍ତ୍ଥ୍ବଲ୍ । ଏଥ୍ରପାଲି 9 ର କରିବାକୁ ପଡୁ ନ
ଥ୍ବଲ୍ବ ଝସ ବିକ୍ତି ବକଲସ୍ ହାଡ଼ବର ବା ଦକତ୍ତ୍ ଠବାଇାମ ଆଖିରର୍ ପରିଣଇ
ବହ୍ଘମ୍ବ । ବାରିପଃ ଘଟିର, ବିଧାବାଲୁ ୧ଦଇଥ୍ରବୀ ଲୁ୍ଗାପଷଃା ଭଚରର୍ ଏପର
ରଶିର୍ବର୍ଚିନ ନଜର୍ କରି, ବସଥଭଚରର ଜୁଳୁ ଳ୍ଳ୍ପ କରୁଥ୍ବବା ଆଖିକ଼ଏ ବା
ଦ୍ଲଚଲ୍ ବହ୍ବଜ୍ତ୍ର୍ପବା ପ୍ରାଣୀକୁ ଲକ୍ଷ୍ୟର ହବଚଗ୍ଦୁଵ” ନବଦହ୍ଘାଇ ବରଂ ମାଜିବା
ସମ୍ଭବ ଯେ ଜୀବନ ଏକ ଅବ୍ରଶ୍ବାସ୍ୟ ଇନ୍ଦ୍ଳାଲ । ନ
ପ୍ରାଣିଭଝ୍ମୁର ଆଧ୍କିକ ଓ ଉନ୍ନଚ ପର୍ଦାସ୍ତ ଏବେ ଆରମ୍ଭ ଦଦ୍ବାଇଛ୍ଛ ।
ଏହା ମଧ୍ଯ ଆବଷ୍ଟ ୭ ବଦ୍ବାଇଛୁ ସସ, ପ୍ରାଣ ବକାଣର ` ସୁମ୍ଯ ଧର ପଛକୁ ଗବଲ,
ସାଇ ପହୁଞ୍ଚ ବଦ ପ୍ରାଟଗେଭଦ୍ବାସିକ ଜଲ୍ାଭୁମିମାନଙ୍କଟର । ସେଇଠ ଆର୍ମ୍ଭ
ଦ୍ବାଇଥ୍ଵଲ୍ ସୁଦକାଭକ୍ଦ ଗ୍ରାଣର୍ ଜନ୍ମ । ଏହ୍ନ ଦୁଇ କାର୍ଣରୁ ଚଲ୍ବଦକ
ମଚନାଠୋଗ ବଦଇ ଆର୍ମ୍ଭ କଟଲେ¬-ବିକାଷର୍ ବଦଣ୍ଣଥିଣ ଓ ବ୍ଯବଦ୍ତଚ୍ଛଦ ।
ସାମ୍ମାନ୍ୟ ଏକ ଅସରର୍କି ମୂହ,ଶିବର୍ ଡ଼ାର୍ଜଇନ୍ ଆଣାକର କହୁଥୁଲେ ବସ,
2୪୦୧
ସମ୍ଭବଚଃ କୌଣସି 'ଉଷ୍ମ ୧ଗୁଃ ଗଞ଼ଆ'ଦରେ ଅବିଳିବ ପଦାର୍ଥରୁ ପ୍ରାଣର୍ ଜଲ୍ମ
ହ୍ରୋଇଥଲ୍ଵ । ଚସଦ୍ଦନ୍ତୁ ଆଜଯାଏ ପ୍ରାଣୀଵଜ୍ଞମମାଳେ ଜଡ଼ ପଦାଥର୍ଛ ପ୍ରାଣ
ସୀ ର ବ୍ୟର୍ଥ ଚେଞ୍ଗାଚର ପ୍ରାଣସଷ୍ଵର ମୂଳ ପଦାର୍ଥ କ୍ୁ ଡ଼ାଲ, ବିବଣ୍ୁଷଣ କଣି
ଛୁନ୍ନୟ୍ତନ୍ନ କରି, ଚରିଫାଡ଼ ୧ଦସିଛନ୍ତି । ଇଥାସି ଚସ ମଦଦାର୍ଥ ମଣିଷକୁ ବେଖାଭର
କରି ଗ୍ବଲ୍ଲଥାଏ । ଚସ୍ସଚଚଚିବଲେ ମଚନଦହ୍ଘଜ୍ଥ୍ବଲ୍ଵ ଚସ, ସ୍୍୍ରରି ସାଦାସିଧା
ମ୍ଭରମାନଙ୍କ ଭଚ୍ର ବଦଇ ସନ୍ଦ ଆଟମ ପ୍ରାଣର ଅନ୍ବେଷଣ କରୁ ଚଚବବଦ
ଅନନ ବାର୍ଫ ଗ୍ଵବଟର୍ ନିଣ୍ତସ୍ଟ ଚଣଷବରେ ବସଇ ବହେ ପହ୍ରମ୍ପରବା ଝଯଉ୍ତିଠାଟର
ସଠିକ୍ ଗ୍ବସାସ୍ତଡ଼ରକ ଅବସ୍ଥା ଚସାଗୁ ଜଡ଼ ୬ ପ୍ରାଣ ଭ୍ଉଟର୍ ଥ୍ରବା ରହ୍ନସ୍ୟମସ୍ତ
ସୀମଚରାଖା ଜ୍ଟଭଇ ସିବ । ପ୍ରାଣ ୧ଯ ପଦାର୍ଥର ବହ୍ମଃପ୍ରକାଣ- ଏହା ସୁଞ୍ଝ
ବୋଲ୍ ଚବାଧ ବହୁଜ୍ଥ୍ବଲ । ଚକଳୌଣସିଠାରେ, ଚକଳିଣସି ସମଭସ୍କରେ, ବକୀଣସି
ପ୍ରଳାରେ ଅଙ୍କାଗ୍ମ୍ବର୍ ରହ୍ନସ୍ଯ ଘଳ ରସାସ୍ତନରେ ଜନ୍ତୁର୍ ସୁଦୀର୍ଘ ବକାଶ
ଆରମ୍ଭ ଦ୍ବୋଇ ଥ୍ଵଲ୍ଵ ।
ଆଜଠାରୁ ଣବଢ଼ବର୍ଷ ଆଗରେ ଚଲ୍ନବକ ଆଣା କରୁଥିଲେ ଚସ ବସ
ରହ୍ମମ୍ୟର୍ ସମାଧାନ ଢାଙ୍କର ଜୀବନକାଳରର୍ ଅଥବା ଚାଙ୍କର୍ ସୁଥଙ୍କ ଅମଲଟର
ସମ୍ଭବ ବଦ୍ବଦ । କଛୁ ସମ୍ଭସ୍ତ ପଟର ପରେ ଗଲଲ୍ବକେ ବାସୀ କରୁଧ୍ଵଲେ ଚସ
ଜଡ଼ ପଦାର୍ଥରୁ ପ୍ରାଣର ଜନ୍ମ ଦେଖା ପଡ଼ଛୁ । କିନ୍ତ ପ୍ରଚ୍ୟେକ ଝକ୍ଷକ୍ଷରେ ପ୍ରମାଣ
ହେଉ୍ତଥ୍ଲ୍୍ ସେ, ଚାହ୍ନା ଦେଖି ଥ୍ଵବା ଚଲ୍ଵକ ଆମ୍ପସ୍ତଡାରର ବହ୍ବାଇଛନ୍ତ । ଏହା
ମ୍ଧକ୍ଟ୍ ଚଡ଼ାଇଛୁ ୧ସ, ପ୍ରାଣର୍ ରହ୍ରମ୍ବୀ ଖାମଗିଆନ୍୍ୀ ଗଚବଷଣାରେ ଧଗ୍ଵ ପଞ୍ଜବାର
ନୁହୈ ଓ ପ୍ରାଣର ବିମାନ ରୁମ ପ୍ରବବର୍ଶ୍ରୀ ପ୍ରାଣ କଛ୍ଚିଆରେ ବକଶିର
ହୋଇ ଥ୍ଵବା ସମ୍ଭବ । ଇଥାପି, ପ୍ରାଣର୍ ତ୍ବଭବ କପରେ ଦହଲ୍ବ ଚାହ୍ରା ବ୍ଯାଖ୍ଯା
କରିବାର ପ୍ରବଳ ପ୍ରଚର୍ସ୍ଵଳନ ଥଲ୍ । କାରଣ, ଚସଠ୍ତଇଚବବଲେ ବଜ୍ଞିନକ୍ତୁ ବଦଇ
କଚୁସ୍କଲ୍ ଦୁଇ୭ଝ଼ ଜନଷଠ-ପ୍ରଥମଭଃ, ମନ ଓ ଜଡ଼ର ବଦ୍ଧ ଦୁ ଇଚନ୍ତୁ 6
ରୁଂଙ୍ସ୍ଟଇଃ କାବଳ ଓ ଜଡ଼ଜଗଭଭ ଭରରେ ସମ୍ପୂ୍ର ଓ ଅଟମୌ ନ୍କ ସମ୍ପର୍କ
ଛ୍ଛେଦ । ସେବଚେଚଯରେ ବା ବରୁଥାଏ, ଚସଚଇ ବଡ ବଡ଼ ଅଧୁଗ୍ବାସ୍ଷଣ ସନ୍ତ୍ବ
ଓ ଆହୁରି ବଡ଼ ବଣ୍ଣେଷିଣର କଲସକୁ ଜ୍ଭାବଇ ହେଉଥାଏ | ଚଥାପି, ଏସକୁ
ସତ୍ଣୈ ଜେଣ ଟଣି ଜୀବନ୍ତ ଅକଳଂଇରଲ ପଦାର୍ଥଟର୍ ପ୍ରାଣର ରହ୍ରସ୍ଯ ଲୁ୭
27୧୧
ରଣ୍ଞରଥାଏ । ପ୍ରକ୍ତୃଢବର୍ ଟସ ର୍ହ୍ଘପସ ଆହୁରି ଘମଭ୍ଲୁଚ ବହ୍ବାଇଥ୍ଵଲ୍ଵ । କାରଣ,
ଏହ୍ଜ ସକ୍ତ୍ ଖବ୍ର ଚଚସ୍ଫ୍ା ଦେଖାଇ ଦଦଲ୍ବ ଟସ, ସେଉି ଜୀବାସ୍ଥନ୍ତୁ ଲେକେ
ସାଦାସିଧା ଚବାଲ ମଣ୍ୁଥ୍ଵବଲ୍ ଚାହ୍ରା ମଧ ଏକ କହିଲ ସ୍ଵସ୍ଟଂଗ୍ଟ ଲଇ ଘ୍ଵସାସ୍କ ନକ
କାରଖାନାବଦଣଷ । ଆଗଟର ଧାରଣା ଥ୍ରଲ୍ ଚସକ, ଚାହ୍ରା ଏକା ସରଲ
ରସଗିଣ୍ଡ ମାମ୍ଫୁ ଚାହ୍ରାର୍ ଗ୍ବସ୍ାସ୍ତନ୍ଳକ ଉପାଦାଳ ଜାଣିଲ୍ବ କ୍ଷଣ୍ି ଆମ୍ଭ ପ୍ରାଣ-
ଗ୍ବଞ୍ପଳା ସନ୍ଧି ସ୍ଵ କର୍ ପାଣକ୍ତୁ । କନ୍ତୁ ସେ ଧାରଣା ସଇ୍ଯର ଏକ ଦାରୁଣ
ପଟିହାସବର ପରିଣଚ ଚହିଲ୍ ।
ଏଇସକ୍ଲୁ ଅଚଳକ ପ୍ରସ୍କାସର ବଫଲତା ଚହ୍ମରୁ୍ ବଜ୍ଞାଳ ସାମ୍ଭନାଚର୍ ଏକ
ବଉ ,ମ୍ଭୂକର ଅବସ୍ଥା ଜ୍ସୁକଲ୍ଵ । ପ୍ରାଣର ଉସ୍ନ ସପର୍କବର ଏପଣ୍ ସକ୍ସ୍ ଇତ୍ଜ୍
ବଚଚଭଇବାକୁ ପଡଢ୍ଜିଲ୍ଵ ସାହ୍ବାକ୍ତୁ ବଞ୍ଞାନ ଗ୍ଲସ୍ତୂଷଗ୍ବବଚର ପ୍ରମାଣ କର୍ବାରୁ
ଅପାରଗ । ଉପାଝ୍ଯାନ ଓ ଅଚବଲୀକକ ସଵଣା ଉପରର ବିଶ୍ବାସ ରସି ବାଚହରୁ
ଧର୍ମରାର୍ଚ୍ଜ୍ କମାଳଙ୍କୁ ବଜ୍ଞନ ସମାଲ୍େଚଳା କଣ୍ଚିଥାଏ । କନ୍ତୁ ଏବେ ବଜ୍ଞାନକ୍ତୁ
ନିଜର ଉପାଖ୍ୟାନ ଆରମ୍ଭ କରିବାକୁ ପଡ଼ଲ୍ଵ ; ସଥା- ବହୁ ବଚଞ୍ଡାଚର୍ ସାହା
ସପ୍ତମାଣ ଚହାଇପାରି ନ ଥାଏ, ଚାହ୍ରା ଆନ୍ୟମଇମ ପ୍ରାଚୀନ କାଲଚର ଘନ
ସାରିଥ୍ଵଲ୍ନ । ଏପର କଢ୍ଦୁବା ବଜ୍ଞାନ ପକ୍ଷଦର ଏକ ଅସହ୍ର ନ୍କ ଆସ୍ଥା - ସବନ୍ଦଦ୍ନ
ନାହି ।
ବଜ୍ଞନ ଜର “ଜ୍ବପାଖ୍ୟାଳ” ରଚଲ୍ବ କହ୍ଧବା ଟମା ପକ୍ଷରରେ ହ଼କିଏ
› ରୁଢ଼ ହୋଇପାରେ । କନ୍ତୁ ପ୍ରାଣୀଇଝ୍ମିର୍ ଚସତ୍ତି ପ୍ରାଥମ଼୍ିକ ବଦସର୍ଵ
ସେତଚେବେଟଲେ ଚଲଖାଦ୍ରୋଇ ଧ୍ବଲ୍ ଚସସରଗ୍ଛୁରୂ ୧ଦଖାସାଏ ଚସ, ବେଲେ
ଚେଝଳେ ଚସଇ ବିଜ୍ଞାମା ଚଲଝକମାନଙ୍କର୍ ବସପର ଝ୍ ଙ୍କ ଥ୍ବଲ୍୮ଅସରର୍କ
ପାଠକକୁ ୧ସମାବନ ଗ୍ଦୁର୍ବାଉଥିବଲ ୧ଯ ପ୍ରାଣର ଉତ୍ସ ହିଷସ୍ତରେ ରହସ୍ୟ କଛ୍ଥ
ଳାଢି, ସନ୍ଧବା କନ୍ଥ ଥାଏ ଚ୭ବବ ଚାହା ସନ୍ଥସାମାନ୍ୟ । ଏ ଵୁଷସ୍କ୍ଟର
ସେମାଚନ ବସପରି ପାଠକଙ୍କ ମଳରେ ଅଭ୍ତ ଦୁଇ କନ୍ତୁ ସ୍ତ୍ରଗ ନଣ୍ପ ୭ ଏକ
ଧାରଣାର ର୍ଣ କରୁଥ୍ବରେ। ପ୍ରସଙ୍କଂ ନଦ୍ଦେ ଶ୍ର ନକର ଓ ମଧ୍ଯବର୍ଜୀ ସ୍ତୁରସକ୍କୃ
ଉଦ୍ଘ୍ୟାରି ସ୍ବେମାଚନ ଚସବଇ ପାଠକ ମନରେ ଏକ ସହକ ଟ୍ରବାଧ ଜାଉ
କରୁଥ୍ବଲେ ସେ ଆନ୍ଦମ ସୃକଥ୍ବସୀୀର୍ ଗୁହୂଜକ଼ୁଧ୍ବବୀ ଅବସ୍ଥାରୁ ବା ଗ୍ଵସାସ୍ନଳ
7୦
ସମ୍ଭବଚଃ ଚକୌଣସି ଆମ ୧ମ୍ରୁଝ ଗଡ଼ଜଆଂରେ ଅଵଜୈବ ପଦାର୍ଥରୁ ସ୍ତାଣର୍ ଜନ୍ମ
ହୋଇଥିଲ୍ଵ । ଚସଦ୍ତନ୍ତୁ ଆଜସାଏ ପ୍ରାଣୀବଜ୍ଞମମମାନେ ଜଡ଼ ପଦାଥର୍ଛ ପ୍ରାଣ
ସୂର୍୍'ର ବ୍ୟ୍ଥ ଚାରେ ପାଣସଷ୍ର ମୂଲ ପଦାର୍ଥକୁ ଢାଲ୍ୟ। ବଟଣ୍ଣିଷଣ କର
ଛୁନ୍ନୟ୍ବନ୍ନ୍ କର୍ଚି, ଚଣ୍ଡଫାଡ଼ ବଦସିଛନ୍ତୁ । ଚଥାପି ଚସ ମଦାର୍ଥ ମଣିଷକୁ ବେଖାରର
କଳି ଗ୍ବଟଲ୍ଥାଏ । ଚସବଳବିଦଲେ ମଚନଚହ୍ଘଦ୍ଥଲ୍ ଚସଥ ସ୍ନଣି ସାଦାସିଧୀ
ପ୍ତରମାନଙ୍କ ଭିଚର୍ ଚଦଇ ସନ୍ଦ ଆଚମ ପ୍ରାଣର ଅଚନ୍ବଵଷଣ କରୁ ଭେବବେ
ଅନିବାର୍ୟା ଘ୍ନବଚର୍ ନିଣ୍ତସ୍ଟ୍ ୧ଣଷରରେ ଚସଇ ବନ୍ଦରରେ ପଦ୍ରଞ୍ଜୁବା ବସ୍ଭିଠାରେ
ସଠିକ୍ ରରସାସ୍ଵନିକ ଅବସ୍ଥା ଝସାଗୁ ଜଡ଼ ଓ ସ୍ତାଣ ଭଉରରେ ଥ୍ଵବା ର୍ହ୍ଵସ୍ୟମସ୍କ
ଦୀମବରୋଖା ଜ୍ଟଭଇ ସିବ । ପ୍ରାଣ ଯେ ପଦାର୍ଥର୍ ବହୁଃପ୍କାଣ-- ଏହା ¶ଞ୍ଛ
ଚବାଲ ବିବା ଧ ବହ୍ରତ୍ଣ୍ଲ୍୍ । ବକୌଵସିଠାରେ, ବକୌଣସି ସମସ୍ତ ରେ, କୌଣସି
ପ୍ରକାରେ ଅଙ୍କାଗ୍ବମ୍ୁର୍ ରଦ୍ରସ୍ଯ ଘନ ର୍ସ୍ପାସ୍ବନରେ ଜନ୍ତୁର ସୁଦୀର୍ଘ ବ୍ରକାଣ
ଆରମ୍ଭ ହ୍ବରୋଇଥ୍ଵ ଲ୍ ।
ଆଜିଠାରୁ ଶବଦଦ୍େବର୍ଷ ଆଗରରେ ଚଲ୍ନବଦକ ଆଣା କରୁଥ୍ବଲେ ଚସ ଚସ
ରହମ୍ୟଗ୍ ସମାଧାନ ତାଙ୍କର ଜୀବନକାଳଚର ଅଥବା ଚାଙ୍କର୍ ସୁଥଙ୍କ ଅମଲଚର୍
ସମ୍ଭବ ବହ୍ବଦ । କଛ୍ଥ ସମସ୍ତ ଘରେ ପଟର ଚଲ୍ବକେ ଦାସୀ କରୁଥ୍ବଲେ ଚସ
ଜଡ଼ ପଦାଥଥରୁ ପ୍ରାଣର୍ ଜନ୍ମ ଚଦଖା ପଡ଼ିଛୁ । କରନ୍ତୁ ପ୍ରଭ୍ୟେକ ୧୍ପେନ୍ଧରେ ପ୍ର ମାଣ
ହ୍େତ୍ତଥ୍ଵଲ୍ଵ ୧ସେ, ଭାହ୍ନା ଦଦଖି୍ଵବା ବଲ୍ବକ ଆସ୍ପପ୍ରତାଚକ ବଢ଼ାଇଛନ୍ତି । ଏହା
ହ୍ଷ୍ପ୍ ହୋଇଛୁ ଦସ, ପ୍ରାଣର୍ ରହସ୍ୟ ଖାମସିଆମ୍ବ ଗବବଷଷଣାରରେ ଧର ପଡିବାର୍
ବହି ଓ ପ୍ରାଣର ବଣ୍ଚିମାନ ରୁପ ପ୍ରବବର୍ଶ୍ରୀ ପ୍ରାଣ ଜମିରେ ବକଣିଇ
ହୋଇଥ୍ବବା ସମ୍ଭବ । ଇଥାଠି, ପ୍ରାଣର ଜତ୍ବଭବ କପର ଦହ୍ନଲ୍ବ ରାହ୍ବା ବ୍ୟାଖ୍ୟା
କରିବାର ପ୍ରବଲ ପ୍ରଚ୍୍ଫ୍ୟେଳ ନ ଥଲ୍ । କାରଣ, ଚସଚେବବେବଲ ବଜ୍ଞିନକ୍ୁ ବଦଇ
କରୁ୍ଚଲ୍ ଦୁଇଃ କନଷ-ପ୍ରଥମଇଃ, ମନ ଓ ଜଡ଼ର ବଦୁୀ ଚଚନ୍ମୁ ଓ
ଝଂଖସ୍ଟ୍ଭଃ ଜବଳ ଓ ଜଡ଼ଜଗର୍ଭ ଭୂଉବର୍ ସମ୍ପ ଓଁ ଓ ଅସସୀକ୍ତକ ସମ୍ପର୍କ
ଛ୍ଛେଦ । ବସବଚଚଚସେଚଉ ବର୍ଷ ବରୁଥାଏ, ବସଇ ବଡ଼ ବଡ଼ ଅଣୁଣ୍ବୀକଷଣ ସନ୍ଗ୍
ଓ ଆହ୍ୁୁର୍୍ ବଡ଼ ବବଣ୍ମୁଷ୍ଣର୍ କଳସବ୍ତୁ ଉଭ୍ଭାବର ବଢ୍ବତଥାଏ । ଚଢଥାତି, ଏସକବ୍ସୁ
ସତଞ୍ଜେ୍ ବଜଲ୍ଲ୍ ୧ର ଜଣବନ୍ତ ଅଳଭରଲ ପଦାର୍ଥରର ପ୍ରାଣର୍ ରହ୍ରସ୍ଯ ଲ୍ଚ
2୬୧୧
ରଦ୍ଧ୍ରଥାଏ । ପ୍ରକ୍ୁଢବିର ବସ ରହ୍ରସ୍ୟ ଆହୁର୍ ଘମସ୍ତୁର ବହ୍ବାଇଧ୍ରଲ୍ । କାରଣ,
ଏହ୍ଜ ସକ୍ପୁ ଖବ୍ର ଚଚଷ୍ଟ୍ା ଦଦଖାଇ ଦେଲ୍ଵ ଚସ,କ ବିସତ୍ତ ଜାବାସ୍ଥକ୍ତୁ ଲ୍ବେବକ
ସାଦ୍ଦାସି ଧା ବୋଲ୍ ମଣୁଥ୍ବଲେ ଚାଦ୍ନା ମଧ ଏକ କଳ଼ିିଳଲ ସ୍ପସ୍ଟଂଗ୍ଲର ଘ୍ବସାସ୍କଳକ
କାରଖାନାବଟଣେଷ୍ର । ଆଗଟ୍ତର ଧାରଣା ଥ୍ରଲ୍ବ ସେକ ଚାହ୍ରା ଏକା ସରଲ
ରସଗିଣ୍ଡ ମାନ, ଚାହ୍୍ରାର ସ୍ବସାସ୍ଵନନକ ଜ୍ବପାଦାନ ଜାଣିଲ୍ବ କଣି ଆଦମ ପ୍ରାଣ-
ଗ୍ବଞ୍ପଳା ସନ୍ତ ସ୍ତ କର ପାଣନ୍ତୁ । କନ୍ତୁ ସେ ଧାରଣା ସ୍ର ଏକ ଦାରୁଣ
ପଚିହାାସବରେ ପରିଣର ବହିବ ।
ଏଇସର୍ସ୍ ଅବନକ ପ୍ରସ୍ଫାସର୍ ବଫଲଚ୍ା ଢ୍ବେଭୁ ବଜ୍ଞାନ, ସାମନାରେ ଏକ
ବଉ ,ନ୍ଥ୍ରକର୍ ଅବସ୍ଥା ଜ୍ଵପୂନ୍ଲ୍ର । ପ୍ରାଣର ଜ୍ନସ୍ଵ ସପର୍କବ୍ରର ଏପଣ୍ ସକ୍ସ ଉତ୍ଜ୍
ବବଢଇବାକୁ ପଡ଼ିଲ୍ଵ ସାହ୍ରାଲୁ ବଜ୍ଞୀନ ଗ୍ବୁସ୍କୁଷସ୍ବବରେ ପ୍ରମାଣ କର୍ବବାଲୁ
ଅପାରଗ । ଉପାଖ୍ୟାନ ଓ ଅବଲୀକକ ସଵଣା ଉପରର ବଶ୍ବାସ ରସି ବାହେକୁ
ଧର୍ମଚାର୍ଵ୍ଣ କମ୍ବାଳଙ୍କୁ ବଜ୍ଞନ ସମ୍ବାଲେଚଳା କଣ୍ଚଥାଏ । କନ୍ତୁ ଏବେ ବଜ୍ଞନକୁୁ
ନଜର ଉପା ଖ୍ୟାନ ଆରମ୍ଭ କଣବାକୁ ପଞ୍ଜଲ୍ ; ସଥା- ବହୁ ଚେଣାୁରେ ସାହା
ସପ୍ରମାଣ ବହାଇପାର୍ ନ ଥାଏ, ଚାଢ଼ା ଆନଜ୍ଢମଚମଭ ପ୍ରାଚୀନ କାଲଚର୍ ଘନ
ସାର୍ଥ୍ଵଲ୍ । ଏପରି କହ୍ଧ୍ରବ। ବଜ୍ଞାନ ପକ୍ଷରେ ଏକ ଅସହ୍ରନସ୍ଟ୍ ଆସ୍ଥା -- ସନ୍ଦେହ
ନାଢ୍ର ।
ବିଜ୍ଞିନ ଜିଜର “ଜ୍ପାଖ୍ଯାନ” ରଚଲ୍ବ କହ୍ପବା ମୋ ପକ୍ଷରେ ହ଼କଏ
୮ରୁଢ଼ ଦହ୍ରୋଇପାରେ । କନ୍ତୁ ପ୍ରାଣୀତନ୍ଜୁର୍ ସେର ପ୍ରାଥମିକ ବଦସବ୍ଛ୍
ସେଚେବେବଲେ ରଲଖାବହ୍ଲୋଇ ଥିଲ ବସସବ୍ୁରୂ ବଦଖାସାଏ ସେକ ବବିଲେ
ଚବେଝଲେ ବସଇ ବଜ୍ଞଳ ଚଲଖକମାନଙ୍କର ସେପର ଟ୍ନ୍କ ଥୁଲ୍-ଅସଜର୍କ
ପାଠକ କୁ ସେମାନେ ଗଭ ଝାଉଥଲେ ୧ସ ପ୍ରାଣର ଉତ୍ସ ହୁଷସ୍ଟ୍ରେ ରହ୍ରମ୍ୟ କଢ୍
ନାହି, ସନ୍ଦଦା କହନ୍ଥୁ ଥାଏ ଚଢବିବ ଭାହା ସନ୍ଥସାମାନ୍ୟ । ଏ ବଷସ୍କ୍ରେ
ବସମାବଚ୍ନ ସେପରି ପାଠକର ମନବର ଅଭ ଦ୍କ୍ ଲମ୍ର ପ୍ର ନଣ୍ଫଂକ ଏକ
ଧାରଣାର୍ ସ୍ପର୍ଣ୍ଂ କରୁଥ୍ବବଲେ । ଗ୍ରସଙ୍ଗ ଜଦେଶ ନକଣ ଓ ମଧ୍ଯବର୍ରୀ ସ୍ତରସଗ୍ସ
ଜ୍ହ୍ୟୀର୍ଷ୍ତି ଚ୧ସମାଚନ ବସେଇ ପାଠକ ମନରେ ଏକ ସହ୍ରଜ ବବାଧ ଜାଇ
କରୁଥ୍ବଲେ ୧ସ ଆଦ୍ଞମଭ ପୁଞ୍ବବୀର କୁହୃଜ଼ୂଥ୍ଜବା ଅବସ୍ଥାରୁ ବା ଗ୍ବାସାସ୍ଟନ୍ରକ
୬୪୨
ଜପାଦାନର ସକୁ ଉଣାର ପର ସମୂଦ, ଗଭରୁ ପାଣର ଜସୂଛି କଘର ନମୁ
ଚଣିଣୀର ଜୀବର୍ ଜଲ୍ମ ବଦଇଥ୍ବଲ୍ଵ ।
ତ୍ଡ୍ଗାର୍ଂ ନାମକ ବଶିଷ୍ଣ ଇଂରେଜ ପ୍ରାଣୀବଜ୍ଞାନ ଏଇ ମଟନାପ୍ବବବକୁ
ଘ୍ପର୍ଵି ସମାଟିଲ୍ରଚନା କରିଛନ୍ତ । ୧କଟଡକ ବର୍ଷ ଇଲେ ଚମ ମନ୍ତ ବ୍ୟ କରିଥଲେ
ଚସେ, ଆଜ ଅନଝ୍ଧିଂର୍ ଝିଳିବ ଉ୍ପାଦାନର୍ ସଂମମିଣ୍ରଣ ବା ପଣ୍ଚିଣ୍ଯାମ କଣିକା
ପ୍ତକ୍ଛଭ ଗ୍ଵଜ୍ୟରେ ଆଚପ ଆଟପ ଉପ୍ପନ୍ନ ହୁଏନା କମ୍ପା ବଞ୍ଚ ରହ୍ବାର
ଚେଞ୍ଣା କରେ ନା । ଚଚଣ୍ଣ୍ଥ ଏପରି ଭଞ୍ଜ ଗଢ଼ ଚଢାଲବାର ସ୍ତସ୍ଫ୍ରୋଳଳ ଅଛୁ
ସେ, ପ୍ରକ୍ତଭର ଗ୍ଵଜ୍ୟରେ ଏପରି ଏକ ଅବସ୍ଥା ଥ୍ିଲ୍ମ ସହ୍ରିରେ ଜପଟଗଗ୍ବକ୍ତ
ଘଵଣା ଘହୁଥରଲ୍ । ସନ୍ଦଓ ପ୍ରକ୍ତଭି ସମ୍ବହବେ ଆମ୍ଭର ବଞ୍ଚମାନ ଜ୍ଞାନରୁ, ଏପର୍ର
ଅନ୍ଧ୍ରମାନ କରିବାର ଅବକାଶ ସ୍ପଲ୍ । ଏହ୍ଲା ମତାଛଚା ଛଡ଼ା ଆଉ୍ କହୁଲୁହେଁ ;
କଲ୍ନାରେ ସାହ୍ବା ଘଡୁଛୁ ବାଲ୍ ବଶ୍ବାସ କରୁ,ଉାହ୍ନା ପ୍ରକ୍ଦ ଭରେ ଘନ୍ଣଛୁଦବୋଲ
ଦାବୀ କରିବା ମଚାଛରା ଛଡ଼ା ଆଜ୍ଵ୍ କଅଣ ୧”
ଉଭଥାମି, ସଦ ଆଟମ ସୃଣବୀ ସୃଷ୍ଣଚେ ପ୍ରାଣକନ୍କଂ ସମ୍ବଛରେ ଅଭି ଗ୍ରକ୍ପତ
ବ୍ୟାଖ୍ୟା ନ ଦେବା ବା ବେଜ୍ଞୃ୍ନକ ମଇଚର୍ ସବନ୍ଧହ ଜନକ ବଦ୍ଧ” ଇ-ଚତ୍ମର
ସୁନ୍ଧି ଅବଢାରଣା ନ କରିବା, ଇଟ ` ଅଳବାର୍ଫ ସ୍ବରେ ଚସ ସମ୍ୃହଦରେ
ମାନ୍ଧ ଦୁଇଝ଼ ମାନ୍ର ସମ୍ବାବ୍ୟ କାରଣର୍ ବଗ୍ଟ୍ର କରବାଲୁ ଆଚମ ବାଷ ଚହକ୍ତୁ ¬
ଏହ୍ନୀର୍ ପ୍ରଥମକ୍ଧ ଏବେ ବ ପୃଗ୍ଵପ୍ଟଣ୍ର ବାଭିଲ୍ଠ ନ ହ୍ବେଲେବହି ବଶ୍ଚିମାନ ଗ୍ଭଲୁ
ର୍ଖିବା ଝଷ୍ଟୁକର । ଚସେଢେଚିବଲେ ଏ ଉତ୍ତୁ ପ୍ରଥଚମ ଅବଦ୍ଭାରଣା କଗ୍ସାଇଥ୍ଵଲ୍ଵ
ସେଭେଟ ବଲ ଅପେକ୍ଷା ଏହ୍ନା ର୍ରାହ୍ମ ଦ୍ରେବା ବପଷରେ ଆହୁର କଠିନ ସୁ
ଏବେ ଜୁଞ୍ଜମ୍ବନ୍ଧି । ଏ ଇତ୍ମ୍ ହେଲା- ଲର୍ଡ ଚେଲ ଛନ ଓ ସ୍ବାଣ୍ଡେ ଅରହ୍ହେନ-
ଆମଙ୍କର୍ ଧାରଣା । ଡାଟ ମଚର୍ର୍ ପ୍ରାଣର୍ ନ୍ଵସ୍ପର୍ଟି୍ ଏ ସ୍ପୁଥ୍ଵସ୍ଧୀରରେ ଘଡ଼ ନାହି ।
ମଢ଼ାକା ଣର୍ ଗସ୍ସ୍ରରୁ ଭାଢ୍ନା ଏଠା କ୍ଗ ସ୍ନତ୍ି ଆସିଛୁ । ଚମ୍ପ ମାଳଙ୍କର ଯୁକ୍ତିରେ
ସୁଦ।ମିଷୁଦ ଅଧୁପରମାଣ ଚରଣୁ କନେଉମ୍ମ ଥଣ୍ତା ସହ୍ନ୍ୟ କଗ୍ଵିପାଚର୍ ଏଟ
ଚାହା ଜ୍ତଲ୍ କା ପିଣ୍ତର୍ ଧ ଲିସଙ୍କେ ଆମ୍ଭ ବାୟୁମଣ୍ଡଲର ଭରେ ଘଣିଥ୍ବବ ଅଥବା
ଆଚଳଲ୍ବକର୍ ଗ୍ଡପ ଯୋଗ୍ଭ ସ୍ପୃଥ୍ଵବୀର କକ୍ଷପଥ ଭିଚର୍ଲକୁ ଆସି ଯାଇଥିବ । ଏଇ
ମରଇ ଅନୁସାରେ ଜଜର ବକାଵଣପାଇ ସୂବଧା ଥିବା ଳମିବ୍ର “ବପୋଚା' ବହାଇ
୬7୧୩
ବସଇ ବ୍ବୀଜ ଜଜର ଜ୍ବବ୍ବର୍ଚିନନ ପରିବଳନ ଓ ପାରପାର୍ଶ୍ବକ ସବଙ୍କ
ସାମ୍ଞଠସ୍ଯ ସାଧନ କର୍ ଗ୍ବଲ୍ଥ୍ଵଲ୍ବ ଓ ତହିରୁ ପଟରେ ଉଚ୍ଚତର୍ ଶଣ୍ରଣୀର ସମ୍ମାଦ
ପଦାର୍ଥର ଉପର୍ ଦଢଉ୍ଥଲ୍ ।
ସେ ୟୂଗର୍ ବଞ୍ଞାନାମାନଙ୍କୁ ବବ୍ରଇ କରୁଥିବା ଏକ ସମସ୍ୟାରୁ ପରନ୍ଧାଣର୍
ପଥ ବଦଖାଇଥିବାରୁ ଏପର୍ ମଇବାର୍ବ ଯଥେଷ୍ଟ ଚଝ୍୍ କର୍ଷକ ଥ୍ବଲ୍ବ । କିନ୍ତୁ ସ୍ୟ
ହୋଇଥ୍ଵଲେ ବ ଏହ୍ରା କଚ୍ଛି ଚହିଲ୍ଇ ବ୍ୟାଖ୍ୟା କବର୍ ନାଢ଼ି ! ପ୍ରାଣର୍ ସ୍ଵରୂପଲୁ
ଏହ୍ବା ପ୍ରାଞ୍ଜଲ କଟର ନୀତ୍ର । ଚକେବଲ ଉ୍୍ସ୍ବଗିିର୍ ଅସୁବଧାଜଳକ ସମମ୍ଯାଲୁ
ଏହ୍ନା ସେଇ ପୁଦୂର ବବ୍ଯାମ ବା ଇଦ୍ଘରେ ଥ୍ଵବା ଗ୍ରହ୍ନମ୍ଭାନଙ୍କୁ ଘେନଯାଏ
ମାନ, ଚଯତିଠାଲୁ ଆମେ ଚକଟବବହ୍ଟିଲ ଘଣ୍ରି ପାରୁ ନାହି । ସ୍ପଧ୍ବସ୍ବର୍
ଗ୍ବମ୍ପାସ୍ତୁନ୍ରକ ତ୍ବପାନ୍ଦାନମାନର୍କର ଫମିିଣ୍ରଣ ଭ ପ୍ରାଣ ଜଣ୍ତସ୍ହ୍ ବ୍ଯୟବହ୍ରାର୍ କରର୍ ।
ବଇଣ୍ଠ, ପ୍ରାଣର ଜନ୍ମ ପ୍ରକ୍ଦୃଭଟରେ ଏଇ ସ୍ୃଥ୍ଓବ୍ଧାରେ ଘହିଥ୍ଵଲ୍ ¬ ଏପର ମଇବାଦଦ
ସେନ ଆଗେଇବା ଶଣ୍ରେସ୍ତ୍ ମବନନ୍ଦୁଏ, ଅନ୍ତଘୁ ସେଚେଦ୍ଦନ ପର୍ପାନ୍ତ ଅକାଵ୍ୟ
ସୂକ୍ତ ଏହ୍ଥା ଵଣ୍ଡଳ୍ନ କରେ । ବଶ୍ଚିମ୍ଭାନର ବଶ୍ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତର୍ ୪୫ଭ ସୀମିତ
କାଲପରିଧ୍ଵରେ ଆବକଢ ଥ୍ରବା କଥା ଏଝ୍ବ ବନ୍ଧୁ ପ୍ରଚଳଚ । ଆହୁର ମଧ ସୁ୍ଫାର୍୍୍
ବଚ୍ଛୁ ଛକ ଆଲୁଅ ଚକୌଣତସ୍ସି ଆବରଣର୍ ଭିତର ଦେଇ ନ ଆସିଲେ ନ୍ତସ୍କ
ପ୍ରାଣସ୍ସହ୍ବାରୂକ ଚହବ। ବ୍ୟୋମର୍ ଅସୀମ ମଦ୍ଘାଶୂନ୍ୟ ପାର୍ହ୍ଲୋଇ ସ୍ତୁଥ୍ବବ୍ଵୀଲୁ ପ୍ରାଣର୍
ଆମ୍ଭମଦାଳ ବହ୍ନବାର ସମ୍ଭାବନା ଏ ଦୁଇ ରଞ୍ଜ୍ ଖୁବ୍ ଉଣା କରଦଏ । ଚେଣୁ,
ସ୍ଣି ଆମେ ସସଞ୍ଜ ଅବସ୍ିକ୍ଡ ଉ୍ଜୁଝିକୁ ପସ୍ଵାକ୍ଷା କରିବାରୁ ବାଧ ହହ୍ଵଜ୍, ଚାହ୍ବା
ହ୍ରେଲ୍ନ. ପ୍ରାଣ ଓ ଜଡ଼ପଣାର୍ଥ ସମାର୍ଥକ ନ ବ ହଲେଚହ, ପ୍ରାଣ ଜଡ଼ପଦାର୍ଥରୁଦ଼ି
ଜଲ୍ଲ $ ।
ଚଗାଡ଼ ଏ ମାନ୍ନ ସ୍ରାଣବକୋଷବିଶିଷ୍ଣ୍ମ ବସ୍ତି ସଙ୍ଗ ଜାଁବନ୍ଧକା ଗ୍ବସ୍ତା କଡ଼ର
ଗାଞ୍ଜଆମାନଙ୍କରେ କଲ୍ବଲ୍ କରନ୍ତ, ଟସମ୍ଭାଟଳ ପ୍ରାଣର ସରଲତମ
ଆକ୍ଛଭ ନ୍ୁହନ୍ତ । ସଠଓ ଅଣ୍ତ ପର୍ମ୍ଭାଣ ହ୍ବେଲେହେଁ, ଆଳ ଆଟଚମ ଜାଣିବାମତ୍ତେ
ଏମାନେ ପ୍ରକ୍ତୁଭରେ ଜଲ ଓ ପାଶଷାର୍ଶ୍ କ ସଙ୍ଗେ ଉଚ୍ଚାଙ୍ଗର୍ ସାମ୍ଭଞ୍ଜସ୍ୟ
କଲି ସାଭଛନ୍ତକ ୧ଇବେ ଜୀବନ୍ତ ଓ ଜଡ଼ ପଦାଥ ଭଇରେ ମିଳୁ ନଥ୍ବବା
ଯୋଗସୂନ୍ନ ହରେଲ୍ ଉଲ .ଳନଷଃିଏ ଝୋଲବାଲୁ ଆମେ କେଞ୍ଜ୍ଆବଡ଼ ମନ
୬୧୪
ବଲାଇବା ୬ ମିଳ୍ପଳଥ୍ବରବା ଯସେବଝଚ ସେଚ _ସୌଗମୂନ୍ନ ଅଛ, ଏହା ୭
ସେଥ୍ଵିମଧ୍ରେ ସବ୍ମୁଠାରୁ ବଡ଼ । ୬ଇ ସମସ୍ୟା ଲ୍ଵରଦ୍ରି ମ୍ପ ଗ୍ବଟ୍ଣଭୁଅବର ଓ
ବୁଦା ଝୋପ ଭଡରେ ନିରର୍ଥକ ସ୍ତ୍ରବରେ କ୍ଗୁ୍ଲେ, ବଦ୍ଘମନ୍ତ ୧ଣଷର ଝଗ୍ବପମ
ଅଣ୍ତାଟିଲ, ଶୁଖି ଆଘୁଥ୍ବବା ଗଛ ଗ୍ରଲ୍ ଭଚରେ ପୋକମନଙ୍କୁ ପର୍ଛରିବାରୁ
ଚଚଣ୍ଡ୍ମା କରେ । ମୁଁ ଜାଣ ସସ ଏହା ସକ୍ଦୁ ସୁରୂଣା ଧରଣର ସ୍ତକ୍ୃତବବ ଦ୍ଵ୍ଙ୍କ
ପ୍ରଣାଳୀ ଓ ଗବେଷଣାଗାର୍ରରେ କାର୍ୟବସ୍ତ ଇର୍ଦୁଣମାନଙ୍କର୍ ଏଥ୍ରପାରି ଧେ ଫି
ନାହି । ଆହୁରିମଧ ଏମାନଙ୍କ ମଧ୍ଯରୁ ଅଚଳବକ ମ୍ବ କପ୍ପଚ୍ଛ ବଷାକ୍ତ ଜାବାଣୁମାନଙ୍କୁ
ବିଚଣ୍ଷଣ କରି ଚମଲ୍ଡ ହୁଅନ୍ତ ଏବ ଆଜସାଏ ମଣିଷ ନ ଦେଖିଥିବା ଅଜଣା
ପରମାଣୁ ପ୍ରମାଣ ଜୀବମ୍ବାନଙ୍କ ତ୍ରପଟର “ଇଟିଲକ୍ଡ଼ୂୁ କ୍? ଅଧୁବୀକ୍ଷଣ ନାମଳ
ଚମକପ୍ରଦ ସନ୍ତ୍ଵ ଲୂଲ୍ଲଇ ୧ଦଟଲ୍ଭ । ସ୍ରାଣବଳାଷର ଅଧସ୍ତଳ ସ୍ତରର ଏହ୍ନ ଦୃଶ୍ଯ
ଦଦଖି ଟସମାନଙ୍କ ମଧ୍ରୁ ଚଳେକ ସନୁଞ୍ତ ହୃଅନ୍ଜ ଏବଂ ପ୍ରାଣର ଚଡ଼ାଲ୍ତ
ପରିଣର ପଥରେ ବିଷାକ୍ତ କୀବାଣୁମ୍ରାନଙ୍କୁ ମଧ୍ଯୟବଶ୍ଝୀ ଅବସ୍ଥା ବବାଲ ମ୮୧ନ
କଚନ୍ତ । ଚାହା ବଦ୍ଘାଇପାରରେ, କମର ଝଣପଡ଼ୁଥିବା ଡମ୍ଫ ଓ ଉଙ୍ଗାରୁଜା
ବ୍ଦୁ଼ିଅଣୀ ଜାଲରେ ସେଡେଟବବିଳେ ପଡଲା ଲୁଦ୍ଗଡ଼ର ଘେର ଗ୍ହପି ବସୁଥାଏ
ଓ ଚାହ୍ନରା ମଧଚର ମୁଁ ବୁଲୁଥାଏ, ବଚସେବଚିବବିଲ ଚିମାର ମନରେ ଏକ
ଅନିଶୃସୃତା ବେଳୁଥାଏ, ମୁଁ ସାନାଙନା ଯାଏ ନାହି |
ମୋ ମନଟର୍ ଫଣଶସ୍ଟ୍ ବହ୍ପଲ୍ବଣି ଝସଥ ବିକାଶର ଦପ୍ପାପାନଚଣ୍ରଣୀ ଧରି
ତଳକୁ ଓଦ୍ଜ୍ୟାଇ ଗ୍ରାଣର ଉ୍ରସ୍ପତ୍ତି ଖାଜବାଚର ଏଇ ପନ୍ଥା ମୁନ୍ଦର ଓ ଶିଷ୍ା
ମୂଲକ ହ୍ବେବଲେହ୍ନେ , ହୃଏଇ ଆମଭକ୍କୁ ଚରମ ରହ୍ନସ୍ୟର ସାମ୍ନାଧାନରେ ସାହାସ
କରିବ ନାହି । ପ୍ରକ୍ତତଟର ପ୍ରାଣର ଜନ୍ମ ଚସ ଆଦମ ଅକଂଚରଲ ଠ୍ରାବରେ ବା
ଶଣ୍ଷଚମ ଗ୍ଵସାସ୍ଵନକ ଉତ୍ାଦାନ ଝ ଚରର୍ ବହ୍ରାଇଥ୍ରଲ- ଏ ବଷସ୍ଟରେ ଚମାର
ଆଜ୍ ବଶ୍ଟାସ ନାହି । ମୁଂ ଜାବଣ ଟସ ଏ ପରି କହ୍ଘକାର ଅର୍ଥ ହେଡ୍ରଛ୍ଥ
ସ୍ତଭଣ୍ଡୁ ୭ ମଇ ବରୁକରରେ ବବଦ୍ରାହ୍ନ କରବା ଓ ସୃମ୍ମପୂଚମ ଇମ୍ପାଇବର ଭିଅର
ଅଣ୍ତବଵମ୍ମଣ ସନ୍ଗ୍ ଏବଂ ଚହିଟର ୟୁକ୍ତ ଗବେଷକମାାନଙ୍କଠାରର ଆସ୍ଥା ର ଆଗ୍ସ୍ରବ
ଘଘୋଷଣୀ କର୍ଵିବା । ଚଚିଜ୍ଞାନକ ଉଦ୍ୟମର୍ ନିନ୍ଦା କର କିଛ କହ୍ଧୂବା ଆଦୌ
ମୋର୍ ଉ୍ବଦ୍ଦଶ୍ଯ ନୁହେଁ । କାରଣ ଏହ୍ନା ସର୍ଲ ସଭ୍ୟ ସେ, ସୃଷ୍ଟୂଚମ ଇସ୍ପାଳ
୬୧୫
ଓ ଅମୂବ୍ବାକ୍ମଣ ସନ୍ସ୍ ବଗତ ମୁଁ ଆଳ ବଞ୍ଚ ରହ୍ଧୁ ଜପାରେ୍ । କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଏଭଜ
ମାନ୍ଦ କହୁବ୍ର ଝସ, ଏଇ ସବୁ ମଞ୍ଜଂ, ପୋକଙ୍ସର୍ ବ୍ବାଲ ଓ ବାଞ୍ମା ଦହ୍ବାଇଥ୍ଵବା
ଝିର୍ଣ କାର ବଗାଡ଼ମାଳଳଟର୍ ମୁଁ ଏପରି କହୁ ଆବିଶ୍ଟାର୍ କର୍ ସାଦ୍ଵାର୍
ପ୍ରାଞ୍ଜଲ ବ୍ୟାଖ୍ୟ ଚରମ୍ଭ ବ୍ରଷାକ୍ତ ଜଂବାଣୁ ବା ସ୍ପଳହ୍ପକ-ପ୍ପକ୍ଛ ଜୀବାଣ୍ଣ କମ୍ବା
ସ୍ପରୋଝନ କଣିକାର୍ ସହାଳଟର୍ ଏବବ କଗ୍ବସାଜ୍ଵଧବା ବବଣ୍ଣୁଷଣ ଭତରରେ
ମିଲଵ ନାଢ଼ି । ଅର୍ଥାନ୍ତ ପ୍ରାଵଜନ୍ଲର୍ ରହ୍ରସ୍ୟ ସଦ୍ଦବା ଏଇସବ୍ସୁ ବସ୍ଥିମୀଳଙ୍କରେ
ଜହୁକ ଥା ଏ, ଚଥାପି ଚମାର୍ ମବନ ହୁଏ ନାହି ସେ ଅମେ ବସତ୍ତ ଧରଣର୍
ବିବିଜ୍ଞନିଳ ବବଣେଷଣ କର୍ଚିବାଲୁ ସମ୍ବର୍ଥ ଟସଥ୍ରେ ସେ ରଦ୍ରସ୍ଯର ଆବଶ୍ବାର
ସମ୍ଭବ ।
. ଧଗ୍ବସାତ୍ ଆଚମଭ ଏକ ସାଦୁକର୍ର୍ ଗଲ୍ବସବ୍ତୁ ବିନଦରଜାଲ୍କ କରଲ
ପଦା ର୍ଥ ପାଳ କଣ୍ଜିଛୁ । ସେଲ ଶକ୍ତବଲବର୍ ସମସ୍ତ ଧାର୍ଵର୍ ଓଲ୍ଵାଆଁଝଡ଼ ଅଟ୍ନାଇଙ୍ତୁ
ଅଚଚମ ଗର କଲ୍ଟ୍ । ଚସଞ୍ତି ଅଛାର୍ ପାହ଼୍ାଚଗୁଡ଼ାକ ଧର୍ ମଣିଷ ଜାଭି
ବକାଶ ପଥଠଟର୍ ଜ୍ପରକୁ ଉଠିଛୁ, ଚାହା ସାହାସ୍ୟଟର୍ ଆଚମ ସମସ୍ତ ଗର୍ତର
ଭଲକ୍ଲୁ ଓହ୍କାଇ ଗଲୁ । ସମ୍ବସ୍ତ୍ର୍ ସକ୍ମୁଠାରୁ ଚଲ ପାହ୍ଲରାଚରେ ପଡ୍ପଞ୍ପ୍ରବା ପାଲ୍
ଆମ୍ଭଲୁ କଅଣ ନ କରିବାରୁ ପଞ୍ଜବ । ବେଚିଃଲ ହ୍ଲୋଇ, ସଗ୍ବାପୃପ ପରି ଚପଵ
ଜ୍ପଟରେ ମାଡ ମାଛର କାଭ ଓ ଚଢଡଣା ପରି ଅଙ୍କ ସାହାସ୍ତର୍ ହୁଏତ ଆବମ
ସବ୍ଦମୁଠାରୁ ଆନ୍ଧମ୍ଭ ବସଇ କାଦୁଅ ଓ ଚକିଵା ରସରେ ପହ୍ରଞ୍ଚ୍ଲୁ ସହିରୁ କଳେ
ସ୍ତାଣର୍ ବକାଣ ଆର୍ମ୍ଭ ବହ୍ଲାଲଣ୍ଟଲ୍ନ । ଓହ୍କାଭ୍ ଓସ୍କ୍ୟାଭ୍ ଅଛମ ଶୁଣିଲୁ ଘୃପୂର୍
ପର ପ୍ରାଣୀର ଣୁଂ ଣୁ ସ୍ପର୍ ବା ଶୈଷହୋଇ ଆମୁଥ୍ରବା “ସଙ୍ପ ଜାଟସ୍ସ ଗଛର୍
ପନ୍ଜଚଚଲ ସଗ୍ବୀସୃପର୍ଦର୍ ଅବ୍ଯକ୍ତ ଙ୍ଗ ଙ୍ଗ ଧଳ । କ୍ଷୁ” ଓ ଶ୍ରବଣ ଗକ୍ୁସ୍ହନ
ବହାଇ ଆଗମ ପ୍ରାଚୀନଚମ ସ୍ଫଥ୍ବବ୍ବୀର୍ ପାଣିରେ ଚଟଳ୍ପ ଦଖଳୂ ଝଗ୍ବକ୍ତ ସିନା
ଅନ୍ତ୍ରଭବ କରୁଥ୍ବକ୍ତୁ କନ୍ତୁ ଦେଖିପାରୁ ନ ଥ୍ବକ୍ତୁ ।। ସରୁ ଓ ଲମ୍ବା ଶ୍ବଣ୍ ବସ୍ତାର
କଣି ସେଇ ପାଣର୍ଥିରେ ସ୍ତ୍ରପୁଥ୍ବ ବା ଛଳିଷମାଳଙ୍କର ଆପ୍ପାଦର୍ ଆସ୍ନସ ପାଜ୍ଧ୍ଵକୁ ।
ଇଥାପି, ବସଇ କମୁଡକମାକାର୍ ଅବସାମ|ନଙ୍କରେ ବ ଆମର୍ 'ଅହଂ' ସବବ
ର୍ହ୍ଦ୍ବଳ । ଘିଇ୍ଛ୍ଛ ଲ କଣ୍ଷିକାକ ରସଦ୍ଵାବ ଓ ଉଦ୍ବଣ୍ଢଚିନ ଧାଗ୍ଵରେ ବଭ୍ଚନ୍ତ୍
ଘଣିବର୍ଶିନ ଶୀଲ ଆକାର୍ ସକ୍ତୁଦର୍ ଏକ ସୁହର ସ୍ତ୍ଵବରେ ଖଞ୍ଜ ବହ୍ବାଇଧ୍ଵବା
୨୧୭
ପରିକଲ୍ନାର୍ ଅସ୍ର୍ରମ୍ନ ମିଲିବ । ଚସ ପରିକଲକନାର ଏକମ୍ଭାନ ଲମ୍ମ୍ଯ -
ଆମରି ସର୍ସଣ | ଏଇ 'ଆଁମ'ର୍ ସଷ୍ଂଦସେଚିଇଦିବଚିଲ ଜହିକ ଧିଲ୍ ଏକ ଜୀବାଶୂ
ଭ୍ତରେ, ଚହିରର୍ ଥିଲା ଅଳଲ୍ନାସ୍ ଉବଷ୍ୟଭର ସମ୍ବାବନା । `ଠିକ୍ ଏହୁପର
ତ୍ତାବଚ୍ର୍ ଆଦ୍ଧମ ପାଣିରୁ ପ୍ରଚର୍ୟେକ ମମ୍ମିଷ ଉପରକୁ ଉଠିଆସେ।
କିନ୍ତୁ ସନ୍ଦ ବକୌଣସି ଏକ ମୁହ,ରିଝରେ ସସେଲ ସାଦୁକର୍ କୁଅ ଭରରେ
ନି ଇଚିଲ ଥ୍ବବା ଆମକୁ ଡ଼ାକ ଘାଡ଼ କରିବ (କହ ! ବକେଉ ଗାସ୍ତାଟର
ଓତ୍କ୍ଲାଇଲ, କହ ।” ଚ୧ଭବବ ଆଟମ୍ଭ ଇ ଭାଲୁ ଜବାବ ଦେଇ ପାରବ୍ଧ୍ ନାହି !
ଏହାଢ଼ି ବଦହ୍ଜଜ୍ତ୍ଥ ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ ରହସ୍ଯ । ଆମକୁ ଅନ୍ଲ୍ରଭୁଭ ସର୍ତ ସିନା
ଜଣାପଡେ, କନ୍ତୁ ଦେହର ପ୍ରଭନ୍ନ ସ୍ହ ଆମ୍ଭର ଆପ୍ଟଦ୍ଵ୍ ନୁହେ । ସେଉଁ ଦେହ
ଭରଟରେ ଆମ ସନ୍ମ୍ଵର୍ ବାସ, ବସଇ ଆମ୍ଭର ବଦହର୍ ୬ ସ୍କାସକୁ ଆମେ ବର୍ଚିଳା
କତ୍ଧିବାର୍ତୁ ଅକ୍ଷମ । ଚସତ୍ତିସକ୍ତୁ ଅଣ୍ତପ ରମାଣୁ ରେ ଆମ୍ଭ ଦେହ ଗଢ଼ା, ଚସମଭାନଙ୍କର
ଚଡଲିବା ଘୁରବା, ନାଚବା ଆସ୍ଟ୍ଵଶ୍ଚ୍ କରିବା ଦୂର୍ ଥାଉ, ରାଙ୍କର୍ ଚ ନ୍ଯଣ
ମଧ୍ଯ ଆଚମ୍ଭ କରି ପାରୁନା । ଆମେ କହ୍ଧ ନପାରୁ କାଢଡିକି ଏକ ବଶେଷ
ଧାଗ୍ଵଟର୍ ଟ୍ସମାଚନ ନାଚନ୍ତ, ଅଥଚ ଆଚମ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଚ୍ଵସଇ ବିଭଲ୍ନ ନଣ୍ଜିନର
ସମ୍ଭ୍ଟୁ` ଛଡ଼ା ଆଜ୍ କଅଣ ? ଆଚମ ଏକଥା ମଧ୍ଯ କହ୍ଦୁପାରୂ ନା ଟସ, ଶଚାଦୀ
ସଦ୍ବାସ୍ତାବଦ୍ଦୀ ଧଣ୍ ଉଦ୍ବଭ୍ଚିଳର ଦୀର୍ଘ ସାନ୍ଧାପଥରେ ଟସମଭାନଙ୍କର ନିଳ ବଭଲ୍ନ
ରକମର ପଣୀଦେହ ଭରଚର ପଣବଶିକ ବହାଇ ଆସିଛୁ | ଏଇ ବହରୁ ମୁଁ
ଆଜ୍ ପ୍ରାଣ ଜ୍ବସ୍ପର୍ ଆନ୍ଢମ୍ଭକମ୍ଭ କଣିକା ସମ୍ବହରେ ଉଣ୍ୟକ ନୁହେ । ଢାହାର
ସନ୍ଧାନରେ ଆଚମ୍ଭ ବସରେ ଖୁସି ବ୍ଯମ୍ଫ ଚଦ୍ଘାଇପାରୁ, ଯେଚେକାଲ ଖ୍ରସ୍ନି ଆମେ
ତାଂଲୁ “ଅଚନ୍ଵଷଣଣ କରିଷାର୍ରୁ । ଚ୍ରସଲ ଗବେଷଣାରୁ ଆଚମ ଜାଣିପାରୁ
ସେ, ରାହା ଛଙଢ଼କ ଖଣ ପରଂଚ୍ୟାଡ଼ନ୍ ପଦାର୍ଥରେ କପର ପରର ହୁ ଏ ଏବ
ଏଇ ପର୍ବ୍ଜି୍କ ରୁଷଟର୍ ଚାତ୍ମା।ଲ୍ଲୁ “କଚଚଦ୍ଦ୍ର୍ ସାଏ ପ୍ରାଣର ପ୍ରାୟ୍ଠ ପ୍ରଭରୁପ
ବୋଲ୍ କହ୍ନ ବହବ । ଆମ୍ଭର୍ ସମସ୍ତ ମମଷା ନିଚସ୍ପାକଳ କରି ଆଚମ୍ଭ ଚସଇ
ପ୍ରାଚୀନ, ଆନ୍ଢମ୍ଭ ଅଙ୍ଗଇଲୁ ଟଫର୍ଶ ଯାଇପାରୁ । ଏପଣ କ ବ଼ସଥ୍ରଟର ସଫଲ
ବହ୍ହାଇ ଆନୁର୍ନ ଅଗଗଗରେ ସୂର୍ଦା ସେଥ୍ଜ ଜଦଯାନ ଚଘରରୁ କର୍ନୁ'ଧଲ ସେଥବର
ମଧ୍ଯ ଆମ୍ଚର୍ ଅସ୍ତ ଶ୍ଲ ଆବଷ୍ବାର୍ କରପାର୍ଗ୍ୁ । ୭” ହହଚଲେ, ଏଇ ବଶ୍ରେଷଠଣର୍
୬୧୭
ସ୍ୂଗର୍ ବବଣିଣ୍ଡ୍ୟ ଅନ୍ଲସାସ୍ଟ୍ୀ, ଆମେ ନିଷ୍ପସ୍ଵ୍ ଚୂଡ଼ାନ୍ତ ବଣଣ୍ଣିଷଣରେ କ୍ୁଲକାର୍ଷା
ବହ୍ବାଇପାର୍ଲୁ । କମ୍ଭୁ, ଇଥାଗି ବମ୍ଭରର ବଘର୍ ବସଲ ରହସ୍ୟକୁ ବଘାଡ଼ାଇ
ରଜ୍ଷ୍ଵବ । ଅସଦ୍ଭ ଆଦ୍ଞବାସୀର୍କ ଭ୍ବଷଠାରେ କଢ୍ବଦହ୍ନେବ ଚ୭ସ-- ସେ ରହ୍ରସ୍ୟ
'ଅହାରର୍ ଅଣ୍ଠ|' ଭଭବର ରହୁଛୁ ।
ବକବଲ ରୁହ୍ଧନ ପଞ୍ଜିବା ପଟର୍ ଏଇ ପଞ୍ଜଆଁର୍ କଡ଼ କଡ଼ ଚାଦ୍ରାର୍
ସାମାନ୍ୟ ଫସୁଝାସ୍ ଶ୍ଣାଯାଏ । ବଗାନ୍ପ ଏ ଅପଗ୍ଵହ୍ଲ ଣର କଥା ଭ ମୁଁ ବକେଟବ
ହେବଲ ଭ୍ଲନ୍ ପାରିବ ନାହି । ବଗୋଶାଏ କଲାସାପ ପଞ୍ଜଆର୍ ପମ ଭଇବର୍
ଖରଗ୍ଵଇଟବିଲ ଉଷ୍ମ ହ୍ନେତ୍ ହ୍ବ୍ତ କଅଣ କେଜାଣି ସ୍ତ୍ରକ୍ତୁଥ୍ବଲ୍ବ । ଅଣ୍ଢମଭ ଅଛାର୍
ଗ୍ବଭିର ଏକ ଗ୍ରସ୍କାପ୍ପମୂ ପଣି ଚାହ୍ନା ଚମ୍ଭାବଇ ବୋ ଧହ୍ଲେମ୍ବ । ଦସ୍ ଭରବର୍ ନ
ବହାଇ ଧୀବର ସୁସ୍ଥ ବସି ଗ୍ବଲ୍୍ଗଲ୍ବ । ଚମଲ୍ଲର ବହ୍ଘାଇ ଢାଂଠାରୁ ସାମ୍ଭାନ୍ୟ
ଦୁର୍ଝର୍ ର୍ହ୍ଧ ମୁଁ ଚାର ପଛେ ପଛେ ଗଲ୍ଵ । କାର୍ଣ। ପ୍ରାଣ--ର୍ ହପ୍ୟର୍
ଚସନ୍ତି ନଳପ୍ଵ ଟଗାପନ କଥା ୧ଘଳ ଦସ ଗ୍ବନ୍୍ସାତ୍ଵଥାଏ ଚା' ସଙ୍ଗେ ସବସଂ
ଥାଏ ଢାଂର୍ ଚଚୁକଣ ଚମ୍ପର୍ ଏପରି ଏକ ଉସ୍କ୍ଵସ୍ରଦ ଜୁ ଳା ଚସ ମୂଁ ମନନ
ମ୍ଭନେ ଦବ୍ର ସାଇଥାଏ । କରନ୍ତୁ ମୁଁ ଢାଂକ୍ ଉଲ୍ ସ୍ତ୍ଵବରେ ଲକ୍ଷ୍ଯ କଶଣ୍ଵଲ୍,
ବମାର୍ ପବଢ଼ାଣୀ ଘରର୍ ପାଚୀରର୍ ପଥରଗୁଡାକ ଭଚରେ ବସ ଲୂୁଚଗଲ୍ବ ।
ଚା' ସସ୍ଫେ ବଘନଗଲ୍ବ ପ୍ରାଣର୍ ସାଧାରଣ ରହ୍ରସ୍ଯରୁ ଚାର ନିଜସ୍ଵ ହ଼ୃକିଏ
ଅଂଶ। ଜଣ୍ତସ୍ଵ୍ ଚସ ସାଗ୍ଵ ଣୀଢର୍ତରୁ ଚଝସଲ ଅନଷାରରରେ ଅସରନ୍ତ ନଦବର୍
ବଣାଇଥ୍ବ । ଚା'ର୍ ଚକ୍ ଚକଆଅଁ ମୂଣ୍ଟଡ ଗ୍ବରିପବଃ ଗୁଡାଇ ବହ୍ଲାଇଣ୍ଵବ ଭାଂର
ସରୁ, ଲମ୍ବା ଦେହ । ମନ ଭଚରେ ସସ ଗ୍ଭର ଅଛାର ଦା ଶୁଳ୍ଯଚାକ୍ତୁ
ସସବନୂ ସଞ୍ପିରଖେ କ ୮ ନା, ବରଂ ଚସ ଏକ ଅଦ୍ଭ୍ ଇ ସଗ୍ଵସୃପ ମପୁଲଉ୍
ଅନଧାରୂଆ ମନୋବ଼ର୍୍ ମଚନ ମଟନ ସଜାଡୁ ଆଜ୍ଞା । ହୃ ଏଇ ବକେଟଭକ
ମୁହ,ଣିରେ ଡା ମନରରେ ପ୍ରାଣଧାଗ୍ଵର୍ ସୁଅ ଭଚରେ ମୃଦୁ ଧରଣର୍ ଜୁଆର୍
ଉଞ୍ଜାର୍ ଉନ୍ତୁଥାନ ଘଚନ ଚକାଗୁ ସ୍ବପ୍ନ ଟେଳୁୂଥ୍ବବ୮-ମୂଷା ହାଢ଼ର୍ ସ୍ବପ୍ନ,
ଚବଢ଼ଇଙ୍କ ଅଣ୍ଡାର୍ ସ୍ବପ୍ନ । କର୍ରୁ ୧ସ ସାପଡ଼ ଚମ୍ାର୍ ମଚନୋରଗଯାଗ ବଧ୍ଚିସ୍ତ
କବଝିଛୁ । ବଣିମାନ ଯୁଗ ସେପର ବବଶ୍ଵିଷଣଣ ଦରକାର୍ କରର, ଏଇ ପଡ଼ିଅବର୍
ପ୍ରାଣର ରତ୍ପସ୍ୟ ସନ୍ଧାନରର୍ ଝସଦ୍ବ୍ବପପର ବଶଣଣ୍ଵେଷଣ କଖିବାକ୍ତୁ ଇ ମୁ ଆସିଥ୍ଵଲ୍ ।
୬୪୮
ବସଥିତର ବମାର ମନିଳାଚସାଗ ଧିବାର୍ କଥା, କରୁ ସାପ ବମାଚଇ ବଚଳଇ
କଣି ଦଦଲ ।
ପ୍ରଧାନ ପ୍ରଧାନ ସାମସ୍ବିକ ଯନ୍ଦ୍ମାନଙ୍କଟରେ ଆବମ୍ଭ ଆଳକାଲ୍ ସଚଗ୍ଵାଚର
ଦେଖିବାଲୁ ପାଉ୍ ନାନା ପ୍ରବନ, ସାହାର୍ ଶିଗ୍ଵେନାମା ଏବ୍ଧୁପର--- 'ସଣର୍
ଷ୍ଟ୍ର୍ଣ”, “ପ୍ରାଣର ରହୁସ୍ଯ', (ଜାବନନଶତ ` ବଢ'କ ରାହିଁ'ରସ ଷରଣ ଜରଆରେ
ଘ୍ରାଣ ସମୃ ଵର୍ ନୁଆ ପୃନ୍ନ ।” ଏହ୍ସପର୍ ଆନ୍ଦୁର୍ ଅବନକ ଆଶାବାଧୀ ଦସାପଣା
ମଧ୍ୟ ମ୍ବିଲେ । ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ସ୍ବରୁପ, ଗଚଚକାଲ୍ ନ୍୍ୟସ୍ଟ୍ର୍କ ଵାଇମସୁ ଳାମଳ
ସମ୍ବାଦ ପନ୍ଧଦର ମୁଁ ଏକ ଅଗ୍ରଲେଖ ଆବିଷ୍ଣାାର୍ କଲ୍ ' ବଜ୍ଞନ ଉଵ୍ଧଷଯସ୍ବାଣୀ
କରୁଛୁ ୧ସ ଗଚବଷଣାଗାର୍ରେ ପ୍ରାଣ ଣ୍ଟ ସମ୍ଭବ ।” ଖବରଵବିାର୍ ମଚସ୍ତ୍ରାର୍
ଢାଣ୍ଝା କଆଦଦଢ୍ବାଇଛୁ । ରୁଷି ଚବଦଣର ସବବାଚ୍ଚ ବଜ୍ଞାନ ସସ୍ଥାର ସଭ୍ୟା ଓଲ୍ ଗା
ନଲେପପସ୍ସିନ୍ତ୍କାପ୍ତା ଉବଷ୍ଯସ୍ବାଣୀ କର ସସଥ୍ରରେ କହ୍ରଛନ୍ତ ତସ, ଅଡ଼ର
ଉବଷ୍ୟଚଟର୍ ଚସାଭଏଵଏ୍ ବଜ୍ଞାନୀମାନେ ପ୍ରାଣ ସୃଷ୍ଣ୍ୁ” କର୍ ପାଣବେ ।” ବସଇ
କଟ୍ ଦିକ ନହୁଲା ଶୀଥତୀ ଓଲ୍ ଗା ଆମଭୁ । ଦୃ୍ସିସ୍ଟାର୍ କର୍ ବଦଇ କହୁଛନ୍ତ ¬
'ଚସଦଳନ ଦୂର ନୁହେଁ ସେଚବ ଅଚମ କୃନ୍ଧଂମ ସ୍ଵବଟର୍ ପ୍ରାଣର୍ ମୁଳ ପଦାର୍ଥ
ପାଇ ପାର୍କ ।। ସେ ଏଚ ସଚଳାଚର୍ କହୁଛନ୍ତ ୧ସ, ଆଣବିକ ଚଦବାମାର୍
ଚଘାଷଣାରେ ଚମା ମନ ଭଉଚର୍ ଚଯପରି ପ୍ରଭନ୍ନ ସ୍ବର ହୁଏ, ଏଧ୍ଲରେ ମଧ
ପ୍ରାସ୍ଟ୍ ଚାଡ୍ବାହ ହ୍ୋଇଥ୍ଲ୍୍ । ପ୍ରଳ୍ପଚରେ, କାବଲେ ରୁଷ ଦଦଶରୁ ଜାବନକାର
ଜୂଆର୍ ଟମା ଉପରେ ମାଡ଼ିଆସିବ, ଏଇ ଉସ୍ତରରେ ମୁଁ କବାଵ କିଲବାକୁ ପ୍ରାସ୍ତ
ର୍ତଠି ସାର୍ଥ ଲ୍ ।
ଲନ୍ତୁ ଣଣେଷରରେ ବମ୍ଭାର୍ ଉଗ୍ମ ମନୋବଲ ଏଭଞ୍ଜ ନଳ ଉପନ୍ତର ଆସ୍ଥା
ବସର ପାଇଲ, . କାରଣ ୪ହାର ମଚିନ ପଞ୍ଜଲ୍ଵ ଟସ, ଏପରି ଚ୍ରଘାଷଣା ଆଜକ୍ତୁ
ପ୍ରାସ୍୍ ଣଡ୍ବେବଷ ପୂର୍ବରୁ ଢଢ଼ାଇ ଆମୁଛୁ । ଚଇଚବ ଆନ କାହରିକ ରୁଷ ବଦଶର
ବଜ୍ଞନମାବନେ ଏପର୍ଚି ଚ ମ୍କପ୍ରଦ ଘୋଷଣା କରବାବରେ ବଟ୍ତଣଷ ଆଗ୍ରସ୍ତ୍୍ ଚହ୍ଲ୍ ୨
କାରଣ, ବଜ୍ଞିନର୍ ଖୁବ୍ ଶିଶୁ ଅବହ୍ାବର୍ ଅହୁଂକାର୍ ବବାଧ ଜଟନ୍ତ, ଚା” ଛଡ଼ା
ଗ୍ଵଜନେଭକ ଦୃଷ୍ଟୁଂ କୋଣରୁ ବସମାଚନ ଜଡ଼ବାଦବର୍ ଏଚଭ ବଳମ୍ବୁଲ ବସ
ବସ ବଷସ୍ଟ୍ରେ ବକୌଣସି ରଫା ବର୍ଦାସ୍ତ କରିବାକୁ ଗ୍ଵଜ ନୁଦ୍ମନ୍ତ । ଅଧ୍ଵକରୁ,
୬୧୯
ଖବର୍ କାଗଜବର୍ ପ୍ରକାଣିର ଣ୍ରୀମଗୀ ଚଲବପସିନ୍ଷପ୍ଲାସ୍ଟାଙ୍କ ବଦଘାଷଣାରେ ଏକ
ସୁଭୁଣା ଧର୍ଣର୍ ଆମ୍ଵାଦ ମିବଲ । ଜୀବନକା ସମ୍ବ୍ବଛ୍୍ରେ ଟସ ସାହା କହୁଛନ୍ତି
ମେ ମବନେହୁ ଏ ବସ ଦହବକଲ୍ ଙ୍କର ମରହ୍ନଃ ଧାରଣା ' ଭ୍ର୍ ସବକ୍ନେଇମ୍'
ବା “ ଅଵୋପାସନ୍' ସହୁଢ ଚା'ର ଖଠଣୁର୍ଫା ସାଦୃଣ୍ୀ ଅଛୁ | ଅଥଚ ବୀଜାଣୁ ଭର୍
ଣ୍ଣେଷ୍ଠା ପରି କାଦୁଅର୍ ଡାହ୍ନା ଏକ ସରଲ ରୁପ ଓ ବକଦ୍ଧ ଏବବଦ ଚାହ୍ରାନ୍ତୁ
ଗଘ୍ଵର୍ ବଗ୍ଟ୍ର୍ ସୋଗ୍ୟ ବଞ୍ଥି ବବୋାଲ୍ ମବନ କରନ୍ତ ନାହି । ବଜ୍ଞାନଙ୍କ ଉଚ୍ତର୍
ସଥାଥ ଜ୍ବବ © ନ ଦେଇ ଚାଙ୍କର ଗଚବଷଣାର୍ ସାମ୍ବାଭଳ ଧୁଲଭ ଷ୍ତ୍ରଷ୍ଯ
ଦେବା ଏବବ ଅଧ୍ବକାଂଶ ଝିବର୍ କାଗଜବାନଲ୍ବଙ୍କର୍ ଅଦ୍ଭ୍ୟାସ ବହଲ୍ବଳି । ସେ
କଥା ମରନ ରଖିବଚଲ୍ କହ୍ଧବଦ୍ଲଦ ଚସ, ପ୍ରାଣ ସମ୍ବଦରେ ଆଦବମର୍ରିକାର
ବିଜ୍ଞନ୍ିକଙ୍କ ଉନ୍ତ ସକ୍ସୁ ଅନ୍ଯ ଏକ ଧର୍ଣର । ଜବଣ ବଞ୍ଞାଳୀ ଭ୍ ଵାମ୍ବିନ୍
ନାମକ ଏକ ନୁଆ ସଵସାସ୍କ୍ନିକ ନ୍ଵପାଦାନ ଅଥବା ସେହ୍ନପରି ଏକ ଜ୍ଵପାଦାନ
ପାଇଛନ୍ତି ସାହାଛଡା ଜୀବନ ଚଲ ନପାରେ । ଚଲ୍ଵମଦ୍ର୍ଷକ ଖବର୍ ଛପାଦ୍୍ୱବା
ସମ୍ବାନ୍ଦ ପନ୍ଥ ଏହ୍ନାଲ୍ୁ 'ପ୍ରାଣର୍ ବଗାପନ ରହ୍ରସ୍ଯଂ ବିବାଲ୍ ଅଭକ୍ତଭ କରିବବ ।
ଅନଭ୍ରଜ୍ଞ ପାଠକ ଡୁ ଏଇ ଏକଥା କ୍ଭୁଝିବବେ ନାଢ୍ି ସକ ଏହ୍ନାର କୌଣସି
ବଗାଛୁଏ, ଏପରି କ ସମ ଭି ସାହା. ସର୍ବଶେଷରେ ଆବସ୍ଵ ଭ ହୋଇଛୁ ତାହ୍ରା
ମଧ ପ୍ରାଣର୍ ପ୍ରକ୍ତୁଭ ଦହ୍ପସ୍ଯ ନ୍ଲୁହ୍େ । ବର୍ଂ, ଏସକ୍ସ୍ ପଦାର୍ଥ ହୃ ଏଚ ଏକ
ବୃଦ୍ଧ୍ଵର ଧନ୍ଦାର ଅଂଶମାନ୍ଷ ଓ ଖୁବ୍ ସ୍ର ଅଂଶ । ବସ ଧନ୍ଦା ପୂର୍ବପରି ଏବେ
ବି ସମାନ ଦୂବର୍ବାଧ୍ୟ ହ୍ରୋଇ ରହ୍ନକ୍ଥ । ପରବଠାରୁ ଭକ ମାନ ପ୍ରଭେଦ ବସ,
ସେଇ ରହ୍ଵସ୍ୟର୍ ବଗ୍ଵ ¥ ଜଵବଲଚାଲୁ ଆହୁର୍ ପରଷ୍ତ ୭ କଳିଛ୍ଛ ପ୍ରାଣ ସ୍ରନ ଣ୍ଟ
ସଦୃର ସସୃକ୍ତ ନୂଆ ନୂଆ ଅବବାଧ ପଦାଥ ସବୁ, , 9 ା ¬ ଜବନଣସଲବାସ୍କ
ରହ`ରସ, ବଭ୍ନ୍ନ ବର୍ବର ରକ୍ତକଣିକା ଓ ଅଦ୍ମଶ୍ଯ ସ୍ତ୍ବଦ୍ର୍ ଦେହର ମଳରର୍
ପ୍ରଭୁତ ପରିବଶିଳ ` ଘକ୍କାଜ୍ତଥବା ଅଚଦ୍କା ରମ୍ଭ ସକ୍ । କର୍ମୀନ୍ ପ୍ରାଣୀବଜ୍ଞନୀ
ଭନ ବାହାଲାଜ୍ବ କହନ୍ତ:-- ସବୁଠାରୁ ସରଲ ପ୍ରାଣବକାଷର୍ ବଜବ-
ଗ୍ବସାସ୍ଛ୍ରକ ସହରକ୍ତୁ ସୁର୍ଗାନ୍ତୁ ସୁଣି ବୁଝିବା ଆମ୍ଭର୍ ସାଧ୍ୟାତ୍ରୀଇ ।'
ଗବବଷଣାଗାର୍ବର ଗ୍ୟାସର ଧୂଆ ) ନାନା ଚହ ଓ ଉରଇ୍ଲବଦ୍ବବ୍ଯ
ମାରିବା ସନ୍ତ୍ 'ଠିଚପଵ୍” ପ୍ରସ୍ତ ଭର୍ ଜଙ୍ଗଲ ଭଚଚର ଅଭ ବଧରଣୀଲ ବସି
^ ୬°
ସବୁ ବଜ୍ଞାମ ନିଜକୁ ଦ୍ବଲ୍ସାଇ ଆପଣାକୁ ତ୍ଭସ୍ସବର୍ଗ କର୍ ଦେଇଛନ୍ତି, ସେମାଚନ
ପ୍ରଣଂସାର୍ହ । ପାଠଟକ ରୁଝିପାରଥ ଥଚବ ସେକ ଚାଙ୍କ ପ୍ରଭ ଅଣ୍ରକାବଣଚଃ ମର
ରୁଦାଝୋପର୍ ଏଇ ବଣରେ ଇଚମ୍ତରଃ ପର୍ୟାଵଳଚର ବାହାରି ନାହି । ବରଂ
ମୁ ବାହ୍ରାଛଛୁ, କାରଣ ମୁଁ ଳାଣଣ ଚସ ଚସ ରହ୍ରମ୍ଯର ସମାଧାନ ମାର୍
ଜ୍ାବନକାଲ ଭରେ ଦେସିସାଇ ପାରିବ ନାହି ଓ ଚଉଣ୍ଠ ମଁ ଜଳକୁ ଏକାଙ୍କୀ
ବବାଧ କରେ । ଆହୁର ମଧ୍ୟ ମୁ. ବଶ୍ବାସ କର୍ ସାରଲ୍ଣି ସେ, ସଦବା ଚକବବେ
ମଣିଷର ଭିଅର ସ୍ଵସାସ୍ଵନକ କଣିକାହପଏ ଏକ ଅଜଣା ସଂମ୍ମିଶ୍ରଣ ଭଇଚର
ଜଳର ବଣକୂର୍ଛ। କରିପାଚର୍ ଚଉଚବ ବ ଏ ରହିସ୍ଯର ସମ୍ଭାଧାନ ବହବ
ନାହି।
ଚମୋର୍ ମନେତୃଏ ଚସ, ଏହା ଚସଲ ଧର୍ଣର ପ୍ରଶ୍ନ ସାହ୍ବା ମଣିଷ ନଜେ
ନଜକୁ ପଗ୍ଚ୍ରେ । ହୁଏ ଛଳେ ଆଟମ୍ଭ ଆସ୍ଥାର୍ ସହ୍ବ୍ଭଭ କହ୍ଧୁପାରଦା ଚସକ
‹ ଆମର୍ ଜ୍ସୂରି ଚହାଇଛୁ ଅମୁକ ଅମୁକ ` ଦପାଝିନ କଣିକାରୁ | କେକ
ନିଦ ଷ୍ଣ ଅବଯ୍ାଚନରେ ଚାହା ନଜକ୍ୁୁ ଏପରି ସ୍ତ୍ରବଟର୍ ସହଇ କରିବାର ଣଣ୍ତି
ର୍ଝଖ ୧ସ, ଚଢିରୁ ପ୍ରାଣକୋଷ ନାତ୍ମକ ଜୁଲି ସ୍ଵର ଜ୍ଭବ ଘେ ଓ ସଲ
ପ୍ରାଣଚକାଷକ୍ତୁ ଆଗକୁ ବର୍ଢ଼ଂ ବଭ୍୍ନ୍ନ ପକ୍କଭରେ ବହୁସଂଖ୍ୟକ ପ୍ରାଣକୋଷବଶିଞ୍ଟ
ଜୀବ ଜନ୍ମେ ।”” ମୋର୍ କହୁବାର୍ ଅର୍ଥ ଏଭକ ଚସ, ବହୁ ବସ୍ଟୂଚ ବ଼କନ୍ନଗି
ବଞ୍ଚଳା ଓ ଗସ୍ସ୍ର ନଣ୍ତସ୍ଟ୍ଭା ସଙ୍ଗେ ଅଟମ ଏହା ସକ୍ଗ୍ କହ୍ଵପାରୁ ସିନା ; କନ୍ତୁ
ଏହ୍ରା ସକ୍ ପ୍ରାଞ୍ଜଲ କର୍ପ୍ପାଟରୂନା ବଦ୍ଧ ଜନଷ, ସଥା---୧ମୋ ହାଇରେ ଥବା
କଲା ଓ ଧୂଲ ରଙ୍ଗର, କରଇ ଘର୍ ଵାନ୍ଛ ଧ୍ରବା, ଝିଣ୍ଟଂ କାର୍ ଗୋଡ଼,
ଜଦ୍ଖୋର ପର ଏବେ ଚମା କୋବରେ ଲ୍ସିରଦ୍ଦ୍ଧଧ୍ବବା ମଞ୍ଚ ଗୁଡ଼ାକ, କମ୍ପା
ଏଇ ପଞ୍ଜଅ, ଅଥବା ଚମାର୍ ମର୍ତ୍ତ. ର୍ ପଚଲା ଇଲ୍ଛରମ୍ଭାଳର୍କ ରେ ଝେଳ୍ପୁଧ୍ରବା
ଆନହର ଅନୁଭୁତ, ସୃ ଭର୍ ମୃଷ୍ଠୁ ନର୍ଦାମ୍ଭ ଓ ମନର୍ ମୃ ଗଚଷ୍ଣା ।
ମୋର ୪୫ ବର୍ଷ ଜୀବଳ ମଧ୍ଯଚର ମଚନେ ହୁଏ ଚସ,କ ଦସରିସକ୍ସ
ଅଣ୍ରୂପରମ୍ଭାଣ୍ତ ଚମ୍ଭାର ବଦହ୍ଘ ଗର୍ଚ଼ଂଛନ୍ତୁକ ବସଗୁଡ଼୍ିକ ସ୍ରଚଚ୍ଯୀକ ନଜ ଜଜ
ସ୍ଥାନ ବଦଲାଇଛନ୍ତୁ, ସ୍ପମ୍ଭାନଠାରୁ ନାଚ ନାଚ ଡୃଏଚ ଦୂର୍ଲ୍ୁୁ ଅଥବା ଜ୍ପରଗ୍ଲୁ
ଗ୍ବଲ୍ସାଇଛନ୍ତ ଅନ୍ଯ ଘଦାଥଥର୍ ଅଂଶ ହେବା ପାଇ । ଘାସର ଅର୍ଥାତ
୬୬୧
ପନିପରିବାରୁ ଏବଂ ପଣୁ ବଦହ୍ବରୁ ଅର୍ଥାନ୍ତ୍ର ମାଂସନ୍ଧୁ ନୂଆ ଅଣ୍ତପର୍ମାଣୁ କଳର
କାଲପାଇ ଚମାର୍ ଦେହର ଅଂଶ ଦହାଇଛନ୍ତ ; ) କିତ୍ ସ୍ର ଚଗୋଛୁଏ ମାନ
ରଣି,ଧାର ଭଚରେ ଚଯପର ଅସଂଖ୍ୟ ସମୁ - ପୋ ଦ୍ରାଲୁକା ପଦନ ପର
ଝାଳୁଥାନ୍ତି ସେକ୍ରପଣ ଚମଭାର୍ ଚଦହର୍ ଅଣ୍ଠପରମାଣ୍ଙର୍ ଆବଶଚଳ „ ଭଉବର
ମୋର୍ ସୃ .ଭିର୍ ଉଣ୍ଡାର କେଡେ କଥା ସଞ୍ଚ୍ ରଖେ । କୋଞ୍ଜଏ ବର୍ଷ ଆଗର୍
ଗସ୍ସ୍ର ପ୍ରେମର ପରିଚସ୍ହକ ଚଘନ୍ତ ଚଗାଡ଼ଏ ମୁଦ୍ଧ ଏବେ ବ ଚଯା ସାମନାରର୍
ରହୁଛୁ ! ଚଗାଖାଏ ନଷୁ , ।ଣ ଆବଲ୍ରେକ ଚନ୍ଧର୍ ସଥାସଥ ରର୍ଵାବଲ ପରି ବସର
ମୁହିଁ ବା ଗଚ ₹୫ ବର୍ଷ ଜୀବନର୍ ଅଭଜ୍ଞତା ସଗ୍ତୁ ମୋର୍ ପ୍ରାଣକୋଷରେ
ଏକ ସୁଳ, ସାନ୍ସ୍ଂକ ସୁନଗ୍ଵବର୍ଚିରୁଝପ ନାହି । ଅନ୍ଚାଚନନ୍ତୁ ମୋର୍ ସ୍ତ ଧର
ରଖିଛୁ ସିନା, ଉଥାପି ଆପାଇ ବବଗ୍ବଧୀ ଢ୍ଵବରେ । ଇଭତ୍ରସଙ୍କେ ମୋର୍
ସ୍କ୍ଝ୍ଲୁ ଜଣା ସେକ ଅଚତ ଗ୍ବଲ୍ସାଇଛି, ଆଜ ଫେର ଆସିବ ନାହି । ହ,
କେକ ମତ ୭ ଆପ୍ଫୀସ୍କ ବନ୍ଧ ଙ୍କ ମହ, ସବସା ଇଥ୍ରବା କଣ୍ଠ ମ୍ପର୍ ଓ ହୃବକସାଇଥ୍ୁବା
ଶୈଶବର ସନ୍ଧ୍ୟା ସକ୍ମୁ ଏହ୍ନା ଗସ୍ଵ୍ର୍ ମମାରେ ସଞ୍ଜ ରଖେ । କୁଲ ଜଗରବର୍
ସ୍ଥିର ନଥ୍ମଲେ ହେଁ , ନ୍କ ଡ଼କି ହୋଇ ଇଵା କାଠ ସହ୍ବର ସ୍ଵର୍ଚ୍ଚଂସାଇଥ୍ବବା
କେଇ ଘର ଓ ବସଗ୍ବ ସକ୍ଧୁ ଏକ୍ରେ ଏବେ ବ ବଗ୍ଵଜ କରର । ଏହ୍ନା ଅଭ
ନ୍ଲୁହ୍ନେ କ ୧ ଖଗ୍ଵର ରେଖା ଭୂଚର ନାରୁଥ୍ରବା ଅଣ୍ତସ୍ତମାଣ ଟପାକଙ୍କ ପରି
ସୃ ଭର ବୋଲ ଭଚଟରେ ଏସକ୍ଗ୍ ବାମ୍ଭବ ଜଗଚ ଅଟପକ୍ଷା ଆହୁର ବବଧି
ଚରନ୍ଜ ନ । ବକଣ୍ଠ, ଚଖାଲ୍ପ ପଞ୍ଜଆଝର୍ର କଣ ଚଲ୍କର୍ ମନରେ ଝସପର ପ୍ରଶ୍ଵ
ବେଲଥାଏ ରୁଷ ଚଦଶର ଉ୍ଚ୍ଚଚମ ବଜ୍ଞାନ ସଂସ୍ଥାର୍ ସତ୍ୟ ଓଲ୍ ଣା ଚଲ୍ବପେସିନ୍
ସ୍ସାୟ୍କା ସେ ଧର୍ଣର୍ ପ୍ରଣ୍ମର୍ ଜ୍ଦ୍ଵର ଦେଇ ନା ହ୍ବାନ୍ତ ।
ସବ୍ଧ ଏପର୍ ଦନ ଆଚସ ୧ସଚବ ଗଦବଷଣାଗାର୍ର୍ ରସଦ୍ରାବ ମଣିଷର୍
ହୁକୁମବର୍ ପ୍ରଥମ କରି ହ୍ାମ୍ପଡ଼େଇ ଗ୍ଟଲ୍ବ,ଚଇବବ ସଦନ ଆଟମ ସ୍ବର ବଳାଇ
ହେବ। ଉଚତ । ଦସପର୍ କଣି ଅର୍କନ କରିବାର ଅହଂକାରରେ ଆମ ପକ୍ଷଟର
ବିଶ୍ବାସ କରିବା କଠିନ ବହବ ଝସ, ପ୍ରାଣର୍ ରହସ୍ୟ ଆମ୍ଭ ଆଙ୍ଗ ଲ ସାଙ୍କରେ
ଖସି ଯାଇଛୁ ଓ ବଉଭବବ ବ ଆମର୍ ଆସ୍ଟଛ୍୍ ବାହ୍ଲାଝର୍ ଅଛୁ । ଅବଶ୍ଯ ସମେନ୍ତ୍ନ
ଆଗମେ ଗ୍ଵସାସ୍ଟୁନ୍ନକ ଜ୍ଵପାଦାନସନ୍ଗୁ ଓ ସସମାନଙ୍କର୍ ପ୍ରଶନ ସ୍ଲା ସମ୍ପଦ୍ରର୍ କାଲ୍କା
7୬୬
କତ୍ଚିବା । ସେନ୍ଦନର ସଫଲ ଚ଼ଣ୍ଞିମମୀନଙ୍କର ଛବ ଚନବାପାଇଁ ଖବରକାଗଳ-
ମାଳଙ୍କର୍ ଆଚଲ୍ବକଚନ୍ଧ ଶିଲ୍ଲକୁ୍କର ବହୁଚ ବଦ୍ୟୁତ୍ତ ବଖ ଜଳବ । ସଗର୍ବବର
ସେଇ ବଜ୍ଞମ୍ମମାଚନ ଚାହାଁ ` ''ମଳାଚର ଦେବଢା ପର ଗମ୍ଜୀର ଭଙ୍ଗୀ କର
ଠିଆ ହେବେ | ଆମ ଯୁଗଳ ୬ମଟନାଉସୀ ଏପର ବକମୂଲ ୧୭, ଅଧକାଂଶ
ଚିଲ୍ଵକ ଜଡ଼ ସନ୍ଧୃଭ ଖୀବ ନର ସସାଗାସୋଗ ଯ଼ାପନର ଆଗ୍ରହ୍ନମରେ ଅଛଚହ ଇ
ଭ୍ବଲସିବେ ସେ ଉ୍ବଉସ୍ଙ୍କର ଗ୍ଲଣ୍ଢନଧିକ ବବଶିଷ୍ଟ୍ରୀ ଆହୃର ଚଳେ ବବଦଶି
ଜ୍ଚଛିଖ ୧ସାଗ୍ୟ ।
ସେନ୍ଦନ ସଠ୍ଭ ମ୍ପ ବଞ୍ଚୁଥାଏ, ୧ଭବବ ଚମା ର ସୁରୁଣାକାଳଲଆଁ ୧୫ାପି
ମ୍ୁଣ୍ଡଝର୍ ୧ଦଲ ମୁଁ ଆଗପରି ପାଚୀର ଚଡଲରି ପଡ଼ିଆମାନଙ୍କରେ କ୍ୁଲୁଥ୍ବବ ।
ଦହେମନ୍ତର ବୃଷ୍ଟୁ କଣା ଭଜରେ ମୁ ଦେଖୁଥବ ଅଭ,୍ଡ ଚକଡେ ସାନ୍ଟ୍ଵକ
ବ୍ୟବସ୍ଥା ଏଠିସେଠି ବଞ୍ପା ହୋଇଛି, ସଥା--କମ୍ତକମାକାର ନଲ ବାବବ
କପର ପ୍ରାଣରେ ସାଗ୍ଵଂଶ ବୁଦ୍ନାଦେନ୍ଦଛ୍ଛୁଥୁ ଜବିଲ ମଞ୍ଜ 'ଖୋଲସରୁ, ସାହା ଭଚରୁ
ପ୍ରାଣ ପଦାର୍ଥ ଉ୍ଠଡ୍ର ସାଇଛ୍ଥ । ଗଛ ପନ୍ଞର ଚନ୍ତୁ କ୍ଟପ୍ପଭୁ ବାହ୍ରାରୁଥ୍ବବା ଷୀଣ
ପ୍ତଶ୍ଟାସଃ ପବନରେ ସ୍ମ୍ାମୁଥ୍ବବା ବାସ୍ଧର ସୂମ୍ପ୍ପ ସାଚାସ୍କାଇ ବା କୌଣସି ସବୁଜ
ଜିନିଷ ଚମ୍ପା ଆଖିଚର ପଡ଼ିବ ନାହି । ` ମଣୟାମ ବାହୁକା ଉଭ ଦକଣିକାର
ସ୍୍ୟାସ୍ଥାଚ ବମ୍ରୁଃ ମ୍ରୁଃ କାରଖାନାଗୁଡ଼଼କ ଆମର୍ ଅଭିଚଦ୍ତ୍ରା ପୃଥବୀର ଧ୍ଳରେ
ମଣି ସାଇଥ୍ବବ |
ଆଜି ଚସେପରି, ସସକ୍ଞନ ମଧ୍ୟ ଚସମିଭ୍ର ଜୀବନର କଲକବ୍କା ସକ ଚମା
ଆଖି ସାମ୍ଭନାରେ ମେଲ୍ବ ବହ୍ନାଇ ˆ ପଞ୍ଜିଥିବ ଓ ଉଲଗ୍ନ ପୂଦର, ବକାଣସଶୈ୍ଟ
ବ୍ଦଶୁଥ୍ବବ । ଗୋଡ଼ଏ ୧ମୁଃ ଗଦ୍ଦାଭତରେ ହ୍ୁଏଚ ଥ୍ବବ ବକୌଣସି ଠେକୁମ୍ପାର
ସରୁ, ହଲର୍ଙ୍ଗର କର୍ବାଲଡ଼ଏ । ଅଣ୍ଠଡ,ମାଡୁ ଚା' ଭ୍ପଟର ନଲିପଡି, ଅଳପ,
ସେଠନ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ଅନ୍ତର୍ୟଫ ୧ୁବାଧ କରିବ - ଢା'ର ବଭିନ୍ଗ ଅଙ୍ଗସଂଚ୍ଥାନ
ଭଚଡରେ କପର ଘଢଣ୍ଠ ସମ୍ପରକ ରହୁଛୁ ଓ ସେ ସତ୍ମ୍୍ସାକ କପର୍ ଗୋଡ଼ିଏ ମାନ୍ଳ
ଜଦେଣ୍ୟରେ ସମ୍ପ,ର୍ଠ ସମନ୍ © ହ୍ବୋଇଛୁ । ବ୍ୟଣ୍ଧୁ ଇଚ୍ଚସ୍ଵବେ ସେଇ ଠେକୁଆ
ଆଜି ଅଦ୍ମଣ୍ଯ କିନ୍ତୁ ଚାହ୍ନାର ଟଗାନୁ ଧାର୍ ଅଜି ବ ଅନ୍ଯ ଚଳାଣସି ପାହ୍ବାଡ଼
ଜପରେ ୧ଡତଞଥ୍ବବ । ସନ୍ଥୁନ୍ଦନ ପର ସସେନ୍ଦନ ମଧ ମୁ ଅବାକ୍ ବହାଇ
୬ 7?
¿/
ଭ୍ବବ ସେ, ' ଅଣୁ? ସକୁ ବିକି ସାଭରେ ଘେଣ ଲୁଚ୍ମଲ ଯୋଜନା ଓ ସାମଞ୍ଜସ୍ୟ
ବିଧାଳର ବ୍ୟବସ୍ଥାସମୂହ୍ରକ୍ତୁ ଅନ୍ଦୁସରଣ କରନ୍ତି , ସମ୍ସ୍କର୍ ସ୍ରୋଉରେ ବଗା୫ଏ
ଧଲ କଣିକା ଏକ ଇଭଦ୍ଘରାମର୍ ଧାର୍ ବହ୍ଘଥଳ କଣ ଏପର ସବୁ ଅଗ୍ୁଲମନସ୍ତ୍
ଗ୍ରସ୍ତ ମୂରି' ଚର୍ଚ଼ ବାର୍ ସ୍ଵ ନ୍ଲପାଇ କରେ ଯାହ୍ର ର୍ର ସ୍ରବର୍ୟକଡ୍ବ ଉବ୍ବଷ୍ୟଭରେ
ମଧ୍ଯ ଅଦ୍ଧି ଟାସ୍କ ରହବ, ଚଳୀଣସି ଦୁଇଡଢ଼ ପ୍ରାଣୀମୂର୍ କେବେବଦ୍ବେଟଲେ
ସବୀଂଶଚର୍ ଠିକ ଏକରକମ ବହ୍ନବ ନାହି । କଗର ଏଇ ପ୍ରନ୍ ସ୍ହା ନପ୍ପନ୍ମ
ହୁଏ ମୁଁ ଡାହ୍ନା ଆଉ ଥରରେ ନଜକୁ ପଗ୍ଟ୍ରିବ । ବସ୍ଫୃୟ୍ଟରେ ଅଭଭ୍ଲୁର ବହ୍ଲାଇ
ମୁଁ ସ୍ତ୍ରବବ ଜଡ଼ବମ୍ଥ୍ର୍ ଅଦ୍ଭ୍ୟନ୍ତ ରଟର୍ ର୍ବା ଚଳତ୍ତି ଅଭ ଇ ଶକ୍ତସକ୍ତୁ ୧୦ଲୁଆର
କୃଜ୍ତଫିଣ୍ଡ ଭଚର୍ ଗସ୍ଥ୍ରଃ ଚଗ୍ରୁ ସ୍ଥନ୍ଦନ ନସ୍ବନ୍ବ୍ଣଂ କଟର ଅଥବା
ମିଲ କଜ୍ଇଡ୍ 'ର ମଞ ବଖାଲ ଭଇବର୍ ଗ୍ଥଇ ଅଛାର୍ ଚସଘଗ୍ବ ଫୁଲର୍ ପ୍ପପ୍ର
ରଚନା କରେ ।
ଏସକ୍ସୁ ବଷସ୍କ୍ରେ ଜାଣିଥ୍ଵବା ଚଲ୍ବକେ କହ୍ରନ୍ତ ଯେକ ସଗ୍ଗୁଠାରୁ ସ୍ରେଃ
ପ୍ରାଣଚକାଷ ଭଇରରେ ବିବାଧହୁଏ ଅବ଼େଇ ଲ୍ମ୍ପରୁ ଅଧ୍ଵକ ଚପ୍ରାବଧନ୍ ପର୍ମାୟୂ
ଥାମ୍ଭି । ବସମାବନେ ଅଜସ୍ର କାର୍ୟାକଲାପର୍ ସମ୍ନ୍ଧସ୍ତ୍ ଜତ୍ଵିଆରେ ପ୍ରାଣର୍
ସଙ୍ଘଃନ କର୍ଚବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ । ମଣିଷ ବା ଜୀବାଣୁର ମୃପା ମୂହ,ରିରେ ସେଇ
ଶୃଙ୍ଖଳା ବକ, ଅବଶ୍ହାସ୍ଯ ଘ୍ରର୍ଥନ ପ୍ରଛି ସ୍ଟା ମାଧମରେ ପ୍ରାଣ ଝଗଠନ ସରସାଏ
ଓ ପ୍ରାସ୍ଟ୍ ଦାରୁଣ ଦଇ ଗଭରେ ବସଇ ସବୁ ପର୍ମାଣ୍ତ ସୁଣି ବଣ୍ଡଙଲ,
ସୋଜନାପ୍ତ୍ରାନ ସ୍ପୃଥ୍ଵବକ୍ତୁ ଫେରିସିବାକୁ ଗ୍ବହ୍ଘାନ୍ଜ ।
ଧଗ୍ଵସାଜ୍, ସବ୍ଠାରୁ ଗଗ୍ରୁ ଓ ଭୁହ୍ଛ ପ୍ରାଣ ଉଣ୍ଡାରର ଗ୍ବବ ବକହ୍ନ
ଜଣେ ଚୂଡ଼ାନ୍ତ ସ୍ତ୍ବବରେ ବୁଲ୍ବଇବାଚର୍ ସଫଳ ହେଲ୍ବ । ଇଥାପି, ଚମାର୍
ମଚନନ୍ଦୁଏ ନା ଚସ, ଏସବୁ ସ୍ରଶ୍ମମଧ୍ୟରୁ ଅନେକଗୂଞ୍ଜକର ସମ୍ବାଧାଳ ବହ୍ଲାଇସିବ
ଅଥବା ସମ୍ପୁଦ୍ରର୍ ଗସ୍ବାର୍ରେ ବଭ୍ଭ ଜଳାଦ୍ବଧ୍ବବା ଅକଣା ଶକ୍ତି ସମୂହ,
ର୍ରୀଷ୍ମମଣ୍ରଲର ସନ୍ତସନ୍ତିଆ କମ୍ବିର ପାଣିରେ ଥ୍ରବା ଜୀବନ ବଳାରାଜ୍ତଥ୍ବବା
ପ୍ରାଭେଣ୍ଡାର୍, ସକ୍ତୁ ଭସ୍ହ୍ଵାଳ୍ପ ପର୍ଜୀବୀ ପ୍ରାଣିଚନ୍ନ ଅଥବା ମଣିଷ ମର୍ତୀଣ୍ଟର୍
ମହୁନ୍ତ୍ରମ କାର୍ଯଯାବଳୀର୍ ଅଚଳେକ କ୍୍ଛ ପ୍ତକାଥିଭ ହୋୋଇସିବ । ବରଂ ଗ୍ବବୁଥ୍ବବା
ଘରଚଳ୍ୁଆ, ଚନ୍ଚାଜ୍ବଥବା ଝିଷ୍ଚାଂକା ଓ ସେମାନଙ୍କ ଶଦ୍ଦରର୍ ଅବାକ୍ ସବୁ
୬୬୪
ମଣିଷ ସମନ୍୍ତ ଅଭ ଭ୍ଲମିଗ୍ରୀ ମନ୍ଦ ସ୍ରାଣସ୍ଵ୍ନ କଡ଼ ପଦାର୍ଥ ଦ୍ବାଗ୍ଵ ସୃଣ୍ଟା
ହୋଇଛୁ ବବାଲ୍ ଧଗ୍ଵଯାଣ୍ଡା ବଚବବ ମୁଁ କଦ୍ଧ୍ଵବ ଯେ ସବୁଠାରୁ ବେଶି
ଜଣାବାନ୍ ଜଡ଼ୋପାସକ "ଟୁର ବ ଏହା ସହଜରେ ବୁଝାସିବ ଚସେ, ସଉ
ଜଡ଼ ଠିଣ୍ଡ ବଷସ୍ଟ୍୍ରେ ବସି କସ୍ହ୍ଛନ୍ତ ଚାହ୍ରାର୍ ଉସ୍ରଳ୍ଜର ନ ବହଲେବହ୍ବ ଅଲ୍ତଚଃ
ଚମ୍ମକପ୍ରଦ, ମରା ଅଛୁ । ଏହା ଅସ୍ପମ୍ଭୂବ ନ ଚହ୍ଘାଇ ପାରେ ସେ କବ
ହ୍ନାଟ୍ଟଙ୍କ ଇର୍କଂଚ ଅନ୍ଲ୍ରଯାୟ୍ଟ ସେଇ କଡ଼ ପିଣ୍ଡ ବୋଧହୁଏ 'ପଶ୍ଚାନ୍ତପଃରର୍ ଥ୍ଵବା
ଣିଶ୍୍ରଙ୍କର ବର୍¥ ମୂରଖର୍ ବହୁ ଯମୂଝା ମଧରେ ଚଗାଛ଼ାଏ ମାନ |?
ମୃଦ୍ରାକର”¬ ଗୀ ଗ୍ଵଯକ୍ୃଷ୍ଣ ମଦ୍ଘାଯାନନ
ବିଲ୍କସାହ୍ବତ୍ୟ ସ୍ମୁର୍ଣ୍ଣଂଂ କମ୍ପାମ, କଃକ- ?
ଅନନ୍ତ ସଥର ଯାତ୍ରୀ
ବୈଜ୍ଞନ୍ତକ ଜ୍ଞନ © କଲ୍ପନାତ୍ବକ ଭୃଷ୍ଣ୍ଣ ର ଏକ ଅସାଧାରଣ
ସମ୍ଭାବବଶଚର୍ ଲରେ୍ନ ଆଇସ୍ଲ ମନ୍ଲ୍ଷ୍ଯର ମୀବନ କାହାଣୀ ଏଥ୍ବବର୍
ଘଣ୍ଢବବଷଣ କରିଛନ୍ତ । ଡତ୍ତର ଲ୍ରେନ ଆଇସ୍ଲ ହେଉଛନ୍ତି ଜଣେ
ନୃତଞ୍ଜୁବର୍ର © ସ୍ଥକ୍୫ରଞ୍ଜବକ୍ର । ଗ୍ରକ୍ତଛକ୍ସ୍ ନସାକ୍ଷଣ କଣି ଭ୍ରମଣ
କଲ୍ବଚବଳେ ମେ ସୁଦୂର ଅଗ୍ର କଥା ଚନ୍ତା କରିଛନ୍ତ ଏବଂ ଚସବ୍ନ
କାଳରୁ ଆଜ ସର୍ଯ୍ଯନ୍ତ ସମଯପ୍ବର ଗଛ ଅନ୍ଜଲଵସାଚର ଟୀବଜଗଚଚର
ସେଦ୍ଜ୍ସରୁ ନ୍ତମଗ୍ଭରବଣିନ ଢ୍ରୋଇଛି ଚାଢ୍ରା ସେ ନଜ ବଦଷିଲା ଘର୍
ବର୍ଷନୀ କବ୍ଜିଛନ୍ତ । ବଵଜ୍ଞନର ବଷଫ୍ଟସରୁ ଚସ ଏଘର ସୁନ୍ଦରପ୍ରବରେ
ବଞ୍ଷିନା କର୍ଚ୍ତନ୍ତ ଯଯ ଚଯ ବକୌଣସି ଘାଠକ ଚାହା ସଢ଼ି ମୁଗ୍ଧ
ହୋଇଯିବ ।
Live Music Archive
Librivox Free Audio
Metropolitan Museum
Cleveland Museum of Art
Internet Arcade
Console Living Room
Books to Borrow
Open Library
TV News
Understanding 9/11